Je Rachel [VERHAAL]

[[GEEN_HELD]]

‘Hé wacht op mij, zo snel kan ik nu ook weer niet rennen hoor!’
‘Hahaa, je geeft het op?’
‘Nooit’ en ze rende hem terug achterna ‘Ik krijg je wel!’.
In haar haast had Rachel, de lange slungelige boerenzoon niet uit de apotheek zien komen en ze botste ertegenop. De jongeman liet het flesje met medicijnen uit zijn handen vallen. Kapot, weg kostbare medicijnen.
Hij werd kwaad en ging achter Rachel aan. Hij had haar snel te pakken, maar ondertussen had Mikaël gezien wat er gebeurt was en hij kwam zijn vriendinnetje te hulp. Hij beet de boze slungel in zijn arm. De arme jongen schreeuwde het uit en loste de greep op Rachel, die dan op haar beurt hem een flinke schop tegen zijn schenen gaf.
Gierend van het lachen ging het tweetal ervandoor in de richting van het bos, achter hen liep de zwaar vloekende jongen. Het bos, dat was ‘hun’ terrein, ze kenden het bos als hun broekzak. Ze waren de ziedende boerenzoon ondertussen kwijtgeraakt en ze liepen nog nagenietend van hun avontuur naar de grote stevige eik waar ze hun boomhut hadden gebouwd.
Vliegensvlug klommen de twee naar boven, alsof ze hun leven lang nog niets anders gedaan hadden.
Deze boomhut was heilig voor hen, ze hadden haar lang geleden samen gebouwd en niemand wist van haar bestaan af, het was hun geheim. Ze hadden haar ‘ Ons Nest ‘ gedoopt.
‘Amai, dat was op het nippertje.’ hijgde Rachel nog even na.
‘Gelukkig kon ik net op tijd ontsnappen, wat een trap tegen zijn schenen zeg!’
‘Ja, proficiat dat je hélemaal alleen bent kunnen gaan lopen’ zei Mikaël met een misnoegd gezicht. ‘Ik heb toch ook geholpen!’
‘Sorry, je hebt me geweldig geholpen, zonder jou was het me misschien niet gelukt om weg te komen.’
Ze gaf hem een zoen op zijn neus. ‘Dank je’
Mikaëls beteuterde gezichtje fleurde helemaal op.
‘Meen je dat?’
‘Ja hoor, je bent een echte held!’ riep ze vrolijk uit waarna ze begon te lachen met zijn alsmaar roder wordende gezichtje.
Heel de middag hielden ze een wedstrijd ‘katapultschieten’ tot ze allebei naar huis moesten voor het avondmaal.
Fluitend liepen ze naar huis, hand in hand.
‘Tot morgen!’
De dagen sleepten zich voort. Naarmate ze ouder werden hadden ze steeds minder tijd voor elkaar maar de momenten dat ze samen waren werden steeds specialer. Hun dagelijkse spelletjes lieten ze achterwege en ze hielden zich bezig met in hun boomhut over de dagelijkse, nutteloze dingen te praten. Ze begonnen ook iets meer dan alleen vriendschap voor elkaar te voelen. Ze werden een echt ‘koppel’, dat elkaar erg graag zag.

Maar, ze hadden allebei hun werk te doen. Mikaël moest mee met zijn vader naar het magazijn om te helpen met zakken cacao, koffie en bonen te sjouwen. Rachel daarentegen moest thuis in de familiezaak helpen, ze moest dagelijks de waren uitstallen, de ramen zemen, en dan helpen bij de verkoop. Het was geen onaangenaam werk, werken in de zaak van haar ouders. Dat was namelijk een groente –en fruitwinkel en als de zaken goed gingen kreeg zij de overgebleven vruchten (soms zelfs citroenen die door de crisis die heel Duitsland teisterde bijna onbetaalbaar waren geworden) die ze dan deelde met Mikaël als ze elkaar zagen aan het einde van de dag.

