"Rupert, amongst others." - Kritiek gewild!

[Bacterial-Ash]

Een goedenmiddag gewenst!

Ik heb mij net geregistreerd voor dezer site, met als grootste doel het maken van dit topic.Dit op aanraden van vrienden en familie, die ongetwijfeld mijn toekomst om zeep willen helpen door middel van het aanwakkeren van "de schrijver in mij".

"De schrijver in mij" is namelijk al een aantal jaar groot voorstander van het verkwanselen van mijn vrije tijd, zonder dat ik er daadwerkelijk iets mee bereik. En dit dus tot de frustratie van mijn directe omgeving. Nu laat ik normaal gesproken niemand mijn teksten lezen, buiten wellicht een klein stukje hier en daar, aangezien ik van mening ben dat de enthousiaste reacties van die zelfde directe omgeving dermate bevooroordeeld zijn dat hun mening niet meer "telt".
Ik ga er van uit (lees: hoop) dat de meeste van jullie hier wel in kunnen mee leven.

Nou goed, ik moet toegeven dat alles wat ik hierboven schrijf feitelijk niet van belang is en ik dit enkel doe om tijd te rekken, dus laat ik maar "to the point" komen:

Ik zou graag een oprechte en zover mogelijk nuttige kritiek willen van het volgende stuk tekst, de inleiding van één van mijn verhalen. Het verhaal is geschreven in het engels, maar ik ga er van uit dat dit voor de gemiddelde jongere ondertussen geen probleem meer is.

Hier gaan we dan:


The Kind Ones.

Chapter One

Rupert had been having a spectacularly bad week.


It all started when his best friend left the dorm-room they’d been staying in together. Three rooms, made up of two bedrooms and a living-room slash kitchen. A pretty filthy place, classic dorm-room stuff; filthy underwear floating in the equally disgusting left-over turned-to-semi-living-gruel once called lasagna of last month, though Rupert hadn’t ever cared about any of those things.

He hadn’t even really cared about his best friend leaving, not in a direct way at least. Indirectly, he had cared about the now somewhat lacking supply of fresh new food being dropped into his own little spot of “home”; the fishbowl standing on the desk next to one of the two metal-frame beds.

Ow, I probably should have mentioned that Rupert was a goldfish.

So Rupert the Goldfish’s life had taken a bad turn when Clyde, Rupert’s owner and self-proclaimed best friend, left him alone, to go party at, curiously, another best friend’s house last Saturday. Normally, this wasn’t a problem. Clyde went out partying almost every Saturday, as English college-attendees tend to do. He would however usually turn up again either the next morning or, if the party was particularly exciting, the next Monday, in time to feed Rupert his favorite snack made up of skinned peas and some blood-worms.

But this time, things turned out a little differently.


You see, when Clyde Marshal, a, again, self-proclaimed “party-hardynator”, had his 51st beer of that particular Saturday night, something funny happened in his brain. This because he had not noticed the little tablet being dropped into his glass by one of his peers, and the LSD contained in said package proceeded to shall we say, wreck havoc upon his already severely limited critical thinking skills. He decided that the room, and indeed the world by extension, was far to small for the pure, unadulterated awesome called the “party-hardynator”, and that for that reason he would relocate, to the moon.
He decided this because he had once seen a rather amusing video on Youtube where a piece of toast and a shrimp lived on the moon together, and he thought they would be pretty bitchin’ companions compared to the rubbish plebeians he was currently hanging out with.


No, plebeians had not been in Clyde’s vocabulary.

So, having decided he would leave this fine speck of dirt for another, in Rupert’s opinion, slightly less fine speck of dirt, Clyde pondered his way of doing so. He didn’t ponder long however, for he could see the moon quite clearly through the window, and he thought he’d heard somewhere how the quickest way of getting somewhere was in a straight line, so he took the logical next steps of opening the window and 52nd beer in hand, forever unfinished, jumping out of it.

This ended the party quite instantaneously, and Clyde’s consciousness quite definitively. In some ways, knowing what the future for everybody else was going to be like, one might have considered him lucky.

None of this however, was of particular interest to Rupert, being a goldfish and all. The lack of food, as previously mentioned, was however. So he swam around in his bowl, pondering life and the current state of modern-day Buddhism as he did, whilst waiting for Clyde to return. This went on until Tuesday, which is when Daniel Moore, learned of his Clyde’s condition.

Daniel was Clyde’s roommate, and due to a rather taxing exam week, had spent little to no time in their previously shared dorm room. He was a student of the arts, which to outsiders always sounds like pretentious bull-crap, but in reality really is rather hard work. Because of all the pretentious bull-crap you have to learn. So when Daniel came home on Tuesday, he actually tried to do the right thing, and fed Rupert his by now very desired skinned beans and worms almost immediately.

