Het Grote Brieventopic

Een tijd geleden is dit er ook al eens geweest, al weet ik niet meer hoe het toen heette. Het is doodgebloed, maar ik vond het tijd om te kijken of er nu weer animo voor is. De bedoeling is dat je een brief schrijft naar degene onder je, waarin je min of meer reageert/doorbreit op wat degene boven je zegt. Dus...

Lieve .....
Ik heb een vraag die me al langer bezighoudt. Ik hoop dat jij me antwoord kunt geven want ik vind het niet. Er zijn ongeveer 17 miljoen mensen in Nederland, een paar miljard op de hele wereld. Van die 17 miljoen ben jij er een. Wat maakt jou anders dan de rest? Er wordt vaak gezegd: Iedereen is uniek en iedereen is anders en weetikwatnogmeer. Maar wat maakt een persoon een individu? Hoe weet je zeker, als je dit al zeker kan weten, dat er niemand is die hetzelfde denkt als jou, hetzelfde voelt als jou en hetzelfde leeft als jou? Weet jij het?

Mensen zijn heel interessant, vooral pubers. Ga maar eens in een discotheek kijken. Er staat een meisje in de hoek. Donkere haren, haar schouders een klein beetje gebogen. Ze heeft moderne kleren aan maar je ziet aan haar houding dat ze onzeker is. Vanonder haar hip opgeknipte pony kijkt ze naar andere jongeren die net een beetje sneller, leuker, mooier en hipper zijn. Kijk mar eens goed. Je zal het zien.

Wie ben jij? Omschrijf jezelf eens in vijf zinnen. Je zult zien dat het erg moeilijk is. Tenminste, mij lukt het niet.

Wat zou jij doen als je vantevoren zou weten als je kindje gehandicapt was? Ik laat even buiten beschouwing of je kinderen wil of niet. Je krijgt er een. Alles gaat goed, totdat de arts bij de echo vermoedens krijgt dat het gehandicapt is. Zou je het dan nog willen? Zo moeilijk om te beslissen, een keuze tussen leven of dood, gehandicapt of niet.

Liefs,
Caroline

[Roosje]

Lieve Caroline,

Wat goed dat je hier weer mee bent begonnen. Ik weet het nog wel, vroegâh, toen iedereen brieven aan iedereen schreef en één van mijn toen-beste-vriendinnetjes naar mij schreef zonder dat ik wist dat zij het was. De goeie ouwe tijd.

Je vraagt wat mij anders maakt dan die zeventien miljoen. En dat is alles. Want ik heb het ooit een keer uitgerekend, om mezelf ervan te overtuigen dat ik wel speciaal was, en alle andere mensen ook. Ik zat toen in de trein naar Utrecht, ik weet het nog precies, ik weet nog dat ik toen pas bedacht dat ik een vos was en dat ik er sindsdien altijd op teruggrijp.
Maar daar ging het niet over. De kans dat er twee dezelfde mensen bestaan, is 1/(aantal mogelijke milieuomstandigheden * aantal mogelijke genotypen)
Het aantal mogelijke milieuomstandigheden is schier oneindig. De verschillende ei- of zaadcellen die een man respectievelijk vrouw kan maken, is 2^23 = 8 388 608. Dat maal oneindig is een heleboel. Dus één gedeeld door dat getal, maakt een uitkomst die zo dicht in de buurt ligt van nul, dattie afgerond mag worden. Maar ik bekijk alles vanuit de biologie. Dat telt niet. Misschien. Het is wel zo, dat alles te onderzoeken is. Misschien. Maar LTP geeft je niets te weten over de gedachten die daardoor worden opgewekt.

En pubers, hè ja. Hier ben ik al! Ik denk dat er heel veel mensen zijn die zich herkennen in je beschrijving van hetkleinemeisje. Ik niet. Niet meer. Tegenwoordig kan ik veel meer dan vroeger.

Wie ik ben?

Ik ben een vos met schoenen waar gaten in zitten. Ik verstopt me achter mijn haar en in mijn sjaal, maar praat de hele dag. Later als ik groot ben ga ik op het toneel staan en monologen houden, of ik word schrijfster en zit de hele dag binnen. Over anderhalf uur heb ik paardrijles, over zes uur ben ik bij mijn vriendje in Utrecht. Dit jaar doe ik eindexamen.

Ik kan het wel, denk ik, mezelf omschrijven in vijf zinnen. (Maar heb vooral niet de illusie dat je me kent! Je kent me niet.)

Ik zou het gehandicapte kindje houden, hoe dan ook. Ik word tegenwoordig al misselijk of verdrietig als ik iets lees over overtijdbehandelingen, abortussen, wat dies meer zij. Als er zoiets zou gebeuren met het kindje in mijn buik, zou ik het mezelf nooit kunnen vergeven als ik die zwangerschap afbrak. Het is mijn moederinstinct, de genen op de zevenennegentig procent junkdesoxyribosenucleïneezuur. Maar ik weet het ook niet! Ik zie het wel als ik later groot ben.

En met als ik later groot ben, bedoel ik ook als ik later groot ben. Want ik ben nu nog maar klein.