Op een dag, ergens in februari 1933 komt Mikaël hijgend de winkel binnen aangestormd.
‘Rachel, Rachel! Ik heb schitterend nieuws! Mijn vader heeft een nieuwe job! Wil je weten welke?’
‘Ja’ antwoordde Rachel glimlachend.
‘Hij wordt burgemeester van ons dorp! En omdat die job veel meer verdient dan wat wij samen ooit verdiend hebben hoef ik ook niet meer te gaan werken, haha!’
Hij maakte een rondedansje, en lachte uitbundig.
Grijnzend vroeg Rachel: ‘Burgemeester? We hebben toch een burgemeester? Wat gebeurt er dan met de ouwe Meneer Hamstein?’
‘Jij weet het nog niet? Die is gisteren moeten aftreden!
’Aftreden, waarom?
’Een tweetal maanden geleden is Hitler de nieuwe bondskanselier geworden. Hij en zijn Nazi-partij besturen nu het land, dus ook ons dorp! Aangezien dat mijn vader al jaren voorzitter is van ‘de’ partij in ons dorp, is hij benoemd!’
Rachel reageerde geschokt, daar wist ze nog helemaal niets van! Hitler aan de macht? Uiteindelijk was het dan toch gebeurd! Rachels vader liep er al jaren over te sakkeren en te piekeren, maar zij en haar moeder hadden het dreigende gevaar altijd maar weggelachen en het niet zien aankomen.

Rachel en haar vader en moeder waren namelijk joden en ze staken dat niet onder stoelen of banken, ze waren fier op hun godsdienst en kwamen er dan ook voor uit. Maar nu wisten ze allemaal dat ze een beetje op hun hoede moesten zijn voor Hitler, zijn Nazi-partij en al zijn aanhangers. Àl zijn aanhangers; dus ook Mikaëls familie!

De jaren waren voorbijgegaan zonder dat er iets echt drastisch veranderd was. Mikaël en Rachel waren beiden opgegroeid tot twee mooie en zorgeloze tieners, en nog steeds zagen ze elkaar erg graag. Op de lange duur was er wel protest gekomen van de vader van Mikaël, die nog altijd burgemeester was van hun dorp, tegen hun relatie. Als ze elkaar wilden zien moesten ze dat dus in het geheim doen, ze waren een soort van moderne Romeo en Julia.

Maar, niet alles bleef rozengeur en maneschijn want op 9 november 1938 gebeurde er iets dat haar leven zou veranderen.



9 november 1938



De dag was voorbijgegaan als alle andere, bijna hetzelfde toch. Zoals elke ochtend had Rachel de waren van de ouderlijke groentewinkel uitgestald en rond de middag was ze met Mikaël naar de bevroren dorpsvijver gaan kijken, waar ze geprobeerd hadden om erop te staan of te schaatsen. Toen ze tot hun grote vreugde ontdekten dat het ijs dik genoeg was om een niet te zware mens te dragen hadden ze de hele middag en avond er al schaatsend doorgebracht. Toen ze beiden naar huis moesten om te eten spraken ze iets af wat ze voordien al dikwijls gedaan hadden: ze spraken samen rond middernacht, als iedereen al sliep, af aan de vijver. Zo gezegd zo gedaan, en hoewel het al stenendik vroor zaten ze daar op de grond. Diep in elkaars armen geborgen. Daar zaten ze zo een hele tijd tot ze opgeschrikt werden door het geluid van brekend glas en gegil. Aanvankelijk trokken ze zich daar niets van aan, ze hadden wel wat beters te doen dan zich daar zorgen over te maken! Maar toen het rumoer niet ophield en het zelfs toenam werden ze toch ongerust en besloten ze terug naar het dorp te keren. Daar aangekomen geloofden ze hun ogen niet: verschillende vitrines van winkels waren aan diggelen geslagen en overal waren de deuren en muren beklad met davidssterren en anti-joodse leuzen en slogans. Een panische angst sloeg Rachel om het hart, haar ouders’ winkel zou toch niet zo toegetakeld zijn! Mikaël achter haar aan trekkend liep ze naar huis. Daar was het net hetzelfde als bij de andere joodse winkels. Ze stormde door de deur, of wat ervan overbleef, naar binnen en riep, met een bibberende stem, om haar ouders.
Geen antwoord… Ze riep nog eens, en nog eens en bleef maar roepen. Ondertussen had Mikaël haar ingehaald en hij probeerde haar tevergeefs te kalmeren. Even later besefte Rachel dat ze haar ouders misschien niet meer zou terugzien. Toch niet zoals ze waren vóór ze, vermoedelijk door de Gestapo, meegenomen waren. Deze nacht ging later de geschiedenis in onder de naam ‘Kristallnacht’.

