08-08-2004, 11:36
|
|
|
heey mensjes, dit is m'n 1e verhaal (gedichten schrijf ik meer) en wil jullie reacties wel eens weten
 , goed of slecht? let me know  ---------- De golven likken zachtjes aan het zand, de scheiding tussen zee en hemel vervaagt door m'n tranen. De wind speelt met m'n haren en laten strengen in m'n gezicht vallen. Het water klotst tegen m'n naakte benen en m'n tenen krullen in het plakkerige zand als een laatste houvast voor ik van deze wereld met al z'n pijn zal verdwijnen. Ik luister hoe meeuwen met hun snelle vleugelslag over me heen suizen en versta hun weemoedig krijsen in de grijze hemel. Plots voel ik twee warme armen om me heen, ik draai me om en kijk in je lachende azuurblauwe ogen. En plots zie ik, hoe de zon toch weer begint te schijnen, zie ik het warme geel van het zand weerkaatsen in zomerzon, zie ik het witte van de strandkabientjes maar ik vooral merk ik dat ik niet meer alleen ben en hoe alles terug begint te leven nu je bij me terug bent. Al die maanden zonder je, al die pijn die ik toen had. De uren sleepten zich voort in een wereld bedekt met grijze as van verdriet. De koude nachten met enkel het kille licht van de maan in m'n kamer, m'n dromen die steeds weer een eindeloos zoeken waren naar jou, om toch steeds te ontwaken in een alleen beslapen bed. Ik herinner me nog goed die dag, die ene dag toen ik je zag. De zon scheen, de stad ontwaakte slaperig in de vroege lentezon. Tegen m'n gewoontes in was ik die dag al vroeg wakker, lentestormen jaagden door m'n bloed, alsof m'n ziel wist dat er iets ging gebeuren die dag. Ik dwaalde rond in de stad, zoekend, wachtend op dat ene moment. Starend naar een fontein die vrolijk druppeltjes laat rondspatten, liep ik in gedachten verzonken verder. Tot ik met een harde knal tegen iemand aanliep en ik opeens een warme stem met een vreemd accent hoorde zeggen "Hé meisje, gaat het met je? Sorry dat ik tegen je liep." Geïrriteerd sloeg ik m'n ogen op en m'n adem stokte in m'n keel. Het stil tikken van de tijd stopte toen, en ik zag alleen maar jou...Je blauwe bezorgd kijkende ogen, je lippen in een lach gekruld, je bruine huid, ravenzwarte haren nonchalant in model gebracht. En toen wist ik dat ik je gevonden had, toen ervaarde ik het gevoel waarover dichters spreken, zangers zingen en waarvoor mensen bereid zijn te sterven. Ik vond de liefde in je, puur en zuiver en was bereid om m'n verleden te vergeten en me onvoorwaardelijk aan jou te geven. Je keek me vragend aan en ik vroeg me af hoelang ik daar al stond te staren naar je. Snel stamelde ik enkele woorden in de zin van "Ja het gaat wel, ben alleen immens verschoten." en ik kon mezelf wel op het hoofd slaan, ik kreeg plots last van een verlegenheid die niet eigen aan me is... Ik zie haar al staan, haar ranke silouet tekent zich af in de verte. Haar rug is gebogen van verdriet, het doet me pijn om haar daar zo te zien staan. Maar het doet me nog meer pijn te weten dat ik die reden ben waarom ze zo'n verdriet heeft. De wind speelt met haar haren en elke stap in het weerbarstige zand die me dichter bij haar brengt bevestigd m'n liefde voor haar, elke knisperende stap waarbij schelpjes breken geeft me meer zekerheid. Wat ik nu doe is juist. Ik voel haar schrikken onder m'n aanraking, ze kijkt me aan van onder haar dikke wimpers, haar bruine ogen lichtten op en het verdriet verdwijnt. Ze neemt me stevig vast en begraaft haar gezicht in m'n armen, we zwijgen beiden, woorden zijn overbodig, ik laat haar nooit meer los. Enkele maanden geleden was ik verdwaald in m'n gevoelens voor haar. Angst om me te binden. Veel drank, veel andere vrouwen, ik trachtte te zoeken wat ik bij haar vond maar toch waren het illusies. Ergens tussen nacht en ochtend liep ik in de stad, de laatste clubs braakten enkele verloren fuifnummers uit die lallend hun weg vervolgden. Ik ging een rokerig café binnen, bestelde een koffie aan de bar en zag hoe een paar oude ogen me aankeken. Grijzende haren en rimpels lachtten me vriendelijk toe en een krakende stem zei tegen me "Ga terug naar haar." Ik keek verbaasd op naar het oude mannetje