Ik weet het even niet meer..

[Mariekje*]

Hey,

Eigelijk open ik zeer zelden een persoonlijk topic, maar nu wil ik echt even m'n verhaal kwijt en misschien eens advies. Ik zal het kort proberen te houden, al betwijfel ik ten zeerste of dit zal lukken.

Mijn vriend (19) leerde ik ik juni vorig jaar middels dit forum en msn kennen. We hebben veel dezelfde dingen meegemaakt, alleen waren al zijn 'problemen' wat recenter dan de mijne. In iedergeval, we raakte nooit uitgepraat, en zo besloten we halverwege augustus elkaar een keer te meeten. Klikte eigelijk in één keer, en dus spraken we vaker af... Altijd was het supergezellig en ja.. We waren elkaar langzaam aan wel heel erg leuk gaan vinden.

Hij kwam vaak naar mijn school toe (1,5 uur reizen voor hem), al was dit maar voor 5 minuutjes. Soms gingen we ergens heen, en juist omdat het áltijd gezellig was deden we soms behoorlijk nutteloze dingen. Zo hebben we eens 3,5 uur lang achtereen in één en dezelfde metro gezeten. Gelachen, gepraat, lol gemaakt, gevolg: Tijd vergeten. Mijn mobiel stond op dat moment uit, en dus was ik voor mijn moeder onbereikbaar. Het was inmiddels half 7 in de avond, en om half 6 had ze het eten al klaar (met het oog op dat ik dan wel thuis zou zijn). Tsja dat was ik niet, en dus zei mijn inmiddels vriend "Kel, moet je niet even naar je moeder bellen? Want dit is wel erg lullig eigelijk. " Met zijn telefoon gebelt.. Mijn moeder was laaiend, maar dan ook echt laaiend. Zegmaar dat ik haar nog nooit zo kwaad heb gezien, ze begreep het dan ook totaal niet met het gevolg: Huisarrest, geen internet/laptop en díe jongen mocht ik al helemaal niet meer zien de komende weken, met de reden dat ze hem onverantwoordelijk en laf vond..

Natuurlijk, ik begrijp ook wel dat het slordig was. Maar het is gewoon niets voor mij, en het was dan ook zeker een uitzondering op mijn 'normale' gedrag... Volgens haar, zou mijn vriend een slechte invloed op me hebben gehad op dat moment. Zou hij me toch wel gebruiken, en och.. maw. het was niets in haar ogen.

Enkele weken later, begin december, belandde ik en mijn vriend op een punt dat we besloten, elkaar toch wel heel erg leuk te vinden. En ja, sindsdien hebben we dus een relatie. Inmiddels 9,5 maand samen. Het gaat prima, en bij niemand voel ik me zo op m'n gemak als bij hem... Hij maakt me serieus heel gelukkig.

Mijn moeder lijkt er nog steeds niet heel erg warm voor ons te lopen. In januari ben ik hier al eens over begonnen, omdat het me gewoon pijn doet dat ze nooit eens enthousiast kan zijn, interesse kan tonen of spontaan eens aan m'n vriend/mij kan vragen: Was het gezellig? Hebben jullie het leuk gehad? Hoe bevalt je nieuwe school? of hoe ging je rijles vandaag? Ze vraagt of zegt gewoon hélemaal niets. En dat brengt een zo'n verschrikkelijk stijve/voor mij moeilijke sfeer met zich mee. Ik heb voordurend het gevoel alsof wij ons aan haar aan moeten passen, of het nooit goed genoeg is, en of ze ons het liefste nog uitelkaar zou zien. Aan het begin van ons relatie heb ik me op sommige momenten gewoon schuldig gevoeld wanneer ik met mijn vriendje afsprak omdat er dan altijd een 'ow, en dan zit ik weer alleen' uitkwam. Alsof het niet mocht ofzo.