Despite the best of intentions however, he made a single mistake. That of not skinning the beans.

This is why on Wednesday morning, at the beginning of our tale, Daniel is currently standing next to his toilet, mentally preparing himself to flush his comatose roommate’s dead goldfish Rupert down the drain.

(Hier gaan we dan, woe is me )

[Kitten]

Bacterial-Ash schreef:

The Kind Ones.

Chapter One

Rupert had been having a spectacularly bad week.


It all started when his best friend left the dorm-room they’d been staying in together. Three rooms, made up of two bedrooms and a living-room slash kitchen. A pretty filthy place, classic dorm-room stuff; filthy underwear floating in the equally disgusting left-over turned-to-semi-living-gruel once called lasagna of last month, though Rupert hadn’t ever cared about any of those things.

He hadn’t even really cared about his best friend leaving, not in a direct way at least. Indirectly, he had cared about the now somewhat lacking supply of fresh new food being dropped into his own little spot of “home”; the fishbowl standing on the desk next to one of the two metal-frame beds.

Ow, I probably should have mentioned that Rupert was a goldfish.

Hier gaat het voor mij even mis. Ik vind het best leuk om te lezen, maar je zit hier plotseling met die zin.



Show, don't tell.

Daarnaast: dit stuk geeft het idee dat er wordt verteld door de hoofdpersoon; niet een alwetend verteller. Die zin maakt dat plotseling een stukje anders.

So Rupert the Goldfish’s life had taken a bad turn when Clyde, Rupert’s owner and self-proclaimed best friend, left him alone, to go party at, curiously, another best friend’s house last Saturday. Normally, this wasn’t a problem. Clyde went out partying almost every Saturday, as English college-attendees tend to do. He would however usually turn up again either the next morning or, if the party was particularly exciting, the next Monday, in time to feed Rupert his favorite snack made up of skinned peas and some blood-worms.

Okey. Dit is goed. Ik kan hier inkomen. Maar waar ga je heen?

But this time, things turned out a little differently.

You see, when Clyde Marshal, a, again, self-proclaimed “party-hardynator”, had his 51st beer of that particular Saturday night, something funny happened in his brain. This because he had not noticed the little tablet being dropped into his glass by one of his peers, and the LSD contained in said package proceeded to shall we say, wreck havoc upon his already severely limited critical thinking skills. He decided that the room, and indeed the world by extension, was far to small for the pure, unadulterated awesome called the “party-hardynator”, and that for that reason he would relocate, to the moon.
He decided this because he had once seen a rather amusing video on Youtube where a piece of toast and a shrimp lived on the moon together, and he thought they would be pretty bitchin’ companions compared to the rubbish plebeians he was currently hanging out with.

Hier raak je me weer kwijt; waarom moet ik iets geven om al deze beschrijving van Clyde? Je geeft me hier nog weinig reden toe. Ik zou dit een info-dump noemen. Mensen willen relevante informatie krijgen.

Goed geschreven, maar verhaaltechnisch nogal lastig imho.

No, plebeians had not been in Clyde’s vocabulary.

So, having decided he would leave this fine speck of dirt for another, in Rupert’s opinion, slightly less fine speck of dirt, Clyde pondered his way of doing so. He didn’t ponder long however, for he could see the moon quite clearly through the window, and he thought he’d heard somewhere how the quickest way of getting somewhere was in a straight line, so he took the logical next steps of opening the window and 52nd beer in hand, forever unfinished, jumping out of it.

This ended the party quite instantaneously, and Clyde’s consciousness quite definitively. In some ways, knowing what the future for everybody else was going to be like, one might have considered him lucky.

Hier ben je weer on track. Bovendien vind ik de forshadowing die je hier gebruikt interessant.

None of this however, was of particular interest to Rupert, being a goldfish and all. The lack of food, as previously mentioned, was however. So he swam around in his bowl, pondering life and the current state of modern-day Buddhism as he did, whilst waiting for Clyde to return. This went on until Tuesday, which is when Daniel Moore, learned of his Clyde’s condition.

Daniel was Clyde’s roommate, and due to a rather taxing exam week, had spent little to no time in their previously shared dorm room. He was a student of the arts, which to outsiders always sounds like pretentious bull-crap, but in reality really is rather hard work.

*cough*bullshit*cough*

Because of all the pretentious bull-crap you have to learn. So when Daniel came home on Tuesday, he actually tried to do the right thing, and fed Rupert his by now very desired skinned beans and worms almost immediately.

Despite the best of intentions however, he made a single mistake. That of not skinning the beans.

Weer een flinke beschrijving. Waarom?

