Iets over mijn broer.

Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen. Dus ik probeer het hele verhaal maar vanaf het begin te vertellen.

Mijn broer is altijd al een stille jongen geweest, op de middelbare school een aantal vrienden waar hij goed mee overweg kon en het gezellig mee had. Twee van zijn vrienden waren blijven zitten en begonnen een jaar later met studeren. Het eerste jaar maakte dat niets uit, ze kwamen gewoon bij elkaar over de vloer en ging samen uit. Mijn broer had besloten om niet op kamers te gaan, en bleef gewoon thuis wonen, zeker het eerste jaar.
Dat jaar ging zonder problemen, hij studeerde goed en had het naar z’n zin. Tenminste zo leek het. Of het echt zo was dat weet ik niet. Ik had het iig toen niet door dat mijn broer veel minder dingen met vrienden deed dan andere jongens van zijn leeftijd.

Van zijn tweede studiejaar weet ik niet zo veel. Hij ging minder naar colleges, als ik er naar vroeg dan mompelde hij wat over weinig colleges en dat het allemaal oké was. Achteraf bleek hij wat achterop geraakt te zijn, en nog een paar tentamens niet gehaald te hebben. In het derde jaar werd dit steeds erger. Hij bleef ook steeds vaker thuis. Mijn ouders werken allebei, dus die wisten niet of hij naar college ging of niet, maar als ik ’s middags thuis kwam wist ik of hij een hele dag thuis was geweest of niet.

Langzaamaan kwam hij steeds minder vaak het huis uit. Als hij buiten de deur kwam was dat voor school (een keer in de twee maanden oid.) of om kleding te kopen. Nog steeds hadden mijn ouders niets door (of ze wilden het niet toegeven), hij had het nooit over zijn studie en als iemand er naar vroeg dan mompelde hij weer wat. Hoe het met zijn studie ging, of wat hij er van vond wist niemand, daar konden wij alleen maar achter komen als er op bijvoorbeeld een verjaardag een tante geïnteresseerd vroeg hoe het met zijn studie stond, dat was alles.

Wat hij de hele dag thuis deed weet ik niet goed, hij computerde veel en zat regelmatig op internet of op zijn kamer. Ongeveer 1.5 jaar geleden is dat alles echt begonnen. Iedereen was ’s ochtends vroeg weg, en hij lag nog te slapen. Tot 12 uur of later. Het kwam steeds vaker voor dat hij later ging slapen en er ook laat uit kwam. Eerst was het alleen in het weekend dat dat gebeurde, maar het kwam steeds vaker ook in de week voor. Mijn ouders hadden zoiets van, het is een volwassen jongen, hij moet zelf verantwoordelijkheid nemen.

Een ruime maand geleden hebben mijn ouders een gesprek met hem gehad, dat iets van 2 uur duurde. Ze kwamen met dreigementen als ‘als jij nu niet meer aan je studie gaat werken, dan stoppen wij met (financiële) steun.’. Wat er precies allemaal is gezegd weet ik niet, maar daar kwam het wel op neer. Ik heb niet de indruk (nu wil ik niet pessimistisch overkomen) dat, dat niet gebeurt. Dat is niet het gene waar ik me zorgen om maak. Ik vind het wel jammer, maar ik heb zoiets van, studeren kan altijd nog zorg eerst maar eens dat je zelf weer een ritme krijgt.

Hij heeft geen ritme, niet in zijn leven en ook niet met zijn slaap. Omdat hij geen verplichtingen heeft maakt dat het voor hem makkelijk om in de vroege ochtend op te blijven. Dit is meestal rond half 5 (of later) en slaapt dan uit tot een uur of half 3 in de middag. Zijn dag bestaat uit eten, even de krant lezen, journaal kijken, even op internet en op zijn kamer zitten.
Vandaag is een goed voorbeeld. Om 3 uur vroeg mijn vader of hij nog niet uit bed was, en ik zei dat ik hem nog niet gezien had beneden. Tegen half 4 besloot mijn moeder hem te gaan roepen, en begon te mopperen dat het wel belachelijk laat was. Hij zei dat het geen gewoonte was, maar dat is onzin. Hij haalde zijn croissantje op, pakte een glas melk en ging boven zitten.