Liefs,

Roos

[Choking Duck]

Roos,

Graag zou ik inhaken. Iets toevoegen. Maar doen we dat niet allemaal? Proberen, op zijn minst? Theorieën en ideeën moeten ons van dat unieke gevoel overtuigen, denk ik. Daartegenover staat de mens als kuddedier. Misschien nu meer te zien als de meeloper. Het is al heel wat als je in ons kleine landje op jezelf durft te staan en je mening als een stevige muur durft neer te zetten.
Geen idee of ik uniek ben. Liefst zou ik opgaan in de groep, maar daarbij wel mijn zelfstandigheid bewaren. Liefde kunnen ontvangen zoals bijna iedereen dat wil, maar het ook af kunnen wijzen. Mezelf zijn. Dat maakt míj in ieder geval niet uniek. Uniek zijn de sproetjes op mijn pols, die bij niemand op precies die plek kunnen staan, volgens jouw theorie. Die gebruik ik even als houvast, als je dat niet erg vindt. Puur omdat ik mezelf enkel op die nagenoeg zelfde manier als uniek aan kan duiden. Geestelijk gezien volg ik mijn instinct en reageer ik op prikkels uit mijn omgeving. Licht bijgesteld en afgesleten door vroegere gebeurtenissen en indrukken. Het idee volledig te verdwijnen tussen 17 miljoen mensen, maakt me onzeker. Is mijn houvast wel de goeie? Mag ik in een groep zo groot eigenlijk wel tevreden zijn met mezelf? Wie ben ik, en hoe zien anderen wie ik ben? Wie denken ze wel niet dat ik ben?!

Een onzeker meisje in de plaatselijke disco vinden is nog best een opgave. De dames hier weten wel van bewegen. Dansen. Ze lijken te weten wat ze doen. De kroonluchtertjes aan het plafond dansen lichtjes mee op de muziek. Subtiel springen ze bij iedere basstoot omhoog. Alsof ze nooit anders doen. Evenals de meisjes.
Het manvolk staat daarentegen handje te schudden met hun pilsje. Ze praten, doen stoer, maar dansen, ho maar. Terwijl het gewaardeerd wordt! Geen idee of ik mijn bewegingen daadwerkelijk onder 'dans' mag scharen, maar ik doe tenminste iets. Niemand klaagt... toch?

Ik ben onzeker. Vijf jaar lang gevuld met de boodschap dat ik minderwaardig ben. Ik heb geleerd en ervaren. Soms durf ik zelfs tevreden te zijn als ik in de spiegel kijk. Soms valt mijn hele houvast de diepte in.

Leer me kennen, zeg me wie ik ben.
Alsjeblieft.

Kinderen daar moet ik voorlopig niet aan denken. Ik zag een tijdje terug een jonge moeder in de trein. De liefde straalde van haar af. Constant was ze met haar dreumes bezig. Tekenend waren de wallen onder haar ogen. De liefde hield haar op de been. Ze kon de energie opbrengen.
Dat brengt me op mijn punt van twijfel; Kan ik ooit bijdragen aan het grootbrengen van een kind als alle andere dingen me al zoveel energie kosten? Zal ik eens beginnen te leren een lastige relatie te onderhouden?
De keus over het houden van een kind of niet, is denk ik niet aan mij. Geen idee hoe ik er ooit tegenaan zal kijken, maar op dit moment zou ik, als ik een kind zou willen, stevig balen. Vloeken. Die God daarboven willen vertellen dat hij geen 'De Sims' aan het spelen is.
Daarna zou ik bijtrekken, aan het idee wennen. Wel zien wat er komt. Maar voor het zo is, zou ik graag eerst weten hoe ik zowieso een kind groot moet brengen...

Er is nog zoveel te leren. Nog zoveel te overdenken. En zelfs dat is al geleerd en overdacht. Vreselijk dat originaliteit zo moelijk te verkrijgen is.

Heb een goede nacht,

Jeroen

Lieve Jeroen,

Je mening opzetten als een stevige muur. Hoe doe je dat? Ik spring er vaak uit qua mening. Heb ik altijd gedaan. Maar een stevige muur werd mijn mening alleen omdat ik erin geloofde, niet omdat anderen dat deden. Misschien was het daarom juist wel een heel goede basis. Als je je maar voorbereid op het ergste, kan het alleen maar meevallen. Als je maar in jezelf gelooft. Dat geloof ik werkelijk. Zolang je in jezelf gelooft, kun je alles. Dat denk ik echt. Of is dat te optimistisch. Ik weet het niet. Mij houd het in ieder geval op de been. Dat is genoeg. Meer heb ik niet nodig.

Ach, zijn we niet allemaal dat onzekere pubermeisje (of puberjongen, as you wish)? Iedereen wil geaccepteerd worden, iedereen wil geliefd worden. Niemand wil erbuiten gegooid worden. Iedereen wil bij die ene groep horen. En er zijn altijd dingen die beter en mooier en slimmer en knapper kunnen. Is dat niet waar ieder pubermeisje ook last van heeft? Maar dan in duizendvoud.

Zoals ik al zei, iedereen is onzeker. Dat maakt ons menselijk. Als je het maar realistisch houdt. Blijf geloven in jezelf. Dat dat geloof af en toe wankelt is niet erg, dan ga je nadenken over jezelf en jezelf afvragen wat er beter aan jouw persoonlijk kan. Soms kun je iets met de conclusie die je trekt, soms niet. Als je maar weet dat jij goed bent zoals je bent. Zolang je het geloof in jezelf niet verliest. (ik voel me net een priester)
Weetje dat ik dat ook heb gehad? Op de basisschool, op de middelbare school, er waren altijd mensen die iets te zeuren hadden. Over mijn haar, mijn kleren, mijn spraak, mijn mening, mijn hobby's. Wat ik ook deed, het was nooit goed. En toch heb ik altijd geweten dat ik goed was zoals ik ben. Dat ik niet goed was in hun ogen, ja, daar kon ik niks aan doen. Door mijn houding tegenover hen te veranderen, veranderde hun houding tegenover mij. Dat is mijn keerpunt geweest.
Wat is jouw keerpunt?

Wie ben je? Ik wil je leren kennen. Ik wil je gezicht zien als je het moeilijk hebt, de glans in je ogen als je lacht. Ik wil weten wat typische bewegingen voor jou zijn, horen wat jouw manier van praten is. Ik wil weten wie je bent. En als ik het kan, zal ik het je zeggen.