Ik heb vaak genoeg gevraagt naar uitleg of een waarom. Maar ze beweert zelf nog altijd dat er niets aan de hand is, dat ik niet zo raar moet doen, en dat mijn vriend en zij elkaar gewoon niet zo goed kennen en zij als vreemde voor elkaar zijn.

Mijn moeder heeft het vroeger niet gemakkelijk gehad, ik evenmin. Vooral met exvriendjes heb ik nogal wat problemen gehad, waarvan zij deels op de hoogte is. En zij is vroeger enige tijd misbruikt. Misschien dat ze hierdoor nú een stuk voorzichtiger is, maar komop.. Als zij mijn vriend als 'vreemde over de vloer' ervaart dan zou je toch denken dat je er veel aandoet om deze persoon wat beter te leren kennen. Zeker als dit ervoor zou kunnen zorgen dat je weer wat dichter bij je dochter komt te staan...

Mijn moeder heeft naar mijn weten nog steeds het gevoel alsof hij me gebruikt, en ik niet meer ben dan een 'neukpopje'. En wanneer ik haar tijdens een discussie de mond snoer dan ben ik ineens de 'slet' omdat we binnen een redelijk korte tijd voor het eerst met elkaar naar bed gingen (We kende elkaar immers al maanden... ) Het maakt me soms best onzeker, want bij hem is alles wél vrijwillig gegaan (als jullie begrijpen wat ik bedoel...) En toch is dat gevoel lange tijd uit de lucht gegrepen omdat mijn moeder steeds weer met verschrikkelijke stomme opmerkingen aan kwam zetten. Nee niet tegen mij, wel tegen mijn broers/schoonzus als ik eventjes de kamer uitwas... Hoe ik het dan weet? Van mijn broer, omdat hij eigelijk ook niet begrijpt waar ze nu moeilijk overdoet...

Als we bij elkaar willen blijven slapen, bedenkt ze allerlei redenen waardoor het uiteindelijk neer komt op "Liever niet, dus nee". Inmiddels is dat al zovaak voorgekomen dat ik het nu nog amper durf te vragen. Ook wanneer we bijv. een keer een weekendje wegwillen (dit had mijn vriend voor mijn verjaardag geboekt in februari) begint ze te stekkeren. Of nee, in eerste instantie was het: "Ow wat leuk joh, ben écht zo benieuwd waar jullie naartoe gaan" Ik dus enthousiast, want ik vond het echt geweldig dat we een weekendje samen weg mochten. Uit enthousiasme begon ik een dag of 2 later een verhaaltje tegen haar over dat ik dan toch minstens nog wel even ergens een nieuwe bikini vandaan moest toveren waarna het ineens was: "Ik zat er nog eens overna te denken... Er komt gewoon niets van in! Echt niet, basta! Waar willen jullie het van betalen? "

Praten lijkt gewoon niets uit te halen , want voor alles heeft ze een reden, maar deze zijn nooit concreet. Ook is ze maar al te goed in oude koeien uit de sloot te halen, door bijv. weer te beginnen over het metroverhaal. En daarmee denkt ze dan een punt te kunnen maken...

Als ik zelf een verhaal over mij en mijn vriend, in de hoop dat het haar misschien interesseert.. Heb ik vaak het gevoel alsof ik wat fout heb gedaan, dat ze niet luistert of wat dan ook... Wel heeft ze inmiddels te bekennen gegeven dat ze heus ziet dat ik heel erg gelukkig met hem ben, en dat hij me altijd aan het lachen weet te maken, er altijd voor me is, en dat het waarschijnlijk toch wel 'oprecht' is.

Ik vind haar egocentrisch in haar opmerkingen en in het gevoel dat ze mij daardoor soms geeft. Nu zou je denken, wat kan jou het schelen? Zo denk ik er eigelijk ook over, mijn vriend evengoed. Maar het doet pijn wanneer jouw geluk als het ware als niets wordt afgedaan. Zeker door mijn moeder, aangezien ze voorheen gewoon altijd veel positiever was..