De oorlog was al sinds enkele maanden bezig en Rachel was er niet in geslaagd haar ouders terug te vinden, of nog maar enig spoor van hen op te kunnen vangen. Nadat ze in 1938 ontsnapt was aan de wreedheid van de Kristallnacht was ze door Mikaël geholpen om in leven te blijven. Tegenwoordig was er geen enkele jood meer veilig op straat, ze waren verbannen uit het straatbeeld…
Voor Rachel was er na de fatale avond een hel losgebarsten. Alhoewel Mikaël probeerde zo goed mogelijk voor haar te zorgen kon ze zich niet op haar gemak voelen. Nergens…
Hun pogingen om een adres te vinden voor Rachel om onder te duiken waren op niets uitgedraaid. Uiteindelijk was ze ondergedoken in de oude boomhut die ze lang geleden samen met Mikaël had gebouwd en waar ze hun hele kindertijd samen hadden doorgebracht. Mikaël bracht haar elke dag de nodige levensmiddelen. Dit alles moest wel in het geheim gebeuren want ook in het kleine dorp, waar ze beiden woonden, was de jacht op joden zeer frequent geworden.



2 september 1940



Zoals zowat elke dag kwam Mikaël rond de middag aan de boomhut aan. Hij maakte het geluid van een duif na, hun afgesproken teken. Een teken om aan te tonen dat alles veilig was en dat Mikaël alleen was.
Lachend kwam Rachels hoofd in de opening van de boomhut.

‘Hallo!’ begroette ze uitbundig en ze gaf hem een dikke kus en merkte meteen dat Mikaël met iets zat.

‘Dag Rachel’ zei Mikaël aarzelend ‘Ik moet je iets vertellen’

‘Ik zal het maar ineens zeggen zeker. Ik vertrek volgende week naar mijn opleiding om soldaat in de grote Wehrmacht van onze Führer te gaan vechten bij de SS aan het oostfront. Eindelijk kan ik zelf het gehate bolsjewisme gaan uitroeien. Dan kan ik helpen ons van dé vijand te ontdoen’

Wanneer hij dit allemaal vertelde blonken zijn ogen op een manier waarop Rachel dat nog nooit gezien had bij hem. Op de één of andere manier beangstigde dat haar een beetje.

Eerst wist ze niet wat ze hoorde! Mikaël bij de SS? Hoe kan dat nu? Wie zou er dan voor haar zorgen?

‘Meen je dat nu echt?’

‘Ja, alles ligt al vast. Volgende week woensdag vertrek ik met de trein. Mijn besluit staat vast. Zelfs jij kan daar niets aan veranderen…’ Zo het was er allemaal uit, alles was gezegd nu…

Op dat moment werd Rachel kwaad, ontzettend kwaad. Ze kon niet begrijpen dat Mikaël haar zou verlaten om de Führer te gaan dienen aan het oostfront.

Ze vloog verschrikkelijk uit tegen Mikaël, schold hem uit voor alles wat lelijk was en barstte uiteindelijk in een hevig snikken uit.

‘Waarom moet je me nu verlaten? Hou je niet meer van me?’

Mikaël probeerde haar te troosten, maar daar wilde Rachel niets van weten. Ze kon het simpelweg niet vatten waarom Mikaël wou vertrekken.

Toen ze een beetje uitgesnikt en bedaard was begon Mikaël terug te spreken. Hij probeerde het haar allemaal op nieuw uit te leggen.

Zo zaten ze daar, voor de rest van de namiddag, pratend met elkaar. Beiden met een totaal ander standpunt, maar toch zielsveel van elkaar houdend.

Toen de schemering al begon in te vallen vertrok Mikaël terug naar huis en Rachel bleef alleen in haar boomhut, met een leeg gevoel in haar hart.



8 september 1941



Bij het krieken van de dag hoorde Rachel, misschien wel voor de laatste maal het gekir van een duif en even later klom Mikaël naar binnen in de boomhut.

Rachel stond hem met betraande ogen op te wachten. En begon te huilen wanneer Mikaël in legeruniform de boomhut binnenkwam.

Mikaël nam haar even in zijn armen en probeerde haar te troosten. Ze bleven daar zo een tijdje zitten en namen uitgebreid afscheid van elkaar. Net voor Mikaël terug zou vertrekken zei Rachel nog snel:

‘Mikaël, als jij hier weg bent is er niets meer dat me nog bindt met dit dorp. Ik vertrek ook, net als jij. Ik ga mijn ouders zoeken en ik zál ze vinden. Hoeveel moeite me dat ook zal kunnen kosten. Vaarwel!’

