[Verhaal]

[blaatje0000]

Met een plof valt het bundeltje enveloppen op de deurmat. Binnen no-time staat Niels bij de deur om al bukkend de enveloppen van de mat te gritsen. Met trillende handen bekijkt hij vluchtig de enveloppen. “Shit, weer niets” Beteuterd loopt hij weer naar de woonkamer waar Anna al op hem wacht. “En? Nog steeds niet?”
Niels schudt zijn hoofd en leunt tegen de muur. Hij is zichtbaar teleurgesteld.
“Nouja misschien komt het morgen nog” probeert Anna in een poging hem wat op te beuren en ze forceert een glimlach. “Morgen is het zondag...” kaatst Niels terug. “Hoelang wacht je er nou al op Niels? Misschien moet je er niet meer aan denken” Niels verheft zijn stem en schreeuwt: “Niet meer aan denken? Niet meer aan denken?! Hoe KAN ik dat nou? Zo een kans krijg ik nooit meer”. Niels voelt zijn tranen komen, maar hij moet sterk zijn, wat zal Anna wel niet van hem denken. Hij is toch niet geobserdeerd erdoor. Nee natuurlijk niet, hij is alleen benieuwd of hij is uitgekozen of niet. Beide zwijgen ze en Anna loopt naar de keuken om thee te zetten. Net op het moment dat het water kookt gaat de bel.

“Doe jij even open? Ik ben met de thee bezig” roept Anna naar haar vriend. Niels sjokt naar de deur, hij wil helemaal niet open doen hij wil slapen en nog meer slapen. “Ja wat is er?” vraagt hij en hij kijkt op.
Het is die saaie buurman, dat hij juist op dit moment op visitie moet komen.. Niels begint al te hakkelen: “euh ik wilde net een bad…” Dan valt zijn oog op een dikke envelop in de handen van zijn buurman. Voor hij doorheeft wat hij doet staat hij al met de envelope in zijn handen en smijt de deur dicht.
Hij wist het wel, hij had het goed gezien, het logo van de televisiezender.
Zijn handen beven, hij hoort niet dat Anna hem al tien keer geroepen heeft wat er aan de hand was en dat hij niet zo met de deuren moet smijten.
Maar Niels ziet en hoort niets meer. Alleen maar de dikke gele letters op het briefpapier van Rtl 8: “Gefeliciteerd! U bent uitgekozen om mee te doen met onze nieuwe quiz: ‘Wat is dit?’.”

Niels heeft de brief al een stuk of vier keer doorgelezen voor hij beseft dat hij op televisie komt. Al jaren is hij bezig met schrijven naar quizzen en shows waar je geld mee kan verdienen, en nog nooit is het gelukt. De tranen rollen over zijn wangen.
Hij heeft zich nog nooit zo blij gevoeld, behalve dan die keer dat hij bij Sinterklaas op schoot mocht zitten. Anna is naast hem komen zitten en ziet gelijk wat er aan de hand is. “Dus toch!! Ik wist het wel” roept ze vrolijk.
“Overmorgen zijn de opnames al, ik heb er zoveel zin in weet je dat” en hij geeft Anna een dikke zoen. Daarna rent hij naar boven om op zijn computer zoveel mogelijk informatie te verzamelen over de quiz. Het is tenslotte een nieuwe programma en ze doen er erg mysterieus over. Hoe mysterieuser, hoe beter denkt Niels. De tijd vliegt voorbij. En voordat Niels het doorheeft moet hij al richting de studio. Anna mag niet mee, dit wordt nadrukkelijk op de brief vermeld: “Wij dulden geen publiek bij de opnames van deze quiz. Aangezien het een live programma is, kunnen uw vrienden en familie uw verrichtingen op de televisie volgen.”

