Opdracht nederlands

[Cherry Springs]

Een opdracht voor Nederlands: Schrijf een verhaal waarin magie belangrijk is. Gebruik "Ik kwam net terug van het saaie zondagochtendwandelingetje met mijn ouders toen ik de schrik van mijn leven kreeg." en "Sindsdien is mijn hele leven veranderd. Ik heb nog lang terugverlangd naar die saaie zondagmiddagen. " als begin en einde. Laat he afzeiken beginnen!



Ik kwam net terug van het saaie zondagochtendwandelingetje met mijn ouders toen ik de schrik van mijn leven kreeg. Mijn vader deed de voordeur van ons huis nietsvermoedend open. Plotseling werden we overvallen door een vlaag zwarte, gevleugelde schimmen.
Toen het weer rustig was, keken mijn ouders en ik elkaar verbijsterd aan.
“Wat was dat!?” verbrak ik de stilte.
“Vleermuizen,” zei mijn vader. “maar hoe komen er zoveel in ons huis?!”
We liepen verward het huis binnen. Het was al net zo’n zooi als ik had verwacht. De gordijnen hingen nog maar half aan het plafond, gescheurd en onder de vleermuizenschijt. Alles lag overhoop.
Mijn adem stokte in mijn keel. “Had je maar ja moeten zeggen” stond er met rode letters op de muur. Ik dacht meteen terug aan gisteren.
Ik had een e-mailtje van Dave gekregen. Er stond: “Ik ben verliefd op je. Wil je verkering met me?” Ik heb hem altijd als een vriend gezien, meer niet. “Nee” was dus mijn antwoord.
Ik stapte op mijn fiets en fietste zo snel mogelijk naar Dave toe. Woedend drukte ik op de deurbel van zijn huis. Hij deed open, en nog voor hij ook maar iets kon zeggen, trok ik hem naar buiten.
“Wie denk jij wel niet dat je bent!? Als ik zeg dat ik iets niet wil, moet je dat accepteren, en niet met een of andere domme wraakactie komen, een huis voldouwen met vleermuizen en op de muren lopen kladden!” riep ik. “Oh, dat…” zei hij zachtjes. “Kom even mee naar binnen.” Hij trok me mee naar boven, zijn kamer in. “Ik zal maar meteen eerlijk zijn,” zei hij, terwijl hij op zijn bed ging zitten. “Kijk, toen ik nog maar net geboren was, was mijn oma stervende. Ze was een gemene heks, als ik mijn ouders mag geloven. Een echte heks, bedoel ik dan. Mijn ouders kwamen hele vaak op bezoek bij haar, en toen ik geboren was, moest ik natuurlijk mee. Mijn oma heeft mij dus als aardigheid, toverkracht gegeven. En dat zou dus heel aardig zijn geweest, maar ze heeft me dus ook woede-uitbarstingen gegeven. En als ik dan erg kwaad ben, ga ik dus heel foute dingen doen. Dan kan ik mezelf niet beheersen en dan doe ik dat soort dingen.” Ik wist niet wat ik hierop moest zeggen. Moest ik hem geloven? Zeggen dat hij uit zijn nek kletst? Weggaan? Verbijsterd stond ik in zijn kamer.
“Laat dan wat zien? Moet je eerst een heel drankje brouwen met salamanderogen erin of zo?” vroeg ik. Hij moest even lachen. “Zo werkt het niet. Het lijkt meer op telekinese”
Hij maakte een gebaar met zijn hand en zijn kast sprong open. De kleren die erin lagen gefrommeld vlogen de lucht in en werden keurig opgevouwen. Toen vlogen ze weer terug de kast in. Mijn mond viel open.
“Ik moet gaan” zei ik kortaf. Toen liep ik de deur uit. De gang door. De trap af. De deur uit. Ik stapte op mijn fiets en begon te trappen. Er spookte van alles door mijn hoofd.
Hoe kon dit? Was het gewoon een goede goocheltruc? En zo niet, wat was het dan wel? Wat was dan al die onzin van mijn ouders over dat toveren niet bestaat? Wat is er ooit gebeurd met de wetten der natuur? Had Walt Disney dan toch gelijk?
Ik kwam thuis aan en smeet mijn fiets tegen het schuurtje. Binnen waren mijn ouders druk bezig vleermuizenschijt van de muren af te schrobben.
Met nog steeds dezelfde verbijsterde blik als toen ik Dave’s kamer uitliep kroop ik achter mijn computer. Ik meldde me aan op MSN, dit moest ik aan iemand vertellen. Oh, geweldig is dit. Dave is online. Dat is wel de laatste persoon die ik wil spreken. Maar toch begint hij een gesprek.
Dave zegt: Hoi.
Lydia zegt: Hoi.
Dave zegt: Waarom heb ik het gevoel dat je me niet wilt spreken?
Lydia zegt: Omdat zojuist is bewezen dat alles wat me ooit is wijsgemaakt pure onzin is. En omdat ik dat even moet laten bezinken.
Dave zegt: Uiteindelijk kom je er wel over heen. Als je er over nadenkt is het eigenlijk heel logisch.
Lydia zegt: Kan je me ALSJEBLIEFT uitleggen wat er logisch is aan dit hele gebeuren?!
Dave zegt: Nou, heb je ooit gehoord van graancirkels? Hoe dacht je dat die in het graan komen? Het magische volk heeft ook z’n vandalen, maar wij doen niet aan graffiti. En hoe dacht je dat mensen aan deja vu’s komen? En hoe mensen anderen kunnen hypnotiseren? Iedereen heeft wel een beetje magie in zich. Kleine kinderen meer dan volwassenen, omdat zij nog geloven in monsters en feetjes enzo.
Lydia zegt: Kan je dat allemaal met dat getover? Is het erfelijk ofzo? Of is het besmettelijk? Wat kan je eigenlijk niet doen met die magische krachten?
Dave zegt: Ja. Ja. Nee, natuurlijk niet. Bijna alles. Je kan mensen niet verliefd maken en je kan mensen niet doden. Daar hebben we onze mensen voor. Zoals niet-magische mensen datingshow-presentatoren en huurmoordenaars hebben, hebben wij Cupido’s en cruciatoren.
Lydia zegt: Zou je een leraar voor schut kunnen zetten?
Dave zegt: *is geïntrigeerd* Wat had je zoal in gedachten?