Nu komt het misschien allemaal wat dom over, maar ik word er gek van, ik trek het me vreselijk aan en de sfeer wordt er niet beter op. Dit hele gedoe is nu al zeker een jaar bezig. Hij doet niets meer. Enkel schaatsen op de zaterdag morgen, waarna hij bij thuiskomst weer rustig het bed in kruipt. Buiten ons heeft hij niemand meer.
Je kan niets spontaans met hem doen, en afspraken komt hij ook lang niet altijd na. Spreek je bijvoorbeeld af om met hem naar de stad te gaan, dan weet je van tevoren al dat het tegen de tijd dat hij uit bed en klaar voor vertrek is er niet veel meer te winkelen valt.
Hij is zelf ook veranderd. Hij is agressiever geworden. Waar er eerst een scheldpartij was tijdens ruzie, probeert hij het met ‘daden’ op te lossen. Richting mij is hij veel knuffeliger geworden.

Zijn leefpatroon heeft invloed op ons allemaal (of iig op mij), en echt contact krijgen lukt met hem niet meer. De gesprekken die ik voer met hem gaan over niets. Als ik vraag waarom hij zo doet, krijg je gemompel of de een verwijtende ‘waar bemoei jij je mee’.
Moeten er boodschappen gedaan worden, dan word dat automatisch aan mij gevraagd omdat mijn moeder vindt dat hij zich met zijn studie bezig moet houden.
Belt er iemand aan, dan weigert hij open te doen. Wordt er gebeld precies hetzelfde verhaal.
Zo ook vorige week zaterdag. Ik mocht niet weg, omdat hij nog niet klaar was (hij was zijn overhemd aan het strijken, en moest zijn haar nog doen) en als er dan aangebeld zou worden (het was een feest van mijn ouders, en de catering kon elk komen) kon niemand de deur open doen. Er ontstond een discussie, ik liep naar de schuur, hij kwam mij achterna, nam me mee naar binnen en deed de deur van het huis op slot zodat ik niet weg kon. Toen hij weer naar boven was gelopen ben ik via de tuindeuren het huis uit gerent.

Ik weet niet wat ik moet doen. Het is een schat van een jongen, en er zijn genoeg goede momenten waarbij het echt gezellig is thuis. Maar het tegenovergestelde daarvan is er ook genoeg. Vroeger was het altijd mijn grote broer, en was ik trots op hem. Tegenwoordig weet ik het niet meer. Moet ik trots op hem zijn? Ik wil hem heel graag helpen, maar ik weet niet hoe. Niemand dringt tot hem door. Langzaam begin ik me af te vragen of mijn ouders het wel volledig (willen) beseffen dat zijn leven een puinhoop is en dat ze hem daarom zijn gang laten gaan.

Is er iets wat gedaan kan worden om die jongen weer een beetje op het rechte pad te brengen, of moet ik (wij) hem maar wat laten aan modderen en maar afwachten waar het schip strandt?

Het is allemaal iets langer geworden dan ik had verwacht, sorry daarvoor maar iig bedankt als je het gelezen hebt.

[Ruudje]

Het is jouw broer... dus het is zeker niet raar dat jij je er iets van aantrekt
Ik vrees toch dat je niet veel kan doen. Het is zijn leven en hij maakt ervan wat hij wilt(of niet).

Heb je al eens een brief aan hem proberen te schrijven?
Misschien is dat een idee...


Mja, veel sterkte ermee *knuffelt*

Liefs, Ruud

[Gordijn]

Ik kan me absoluut voorstellen dat je hier niet goed van wordt, ik word al niet goed van mijn eigen broertje, die wel naar school gaat maar verder ook alleen maar op zn bed ligt.
En, tjsa, het is zeker heel moeilijk wanneer hij niets van kritiek of adviezen wil weten, en je ouders van mening zijn dat hij 'volwassen' is.

Maar hij doet dus helemaal niks? Geen studie, geen werk en geen hobbies?
Wanneer dat zo is, zou ik ( als ouders dan) hem dan absoluut geen geld, kleding of whatever geven, maar gewoon keihard de maatschappij inknallen.

Dat is natuurlijk allemaal niet fijn enzo, maar als je er verder niks anders mee kan... Je zou kunnen proberen hem bij een psychiater te krijgen, maar dan moet hij natuurlijk wel méé gaan..!
Wat jij zelf kunt doen is nog moeilijker, maar idd, misschien kun je hem ens een brief schrijven ofzo?

[Dolores]

brugmansia schreef op 10-10-2004 @ 21:13 :
Maar hij doet dus helemaal niks? Geen studie, geen werk en geen hobbies?