Stipt om 20.00 uur arriveert Niels bij de Studio. Het zag er nog even naar uit dat hij te laat kwam, maar met 200 km/u scheurde hij de A4 af. Zonder ook maar één keer te worden aangehouden. Ja, hij is een trots man, en nu helemaal. Hij doet mee aan de eerste aflevering van een nieuwe live quiz op televisie.
Niels meldt zich bij de receptie. Althans, er staat een oud, krot tafeltje midden in de hal, met een kartonnen bordje: ‘Receptie Studio 8’
Achter het tafeltje zit een oudere dame te breien. Niels kucht. Het vrouwtje kijkt op en zegt: “Ow ik had u helemaal niet opgemerkt, u bent vast een kandidaat voor ‘Wat is dit?” Niels knikt. De vrouw wijst naar een deur en gaat door met het breiwerk.
Niels blijft nog even staan, maar loopt dan maar richting de deur. Hier aangekomen duwt hij tegen de deur aan. Piepend gaat de deur open en komt hij in een muffe ruimte terecht. Al snel heeft hij door dat het een niet vak gebruike kleedkamer is. Dan ziet hij een andere man zitten. Niels is opgelucht, eindelijk een ‘normaal’ iemand. “Goedemiddag, u bent ook kandiddaat?” vraagt Niels trots.
Geen reactie. Niels kijkt verbaasd op, zijn blije gevoel zakt wat weg en hij gaat maar zitten. KRAK, voordat hij het weet zit hij op de grond. Een bulderend gelach stijgt op.
Niels kijkt om, de man lijkt nog in precies dezelfde houding te zitten als daarnet.
‘Het zal wel bij de show horen denkt Niels. Op dat moment gaat de deur met een zwaai open en komt er een jonge vrouw binnen. In ieder geval, het lijkt een vrouw.
“Haaalllooooooo daaarrrrrrrr” roept ze over enthousiast. Niels knikt. Hij laat niet merken hoe blij hij enig leven te ontdekken in de studio. Maar voordat hij wat kan vragen, sleurt ze hem mee een andere kamer in. De andere man blijft roerloos achter in de kleedkamer..


Dit is wat ik tot nu toe heb, en ik wilde het met jullie delen
Nee, maar ik kan wel wat opbouwende kritiek gebruiken lijkt me..
voor de duidelijkheid dit is dus niet 1 verhaal, het is het begin en ik ben bezig de rest te schrijven.

[Type]

het lijkt in het begin een beetje een kinderlijk verhaaltje, maar de spanning blijft er wel in, en je krijgt steeds net genoeg, maar net niet genoeg te weten. Het blijft je aandacht trekken.

En op het einde wordt het een beetje een griezelverhaal imho

Mooi geschreven, hoewel soms wat kinderlijk.

[Aurora]

Mhh ik ben wel benieuwd hoe het verder gaat moet ik zeggen..
Ik heb er nog een paar foutjes uitgehaald: *is in een mierenneuk-bui*

Met een plof valt het bundeltje enveloppen op de deurmat. Binnen no-time staat Niels bij de deur om al bukkend de enveloppen van de mat te gritsen. Met trillende handen bekijkt hij vluchtig de enveloppen.

Je gebruikt echt te vaak het woord enveloppen. Ikzelf vind dat irritant om te lezen, drie keer hetzelfde woord achter elkaar. Misschien kan je de tweede zin veranderen in 'Binnen no-time staat Niels bij de deur om ze al bukkend van de mat te gritsen" (is het trouwens niet grissen? )

Zo een kans krijg ik nooit meer

Zo'n klinkt denk ik wat beter

Niels voelt zijn tranen komen, maar hij moet sterk zijn, wat zal Anna wel niet van hem denken.

Ik zou de tweede komma in een punt veranderen en zal in zou.

"Hij is toch niet geobserdeerd erdoor. "

Het is geobsedeerd

“Dus toch!! Ik wist het wel” roept ze vrolijk.

Het zal wel aan mij liggen maar ik vind 'vrolijk' hier een beetje raar klinken..

Hoe mysterieuser, hoe beter denkt Niels.

MysterieuZer.. en ik denk dat je het beter tussen aanhalingstekens kan zetten.

De vrouw wijst naar een deur en gaat door met het breiwerk.
Niels blijft nog even staan, maar loopt dan maar richting de deur. Hier aangekomen duwt hij tegen de deur aan. Piepend gaat de deur open en komt hij in een muffe ruimte terecht.

Weer een beetje errrrrug vaak 'deur'

Al snel heeft hij door dat het een niet vak gebruike kleedkamer is.

Vak=vaak

u bent ook kandiddaat?” vraagt Niels trots.

Kandidaat

Verder gebruik je heel vaak komma's waar je beter punten zou kunnen zetten. Het is best een leuk verhaaltje, een beetje simpel misschien maar goed. Ik ben benieuwd naar het vervolg!

Howdy,

Ik vind dat je wel een leuk idee hebt. Met mysterieuze spelshows kan je alle kanten opgaan. Je eindigt ook precies op het moment waarop het verhaal op gang komt, waardoor het begin nogal zwaar weegt. Hoe minder tekst, hoe meer er te raden valt voor de lezer.