Met deze woorden in zijn achterhoofd daalde hij het trapje van de boomhut af, niet wetend wat hij daarop moest antwoorden. Hij zei er maar niets over, wat kon hij ook zeggen. Wanneer hij bijna uit het zicht van de boomhut verdwenen was keek hij nog even om naar Rachel. Ze stond huilend in de ‘deuropening’ en keek hem na.

Mikaël moest zich erg bedwingen niet terug te keren en haar voor eeuwig en altijd bij hem te houden…

Het ratelen van een kar, het knallen van een zweep, het roepen van een voorman, het waren voor Rachel tegenwoordig vertrouwde geluiden geworden. Ze was ,zoals ze gezegd had, op weg om haar ouders te vinden. Daarom vroeg ze dikwijls aan boeren of ze een eindje mee mocht rijden op hun kar.

De vorige maanden had ze getracht om informatie te vinden over waar haar ouders zouden kunnen zijn. Na lang zoeken had iemand haar dan toch kunnen vertellen dat er joden en andere ‘vijanden’ van de Nazi’s naar speciale kampen in Polen werden gebracht, om er te werken…

En zo ging ze dan door het land. Zwervend, soms te voet, soms met een vriendelijke boer waarvan ze mocht meerijden op zijn kar. Af en toe kreeg ze iets te eten van een vriendelijke boer en soms stal ze al eens iets uit een bakker of groentewinkel.

Toen ze de grens van Polen bereikt had ging ze ook bij deze Poolse mensen te rade over de plaats waar haar ouders zouden kunnen zijn. Aanvankelijk kwam ze niets te weten omdat de mensen nogal wantrouwig ten opzichte van haar stonden, tegenover alle vreemdelingen trouwens.

Uiteindelijk dacht een boer dat hij haar zou kunnen helpen, maar hij wilde haar pas helpen wanneer zij hem een dienst zou bewijzen.

Hij vroeg haar om, wanneer zij haar ouders in het werkkamp gevonden had, hen te vragen een briefje af te geven aan zijn broer Anton G. Freuberg.



14 januari 1942



Zo gezegd zo gedaan. De behulpzame boer bracht Rachel tot op een afstand van het kamp en liet haar dan alleen verder gaan tot aan de scheidingsdraad.

Ze sloop behoedzaam langs de lange afsluiting van het kamp.

Wat ze binnen de draad zag was te gruwelijk om aan te zien. Honderden misschien wel duizenden mensen werkten onder het oog van vervaarlijk uitziende SS-ers aan het vervaardigen van allerlei oorlogsmateriaal. Ze zag dat een man ineen zakte van vermoeidheid. In plaats van hem te helpen begon een SS‑er hem te porren met zijn geweer en hem in zijn flanken te trappen met zijn zware legerlaarzen. Vol afschuw keek ze naar het schouwspel tot de man niet meer bewoog en hij werd weggevoerd door twee lachende SS‑hulpjes…

Was dit de plek waar haar ouders zaten? Dat kon toch niet! Zij hadden toch niemand iets misdaan!

Ze sloop verder langs de draad tot ze opeens een bekend gezicht zag! Het was Jacob, Jacob uit haar ouderlijke dorp!

Ze riep hem, maar hij scheen haar niet te horen. Dat ze Jacob gezien had gaf haar wat hoop dat ook haar ouders hier zouden zijn en net zoals Jacob ook in vrij goede gezondheid zouden verkeren.

Steeds verder liep ze langs de afsluiting. Uiteindelijk zag ze waar ze voor gekomen was, of toch bijna… Ze zag daar, in de hoek haar vader staan. Haar moeder was nergens te bekennen, maar zij was misschien ergens anders in het kamp ingedeeld.

Uitzinnig van vreugde riep ze, veel harder dan ze eigenlijk gewild had haar vaders naam. Hij reageerde niet, hij hoorde het niet.

Ze riep nog eens en nog eens, telkens opnieuw haar vaders naam. Uiteindelijk had hij haar gehoord en hij keek verstoord om zich heen. Wanneer Rachel nu ook met haar armen begon te zwaaien, zag Rachels vader zijn dochter eindelijk staan. Hij liep zo snel mogelijk naar de afsluiting en tot Rachels verbazing siste hij: ‘Maak dat je hier weg komt! Het is hier veel te gevaarlijk, wat doe je hier? Snel weg!’