Heeft er iemand enig idee waarom het misschien zou kunnen zijn? En wat ik nog zou kunnen proberen om de situatie iets te verbeteren? Want het breekt me op sommige momenten serieus.. Iemand die het 'probleem' herkent? Tips.. tips...

Soms ben ik bang dat het niets met ons te maken heeft, maar iets dat haar is overkomen; vroeger of misschien enkele maanden geleden, waar ik niets vanaf weet. Ze is stil en terughoudend, niet als míjn moeder.

Sorry voor het lange verhaal, maar bvd!

Probeer het gewoon zo goed mogelijk te negeren. Ga het bij jou thuis zijn met je vriend zeker niet vermijden, dan krijgt je moeder alleen maar een slechtere indruk van hem.

Ik ken je vriend een heel klein beetje en als hij bij jullie thuis net zo is als normaal, draait je moeder echt wel eens bij. Gewoon volhouden.

En als je moeder nare dingen over hem zegt, moet je maar proberen te denken dat het komt door haar verleden en uit bezorgdheid om jou.

[x-ViXeN-x]

Ik ken je probleem wel een beetje alleen loopt het verhaal iets anders, maar het komt er wel op neer dat m'n ouders m'n vriend zeker "niet meer" mogen. En dat levert hele vervelende situaties op als je iets heel enthousiast wilt vertellen over wat jullie bijvoorbeeld gedaan hebben en dat er dan alleen maar een 'ow' o.i.d. vanaf kan.

Je voelt je er zelf ook heel naar onder zoals je zelf al zegt en dat is echt kut. Ik heb dus hetzelfde, en ja, ik kan je niet echt raad geven ofzo want ik ben er zelf ook nog niet uit. Praten helpt niet en je hebt een soort gevoel van dat je moet kiezen ofzo. Hmmm, ik help je echt helemaal niet zo door m'n eigen verhaal te vertellen maarja, dan weet je iig dat je niet de enige bent! Succes!

[Nona Star]

Wat een moeilijk verhaal
Imo klinkt er in je verhaal een beetje door dat je moeder zich verlaten voelt door jou. Wat natuurlijk helemaal niet zo hoeft te zijn, daar kan ik verder niet over oordelen.

Het gedrag van jouw moeder kan ik heel goed terugzien in het gedrag van mijn moeder toen ik uit huis ging. Ze werd enorm bot en emotieloos. Het eerste wat ze zei toen ik haar vertelde dat ik serieus op zoek ging naar een kamer, was: "Als je maar niet denkt dat ik je was ga doen. Je mag wel in het weekend af en toe op bezoek komen maar ik wil je niet elk weekend hier te eten hebben."
Dat kwam behoorlijk hard aan maar het was haar (vrij lullige) afweersysteem lijkt het wel.

Nu valt het allemaal wel weer mee en vinden mijn ouders het leuk als ik in het weekend bij ze kom eten. Wat me wel opvalt is dat mijn moeder me nooit belt, nooit op bezoek komt en na herhaaldelijk uitnodigen nog nooit bij me is blijven eten (terwijl ze in dezelfde stad werkt als waar ik woon). Het is niet leuk, maar zo zit ze in elkaar. Als ik dit zou aanhalen zou ze me niet geloven. Gelukkig neemt ze dit soort dingen wel aan van haar broer, die ze hoog in het vaandel heeft staan.

Misschien is dat ook een mooie 'strategie' voor jou, maar ik weet niet of je hetzelfde geluk hebt als ik: een soort vertrouwenspersoon die ook dicht bij je moeder staat, van wie ze dingen wil aannemen. Misschien kun je die persoon inzetten als bemiddelaar.
Verder kan ik je niet anders aanraden dan boven het gedrag van je moeder te staan, zolang je nog thuis woont. Ik heb inmiddels geleerd dat het geen nut heeft tegen haar in te gaan en ik denk dat jij zo ongeveer in hetzelfde schuitje zit

Heel veel succes!