Genoeg over kinderen. Ik heb er geen zin in. Ik wil ze, ooit. Nu nog niet. Eerst mijn stage halen, mijn diploma krijgen, een hbo-opleiding uitzoeken. En natuurlijk een vriend. Dat is opzich ook wel handig.

Originaliteit. Net zoiets als 'iedereen is uniek'. Moeilijk dus.

Martin Luther King zei ooit: 'Take the first step in faith. You don't have to see the whole staircase. Just take the first step.'

Alle liefs,
Caroline

[Vogelvrij]

Hoi Caroline,
Ja, een beetje priesterachtig is je brief wel, je predikt wat af. Maar hoe kun je in jezelf geloven, hoe kun je ervoor zorgen dat je niet té onzeker wordt, dat je jezelf niet dwingt te conformeren aan de rest? De theorie is altijd veel gemakkelijker dan de praktijk. Ik ben een beetje jaloers op jou, dat je altijd hebt geweten dat je goed bent zoals je bent, ondanks dat andere mensen je van het tegendeel probeerden te overtuigen. Ik geef je gelijk als je zegt dat het om houdingen gaat, dat het iets is wat heen en weer gaat, interactie.

Het is lastig om één keerpunt aan te wijzen, soms heb ik het gevoel van keerpunten aan elkaar te hangen. Als een kompas die telkens weer wordt rondgedraaid en het noorden probeert te zoeken. Dat ben ik.

Overigens heb je niet per se een vriend nodig om kinderen te krijgen, hoor. Maar het is op zich wel handig, zoals je zelf al zegt. Ooit wil ik ook kinderen, al weet ik nog niet hoe dat zal gaan. Nee, ik heb geen vriend en zal er hopelijk ook nooit geen krijgen.

Ik heb het niet zo op die eerste stap, ik wil het doel zien en daarvoor gaan. Ik weet dat dat niet altijd even goed werkt, maar wat heb je eraan om een stap te zetten als je niet weet waarvoor het is? Wat vind jij belangrijker, het doel of de weg? Ergens voel ik aan dat de weg toch ook belangrijk is, maar ik kan het nog niet echt toepassen. Misschien droom ik teveel. Wat denk jij? Wat is je doel eigenlijk?
Liefs,
Marleen

[duivelaartje]

Allerbeste Marleen,

Dat onzeker zijn menselijk is, is overal te merken. Zelfs de mensen die in mijn ogen perfect lijken verliezen soms hun sluier en zijn op bepaalde momenten toch breekbaar. Maar hoe je ervoor zorgt dat je niet té onzeker wordt weet ik niet. Misschien moeten we daarvoor teruggaan naar het punt dat iedereen uniek is, vanuit elk oogpunt je dat ook maar bekijkt. Iedereen heeft zijn mooie kanten en is in een bepaald opzicht volmaakt. Echter, nu zit ik je ook weer te overtuigen, dat je niet onzeker hoeft te zijn. Maar ik lees het ook niet. Ookal weet ik stiekem, diep van binnen, dat ik iets wel kan en dat alles heus wel goed komt, toch zit ik stilletjes in een hoekje. Wat nou als het tóch niet goed is gegaan en ik heb gefaald? Falen, jeetje, dat lijkt me zo erg. Nog nooit heb ik echt gefaald, maar toch voel ik daar angst voor. Alleen kan ik dat niet betitelen als "faalangst". Dat is voor watjes, sulletjes, mensen met te grote brillen, niet voor mij. Ik presteer goed onder druk, ook als ik me op moet voorbereiden. Misschien heb ik after-faalangst.

Die eerste stap zetten is altijd het moeilijkste. Vooral als ik die zelf moet zetten en niemand me daarbij kan en wil helpen. Maar eens moet ik alles alleen doen en daarom train ik mezelf eens een weg in te slaan zonder te weten waar ik uitkom. Dat is toch een avontuur in het leven? Grenzen verkennen, zonder planning op stap gaan. Een soort backpacken, met een vaag doel en op een brokkelig pad de wereld intrekken. De weg is stevig, maar je weet niet waarna die zal leiden. Het enige wat je kan doen is je laten meesleuren. Het doel geeft zekerheid, maar de weg erna toe is zo eng. Wie weet wat wel niet allemaal op je pad kan komen, aan gruwelen en enge gedachten.

Ik zie dit als een sprookjesverhaal aan mijn ogen voorbij gaan. Heb jij dat ook wanneer je praat over iets waarvan je je eigenlijk geen voorstelling kan maken? Een trap, een weg, een onbekend wereld? Ik heb zo'n zin om de wereld te ontdekken! Daarom hou ik ervan om te dromen en mijn eigen wereld te vormen. Zonder onzekerheden en waar alles perfect is naar mijn hand. God spelen. Zou God wel eens onzeker zijn?

Oh, haast vergeten. Mijn doel in het leven. Ik heb een cliché-doel; huisje-boompjes-beestje, maar ook het doel om zoveel mogelijk te leven naar mijn eigen wil en mij niet te laten leven. Ik ben uniek en kan mijn eigen keuzes maken. Ik weet zelf waar ik goed in ben, vroeger ben ik genoeg gevormd. Een zetje in de goede richting is denk ik het enige wat ik nodig heb, en antwoorden op mijn vragen die ik nodig heb om mijn eigen weg te kiezen. Maar niemand die mij mag duwen. Daar wordt je vast ongelukkig van.

