Zien en niet weten.

[CSN]

Hoe lang duurde het voordat je mooi werd? Ik vraag het aan mijn dode lichaam, een spiegeling van mijn levende zelf op het wateroppervlak. Onder water is de tijd anders, langzamer, dat heb ik gezien in een documentaire, iets met trillingen en weerstand, dus als ik onder water nog leef, kan ik boven water al dood zijn. Ik antwoord niet, ik loop enkel blauw aan en drijf een stukje naar rechts. Op de bodem van het meer liggen blikjes Friskies en resten van planten. Hibiscus, narcissen - verder heb ik er geen verstand van, ook geen tijd voor, ik ben op zoek.

Ik graaf een weg om mij heen die volloopt zodra ik mij beweeg en daardoor aanvoelt als een te klein gekochte jurk. Om mij heen zweeft een wereld die pas zichtbaar wordt als je het wachtwoord weet. In dit geval is het wachtwoord: leven. Er bekruipt mij een stiekem gevoel, zoals het niet op tijd thuiskomen en weten dat je ouders je misschien aan de keukentafel op zitten te wachten, woedend zijn. Je moest voor het donker thuis zijn, maar liep dronken rond door de stad tot je het woord 'donker' niet eens meer kon spellen.

Hoewel mijn reflectie inmiddels door de buitenwereld voor blauwalg aangezien zou kunnen worden, voel ik mij absoluut fit. Dat zal het verschil in tijd zijn - ergens heb ik zelfs het idee dat deze tijd terugloopt. Zo hard, dat ik weer kind ben en het bergmeer als een baarmoeder aan is gaan voelen. Ik ben de foetus, en zoals ik hier woon, tussen de organen van de Achensee, woont in mij een woede waarvan de letters vervormen en andere woorden willen zijn. Tussen de luchtbellen die zo af en toe mijn lichaam verlaten, klinken de verhalen die ik allemaal heb gehoord, maar nooit echt heb meegemaakt. Een vrouw in een kerk vraagt mijn moeder of ze een kaarsje aan wil steken. Zij vraagt waarom, de vrouw zegt omdat we God moeten laten weten dat we aan hem denken, en aan de doden, en aan al het levende. Wij moeten eren wat wij zien en bidden voor wat we niet weten. Ze pakt een lucifer.

Maar hier ben ik levend noch dood, ik weet niets. Ik bid dat ik niet naar de hemel wil, maar in het water wil verdwijnen zodat mensen nooit geld aan kaarsjes voor mij zullen verspillen. Boven mij waakt mijn weerspiegeling nog altijd. Mijn gezicht is vervormd, gerimpeld, ziet er inmiddels uit als een bloeddorstige hond zonder baasje. Er komt een moment waarop mijn lichaam lichter aanvoelt, opstijgt. Wier verlaat mijn armen en blijft achter op de bodem. Langzaam komt de waakhond dichterbij en kijkt mij aan met glazige, lege ogen, waarvan ik weet dat ze bij mij horen. Iedere dag voelt aan als een maand en na zeven van deze maanden begint het meer te borrelen, krijgt weeën, twee tijden komen samen. Hoe lang duurde het voordat je mooi werd? De hond antwoordt nog steeds niet, zijn mond gaat op en neer, er klinkt geen geblaf. Wanneer ik mijn ogen open, zie ik een draaikolk. De wereld bezoekt me, het meer spuugt me uit. Ik kijk in het gezicht van een vrouw die geschrokken zegt dat één van de meisjes dood is geboren.

Heerlijk (meer commentaar een andere keer)

[CSN]

Bedankt! Ben benieuwd naar je evt. andere commentaar

Nou.
De eerste alinea vind ik gewoonweg briljant. Mooi taalgebruik enzo, goed leesbaar. De rest vind ik ook goed, behalve dat ik het idee heb dat je je soms er verloren bent in wat je schreef. Het wordt er niet duidelijker op zegmaar. De metaforen lijken soms niet helemaal te kloppen met wat je eerder en/of later zegt. Ook snapte ik het laatste stuk pas na twee keer lezen, maar dat is op zich niet zo heel erg.

Zo hard, dat ik weer kind ben en het bergmeer als een baarmoeder aan is gaan voelen.

Waarom weer?

Ik graaf een weg om mij heen die volloopt zodra ik mij beweeg en daardoor aanvoelt als een te klein gekochte jurk.

very nice!

