Advertentie | |
|
29-07-2004, 12:32 | ||
Citaat:
En zeggen dingen als: Die mensen die daar werken zijn écht probleem gevallen, zometeen ga je hun gedrag overnemen. Ze hebben nu wel door dat ik niet naar school kan. En we hebben het over een thuisstudie gehad, maar ze denken dat ik het dan niet ga doen en dat het dus weggegooid geld is. Ik heb dan wel in een 5vwo klas gezeten, maar momenteel doe ik echt niks en kijk ik overal tegenop door die depressie. Ze willen dat ik een 'normaal' baantje ga zoeken, maar ik ben bang dat ik het niet aan kan en zoiezo wil ik in een drukke winkel niet staan. Zucht...ik kom amper buiten, het lukt ook gewoon niet.... Waar ben ik bang voor? Het gevoel dat mensen me zien. Ik voel me dik en haat mezelf. Daarnaast ben ik depressief en denk ik dat iedereen het aan me ziet. Als ik op straat loop (ik kom uit Amsterdam en er zijn behoorlijk veel mensen op straat) zie ik zoveel mooie mensen, die allemaal volop lijken te genieten van het leven terwijl ik mezelf het liefst dood wens. Ik weet het gewoon niet meer....
__________________
Many people will walk in and out your life, but only true friends leave footprints.
|
29-07-2004, 12:45 | ||
Citaat:
Ik was van plan om opnieuw naar mijn psych toe te gaan. Ik krijg het al benauwd als ik eraan denk. Het is zo moeilijk voor me dat ik helemaal in mezelf gekeerd raak, gewoon omdat er zoveel gevoelens en gedachten door me heen gaan waar ik niet mee om weet te gaan. Pff...dagbehandeling....ik weet het.....alleen heb ik zo'n slechte indruk achter gelaten de vorige keer toen die kans me geboden werd.... Korte uitleg: Na een half jaar op een gesloten afd. moest ik naar een behandafdeling voor klinische psychotherapie, maar een nicht (die ik niet ken door een familiebreuk) bleek daar te werken en dus kon dit niet. Ze lieten me naar huis gaan met het advies om dagbehandeling in Amsterdam te gaan volgen. Ik heb me aangemeld, intakegesprekken gehad en toen ik te horen kreeg dat ze me op een afd. voor eetstoornissen wouden plaatsen wist ik niet hoe snel ik weg moest. Ik schrok, kreeg een conflict met die mensen daar en uiteindelijk vonden ze dat ik de motivatie miste die nodig was (waar ze gelijk in hadden, maar ik wou wél geholpen worden ....ik was doodsbang....) En doordat die behandeling niet door ging, kon ik naar school gaan. Stel dat ik terug zou moeten, dat zou echt vreselijk zijn. Ik kon het niet goed vinden met die mensen... Vb van een situatie: Ik kwam voor een tweede gesprek. De vrouw die de intakegesprekken deed kwam naar me toe in de wachtruimte. Ik liep met d'r mee, maar ze liep zo ontzettend traag de trap op dat ik behoorlijk ver vooruit liep op een gegeven moment. Daarna kwamen we in een gang met drie deuren. Ik wachtte d'r op en liet haar voor gaan om de deur van het kantoor te openen enz, maar toen had zij gelijk zoiets van: Weet je niet meer welke deur het is?! Ik wist het idd niet zeker en ze keek me ontzettend raar aan (denk: één wenkbrauw omhoog en hoofdschuddend ..stom wijf!) Ik mocht d'r niet!!!
__________________
Many people will walk in and out your life, but only true friends leave footprints.
Laatst gewijzigd op 29-07-2004 om 12:50. |
29-07-2004, 13:02 | ||||
Citaat:
en gelukkig ben jij degene die kan kiezen op welke weg je door wilt gaan; dat jij nu misschien degene bent die haar leven kapot loopt te maken, betekent nog niet dat jij niet degene kan zijn die zichzelf er (mbv anderen) weer bovenop helpt, toch? Citaat:
Citaat:
En via een andere instantie oid, is dat geen optie?