[Mariekje*]

@ Zuster:

Het bij mij thuiszijn ben ik ook zeker niet van plan te negeren. Hoewel mij toch wel opvalt, en mijn vriend blijft het al helemaal niet onopgemerkt... Dat op de momenten dat mijn moeder niet in de buurt is, ik toch wel een heel stuk relaxter ben.

Ik verwacht ook nog steeds wel, dat ze óóit een keertje bijdraait. Maargoed dat dacht ik ook toen we een maand hadden, en twee maanden, en drie... En het is zeker al verbeterd maar hmm.. Zeuren over dat hij 'hey' zegt inplaats van 'hoi/goedenavond' vind ik na 9,5 maand toch wel behoorlijk krom. Daarbij zeurt ze dus nog over veel meer dingen, die me langzaam aan m'n strot uitkomen...

Ik begrijp heus dat ze het goed bedoelt, rekening houdend met het deels overeenkomende verleden dat we hebben. Maar hmm.. toch.

Het lijkt wel alsof ze jaloers is. Of dat ze haar kleine onschuldige dochtertje niet wil verliezen aan een jongen.
Dit hele gebeuren zou de band die jij met je moeder hebt of had weleens ernstig kunnen verstoren.

En hoe haalt je moeder het in haar hoofd om jou een slet te noemen? Ik vind dat je zoiets als moeder absoluut niet mag zeggen, wanneer je dochter gewoon seks heeft gehad met een jongen op wie ze verliefd is.
De kans bestaat nl dat jij je dan ook een beetje zo gaat voelen. En het is echt niet goed dat jij je ongemakkelijk gaat voelen over zoiets. En hoe weet ze eigenlijk dat je binnen korte tijd met je vriend naar bed bent geweest? Misschien moet je haar zulke dingen niet meer vertellen, want ik vind dat ze er op een respectloze en gemene manier mee omgaat.

Ik weet hoeveel pijn het doet als je moeder, om wie je juist zoveel geeft en wiens mening je juist zo belangrijk vindt, zich zo gedraagt tegenover jou.. ik heb dat zelf ook meegemaakt.
Ik heb zelf ontzettend vaak geprobeerd om met haar te praten en dan te vragen van "wil je die dingen niet meer zeggen, want daar doe je me pijn mee".. maar als ze dan weer in zo'n bui was zei ze die dingen juist.

Ik vind iig dat je geen toestemming hoeft te vragen voor weekendjes weg enzo.. als jullie nog eens zoiets willen doen moet je gewoon gaan hoor. (Of deden jullie dat ook?)

Naja.. sterkte met alles iig..

[Mariekje*]

@ Nona Star:

Inderdaad wel redelijk vergelijkbaar denk ik zo. Ik laat het ook altijd maar op z'n beloop, maar eens in de zoveel tijd trek ik toch weer dat laatje open op het moment dat ik ineens concludeer dat we eigelijk nog steeds op hetzelfde punt zitten. En dan krijg je dus frustraties als deze.

Mijn broer zou een goede bemiddelaar zijn, en hij heeft voor zover ik weet ookal aardig wat 'pogingen' gedaan. Hij ziet ons wel positief, en zei dus ook bij zijn blijvend vertrek naar Thailand voor studie voor hij de doane doorging tegen mijn vriend iets als: "Pas je een beetje op ze, vooral op m'n kleine zusje. Ik zie je volgend jaar wel weer" Naderhand ben ik daar nog eens tegen hem over begonnen, waarna hij zei: Maar ik weet ook zeker dat ik hem volgend jaar weer zie, of het moet wel heel raar lopen. Ik vind jullie leuk saampjes, en ma moet gewoon niet zo vaag doen.