Dat is het wel zo'n beetje, ik ben te lui om naar (spel)fouten te gaan zoeken, al staan ze er geloof ik überhaupt niet in.

[Porcelain]

Het lijkt wel alsof ik droom, zo stroomt dit van het ene beeld naar het andere zonder voor mij een duidelijk doel of een verhaallijn in de woorden te scheppen. Er is een meer, een keukentafel, een baarmoeder, een kerk. Ik moest lachen om je blauwalgzin maar stokte bij de nare associatie met bewegende mensen met dode gezichten zoals die baby in trainspotting. Het slaat steeds om.

Ik denk dat ik het te vaag vind, want ik kan er te weinig mee, hoe ik ook onder de indruk ben van zinnen en woordkeus. Ik heb niet zo graag een watbedoeljenou-gevoel. Als ik het denk te begrijpen neem ik mezelf weer kwalijk dat ik er wat specifieks achter zoek: misschien ís het wel niet meer dan een verwoording van een droom. Dat is vervelend.

Aan de andere kant blijf je zo wel bezig, natuurlijk. Ik heb het al twintig keer gelezen inmiddels, dus mijn aandacht heb je in elk geval wel.

Het zou wel passen in een film.

[I C U]

Ik kan er niets mee, hoe mooi je het ook neerzet. Ik vat het niet, ik kan het niet grijpen. Het is voor mij iets té figuurlijk. Kan ook niet zeggen dat ik mijn aandacht er echt bij kon houden.
Ik moet wel zeggen dat je goed met beelden bent, het zichtbaar maken.

[CSN]

Jammer dat jullie het tegen jullie zin in niet helemaal begrijpen, of zelfs helemaal niet. Ik heb dit verhaal niet geschreven omdat ik wilde dat de verhaallijn duidelijk zou worden, ik wilde en bepaald gevoel schetsen, een soort van verwarring, en dat overbrengen. Ik kan het verhaal zelf ook op drie verschillende manieren interpreteren.

De laatste tijd lees ik het liefst verhalen waarin niet alles zichzelf uitlegt, waarin heel veel eigenlijk ver weg lijkt te blijven, alsof een deur alleen op een kier stond, en ik merk dat ik dingen mooi wil kunnen vinden ongeacht of ik ze begrijp of niet. Zo heb ik geprobeerd dit te schrijven (ik weet niet of dat gelukt is), maar ik snap dat jullie liever wat meer duidelijkheid lezen. Is het dat de zinnen zelf niet duidelijk genoeg (te figuurlijk) zijn, of dat er teveel verschillende dingen achter elkaar (lijken te) gebeuren?

@Porcelain:
Het is een soort dagdroom, beelden die ik heb uitgewerkt. Het speelde zich ook eigenlijk als een soort filmpje af in mijn hoofd en toen heb ik geprobeerd het te verwoorden.

Hm, ik vond het echt wel geslaagd hoor.

[Porcelain]

CSN schreef op 14-08-2006 @ 18:00 :
Is het dat de zinnen zelf niet duidelijk genoeg (te figuurlijk) zijn, of dat er teveel verschillende dingen achter elkaar (lijken te) gebeuren?

@Porcelain:
Het is een soort dagdroom, beelden die ik heb uitgewerkt. Het speelde zich ook eigenlijk als een soort filmpje af in mijn hoofd en toen heb ik geprobeerd het te verwoorden.

Ik denk dat als je me alleen dát al ergens probeert duidelijk te maken (dat het een soort dagdroom is), dat voor mij genoeg is. Ik vind je zinnen duidelijk genoeg, goed ook en ik vind het ook niet echt storend dat er veel dingen gebeuren, ik hou ook wel van dat surrealistische. Ik denk dat ik me vooral het waarom van de tekst afvraag. Een klein beetje bevestiging in vermoedens.

[Vogelvrij]

En toch vind ik dat er juist wel een duidelijke verhaallijn in zit. Het verhaal is rond, het klopt, er zit een begin en een eind aan. Ik vind de eerste zin helemaal geweldig en ik dacht even dat daar verder niets meer mee wordt gedaan, maar aan het eind komt hij ineens toch weer terug. Inderdaad, niet alle vragen worden beantwoord, maar dat was ook niet je bedoeling, het gaat om het gevoel en ik vind dat je dat gevoel heel duidelijk overbrengt.