maar hij vervolgde zijn monoloog "Weet je, ik zat hier ook ooit, verloren tussen liefde en vrijheid. Zelf heb ik gekozen voor de vrijheid, maar je weet niet wat je verliest, maak niet dezelfde fout zoals mij." Met een blik vol ongeloof keek ik hem aan en hij vervolgde "Ga dan toch, zoek haar, voor het te laat is." Met een zucht stond ik op van de barkruk en ging naar m'n flat. De sleutel kriepte in het slot en toen ik de deur opende verwachtte ik dat je op zou staan uit de sofa en me lachend zou omhelzen. Uiteindelijk keek ik in een stille ruimte, de eenzaamheid overviel me. Ik ging zitten en dacht terug aan die dag toen ik je voor het eerst zag... Het was al laat toen de zon door m'n gordijnen scheen, veel te vroeg voor mij, maar al te laat voor m'n werk. Ik vervloekte m'n wekker waar ik door geslapen was en een kop koffie later trok ik de deur achter me toe. Haastig liep ik door de stille stad, geen tijd om van de vroege ochtendzon te genieten, geen tijd om de volgels te horen fluiten, geen tijd om naar de fontein te kijken die vrolijk glinsterende druppels liet rondspatten in de zon. Ik zag een meisje diep in gedachten lopen en m'n gsm ging, toen ik opnam hoorde ik de kwebbelende boze stem van m'n baas. Wat ik er uit kon opmaken was dat ik vandaag al niet meer moest komen, met een glimlach hing ik op en botste opeens tegen iemand. Een meisje, en wat voor een meisje, lange bruine haren, prachtige wenkbrouwen als 2 perfecte boogjes boven donkerbruine ogen die precies poelen waren waar elke man zou in verdrinken. Lange wimpers die verbaasd knipperden als ontwakend uit een droom. M'n eerste verwondering bekomen vroeg ik haar of alles okay was. Ze streelde met fijne, lange vingers enkele lokken haar uit haar gezicht en keek me met die verwarrend donkere ogen aan en zei dat ze verschoten was...
__________________
Je moet de kat niet bij de melk zetten. Ik ben de kat, wil jij dan de melk zijn?!
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
08-08-2004, 11:50
|
|
|
het heeft inderdaad ook wel een behoorlijke 'dichtstijl'
Charlotte
__________________
ja, maar...
|
|
08-08-2004, 11:51
|
|
|
|
I know Probeer die stijl eruit te krijgen maar dat lukt me niet
__________________
Je moet de kat niet bij de melk zetten. Ik ben de kat, wil jij dan de melk zijn?!
|
|
08-08-2004, 12:37
|
|
|
|
maar ja, wat wil je, als je ook zoveel gedichten schrijft....
Charlotte gewoon door blijven zetten!
__________________
ja, maar...
|
|
08-08-2004, 17:36
|
|
|
|
Moet ik nog verderdoen?
__________________
Je moet de kat niet bij de melk zetten. Ik ben de kat, wil jij dan de melk zijn?!
|
|
09-08-2004, 09:13
|
|
|
|
iemand nog reacties?
 of is het zo slecht? 
__________________
Je moet de kat niet bij de melk zetten. Ik ben de kat, wil jij dan de melk zijn?!
|
|
09-08-2004, 10:06
|
|
|
Niet omdat niemand iets zegt dat het slecht is.
Ik heb gewoon geen zin om iets te bespreken nu. Jij moet zelf beslissen of je verderdoet. En als het slecht was had je het wel gehoord.
__________________
I can say what I want to, even if I'm not serious. Just kidding!
|
|
09-08-2004, 10:32
|
|
|
|
Nee geef ik je gelijk in. Maar als je iets post op een forum verwacht je toch wel iets of wat van reacties...
Anders kan ik het even goed voor m'n muren voorlezen
__________________
Je moet de kat niet bij de melk zetten. Ik ben de kat, wil jij dan de melk zijn?!
|
|
09-08-2004, 11:33
|
|
|
Het is vakantie.
Snikheet. Denk je dat mensen nu zin hebben om een verhaaltje te gaan lezen op een forum, en er een zinnige reactie bij te zetten.. ? Vul zelf maar in.. Als het je niet bevalt hier, niemand houd je tegen te vertrekken.. *
__________________
Moooore than words..
|
|
09-08-2004, 13:58
|
||
|
|
Citaat:
Iedereen vindt enkele reacties bij een verhaal leuk...of zou jij het zo leuk vinden darling moest er niemand op je verhalen reageren? Denk het niet...Een klein beetje inlevingsvermogen tegenover andere mensen zou je niet misstaan groetjes
__________________
Je moet de kat niet bij de melk zetten. Ik ben de kat, wil jij dan de melk zijn?!
|
|
|
09-08-2004, 15:52
|
|
|
|
vervolg...
