Over Slaap

[*nerwen elensar]

Dit is het begin van een verhaal, heel klein begin. De rest (lees: de structuur en het plot) staan al min of meer op papier en wachten om uitgeschreven te worden. Nu nog tijd hebben ervoor. Anyways, reacties en commentaar zijn altijd welkom.

Over Slaap

“Het wordt eens tijd dat ik een nieuw kostuum ga halen” denkt Slaap bij zichzelf. De laatste tijd was het zodanig druk dat hij zichzelf helemaal vergeten is. De mensen slapen moeilijker. Er is meer stress, teveel TV, te weinig tijd. Mensen dromen niet minder. Hoe moeilijker mensen slapen, hoe meer werk. Nog steeds heeft hij geen assistentie. Vakbonden bestaan er helaas niet in zijn branche. De brui eraan geven kan hij niet doen. Mag hij niet doen. Wat zijn mensen immers zonder slaap? De gevolgen zouden niet te overzien zijn. Opgeven staat immers niet in zijn woordenboek. Wakker zou trouwens lachen mocht Slaap er niet meer zijn. Heel hard lachen. En zoiets gunt Slaap Wakker niet. Al moet hij er zijn eigen slaap voor laten, Wakker zal niet lachen. Niemand niet. Zelfs de mensen niet. Slapen zullen ze. Gelukkig pas vannacht. Nu heeft hij nog even tijd voor een nieuw kostuum. Een Armani. Want Slaap is een schone Slaap.

Hij staat in een drukke winkelstraat. Huisvrouwen passeren met zwangere plastictassen vol boodschappen, scholieren troepen samen als vogels op de bankjes. Aan hun voeten de schooltassen met vergeten huiswerk in. Nog even proberen ze de plicht te vergeten. De schoolbel klinkt nog teveel na in hun oren. Klingelend passeert er af en toe een tram volgeladen met passagiers. Af en toe loopt er gehaast een zakenman langs Slaap. Standaard, met in de linkerhand de aktentas en in de andere hand de obligate gsm. Keurig gekapt en in kostuum.

In al die drukte merkt niemand Slaap op. Hij bekijkt zich in de weerspiegeling van een etalage. Een lange, slanke gedistingeerde man. Blauwe ogen en grijzend haar. Niet echt een opvallende verschijning maar niet onknap. Al denkt hij het zelf. Uiteraard moet er iets aan het wat sjofele pak gedaan worden. Armani. Natuurlijk. Nog even kijkt hij naar het gewoel in de straat en trekt nadien met een resoluut gebaar een winkeldeur open. Er weerklinkt een zoemer en het geruis in de straat verdwijnt op de achtergrond. Een winkeljuffrouw zit ongeïnteresseerd haar nagels te vijlen. Slaap loopt de winkel in. “Goeiedag meneer, kan ik u helpen?” Slaap draait zich om en kijkt de voordien nagelvijlende blondine aan. “Graag, ik had een kostuum gewild.” “Heeft u enige voorkeur?” vraagt de dame terwijl ze zijn sjofele pak geringschattend opneemt. “Armani, uiteraard, marineblauw met een lichte krijtstreep, wit hemd. Met passende schoenen en das natuurlijk. Eventueel de manchetteknopen die in de etalage liggen” antwoord Slaap op een hooghartige manier. De winkeldame schrikt van zijn hoogdravende toon. “Natuurlijk meneer, komt eraan.”

Slaap staat in het kleedhokje. Bekijkt zich keurend van alle kanten. Dat ziet er eindelijk goed uit. Van achter het gordijn vraagt de winkeljuffrouw of het pak naar wens is. Slaap schuift het gordijntje open. De dame schrikt van het bruuske gebaar en kijkt hem vervolgens bewonderend aan. “Wat Armani niet allemaal met een mens kan doen” denkt Slaap. “Heeft u een schaar?” de winkeljuffrouw snelt weg en komt vervolgens met een nagelschaartje terug. “Knip de prijskaartjes er maar van, het oude pak mag u in de vuilbak gooien. Of doneren aan een zwerver.” “Natuurlijk mijnheer. Hoe wenst u te betalen? Met kreditcard of…” Slaap lacht. “Zo ga ik betalen.” Hij vangt de winkeljuffrouw op en legt haar voorzichtig in het kleedhokje. Ze is diep in slaap. Als ze zal wakker worden zal ze zich niets herinneren. Soms slaap je in bodemloze putten. Zonder dromen en zonder herinneringen aan mannen die een marineblauw Armanikostuum kopen. Na een laatste goedkeurende blik in de spiegel verlaat Slaap de winkel.

[Not for Sale]

Grappig, dwarse en cynische goden/personificaties zijn altijd leuk, zo getuigt ook Dood van Discworld. Maar pas op dat ie niet teveel op een ontspoorde kerstman gaat lijken.

'Aan hun voeten de schooltassen met vergeten huiswerk in'
manchetknopen

En denk eraan dat niet alles wat gezegd wordt tussen aanhalingstekens hoeft, je kunt voor de afwisseling ook wel eens iets gebruiken als 'hij vraagt de winkeljuffrouw om een schaar' of iets dergelijks.

Maar zet vooral door, ben benieuwd wat je voor plannen hebt met Slaap.

[*nerwen elensar]

Bedankt voor je reactie. Goed idee van die aanhalingstekens enzo (heb het wel nog niet in het volgende stuk kunnen doen, zal er bij het schrijven van de volgende stukken rekening mee houden. Het is niet de bedoeling dat Slaap een ontspoorde kerstman gaat worden Heb eigenlijk een aantal verhaallijnen in m'n hoofd. Er staan al een aantal stukken op m'n computer maar die volgen niet echt de chronologische lijn van het verhaal. Ach ja, hier is het. Kwestie om een idee te geven. Er kunnen fouten instaan, is nog een redelijk ruwe versie

De dag dat slaap verbannen werd.