Dit was voor Rachel het moment waarop ze mentaal instortte. Ze had maanden over de wegen gezworven, met slechts één doel: haar ouders bereiken. En nu, wanneer ze haar doel eindelijk bereikt had was het eerste wat haar vader zei: ‘maak dat je weg komt!’.

Ze begon hartstochtelijk te huilen en maakte zo veel lawaai dat iedere SS-er in de omgeving dat wel gehoord moest hebben!

Ze zag er al een aantal in haar richting komen, en op de uitkijktoren boven haar hoorde ze ook geluid.

Alles werd opeens glashelder voor Rachel. Ze was haar vader op slag vergeten en dacht nog maar aan één ding:’ weg, weg ik moet hier weg!’

Ze zei snel vaarwel tegen haar vader, overhandigde hem het briefje, bestemd voor de broer van de man die haar tot aan het kamp had gebracht en zette het op een lopen.

Maar het was al te laat. De SS-ers hadden hun geweren al in de aanslag en toen Rachel bleef lopen opende ze het vuur op het rennende meisje.

Rachels vader zag hoe zijn dochter een laatste kreet slaakte en neerstortte op de bevroren grond. Rachels poging haar ouders te bereiken was geslaagd maar het was het laatste dat ze deed…



9 mei 1945

Hijgend liep Mikaël door het bos, steeds sneller en sneller. Toen hij aan de boomhut aankwam bootste hij, zoals vroeger het geluid van een duif na. Er kwam geen antwoord. Ontzettend ongerust klom hij naar boven.

Hij trof er een lege boomhut aan met op het tafeltje een klein ietwat verduurd papiertje met het volgende erop:



Liefste Mikaël,



Als je dit leest, zonder mij, zal ik het waarschijnlijk niet gehaald hebben. Ik ben in december van het jaar ’41 vertrokken om mijn ouders te gaan zoeken. Ik kon hier niet blijven om op jou te wachten. Ik moest mijn ouders gaan zoeken. Net zoals jij aan het oostfront ‘moest’ gaan vechten. Ik verwijt je niets Mikaël, ik vergeef het je dat je bent weggegaan.

Hopelijk vergeef je mij ook dat ik erop uit ben getrokken.



Ik zal altijd van je houden



Je Rachel



Snikkend stak Mikaël het papiertje in zijn zak…

[Hopla]

wow he...

[Megalomaniace]

Hopla schreef:
wow he...

inderdaad...

[Vlooienband]

Je schrijfstijl laat veel te wensen over, wat het verhaal minder fijn leesbaar maakt. Zelfs met dit nadeel is het verhaal mooi. Ontroerend, pakkend en aangrijpend.

Het heeft nog aandacht nodig, maar het idee is goed. Het verhaal is er, nu moet je het nog in een leesbare vorm gieten. Echter: het is een lang verhaal, waar je waarschijnlijk geen tijd voor hebt, om het zo leesbaar e.d. te maken.

Die reis gaat haar wel erg gemakkelijk af.

Het verhaal is, als je er eenmaal 'in' zit, echt pakkend. Wat zielig, dat ze alsnog dood werd geschoten...

De verdeling van aandacht aan stukken vind ik minder. Je besteed erg weinig tijd aan de reis, aan het beschrijven van dingen, gevoelens en omgeving. Dat is minder. Needs work.

Over het algemeen: oké.

Spelling, stijl:

Het komt misschien over dat ik je tekst helemaal afkraak, de grond inboor en zo meer, maar niets is minder waar. Zie dit als opbouwend commentaar, want het verhaal is wel leuk.

