[Verhaal] Dick Lovebone

Inderdaad, de naam van dit verhaal werd al eerder gebruikt door Mennuz, ook in een detective. Ik neem aan dat hij het niet erg vond dat ik Dick overnam en wat verder uitwerkte en hoop dat hij zich erin kan vinden.
Wie dit geen leuk verhaal vind, moet mijn andere kant bekijken in het verhaal 'Intens Geluk', iets meer naar onder op het forum, wat vooralsnog veel te weinig aandacht gekregen heeft.
Oh, dit is trouwens een detective in de niet-conventionele zin van het woord.

- - -

Achter het troebele glas van zijn deur zag detective Dick Lovebone de gestalte van een mogelijke klant opdoemen. Bingo, dacht Dick, die wordt van mij! Hij likte zijn lippen bij gedachte aan het type dat normaliter een detectiveverhaal binnen komt wandelen, sloot een weddenschap met zichzelf om welke cupmaat het vandaag zou gaan en streek zijn warrige haar plat.
De deur opende langzaam en daarachter verscheen de enorme gestalte van een harige man. Het vuile hemd was niet meer in staat de bleke buik te verhullen en ook de harige schouders zochten vettig de vrijheid. De ongeschoren kin was er één waar een gemiddelde graafmachine jaloers op zou worden en “kolenschoppen” was maar een woord.
Bij het binnenlopen van dit twijfelachtige figuur trilden Dicks sigaretten van zijn bureau en kraakte de vloer onder de stappen. De persoon sloeg een hand op tafel, beschadigde het bureau onherstelbaar en bulderde:
“Henk is dood.”

Tussen de wonden die een botte bijl achtergelaten had, kon Dick Lovebone nog enkele stukken van Henk ontwaren. Vele andere delen waren tegen de muur geplakt en ook op de bovenverdieping waren verschillende ledematen aangetroffen.
“’n Ongeluk, denkt u?” vroeg Dick.
“Nee…” zei de enorme man.
“Zelfmoord?”
“Niet waarschijnlijk…”
“Had Henk vijanden?”
“Ja…”
“Zo? Vertel,” sprak Dick, die het einde van deze zaak als een sneltrein zag naderen.
“Wel, eigenlijk had iedereen een pesthekel aan Henk. Hij was namelijk een enorme hufter.”
“Ach, zo…” denderde de sneltrein het station voorbij.

Welnu. Normaal was het bij Dick de gewoonte om de lijst met verdachten langs te gaan. Bij de mooie vrouwen zou hij dan zijn naam waarmaken, bij de mannen kon hij zijn eigen imago wat opschroeven en op één of andere manier zou hij de zaak ontwarren. Hij wist er zelf ook het fijne niet van.
De enige mogelijkheid die hij nu dus had, was het langsgaan van de verdachten, in dit geval iedereen. Door een simpel proces van eliminatie zou de dader vanzelf boven komen drijven.
Lovebone belde aan bij de eerste deur van een willekeurige straat in het universum. Deze werd geopend.
“Goedendag, ik ben detective Dick Lovebone en wilde u vragen stellen omtrent de dood van Henk,” sprak hij tegen de man met de snor die open deed. Hij merkte niet op dat het shirt van de man onder het bloed zat en dat hij een bijl in zijn hand had.
“Dat mag, komt u binnen.”

Het huis was ingericht zoals de meeste huizen dat zijn; Behang zat aan de muur, meubels vulden de leegte en een vrouw sierde het aanrecht. Tegenover de deur hing een poster waarop stond “Ik haat Henk en als ik ooit de kans krijg, hak ik hem aan stukken met een botte bijl.”
Dick liep er voorbij zonder het te zien, daar hij bezig was zijn verdachte te bestuderen. Een opmerkelijke snor… zeer verwonderlijk.
“Mijnheer, heeft u Henk vermoord?”
“Nee. Hoezo?”
“Henk is namelijk dood en ik zoek de moordenaar.”
“Ah… wel, aan motieven zal het niet liggen… De mortuis nil nisi bene, maar Henk was een lul.”
Zo keuvelden zijn nog even in de leegte. Tijdens het hele gesprek gebaarde de vrouw des huizes naar Dick. In plaats van de avances die dames doorgaans maakten, wees zij constant naar haar man, terwijl haar mond onhoorbare woorden vormen, die verdacht veel leken op “Hij heeft het gedaan!”, incluis het uitroepteken.
Een kwartier later stapte Dick Lovebone de deur uit. Dit werd een moeilijkere klus dan hij dacht.

Bij de andere huizen ging het vaak hetzelfde. Openlijke bekentenissen aan de muren, bloedige bewijsmaterialen en bekennende familieleden genoeg, maar Dick zag het niet. Hij zocht de dader, verdomme. Hij was geen binnenhuisarchitect, gereedschapspecialist of relatietherapeut! Iedereen bleef ontkennen. Totdat hij bij de broer van Henk kwam.
“Arie, u schijnt de broer van de overleden Henk te zijn?”
“Dat is waar en ik vermoordde hem ook.”
“Zo, een bekentenis?” jubelde het hart van Dick.
“Nee, ik loog. Die hufterigheid, dat is een familietrek.”
“Ah,” zei Dick. Wat een hufter, dacht hij.