Hij studeert wel, maar doet er weinig aan..

@Guusie: misschien is het voor hem idd wel goed als ie gaat werken (naast zn studie natuurlijk). Dat ie daardoor wat meer ritme krijgt. Weet je hoe hij daar zelf over denkt?

Allereerst. Dank voor jullie reacties

@Ruudje:

Ik vrees toch dat je niet veel kan doen. Het is zijn leven en hij maakt ervan wat hij wilt(of niet).

Heb je al eens een brief aan hem proberen te schrijven?
Misschien is dat een idee...

Ik weet ook wel dat het zijn leven is. Maar ik snap niet dat dit dan zijn vrijwillige keuze is geweest. Hij is nooit open geweest en ik heb ook nooit een super band met hem gehad. We konden altijd met elkaar opschieten, maar eigenlijk hebben we altijd langs elkaar heen geleefd.

Ik kan wel proberen een brief te schrijven, alleen heb ik geen idee wat ik erin met schrijven. Als ik dan bezig ben met schrijven krijg ik het idee dat ik spoken zie (dat had ik namelijk ook toen ik het hier postte), en dat hij het helemaal verkeerd op gaat vatten.


@ brugmansia:

Maar hij doet dus helemaal niks? Geen studie, geen werk en geen hobbies?
Wanneer dat zo is, zou ik ( als ouders dan) hem dan absoluut geen geld, kleding of whatever geven, maar gewoon keihard de maatschappij inknallen.

Dat is natuurlijk allemaal niet fijn enzo, maar als je er verder niks anders mee kan... Je zou kunnen proberen hem bij een psychiater te krijgen, maar dan moet hij natuurlijk wel méé gaan..!
Wat jij zelf kunt doen is nog moeilijker, maar idd, misschien kun je hem ens een brief schrijven ofzo?

Zoals Dionnetje al heeft gezegd, hij heeft wel een studie, maar doet er (bijna) niets aan. Verder schaatst hij op de zaterdagochtend.
Ik heb het er nooit met mijn ouders over gehad. Misschien dat ik binnekort eens met mijn moeder er over moet gaan praten, en vragen wat ze er echt van vind.

Mijn broer bij een psych krijgen gaat moeilijk worden. Dus hoe ik dat zou moeten aanpakken, daar heb ik geen idee van. En volgens mij (heb ik ooit ergens gelezen) heeft zoiets alleen maar zin als de persoon vrijwillig meegaat. Bij het woord dokter/tandarts heeft hij al zoiets van: 'laat maar'. Dus bij een psycholoog gaat dat helemaal moeilijk worden.


@ dionnetje:

misschien is het voor hem idd wel goed als ie gaat werken (naast zn studie natuurlijk). Dat ie daardoor wat meer ritme krijgt. Weet je hoe hij daar zelf over denkt?

Ik hoor hem soms wel eens over baantjes. Zo had hij het laatst over de Ptt en dan met een busje bezorgen enzo (moest minimaal een jaar een rijbewijs voor hebben) en dat leek hem wel wat. Alleen die stap zetten, tot actie over gaan dat lukt niet.

[phensicske]

't Doet me wel wat aan mezelf denken. Vorig jaar dan. Ik kwam het huis ook niet meer uit, niet om met vrienden uit te gaan en op de duur ging ik zelfs niet meer naar school.
Mijn reden was dat ik me slecht voelde in mijn vel en geen zin meer had in niets, toen moest ik naar de dokter om nog in orde te zijn met school (doktersbriefje voor de afwezigheid) en die heeft me toen doorgestuurd naar het centrum geestelijke gezondheidszorg.
Toen ik thuis zat sliep ik ook maar heel laat in en stond dan ook eens om 15h of zo op. De rest van de dag keek ik tv, zat ik op de pc...niets bijzonders eigenlijk.

Het was me allemaal teveel en na een periode van veel praten en tot rust komen ben ik tot het besef gekomen dat het belangrijk was niet op te geven en voor een diploma te gaan.

Ik weet niet of het ook zoiets is bij je broer?

Misschien lijkt hij wel een beetje op mijn zus. De school is reeds enkele weken bezig en ze is nu al drie weken de maandag thuisgebleven of veel te laat gekomen, gewoon omdat ze niet in orde is voor school. Ze gedraagt zich heel lui en nogal stoer.
Ik weet ook niet waarom ze zo doet. Ze wil veranderen van school, want ze haat de school waar ze nu in zit en het liefst zo ze iedere dag weggaan met vrienden. Die vrienden zijn soms ouder ofwel zijn ze zo'n 'tjoolders' (mensen die hele dagen op straat rondslenteren).