"en ze botste ertegenop."
Tussen "er" en "tegenop" hoort volgens mij een spatie. Die zin vind ik ook niet erg mooi lopen.
Geschreven in telegramstijl en in het begin veel hinderlijke herhaling. Je tekst loopt niet lekker, leest niet lekker. de woorden moeten als het ware als een soort van warme stroom woorden komen, niet als dit. Voor mij leest dit als... het leest gewoon niet lekker. Onprettig geschreven.
Die hinderlijke herhaling kan je makkelijk voorkomen. Nu heb je alles echt opgesomd, dat is niet tof.
Probeer te letten op de zinsopbouw: onderwerp - persoonsvorm - ander zinsdeel is bij jou de meestgebruikte zinsopbouw. Verander dat: zet bijv. het andere zinsdeel om de twee regels vooraan. Dus niet:
"Hij werd kwaad en ging achter Rachel aan. Hij had haar snel te pakken, maar ondertussen had Mikaël gezien wat er gebeurt was en hij kwam zijn vriendinnetje te hulp. Hij beet de boze slungel in zijn arm. De arme jongen schreeuwde het uit en loste de greep op Rachel, die dan op haar beurt hem een flinke schop tegen zijn schenen gaf."
Maar:
"Hij werd kwaad en ging achter Rachel aan. Hij had haar snel te pakken, maar ondertussen had Mikaël gezien wat er was gebeurt en kwam zijn vriendinnetje te hulp. Kwaadaardig beet hij de boze slungel in zijn arm..."
Dat laatste staat mooier en leest lekkerder.
"Het bos, dat was ‘hun’ terrein, ze kenden het bos als hun broekzak."
Hinderlijke herhaling: "het bos."
Gebruik meer synoniemen en verwijswoorden.
"alsof ze hun leven lang nog niets anders gedaan hadden."
"nog" is overbodig.
"Ze waren de ziedende boerenzoon ondertussen kwijtgeraakt en ze liepen nog nagenietend van hun avontuur naar de grote stevige eik waar ze hun boomhut hadden gebouwd."
Hinderlijke herhaling: ze
"Deze boomhut was heilig voor hen, ze hadden haar lang geleden samen gebouwd en niemand wist van haar bestaan af, het was hun geheim."
Ik betwijfel of boomhut vrouwelijk is, maar goed. Aannemende dat het vrouwelijk is, moet je er niet naar verwijzen met het woord "het," maar het "haar." Op het einde ga je de fout in.
"ze begon te lachen met zijn alsmaar roder wordende gezichtje."
"Met" hoort hier "om" te zijn.
"Die is gisteren moeten aftreden!"
"Je bedoelt: "die is gisteren afgetreden"
"Hij en zijn Nazi-partij besturen nu het land"
Ik denk niet dat een zoon van een nationaal-socialist zoiets zal zeggen. Het woord "nazi" is geen compliment. In de WOII werden dingen als "Hij en zijn partij," "hij en dé partij" gezegd.
"Rachel reageerde geschokt, daar wist ze nog helemaal niets van! Hitler aan de macht? Uiteindelijk was het dan toch gebeurd! Rachels vader liep er al jaren over te sakkeren en te piekeren, maar zij en haar moeder hadden het dreigende gevaar altijd maar weggelachen en het niet zien aankomen."
Raar, vaag stuk. Problemen met het perspectief.
"Maar, niet alles bleef rozengeur en maneschijn want op 9 november 1938 gebeurde er iets dat haar leven zou veranderen."
Je mag een zin niet met "maar" beginnen. Ook hoort voor "want" een komma.
Let er op dat je de zinnen niet te lang maakt.
"Toen ze tot hun grote vreugde ontdekten'
Komma's na: "ze" en "vreugde"
Problemen met de volgende zin: voor de tweede keer "toen." Hinderlijke herhaling.
"Alhoewel Mikaël probeerde zo goed mogelijk voor haar te zorgen kon ze zich niet op haar gemak voelen."
"ookal probeerde Mikaël" i.p.v. "Alhoewel Mikaël probeerde"
"Mikaël bracht haar elke dag de nodige levensmiddelen."
"de benodigde levensmiddelen"
"joden zeer frequent"
Stijlbreuk. "frequent" past hier totáál niet bij.
"‘Dag Rachel’ zei Mikaël aarzelend ‘Ik moet je iets vertellen’"
Interpunctie. Na "Rachel" hoort een komma. Na "vertellen" hoort een punt.
Ook zo voor de rest van het verhaal, qua komma's. Elke keer aan het einde van een zin: PUNT.
"pratend met elkaar."
Je bedoelt: "met elkaar te praten"
"Beiden met een totaal ander standpunt, maar toch zielsveel van elkaar houdend."
Het laatste deel klinkt niet.
"Ze was ,zoals ze gezegd"
Die spatie voor de komma staat verkeerd.
Ook heb je in dit stuk, het stuk over de hele dag, teveel witregels.
"Ik verwijt je niets Mikaël"
Na "niets" hoort een komma.

[Aafster]

Ik vind het verhaal zelf errug mooi, maar ik vindhet niet mooi geschreven. Toch merk ik wel weinig van je mindere schrijfstijl omdat het verhaal zelf echt mooi is. Alleen je zet in het begin job neer, dat kan je beter anders formuleren aangzien het daar 1930 is ofzo