zoektocht

[lastig]

Al het gras was plotsklaps zilver
en de stilte die ons las
bleek uiteindelijk een schilfer
van de wildernis die was.

En heel de wereld die vergat
dat toen de zon het maanlicht stilde
zij haar mooiste klanken speelde
in de weelde van de nacht.

Terwijl de zonsopgang op gang komt
vervagen zwart en wit tot kleur
totdat er niets meer rest dat grijs begrijpt.

Verleiden bleek verleden tijd, ik treur,
het gouden pad vermijdt steevast de afgrond
waar duisternis de mooiste tuinen rijpt.



Na advies van orpheus even een poging gewaagd(ik krijg dat verhalende er maar niet uit ), ben benieuwd naar reacties .

[Orpheus]

Al het gras was plotsklaps zilver
en de stilte die ons las
bleek uiteindelijk een schilfer
van de wildernis die was.

Na las moet een komma - schilfer en zilver rijmen niet en staan niet mooi. Tussen die en was zou ik 'er' zetten vanwege de logica en het metrum.

En heel de wereld die vergat
dat toen de zon het maanlicht stilde
zij haar mooiste klanken speelde
in de weelde van de nacht.

Eerste versregel - 'die' staat niet en is misplaatst.
Verder - goed. Sterk in het metrum, mooi geplaatst.

Terwijl de zonsopgang op gang komt
vervagen zwart en wit tot kleur
totdat er niets meer rest dat grijs begrijpt.

- Opgang - op gang - Vind ik niet mooi staan. Nou ja, ik vind het ronduit lelijk en het loopt gewoon niet.
De laatste versregel - veel te lang.

Verleiden bleek verleden tijd, ik treur,
het gouden pad vermijdt steevast de afgrond
waar duisternis de mooiste tuinen rijpt.

Eerste versregel - fdomme; ik wilde dat ik die bedacht had.
Het einde ; jammer.

---

Al met al stoor ik me niet aan het verhalende, het komt hier goed tot zijn recht. Ditmaal heb je het metrum minder goed toegepast, maar nog steeds beter dan de gemiddelde dichter.

De opbouw - begin en middenstuk zijn goed, echt goed!
Het eind is slap, jammer en geeft een bittere nasmaak die ik nu weer weg moet spoelen met cognac.

[lastig]

Ok, na je advies heb ik even een poging tot herschrijven gedaan, heeft het geholpen?

Tweede poging:

Weiden werden plotsklaps zilver gras
en alle stilte die ons ooit verdeelde
veranderde van ongeremde kilte
in zacht fluweel dat wildernis genas.

En heel de wereld die vergat
dat toen de zon het maanlicht stilde
zij haar mooiste klanken speelde
in de weelde van de nacht.

Terwijl de zonsopgang tot stand komt
vervagen zwart en wit tot kleur
waar grijs in de vergetelheid geraakt

Verleiden bleek verleden tijd, ik treur,
het dichters lot leidt kleurloos naar een afgrond;
wij doen niets, maar beschrijven wat ons laakt.


Ik heb "die" laten staan, omdat ik dat ritmetechnisch iets soepeler vond, als ik alleen dat woordje schrap mis ik een voet(?) volgens mij.

[Orpheus]

Je raakt in de knoop met tt en vt en dat is jammer.

Verder vind ik het einde nu nog onlogischer

Beschrijven wat je laakt?
Leg eens uit als je wilt/tijd hebt?

[lastig]

Haha, ok, ik zal een poging wagen .

De eerste strofe beschrijft een gevoel van schoonheid door puurheid, wat steeds in het gedicht terug komt in de metafoor van kleur. Zilver staat voor grijs, wat alleen bestaat uit zwartwit en daarmee voor helderheid, duidelijkheid en simpelheid staat. De stilte verwijst naar problemen die verzwegen worden tussen twee mensen. Wildernis staat voor moeilijkheden, onoverzichtelijke complicaties. De simpelheid van de zwartwit wereld doet al die complicaties verdwijnen.

