van kwaad tot erger

[de_beer]

Hallo,

vandaag kwam ik voor het eerst hier op het forum (op de site) en het ziet er wel goed uit. Ik kon de site natuurlijk wel van boekverslagen enzo maar wist niet dat het forum zo groot erbij was!
Ik heb veel berichtjes gelezen en hoop nu eigenlijk dat jullie mij ook een beetje advies kunnen geven, want die heb ik echt nodig.

Ik heb altijd gezegd dat ik het prima red in het leven, ondanks wat probleempjes uit het verleden (oké, grote problemen, dingen die me door anderen zijn aangedaan).
Mensen zeiden ook altijd dat ze het zó knap van me vonden en vinden, dat ik het zo goed doe, terwijl ik zoveel mee heb gemaakt (terwijl ze de helft niet weten ). Maar goed, ik heb dat ook altijd zo ervaren, dat ik het prima red.
Nu heb ik alleen het laatste jaar steeds meer problemen erbij gekregen, die het gevolg van mijn verleden zijn.
Zo ben ik enorm bang om van huis weg te gaan, langer dan 2 dagen. Ik doe dat wel eens, bijv. een weekendje om die angst te ontkennen, maar dat gaat helemaal niet. Het is net alsof ik opeens een extreme vorm van heimwee heb gekregen. Zo erg, dat ik de vorige keer toen ik 3 dagen wegging, zelfs ziek ervan ben geworden, zo erg verlangde ik naar huis.
Ik heb er ook moeite mee als mensen waar ik regelmatig kom (m'n ouders, vrienden, opa/oma) op vakantie gaan. Ik vind dat ronduit vreselijk, mis ze dan zo ontzettend.
Dit levert de nodige problemen op, omdat ik wel op vakantie wil, wel eens een weekendje weg wil, ook vrolijk wil zijn als andere mensen op vakantie gaan, etc.
Mensen uit mijn omgeving snappen er eigenlijk niks van, wat best logisch is. Ze zeggen dan: wat lul je nou, vroeger ben je ook wel eens een week op vakantie geweest.. Ja vroeger kon ik dat ook nog wel, maar nu *zucht*.

Maar naast dat, ben ik sinds dit jaar ook erg bang geworden, gespannen. Ik ben bang om alleen thuis te zijn, bang voor het donker, bang om helemaal alleen 's avonds te zijn, bang voor ongelukken als ik auto rijd of op de fiets zit, bang om mensen te verliezen, bang om in de spiegel te kijken, etc.
Vroeger was ik ook erg bang voor al die dingen, ik had ook allemaal complottheorieën bedacht. Maar heel langzaam heb ik geleerd om die angsten los te laten, zonder hulp. Nu zijn al deze angsten weer terug gekomen in dit jaar en daar baal ik natuurlijk ontzettend van, omdat ik dacht ervan af te zijn.

Ik heb ook moeite met relaties. Als een jongen laat merken dat hij me leuk vindt, dan vind ik hem al niet meer leuk. Dat komt te dichtbij. Ik vind soms een jongen wel leuk, maar dan wil ik wel dat het op afstand blijft. Want als hij laat merken dat hij ook wel geinteresseerd is, dan raak ik in paniek. En dan ga ik denken: nou, hij is toch niet zo leuk en je kunt beter iemand anders zoeken, terwijl ik wel weet dat dat onzin is, want ik vind hem juist erg leuk.. Ik duw zulke jongens gewoon bij me weg, terwijl ik wel heel erg graag een relatie wil. Beetje dubbel he.

Ik heb toen ik 10 jaar was therapie gehad, ongeveer 3 maanden, elke week. Het ging na die therapie helemaal niet beter met me, terwijl ik mijn therapeut overtuigd had van wel. Dat is ook wat ik doe bij mensen, ik overtuig ze ervan dat het goed met me gaat. Ik kan iedereen daarvan overtuigen, als het moet. En als ik bij andere mensen ben (familie, vrienden) dan wil ik ook niet aankomen met gezeur, dan wil ik ook laten zien dat het goed met me gaat. Maar ja, als ik dan weer thuis kom, merk ik dat ik een rol heb gespeeld, ook al voelt dat niet zo als ik bij andere mensen ben. Als ik alleen ben, voel ik pas dat ik me niet goed voel.. Maar ik kan dat niet uiten (weer zo'n probleem). Ik voel al mijn gevoelens wel in mij (ik voel zelfs letterlijk pijn in mijn hart), maar ik kan dat niet omzetten in huilen/stampen/etc. Terwijl ik dat wel graag wil, maar het is alsof dat vast zit.. geblokkeert.
Ik ben doodsbang voor de gevoelens en gedachten die ik heb en ik kan ze al helemaal niet delen met anderen. Een psycholoog bijv. zou ik niet aankunnen, maar ik weet ook niet wat ik dan wel moet.

