vakantieverhaal

Voor Nederlands moesten we een vakantieverhaal schrijven. Ik vond dit zo'n leuk onderwerp dat ik er maar mijn eigen draai aan heb gegeven. Ben benieuwd wat jullie er van vinden.


Pubervakanties.

Zeven lange weken. Zeven lange weken die zich eindeloos voor je uitstrekken. Zeven maal zeven zijn 49 dagen, 1176 klokuren, 70560 minuten, 4233600 secondes. Secondes die voorbij vliegen alsof er niet zeven weken maar zeven dagen voorbij zijn. En aan het eind van de 70560 minuten, wanneer je beseft dat je de volgende dag alweer naar school moet –een onderwerp dat je 1176 uren uit je gedachten hebt verbannen- heb je nog niets gedaan van het lijstje met Dingen Die Je Moet Doen -Maar Meestal Geen Zin Of Tijd Voor Hebt- Nu Je Toch Zeven Weken Vrij Hebt. Het lijstje vult zich met dingen als kamer opruimen, of dat ene boek lezen, of een keer iets voor je moeder doen.
Liever houden we ons bezig met nuttiger zaken als uitslapen, films kijken, shoppen, uitgaan en sudoku-en.
En hoewel het toch enig nadenkvermogen vraagt om de tv-gids te lezen, lijkt het vreemd genoeg wel of er nog maar weinig activiteiten zijn in onze hersenmassa, wanneer we na zeven weken, 49 dagen, 1176 uren, 70560 minuten en 4233600 secondes weer naar school gaan. De leraren, die in de vakantie wel hebben genoten, maar dan vooral om lessen te plannen en studiewijzers te maken, zitten dan weer smachtend te wachten tot hun favoriete hardwerkende studenten terugkeren onder hun hoede. Naïef geloven ze er sterk in dat alle lieve leerlingen de behandelde en uitgekauwde lesstof van het voorgaande schooljaar nog bovenaan hebben liggen in de eerdergenoemde hersenmassa. Niet wetende dat de desbetreffende adolescenten er zeven weken, 49 dagen, 1176 klokuren, 70560 minuten en 4233600 secondes op getraind hebben deze informatie te verdoezelen door films met Julia Roberts of andere toch niet zulke leuke acteurs te kijken, of dertig keer achtereen hetzelfde rock liedje te draaien -om er daarna achter te komen dat je toch meer een metal-head bent.
Meteen de derde dag van de eerste ‘super opwindende’ schoolweek beginnen de lessen alweer en hoewel we daar natuurlijk niet op kunnen wachten en de spanning niet aankunnen, waren we misschien wel liever een paar uurtjes langer in ons zachte, warme, geliefde bedje blijven liggen.
De leraren daarentegen staan wel degelijk letterlijk te springen van opwinding en geluk omdat ze eindelijk weer hetgeen mogen doen waarin zij klaarblijkelijk denken dat zij er goed in zijn; de jongere generatie het één en ander aan hun verstand (proberen) te peuteren. En omdat ze medelijden hebben met de jongeren omdat die zeven weken, 49 dagen, 1176 klokuren, 70560 minuten en 4233600 secondes de enerverende lessen hebben moeten missen -en nog belangrijker; het huiswerk, geven ze als troost meteen een berg mee die in grootte verglijkbaar is met de Himalaya. De leerlingen fietsen gebrainwasht en totaal uitgeput naar huis, waar ze naar hun warme bed verlangen, maar gedwongen zijn zich te buigen over hun Himalaya aan huiswerk, waar ze dan ook als een berg tegen opzien. Uiteindelijk geven ze toch toe aan de lokkende schreeuwen van hun bed, en gaan gedachteloos, maar wel heerlijk warm genesteld in bed liggen met een heerlijk warm dekentje en dokter Phil op de televisie.
Na verrukkelijk te hebben genoten van de problemen van andere mensen die gelukkig je buren niet zijn, en de droge, vergezochte humor van de rijkste psycholoog, ga je je moeder vragen of het eten nu eindelijk klaar is. Waarop zij weer antwoord dat ze spaghetti voor je heeft gekookt, speciaal voor jou, omdat je dat zo lekker vind. Jij antwoordt met de vraag wanneer ze dement is geworden, ze heeft niet de goede saus gekocht waardoor het hele gerecht natuurlijk niet meer eetbaar is (volgens jou maatstaven.) ‘En ohja, mam, heb je mijn lievelingsbroek nog gestreken?’ Natuurlijk is dit niet het geval en volkomen terecht, vind je, stamp je woedend naar boven, nog natrillend over al het onrecht dat je is aangedaan. Je voelt je dan wel weinig verbonden met arme, hongerige kindertjes in derdewereldlanden, op dit moment ben je bestolen van je avondmaal en daar word je hongerig van. En chagrijnig.
Om al deze gevoelens (waaraan je niet twijfelt dat ze volkomen gegrond zijn) een beetje aan de kant te schuiven besluit je afleiding te zoeken en een cd’tje op te zetten. Alleen ben je nu weer in de war met je innerlijke zelf; metal of rock? Je gaat voor de metal, waar je gelijk al spijt van hebt. Beter had je treurige, puberale emo liedjes gedraaid, dat verwoord je gevoelens van onrecht beter. Boos op de metalzanger die door je kamer crunt besluit je toch maar weer je huiswerk af te maken om die hopeloze leraren gunstig te stemmen. Natuurlijk zou een doosje Belgische bonbons ook wel helpen om je lage cijfers op te leuken, maar dat kost geld en tenslotte ben je ook maar een arme student, die al zijn geld net heeft uitgegeven aan de nieuwste en hypermoderne i-pod. Dus, weliswaar gekweld door je puberale gevoelens, ga je verder met je huiswerk (terwijl je je afvraagt wie de sadist is die dat ooit bedacht heeft) en zie je in je agenda dat je een opstel voor Nederlands moet maken. Een vakantieverhaal. Om de waarheid over de bezigheden van studenten in de vakantie van zeven weken, 49 dagen, 1176 klokuren, 70560 minuten en 4233600 secondes niet te verraden (ze zullen nog eens uit de droom worden gehaald van leerlingen als engeltjes en alle andere eerdergenoemde waanbeelden) schrijf je het verhaal over hoe geweldig het was in Timboektoe. Dat je vervolgens door je docent als leugenaar en fantast wordt uitgemaakt versterkt weer je gevoelens van onrecht, maakt je weer chagrijnig, waardoor je weer muziek op zet, en weer in conflict bent met jezelf welke muziekstijl nu de jouwe is. Dat weet je nog niet, maar wat we wel weten, en dat is dan ook de moraal van deze anderhalve pagina verspilling en ontbossing, is dat je als puber je altijd achtergesteld voelt en de gevoelens van anderen er niet toe doen. Dus wees volwassen, en lief voor je ouders en die zielige leraren, koop toch dat doosje bonbons en je zult het nog redden als student. Doorbreek de vicieuze cirkel en je zorgen zullen als sneeuw voor de zon verdwijnen.
En dan nu de herhaling van dokter Phil.