__________________
Drie.
|
29-07-2004, 13:37 | ||
Citaat:
Ze wisten niet dat ik zo bang was. Of wel? Zucht... Ik heb het niet duidelijk gezegt, maar voelde me ook helemaal niet op mijn gemak waardoor het me minder goed lukt om mijn gevoelens te uiten. Ik had 1 keus en dat was daarheen. Verder weet ik het ook niet...
__________________
Many people will walk in and out your life, but only true friends leave footprints.
|
29-07-2004, 13:51 | ||
Citaat:
Ik wantrouwde hulpverleners toen ik eenmaal thuis was. Ik wou dat ze me met rust lieten etc. Toch had ik hulp nodig en kreeg weer gesprekken, maar voelde me totaal niet op mijn gemak. Normaal was ik blij als ik eindelijk aan iemand mijn verhaal kwijt kon in alle vertrouwen, maar nu was ik bang dat ze vooroordelen hadden gekregen na alles wat er over me geschreven/verteld is (geen goede dingen). En haar houding, van de vrouw met wie ik een gesprek had, maakte me nerveus. Ze zat voor me met een bloknoot, stelde me moeilijke vragen en keek af en toe op met een gezichtsuitdrukking die ik niet wist te plaatsen. Ze hield zich stipt aan de tijd en zei dat het gesprek klaar was, vervolgens bleef ze zitten schrijven en keek ze mij aan met een houding van: Het is klaar, je kunt weg hoor! Het is veel prettiger als ze op zou staan, me een hand zou geven, desnoods de deur open hield....iets!!! I hate her!
__________________
Many people will walk in and out your life, but only true friends leave footprints.
|
29-07-2004, 14:00 | ||
Citaat:
Meestal moet ik me redelijk goed voelen voordat het me lukt om die stap te nemen en dan nog keer ik snel weer naar huis. Ik voel me dan zo'n grote mislukkeling en snap niks meer van mezelf of van het leven. Maar als ik bijv. naar de tandarts moet dan ga ik wel, op de fiets met mijn verstand op nul, alleen voel ik me dan slecht en wil ik het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Als ik een doel heb gaat het dus wel iets makkelijker.
__________________
Many people will walk in and out your life, but only true friends leave footprints.
|
29-07-2004, 14:12 | ||
Citaat:
Ik voelde me ook altijd heel schuldig en mislukt als ik thuis kwam en dan probeerde ik iets te denken als: 'het maakt niet uit dat het even niet lukte want ik heb het in ieder geval geprobeerd, beter dan je best doen kan niet'. Mijn moeder helpte verassend genoeg ook mee door gewoon lekker naar het strand met mij te gaan. Dus in plaats van straf kreeg ik een soort beloning dat ik het geprobeerd had. Misschien kan jij ook iets leuks doen als je dan thuis komt, bijvoorbeeld een film huren ofzo. Je moet ook een beetje leren relativeren. Dat lukt mij trouwens steeds beter. De mensen die je tegenkomt merken jou waarschijnlijk haast niet eens op. |
29-07-2004, 14:28 | ||
Citaat:
Ik heb faalangst, maar iedereen die tegen me loopt te zeggen dat ik overal zo goed in ben en altijd complimentjes krijg en zelfs de beste van de klas was enz. Maar ik voel me dom, ben van school af zonder diploma en maak vaak geen verstandig beslissing wat mijn gezondheid betreft (denk: hulp weigeren, medicijnen niet slikken enz). Ook weet ik dat mensen me niet echt zitten te bekijken als ik over straat loop, maar het voelt wel zo. Het is een soort angstig gevoel waar ik het liefst voor op de vlucht wil gaan. Verder heb ik hele lieve vriendinnen, die ik heel erg mis, maar ik wil niet dat ze me zien... Ik moet me er overheen zetten ofzo. Waarom gaat het niet zo makkelijk? Ik geef niet op. Ik zoek wel hulp. Het is niet leuk, maar ja...
__________________
Many people will walk in and out your life, but only true friends leave footprints.
|
29-07-2004, 14:45 | ||
Citaat:
|
29-07-2004, 17:23 | ||
Citaat:
__________________
Many people will walk in and out your life, but only true friends leave footprints.
|
Advertentie |
|
|
|