Toen ik die avond naar bed ging, kon ik niet wachten tot het morgen was. Maandag. Dave. Een leraar die wou dat hij nooit het onderwijs in was gegaan. Wat kon een mens nog meer willen? Ik zag het gezicht van die bittere en gemene wiskundeleraar al voor me.
De volgende morgen toen ik op school kwam, kon ik haast niet wachten tot we wiskunde hadden. Dave en ik hadden ons plan in geuren en kleuren besproken. We wisten precies wat we moesten doen.
Na 6 saaie uren, kregen we wiskunde. Alle leerlingen sjokten met lood in hun schoenen en zware boeken in hun tassen naar het lokaal. Behalve Dave en ik. We waren als eerste bij het lokaal, maar gingen niet naast elkaar zitten. Dat zou te veel opvallen. Toen kwam de leraar binnen.
“Het is ook moeilijk voor jullie hè? Op tijd komen?” zei hij.
“Ik neem aan dat jullie allemaal jullie huiswerk af hebben gemaakt? Ja? Mooi zo. Ik controleer toch maar even, gewoon voor de zekerheid.” Hij begon door de klas te lopen. Hij stond stil bij het meisje dat een rij voor me zat.
“Waarom heb jij je huiswerk niet gemaakt?” zei hij, zachtjes en dreigend.
“Nou, meneer, mijn opa is gistermiddag overleden, en…” zei ze voorzichtig. Ze werd onderbroken.
“Dat zijn mijn zaken niet! Wat zouden je ouders er wel niet van zeggen als ze zouden weten dat al hun geld waarmee ze jou opleiding moeten betalen gewoon wordt weggesmeten door luie, verwende nesten als jij?! Als ik jou huiswerk opgeef, dan verwacht ik van jou dat je dit af hebt! Het kan me niet schelen dat je opa dood is! Al was JIJ dood! Je moet huiswerk maken!”bulderde hij. Ze kroop weg achter haar tafel, maar dat weerhield de leraar er niet van om haar onder te spugen met beledigingen, verwijten en de rest van zijn tirade.
Dave, die 2 rijen voor mij zat, draaide zich om. Hij keek kwaad maar zelfverzekerd. Ik knikte naar hem. Dat was het teken. Licht, camera, actie!
Dave maakte een gebaar naar de deur. Die zwaaide open. Daarachter stond de rector van de school. Hij keek nogal verbaast.
“Ik zou toch zweren dat ik net nog aan mijn bureau zat…”zei hij tegen zichzelf. Toen keek hij op en zag hij de wiskundeleraar tekeergaan tegen het inmiddels huilende meisje.
“Wat is hier aan de hand?” riep hij.
Dave stond op. Hij zwaaide met zijn hand richting de leraar, die plotseling zwijgend aan de grond genageld stond.
“Elize krijgt op haar kop omdat haar opa gisteren is overleden en ze daarom haar huiswerk niet heeft kunnen maken.” zei hij. De klas begon instemmend door elkaar te roepen. Hij maakte opnieuw een gebaar naar de leraar.
“Ze liegen! Ze liegen allemaal!”riep hij. “Wie wilt u nu geloven, een stelletje dwarse pubers, of een oude, wijze leraar?”
Ik stond op. “Of de video?” riep ik. Ik haalde de videoband uit mijn camera en zwaaide ermee. Dave maakte een onopvallend gebaar naar de deur, waarna de televisie en videorecorder de klas in kwamen rollen. Ik stopte de video erin en drukte op ‘play’.
Een herhaling van de bulderende leraar kwam op het scherm. De rector keek geschokt toe.
Even zacht en dreigend als de leraar zei de rector: “Meneer Jürgens? U bent ontslagen."
Ik kon voelen dat de klas van binnen zat te juichen feest te vieren. Meneer Jürgens daarin tegen was woedend. “Zo makkelijk komen jullie niet van mij af! Iedere keer dat een van jullie geen huiswerk heeft gemaakt, iedere keer dat jullie niet meer weten wat de x-as is, dan zal ik er zijn. Ik zal jullie de rest van jullie miezerige levens blijven achtervolgen. In jullie kleine, verschrompelde hersentjes zal ik achterblijven en dat raken jullie nooit meer kwijt!”
Toen stond Elize op. Ze liep naar de leraar toe. “Ik zal niet alleen dansen op uw graf, ik zal een hele fitnessclub uitnodigen met een fanfare en deze hele klas, nee, deze hele school, en daar de salsa doen.”
“Jullie hebben een tussenuur.” zei de rector en verliet het klaslokaal. Dave zwaaide met zijn hand en ook Jürgens was weg.
Een oorverdovend gejuich barstte los terwijl iedereen zijn wiskundeschriften in de lucht gooide en op de tafels begonnen te dansen. Iedereen klapte voor Elize, Dave en mij.
De volgende ochtend keek ik het nieuws.
“De graancirkels zijn terug! En deze keer beangstigender dan ooit te voren. Spreken aliens Nederlands, of is hier sprake van een grap? In ieder geval is boer Janssen tot de ontdekking gekomen dat er in zijn graanveld is geschreven. Zoals u kunt zien, staat het bericht “Lydia, ik houd van je, wil je verkering? Kusjes Dave” in het graan geschreven…” vertelde de nieuwslezeres. Ik begon te grijnzen en stuurde Dave een sms’je. “Ja.”