De tweede strofe legt uit waar dat zilver, die puurheid vandaan komt: namelijk het maanlicht. In het maanlicht is alles grijs, veel kleuren zie je dan niet meer wat bevrijdend of rustgevend kan werken(dat ken je zelf waarschijnlijk ook wel). Klanken zijn het tegenovergestelde van stilte, en verwijzen naar het tegenovergestelde van de problemen, het zacht fluweel verwijst naar hetzelfde als die klanken. Bij zonsopgang(toen de zon het maanlicht stilde) verdwijnt die perfectie die heerste in de nacht (de wereld vergat het). Zoals dingen die ’s nachts heel helder lijken de volgende ochtend een stuk minder helder kunnen zijn.

Ik weet dat ik me niet strikt aan de sonnetregels gehouden heb door de rijm niet zo strak aan te houden, maar ik heb wel de chute(heet dat chute? Die wending, die verandering van perspectief die meestal in de derde strofe gebracht wordt). Daar verandert het van een beschrijving naar een concrete ervaring van de overgang van de heldere nacht naar de moeilijke dag(kleur staat voor complicatie en het vervagen staat voor de helderheid van het zwartwit). De schrijver maakt op dat moment mee dat die schoonheid uit zijn handen glipt.

In de vierde strofe heeft de relatie tussen de twee personen geen kans meer tijdens de dag omdat er dan allerlei complicaties zijn die eerst onzichtbaar waren en daar is de schrijver somber over. Over die laatste twee regels: die beschrijven de machteloosheid die de schrijver uit door dit hele gebeure te beschrijven. Daarom heb ik ook gekozen voor zonsopgang als oorzaak van het verdwijnen van het goede, geen mens kan zonsopgang tegenhouden.

Het dichters lot: wordt beschreven in de laatste regel
Leidt kleurloos naar een afgrond: afgrond is het einde van de relatie(en als je het hebt over dichters, dan ook naar het einde van het gedicht), de ander hoeft de schrijver niet meer(ze laakt hem, ze keurt hem af) kleurloos staat voor de nutteloosheid, en verwijst tegelijkertijd naar de grijsheid, naar de puurheid die de dichter probeert te vatten.
Wij doen niets: In plaats van iets aan dit hele gebeure te doen, zich ertegen te verzetten, gaat de schrijver er alleen maar om zitten treuren en gedichten schrijven. Ik weet niet of je piet paaltjens kent, maar hij beschrijft het in een aantal gedichten ook mooi. In plaats van iets te doen zwelgt de schrijver in zijn eigen droef, dat doet hij misschien nog liever dan echt iets aan zijn situatie te doen, Paaltjens kon echt genieten van zijn lijden(“in brakke liefdestranen te smoren is bitterzoet”). Schrijven helpt niet, het verandert niets.
Maar beschrijven wat ons laakt: Zoals ik al zei, het schrijven brengt het meisje echt niet terug, het is soms een soort machteloosheid die de dichter ervaart wat hem tot schrijven brengt. En natuurlijk is dit gedicht ook een ode aan die persoon waar de relatie mee was, er wordt geen kwaad woord over die persoon gerept. Ons verwijst hier niet naar de schrijver en die andere persoon, maar gewoon naar alle schrijvers of dichters.

Ik hoop dat het nu wat duidelijker is, het is wel een stuk langer verhaal geworden dan ik bedoeld had, maar goed . Ik hoop dat vooral die passiviteit van de dichter naar voren komt, samen met de treurnis om de vergankelijkheid.

Oh en over dat vt/tt: Ik heb de eerste twee strofes in vt en de laatste twee strofes in tt, dat heb ik expres gedaan om het verschil in perspectief te benadrukken. De enige keer waar ik een beetje valsspeel is bij de eerste regel van de laatste strofe, daar moet bleek volgens mij blijk zijn, maar dat probeer ik goed te praten door “ik treur” in tt te zetten. Waar heb ik nog meer tt en vt door de war ?

[G. -]

*zucht van bewondering*