Dit gesprek heb ik aan mijn moeder laten lezen, en toen kreeg ik wederom een "Ow". Stil viel het wel gelijk... Maarja

[Mariekje*]

@ Alicia Silverstone:

Ik denk dat je daar inderdaad een punt hebt. Mijn ouders zijn gescheiden, ik ben nog de enige die thuiswoont. Mijn jongste broer (25) woont in Thailand, mijn oudste broer is getrouwd en heeft een kind. Ze heeft geen partner en ik weet dat ze zich met grote regelmaat behoorlijk eenzaam voelt, juist doordat door omstandigheden ook een groot deel van haar sociale contacten de afgelopen paar jaar zijn verwaterd. Haar houvast: Ik.

En wat betreft dat meisje met het 'sletterige gedrag', tja zoals ik al zei begon ik ook te twijfelen, bedoel ik had voorheen altijd een hele sterke en goede band met mijn moeder, dus ik neem/nam altijd veel van haar aan. Zo ook dit, en dus zweven er dan gelijk vragen rond in je hoofd als: Ben ik dan serieus zo erg? Wilde ik het dan wel echt? Enzovoorts..

Hoe ze weet dat ik binnen een kleine maand met mijn vriend naar bed is geweest? Omdat ze hier zelf, zowaar heel enthousiast en vrolijk over begon. We hadden het over iets anders.. En over dat weekendje weg, waarna ze dat óók vroeg. Om mijn kans aan te grijpen, en eerlijk tegen haar te zijn... heb ik het haar vertelt. Iets wat ik vroeger, toen we nog een goede band hadden hoe dan ook wel had gedaan..

Dat weekendje weg heeft mijn vriend uiteindelijk geannuleerd, omdat ik niet meer weg wou uit een soort schuldgevoel, en omdat ik er door het gezeik uberhaupt al niet eens meer zoveel zin had.

[WolterB]

Ik heb (bewust) de overige reacties en jouw antwoorden niet gelezen, maar het lijkt er in mijn ogen heel erg sterk op dat ze bang is je echt groot te laten worden en dat jij je eigen weg gaat.

Ik weet uit andere verhalen en topics waar je in post dat je het enige kind bent die nu nog thuis woont en waarschijnlijk is ze bang (of iets anders) om je te verliezen. Natuurlijk zal ze je niet kwijtraken, maar het kan alleen gevoelsmatig zijn, te bang voor een nieuwe verandering, bang dat het fout zal gaan, misschien door iets wat zij ooit meegemaakt heeft.
Dit wordt hierdoor allemaal op jouw en je vriend geprojecteerd, want zo lang zij jou stevig vast houdt en niet laat gaan (o.a. doordat je vriend niet mag blijven slapen) , houdt zij invloed in je leven en zorgt ze ervoor dat ze invloed blijft houden op je leven. Met dit uit handen geven, verliest ze ws voor haar gevoel een essentiëel deel en denkt ze je helemaal los te moeten gaan laten, zodat ze een gevoel kan krijgen dat ze helemaal alleen is.
Om dit tegen te gaan verzint ze allemaal dingen (zoals het uit de metro) om je beperkingen op te leggen.

Aangezien je praten al geprobeerd hebt, moet je haar misschien confronteren met hoe zij op bepaalde zaken niet realistisch reageert door kleine feitjes op een rij te zetten, desnoods opschijven zodat je ze niet vergeet.

[netram]

teveel tekst.

[snoopy]

Is dit je eerste vriend? Ik denk dat ze eraan moet wennen dat je zo'n 'eigen' leven krijgt. Dat verhaal met die metro: je hebt haar (waarschijnlijk voor het eerst) laten zitten, en dit is ze niet gewend.

[zeep007]

Wat een vreselijk frusterende situatie lijkt mij het...

Zoals het op mij overkomt is het net zoals alcia silverstone zei dat ze gewoon jaloers is. Ze raakt haar kleine meid kwijt, haar houvast, aan een kerel. En door eerdere ervaringen heeft ze volgens mij niet zoveel vertrouwen meer in "de man" op zich. En dat ze haar kleine meid aaraan kwijt raakt is voor haar niet verteren.