Misschien weten jullie wat er met mij gebeurt, n.a.v. dit verhaal en hebben jullie tips? I hope sow..
En erg bedankt voor het lezen!

[Eend]

Ik zou je toch aanraden om er over te gaan praten, want het doet duidelijk iets met je. Dit hoeft niet persé met een psycholoog, maar kan ook iemand zijn in je omgeving die je vertrouwd.

Iemand zei mij eens, dat er twee dingen zijn in het leven waar moed voor nodig is. Het eerste is om je problemen te accepteren en het tweede is om hulp te vragen.

Ik denk, dat als je hier langer mee door loopt, dat het alleen maar erger wordt.

Liefs,

Eend

[Eurynome]

eyy


Wat ik me afvraag wanneer ik je berichtje lees, is wanneer de hele situatie opeens omgeslagen is? Je zegt dat je vroeger géén last had met een paar dagen van thuis zijn, maar opeens wel. En is er een samenhang met de reden waarom je vroeger naar een psycholoog moest (dit moet je je gewoon afvragen bij jezelf hé).

Het lijkt me heel moeilijk voor je om met niemand echt te kunnen praten. Enn misschien is er voor jou een andere manier om je emoties te uiten?

Je moet ook niet meteen naar een psycholoog stappen. Je kunt ook bellen naar een hulplijn waar je gewoon even met iemand kunt praten, en dat is volstrekt anoniem dus dan hoef je niemand van iets te overtuigen. Als je je echter zo blijft voelen zou ik mss toch nog eens overwegen om naar een psycholoog te gaan. Je hoeft de last niet alleen te dragen!

[Zut Alors!]

de_beer schreef op 17-05-2007 @ 16:37 :
Ik heb altijd gezegd dat ik het prima red in het leven

Ik voel al mijn gevoelens wel in mij (ik voel zelfs letterlijk pijn in mijn hart), maar ik kan dat niet omzetten in huilen/stampen/etc. Terwijl ik dat wel graag wil, maar het is alsof dat vast zit.. geblokkeert.

De indruk die jouw verhaal bij mij direct wekte is dat jij teveel emotie's opkropt. Je wilt anderen er niet mee belasten. Ergens ben je daar mee begonnen, toen was het misschien nog klein en weinig betekenend, maar je houdt steeds meer voor jezelf. Je uit het niet. Maar je verwerkt het ook niet.

Het lijkt wel alsof je nu zover bent gekomen dat het onbewust gebeurt. Je zegt namelijk zelf al (de quote's die ik heb gebruikt zijn slechts illustrerend, al zeg je het daar zelfs erg letterlijk) dat je je gevoelens niet meer naar buiten kunt krijgen. Zodra je zelfs iemand tegenkomt die je eventueel je gevoelens zou durven toevertrouwen; zodra je dat beseft gaat dat mis.

Wat Eend al zegt: er zijn twee dingen die moeilijk zijn. Gelukkig besef je zelf al dat er iets gedaan moet worden, dus qua acceptatie zit je op de goede weg. Ook vraag je ons om advies. Het is weliswaar anoniem, maar het is toch een stap in de goede richting.
Toch zul je echt iemand moeten vinden aan wie je je probleem kunt toevertrouwen die jou echt kent. Dat kan een ouder zijn, een oma, een tante, een buurvrouw. Maar wel iemand die met jou mee kan denken en mee kan werken naar een oplossing.

Ik weet het; ze zullen nooit meer op dezelfde manier naar je kijken, maar ze zullen niet minder van je denken. Bedenk eens voor jezelf hoe je er tegenover zou staan als iemand naar jou toe zou komen met dit verhaal. Hoe zou je daar op reageren?

Mijn belangrijkste tip is dus; praat erover. En niet alleen met ons, maar laat iemand met je meedenken.

[de_beer]

Goh, bedankt voor jullie snelle reacties, doet me goed dat er even meegedacht wordt !

@ Eend:
dat klopt inderdaad, maar die moed heb ik niet (om hulp te vragen), want dat voelt eerder zwak dan moedig en zo aanstellerig en tsja..slap. Maar ik weet ook wel dat het moet, helaas. Ik zou willen dat 't wat makkelijker was..