Liefs,
Karin

[I C U]

Lieve Karin,

Onzekerheid. Vandaag nog zei ik tegen een vriend dat ik een hekel had aan twijfel en onzekerheid. Het niet weten, het niet zeker zijn van, twijfelen aan, twijfelen over... Vreselijk. Al helemaal als het over jezelf gaat.
Natuurlijk, het is niet meer dan menselijk om dat te verbergen, onzekerheid maakt je zwak, kwetsbaar. Maar: Waarom onzeker zijn? Zoals je zegt, iedereen heeft zo z'n sterke en zwakke punten, iedereen is uniek. Waardeer het.
Maar ach, niets menselijks is mij vreemd, ook ik ben onzeker. Ik ben erg goed in het verbergen van onzekerheid. Eerlijk, toen ik aan mijn toenmalige vriend vertelde dat ik onzeker was, keek hij me verbaasd en enigszins spottend aan: "Jij? Onzeker? Zo kom je niet over..." Natuurlijk kenden we elkaar toen nog niet zo lang.

Falen. Vorig jaar heb ik voor mijn gevoel gefaald. Dat falen beschouw ik achteraf als positief, ik doe nu iets waar ik mij wel in thuis voel. Het was het waard.

De eerste stap is het lastigst, net als de laatste. Wat gaat er komen? Hoe ga ik dit aanpakken? En bij de laatste stap altijd de vraag: Heb ik het goed gedaan? Wat vindt men ervan? Want ja, de mening van anderen doet er wel eens toe. Niet altijd, maar vaker dan je denkt wel.

God spelen. Met mijn pen in de hand en het papier voor me, kan ik God spelen. Wat laat ik gebeuren? Wie wordt verliefd op wie? Wat gaat er gebeuren? Zal ik de wereld laten vergaan? Wanneer gaat hij de afgrond in? In het echte leven vind ik het al lastig zat om mijn eigen leven te controleren, laat staan die van anderen.
Als God onzeker is, betekent dat dat hij menselijk is. Als hij menselijk is, maakt hij fouten. Een God die fouten maakt, ik vind het geen prettig idee.

Mijn doel is geluk. Denk ik. Tevredenheid. Rust. Liefde. Cliché dus.

Bij welke muziek heb jij voor het laatst gehuild?

Liefs,
Esmer

[Choking Duck]

Lieve Esmer,

Zo, over die drempel ben ik ook heen. Op de een of andere manier stuit dat 'lieve' in de aanhef me enorm tegen de borst. Wat kunnen mensen ervan denken? Kom ik dan, als jongen zijnde, niet veel te plakkerig over? Wat als? Wat als niet?! Zo kan het eeuwig verder gaan.
Toch ben ik er achter gekomen dat het me sterker maakt als ik mijn angsten toegeef. Het onderkennen ervan geeft me in ieder geval meer houvast op mezelf. De mensen die overduidelijk onzeker handelen, zij die het zijn, maar niet doorhebben of toegeven. Die kan ik wegwuiven. Ik hijs me misschien op aan ze, maar ik weet wel zeker dat ík mijn angst of eigenschap tenminste kan erkennen. 'Je maakt me onzeker. Je knijpt mijn keel dicht. Maar ik hoef tenminste geen houvast van jou de grond in te stampen om me beter te voelen, lul.'

Falen is eigenlijk niet altijd negatief. Moet je bereid zijn verder te kijken dan alleen je falen, om dat te zien?

De mening van de ander doet er enkel toe als je er wat om geeft. Bij het vragen om 'feedback', geef je om andermans mening. Evenals met angst voor die mening, toch? Belangrijker is misschien wel hoe je die mening opgelegd krijgt. Wanneer dertig gekke mensen jou, als normaal zijnde, vertellen dat je gek bent, zou je er dan niet vanzelf van overtuigd raken? Vertroebeld de mist boven je pad zich dan niet erger en erger? Enkel de knerpende steentjes zijn dan nog betrouwbaar als houvast.

Maakt God de fouten of doen de mensen die hij gecreëerd heeft dat? Wie weet is de aarde een leerplek. Misschien mogen we 'verder' als we hier genoeg geleerd hebben. Wie weet is er wel geen God en zijn er regels gedefiniëerd die gewoon zo zijn. Vast, als met wiskunde en natuurkunde. Een soort van oorzaak en gevolg die elkaar door en door opvolgen. Ik denk dat ik me daar maar aan vasthoud. Er zijn meerdere groepen die beweren dat hun geloof het beste is. En waarom?! Hoe kunnen ze dat in Gods naam zeggen als ze het andere geloof amper bekeken hebben? En als ze het bekeken hebben, kunnen ze dan nog zeker zijn van hun eigen geloof?

Clichés zijn misschien wel de meest ware dingen die er bedacht zijn. Lijkt het gras niet altijd groener aan de overkant ? Is het niet zo dat een hoop dingen hun glans verliezen als ze te vaak bekeken worden? Of probeer ik slechts voor mezelf met fascinatie naar alles te blijven kijken? Want het ís niet vanzelfsprekend. Toch?

Ik denk dat dat ik het laatst gehuild heb bij Verdronken vlinder van Boudewijn de groot. Om het plat neer te zetten. Het is gedraaid in het huis van mijn oom, toen hij daar opgebaard lag, in zijn kist. De lul. Mijn lieve oom. Zomaar dood. Ik zou willen dat ik wist wat 'dood' nou eigenlijk precies was. Waar is ie heen? Waarom hij?!

Wat gebeurd er na de dood, volgens jou?

Liefs,
Jeroen

Lieve Jeroen,

Voor mij betekent 'Lieve' zeggen tegen iemand die je niet kent, dat je gelooft in het goeds dat die persoon in zich heeft. Bij bekenden doe ik het niet zo vaak. 'Liefs' onderaan een brief zetten houdt in mijn ogen in dat je diegene al het goede toewenst.
Je angsten onder ogen zien is een van de engste dingen die er zijn. Net als je eigen fouten toegeven en weten dat je moet veranderen. Je geeft iets van jezelf weg en je weet niet wat je terugkrijgt. Doodeng. Maar wel heel erg goed. Je komt jezelf tegen, wordt op je fouten gewezen, schaaft hier en daar een beetje bij. En je zal zien; de volgende keer gaat het net iets makkelijker. Zolang je maar probeert. En gelooft in jezelf. Dat blijf ik herhalen. Never, ever, ever lose faith. Beloof me dat.