Ik zou je niet goed kunnen vertellen wat je moet doen. Je kan met een ultimatum komen, maar ik neem aan dat je dat zelf ook niet wilt. Het is en blijft eenmaal je moeder, en omdat je weet dat ze ook anders was, lijkt me dat alleen maar lastiger.

Wat ik denk ik jouw situatie had gedaan is des te harder ze je tegen je vriend aanschopt, des te vervelender jij wordt tegen haar; zovan dat pik ik niet... en dat je ook laat blijken dat ze je op die manier alleen maar kwijtraakt. Mocht ze een keer leuk doen en reageren, dat jij dat dan ook doet. Oftewel, wat zij doet ook doen en dan 3x zo erg.

Hopelijk ziet ze dan in dat haar dochter alleen maar kwijtraakt op het moment dat ze kut doet en op het moment dat ze lief doet, ook maar liefde terug ontvangt.

Maarja, ik weet het ook niet, sterkte iig. Lijkt me bbehoorlijk kut als je bloedeigen moeder je het geluk van je leven niet gunt/erkent.

[Mariekje*]

snoopy schreef op 12-09-2005 @ 18:44 :
Is dit je eerste vriend? Ik denk dat ze eraan moet wennen dat je zo'n 'eigen' leven krijgt. Dat verhaal met die metro: je hebt haar (waarschijnlijk voor het eerst) laten zitten, en dit is ze niet gewend.

Nee, ik heb hiervoor ook al een relatie van 10 maanden gehad. Dit is enkel finaal fout gegaan, iets waar zij me vaak voor gewaarschuwt had, en waarvan ik wist dat zij gelijk had. Alleen mocht/kon ik dat niet toegeven, en dit had zo zijn redenen...

[BrunetJuh]

snoopy schreef op 12-09-2005 @ 18:44 :
Is dit je eerste vriend? Ik denk dat ze eraan moet wennen dat je zo'n 'eigen' leven krijgt. Dat verhaal met die metro: je hebt haar (waarschijnlijk voor het eerst) laten zitten, en dit is ze niet gewend.

Is het dan misschien wat om domweg te vragen of ze jaloers is, of denk je dat ze daar juist heel kwaad om zou worden? Ik denk dat ik, als ik mijn moeder zoiets in een serieus gesprek zou vragen, ze er namelijk wel echt over na zou denken.

Maar goed, volgens mij is mijn moeder dan ook niet zo... wel, kinderachtig als die van jou lijkt (of die van Nona, of die van Alicia). Ik vind dat je als ouder moet beseffen dat je kinderen ooit uit huis zullen gaan, dat je minder over ze te zeggen zult hebben, minder kunt zorgen dat ze hun leven leiden zoals jij denkt dat het moet, en bovenal dat je bóven de kinderen moeten staan. Ik begrijp helemaal niets van ouders die terugschelden als hun kinderen ze in een ruzie uitschelden. Als volwassene sta je daar bóven, moet je het goede voorbeeld geven en je kind daarvoor bestraffen. Je moet je zéker nooit verlagen tot het niveau van het kind, want het zal jou op dezelfde manier als gelijke gaan zien en je niet meer accepteren als degene met de macht.

Maar goed, ik raak offtopic

[Mariekje*]

@ zeep007: Soms ben ik ook geneigd even irritant tegen haar terug te doen. Maar ik ken haar lang genoeg om te weten dat het haar niet eens zo gek veel schelen kan. Het is ook niets voor mij om tegen mijn moeder 'aan te schoppen'. Nooit gedaan, zal denk ik ook niet meer komen ook. Daarom blijf ik het alsmaar proberen met praten, want ondanks dat ze INMIDDELS alles ontkent, heb ik er nog altijd een rotgevoel over.

Misschien dat ik het nu maar eens met een brief ga proberen...