“Zijne excellentie kan u over tien minuuten ontvangen. In tussentijd kan u genieten van het prachtige uitzicht.” Zegt de lakei die met een wijds gebaar de balkondeuren van het paleis opent. De eerste minister loopt het balkon op. Ziet een karretje vol zoetigheden en thee staan, twee lakeien die hem keurend opnemen. Hij loopt een aantal rondjes op het balkon, tokkelt met zijn vingers op de balkonleuning. Het is effectief een prachtige dag. Veel te warm om in dit zwarte kostuum gevangen te zitten. Hij zou liever met zijn hond in de koele bossen gaan wandelen. De eerste minister maakt zijn das wat losser. Voelt zich net als een student die een mondeling examen moet gaan afleggen terwijl hij maar de helft van zijn cursus kent. Mijmerend kijkt hij over de paleistuin. Er weerklinkt een kuch. “Zijne excellentie is komende, meneer de minister.”

“Het is genoeg geweest, het land is in chaos zijne excellentie.” De eerste minister wrijft in zijn klamme handen. Je wordt niet elke dag op audiëntie bij de koning geroepen. En zeker niet als de koning pasklare antwoorden verwacht op een crisis die nog nooit is voorgevallen. Vergeet oorlogen, opwarming van de aarde, tegenvallende verkiezingsuitslagen, regeringsformaties die mislukken. Er is geen slaap meer. En de koning verwacht een oplossing.
Zijne excellentie staat op het balkon van zijn paleis. In de hoek staan er twee lakeien die iedere beweging van de koning nauwgelet in de gaten houden. Klaar om bij het minste teken te buigen als knipmessen en “Natuurlijk zijne excellentie te prevelen”. De koning staat met zijn rug naar de eerste minister. Een kleine, kalende man. Nauwelijks nog gelijkend op de portretten die in iedere huiskamer en overheidsgebouw hangen.
Nauwkeurig inspecteert de koning de gebakjes die voor hem uitgestald staan op een zilveren karretje. Een hartverscheurende keuze dringt hem op. Toch de donut of liever het fruittaartje? De stem van de 1e minister haalt hem uit zijn overpeinzingen. “Zijne excellentie?” Hij draait zich verstoord om. De 1e minister vervolgt aarzelend zijn zin. “Zou het niet raadzaam zijn indien u het volk toespreekt? Hen geruststelt?” De koning kijkt misnoegd, twijfelt nog steeds tussen de donut en het fruittaartje. “Al was het maar om de bevolking te overtuigen het land niet te ontvluchten. Indien u niet oplet wordt u nog een koning zonder onderdanen.”
Bij het horen van deze woorden gaan de lakeien nog strammer in de houding staan, wachtend op de uitval van hun koning. De koning zuigt zacht de lucht tussen zijn tanden. Houdt zijn adem in. Wordt rood. Telt in zijn hoofd tot tien en denkt aan het advies dat zijn psycholoog hem vorige week gegeven heeft. “Eerst nadenken, dan pas roepen” prevelt de koning. “Excuseer, zijne exellentie, wat zei u?” Met een zucht ontsnapt de adem van de koning. Met bevende handen neemt hij een theekopje van het karretje. Kijkt de eerste minister geringschattend aan en zegt op quasi kalme toon. “Natuurlijk zal ik het volk toespreken. Dat domme, achterlijke plebs. Alsof weglopen iets oplost aan de problemen. Zelfs de koning slaapt niet verdomme! Wat voor een indruk moet ik maken met mijn wallen tot op de knieën ten opzichte van andere landleiders? Heeft u daaraan al gedacht?” De koning slurpt aan zijn veel te hete thee. Verbrandt zijn tong en zet met een klap het kopje op het karretje. “Wat ik wil van een eerste minister zijn antwoorden, geen idiote voorstellen om speeches te houden. Er lopen hier al genoeg leeghoofden rond op het paleis.” De eerste minister voelt zweetdruppels langs zijn oksels naar beneden glijden. Haalt een sneeuwwitte zakdoek boven en veegt zijn voorhoofd af. “Maar zijne excellentie, we kunnen toch moeilijk de grenzen sluiten?” “Moeilijk, moeilijk? Niets is er moeilijk, gewoon, hop, een paar wachtposten wat prikkeldraad en iedereen die ook maar denkt te ontsnappen neerschieten. Zoals in de goede oude tijd toen er nog discipline was!” roept de koning uit. Woedend beent hij naar de eerste minister, houdt dreigend een vinger voor zijn gezicht en fluistert “Meneer de eerste minister, vanavond om 20u00 verwacht ik u terug op het paleis. Met antwoorden.” Een klodder koninklijk spuug spettert op de eerste minister zijn wang terwijl de koning op een dreigende toon vervolgt. “Niet zomaar antwoorden, goede antwoorden. Want anders.” De eerste minister slikt de krop in zijn keel weg en kijkt naar de trillende vinger voor zijn neus. Hij voelt het zweet over zijn ruggengraat lopen. “Maar natuurlijk zijne excellentie, u zal uw antwoorden krijgen.” De koning laat zijn vinger zakken en loopt terug naar het gebakkarretje. Kiest uiteindelijk de donut en maakt een gebaar naar de eerste minister dat hij kan beschikken.

[homehapero]

ik vond het eerste deel beter maar het 2e is nog steeds goed hoor. wel enkele taal/interpunctiefoutjes maar ik heb geen zin om de muggezifter te zijn om die eruit te halen. wel 1ding: als je de koning aanspreekt, wordt het dan niet "Uwe excellentie"?