Wat voor mij helpt is de gedachte dat ik er vanuit mijn huis toch weinig aan kan veranderen. En dat ik er dus wel enorme hoofdbrekens over kan hebben, maar dat ik daarmee evenveel bereik als wanneer ik er niet over heb nagedacht.
Volgens mij gaat dat voor jouw situatie ook op. Je kan thuis heel hard aan de kweek denken, maar je komt er daarmee niet achter of iemand wel of geen kanker heeft. Je kan het ook heel erg vinden voor die persoon, of het heel erg vinden dat hij/zij nu nog een dag extra moet wachten, maar ook dan kom je er niet achter of iemand wel of geen kanker heeft. Je bent zonder over de situatie na te denken even ver als wanneer je er wel over na denkt.
Dát besef maakt dat ik het van mij af kan zetten. Ik zeg soms letterlijk in mezelf: "STOP! Morgen is er weer een dag." en zo is het natuurlijk ook. Soms heb ik wat mindere dagen, dan is het heel hectisch geweest en vind ik het lastiger. Ik merk dat ik de gedachte dan maar voor een minuut of 5 van me af weet te schudden en dat het dan weer terug komt. Op zulke momenten geef ik me soms 5 minuten om er toch over na te denken. Ik ga dan voor mezelf na of er iets is wat ik op dat moment kan doen (dat is altijd 'nee' want naar mijn werk gaan is toch geen optie 's avonds
) of ik schrijf op waar ik me zorgen over maak. Als ik dan bijvoorbeeld bang ben iets over het hoofd te zien, dan schrijf ik het op en schuif ik dat briefje in mijn agenda, zodat ik rust heb en het weer kwijt ben.
En als ook dat niet helpt ga ik gewoon heel bewust op zoek naar iets ter afleiding. Dan zet ik een leuke film op of ga ik sporten ofzo. Iets waarbij je aandacht niet snel ergens anders naar toe gaat.