@ Eurynome:
Ik weet heel goed wanneer het omgeslagen is en daar word ik niet echt vrolijker van. Dat is namelijk toen ik een eerste echte serieuze relatie kreeg (langer dan een week zeg maar ). Toen kwamen alle emoties van vroeger weer boven. Maar toen ik daar eenmaal achter kwam, was het uit en had ik niemand om daarover te praten. Dus is het niet overgegaan, maar erger geworden. Zelfs nadat de relatie uit was.

@ Zut Alors (wat betekent dat ?):
Er is echt niemand bij wie dat lukt. Nouja, niet helemaal waar. Ik heb nu 3 jaar een hele goede vriend en die weet al veel dingen van me (die ik 'm zelf verteld heb). En hij weet ook hoe moeilijk ik dat vind, dus dringt hij zich niet op. Hij heeft zoiets van: je vertelt maar als je wilt en dan luister ik urenlang naar je, maar als je niks zegt is het ook prima. Aan de ene kant helpt me dat juist heel erg, omdat ik niet bang hoef te zijn iets te vertellen. Maar ik heb bijna altijd het gevoel, als ik wat wil vertellen, dat ik me aanstel of dat ik lastig ben of dat ik weer aankom met gezeur terwijl het zo vrolijk was, etc.
Ik heb deze jongen vertelt dat ik bang ben in het donker en daardoor 's nachts moeilijk slaap. Hij wist op het moment zelf ook niet wat ik daaraan kon doen, maar daarna heeftie nog wel af en toe gevraagd: is het al beter, kun je missch. dit en dat proberen?
Maar nu praten we er gewoon niet meer over (ik begin er ook niet meer over, of praat erover heen).
Op het moment dat ik iemand (tot nu toe alleen deze jongen nog) iets vertel (persoonlijks en moeilijks) dan begin ik helemaal te trillen en word ik misselijk En geloof me, dat is totaal niet fijn. Als ik dan opsta ben ik ook duizelig . Zo eng en moeilijk vind ik het om dingen te vertellen.. en dit is aan mijn beste vriend!
Maar ik merkte daarna (ongeveer na paar weekjes) wel dat ik me veiliger voelde, nu ik wist dat iemand anders wist wat ik doormaakte.. Tegelijkertijd gaf het me zo'n angstig gevoel, dat ik zoveel vertrouwen bij hem had neergelegd, dat ik hem uit de weg ging en steeds minder ging afspreken. Pas nu ga ik weer wat meer met hem afspreken, omdat hij daarop aandringt.
Ik wil niet dat de dingen die ik vertel ten koste gaan van onze vriendschap. Maar ik weet dat ik zo reageer. Toen ik dat vertelt had, ging ik gelijk m'n beste vriend uit de weg. Zo eng vond ik het. Dit heeft wel 2 maanden geduurd denk ik. Dat is toch niet normaal?
Dus ik weet wel dat ik al deze dingen moet uiten en iemand in vertrouwen moet nemen, maar mijn lichaam reageert daar negatief op en mijn geest zeg maar ook. Ik zie dat nu echt niet meer zitten eigenlijk. Snapje?

Nogmaal echt bedankt

[Cleese]

Beste beer,

Ik wilde even zeggen dat ik het echt heel knap van je vind dat je hier zo uit jezelf je verhaal houd. Ik herken mezelf er heel sterk in.
Praten is goed, maar het is slechts de eerste stap. Je moet je realiseren dat wanneer je je niet goed voelt het niet erg is om hulp te vragen, het is juist moedig. Niet om hulp vragen is de makkelijke uit weg, maar je lost er ook niks mee op.

veel succes

[clantestino]

Hee,

Ik kan het toch niet laten nog even te reageren. Wanneer ik je verhaal lees voelt het alsof het mijn eigen woorden zijn. Ik zal verder niet in details treden over mijn eigen problemen maar ik wil je iets op het hart drukken. Zoek hulp, en snel.
Ik dacht ook dat ik dat niet aan zou kunnen, dat wat er dan los zou komen te veel zou zijn om aan te kunnen. Uiteindelijk kon ik niet anders dan toch een psycholoog inschakelen. Het was en is ontzettend moeilijk en confronterend. Ik had ook in zo´n 10 jaar niet gehuild. Nu huil ik elke dag. En ik kan je vertellen dat alles beter is dan die leegte te moeten voelen.
Hoe langer je dit gaat uitstellen, hoe slechter het zal gaan. Dit gaat niet vanzelf beter worden met de tijd oid. Je MOET echt stappen ondernemen. Mijn psycholoog benadrukt altijd dat om hulp vragen geen teken van zwakte is oid, maar een teken van kracht. Je hebt je problemen gesignaleerd en het is nu aan jou wat je daar verder mee doet.
Stop je het weer in de doofpot, of ga je aan jouw geluk werken?

