Ik zal even het hele verhaal vertellen.
Er is nu al 6 jaar een meisje in mijn leven, die mij vanaf het begin af aan al heel erg leuk vond. Ik vond het ook altijd wel prettig om bij haar te zijn, en we hadden ook wel iets meer dan normale vriendschap. Zij heeft tot 2 keer toe gevraagd of we er niet een echte relatie van konden maken. En alle 2 de keren heb ik haar teleur gesteld, omdat ik gewoon niet verliefd op haar was.
Dat is een half jaar geleden gebeurt. en de eerste keer dat ze dat vroeg was ongeveer 2 jaar daarvoor.
Aan het begin van de zomer vakantie zijn we samen met wat vrienden op vakantie geweest, en hebben we eigenlijk de hele tijd als een stelletje rond gelopen, in elkaars armen gelegen, en we konden gewoon niet meer van elkaar af blijven.
Na deze vakantie voelde ik juist opeens heel veel voor haar. Ik heb haar op een gegeven moment gewoon gevraagd wat die vakantie voor haar betekende. Als antwoord kreeg ik daarop dat ik niet zo gek moest doen. "Hoe haal je het in je hoofd dat er wat tussen ons is!". Daar kwam het op neer.
Ik heb haar daarna een hele tijd niet gesproken. Ik was nogal van slag van haar antwoord, omdat ik toch echt dacht dat er wat was tussen ons. Ik heb haar een brief gestuurd, waarin ik alles uitgelegd heb. Wat ik voor haar voel. En dat ik die gevoelens voor die afgelopen vakantie nooit had gehad.
Ik kan wel begrijpen, dat zij na al die jaren nu wel eindelijk over mij heen is. En dat ze nu echt zoiets heeft, van, hij blijft mij afwijzen, dus ik kan het maar beter opgeven. Dat zou ik ook hebben als ik al zoveel jaar op iemand verliefd zou zijn.
Nou, uiteindelijk hadden we weer wat afgesproken en zij ze dat ze wel graag vrienden zou willen blijven. Ik heb daar maar mee ingestemd, omdat ik haar wel wilde blijven zien. Ik had het er wel heel moeilijk mee, omdat ik voor haar nu een hele goeie vriend was, maar ik zelf zat met allemaal gevoelens voor haar. Komt ze met allemaal verhalen, dat ze bij haar ouders op de camping een leuke jongen heeft ontmoet, Die haar helemaal geweldig vindt.
Nou toen werd ik natuurlijk helemaal verdrietig.
Ik ben nu 3 weken geleden nog een paar dagen bij haar op die camping geweest. Hebben we het wel leuk gehad enzo, en af en toe wilde ze ook nog wel tegen mij aan kruipen. Maar ik had toch wel het gevoel dat het nu definitief over was.
Ik ben nu 2 weken al weer thuis, en toen belde ze mij gister opeens op om te vragen of ik een goeie reis heb gehad. En uiteindelijk heeft ze me 2 uur aan de telefoon gehad. Nu zal ik ook nog wat dingen over dat gesprek vertellen. Dan zei ik dingen als, ja, ik ga volgende keer niet meer mee met de hele groep op vakantie. Ik heb het niet meer zo gezellig met iedereen. En toen ging zei meteen helemaal te keer. Ik zou dat niet mogen doen. Ze heeft me graag erbij. Ze zou mij anders nog gaan missen.
En zij zelf had het er over dat het best druk was op de camping, maar dat ze zich dood verveelde. En dat ze het leuk zou vinden als ik er weer was.
Mijn dag was meteen weer helemaal goed na dat gesprek. Ik was echt vrolijk.
Maar dat kwam omdat ik na dat gesprek dacht dat ze nog steeds om mij gaf.
Het is nogal een verhaal. En sommigen van jullie denken misschien wel, laat haar lekker zitten en ga gewoon weer door met je leven. Maar geloof mij, ik zie nu echt in dat ik al veel eerder wat met haar had moeten beginnen. Zij is gewoon perfect.
Zij is totaal niet te vergelijken met andere meisjes waar ik wat mee heb gehad. En nu wil ik haar echt.
Maar het is nu zo'n puinhoop tussen ons. En ik heb geen idee, of zij nou wel of niet wat voor mij voelt. Ik vond het wel heel merkwaardig dat zij na 2 weken nog gaat opbellen, of ik een goeie reis heb gehad. Wil ze dan toch wat?
Ik ben misschien te verliefd, om een goeie kijk op de situatie te hebben. Ik heb graag jullie mening hierover.
__________________
It's hard to see the bright side of life!
|