[verhaal] Teuns ochtend

[Vlooienband]

Teuns ochtend


Zeven uur ‘s ochtends

Stilte. Kalmte. Vrede. Het is rustig, de vogels tsjirpen en er blaast een zacht briesje. De gevallen bladeren verbergen het vossenhol onder de boomstronk voor de buitenwereld. Op de paden liggen deels in de modderplassen, deels op de gevallen takken, enkele nootjes. Een kleine, rode eekhoorn trippelt uit een boom, grist hen vliegensvlug weg en rent zijn boom weer in, voordat roofdieren hem zien.
De storm heeft zijn tekenen duidelijk achtergelaten, enkele bomen zijn gesneuveld en tussen de gevallen naalden en de dennen zelf is een grote afstand. Een trieste, doch mooie aanblik. Nadat men de natuur op zijn sterkst aanschouwt, keert de rust weder.


Elf uur ‘s ochtends

Teun zoeft over de modderige paden, langs het vossenhol, wat alleen hij weet te vinden, onder de boomstronk van de grote den.
Noch de mist, noch de vrieskou weerhoudt Teun ditmaal van het mountainbiken. Hij beseft hoe zeer hij deze geuren heeft gemist en neemt zich voor vaker te gaan.
Door plassen sjeest hij, over heuvels racet hij en over boomstammen springt hij. Een concreet eindpunt heeft hij niet, maar wel een doel. Vergeten wat eerder die dag was gebeurd, luidt zijn wens voor vandaag. Wat is er dan gebeurd, dat hij zielsgraag wil vergeten?
Hij gaat alsmaar harder en hoger. Geen sprong is hoog genoeg en de kilometerteller gaat door het dolle. Twintig kilometer per uur, wanneer hij de bult opgaat. Harder, harder! Een sprong, anderhalve meter hoogte. Bultaf, vierenveertig kilometer. Boom, oppassen! ‘Da’s krek, da was op un haor nâ!’
Snel vluchten de beesten hun holletjes in en staken vogels het vrolijke gekwetter. Rakelings passeert hij de boom, raakt van het pad af en slipt in de bedden van mos. Hij wil de snelheid erin houden, dus blijft fanatiek doortrappen. De fiets doorstaat de ontberingen dapper, Koga Miyata heeft bewezen geweldige fietsen te produceren. Vergetelheid is naderbij.


Eerder die dag, zeven uur ’s ochtends

Het is een dag als alle anderen. Teun gaat, samen met vader, naar het dorp, om de gerooide aardappelen te verkopen. Dinsdag is immers marktdag. ‘Teun mien jung, nim mí mit.’ Goed, oma gaat ook mee. Moeder de vrouw past op kleine Hendrik, zijn vijfjarige broertje.
Op de markt aangekomen, springt Teun van de wagen af en begint te onderhandelen. Slechte prijzen horen blijkbaar bij een slechte oogst. ‘‘k Doe ’t nait!’, Zegt vader. Het drietal stapt in de pick-up en rijdt terug naar de boerderij.
Hetgeen dat ze zien, overtreft alles. Iedereen is sprakeloos. Vlammen slaan uit het monument, het huis dat grootvader met eigen handen in 1945 had gebouwd, vergaat voor hun ogen. Teun rent naar binnen en graait het eerste waar hij op stuit, wat later zijn broertje blijkt te zijn, met de lucifers nog in de handen. Bukkend, de dikke rook ontwijkend, sleurt hij Hendrik het huis uit. Het jungske zegt niks, maar huilt zachtjes.
Zodra hij buiten is en merkt dat hij frisse lucht kan ademen, laat hij Hendrik vallen, en rent opnieuw naar binnen. Ditmaal knettert het vuur en is een lichte gloed overal waar te nemen. De rook is verstikkend. Hij rent de trap op naar de slaapkamer, waar zijn tweelingzusjes nog liggen te slapen. Hij sleept hen mee en vlucht naar de achterdeur. Hij stapt de deur open en rent naar buiten. Ze vallen op de grond en Teun bemerkt hoe zeer zijn gezicht en handen gloeien.
Opa loopt wankelend uit het aparte toilet, dat zo’n vijftien meter van het huis staat. Hij kijkt om en ziet het dak instorten. De vonken spatten in de rondte.
‘Wim, dein zoon hest uns vleis en bloud veur arger behoed.’, Zegt opa tegen zijn zoon. Deze knikt instemmend. Teun pakt een koter en roept: ‘Waor is moeke?’ Het kind antwoordt niet, maar huilt.