This is why on Wednesday morning, at the beginning of our tale, Daniel is currently standing next to his toilet, mentally preparing himself to flush his comatose roommate’s dead goldfish Rupert down the drain.

Je gaat hier pas over op de basis van het verhaal, terwijl je veel woorden aan Rupert hebt vuil gemaakt.

1: Ik vind dat je best een leuke schrijfstijl hebt. Je gebruikt wel heel veel lastige woorden om iets simpels uit te leggen.

This ended the party quite instantaneously, and Clyde’s consciousness quite definitively.

Waarom doe je dit? Ik zie dat het een beetje bij je stijl past, maar je moet je wel bedenken dat dit voor sommige mensen gaat 'zwemmen' voor de ogen.

2: Je bent veel bezig met een klein stukje over Rupert. Je laat heel erg een mysterie over wie er belangrijk wordt voor het verhaal: Rupert, Clyde of die laatste jongen. Als Rupert en Clyde dood zijn -dus niet meer relevant-, waarom besteed je dan veel woorden aan ze.

3: Je gebruikt veel lange zinnen en heul veul comma's. Ten eerste geeft dit een beetje 'langdradig' tempo aan je zinnen. Je merkt misschien. De lengte van je zinnen maakt uit. Hou ze kort. Dit geeft tempo. Niet altijd verstandig. Het geeft je echter opties. De langere zin aan het einde van je stukje -met tussenzinnen- wordt dan namelijk de clou die door de lezer wordt opgezogen.

4: Schrijf altijd je ontkenningen uit in het Engels: "do not" "did not" "cannot". Anders lijkt het snel straattaal. Je kan het selectief toepassen, maar let op wanneer je dat doet.

Best leuk, maar ik denk dat je het moet stroomlijnen voordat het echt makkelijk is om de lezer te grijpen.

[Bacterial-Ash]

Hé Kitten!

Dankjewel voor de kritiek, dit is eigenlijk precies waar ik naar op zoek was

Ik zal even reageren op de 4 punten die je maakt:

1. Dit is inderdaad wellicht ietwat te enthousiast geschreven, maar misschien helpt het feit dat Engels mijn moedertaal is om dit te begrijpen? Het klopt in ieder geval dat ik zeer zeker sneller dingen "overschrijf" dan "onderschrijf"

2. Dit is de inleiding van een groter verhaal, waarin Daniel de hoofdpersoon is. Rupert wordt echter de catalysator van het hele verhaal, een soort van McGuffin' zelfs, en was het dus naar mijn mening waard om even wat aandacht te krijgen. Verder leek het me simpelweg een grappig idee om een beetje een aanloop te nemen naar waarom Daniel op het punt staat Rupert door de WC te spoelen.
Meer reden dan dat heb ik echter niet, dus als je alsnog van mening bent dat het overbodig is en niet leuk genoeg is om te lezen, dan kan ik je daar enkel gelijk in geven

3. Klopt. Dit komt omdat ik buiten het schrijven om ook in het "echte" leven zo praat en denk, iets wat dus in mijn schrijven ook nogal vaak door weet te sijpelen. Fijn dat je het aanwijst in ieder geval, want hier was ik me zelf ook al van bewust. Ik ben er mee aan het oefenen

4. Klopt. Volkomen gelijk.


Schrijven doe ik al een heel aantal jaartjes voor mijn eigen plezier, en ik ben pas sinds kort bezig met het verkennen van de opties daarbuiten. Ik schrijf dus normalerwijs enkel wat ik zelf leuk vind, en ben dus nieuw in het schrijven voor een lezer Zelf vind ik het heerlijk om zinnen lekker lang weg te typen, maar ik begrijp volkomen dat dit voor lezers niet altijd even prettig is.

Nogmaals, bedankt voor de kritiek!

Bacterial-Ash schreef:

Een goedenmiddag gewenst!

Ik heb mij net geregistreerd voor dezer site, met als grootste doel het maken van dit topic.Dit op aanraden van vrienden en familie, die ongetwijfeld mijn toekomst om zeep willen helpen door middel van het aanwakkeren van "de schrijver in mij".

Vanaf morgen NaNoWriMo. Je hebt nog een goede vijf uur om je mentaal voor te bereiden. Echte schrijvers drinken koffie en dwingen zich tot novemberoutput! Daarnaast hoop ik dat je een beetje rond blijft hangen en ook andere productie van andere forummers eens wilt lezen en bekijken!