Hij nam m'n hand, ik hoopte dat hij niet voelde hoe de spanning in m'n lichaam gierde en tot uiting kwam in m'n klamme handen. Een schalkse knipoog van hem bracht me enigszins tot rust en ik begon hem te vertrouwen "Kom, we gaan een koffie drinken, heb net te horen gekregen dat ik een dagje vrij heb." gewillig liet ik me meenemen. We gingen een klein gezellig caféetje binnen en installeerden ons aan een tafeltje. Er viel een verlegen stilte die niet echt ongemakkelijk aanvoelde en opeens realiseerde ik me dat ik helemaal niet z'n naam kende "Wat is je naam?" vroegen we beiden in koor, we schoten in de lach en ik zag hoe kleine lachkuiltjes verschenen en lachrimpeltjes aan z'n ogen. "Stefan" antwoordde hij "en jij?" "Jennifer" antwoordde ik en keek hem in z'n diepblauwe ogen aan. Ik knipperde even met m'n ogen want zijn ogen lieten de vlinders opfladderen in m'n buik, ik huiverde even, ik voelde me opeens terug zo jong... Ik nam haar hand, ik verschoot van m'n brutaliteit en hoorde mezelf zeggen dat we een koffie gingen gaan drinken. Ik keek naar haar en zag haar enigszins verbaasde ogen aarzelend naar me opkijken maar ze ging gewillig mee. We kwamen binnen in een caféetje en installeerden ons aan een tafeltje dat uitkeek op een groot plein. Je zag hoe er langzaam leven in de stad kwam, vrouwen met volle boodschappentassen, toeristen gezellig keuvelend en foto's nemend, enkele verdwaalde duiven. Ik keek haar en besefte dat dit meisje me mateloos intrigeerde, we hadden nog niet veel tegen haar gezegd maar ik voelde me niet verplicht om bij haar te praten. Maar ik wou wel haar naam weten en op hetzelfde ogenblik vroegen we elkaars naam en schoten we beiden in de lach. "God, wat is ze mooi" verwonderde ik me. Een parelwitte lach liet haar gezicht openbloeien en haar donkere ogen lichtten vrolijk op, een lach klaterde door het kleine caféetje en liet enkele mensen opkijken... De uren gleden voorbij, we praatten, lachtten en ik vergat alles om me heen. Hij telde nu en niemand anders. Opeens hoorde ik een klok negen uur slaan. Negen uur?! Ik was helemaal in paniek, ik moest al lang thuis zijn. Haastig grabbelde ik m'n tas bijeen en zag hem verbaasd naar me opkijken. "Ik moet gaan" en wou vertrekken, hij greep m'n arm en zei "Zo laat ik je niet gaan, je bent in m'n leven gekomen en ik wil niet dat je eruit verdwijnt." Zijn diepblauwe ogen keken me doordringend aan. Snel grabbelde ik in m'n tas, viste een pen en een papiertje op en krabbelde m'n telefoonnummer erop. Ik drukte het in z'n handen en gaf hem een snelle kus op z'n wang. "Nu moet ik echt gaan." en stond op en begaf me naar de uitgang. Ik draaide me nog eenmaal om en keek hem aan, hij lachte naar me en ik trok de deur open. Het begon al te schemeren en de koude lucht sloeg in m'n gezicht. Stille straten, een schemerige hemel boven me met flauw glinsterende sterren. M'n stappen klonken hard in de verlaten straat, diep in dromen verzonken schrok ik op van het schel rinkelen van m'n gsm. De display toonde dat het m'n moeder was die belde, ik nam op en voor ze iets kon zeggen zei ik dat ik over 10 minuten thuis zou zijn en hing op. Ik stak een sigaret op en zag het rode uiteinde gloeien in het vallen van de avond. M'n gedachten dwaalden als vanzelf weg naar deze middag en je gezicht verscheen voor m'n ogen. De manier waarop je lachte, hoe je sprak, hoe je m'n handen af en toe vastnam. Ik zie dat ik voor m'n deur sta. M'n peuk gooide ik weg en zag hoe de gloeiende as opspatte op het zwarte beton van de straat, haalde m'n sleutel uit en opende de deur... Ze was weg. Ik staarde verdwaasd voor me uit, ik kon niet geloven of dit droom of werkelijkheid was. Als een elf dook ze op in m'n leven en even snel verdween ze weer. M'n ogen gleden naar het papiertje dat ze haastig in m'n handen drukte. Ik zie het kleine kriebbelige geschrift staan. M'n wang gloeit nog na van haar kus en droom weg. De gesprekken van deze middag flitsten door m'n hoofd, hoe ze