Ja. Je moet zeker verder kijken om te zien dat falen niet altijd falen is. Ten eerste: Wat is de definitie van falen? Voor mij is falen hetzelfde als vallen maar niet opstaan. Gewoon blijven liggen waar je ligt. Of wel opstaan en verder lopen op dezelfde manier, waarbij zeker is dat je nog een keer op je gezicht gaat. Niets is falen als je er van leert.

Ik weet niet of er een God is. Ik denk wel dat er meer is dan dit, maar ik noem dat geen God of Allah. Alle anderen die daar wel in geloven, moeten dat vooral doen. Als zij daar houvast aan hebben, waarom niet? Moorden 'vanwege je geloof' vind ik niet kunnen. Net zoals verkondigen dat jouw geloof het beste is. Dat jij erin gelooft, dat het voor jou waar is, is best. Maar ga anderen er niet mee lastig vallen. Een christelijke vriendin zei ooit, toen ik me zwaar klote voelde, tegen me: 'Ja, ik heb tenminste nog mijn geloof om op terug te vallen. Jij hebt helemaal niks. Misschien moet je eens mee gaan naar de kerk.' Ik spreek haar nooit meer.

Men zegt vaak dat ik raar en apart ben. Ik weet het niet. Wat is raar? Wat is apart? Mensen bedoelen dat positief, maar toch weet ik niet wat ik ervan vind. Wil ik dat wel? Waar ik heel erg bang voor ben, is verdwijnen in de grote massa. Ik wil me altijd ergens door onderscheiden, al durf ik niet compleet anders gekleed/getattoeërd/gepierced door het leven te gaan.
Ik vraag aan wildvreemden in de trein of zij weten wat er gebeurd als je gootsteenontstopper in een cellofaantje doet en op straat legt. Ik kan janken bij klassieke muziek, maar uit mijn dak gaan bij Rowwen Heze. Ik zeg wat ik denk, vaak zonder de nodige tact. Ik ben bang voor kale mannen, maar mijn beste vriend is kaal. Ik heb een zwak voor jongens met lang haar mits het gewassen is. Ik kan op een zaterdagnacht besluiten dat ik zondag naar het strand ga. Ik vind het heerlijk om in de auto te zitten met mijn beste vriend en de muziek heel hard aan te zetten. Ik heb duisent plannen die toch nooit uitkomen. Mijn beste vriendin is een kale jongen van 22 met een bril en een sikje. Ik zeg tegen wildvreemde mensen dat ik hun haar zo ongelooflijk stoer vind. Een van mijn beste vriendin is de ex van mijn zus. Ik kan niet tegen mensen die het alleen maar over zichzelf hebben. Ik sta bij concerten helemaal vooraan tussen allemaal ontblote borstkassen. Ik word panisch bij het idee dat ik in bikini moet. Ik voel me beter als ik beweeg maar doe het niet. Ik ben zwaar jaloers op iedereen die met mijn ex omgaat, maar wil de komende tijd niets met hem te maken hebben.
En nu het belangrijkste, hetgeen waar ik op dit moment het hardste mee bezig ben.
Ik wil niet leren. Ik wil het meteen kunnen. Ik stapte niet op fiets voordat ik zeker wist dat ik kon fietsen. Ik begon niet met roken voordat ik zeker wist dat ik kon inhaleren. Ik wilde geen tent opzetten die ik niet kende. Ik wilde niet op een brommer naar huis rijden waar ik nog nooit op gereden had. Ik wilde geen seks voor ik het goed kan. Ik wil geen friet op het station eten, omdat ik dat niet kan. Eten uit een kartonnen bakje. Ik wil geen toetsen maken voordat ik het kan. Ik wil niet sporten voordat ik weet welke beweging wanneer. Ik wil het niet. Niet zonder de zekerheid dat ik het kan.
Betekent dat dat ik bang ben om te falen?

Ik weet niet wat er na de dood gebeurd. Ik denk dat je geest verschillende dingen doet. Mijn oma was op zestien september een jaar dood. Mijn tante was op zeventien september een jaar dood. Mijn oom is al vijf jaar dood, de precieze datum durf ik je niet te geven. Ik ben ervan overtuigd dat oma ergens is waar ze opa, Piet en Nel heeft gevonden. Ze zijn bij elkaar en dansen. Vraag me niet waar. Vraag me niet waarom. Het is gewoon zo. Tegelijkertijd weet ik ook dat mijn oma hier is. Ze heeft het gezien toen wij de zestiende met de hele familie bij ons buiten in de tuin zaten en de kleintjes op de trampoline zoveel lol maakte. Ze ziet me, overal waar ik ga, en ze is trots op me. Mijn tante is bij haar kinderen. Ze ziet wat R. en F. doen en daar is ze heel erg trots op. Ze kon het de laatste maanden die meer laten zien, maar ze is het. Ik weet niet waarom. Maar het is zo.
Zijn er ouders die niet trots zijn op hun kinderen?

Waar ben jij het meest trots op?

Liefs,
Caroline

[I C U]

Lieve Caroline,

Inderdaad, 'lieve' en 'liefs' betekent dat je iemand het allerbeste wenst. Voor mij betekent het ook het echte schrijven. Voor zomaar iets, een eenvoudige e-mail of een snel smsje, daar zet ik geen 'lieve' boven. Het maakt hetgeen wat ik schrijf bijzonderder.