't Probleem met je broer is dat colleges meestal niet verplicht zijn en je dus ook geen doktersbriefje of zo nodig hebt. Nu is er geen enkele verplichting en dus ook geen moment waarop hij eens geconfronteerd is met zijn leven zoals het nu gaat.

Ik vind het een goed idee van je dat je eens met je moeder erover spreekt. Misschien ziet zij het wel heel anders? Of zo kan je elkaars visie aanvullen?

Het is inderdaad moeilijk om opeens serieus te beginnen praten met je broer als je dit voordien nooit deed. Maar zoals hier al gezegd kan je misschien een brief schrijven.
Het zou ook kunnen helpen zelf iets van je moeilijkheden of zo te vertellen of de vertrouwensband wat uit te diepen. Je kan hem raad vragen of zo?

[Zut Alors!]

Het probleem is waarschijnlijk dat je broer niet openstaat voor een gesprek, en elke keer dat je er over begint zegt: "Bemoei je met je eigen zaken." Maar ik denk dat hij er zelf net zoveel mee zit en gewoon niet meer toe durft te geven hoe het zit.
Als je daarom wel duidelijk wilt maken hoe jij je hierbij voelt kun je beter schrijven, dan kan hij je niet onderbreken.
Schrijf bijvoorbeeld je verhaal op zoals je dat hier neer hebt gezet. Misschien zal het helpen daarna toenadering te vinden, en kan je hem zo ver krijgen duidelijk te maken waarom hij nergens meer zin in heeft.

@brugmansia: Ik snap niet waarom jij er direct een psychiater bij haalt. Er is niks mis met hem, hij heeft alleen een probleem. En sowieso zou hij dat eerst zelf onder ogen moeten kunnen komen.

Niet alle replies gelezen, wel het verhaal.

Ik heb een soort gelijke situatie gehad maar dan enkel in het weekend. Mn broer werkt in een café en komt 's morgens rond een uur of 7 thuis op zaterdag en zondag. Toen hij nog thuis woonde was hij doordeweeks of op school of boven chagarijnig en in het weekend met werk en bier bezig.

Hij is het huis uit gegaan en de situatie is verbeterd, we kunnen normaal met praten en met elkaar opschieten.

Over je broer, ik ken niet de gehele situatie maar krijg een beeld. Het lijkt erop alsof je broer zich een beetje afzondert en wanneer hij dan iemand nodig heeft lijkt hij alleen bij jou terecht te kunnen (vandaag dat hij wat knuffeliger wordt) omdat je ouders dus beginnen over de studie e.d.

Je ouders hebben vast en zeker het beste met hem voor maar mischien moeten ze eerst aan zijn welzijn denken en dan de studie, zoals je zelf zegt zit zn ritme niet goed en heeft hij waarschijnlijk wel wat problemen op te lossen. Ik denk niet dat het probleem bij de studie ligt maar bij je broer zn gevoelens en ervaringen. Bespreek dat, bespreek hoe hij zich voelt en wat er in hem omgaat. Waarom hij zo laat slaapt en er zo laat uitkomt en zich afsluit.

Hij wordt agressiever waarschijnlijk uit onmacht en negatieve gevoelens, als je je minder blij voelt ga je je ook niet blijer gedragen. Als iemand echter happy is en goed in zijn/haar vel zit zal die persoon veel minder agressief zijn, logisch. Dat gebeurd.
Dat hij je echter opsluit en het zo erg wordt dat je weg wil rennen (misschien figuurlijk wel van alles) betekend dat je er zelf misschien te veel wordt bij betrokken, vat het niet verkeerd op want als zus en deel van het gezin kán je niet te veel betroken zijn in zo'n situatie maar misschien wel in het negatieve deel.

Als je het gevoel hebt dat je zelf echt te veel gaat lijden (wat misschien wel het geval is) moet je misschien ook voor je eigen (mentale) gezondheid er voor zorgen dat je ouders en broer gaan praten, dat je broer erachter komt wat er aan de hand is met hem wat er aan gedaan kan worden EN DAN de studie. De studie lijkt me geen prioritijd als ik dit zo lees.