In zijn kantoor had hij een lijst opgesteld met alle mensen die er op aarde waren op het moment dat Henk vermoord werd. Dit betekende dat hij de komende zestien maanden niets had om zijn kont mee af te vegen, maar het deerde hem niet. Een echte detective zou de moordenaar zeker achterhalen.
De eerste verdachte kon alvast weggestreept worden, Henk zelf. Als het niet om zelfmoord ging, kon hij onmogelijk de dader zijn, wel?
De poes sprong op het bureau van Dick en deze aaide haar. Spinnend liep ze verder, de staart fier zwabberend. Plotseling haalde ze uit naar de hand van Dick, die deze verschikt wegtrok. Hij viel achterover, probeerde zich vast te houden aan de gordijnen, maar klapte toch met zijn hoofd op de grond.

In de leegte zag hij Henk, toen alle stukken nog aan elkaar zaten. De man keek hem aan en lachte demonisch. Het lachen werd steeds heftiger en plotseling ontplofte Henk. Organen spetterden tegen de muur en ledematen knalden de trap op.
Toen Dick bijkwam kon hij zijn droom niet geloven. Een spontaan ontploffende Henk, dacht hij terwijl zijn bureau weer rechtzette. Dat is toch onzin? Toen hij zijn paperclips op wilde pakken, zag hij dat ze in hun landing een woord gevormd hadden, een zin zelfs.
“Die droom was waar, eikel,” stond er.
Merkwaardig, vond Dick. Zou dit een aanwijzing kunnen zijn? Dat Henk een hufter was per erfelijke definitie was voor hem geen nieuws, maar dat hij zo’n enorme hufter was om… nee… het ging er niet in bij Dick.

Juist toen hij met een dartpijl op de wereldkaart de positie van zijn volgende ondervragingsrondte wilde uitkiezen, ging de deur open. De enorme man uit het begin stond er weer, met een papier in zijn hand.
“Lees,” sprak hij.
Het was een brief van Henk, na drie dagen zoeken op de tafel naast de boodschappenlijst gevonden en Dick dacht direct dat het ging om de klassieke zelfmoordboodschap. Hij schopte zijn schoenen uit, plaatste de voeten op tafel en pakte een peuk. Dit werd genieten.
In plaats daarvan was het huilen met de pet op. Henk verklaarde dat hij besloten had om plotseling, zonder hulp van buitenaf of van zichzelf, aan stukken gehakt teruggevonden zou worden in zijn woonkamer. Hij had de boel goed opgezet door van zichzelf een enorme hufter te maken, zodat de zaak voor de detective onmogelijk zou worden. Geen dader, oneindig veel verdachten. Hij groette met een getekende middelvinger en de achterkant van het vel stond vol met gelach.
“Wat een hufter!” schreeuwde Dick, die zijn kat schopte.
“Hey, ik zei het je toch?” sprak de grote man.

Nog altijd waart de schim van Dick Lovebone door de polders. Niet langer vindt hij diamanten van gravinnen terug en nooit meer helpt hij sexy dames in ruil voor lichtzinnig plezier. Zijn jas uit de jaren dertig is sinds zijn onverklaarbare en spontane explosie alleen maar viezer geworden. Hij zoekt de dader die niet gevonden kan worden, de moordenaar die niet bestaat. Als de maan vol is en de mist het zicht ontneemt, kan zijn geroep nog gehoord worden.

Er is inmiddels een detective op de zaak gezet.

- - -

LUH-3417

[Veenbes]

Apart verhaal, heb het snel doorgelezen dus veel commentaar heb ik niet. Zal erover nadenken. Origineel in ieder geval, soms abrupte overgangen, bijvoorbeeld tussen "Tussen de wonden" en "Henk is dood".
Aanmerking: je lippen aflikken i.p.v. je lippen likken (meende ik te weten).
Succes,
groeten

[Crimson Death]

Je zet de Saga goed voort . De strip komt niet zo op gang, aangezien het moeilijke woordgebruik en de verbale humor niet goed overkomt, maarja, De tekeningen zijn er
Bovendien is het eerste verhaal helaas kwijt

[Vlooienband]

Late reactie... maar beter laat dan nooit.

Het begin is goed, maar ik begon te twijfelen aan het einde. Wat je hierbij snel hebt, is dat er een saai, doordravend verhaal neergezet kan worden... maar hier niet. goed zo. Het negende stuk ("Nog altijd... gehoord worden") is niet echt leuk, dat boeide me nou juist niet. Op het punt waarbij ik jubel van tevredenheid, van blijheid dat je het verhaal leuk hebt opgelost, maak je een geest van Dick. Nah, dat is minder.
Over het algemeen is het verhaal leuk, voor een uitgewerkt personage. Beter dan dat Mennuz deed.
Intens geluk is leuker.

Je schrijfstijl is goed, je heb geen hinderlijke herhaling, bravo! Je zegt geen overbodige dingen, maakt stukken niet overduidelijk, alles in goed in balans.

"Zo keuvelden zijn nog even in de leegte"
Zij.
"incluis het uitroepteken."
Bestaat "incluis"? Het is toch inclusief? Wel een leuke zin.
"Dit werd een moeilijkere klus dan hij dacht."
Geen mooie zin. Beter is iets als... deze klus werd moeilijker dan hij dacht.
"volgende ondervragingsrondte"
De "t" hoort niet in ondervragingsronde...

[Crimson Death]

Incluis bestaat wel degelijk