"De schrijver in mij" is namelijk al een aantal jaar groot voorstander van het verkwanselen van mijn vrije tijd, zonder dat ik er daadwerkelijk iets mee bereik. En dit dus tot de frustratie van mijn directe omgeving. Nu laat ik normaal gesproken niemand mijn teksten lezen, buiten wellicht een klein stukje hier en daar, aangezien ik van mening ben dat de enthousiaste reacties van die zelfde directe omgeving dermate bevooroordeeld zijn dat hun mening niet meer "telt".
Ik ga er van uit (lees: hoop) dat de meeste van jullie hier wel in kunnen mee leven.

Veel mensen in je omgeving zullen je niet tot aan je knieën willen afzagen, nee. Maar ik weet ook niet precies in hoeverre je hier het scherpst van de snede krijgt Probeer eens een redactie van een uitgeverij, als je echt wat sterks wilt krijgen.

Ik zou graag een oprechte en zover mogelijk nuttige kritiek willen van het volgende stuk tekst, de inleiding van één van mijn verhalen. Het verhaal is geschreven in het engels, maar ik ga er van uit dat dit voor de gemiddelde jongere ondertussen geen probleem meer is.

Engels is voor mij geen probleem en ik zal, op verzoek, me vooral richten op de leesbaarheid van het feest.

The Kind Ones.

Chapter One

Rupert had been having a spectacularly bad week.


It all started when his best friend left the dorm-room they’d been staying in together. Three rooms, made up of two bedrooms and a living-room slash kitchen. A pretty filthy place, classic dorm-room stuff; filthy underwear floating in the equally disgusting left-over turned-to-semi-living-gruel once called lasagna of last month, though Rupert hadn’t ever cared about any of those things.

Ik vind dit eigenlijk een soort Terry Pratchett-achtige opening. Van wat ik verder losjes heb gelezen, lijkt dit verhaal wel een soortgelijke stijl te volgen met niet alleen de verhaallijn als beschrijving, maar in stijl ook een soort spottend commentaar er op. Ik vind dat gevaarlijk, omdat het goed kan gaan, maar ook heel snel slecht kan gaan. Verder is het geloof ik ook dat je het leuk vindt of echt niet goed kan lezen, als publiek. You either hate it or love it.

He hadn’t even really cared about his best friend leaving, not in a direct way at least. Indirectly, he had cared about the now somewhat lacking supply of fresh new food being dropped into his own little spot of “home”; the fishbowl standing on the desk next to one of the two metal-frame beds.

Ow, I probably should have mentioned that Rupert was a goldfish.

Wat ik Kitten ook al zag opmerken; dit is wel een gegeven dat je verhaal een heel andere wending geeft. Het is een beetje te vergelijken met in een voertuig een ruk aan het stuur geven. Nu is het nog lichthartig, zeg maar een Fiat Panda, en kun je nog eens best aan dat stuur trekken (hoewel hij hiermee misschien ook over de kop slaat en je een lezer minder hebt) maar als je je verhaal meer body geeft, kun je dit gewoon niet maken. Dan gaat je vier-asser gewoon op zijn zijkant en liggen de blikjes tomatenpuree over de snelweg.

So Rupert the Goldfish’s life had taken a bad turn when Clyde, Rupert’s owner and self-proclaimed best friend,

Nu doe je in mijn ogen iets geks. De vriendschap is altijd vanuit de goudvis gezien, maar nu trek je het ineens naar de eigenaar toe? Ik weet niet of je dit zo mag inwisselen voor elkaar.

left him alone, to go party at, curiously, another best friend’s house last Saturday. Normally, this wasn’t a problem. Clyde went out partying almost every Saturday, as English college-attendees tend to do. He would however usually turn up again either the next morning or, if the party was particularly exciting, the next Monday, in time to feed Rupert his favorite snack made up of skinned peas and some blood-worms.

But this time, things turned out a little differently.

Ik weet niet of die losse regels je tekst beter maken. Het is allemaal net iets teveel nadruk. Wat Kitten al zei: 'show, don't tell'.

You see, when Clyde Marshal, a, again, self-proclaimed “party-hardynator”, had his 51st beer of that particular Saturday night, something funny happened in his brain.

De eerste helft van de zin is lastig door te werken, vanwege de 'You see' (normaal zou ik zo'n beetje stoppen met lezen), 'a, again,' (teveel komma's waardoor de zin log wordt), 'self-proclaimed' (die herhaling begint vervelend te worden) en 'party-hardynator' is een vervoeging van het Engels die ik niet bijzonder leuk vind. 51 bier is daarnaast wat overdreven. Eigenlijk alleen het 'something funny [etc.]' vind ik dan lezenswaardig. Ik heb het gevoel dat de zinnen te lang zijn omdat je veel wilt beschrijven en met die beschrijvingen leuk wilt zijn. Het leuke hoort in mijn ogen pas te gebeuren als de lezer de tekst omzet in eigen fantasie, daar heb jij als schrijver minder deel aan (of meer, maar op een andere manier). Verder is het misschien goed om meer in zinslengte te variëren, dat zorgt er meteen voor dat je meer variatie brengt in je tekst. Nu zitten er wat standaard Engelse repertoirezinnetjes in waardoor je verhaal wel body heeft, maar niet bijzonder goed of draaglijk is. Ik weet niet precies in welk genre je wilt eindigen natuurlijk, misschien kan je geintendeerde publiek dit goed hebben. Ik vind het alleen persoonlijk wat minder.

