Wanhoop ... haat ... ik weet t niet meer

[N*A*Shezbaernon]

Inderdaad, weer een topic over eetproblemen. Ik moet van tevoren waarschuwen dat het niet de moeite waard is om te lezen, en dat het weer een lang verhaal wordt - maar ik moet het kwijt, sorry.
Ik heb een eetstoornis en ik weet het, alleen is het niet de juiste en ik ben niet sterk genoeg. Ik ben echt JALOERS op mensen die van anorexia ook echt afvallen. Ik zit nu weer in een periode dat ik niet eet ... nou ja, HOOR IK niet te eten. Heb al heel wat dagen niet gegeten en het doet me goed, alleen de laatste dagen eet ik soep, waar om ik weer verschrikkelijk boos op mezelf ben. Maar ik ben zo verschrikkelijk bang voor dat eten ... ik wil het niet, ik vind het vies en word er misselijk van ( bovendien ook dik ). Daar ben ik nou echt bang voor ...

Ik begin ook altijd " vanaf morgen " ... of " vanaf maandag dan echt " ... met een beetje controle over mijn eetgedrag ( en als ik zo iets zeg bedoel ik NIET eten en heel weinig drinken, want ik ben nog niet in de fase dat ik hulp zou kunnen zoeken ), maar sinds de Kerst is het werkelijk erg. Ik drink te veel, kan gewoon 2 kilo alleen aan drinken aankomen en dan zie ik er uit alsof ik 7 maanden zwanger ben. Mijn vriendje zegt dat ik het me inbeeld, maar het is echt zo. Gister en vandaag heb ik echt helemaal geen controle over mezelf gehad, te veel gedronken, ook soep gegeten en bovendien wat chocola en softijs ... kan echt niet erger. En dan maar smoezen zoeken ... ik ben ongesteld ... ik heb werkelijk wat energie nodig ... ik heb daar zown trek in, ik kan me best wat gunnen ... In de laatste twee dagen heb ik ook bergen laxeerpillen ingenomen en krampen meegemaakt, mezelf rustiger te maken met de gedachte dat ik pijn heb voor de " schoonheid ".
Ik ben vooral bang dat ik met dat vasten doorsla en gewoon net zolang door ga, tot mijn lichaam zo onherstelbaar beschadigd is dat ik niet meer te redden ben ... en ik ben niet bang voor mezelf, nee, helemaal niet, ik ben bang voor mijn vriendje en mijn ouders. Dit kan ik ze niet aandoen. Maar aan de andere kant is het zo makkelijk ... ZO MAKKELIJK en AANTREKKELIJK ... gewoon niet eten en dan vredig sterven. Ik heb al 2 zelfmoordpogingen achter de rug die nix met eetproblemen te maken hadden. Ik weet het gewoon niet meer. Ik wil dit niet, ik wil al dat pijn uit mijn gehate lichaam slaan of weg snijden ... Eigenlijk heb ik een oorlog aan mijn lichaam verklaard. Ik heb het op veel verschillende manieren geprobeerd, maar hij werkte niet mee ... dan maar met laxeerpillen, uithongeren, eten kauwen maar niet doorslikken ... dan maar met geweld, als hij niet normaal kan meewerken ... Ik voel me nu eigenlijk helemaal gesepareerd van mijn lichaam, dat is denk ik ook hetgeen dat mijn vriendje de meeste zorgen veroorzaakt. Mijn lichaam, dat zich op alle mogelijke manieren probeert te verdedigen ( hongeraanvallen, dorst, moeheid, flauwvallen etc. ) heeft nog niet begrepen dat hij niet kan winnen ... alleen maar verliezen ... want of val ik af en ga ik er uitzien zoals ik wil, tegen zijn werking in ( in dat geval heb ik gewonnen ) of ga ik gewoon dood, en dan heb ik ook gewonnen want de dood zou me een verlossing zijn ... HIJ KAN OP GEEN MANIER WINNEN, hij moet alleen opgeven ...

Ik haat mijn lichaam, ik haat de natuur, ik haat mijn vader als hij lacht en zegt dat de natuur het zo heeft gemaakt als ik weer eens hysterisch word over het feit dat hij bijna niet beweegt en mag eten wat hij wilt zonder aan te komen, en ik maar water aankijk en al dikker word ... Ik denk dat ik me nooit erbij kan neerleggen dat ik als een vrouw ben geboren, dat is het probleem. Ik haat dat hele vrouwelijkheid en ben helaas soms ook gemeen tegen mijn vriendje ... want hij hoort bij " hen ", bij die mannen met van natuur snellere stofwisseling en kleinere neiging tot aankomen, voor wie het normaal is dat hij een vetpercentage van 10 % heeft en ik van 25 % ... en ik haat al die uitspraken zoals dat vrouwen wel een buik moeten hebben om te kunnen menstrueren, dat vrouwen vet nodig hebben om hormonen te kunnen aanmaken, dat vrouwen dankzij die hormonen af en toe gewoon MOETEN snoepen ... IK HAAT HET !!! IK HEB ER NIET OM GEVRAAGD ... Sorry nu ben ik hier weer aan het janken, voor de zo veelste x ... Ik heb helemaal niet om een leven gevraagd, en al helemaal niet om een leven als een dik opgeblazen varken dat zich volgens velen gewoon er bij moet neerleggen dat de natuur haar zo heeft gemaakt en dat haar lichaam op die manier werkt. DAT moet me gerust / tevreden stellen, als ik naast mijn perfecte vriendje moet lopen, met zijn perfecte lichaam en ondergewicht als wat ...

[Rabbi Daniel]

Ik weet niet echt iets te zeggen...

Maar, ik haal dit topic ff naar boven...

Misschien dat iemand anders wel iets nuttigs kan zeggen...

[N*A*Shezbaernon]

Fleet Admiral schreef:


Misschien dat iemand anders wel iets nuttigs kan zeggen...

Nee, in mijn topics valt er nooit iets te zeggen

[@pie]

hmz sorry hoor, maar ik kan me persoonlijk echt niet drukmaken om mn lichaam, ook al weeg ik 10 kilo te zwaar voor mn lengte en heb ik een permanente zwemband door een mislukte operatie

ik heb dus ook last van overgewicht, maar de manieren die jij opnoemt om dat kwijt te raken staan me absoluut niet aan

ik sport best veel.. 1 avond in de week fitnessen , 2 in de week volleyballen, en nog blijf ik mn overgewicht houden

ik heb het op een gegeven moment maar gewoon geaccepteerd, omdat ik dus inderdaad zo gemaakt ben

je vader accepteert je zoals je bent, je vriendje, misschien is het tijd dat je dat zelf ook es probeert, en niet om ertegen te vechten

et spijt me als je je nu aangevallen voelt, maar dit moest effe gezegd worden

veel succes ermee

[N*A*Shezbaernon]

@pie schreef:
* Verhaal *

Aangevallen voel ik me zeker niet hoor ... jij hebt je lichaam geaccepteerd, ik niet, klaar.


------------------
Kill me with your thoughts, use your mind ... Hand me over to this world ... Into death ...

[Dit bericht is aangepast door No_third_ch@nce (22-01-2002).]