Naar het einde toen, zo had ik de indruk, wordt je steeds slordiger en makkelijker. Ik ben zelf een enorm tegenstander van fonetisch schrijven (tenzij het niet anders kan), en dingen als 'KRAK' om aan te tonen dat hij door een stoel zakt of "Haaalllooooooo daaarrrrrrrr” roept ze over enthousiast." vind ik niet fijn. Het is overigens overenthousiast aan elkaar geschreven, als je dat al zegt, dan hoef je niet elke toets nog eens zestien keer in te drukken. Dubbelop en het staat gewoon lelijk.

Besteed meer tijd aan het formuleren van zinnen en alinea's. Denk na wat je nu echt moet vertellen om het verhaal dat je hebt te vertellen en vertel ook niets meer. Giet het in mooie, en in dit geval mysterieuze zinnen, zodat het lekkerder leest.

Ik ben wel benieuwd naar de rest.

LUH-3417

[~(¯`·.¸ Ems¸.·´¯)~]

ik vind het wel een leuk verhaaltje hoor, heb dezelfde opmerkingen als bloem het doet mij een beetje denken aan zo'n griezelbus verhaal, vinnik wel tof
xxx
Ems

[blaatje0000]

[bedankt voor de reacties/tips, ik heb ondertussen een klein beetje verder geschreven]

Hijgend volgt Niels de vreemde vrouw naar de studio. Tenminste ze moeten toch de opnames maken. Al lijkt de omgeving in de verste verte niet op een studio.
Ze lopen door een smalle donkere gang. Overal hangen grote stofdraden en het ruikt er muf. Alsof er al jaren niemand meer is geweest.
Misschien is het wel een grap denkt Niels. Hij kijkt goed om zich heen of hij nergens verborgen camera’s ziet hangen. Even denkt hij iets te zien wat daar op lijkt, hij treuzelt even om beter te kunnen kijken. Maar voor hij er erg in heeft wordt hij weggetrokken door de vrouw: “Opschieten!! We zijn al laat!” blaft ze hem toe.

Niels had dit toch heel anders verwacht, stiekem hoopte hij op mooie vrouwen die hem begeleiden en veel publiek wat hard voor hem klapte elke keer als hij de vraag goed zou hebben. Maar al snel werd hij uit die droom geholpen.
De vrouw houd nog steeds een hoog tempo aan, Niels kan het met moeite bijhouden. Eindelijk mindert ze vaart en ze stopt bij een nieuwe deur. Nouja deur..eerder een gat in de muur, een opening naar een volgende ruimte. Niels vraagt zich af waar ze nu weer terechtkomen. Het is een kleine ruimte, weer erg donker, maar er is net genoeg licht om een paar omtrekken te zien van mensen. Tenminste Niels gaat er vanuit dat het mensen zijn. Brr, er kriebelt iets bij zijn oor. Niels krabbelt en voelt iets zitten. Hij probeert het weg te slaan. Die vieze beesten ook hier, ze mogen wel wat beter schoonmaken. Ineens voelt hij een kleine steek. ‘Het zullen de zenuwen wel zijn’ denkt Niels. Hij kijkt om zich heen. Waar is die vrouw nou heen? Hij ziet niemand meer. “Hallo..” hakkelt Niels in een poging enig spoor van leven te ontdekken.

Geen reactie. ‘Verdomme wat is dit voor flauwe grap’ mompelt hij.
Ondertussen loopt hij naar de andere zijde van de ruimte, er staat iets van een tafeltje. “Meneer, Meneer!?’ schalt er door de ruimte. Eindelijk denkt Niels. ‘Ja ik ben hier voor de uitzending van Wat is dat?, maar waar moet ik heen?’ reageert Niels opgelucht.
Geen reactie. Niels ziet ook niemand. ‘Waar komt dat geluid dan vandaan’ denkt Niels hardop. Een bulderend gelach stijgt op. Precies zo als in de kleedkamer.
En hij voelt zich steeds minder op zijn gemak.

Je buit de mogelijkheden van zo'n bizar geval tot nog toe uit. Er gebeuren rare dingen en je weet de spanning aardig aanwezig te houden.

Wat ik je op het hart wil drukken, is dat je geen overbodige dingen zegt. Laat de lezer ook wat denkwerk verrichten. Als jij zegt dat ergens stofdraden hangen en dat het muf ruikt, dan hoef je ons niet meer te vertellen dat het lijkt alsof er al lang niemand meer geweest is.

Ik ben benieuwd hoe dit verder zal gaan, omdat ik, nogmaals, het idee goed vind.