Vanaf hier laat ik je tekst wat met rust want het meeste roept op tot herhaling van bovenstaande commentaar.

None of this however, was of particular interest to Rupert, being a goldfish and all. The lack of food, as previously mentioned, was however.

Dit zou je qua komma's misschien eens moeten overdenken, naast de 'however'. Voorlezen gaat niet zo lekker.

This is why on Wednesday morning, at the beginning of our tale, Daniel is currently standing next to his toilet, mentally preparing himself to flush his comatose roommate’s dead goldfish Rupert down the drain.

Dit vind ik eigenlijk het enige leuke/grappige stukje aan je verhaal. Veel van je zinnen staan vol overdrijvingen, maar de overdrijving is inmiddels een beetje overdreven. Het is geen sterk punt meer, maar verzwakt je verhaal juist enorm omdat er eigenlijk niets is dat het in balans brengt. Het is een pagina vol hysterisch typisch-Engelse lectuur waardoor ik het na zo'n pagina al gehad heb. Als jouw boek voor me zou liggen, zou ik na de eerste pagina écht stoppen en misschien een dag later weer een andere pagina proberen. Ik zou je daarom met klem aanraden om meer variatie in je tekst te brengen. Niet alleen qua woordgebruik en andere technische dingen als zinslengte, maar ook het afwisselen van hysterisch-grappig met wat serieuzere, dragendere passages waardoor de losse grapjes meer opvallen en dus leuker worden. Niet iedere zin hoeft leuk te zijn, want daardoor vlak je de ervaring helemaal af. Ik had bovenstaand laatste stukje werkelijk hilarisch gevonden als je niet eerder zo veel poging had gedaan tot de goudvis te bewegen tot Zen Boeddhisme (althans, niet op die manier zoals je nu doet) en het aantal biertjes zo schromelijk te overdrijven (we hebben het immers over een goede tien a twaalf liter geconsumeerd bier).

Ik hoop dat je er wat mee kunt!

[Sommerfugl]

Mijn Engels is wat minder, vrees ik. Hierom vind ik het ook moeilijk je kritiek te geven, maar ik wilde toch even zeggen dat ik het een leuk stuk vond om te lezen, en dat ik juist hardop moest lachen om de zin;
Ow, I probably should have mentioned that Rupert was a goldfish.

Ik vind Rupert trouwens een geniale naam voor een goudvis. Ik denk dat ik mijn volgend vis ook zo ga noemen.

[Bacterial-Ash]

Uitzicht schreef:

Snip

Ik ben een groot fan van NaNoWriMo, doe er al een aantal jaar fervent aan mee

Maar belangrijker, super commentaar!

Echt heel erg goed gedaan, precies waar ik naar op zoek was. Ik ben nog niet echt bekend met hoe het quoteren werkt, dus ik denk niet dat ik stukjes tekst er zo mooi uit kan pakken als jullie dat doen. Dan maar lekker ouderwets dus.

Zal ik maar beginnen met "dit feest" als compliment te zien? Dat maakt het volgende hopelijk iets makkelijker te slikken voor me

Ik moet toegeven dat ik Terry Pratchet nog nooit gelezen heb, alhoewel ik er wel bekend mee ben. Normaal gesproken schrijf ik niet in Omnipotent Observer, maar in dit geval word het in het verhaal belangrijk later. De OO wordt een karakter op zichzelf. Ik zie echter zeker hoe dit in de eerste alinea nog niet duidelijk is, dit was stiekem juist zelfs mijn bedoeling. Zoals ik zij schrijf(de) ik altijd voor enkel mezelf, en dan is het leuk om een beetje te prikkellen met wat je verwacht en wat niet. Dit is echter niet het beste voor de lezer zie ik nu. De oversprong van Rupert naar Clyde was inderdaad ook niet echt soepel en kan beter. Om het uiteindelijke verhaal trouwens even samen te vatten: De wereld vergaat door een onverwachte zombie-epidemie, en Daniel probeert, samen met de gezombificeerde Rupert en wat andere mensen te overleven. En Rupert blijkt uiteindelijk de ge-reincarneerde Buddha. Dus dat geeft waarschijnlijk het genre wel aan.. (Dit verhaal is overiggens al af, vandaar dat ik dit gekozen heb om te posten )

Maar dan nu de crux van wat ik er allemaal uit heb gehaald: Er zit zelfs voor komedie, te veel komedie in de tekst. Ik ben me hier zelf nog nooit zo direct bewust van geweest, dus ik dacht na je response gelezen te hebben eens iets te proberen.