Heel veel sterkte en moed toegewenst.

[naam ingebruik]

Kun je je beste vriend dit topic niet laten lezen,
dan weet hij iig hoe je je voelt als je hem dingen verteld.

heel veel suc6

[de_beer]

Heej,

wat zijn jullie hier allemaal lief Maakt me wel weer wat vrolijker..
Ik weet zó goed dat ik hulp nodig heb, maar ik durf het niet te vragen. En ik word dan zo boos op mezelf, want ik ben straks gewoon voor alles wat ik onderneem bang (nu al voor autorijden, fietsen, naar vrienden toe, daten, etc.). Daarom durf ik ook geen hulp te vragen, ik ben echt niet zo moedig
Ik wil hier ook niet erover zeuren eigenlijk.. maar ik moet het echt kwijt en ik wil wel graag eens antwoord en van jullie krijg ik dat tenminste
Vandaag kon ik weer de rust niet vinden, loop heen en weer als een kip zonder kop. Had echt de neiging om mezelf wat aan te doen maar dat doe ik écht niet. Voel je je daarna alleen maar slechter. Maar ik moest mezelf echt tegenhouden om iets te pakken en .. naaja, ik zal wel gestoord zijn hé?

Clantestino, ik weet dat het waar is wat jij zegt en ik weet ook dat ik liever wil huilen dan deze leegte voelen.. maar ik kan niet huilen! En als ik bij anderen ben kan ik ook niet vertellen wat me dwars zit. Als ik er bijv. aan denk om hulp te zoeken, dan moet ik toch zeggen waarom? Nou, ehh, dan vind ik mezelf zoo'n aansteller en klinkt alles wat ik zeg zo .. niet zwaar. Terwijl ik er wel de hele dag mee rond loop, maar dat kan ik niet vertellen. Ik weet het echt niet meer

Margreetjuuuuh, wat jij zegt herken ik helemaal. Je beschrijft precies hoe ik me nu voel. Hem van je af duwen en toetrekken etc..
Vanavond ga ik namelijk op stap en dan zie ik een jongen die me erg leuk vindt Ik wil hem eigenlijk ontwijken en benadruk zijn slechte kanten, maar ik weet dat ik hem super leuk vind.. Dus ik ga vanavond wel, maar ik weet niet hoe ik de avond door ga komen

Nouja, weer erg bedankt allemaal! Jullie helpen me ontzettend met die bemoedigende woorden.. nu moet ik alleen niet zo'n angsthaas zijn, majav

[1987]

je zegt dat je overal zo bang voor bent.. wat jij moet doen is juist je angst aangaan. als je alles blijft vermijden zal je angst alleen maar groter worden en dan heb je geen leven meer. je zult dit in kleine stapjes moeten doen.

bijv: eerst samen met iemand anders een kwartiertje ofzo en de volgende keer een half uurtje en na een tijdje mischien alleen een kwartiertje ofzo.

ditzelfde denk ik met het verhaal over jou en jongens. je zult het vertrouwen terrug moeten krijgen en ik denk dat je dat kunt door heel langzaam, in kleine stappen vertrouwen te krijgen in 1 jongen. als je kleine stapjes zet zul je ondervinden dat er ook jongens zijn die je wel kunt vertrouwen. als je hem voldoende vertrouwt, kun je hem mischien je situatie vertellen en zal hij je beter begrijpen.

ik denk eerlijk gezegt wel dat je toch met iemand zult moeten gaan praten. als je dit eng vind, doe het dan ook stap voor stap door bijv. (alleen of met hulp van anderen!) eerst te bellen, daarna een gesprekje en het helpt je mischien ook wel als je die persoon verteld hoe eng je het eigenlijk vind!

heel veel succes!

[Zut Alors!]

de_beer schreef op 18-05-2007 @ 01:09 :
Pas nu ga ik weer wat meer met hem afspreken, omdat hij daarop aandringt.
Ik wil niet dat de dingen die ik vertel ten koste gaan van onze vriendschap. Maar ik weet dat ik zo reageer. Toen ik dat vertelt had, ging ik gelijk m'n beste vriend uit de weg. Zo eng vond ik het. Dit heeft wel 2 maanden geduurd denk ik. Dat is toch niet normaal?
Dus ik weet wel dat ik al deze dingen moet uiten en iemand in vertrouwen moet nemen, maar mijn lichaam reageert daar negatief op en mijn geest zeg maar ook. Ik zie dat nu echt niet meer zitten eigenlijk. Snapje?