vertelde dat ze nog thuis woonde en over haar studies aan de universiteit. Toch schrok ik toen ze haar leeftijd zei. Ze is er 20, 20, wie had dat gedacht?! Bruusk werden m'n gedachten onderbroken doordat de ober met een klap een glas cola op het tafeltje naast me zette. Ik nam m'n jas en verdween in de koude nacht. Toen ik in m'n stille appartement kwam en alle lichten had aangeknipt, een glas wijn had genomen en in de zetel had genesteld bekeek ik het papiertje met haar nummer op. "Zou ik? Of zou ik wachten?" dacht ik. M'n gsm lag verleidelijk op het salontafeltje en leek als het ware te zeggen "Bel haar." Ik nam een slok van m'n glas wijn en liet nadenkend de wijn in m'n mond spelen. Plots had ik genoeg getwijfeld en begon een smsje te tikken. Al gauw kreeg ik een antwoord terug en m'n hart begon te bonzen. Na enkele uren over en weer te smsen schrok ik dat het al zo laat was. Als ik morgen op tijd op m'n werk wou verschijnen moest ik nu echt wel gaan slapen, snel typte ik een laatste smsje naar haar en kroop in m'n bed... "30?" vroeg m'n moeder "30?!" zei ze met nog meer verbazing in haar stem. Ik bedacht dat ze een grammofoonplaat was die blijven steken was. "Ja 30" antwoordde ik ietwat bits terug "en ik 20, weet je nog?" Ik zag haar grote ogen optrekken en ik kon het niet nalaten te zeggen "Ik ben geen naïef kind van 14 hoor, vergeet dat nu niet eens." Ze knikte instemmend en toch merkte ik het dat het niet van harte was. "Ja maar" wou ze nog zeggen maar ik onderbrak haar "Hoeveel scheel jij met m'n vader?" "Negen jaar" antwoorde ze. Ik keek haar aan met een blik van de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet en zei toen "Ik heb les, tot vanavond" en trok de deur van m'n huis met een klap dicht... "Verliefd?" vroeg m'n collega "Jij verliefd?!" en hij begon te lachen. "De wonderen zijn de wereld nog niet uit." zei hij schertsend. Hij had ergens wel gelijk, ik die verliefd was, toen ging dat er niet in. Hij hoorde elke maandag wel de verhalen wat ik in het weekend met welke vrouw had uitgestoken. Dus ik kon z'n verbazing enigszins begrijpen. Maar toch bleef dat meisje door m'n hoofd spoken. Ze liet me dingen voelen die niemand mij ooit had kunnen laten voelen. Ik verstond het niet van mezelf, romantiek was altijd iets wat ik weglachtte en nu liep ik hier zelf te zwijmelen als een verliefd tienermeisje. Verward schudde ik m'n hoofd en trachtte me te concentreren op m'n werk... Met een glimlach kwam ik toe aan het auditorium waar ik college had. Uitgelaten begroette ik m'n vrienden en vriendinnen en druk pratend gingen we het auditorium binnen. Deirdre vroeg me waarom ik zo vrolijk was en in enkele korte zinnen vertelde ik wat gisteren gebeurd was. Ze keek me met grote ogen aan en zei "Eindelijk, na 2 jaar mag je wel eens terug verliefd worden op iemand die het meent met je." Ze wist maar al te goed van m'n hopeloze relaties, veel te vaak kwam ik bij haar thuis uithuilen omdat de zoveelste man me maar gebruikt had voor zijn pleziertje. Ik glimlachte en gebaarde dat ze stil moest zijn, de professor was reeds met z'n les begonnen. Maar ze bleef doorvragen en ik antwoordde fluisterend op haar vragen tot opeens een barse stem zei "Willen de 2 dames daar vooraan eens hun mond houden?!" Vijfhonderd hoofden draaiden zich naar ons richting om en beiden kregen we een rood hoofd. Uiteindelijk ging de prof verder met z'n les. Ik droomde weg door het monotone geluid van z'n stem en merkte nog net op hoe Deirdre verbaasd naar me zat te kijken omdat ik niets noteerde. Normaal gezien ben ik een ijverige student die geen enkel college miste en altijd noteerde maar nu liet ik me wegdrijven op m'n dromen. "PIEP...PIEP PIEP!!" Ik schrok op van het geluid van m'n gsm en hoorde de prof zijn monotone monoloog onderbreken en boos m'n richting uitkijken. "Juffrouw met het witte t-shirt aan, eerst zitten praten en nu uw gsm die afgaat. Misschien zou het beter zijn indien u het auditorium verliet, al was