Ik heb even een stuk tekst geschreven, over niks bijzonders verder, en vervolgens gekeken wat de verhouding tussen "grappige" zinnen en "normale" zinnen was. Die was 1:1. Ai. Dit is dus een punt waar ik absoluut wat aan heb, aangezien ik het er volledig mee eens ben dat dingen vooral in moderation leuk zijn.

Heel erg bedankt dus, ik hoop dat je het in ieder geval nog een beetje te doen vond

Sommerfugl schreef:

Snip

*Vermorzelde zelfvertrouwen stijgt weer een procentje of twee *
Dankjewel voor het compliment

[Kitten]

Bacterial-Ash schreef:

Normaal gesproken schrijf ik niet in Omnipotent Observer, maar in dit geval word het in het verhaal belangrijk later. De OO wordt een karakter op zichzelf. Ik zie echter zeker hoe dit in de eerste alinea nog niet duidelijk is, dit was stiekem juist zelfs mijn bedoeling.

Niet handig. Je moet echt je verhaal eerst bedenken en kijken welk PoV hier goed bij past. Het lijkt zo heel erg alsof je vanuit de techniek denkt en daar het verhaal aan onderhevig maakt. Ik durf te zeggen dat je hier ook een andere techniek voor kan gebruiken en het verhaal net zo leuk kan maken.

[Bacterial-Ash]

Kitten schreef:

Niet handig. Je moet echt je verhaal eerst bedenken en kijken welk PoV hier goed bij past. Het lijkt zo heel erg alsof je vanuit de techniek denkt en daar het verhaal aan onderhevig maakt. Ik durf te zeggen dat je hier ook een andere techniek voor kan gebruiken en het verhaal net zo leuk kan maken.

Dat denk ik ook ja. Dit was ook een beetje een "gimmick" om het voor mezelf leuk te maken, OO schrijft nou eemaal erg grappig
Voor de dingen waar ik op het moment (en vanaf morgen met NaNo!) mee bezig ben zou ik het in ieder geval niet gebruiken. "Normaal"/In het algemeen schrijf ik POV-Third of zelfs in de eerste persoon, daar heb je niet zo gauw problemen mee

(OO is naast leuk om te schrijven, ook uitermate moeilijk.. )

Bacterial-Ash schreef:

Maar belangrijker, super commentaar! Echt heel erg goed gedaan, precies waar ik naar op zoek was. Ik ben nog niet echt bekend met hoe het quoteren werkt, dus ik denk niet dat ik stukjes tekst er zo mooi uit kan pakken als jullie dat doen. Dan maar lekker ouderwets dus.

Graag gedaan! Fijn dat je het goed commentaar vindt. Citeren in BBCode doe je door [ quote] en [ /quote] om de tekst te plaatsen die je wilt citeren. Als je het echt netjes wilt doen kun je nog in de tag de username en post-ID verwerken, maar dat vind ik de moeite niet als ik een langer citaat in stukken wil knippen. Bij het voorbeeld van je bericht kun je zien of het fatsoenlijk eindigt.

Zal ik maar beginnen met "dit feest" als compliment te zien? Dat maakt het volgende hopelijk iets makkelijker te slikken voor me

Ik ben niet zo van de eindeloze lofprijzingen, maar kijk vooral naar hoe ik je tekst lees en wat er beter zou kunnen. Daarbij moet ik zeggen dat ik vrij intensief naar je regels kijk en dus misschien anders lees dan wanneer ik het in boekvorm te pakken krijg. Dat maakt de 'ervaring' wat intensiever, terwijl als ik er niet regel voor regel overheen zou gaan, het minder op zou vallen. Maar toch, the devil is in the details, dus het loont nog steeds om echt goed in te zoomen op je tekst om hem steeds beter te maken.

Ik moet toegeven dat ik Terry Pratchet nog nooit gelezen heb, alhoewel ik er wel bekend mee ben. Normaal gesproken schrijf ik niet in Omnipotent Observer, maar in dit geval word het in het verhaal belangrijk later.

