[kort verhaal] Koudwatervrees

Hej allen,

Ik moest voor latijn een verhaal schrijven, geïnspireerd op één van de verhalen van de Latijnse dichter Ovidius. Ik heb het verhaal van Narcissus, een jongen die verliefd op zijn spiegelbeeld wordt, gekozen. Graag jullie reacties en dergelijke: ik moet het morgen inleveren, maar ik dacht dat het zo wel goed was.
Herkennen jullie ook het verhaal van Narcissus erin?
(Dat is eigenlijk wel het belangrijkste...)
En de titel? Moet ik dat zo laten of er koudwaterliefde van maken?

Koudwatervrees

Pijn. Dat deed het. Haar ogen, die een soort onbegrip uitstraalden. Ze had al drie keer gevraagd of er wat was. En hij had al drie keer ontkennend geantwoord, terwijl hij het best wel wist. Hij was verliefd. Verliefder dan hij ooit op haar was geweest.
Hij zuchtte en draaide zich voor de zoveelste keer deze dag om. De hele dag had hij nog niets anders gedaan dan in bed liggen en staren. Hij hield van haar, zijn lieve vriendin, zijn leven, maar de situatie waarin hij zich nu bevond stond dat niet langer toe. Hij had alleen nog niet de moed verzameld om dat haar te vertellen.
Maar dat was allemaal van later zorg. Ze zou hier niet eerder zijn dan vanavond en dat betekende dat hij nog genoeg tijd had om moed te verzamelen. En om zijn nieuwe liefde te gaan verkennen.
Hij stond op en rekte zich uit. Het was tijd om te gaan. Hij rechtte zijn rug, knikte even naar zichzelf in de spiegel en stapte toen de deur uit. Zijn moeder keek hem verbaasd na. “Lieverd, waar ga je heen?”
“Nergens,” was het ontkennende antwoord. “En noem me geen lieverd.”
Tien minuten lang liep hij in gedachten verzonken door de straten. In die tien minuten was hij drie keer opnieuw begonnen met zijn bescheiden toespraak. Maar niets leek hem goed genoeg. Er waren geen woorden die zijn liefde genoeg konden overbrengen, op de manier waarop hij het wilde. Hij wilde dat zijn geliefde zijn gedachten kon lezen, maar aangezien dat nou eenmaal een van de onmogelijkheden van de mens was, moest hij zich er maar bij neerleggen en gewoon een weergaloze toespraak bedenken.
Ongemerkt was hij al bij de plek van bestemming aangekomen. De pier. Een romantischere plek kon hij zich niet indenken, daarom hadden ze ook juist hier afgesproken.
Hij leunde tegen de stenen muur en speurde de pier af naar een spoor van zijn geliefde. Zijn vriendin zou het niet begrijpen. Ze zou ten eerste niet begrijpen dat hij op een man zou vallen – volgens haar was hij ‘zo hetero als wat’. Hij schudde zijn hoofd. Nee, het was een lief meisje, maar het ontbrak haar werkelijk aan hersens.
Hij keek rond, maar zag niemand. In ieder geval niemand die hetzelfde, prachtige zwarte haar had en zo’n mooie witte huid. Wit was misschien niet het goede woord, maar iets anders kon hij zo gauw niet verzinnen. Zijn hart sprong alleen al op bij het denken aan zijn gestalte, dat haar, die prachtige donkere, smachtende ogen en maakte dat hij helemaal nergens meer bij kon nadenken.
Hij werd een beetje rusteloos van het wachten en liep verder. Het glinsterende water deed pijn aan zijn ogen en hij kreeg hoofdpijn van de spanning.
Wacht! Hij spande zijn ogen nog verder in. Daar, in de verte, zat hij.
Zijn geliefde. Hij wist niet eens hoe hij heette, laat staan waar hij vandaan kwam en welke taal hij sprak. Maar dat was iets wat hem allerminst interesseerde. Zolang hij hem maar kon aankijken en kon verdrinken in die prachtige donkere ogen, maakte het hem niets uit. Woorden, grenzen, de wereld viel weg en hij vroeg zich af waarom hij in hemelsnaam net een hele toespraak had proberen te bedenken. Het leek erg belachelijk op dit moment.
Hij had geen weet meer van de wereld en voelde zich verloren bij de aanblik van zijn grote geliefde, waar zijn vriendin – dat domme schepsel – bij in het niet viel. Bij haar had hij nooit het gevoel gehad dat als hij haar niet aankeek, hij in een tomeloze diepte zou vallen. Bij hem daar wel. Meer dan dat. Als dit geen hemelse liefde was of iets in die richting, dan wist hij het niet meer.
En zijn geliefde leek net zoveel voor hem te voelen. Ook hij keek smachtend naar hem op, zijn donkere ogen gefixeerd op zijn gezicht, zijn ravenzwarte haar achteloos om zijn hoofd gedrapeerd, maar wel zo dat het precies goed viel, zijn bleke huid die vreemd afstak bij de rest van zijn gezicht maar hem wel net dat beetje extra gaf.
Hij werd gek van zichzelf. Hier zat hij dan, smoorverliefd op iemand waar hij nog nooit een woord mee gewisseld had, maar die meer voor hem betekende dan zijn familie en vrienden ooit hadden gedaan. Hij moest iets doen. Dit kon zo toch niet langer doorgaan! Kon hij maar bij hem zijn…
Hij strekte zijn handen uit en voelde op hetzelfde moment dat hij zijn evenwicht begon te verliezen. Zijn voeten wegglijdend, zijn handen nog steeds uitgestrekt naar zijn geliefde, viel hij. Hij proefde het zoute water van bij de pier overal, maar had geen idee waar hij was. Hij wist alleen dat hij, zijn geliefde, hier was.
Minutenlang lag hij daar, bewegingsloos, verheerlijkt, in het water. Het water, dat langzaam de lucht in zijn longen innam, zorgde voor een aangename lichtheid in zijn hoofd.
Koud en donker was het, het water, niet mooi en mysterieus zoals het vanaf de kant had geleken. Het verkilde hem, en zelfs als hij het had gewild, had hij niet meer de kracht gehad om er tegen in te gaan.
Maar dat was wel het laatste wat hij wilde.