het niet om uw medestudenten die wel willen opletten niet te storen!" zei hij snibbig. Met een zucht verzamelde ik snel m'n notities en pennenzak en verliet haastig het auditorium, nagestaard door 500 paar ogen. "Opletten zat er toch niet meer in" bedacht ik me en keek naar m'n gsm om te zien wie me zo bruusk had gestoord. "1 bericht ontvangen" wist m'n gsm te vertellen en door de lege gangen van de universiteit begon ik het bericht te lezen. Hij, hij was het! Hij wou me zien! Vanavond dan nog. Een brede grijns vormde zich op m'n gezicht en zingend verliet ik het gebouw van de universiteit en begaf me naar huis... Ik begon echt te geloven dat er iets mis was met me. Nooit, nee, écht nooit liet ik me zo snel kennen om een afspraak te maken met een vrouw. Een vrouw, nee, in dit geval een meisje. De hele dag kon ik me niet concentreren op m'n werk wat me verbaasde blikken van m'n collega's opleverde. Het verhaal was als een lopend vuurtje de bureau's rondgegaan en heel wat vrouwelijke collega's gaven me het gevoel van "We hopen dat ze je laat vallen, dan voel je eens wat jij ons hebt aangedaan." Ik trok me niets aan van wat die vrouwen dachten, in mijn ogen waren ze niets anders dan speeltjes. Zij daarintegen was meer. Veel meer. Als automatisch tikten m'n vingers een bericht naar haar met de vraag of ze me vanavond om 8u wou zien. "Bericht verzonden" ik keek verbaasd naar het schermpje. Had ik dat nou echt gedaan? Om 6u kon ik eindelijk m'n werk verlaten, te voet ging ik naar huis. Over 2 uur zou ik haar zien. 2 uur. En ik moest nog eten en douchen. "Dat zal dan maar een diepvriespizza worden wil ik op tijd zijn" bedacht ik. Op tijd zijn. Nog zo iets dat ik niet gewoon was, normaal gezien liet ik vrouwen altijd wachten maar bij haar wou ik absoluut op tijd komen. Ik kwam thuis en gooide snel een pizza in de oven met olijven. "Bah olijven" dacht ik "Beter iets dan niets" Ondertussen schenkte ik mezelf een glas witte wijn uit waarvan ik een slokje nam en ging nadien onder de douche staan. De warme stralen gleden over m'n lichaam en ik sloot genietend m'n ogen. Haar gezicht kwam me voor de geest. Douchegel wreef ik uit op m'n huid en rook de geur van kokos. Een verbrande geur bereikte m'n neusgaten. Ik snoof eens. En nog eens tot ik doorhad dat die vervloekte pizza aan het aanbranden was. Ik ging snel uit de douche en sloeg een handdoek om m'n lenden. Al glibberend met m'n natte voeten liep ik naar de keuken en zag een grijze rookwolk. Snel zette ik een raam open en deed de oven uit. "Dan maar geen pizza." Ik dronk m'n glas wijn uit en ging naar m'n slaapkamer en aarzelde wat ik ging aandoen...
__________________
Je moet de kat niet bij de melk zetten. Ik ben de kat, wil jij dan de melk zijn?!
|
|
09-08-2004, 16:57
|
|
|
|
De laatste tijd ben ik een beetje uit de verhalen.
Ik vind de mijne toch nooit goed genoeg. Sorry voor mijn reactie van vanmiddag, het was inderdaad nogal aangebrand. Vergeef me. Als ik tijd heb lees ik het en plaats ik een reactie voor ik vertrek naar Turkije..
__________________
Moooore than words..
|
|
09-08-2004, 17:28
|
|
|
|
Zeg jongske toch...uw verhalen zijn super! Heb er al genoeg van je gelezen om te weten dat ze goed zijn dus nie zo beginnen hé
Beetje zelfvertrouwen hebben want ik weet (en iedereen op dit forum en andere fora wéten) dat je goed bent. Als je uit verhalen bent dan hoef je het niet te lezen hoor, zo goed is het nu ook weer niet zal wel een ander slachtoffer vinden om te reageren Have fun in Turkey
__________________
Je moet de kat niet bij de melk zetten. Ik ben de kat, wil jij dan de melk zijn?!
|
|
09-08-2004, 17:32
|
|
|
|
Hé! Dit verhaal.. dat is uhm.. dat komt me verdomd bekend voor
Ik kan maar niet op je naam komen.. O god, ik heb zomaar iemand lopen afkraken  Dit verhaal is goed.. !
__________________
Moooore than words..
|
|
09-08-2004, 18:29
|
|
|
|
Haha, bloemenpoes, geeft niet, is al lang vergeten en vergeven. Iedereen heeft wel eens een offday..