Ach, falen. Zoals ik eerder schreef, had ik het idee dat ik vorig jaar gefaald heb. Maar het tegendeel is waar: ik heb iets geprobeerd, het was niet mijn ding en dus ben ik iets anders gaan doen. Wat me wel bevalt. Net wat je zegt, vallen en weer op staan is niet falen. Blijven liggen, dat is falen. Denk ik.

Sommige mensen hebben baat bij het geloof. Geweldig. Ik geloof niet, niet in God of wat dan ook. Ik weet niet wat ik geloof, er is iets, soms voel je gewoon dat er iets is.
Het geloof heeft veel mensen vernietigd, veel mensen geholpen. Is geloof een goed iets? Tja.

Caroline, voor zover ik je ken, ben je apart, op een positieve manier. Raar? Nee. Raar is een raar woord, het heeft een negatieve bijsmaak. Dat past niet bij je, vind ik.
Dat je alles al bij voorbaat wil kunnen, betekent misschien wel dat je bang bent voor iets nieuws. Maar laten we wel wezen: Niets is 100% zeker. Maar wat seks en brommer rijden betreft: velen zijn je voorgegaan en velen hebben het met succes gedaan. Heerlijk dubbelzinnig.

Ik weet niet wat er na de dood gebeurd. Laatst las ik in een boek dat de hoofdpersoon niet dood wilde omdat hij wist wat er in het licht na die lange donkere tunnel was. Het verhaal vertelde niet wat dat dan was, maar hij was er bang voor.
Ik weet het niet. Ergens denk ik dat de doden onder ons zijn, in wat voor vorm dan ook. Soms denk ik dat we allen opgenomen worden in the circle of life. Ik weet het niet.

Trots. Pfff. Ergens vind ik het een deprimerende vraag, weet je dat? Ik zit nu echt rond te kijken in mijn kamer, op zoek naar iets waar ik trots op ben. Mijn aanzienlijke collectie DVD's? Mijn boeken? School? Mijzelf? Ik ben trots op het feit dat ik goed kan skiën, dat ik kan lezen.
Trots op Nederland. ARGH! Maar dat is heel persoonlijk natuurlijk. Stomme partij.

Maar ik heb vakantie!

Als je het geld had, de tijd en de energie, wat zou jij dan in de vakantie gaan doen?

Liefs,
Esmer

[Vogelvrij]

Beste Esmer,
Nee, net zoals Jeroen zie ik wel degelijk een drempel om 'lieve' te gebruiken. Of misschien niet eens een drempel, ik heb er gewoon niet zo'n behoefte aan. Ik vind het toch altijd een beetje klinken alsof je verliefd op diegene bent en ook al weet jij best dat dat niet het geval is, ik wil dat toch vermijden. Met 'liefs' als afsluiting heb ik dan weer geen probleem.

Ik verlang er hartstochtelijk naar om te blijven liggen.
Ik kan dat niet. Betekent dat dat ik niet kan falen? Ik krabbel steeds weer overeind. En dan val ik weer neer. Blijven lopen, dat is voor mij niet falen. Ook dat kan ik niet.

Wat fijn dat je vakantie hebt, Esmer. Ga je nog iets leuks doen? Ik moet nog twee weken, dan vertrek ik naar Tunesië. Natuurlijk heb ik daar heel veel zin in, even een week helemaal niets. Tegelijkertijd ben ik een beetje zenuwachtig. Ik ben niet goed in leuke dingen, dan denk ik dat het per se leuk moet gaan zijn en word ik daar zo zenuwachtig van dat het juist mis gaat. Maar ik ga proberen om het allemaal gewoon te ondergaan, er niets van te verwachten en gewoon het op me af te laten komen.

Ik ben een veelgebruiker van het woord 'gewoon'. Maar eigenlijk is alles juist zo niet-gewoon. Ik gebruik het enkel om aan te geven hoe ik wil dat de dingen zijn.
Hebben mensen wel eens commentaar op jouw taalgebruik?
Liefs,
Marleen
P.S. Krijg ik ook nog een pb alleen voor mij?

[flyaway]

Lieve Esmer,

Juist de aanhef 'beste' ligt mij niet. Omdat je nooit kan weten of er een Esmer bestaat die nog beter is dan jij. En misschien ben jij wel helemaal niet best, dan noem ik je toch zo en dan weet je dus dat ik lieg.

Natuurlijk, je weet nooit of ik de waarheid verkondig in mijn zinnen. Maar is dat nodig? Staat het niet veel beter om te zeggen 'lieve Esmer', dan 'Esmer, ik ken je niet dus de aanhef weet ik ook niet, ik hoop dat je dit niet verkeerd oppakt, maar anders zou het me eigenlijk ook niet uitmaken omdat ik je toch niet ken'? En daarnaast, je zal nooit de complete waarheid kunnen weten, of vertellen.
Ken je het boek 'de donkere kamer van Damocles'? Het is geschreven door Willem Frederik Hermans, ik ben er nu mee bezig. Zijn boeken hebben als diepere boodschap vaak zijn wereldbeeld. En in dit boek gaat het erover dat je nooit weet of de realiteit zoals je die ziet echt is. Interessant, toch?

Blijven liggen is een keuze. De keuze is nooit fout, de beweegredenen bepalen dat. Zolang je volgens reeele goede argumenten er voor kiest om iets te doen, kan het nooit puur fout zijn. Ik vind het knap dat je steeds weer overeind krabbelt, dat betekent dat het geen complete nederlaag geweest is. Je verlangt hartstochtelijk, maar je doet het niet... Is het correct om verstandelijk te handelen of moet je soms ook je gevoel volgen? Is dat heel duidelijk zwart-wit te zeggen?