Ik weet dat we wat minder hebben gecommuniceerd de laatste tijd maar je kan altijd een pm oid achterlaten, sterkte ermee meid *knuff*

[Somebody Special]

Volgens mij is je broer behoorlijk depressief.

Hij heeft iig het ritme van een depressief persoon.
's Nachts leven, overdag slapen, hij heeft zijn dag- en nacht ritme omgedraait.
Het valt niet mee om dit weer terug om te draaien, kan ik je zeggen uit ervaring.

Ook ik ben behoorlijk depressief geweest, sliep het liefst de hele dag en lieefde 's nachts.
Ik zag mijn vrienden niet meer, kwam de deur niet meer uit en sloot me op in mijn kamer.
Het was zelfs zo erg dat ik vaak op mijn kamer at, ik kwam er alleen af om naar het toilet te gaan.

Je broer is volgens mij erg gesloten en wil/kan er niet (met jullie) over praten.
Voor het echt te laat is zou ik hem idd een brief schrijven, een brief waar je in zet dat het zo niet langer kan en dat als het zo door gaat er maatregelen getroffen gaan worden.

Ik zal je een klein voorbeeldje gaan.
Een neef van mijn vriend is al jaren zwaar depressief.
Hij eet zich helemaal vol (dik), komt zijn kamer niet meer af en heeft het dag- en nachtritme van jouw vriend.
Hij komt de deur NIET meer uit en is zelfs niet beneden te vinden.
Zijn kamer is zijn veilige stulpje.
Hij heeft hulp gehad maar kwam steeds te laat en werd 'ontslagen'.
Zijn ouders zijn nu zo wanhopig dat ze om 12 uur 's nachts de stekker van zijn PC, tv en radio eruit trekken en hij dus niet te doen heeft.
Hij zal dan toch moeten gaan slapen, al duurt het weken zo niet maanden voor je je ritme weer omgedraait hebt.
Toch begint het bij hem te helpen..

Ik hoop dat die brief iets bij hem losmaakt en hij zich laat helpen.
Sterkte.

Somebody Special schreef op 11-10-2004 @ 11:10 :
Volgens mij is je broer depressief.[...]

Idem. En wel door het niets doen.

Ik zou me er niet te druk om maken. Zijn gedrag komt vooral doordat hij zichzelf in de weg zit. Dit soort dingen zie je veel op de universiteit. Het komt vooral door de grote mate van zelfstandigheid die je jezelf dient te geven en die bij iedereen wel eens afzwakt - bij sommigen meer dan bij anderen.

Remedie: breng regelmaat in zijn leven. Hij moet een baan hebben, gewoon netjes naar college gaan, rekeningen (mee)betalen, et.cet.. Disciplinering heeft ie nodig.

[//ItsJustMe\\]

Ik herken veel uit het verhaal, alleen speelt het voor mij wat korter(ik ben gestopt in 1e jaar van me studie). Zijn gedrag komt erg herkenbaar op me over, ik heb eventjes ongeveer hetzelfde ritme gehad. Maar to the piont.
Hij moet echt gaan praten en weer ritme krijgen. Hij lijkt een beetje depressief en is in ieder geval passief.
Als hij ze ritme weer wat oppakt wordt het ook makkelijker (makkelijker, niet makkelijk) om weer wat te ondernemen.
Wat phensicske zei over praten vond ik wel erg nuttig.

Je mag best trots op hem zijn, maar hij mag er wel wat voor doen.

Maar iig, praten is dus belangrijk.
sterkte

Heer erg bedankt allemaal. Ik heb alle reacties globaal doorgelezen, want ik ben nu erg druk met school, dus veel tijd om te reageren heb ik niet .

Zelf zit ik erover te denken om dit alles aan mijn moeder te laten lezen, en eerlijk te vragen wat ze er van vind. Echt van vind. Ik denk namelijk dat ze meer invloed op hem heeft (mbt hulp gaan zoeken) dan ik.

[Cookie]

alluman schreef op 11-10-2004 @ 11:19 :
Idem. En wel door het niets doen.

Ik zou me er niet te druk om maken. Zijn gedrag komt vooral doordat hij zichzelf in de weg zit. Dit soort dingen zie je veel op de universiteit. Het komt vooral door de grote mate van zelfstandigheid die je jezelf dient te geven en die bij iedereen wel eens afzwakt - bij sommigen meer dan bij anderen.