Nogmaal echt bedankt

Je bent dus bang dat je zijn vertrouwen verliest en gaat hem daarom uit de weg?
Ik zou hem dit in ieder geval wel vertellen als ik jou was. Er is geen groter compliment dan wanneer je iemand wilt vertrouwen. Leg hem uit dat je het heel moeilijk vind om iemand in vertrouwen te nemen en dat je bent geschrokken dat je het bij hem zo hebt gedaan, maar dat je uiteindelijk wel blij bent dat je je hart bij hem kon luchten. Want zo is het toch?

In dat geval zal hij het de volgende keer begrijpen en is het voor jou een stuk minder beangstigend.

[de_beer]

Hooi!

Nou, het is allemaal heel anders gelopen dan ik voorspeld had. Gisteren voelde ik me echt vreselijk, ik was helemaal ziek (lichamelijk en psychisch) van de pijn die ik steeds alleen moest dragen. Ik kon het echt niet meer aan.
Ik wilde mezelf, naja, vanalles eigenlijk.
Toen heb ik mijn beste vriend gesmst en wij hebben urenlang gepraat. Ik heb eindelijk aan iemand verteld dat ik al maanden een rol speel, dat ik niet zo vrolijk ben als iedereen denkt..
Hij was zo begripvol en lief en zei me ook niet wat ik moest doen Ik vond het echt erg zwaar om alles te vertellen, maar ik moest wel, want ik werd verscheurd van binnen.
Natuurlijk heb ik niet alles verteld, dat kan niet. Maar hij weet nu wel dat het slecht met me gaat (niet hoe slecht, want ik wil hem niet ongeruster maken dan hij al is nu )

Vanmiddag ben ik pas weer na huis gegaan en toen kwam alles in volle hevigheid op me af. Ik werd misselijk en benauwd en zó moe! Ik kan nu alleen nog maar op bed liggen, en even hier kijken dus. Het is er alleen maar erger op gewordn!
Alles komt weer boven en ik kan dat niet aan.
Morgen heb ik belangrijke presentatie op school, moet hem nog maken, voorbereiden, maar het lukt me niet. Alles kost zo intens veel moeite.
Ik voel me zo beroerd en slecht. Terwijl ik dus wel met die vriend gepraat heb Ik weet echt niet meer wat ik nog meer kan doen, maar zo wil ik niet langer.

De angsten die ik heb, die ga ik wel aan. Ik confronteer mezelf er elke dag mee Langzaam zal het beter gaan, dat weet ik zeker. Maar met de rest.. ik bedoel, ik ben nu al ziek aan het worden van mijn emoties

Om nog even te vertellen over de jongen waar ik gisteravond mee afgesproken had: hij begreep wel dat ik niet meer kwam en heeft me lief smsje gestuurd Ik zie wel hoe het verder met hem en mij afloopt, ik heb denk ik eerst andere dingen aan mijn hoofd, helaas.
(sorry voor het zeuren of negatieve gedoe)

[clantestino]

Hee,

Ik snap volkomen wat je bedoelt. Ik denk ook wel eens, jezus, het wordt allemaal alleen maar erger. Maar ik (en jij ook nu) kan niet meer terug. Dan ten eerste. En ten tweede denk ik dat mensen nu eenmaal door rotperiodes heen moeten, willen ze daarna weer geluk kunnen ervaren. Accepteer dat jij in zo'n rotperiode zit, je mag je heus een tijdje klote voelen. Als je de kracht gevonden hebt, wil ik je nogmaals aanraden professionele hulp te zoeken. Zo te horen heb je dat hard nodig. Geloof me, zo'n psycholoog heeft eroor gestudeerd, die prikt door al je rollen heen. Ik begon daar ook gewoon met te vertellen dat ik me verrot voelde. Langzamerhand ga je in die gesprekken erachter komen wat er nu daadwerkelijk aan de hand is.

Probeer in je hoofd te houden, je stelt je niet aan. Ik denk dat ook altijd en begin me steeds meer te realiseren dat dit soort gedachten alleen maar nog destructiever werken. Je hebt er niets aan!
Heel goed trouwens dat je nu iemand uit je directe omgeving in vertrouwen hebt genomen. Maar dit is geen oplossing voor je problemen. Die moet je zelf aangaan.

Succes!