Ik heb nog maar twee dagen vakantie, maar heb zat leuke dingen te doen. Vanmiddag naar mijn opa, hij is vijfentachtig geworden. (Volgens mijn Nederlandse stencils, tweede klas, moet je getallen onder de twintig in letters zetten en daarboven in cijfers. Maar in boeken komt het altijd geschreven voor, dat klopt dan toch niet? Of kloppen mijn stencils niet?)
Tunesie ben ik nooit geweest. Ik heb ook geen idee waar dat ligt. Afrika? Azie?
Het is verstandig om niets te verwachten en gewoon maar te zien. Als je iets leuks gedaan hebt, heb je daarmee de start gemaakt en gaat het steeds soepeler om vanuit jezelf leuke dingen te doen. Veel plezier daar in elk geval, waar het ook ligt! Stuur je me een kaartje?

'Gewoon' gebruik ik abnormaal veel, deze brief heb ik het wel twintig keer weggebackspaced. Ken jij nog leuke neologismen? Nouja dat kan eigenlijk niet, anders zijn ze niet nieuw meer, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Het commentaar wat ik vaak krijg is dat ik te snel praat, maar wel met goede grammatica.
Nou ik ga afsluiten, die pb komt eraan =)

Liefs,
flyaway

Lieve Flyaway,

Wie ben jij? Gisteravond heb ik met drie vrienden veel gepraat over wie we eigenlijk zijn, wat voor rollen dat je aanneemt en hoe het kan dat je die rollen aanneemt. Ik ben heel veel, zoals ik al eerder zei. Ik ben een haantje-de-voorste, een psycholoog, een vriendin, een verleidster, een hypocriet, een leugenaar, een eerlijkheidsmens, een muurbloempje en een ster. Alles tegelijk, Maar bij wat ik me het beste voel? Als ik bij mijn vrienden ben, dan voel ik me het beste. Nee, ik moet het anders zeggen. Als ik bij mijn beste vriend ben. Dan voel ik me het beste. Vraag me niet wat of wie ik ben, ik weet het niet.

Alles kan gelogen zijn. Als je het helemaal door wil trekken, is alles gelogen. Iedereen ziet dingen op zijn manier, iedereen kijkt anders tegen dingen aan. En dus is alles anders. De bomen langs de weg, de kleur van de bladeren, hun takken. Ik rijd er elke dag, ik ken ze door en door. En toch zijn ze altijd anders dan anders. Nooit zijn ze hetzelfde. Iedere weggebruiker die daar vaker rijdt, zal het met me eens zijn.

Ik weet niet of ik geloof in dat iets 'puur fout' kan zijn. Zoals je zegt, mensen hebben een reden om dat zo te doen. Of buitenstaanders dat (willen of kunnen) begrijpen is een tweede. Het is niet aan buitenstaanders om te oordelen of iets goed is of niet. Pas als die ander je een kijkje in zijn/haar hoofd gunt, mag je zeggen wat je ervan vindt. Mensen bekijken, bedenken en oordelen te snel. Ga er eens met een 'empty mind' in staan, zet je gedachten uit en kijk alleen maar. Wat zie je?

Ik heb geen vakantie. Of wel een beetje. Ik hoef maar drie dagen stage te lopen, waarvan twee tot acht uur en een dagdienst. Het is leuk, dat scheelt. Een beetje heb ik wel vakantie want ik ga dingen doen die goed voor me zijn of die ik leuk vind of die ik gewoon wil doen.

The world get's crazy, but our love can change it. And it's gonna get better, 'cause we carry it on - Pete Morton. Met liefde kun je alles.

Alle liefs,
Caroline

[Rob]

Lieve Caroline,

Je stelt een lastige vraag. Voor mij dan. Sta ik, überhaupt, wel in de positie om deze vraag te beantwoorden? Is het niet handiger om anderen, die mij anders zien, deze vraag te laten beantwoorden voor een objectiever beeld dan om te vertrouwen op mijn veel subjectievere beeld, dat misschien gekleurd is vanwege een inherente onzekerheid?
Ik zeg nu wel dat ik onzeker ben, maar ik heb ook een bron van zelfvertrouwen waar ik zekerheid uit put. De zekerheid gaat steeds meer de overhand krijgen: Wie ik ook ben, ik ben er gelukkig mee.

Maar wie ben ik daadwerkelijk? Ik kan hier een heel introspectief verhaal gaan vertellen over wie ik ben, maar het zou nooit afkomen; iedere keer weer zouden er nieuwe facetten opduiken die het onderzoeken waard zijn. Dan zou het overgrote deel van de brief over mij gaan, en dat vind jij sowieso al niet prettig. Of houd je wel van introspectieve brieven en gesprekken? Ik wel, vanwege hun persoonlijke aard.
Quidquid id est, de vraag kan ik niet beantwoorden en ik vind ook niet dat deze beantwoord moet worden door mij. Als je er echt achter wilt komen, kan ik je alleen maar aanraden met mij mee te gaan.

Voor ik verder ga over de realiteit, is mijn schrijfstijl je misschien wel opgevallen. Vreemd genoeg spreek ik niet zo, maar schrijf ik alleen maar zo. 't Is een vreemd trekje van mijn kant en een overblijfsel van toen ik op de universiteit zat.

Realiteit is een leuk onderwerp. Voornamelijk de perceptie van deze.
Laatst las ik een interessant artikel dat de objectieve realiteit zoals wij die kennen, misschien wel helemaal niet echt is, maar een hologram. Het idee hierachter was simpel: Een hologram bevat informatie en als je een hologram splitst, bevatten beide helften het gehele beeld en alle informatie (in tegenstelling tot foto's).
En sub-atomaire deeltjes kunnen altijd, direct met elkaar in contact staan, ongeacht de afstand tussen deze twee deeltjes.
Het idee is dus dat, op een dieper niveau, alle sub-atomaire deeltjes deel uitmaken van één geheel. Alles wat we nu zien en doen, is nep. Een illusie. Om de tekst uit het artikel te gebruiken:
In werkelijkheid zouden we niets meer zijn dan een `ontvanger` in een kaleidoscopische zee van frequenties, die informatie haalt uit het hologram en deze 'vertaalt' naar de voor ons bekende, fysieke werkelijkheid.