Remedie: breng regelmaat in zijn leven. Hij moet een baan hebben, gewoon netjes naar college gaan, rekeningen (mee)betalen, et.cet.. Disciplinering heeft ie nodig.

dat zal best wel dat het vaker voorkomt maar ik zou me wel zorgen maken...ik denk ook idd dat hij depressief is...probeer eens serieus met m te praten...en laat je dan niet afwimpelen met "bemoei je er niet mee" kweet niet of het lukt maar probeer het eens.

[Iveauh]

bij mijn broer is hetzelfde gebeurt..

maar uiteindelijk
toen hij een vriendin had gevonden was alles goedgekomen,
niet dat je hier iets aan hebt.
maar misschien geeft het je hoop ofzo

Reel-bigfish schreef op 13-10-2004 @ 21:35 :
bij mijn broer is hetzelfde gebeurt..

maar uiteindelijk
toen hij een vriendin had gevonden was alles goedgekomen,
niet dat je hier iets aan hebt.
maar misschien geeft het je hoop ofzo

Hm ja. Misschien dat dat het is, maar dan moet hij wel de deur uit komen en dat gebeurd niet veel meer.
Maar iig bedankt

dat zal best wel dat het vaker voorkomt maar ik zou me wel zorgen maken...ik denk ook idd dat hij depressief is...probeer eens serieus met m te praten...en laat je dan niet afwimpelen met "bemoei je er niet mee" kweet niet of het lukt maar probeer het eens.

Hij kwam vandaag voor 12 uur beneden, en ik stond in de keuken wat eten te maken. Wat ik tegen hem zei was 'Goh, jij op dit tijdstip beneden, waarom dat?' Dat floepte er redelijk uit Hij vroeg of ik voor hem een eitje ging bakken, ik zei 'ik vroeg je wat' Mja... liep weer weg, nadat hij zag dat hij er niet overheen moest praten. Maar achteraf bleek hij even naar de uni te gaan om iets in te leveren, dus dat gaf mij weer een beetje hoop van; hij doet nog iets

Ik heb het mijn moeder laten lezen, en ze reageerd tamelijk vaag. Ze had zo'n houding van, het komt wel goed, hij is volwassen en trekt zelf aan de bel als het nodig is. We kijken het nog wel even aan.
Ja. Toen had ik zoiets van, ok... laat maar.

[phensicske]

Guusie schreef op 13-10-2004 @ 21:58 :
...Ze had zo'n houding van, het komt wel goed, hij is volwassen en trekt zelf aan de bel als het nodig is. We kijken het nog wel even aan.
Ja. Toen had ik zoiets van, ok... laat maar.

Er moeten niet altijd problemen zijn voor je over iets praat, hoor.

phensicske schreef op 13-10-2004 @ 22:09 :
Er moeten niet altijd problemen zijn voor je over iets praat, hoor.

Nee dat weet ik. Ik probeer het morgen nog een keer. Waarschijnlijk wil ze het zelf niet helemaal toegeven ofzo.

[thatssarah]

Als ik dit zo lees, lijkt het wel alsof hij depressief is...
Hij moet in ieder geval zijn leven weer op een rijtje krijgen en daar heeft hij hulp en steun bij nodig!
Van je ouders en ook van jou..
En misschien moet je ook een persoon erbij halen die er verstand van heeft...

[Wasteland]

Net als meerder denken ben ik het ermee eens dat hij dagritme moet zien te krijgen. Tevens denk ik dat hij eens na zou moeten gaan denken voor doelen die hij in zijn leven wil bereiken, ik bedoel te zeggen dingen die hij in zijn verdere leven wil waarmaken.... Oftewel dat hij ingaat zien dat dit zo niet eeuwig door kan gaan...

[phensicske]

Guusie schreef op 13-10-2004 @ 22:19 :
Nee dat weet ik. Ik probeer het morgen nog een keer. Waarschijnlijk wil ze het zelf niet helemaal toegeven ofzo.

'k Zou er niet over gaan doordrammen, gewoon zo af en toe eens een opmerking geven over zijn gedrag.

Toen ik vorig jaar enkel nog negatieve gedachten had hebben een paar zaken me erg geholpen.

Iemand die me zei: 'Je voelt je niet begrepen.'
Weten dat mijn gezin van me hield (werd duidelijk toen ze me het vertelden en toen ik getroosd werd en zo).
Veel rust en praten. Zo kon ik vanalles op een rijtje zetten en heel wat relativeren.