Half twaalf ’s ochtends

Hij stapt van zijn mountainbike af, legt hem neer en richt zijn ogen ten hemel. Een vijftal minuten is Teun verzonken in gedachten. Met enige vastberadenheid brengt hij zijn hand naar het hoofd en klopt wat as uit zijn haren. Hij trekt zijn broek op en fietst verder, met dit keer een eindpunt in gedachten.
Aangekomen bij het meertje, trekt hij zijn kleren uit en springt in het water. Als vijfjarig kind kon Teun al goed mikken. ‘Zoef’, zegt Teun terwijl hij door het wak springt.
De bewusteloosheid slaat toe, terwijl de kou hem doet vergeten.

Laten we met de deur in huis vallen. Zelfs na drie ingrijpende spellingswijzigingen hebben wij in Nederland niets geleerd van de Engelsen als het gaat om het schrijven van de afgekorte genitief. In het Engels is het inderdaad altijd ...'s tenzij de laatste klank van de naam als een s-klank is, dan krijgen we alleen een komma.
In het Nederlands zijn we dom en maken we de naam onherkenbaar door er moeilijk over te doen. Het gaat hier dus officieel om 'Teuns ochtend'.

Dan het verhaal. In de eerste alinea verdacht ik je ervan om wat te treuzelen. Dit waarschijnlijk omdat ik het zelf vaak doen, omdat ik nooit echt een idee heb wat een verhaal gaat worden aan het begin.
Later blijkt dit om een tegenstelling met het helse inferno verderop te maken. Bovendien is het fijne sfeer waar we in komen en lijken eekhoorns wat op hamsters, wat jou weer bonuspunten oplevert. Al met al; goed!

Waar je mijn complimenten voor krijgt is de actie-scene met het vuur. Je weet kort en bondig te vertellen wat er gebeurde, maar tegelijk houdt je het spannend en interessant. Een delicate balans die lang niet iedereen weet te vinden. Gefeliciteerd.

Het einde is voor mij een enorm vraagteken. In de Westerse literatuur mag zelfmoord dan wel hèt middel bij uitstek zijn om een verhaal te laten beïndigen, maar je springt er nu wel heel erg bruusk mee om. Toegegeven, het is een manier om het verlies van een verknetterde moeder te vergeten, maar het is vrij desastreus voor een jongen die zich eerder die dag nog vermaakt met de schone natuur en zich zelfs voorneemt om dat vaker te doen.
Zijn zelfmoord is geen verassing die we achteraf hadden kunnen weten, het is een onlogische daad van de schrijver om het verhaal te stoppen. Niet lief.
Bovendien ga ik nu verbanden leggen met je verhaal over die lui die op het ijs aan het wandelen en ruzieën waren, dus slaap ik vannacht weer niet. Maar goed. Denk nog maar eens goed na over wat je gedaan hebt.

Nog een klein punt van kritiek zijn de tijdaanduidingen bovenaan elke alinea. Als je het minder op een politierapport wilt laten lijken, verwerk de tijd in het stuk zelf. Het noemen van ochtendmist of een middagzon is genoeg.

Als laatste nog even complimenten. Stijl is goed en de symmetrische opbouw is goed. Ik vind dit echt een heel goed verhaal.

Omdat ik weet dat je houdt van spelling heb ik zoveel mogelijk eruit gehaald:

"op de gevallen takken, enkele nootjes." - Enkele nootjes is niet echt iets in die zin dat ergens bijhoort. Het hangt er nu los achter.

"Een kleine rode eekhoorn" - Een kleine, rode eekhoorn.

"sjeest " - Het is persoonlijk, maar ik vind dit woord een stijlbreuk. Ik had ook al mijn vraagtekens bij het werkwoord 'moutainbiken'. Het is wel goed, maar niet mooi. Zeker niet in vergelijking bij de rest van het verhaal, waarin je spreekt met 'weder'. Geldt overigens ook voor 'racet'. Wel goed, niet mooi.

