De Blauwe Overall

[joes]

Haii..
Heel lang geleden heb ik een stukje gepost over een bombardement. Ik heb e rinmiddels al een hele zooi achteraan geschreven en ik dacht ik post er eens wat van om te kijken wat jullie er van vinden. Het hoort direct na het bombardement.

4.
Het was vol in de kerk, maar je zou een speld kunnen laten vallen en de echo zou lang galmen. Iedereen was stil, iedereen was leeg. Hij keek ontzet rond, hij was onder de indruk van alle mensen die er waren. Want ze waren er allemaal, iedereen van het dorp, behalve zijn vader. Hij en moeder hadden er ruzie over gehad maar vader bleef telkens weigeren, uiteindelijk had ze Evert opgetild en was weggelopen. Dus zat ze alleen naast hem. Ze droeg haar mooiste zondagkleren maar het waren net vodden, zo hingen ze om haar lichaam. Ze was afgevallen, haar gezicht was ingevallen. Ze zat lijkbleek naast hem, haar bruine ogen en het zwarte haar staken af bij haar huid. Ze was niet zo mooi meer vond hij. Een voor een werden de namen opgenoemd van de overledenen. Bij elke naam stootte iemand wel iets uit. Toen de namen van zijn tantes en opoe voorbijkwamen sloeg moeder haar arm om zijn schouders en duwde hem stevig tegen zich aan alsof ze zichzelf hiermee wilde troosten, maar hij verroerde zich niet en liet haar hem tegen zich aandrukken. Als hij iets had geleerd in de afgelopen dagen was het wel moeder met rust te laten en niet teveel zeggen. Dus drukte hij zijn gezicht in haar zwartje blouse en sloot heel even zijn ogen. Hij was zo moe. Zij legde haar koude handen tegen zijn hoofd en hield hem stevig vast. Soms zakte ze thuis onderuit en dan troostte hij haar weer. ‘Ik heb niemand meer’, zei ze dan en zuchtte diep, met haar armen slap langs haar lichaam, wat af en toe schokte. Dan zei hij niets terug, maar kroop tegen haar aan. Misschien wilde ze helemaal niet getroost worden, ze wilde in ieder geval niet opgevrolijkt worden.

Evert slikte en voelde die brok in zijn keel weer toen de naam van het meisje wat hij gezien had, opgenoemd werd. Hij zag haar nog steeds, in zijn dromen. Soms liep ze weer en praatte ze met hem, al had hij nooit echt met haar gepraat, hij wist precies hoe haar stem klonk, wat ze grappig vond en wat niet. Soms droomde hij van haar en viel haar hoofd er plotseling af, en rolde het naar hem toe terwijl ze schreeuwde en het hem kwalijk nam dat hij haar niet kwam helpen. Evert durfde al nachten lang en zelfs overdag zijn ogen niet te sluiten. Hij werd al zenuwachtig bij de gedachte dat hij haar weer zou zien, dat ze weer met hem zou praten, dat ze hem zou laten lachen en plotseling boos zou worden, zoals ze altijd deed. Hij kreeg het warm van het idee en gefrustreerd kauwde hij op het vel rond zijn nagels, wat inmiddels dik en ontstoken was. Thuis moest hij elke dag helpen in huis omdat zijn vader dit niet meer deed. Volgens moeder kon vader het niet meer, hij lag altijd maar in bed. Maar nu moest Evert al zijn werk doen, en hij kon al niet meer slapen. Hij voelde zich zo moe. Hij proefde een ijzerachtige smaak in zijn mond, en keek naar zijn wijsvinger, zachtjes bloedde zijn vinger. Het prikte en hij voelde de tranen in zijn ogen komen. Hij bracht hem weer naar zijn mond en zoog erop. Hij keek naar zijn moeder, ze keek terug naar hem en knipoogde. Vervolgens trok ze hem weer tegen zich aan.

Ze liet hem langzaam weer los maar bleef over zijn nek wrijven, hij voelde zijn huid rood worden maar het gaf niet. ‘Gaat het moeder?’ Ze keek hem aan, knikte en keek weer naar voren, waar de dienst zich afpeelde. Hij vond haar er van de zijkant nog ouder uitzien, ze had veel lijntjes rond haar ogen, haar mondhoeken hingen naar beneden. Ze had schuin boven haar rechter wenkbrauw een snee. Dat was vaders schuld. Ze hadden gister ruzie gehad omdat vader plotseling wilde verhuizen, terwijl hij het was die dit huis had willen overnemen van zijn moeder, althans dat had moeder naar hem geschreeuwd. Maar vader luisterde niet naar haar, hij had al hun gespaarde geld gepakt en verstopt omdat zij het telkens uitgaf. Moeder had al dagen lopen zoeken naar het geld, ze was boos geworden, ze had gegild, gehuild maar vader gaf het niet en zij wist niet waar het lag, maar Evert wist het wel. Hij had gezien hoe vader het geld had gepakt en het ergens in een hoekje verstopte, in een gat in het huis dat hij gemaakt had. Maar hij wilde zijn vader niet teleurstellen, deze had namelijk gezegd dat moeder het ábsoluut niet weten mocht. Hij kwam net de kamer ingelopen toen zijn ouders tegenover elkaar stonden maar moeder had hem niet zien binnenkomen en vader keek hem niet eens aan. Ze zei rustig dat ze niet weg wilde gaan van haar enige overgebleven zus en dat Evert niet zomaar van school kon worden gehaald. Vader had haar daarop kwaad aangekeken. Ze trachtte hem te bedaren maar hij gooide de witte, kleien vaas op de grond en stapte dreigend op haar af. ‘Willem’, had ze gezegd, “je bent jezelf niet, snap dat nu toch! Morgen haal ik een dokter. Rustig nu!” Hijzelf had een stap naar achter gedaan toen het ding op de grond viel en stapte vervolgens nog wat naar achter. Vader liep op haar af. “Agh ja, beslis jij maar weer. Zeg maar wat moet gebeuren, ja”, zei hij kwaad, “weet je wat ik denk Jo? Ik heb geen dokter nodig, jíj wilt me ziek hebben, dat is het.”. Hij duwde haar en ze struikelde en viel op de grond, haar gezicht raakte een van de scherven en met een gil duwde ze zich weer op. Hij keek haar even geschrokken en hulpeloos aan maar hij draaide zich om en liep weg. Evert zat op de grond en keek hoe moeder alles bij een veegde en vervolgens met haar schort haar wang en wenkbrauw schoonveegde. Toen zag ze hem zitten en was even stil. Ze aarzelde maar zei: “Hé jij, help je me niet?” Maar hij bleef zitten en haalde zijn schouders op. “Hij doet raar”. Ze knikte, “maar vader weet niet meer wat hij doet”. Hij knikte en liep naar haar toe. “Sorry”. Ze schudde haar hoofd en veegde de scherven bijeen, mompelde iets en stond op.