Laat mij ook even deze thread misbruiken om te vertellen dat ik morgen naar Edinburgh vertrek en pas vrijdag weer terug zal keren. Ja, ik zal jullie ook missen. Als het leven te zwaar wordt, lees dan mijn verhalen maar. Mijn geest leeft daarin voort. Tot vrijdag.

LUH-3417

[Vlooienband]

Door de drukte, stress en ander geblaat dat een toetsweek met zich meebrengt, ga ik een poging doen het kort te houden.

Over het eerste deel:
Er zitten wat spelfouten, die heb ik hieronder staan.
Het verhaal zelf begint rustig en ordelijk. Eerst dacht ik dat Niels op een brief van een meisje wachtte, maar dat is dus niet zo. Het verbaasd me dat Anna niet gek wordt van een vriend die "quiz-verslaafd" is.
Titel ontbreekt. Bewust gedaan, daar je nog geen titel weet, óf wil je ons nieuwsgierig houden?
Probeer te letten op "hinderlijke herhaling". Dit is een begrip dat mijn laatste Nederlands docente mij heeft geleerd. Het houdt in dat een zin niet continu met een bepaald zinsdeel moet beginnen.
Als ezelsbruggetje kan je die zinnen APO en OPA-zinnen noemen.
APO: Ander zinsdeel, Persoonsvorm, Onderwerp.
OPA: Onderwerp, Persoonsvorm, Ander zinsdeel.
Dit kan hele lastig zijn om te lezen. het moet evenwichtig met elkaar afgewisseld zijn.
Ik pikte er een paar stukjes onder het lezen uit, hier is een stukje:
"De tranen rollen over zijn wangen.
Hij heeft zich nog nooit zo blij gevoeld, behalve dan die keer dat hij bij Sinterklaas op schoot mocht zitten. Anna is naast hem komen zitten en ziet gelijk wat er aan de hand is."
Drie maal het onderwerp als begin van de zin. Niet fijn. Leest lastig.

Ook is een vorm van HH bepaalde woorden vaak herhalen. Voorbeelden:
"Met een plof valt het bundeltje enveloppen op de deurmat. Binnen no-time staat Niels bij de deur om al bukkend de enveloppen van de mat te gritsen. Met trillende handen bekijkt hij vluchtig de enveloppen. "
HH-woord: enveloppen

"De vrouw wijst naar een deur en gaat door met het breiwerk.
Niels blijft nog even staan, maar loopt dan maar richting de deur. Hier aangekomen duwt hij tegen de deur aan. Piepend gaat de deur open en komt hij in een muffe ruimte terecht. "
HH-woord: deur

En ja, die laatste twee quotes heb ik van Bloem geqoute. Het was makkelijker, daar ik op probeer te schieten.



Om even inhoudelijk op het verhaal te reageren:
Leuk, rustig verhaal. Het eerste deel bouwt de spanning goed op. Ik ga nu het tweede deel lezen, na wat spellingsfouten neergezet te hebben.

“Nouja misschien komt het morgen nog”
Nou, ja

"Hoelang wacht je er nou al op Niels?"
er nou al op, Niels?

"kandiddaat"
kandidaat

" ‘Het zal wel bij de show horen denkt Niels "
'Het zal wel bij de show horen', denkt Niels.



Deel twee
Hmm, het wordt spannend. Is onze geliefde Niels slachtoffer van een sadistische grap door kwaadaardige presentatoren? Heeft hij nog enige kans om te overleven/
Ik kan me een aflevering van Goosebumps (Kippenvel), herinneren die hier ook op lijkt. Toeval? Ik zal het jullie niet aandoen door verder op die aflevering in te gaan, maar het viel me ineens op.

Je schrijft leuk, het loopt lekker.

Ik heb nog wat te zeuren over de spelling:
"Tenminste ze moeten toch de opnames maken."
Dit vind ik een rare zin. Kan je hem anders formuleren, want ik geloof dat je hiermee de wetten van de Nederlandse spelling tart. En daar de spellingsregels in de wet staan, voel ik mij verplicht hierover te zeuren.

"Overal hangen grote stofdraden en het ruikt er muf. Alsof er al jaren niemand meer is geweest. "
Zinnen samenvoegen. Tussen "muf" en "alsof" een komma.

"De vrouw houd nog steeds een hoog tempo aan, Niels kan het met moeite bijhouden."
Het is inderdaad het tempo, maar is het niet dat Niels de vrouw moeilijk bij kan houden? Moet het dan niet "Niels kan haar met moeite bijhouden?"

"Nouja "
Nou, ja"