LUH-3417

[Vlooienband]

In het Engels is het juist nooit 's bij het meervoud, daar het dan afgekort is voor 'is'. Ik dacht wel dat het in het NL zo was, maar het tegendeel is waar.

Ik heb de eerste alinea zo geschreven, naar aanleiding van een schrijfopdracht van al weer twee jaar geleden. Wat gaat de tijd toch hard. De bedoeling daarbij was een omgeving te beschrijven op een rustige manier. Dat is onder andere de bedoeling van de eerste, de tweede bedoeling is inderdaad het schetsen van de tegenstelling en het laten zien hoe kostbaar alles is: het ene moment is alles zo mooi en rustig, dan komt een idioot op een mountainbike onrust schoppen, waarna we een nog ergere scene zien, waarbij de kalme leefomgeving van de biker verpest wordt.

Dank je voor je complimenten wat betreft de actie-scene. Ik ben er ook tevreden over.

Ik zal er over na gaan denken, hoewel het me juist een lief einde leek. Teun heeft immers zijn rust gevonden.

Tijdsaanduidingen, wat dat betreft heb je gelijk. Ik ga dat nog veranderen.

Over de spelling:

"(...) gevallen takken, enkele nootjes." - Enkele nootjes is niet echt iets in die zin dat ergens bijhoort. Het hangt er nu los achter.

Juist wel, lees het zo eens: "Op de paden liggen (deels in de modderplassen, deels op de gevallen takken), enkele nootjes."
Dan zie je dat de nootjes op de paden liggen.

"Een kleine rode eekhoorn" - Een kleine, rode eekhoorn.

Inderdaad.

Nieuwe woorden in een oude sfeer, daar heb je geljik in. Dat ga ik veranderen.

Wat vond je trouwens van het dialectje, dat gesproken wordt? Het is een combinatie van Renkums (prov. Gelderland, mijn home-town) en de noodelijke provincies, waar een deel van mijn familie vandaan komt.

Als het geschreven is kan ik goed met een dialect leven hoor.

Over die ene zin met die nootjes, die blijk ik verkeerd gelezen te hebben. Het woord 'op' wilde mijn ogen niet zien, dus maakte ik er een surrealistisch geheel van waar het pad op de modder en de takken lag. Mijn fout.

LUH-3417

[stroopwafel]

ik heb niet zozeer aanmerkingen op het verhaal
wel echter op LUH zijn commentaar.
je kunt deze dagen nergens fatsoenlijk meer op reply'en zonder dat het al gezegd is!!
overal moet je of jou of LUH gelijk geven, of een van jullie beiden kwoten.

wat ik dus wil zeggen is:
ik heb niets te zeggen. het verhaal is goed, verassend, zonde van het einde jadajadajada, een paar foutjes, een paar niet zo mooie dingetjes en ga zo maar door

het is wat

Het spijt me.

LUH-3417 - Leef je dan maar uit mijn verhaal, daar plaats ik zelf weinig commentaar bij.

[Vlooienband]

Maar de reacties zijn toch welkom.

Enneuh... Waarom is het einde niet leuk? Teun is dan toch blij, hij zei "zoef"!

[Imhotep]

Mooi verhaal weer Niets aan LUH *getal* toe te voegen

Wel nog even de opmerking dat jullie beiden geweldige droge opmerkingen hebben, zowel in de verhalen als de reacties. Dat vind ik fijn.

[Vlooienband]

Imhotep schreef:
Mooi verhaal weer Niets aan LUH *getal* toe te voegen

Wel nog even de opmerking dat jullie beiden geweldige droge opmerkingen hebben, zowel in de verhalen als de reacties. Dat vind ik fijn.

Dank je.


Ik heb het verhaal trouwens meerdere malen nagelezen, maar ik laat de tijden er toch bovenstaan. Mijn bedoeling komt er zo beter uit, namelijk dat mensen kunnen zien hoe een ochtend kan zijn. Dezelfde ochtend, verschillende plaats en verschillende tijdstippen.