TP is voor mij hét voorbeeld van hysterisch enthousiasme (met passages als 'de lucht zag er zo uit dat Steven Spielberg zijn advocaten zou inschakelen' en meer van dat fijns). Die stijl merk ik sterk in jouw verhaal. Die intentie lijkt me ook goed, althans, als je zo wilt schrijven dan. Maar het is wel een kwestie van timing en de grap zo maken dat hij niet gemist kan worden, maar tegelijkertijd er niet te dik op ligt. Wat dat betreft zijn grapjes nog best lastig!

Wat betreft de OO deel ik het bezwaar van Kitten. Het is ongetwijfeld leuk voor jezelf, maar op een bepaald moment zal je je verhaal leuk willen maken voor anderen dan voor jezelf, toch? Als jij je enige publiek bent, heb ik niks gezegd, want dan weet jij precies wat je publiek wil Als 'buitenstaander' kan ik niet altijd het punt achter de gimmicks zien waardoor ze minder geslaagd zijn. Een beetje in de zin van 'je had er bij moeten zijn, echt!'.

Zoals ik zij schrijf(de) ik altijd voor enkel mezelf,

zei*, schreef*

De oversprong van Rupert naar Clyde was inderdaad ook niet echt soepel en kan beter.

Daar is gelukkig vrij makkelijk wat aan te doen. Komt goed!

Om het uiteindelijke verhaal trouwens even samen te vatten: De wereld vergaat door een onverwachte zombie-epidemie, en Daniel probeert, samen met de gezombificeerde Rupert en wat andere mensen te overleven. En Rupert blijkt uiteindelijk de ge-reincarneerde Buddha.

Ik vind de laatst zin net teveel. De wereld vergaat, oké. Zombies, oké. Daniël en zombie-goudvis: dat wordt een soort haat-ziekte-liefderelatie waar veel grapjes in vindbaar zijn voor de OO, maar ook genoeg serieuzere, dragende stukken. Dat kan écht hilarisch worden. Maar om de zombie-goudvis ook meteen tot Boeddha te bombarderen, gaat me te ver. Leuker is het dan om goudvissen sowieso tot Boeddhisten te maken (hoe kunnen ze anders zo mediteren in een ronde kom, enzovoorts - daar kun je door het boek heen echt geslaagde grapjes en verwijzingen mee maken) en als subplot de goudvis te laten neigen naar het zoeken van de geïncarneerde Boeddha (maar die is heel ergens anders, de vis weet het, maar kan het niet overbrengen aan de mensen, waardoor je als vissencommentaar de running-gag van 'argh domme kutmensen' steeds terug kan laten komen). Dat soort dingen geven meer diepgang én meer gelegenheid tot wat gevarieerdere grapjes. Running gags werken als een dolle, heel Phineas en Ferb is één grote herhalende grap (wat gaan we doen vandaag / PERRY HET VOGELBEKDIER!!! / MAAAAAAM Phineas en Ferb halen rottigheid uit / Dit keer zijn ze er écht gloeiend bij!!!).

Maar dan nu de crux van wat ik er allemaal uit heb gehaald: Er zit zelfs voor komedie, te veel komedie in de tekst. Ik ben me hier zelf nog nooit zo direct bewust van geweest, dus ik dacht na je response gelezen te hebben eens iets te proberen.

Ik ben geen expert in de leer over grappen. Ik denk wel dat een geslaagde grap bestaat uit meer dan alleen de punchline. Even een grap op de grens van het betamelijke: 'waarom kwam de homo uit de kast? // Hij zag geen flikker'. Het antwoord is de punchline en dat is wat de grap grappig maakt, maar zonder de vraag ervoor is het een opmerking, net als dat de vraag voorafgaand gewoon een vraag zou zijn. De onverwachte combinatie van waarheid (in de kast is het donker dus zie je niets) en 'geen flikker zien' (afijn, je weet wel de synoniemen en dus het spelletje met de taal) maakt dat je er (in de juiste bui) wel om kunt lachen. Toegepast op je verhaal denk ik dat het ook geldt: teveel punchlines en te weinig opbouw. Doseren doseren doseren, dan geef je iedere verwijzing de juiste aandacht en heeft de lezer tijd om alles ook als zodanig te waarderen. Zeker als je grapverhouding 50% is in je verhaal, dan wordt het wel erg veel. Terry Pratchetts grappen zijn online opgeslagen en daar zul je denk ik zien dat jij ongeveer gelijke bespiegelingen hebt. Maar wat hij in mijn ogen meer doet, is zijn verhaal vertellen met soms zo'n grapje tussendoor. Ik denk dat de verhouding bij hem 1:5 is (inclusief alle running gags en surrealistische dingen) en dat écht grapjes maar 1:10 is ofzo.