“Nou zeg, kom je nu nog”, zei moeder met een zachte stem. Ze pakte zijn kraag en trok hem enigszins ruw omhoog en spoorde hem aan achter de stoet aan te lopen, richting het kerkhof. “Sorry”. Ze hoorde hem niet en duwde hem verder. Bij het kerkhof verspreidde men zich, op zoek naar het graf van een bekende of geliefde. Moeder huilde weer en Evert pakte haar hand. Plotseling voelde hij een rilling over zijn rug gaan en keek intuïtief om. Ze was een mooi meisje dat hem met haar donkere ogen serieus aankeek, maar de trilling om haar mond liet zien dat ze zo in lachen uit zou barsten. Ze had twee lange blonde vlechten die over haar schouders hingen, er zaten roze strikjes in bij het eind. Evert keek haar even recht in haar ogen aan. “Werd je nu zo misselijk van me, dat je zelfs spugen moest?” Zijn gezicht betrok en hij deed een stap naar achter, maar de grond onder zijn voeten was nat en hij verloor zijn evenwicht. Moeder had zijn hand nog vast waardoor hij op zijn rechterzijde in de modder viel. Ze lachte hard. “Ja, grappig Suus”, zei hij zachtjes. Hij sprong op en voelde zijn wangen rood worden. Hij keek haar aan maar ze schudde haar hoofd en lachte weer. Hij keek naar zijn schouder en zijn heup. Alles zat onder de modder. “Evert, wat doe je nou?” zei moeder, die naast hem stond. Hij verontschuldigde zich en probeerde alle modder van zijn schouder en heup af te vegen. Maar de modder was zo nat dat hij het enkel nog verder in zijn kleren veegde. “Evert, zo veeg je het in je kleren!”. Hij haalde zijn neus op en deed geïrriteerd een stap opzij, weg van zijn moeder toen ze haar hand uitstak en keek naar de grond. Suusje kwam weer voor hem staan. Ze keek hem nu serieus aan en zijn gezicht betrok. “Wat is er nu weer?” vroeg hij onzeker. Ze haalde haar schouders op. “Kijk maar, daar lig ik, Evert”. Hij volgde haar vinger en zag een kleine witte steen. Ervoor stonden haar vader en moeder, die elkaar stevig vasthielden. Hij kneep zijn ogen een beetje samen en keek weer naar Suusje. Ze keek hem lang stil aan. Haar donkere ogen doorboorden hem en hij voelde zich ongemakkelijk, keek om zich heen en pakte een steentje op van de grond. Hij speelde er wat mee en keek weer even naar het meisje. Ze glimlachte. “Je bent nog steeds vies! Daar, op je overhemd”. Ze duwde tegen zijn schouder en lachte toen hij even naar achter stapte. “Je bent ook slap he!”. Hij slikte even en keek naar zijn schouder. Het zat inderdaad nog onder de modder. Hij kuchtte even ongemakkelijk en begon het er weer van af te vegen. “Och, Evert”, moeder pakte zijn arm beet en draaide hem naar zich toe, “blijf nou eens van je kleren af! Nu is ook je overhemd vies! Je bent ook altijd zo afwezig en onhandig, let nu toch eens op wat je doet”. Suusje lachte hard. “Je bent een sukkel, Evert”. Hij keek haar boos aan. “Hou nou toch eens op, ik wil je helemaal niet zien, ik wil je helemaal niet hier, ga weg!” Moeder keek geschrokken om zich heen en trok hem nog wat naar zich toe. Hij keek zijn moeder onzeker aan en beet op zijn lip. “Rustig maar, Evert”. Hij ademde hevig, keek om zich heen en wreef in zijn ogen. Waar was ze nu? Hij had haar echt gezien! “Ik zag haar echt hoor mam, ze was zo echt”. Moeder pakte zijn gezicht en draaide het ruw naar zich toe. Hij voelde haar nagel in zijn wang steken en kreunde. “Wie?” Hij slikte even. “Au. Suusje, Suusje Simpelaar..” Haar gezicht betrok en ze duwde hem richting de poort van het kerkhof. “We gaan.”