Bedankt voor je reactie Ik stond voor m'n kast. De eeuwige twijfels van iedere vrouw kwamen naar boven. Wat zou ik aandoen? Het mocht niet té casual zijn en ook niet té sexy. Ik keek door het raam en zag hoe de zon vrolijk naar binnen scheen, goudkleurige stralen verlichtten het parket van m'n kamer. Blauwe broer met een wit topje of een zwarte rok met een wit topje? Ik aarzelde. Keek nog eens naar buiten en besloot toen de zwarte rok aan te doen. Snel schoot ik in m'n kleren, haalde een borstel door m'n haar en stak het losjes op. Maquillage of geen maquillage? Toch maar mascara. M'n handen beefden toen ik ze aanbracht. Ik keek in de spiegel en knipperde eens met m'n ogen. Kon ik die zenuwen maar in bedwang houden. Ik zoch m'n witte schoenen en zwarte handtas. Toen ik die gevonden had verschoot ik. Half 8. Nog een half uur. Ik liep m'n kamer uit en ging de trap af. Toen ik de deur wou opentrekken bedacht ik dat ik iets vergeten was. Parfum. Terug naar boven. Vleugje parfum en terug naar beneden. "Maaaam, ik ben weg hé!" nog voor ik een antwoord hoorde trok ik de deur achter me toe. M'n hakken klakten op de straatstenen en haastig stak ik een sigaret op. Een kwartier later en 2 sigaretten kwam ik aan waar we hadden afgesproken. Hij was er niet. Ik twijfelde. Was het weer zo'n man? Zo'n man die me weer ging gebruiken voor z'n pleziertjes? Snel verdrong ik de gedachten uit m'n hoofd en ging op het bankje zitten. Ik keek hoe het zonlicht door de bladeren van de boom waar ik onder zat werd gefilterd. Lichtvlekken dansten op de kasseien en een zacht bries liet m'n rok een beetje opwaaien. Voorbijgangers keken af en toe naar me maar vervolgden dan weer hun weg. Maar nergens kon ik zijn gestalte ontwaren... Kwart voor 8. Over een kwartier moest ik er zijn. En hier stond ik voor m'n kast. Twijfelend wat ik zou aandoen. "Ik lijk precies een vrouw" bedacht ik. Toch maar die jeans en T-shirt met lange mouwen. Na een laatste slok van m'n 2e glas wijn die avond, sloot ik de deur van m'n flat. Vijf voor 8, ik ging me mogen haasten wou ik op tijd zijn. De stad zat al vol met mensen genietend van de eerste vroege zonnestralen. Een druk geroezemoes steeg op van de terrasjes, obers liepen af en aan. Bijna liep ik tegen een van hen. Gelukkig, net ontweken. Iets oplettender vervolgde ik m'n weg. Drie voor 8, ik zag haar zitten. Op een bankje, dromend onder een boom. Zonnestralen streelden haar bruine haren. Ze had haar benen over elkaar geslagen en een witte schoen bungelde losjes aan haar voet. Ik dronk met m'n ogen het beeld op van hoe ze daar zat. Opeens keek ze me aan. Vanop afstand voelde ik haar bruine ogen branden. M'n hart klopte luid. Ik dacht dat iedereen het kon horen. Ze stond recht van het bankje en liep naar me toe. Haar rok danste met elke stap die ze zette en haar stem begroette me vrolijk als rinkelende zilveren belletjes. Ik knuffelde haar en snoof haar parfum op. Enigszins beduusd van de innige omhelzing maakte ze zich los van me en keek me vragend aan. We begonnen te praten. Ik vroeg haar of ze al gegeten had. Ze zei dat ze nog geen tijd had gehad. "Goed, ik ook niet" antwoordde ik en voelde m'n maag knorren. "Er was een ongelukje met m'n pizza gebeurd." Ik vertelde het verhaal en ze begon te lachen. "Nog een geluk bij een ongeluk, nu heb je tenminste geen olijven moeten eten." Ik trok een grimas en zei gespeeld verontwaardigd dat nu wel m'n hele keuken stonk naar verbrande olijven en ze begon nog meer te lachen. Ze nam m'n hand en vroeg waar we gingen gaan eten... We liepen nog steeds hand in hand door de stad. Ondertussen kwamen we in het middeleeuwse gedeelte van de stad. Kleine, smalle straatjes met hier en daar een open plek met bomen wisselden elkaar af. Het was er rustig. Alhoewel je midden in de stad was vergat je het. Je waande je ergens anders. Veel zeiden we niet tegen elkaar. We genoten van elkaars gezelschap. "We zijn er" zei hij en wie hielden halt voor een restaurant in een klein huisje. Galant opende hij de deur voor me en we gingen naar binnen. We waren nog niet helemaal binnen en hij werd al vrolijk begroet door de eigenaar. Ik bedacht me dat hij hier wel vaker moest komen. De eigenaar kwam van achter de bar en gaf hem een hand. Toen wendde hij z'n aandacht naar me en bestudeerde me van kop tot teen. Het was alsof hij me met z'n ogen uitkleede. Hij nam m'n hand en drukte er een kus op en zei "Enchanté madame." Ik huiverde even en voelde toen hoe iemand beschermend een arm om me heen sloeg en keek in je ogen die me geruststelden. De eigenaar leidde ons mee naar een tafeltje in een nis en stak enkele kaarsen aan. Hij keek veelbetekend naar je en glimlachte... We zaten neer en ik vertelde