Sindsdien is mijn hele leven veranderd. Ik heb nog lang terugverlangd naar die saaie zondagmiddagen. Maar het is wel veel leuker met Dave.

[KingOdin]

Wat me onmiddellijk opviel aan je verhaal was het gebruik van de komma. Ze gelden voornamelijk om structuur aan te brengen in zinnen op het moment dat schoolkinderen zinnen leren construeren en verschaffen duidelijkheid. De schoolregels dicteren dat je een komma moet plaatsen voor een voegwoord (hetgeen sommige mensen een verbindingswoord noemen), behalve na het voegwoord ‘en’, alsook voor een bijzin. Na een korte bijzin zonder persoonsvorm hoor je geen komma te plaatsen… Je liet het gebruik van de komma ook afweten na het geciteerde stuk in de vijfde zin.

De regels omtrent de komma zoals die zijn in de Nederlandse grammatica zijn wat genuanceerder en flexibeler dan die regels die je op de basisschool hebt geleerd. Zo mag je een komma gebruiken om de leesbaarheid van een zin te verduidelijken, geheel naar eigen smaak. Dit heet een leesbaarheidskomma en deze laat nogal over de noodzaak van zijn gebruik twisten. Dit is echter ook het geval met de structuurkomma en de pauzekomma.

“Wat was dat!?” verbrak ik de stilte.” Zo hoor je bij deze zin, na de ” een komma te plaatsen. Hetzelfde hoor je te doen bij: “Vleermuizen,” zei mijn vader. “maar hoe komen er zoveel in ons huis?!” In deze zin is het nog net iets anders. De juiste descriptie zou zijn geweest, “Vleermuizen”, zei mijn vader, “maar hoe komen er zoveel in ons huis?!” Probeer dit voortaan áltijd zo te doen.

“Het was al net zo’n zooi als ik had verwacht.” Het woord 'zooi' is nu niet echt een van mijn favorieten. Het zou de leesbaarheid ten goede komen als je “zo'n” zou vervangen met “zo een” en “zooi” door “rommel”. “(…) en onder de vleermuizenschijt.” Het lijkt me niet het geval dat je leraar Nederlands dit op prijs zou stellen… Vleermuizenschijt; neologisme.

Nou… Weet je wat je doet? Het lijkt me verstandiger om heel dit verhaal uit te wissen en een heel nieuw verhaal te schrijven. Probeer in het vervolg niet meer (zo heel erg) indrukwekkend te schrijven, hetgeen je (nog) niet lukt. Je hoeft er niet bij stil te staan hoe goed je verhaal wel of niet is. Zolang je maar iets aflevert dat taaltechnisch honderd procent in orde is zal je Nederlands leraar meer dan tevreden zijn.

[Roosje]

KingOdin schreef op 01-11-2005 @ 00:33 :
Je hoeft er niet bij stil te staan hoe goed je verhaal wel of niet is. Zolang je maar iets aflevert dat taaltechnisch honderd procent in orde is zal je Nederlands leraar meer dan tevreden zijn.

Ik heb het verhaal niet gelezen, maar ik weet wel dat mijn Nederlandse lerares liever een verhaal heeft dat goed leesbaar is en ook nog een beetje origineel, dan een (bijna) perfect verhaal dat nergens over gaat.