Mijn moeder

[EvilSmiley]

Hoi allemaal...
ik word echt soms gek van mijn moeder.

wacht, laat ik het zo zeggen:
Ze heeft in een psygiatrische opvang ooit gezeten en ze moet altijd weten waar ik ben (anders word ze panisch, in de zin van ik wil dood). Verder heeft ze geen vriendinnen, gaat met spullen gooien (borden smijten) als ze dronken is. Als ze sociaal contact heeft gehad, gaat ze eerst 2 dagen lachen terwijl ze terug denkt aan die avond. De 3 dagen daarna is ligt ze continu in bed, met de boodschap ik ben ziek. Soms belt ze dan iemand op van het orkest of de schaakclub, waarna ze nog meer ontstelt is.
Ze kan niet ophouden met zeuren over iets negatiefs. 20x keer word vertelt hoe stom we zijn als het als ik, mijn zus of mijn vader iets fout doet (gister nog: mijn vaders vork was gebroken).

Er was eens een avond (het begin weet ik niet meer zo goed), waarop mijn zus weg was, stappen. Sinds dat ze weg was had ze niet naar huis gebelt, en mijn moeder was heel erg ongerust. Mijn vader en ik proberen mijn moeder dan altijd gerust te stellen, maar het loopt altijd er op uit dat we mijn zus opbellen (het geen wat ECHT heel erg erritant is, als je standaart gebelt word als je langer dan een paar uur weg bent).
Mijn zus haar telefoon stond uit, of mijn zus hoorde hem niet over gaan. Naja, mijn moeder nog erger ongerust. Ze gaat dan dingen zeggen als: Als haar iets gebeurt, dan is het onze schuld (terwijl mijn zus eindelijk meerderjarig is). Na een uur ofzo, raakt ze helemaal in paniek, weet niet of mijn zus ooit nog thuis komt, of misschien was er wel iets heel ergs gebeurt. Het word dan nog erger, en gaat huilen/wensen dat ze dood is. Ze wil dan het liefste met de auto de plom in rijden. Die avond moest ik, toen nog een jaar jonger (dacht ik) mijn huilende moeder met haar armen op haar rug tegen de grond aan duwen, tot dat ze rustig was.

Dit is de eerste keer dan ik dit allemaal opschrijf. Ik denk vaak dat dit iets is waar mee ik kan leven - maar soms word het echt te veel. Bij kleine dingetjes slaat ze soms al helemaal over haar toeren en moet ze mijn vader bellen om er over te praten.
Ik snap niet hoe mijn ouders ooit hebben kunnen trouwen.
Ik ben niet depressief, of iets anders. Dit probleem ligt bij mijn moeder, maar zei kan er zelf ook nix aan doen. Ik wil vrij zijn.

Wie van jullie heeft ook een familie lid met iets gelijks en heeft tips ofzo?
idd bedankt voor het lezen ofzo.

Jeetje, wat een ontzettend moeilijke situatie!!

Ikzelf kan me wel enigszins inleven. Mijn moeder is ongeveer 2 jaar lang depressief geweest. Een van de vreselijkste momenten was dat we aan het avondeten zaten, aan tafel.. Ik keek in mn moeders ogen en ik zag niks, geen lichtje, geen leven.. alleen maar leegte.. Ze moest huilen en riep dat ze alles op wou geven, met alle leuke dingen in haar leven wou ze stoppen, met haar therapie wou ze stoppen.. en met haar leven wou ze stoppen. Ze heeft me verteld dat de enige reden dat ze nog leeft is dat ze mij en mn broertje had.. Dat wij de reden waren dat ze elke dag weer uit bed kwam, dat ze toch de dag weer doorliep. In de toekomst kijken durfde ze niet meer, ze leefde door elke dag te doorworstelen.. Er kwam nog bij dat ze een ernstige hernia had, en ongeveer een jaar lang op bed lag.. Ze was er altijd, en altijd zag ik haar verdriet..

Het is zo vreselijk iemand die altijd jouw steun is geweest zo te zien.. Het sleurde mij mee, ik ben blijven zitten dat jaar en was heel erg down. Ik mistte de rol van mn moeder, altijd had ze me opgevangen, en nu ineens was ze er niet meer voor me. Ik had nog een jong broertje, die kreeg de meeste aandacht omdat hij natuurlijk veel zorg nodig heeft. Mn vaders zorg ging dus uit naar mn broertje en mn moeder, en ik hielp mee. Maar ik voelde me ontzettend eenzaam.. Ik ben uiteindelijk voor 2 weken uit huis gegaan, misschien klinkt dat als heel weinig, maar het heeft me heel goed gedaan om even me geen zorgen te maken om mn moeder, en niet dagelijks geconfronteerd te worden met haar depressie..

Ze is er uitgekomen.. Ze straalt meer dan ooit en is nu zeker heel gelukkig. Het is bij haar nooit zover gekomen als een opname, of paniekaanvallen. Je mocht haar niet aanraken, dat was wel iets. Ze is vroeger misbruikt door haar vader.. vandaar.. Mn ouders zijn uiteindelijk uit elkaar gegaan, teveel uit elkaar gegroeid door de gevolgen..

Ik kan je niet echt tips geven, maar je vroeg ook naar mensen met een gelijksoortige situatie.. Ik kan me dus wel in jou herkennen. Misschien zou voor jou persoonlijk tijdelijk bij iemand anders logeren ook goed zijn, maar gezien de paniekaanvallen van je moeder zou dat haar situatie alleen maar erger maken. Er zal natuurlijk een dag komen dat jij en/of je zus uit huis gaan, je moeder moet daar toch mee leren omgaan. Heeft ze nog professionele hulp of dat niet? Dat lijkt me iig wel verstandig want ze is er nog lang neit lijkt me zo. Praten met haar heeft ook geen zin?

Nou goed, ik kan niet meer doen dan je heel veel sterkte wensen en te hopen dat jouw moeder uiteindelijk zo goed terecht zal komen als de mijne..

[EvilSmiley]

ze heeft medicijnen, valium dacht ik (als ze in paniek raakt).
Ze heeft ook een psyg, heel soms belt ze met hem.
het is nou niet iedere dag dat mijn moeder door het lint gaat, er zijn ook normale dagen. echt houden van mijn moeder doe ik niet.
ik weet het pas iets van een jaar ofzo, dat mijn moeder ook echt opgenomen was, vroeger. Het was na die situatie van mijn onberijkbare zus, ze was enorm van slag enzo.

Zoveel gemengde gevoelens: aan de ene kant kan ik normaal leven. Aan de andere kant maak ik dit allemaal mee. Aan de ene kant heb ik medelijden voor mijn moeder, aan de andere kant kies ik voor mezelf. Aan de ene kant doet dit me pijn, aan de andere kant denk ik


fuk, ik moet gaan
bedankt voor je reactie ect

[Quiana]

EvilSmiley schreef:

Zoveel gemengde gevoelens: aan de ene kant kan ik normaal leven. Aan de andere kant maak ik dit allemaal mee. Aan de ene kant heb ik medelijden voor mijn moeder, aan de andere kant kies ik voor mezelf.

Jeetje wat ken ik dit goed..
Ik heb het gelezen, maar echte tips kan ik niet geven.
Een beetje kan k t wel herkennen,
mja, mijn moeder had niet last van paniekaanvallen ed.
Maar kan je er niet met je vader over praten?
Dunno what to say..
Wilde alleen zeggen dat ik het gelezen heb,
en je heel veel sterkte toe wensen..
Liefs..