haar dat ik hier veel kwam. Wat ik er niet bij vermeldde dat ik hier iedere keer met een andere vrouw kwam en vandaar dat de eigenaar me zo goed kende. "Je moet je niets aantrekken van de eigenaar" vervolgde ik m'n relaas "hij is een vrouwenzot." Ik zag aan haar ogen dat ze dat al doorhad en zag een enigszins gekwetste blik toen ze zei dat ze dat wel had gemerkt. We keuvelden nog een beetje en ik verdwaalde steeds in die donkere ogen van haar. Ze glansden in de kaarsen en ik kon er uren in blijven kijken. "Dit is eentje van het huis!" met een zwaai zette de ober 2 glazen witte wijn op de tafel. Ze keek verrast op en ik verwonderde me niet. Dat deed hij altijd de eigenaar van dit restaurant, omdat ik zo'n goede klant was. We staken beiden een sigaret op en genoten van de witte wijn. "Wat lust je niet?" vroeg ik haar. Gelukkig antwoordde ze dat ze bijna alles at behalve ajuinen. Ik glimlachte en zei dat ik daar ook zo'n hekel aan had. De ober kwam en ik bestelde voor ons beiden... De wijn had me doezelig gemaakt en toen ik rechtstond wankelde ik enigszins op m'n benen. De aarde voelde onvast aan, ik greep me aan je vast toen ik het restaurant verliet. "De buitenlucht zal je goed doen" fluisterde je in m'n oor. Je zwaaide als teken van afscheid naar de eigenaar van het restaurant en trok de deur achter me toe. We wandelden richting de terrasjes en ergens aan het water zaten we neer. Je bestelde een cola voor me en voor jezelf nog een glas witte wijn... Enkele uren later zei ze dat ze naar huis moest. De nacht was al gevallen, muggen kringelden rond de kaars op het tafeltje. Ik stelde voor om mee te wandelen naar haar huis. We liepen door de nog drukke stad. Zij dicht tegen me aangedrukt. Ik voelde haar warmte en streek af en toe door haar haren. Plotseling kwamen we uit op het plein waar ik haar voor het eerst zag. Nu zaten er mensen gezellig te praten op de terrasjes. We keken elkaar diep in de ogen en dachten hetzelfde. We stonden stil. Ze sloeg haar armen om me heen... We kwamen op het plein waar ik hem voor het eerst zag. De fontein sproeide nog vrolijk druppels in het rond. De sterren blonken in de hemel. Ik hoorde het lawaai van de mensen op de terrasjes. Sporadisch een auto die passeerde. Een zachte wind streelde m'n gezicht. De wijn had me overmoedig gemaakt, ik keek hem diep in de ogen aan en sloeg m'n armen om hem heen. Hij trok zich nog dichter naar me toe...
__________________
Je moet de kat niet bij de melk zetten. Ik ben de kat, wil jij dan de melk zijn?!
|
|
09-08-2004, 21:41
|
|
|
|
In het begin gebruik je veel beeldspraak, wat je nog iets zou kunnen uitwerken. Je speelt met de taal, maar het wordt me soms wel iets te chliche. Daarna verlies je het ook. Leuk idee om een verhaal van twee kanten te vertellen, maar je switcht iets te snel en je schrijft met grote vaart, daar leidt de samenhang onder. Ik mis een clou bij een verhaal als dit met een vrij normale liefdesgeschiedenis, daar lijkt het nu op, schrijf je nog verder?
__________________
jimmy jimmy rock'n'roll jimmy jimmy yeah yeah
|
|
09-08-2004, 21:51
|
||
|
|
Citaat:
groetjes ps: Voor het vervolg zal je moeten wachten tot morgen want ik zie net dat ik daar vanuit de 2 standpunten met de je vorm heb geschreven als het over een andere persoon gaat terwijl dat de haar/hem vorm zou moeten zijn
__________________
Je moet de kat niet bij de melk zetten. Ik ben de kat, wil jij dan de melk zijn?!
|
|
|
09-08-2004, 22:30
|
||
|
Citaat:
Dus;  , , .
__________________
Zelfs het staren naar de Dolce & Gabbana etalage bracht haar niet uit haar existentiële crisis.
|
|
| Ads door Google |
|
09-08-2004, 23:10
|
|
|
|
Ik vind jou nogal een gek mannetje, tomaat.
Waarom zou een verhaal niet lyrisch mogen zijn? Moet alles dan zo straight to the point zijn?
__________________
© Ndimension
|
|
09-08-2004, 23:54
|
||
|
|
Citaat:
De tweede voorwaarde is aan een stuk meer discussie onderheven dan de eerste, dat klopt. Maar iets wat altijd opgaat is; overdaad schaat. Wat men hier wel duidelijk ziet is een overdaad aan verfraaiingen en barokke krulletjes. Een fout die veel (voornamelijk beginnende) schrijvers maken. Hierdoor, wordt niet meer aan voorwaarde één voldaan. De drang om zelfs bijvoorbeeld een kattendrol uit te roepen tot een 'naargeestige bruine krulslang, rustend op een serene maagdelijke berg van geurloos wit' (lees; grind)' heeft ten als gevolg dat we een hele hoop woorden en heel weinig gebeurtenissen overhouden. Iedereen heeft andere motieven om iets te gaan lezen. Men wil geamuseerd worden, geïnformeerd, men wil stof tot nadenken en zo zijn er nog velen. Deze tekst is er een voor mensen die emotie willen ervaren. Echter, als men schrijft met de