Terug naar de eerste identificatie van Rupert als goudvis; dat zou grappig kunnen zijn, maar wordt nu (in Kitten's visualisatie) als een baksteen naar binnen geworpen. Ik weet niet of mijn voorstel grappiger/beter is maar; je zou meer impliciet ermee kunnen spelen in de zin van bij 'Indirectly [etc.]' minder expliciet zijn met je voer en vissenkom (want in feite geef je hier je grap dus al weg!). Dat Rupert alleen is en geen eten heeft, laat de lezer nog in de waan dat Rupert een knorrige college-student kan zijn. Als je dan ook de OO opvoert in de zin van 'Op momenten als deze baalde Rupert dat hij geen mens was. Al dat hem restte was eindeloos rondjes zwemmen in zijn kom, wachtend op zijn gepelde bonen en vissenvlokjes. Als je echt goed zou kijken, zou je in de holle goudvissenogen een mens vervloekt zien worden.' Enfin, ik zit absoluut niet in het genre, maar je ziet misschien waar ik heen wil. Op die manier maak je het pas een grap als je grap er ook is (want bij de Ow, I should have mentioned maak je in feite een ad hoc punchline voor een grap die al voorbij is) én zet je de toon voor Rupert als semi-bewuste goudvis (als zombie-Boeddha of niet).

Ik vind je idee helemaal niet verkeerd. Ik ben zelf geen groot fan van TP, maar ik kan me over dat soort dingen heen zetten en gewoon kijken of een tekst er goed uitziet qua balans. Ik zou me jouw verhaal ook goed voor kunnen stellen als een soort Finding Nemo Pixar animatiefilm (misschien komen de visuele grappen daar beter tot zijn recht?) maar je kunt ook vertrouwen op de fantasie van je lezer (uiteindelijk beter). Wat ik me nu al schrijvende ook bedenk is dat je je verhaal op een andere manier kunt bekijken, door het meer structuur te geven. Wat is je hoofdplot? Wat zijn de verhaallijnen die dit dragen? Wat is de subplotten/ideeën? Dan kun je meteen zien of je in de grote lijnen een grap wil maken (dat zijn de grappen waar je verhaal om herinnerd worden). Een deel van de grappen in de wereld is leuk omdat de grappenmaker doet alsof hij die grappen zelf uiterst serieus neemt (en dat is wat ook wat mist aan je verhaal; je steekt er zelf de draak mee terwijl als je het serieus presenteert de absurditeit wellicht veel beter werkt?). Van TP heb ik wel altijd het idee gehad dat hij zijn eigen gekke verhalen bloedserieus behandelde. Wellicht komt dat naar voren in het gratis online excerpt van 'Going Postal' (ik mag natuurlijk niet linken naar de illegale PDFjes die ongetwijfeld makkelijk vindbaar zijn *wink wink*). Dan eindig je in feite met grappen op macroniveau (verweven in je hele (sub-)plot) terwijl je het middelste niveau eigenlijk serieus draagt (of in ieder geval het gros van de tijd) en per zin nog eens een losse grap er in gooit als (ik citeer Pratchett: ) "Build a man a fire, and he'll be warm for a day. Set a man on fire, and he'll be warm for the rest of his life." of "He was the sort of person who stood on mountaintops during thunderstorms in wet copper armour shouting "All the Gods are bastards."". Ik ben ervan overtuigd dat jij dezelfde potentie hebt qua spitsvondigheid, dus dat kan nog ontzettend leuk worden

En nu ga ik aan de NaNo!

<Forumbazen, vergeef mij, maar anders is mijn andere post écht lang en onoverzichtelijk!>

Ik vond overigens nog een quote van TP die reflecteert op zijn schrijfproces:

'Discworld' (De wereld waarin alles van TP afspeelt, zoek maar eens een plaatje ) is taking something that you know is ridiculous and treating it as if it is serious, to see if something interesting happens when you do so.

.

Een ander onderdeel van zijn grappen is dat er in veel van die grappen een forse kern van waarheid zit. Dat is denk ik ook wat zijn grapjes grappig maakt: ze zijn vaak gewoon nog waar ook, alleen op een leuke manier gepresenteerd. Zie ook

The trouble with having an open mind, of course, is that people will insist on coming along and trying to put things in it.

It is often said that before you die your life passes before your eyes. It is in fact true. It's called living.

Waarheden als een koe, maar omdat je speelt met de verwachting die mensen hebben bij het lezen van dit soort zinnen en de suggestie die je er in legt, wordt het meer dan een gewone mededeling.

Nog meer goed advies:

You can't build a plot out of jokes. You need tragic relief. And you need to let people know that when a lot of frightened people are running around with edged weaponry, there are deaths. Stupid deaths, usually. I'm not writing 'The A-Team' - if there's a fight going on, people will get hurt. Not letting this happen would be a betrayal.