Mysterieuze verdrinking van 20-jarige Scheveninger zet politie voor een raadsel

SCHEVENINGEN – De verdrinking van de 20-jarige David Helmers heeft de politie voor een raadsel gezet. De jongen, die vrijdagavond bij de pier op mysterieuze wijze aan zijn einde is gekomen, zou die avond zijn vriendin ontmoeten, maar kwam niet opdagen. Na een paar uur werd zijn vriendin ongerust en belde ze de politie. Al gauw vonden ze het ontzielde lichaam van de jongen, dat net op het strand bij de pier was aangespoeld. De artsen concludeerden dat hij was verdronken, maar de politie vond dit vreemd, aangezien het eb was en het water op het moment van overlijden op zijn hoogst een meter was. De ouders verklaarden bovendien dat hun zoon een uitstekende zwemmer was. De politie sluit moord niet uit.

Niets is zo mooi als rommelen met die stoffige klassieken.

Wanneer we van te voren weten dat het gaat om het verhaal van Narcissus, zitten er tal van leuke woordspelingen in, met als toppunt toch wel het verdrinken in iemands ogen. Een clichématige metafoor die hier zijn letterlijke functie terugkrijgt. Fijn.

Het krantenbericht aan het einde is mosterd na de maaltijd en lijkt me niet echt nodig. Wanneer we lezen dat het water zijn longen vult en het verhaal daarna ophoudt, weten we genoeg. Ik zou het gewoon weglaten.

Ik vond het overigens wel jammer dat die jongen echt alleen verliefd was op zijn spiegelbeeld en zelf geen narcist was. Narcisten zijn namelijk heel erg grappig.

Als je bang bent dat je niet duidelijk genoeg bent, kan je altijd nog een geel bloemblaadje ergens voorbij laten waaien, als verwijzing naar de Narcis die Narcissus werd aan het einde van Ovidius' verhaal.

LUH-3417

LUH-3417 schreef op 23-04-2003 @ 19:55:
1. Niets is zo mooi als rommelen met die stoffige klassieken.

2. Het krantenbericht aan het einde is mosterd na de maaltijd en lijkt me niet echt nodig. Wanneer we lezen dat het water zijn longen vult en het verhaal daarna ophoudt, weten we genoeg. Ik zou het gewoon weglaten.

3. Ik vond het overigens wel jammer dat die jongen echt alleen verliefd was op zijn spiegelbeeld en zelf geen narcist was. Narcisten zijn namelijk heel erg grappig.

LUH-3417

1. Ja hè?
2. Goed, ik denk dat ik het dan maar weglaat. Het lijkt me inderdaad al redelijk duidelijk, maar ik weet niet hoe mijn lerares erover denkt.
3. In het verhaal, de bijna letterlijke vertaling van Ovidius tenminste, wordt Narcissus op dezelfde soort manier verliefd. Dat narcisme als stoornis is later door Freud bedacht, en ik wilde me enigzins aan het verhaal houden, omdat ik al gauw afdwaal van de opdracht. En ik wil een goed cijfer, vandaar...

Bedankt voor je reactie, ik wist wel dat je het nog zou lezen! (althans, dat hoopte ik...)

Krummeltje