intentie om de lezer emotie te doen ervaren moet men niet vervallen in het spelletje 'wie kan de mooiste beeldspraak bedenken' iets wat helaas té vaak gebeurt bij verhalen met deze bedoeling. Ook deze verhalen moeten voldoen aan de twee simpele voorwaarden. Ik herhaal; er moet en iets interessants gebeuren en het moet interessant geschreven worden. De schrijfster van dit stuk is vergeten om aan de eerste (wellicht de belangrijkste) voorwaarde te voldoen en heeft zich volledig gestort op de tweede, iets waar ze naar mijn mening ook niet in geslaagd is. Ten eerste ben ik zelf helemaal geen liefhebber van een lyrische schrijfstijl (laat dat voorop staan) maar als je het dan toch moet doen, doe het dan ook goed. Iets waar ik me aan stoorde is het eenzijdige gebruik van visuele beeldspraak. Ik heb in het verhaal alle kleuren van de regenboog zien passeren, maar buiten 'meeuwen (die) met hun snelle vleugelslag over me heen suizen' en de stem van de knaap is er amper een verwijzing naar auditieve elementen. Ook de gekozen kleuren waren zwaar clichématig, zoals warm geel zand, ravenzwarte haren, azuurblauwe ogen. Ik snap niet waarom elke man zwart haar met blauwe ogen moet hebben.* Dan waren er ook nog storende clichématige opmerkingen met als toppunt poelen waren waar elke man zou in verdrinken. Zelfs Italiaanse jongetjes van 12 gebruiken de 'poelen om in te verdrinken'-constructie niet meer als ze de schoonheid van iemands ogen willen beschrijven. Wat een cliché. Deze tekst kan maar een doel dienen en dat is het beschrijven van clichés in de volgende druk van Eldorado. Ik heb nog veel meer punten van kritiek, zoals de zinsbouw, het ritme, de alinea-indeling, de plotselinge omschakeling tussen hoofdpersonen in het tweede stuk en ik vrees dat er nog veel meer zullen opkomen hoe langer ik naar de tekst kijk. Mocht iemand nog enige interesse hebben, vermeldt dan dan even en dan sta ik klaar. .*Ik weet ook wel dat het een van de zeven schoonheden is hoor.
__________________
Zelfs het staren naar de Dolce & Gabbana etalage bracht haar niet uit haar existentiële crisis.
Laatst gewijzigd op 10-08-2004 om 01:42.
|
|
|
10-08-2004, 00:07
|
|
|
|
En dan een reactie aan de schrijfster; gooi het eens over een andere boeg. Bedenk eerst een gedetailleerd verhaal en bedenk daarna de woorden ervoor.
__________________
Zelfs het staren naar de Dolce & Gabbana etalage bracht haar niet uit haar existentiële crisis.
|
|
10-08-2004, 09:46
|
|
|
|
Zou eens verderlezen tomaat
Het wordt interessanter Het begin is een inleiding, die zoals je terecht opmerkt misschien wel iets té cliché is
__________________
Je moet de kat niet bij de melk zetten. Ik ben de kat, wil jij dan de melk zijn?!
|
|
10-08-2004, 10:52
|
||
|
|
Citaat:
Maar nu even niet !
__________________
Zelfs het staren naar de Dolce & Gabbana etalage bracht haar niet uit haar existentiële crisis.
Laatst gewijzigd op 10-08-2004 om 11:05.
|
|
|
10-08-2004, 12:35
|
|
|
|
Je beeldspraak is achterhaald en het thema kan me niet bekoren. Begrijp me niet verkeerd, er hoeft absoluut niks spannends te gebeuren in je verhaal, de beeldspraak mag er gerust in maar probeer de lezer op wat meer verschillende manieren te bereiken. Je observeert als schrijver niet slecht en je vertelt d.m.v. beeldspraak, ok... Maar probeer wat meer te spelen met humor en filosofie. Je zou vermoeden dat zoiets afbreuk doet aan de emotie van het verhaal, maar als het het goed doet en de emotie schemert er doorheen, krijg je een prachtig verhaal met wat meer diepgang.
|
|
11-08-2004, 00:00
|
|
|
|
Tomaat,
je toon is schrikbarend hooghartig. Dat wilde ik even zeggen.
|
| Advertentie |
|
|
|
14-08-2004, 11:09
|
|||||||||
|
|
Een paar opmerkingen over het eerste deel:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Je kunt wel wat vaker 'mijn' gebruiken in plaats van m'n. Dit is niet echt een verhaal. Meer een verhalend gedicht. Probeer het eens in coupletten te zetten. Als verhalend gedicht is het best mooi. Maar als gewoon verhaal vind ik het nogal overdreven en vermoeiend.
__________________
Romantici rouleren de wereld
|
||||||||
|
15-08-2004, 12:55
|
|
|
ik vind het een mooi verhaal
ben beniewd hoe het verder gaat ( want er gaat dus nog iets groots gebeuren )(of begrijp ik dat nu verkeerd?)
__________________
Het is niet af maar er komt geen vervolg.
|
|
15-08-2004, 20:35
|
|
Verwijderd
|
Voor gedichten is je stijl toppie! Voor een verhaal vind ik 't niets, mij wat te dromerig, lijkt wel zo'n pocket boekje over de liefde,
 .
|
|
15-08-2004, 20:35
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
| Topictools | Zoek in deze topic |
|
|
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 02:46.
Adverteren