Hoe raar zou dat zijn? Dat we eigenlijk allemaal verbonden zijn, deel uitmaken van één geheel, en dat jij eigenlijk al wist wat ik jou ging vertellen nog voordat het hier op het scherm stond?
Het is misschien een leuk idee om naar te kijken met een 'empty mind'.
Zou jij er last van hebben als dit de uiteindelijke waarheid bleek te zijn? Zou je wereld geheel overhoop liggen? Of maakt het je eigenlijk niet uit?

In puur fout en goed geloof ik niet. Ik geloof sowieso niet in fout of goed. Wij mensen plakken maar wat graag overal een label op, terwijl dat lang niet altijd nodig of handig is. Het is, naar mijn mening, aan niemand om iets of iemand te beoordelen. Helaas zit het in onze natuur om dat toch te doen.

Vakantie hebben doe ik nog niet. Misschien tijdens de kerst als ik dan vrij neem en anders heb ik drie weken wanneer mijn stageperiode voorbij is.
Weet jij een goedkope, leuke, koele, winter- of herfstachtige bestemming?

Voor ik afsluit: Je citaat over de liefde is mooi en ik ben het helemaal met je eens. Maar je moet de liefde wel staande kunnen houden, anders heb je er nog niets aan.
Daarom mijn favoriete, liefde-gerelateerde citaat van Dream Theater: "Honesty, trust, faith and desire, carries love through each darkest fire."

En nu houd ik er mee op, anders blijf ik doorgaan en doorschrijven. De brief is nu lang genoeg geworden en er moet ook gewerkt worden.

Liefs,
Robbert

Lieve Robbert,
Vraag me niet waarom, of hoe het kan, maar ik werd blij dat jij degene was die mijn een brief schreef. Regelmatig lees ik je posts op het LJH-topic en het Relationele-topic, en dat maakt me nieuwsgierig. Ik weet niet waarom, maar sommige mensen op het forum hier maken me nieuwsgierig naar wie ze zijn. Wie zit er achter die posts, achter die nick en achter die ava? Zijn ze wie ze zeggen dat ze zijn? Soms wil ik door mijn pc kruipen om de mensen die posten dat ze zich zo kut voelen, vast te houden, te knuffelen en samen met hen te huilen.

Mijn vraagstelling was verkeerd. Ik corrigeer: Wie denk jij zelf dat je bent? Als jij jezelf tegen zou komen, wat zou je dan zien? Zou je het met jezelf kunnen vinden? Zou je je eigen vriend worden? Ik niet. Ik heb geen hekel aan mezelf. Meestal vind ik mezelf best een leuke meid. Maar ik weet ook van mezelf dat ik een gigantische trut kan zijn. Ik kan heel gemeen zijn. Met name tegen mensen die op me lijken, want daar kan ik niet mee om gaan. Meestal zie ik dat achteraf pas, maar zodra ik mensen tegenkom die op me lijken, knalt het. Ik zou geen vriendin van mezelf worden. Dat neemt niet weg dat ik zéker weet dat ik een goede vriendin kan zijn. Ja, Kan Zijn. Als ik daar zin in heb. Als ik het idee krijg dat ik gewaardeerd word om wie ik ben en dat ik nog wat voor mijn vriendschap terugkrijg ook. Een tijd heb ik gedacht ik te veeleisend was. Mensen werden geen vrienden van Caroline. Die was raar, droeg jongenskleren, luisterde freakymuziek, had een duidelijke mening. Ach. Ik kan de mensen van vroeger aankijken en denken: Ik ben er nog. Ik ben er nog, en ik leef. Ik heb mijn rotte dagen, maar er zijn zeker dagen dat ik me heel goed voel. Maar ik ben er nog. En daar ben ik trots op.

Ik wil met je mee gaan, als je me toe laat. Als je mij de kans en de rust geeft om jou toe te laten.

Ik moest je gedeelte over kaleidoscopische werelden en hologrammen twee keer lezen voordat ik het snapte. Dat maakt je brief zo leuk. Ik houd van moeilijk taalgebruik. Het maakt makkelijke dingen ingewikkeld. En die ingewikkelde dingen dan weer omzetten in makkelijke dingen. Ik vind het mooi.
Het zou inderdaad best freaky zijn. Dan zou niets echt zijn, alles een ilusie. Kun je me dat (indien nodig per pm) nog een keer uitleggen, want ik denk dat ik het interessant vind. Dit zijn leuke speculeerdingen. Met een fles wijn erbij komen er, zodra dit onderwerp ter sprake komt, de meest gave dingen uit.

Ik weet niet of het verschil zou maken. Ik denk dat ik in eerste instantie helemaal in paniek zou raken. Niets bestaat, alles is nep en we leven al 2000 jaar in een illusie. Uiteindelijk zou die wetenschap niet zoveel verschil maken, denk ik. Het blijft toch allemaal hetzelfde? Mijn vrienden blijven mijn vrienden, mijn haar blijft rood, mijn zusje blijft een puber. Ik weet het niet. Zoals ik er nu tegenaankijk, denk ik niet dat het me veel zou uitmaken.
Wat ik me dan wel weer afvraag, is wie dat hologram dan maakt? Want dan moet er iemand zijn die dat bestuurd, die in de gaten houdt dat niemand zijn geheim ontdekt. Nou, whoever it is, hij is er bar slecht in.

Jouw citaat is ook erg mooi! Weer van die uitspraken om over na te denken. Pete Morton is daar heel erg goed in. Een singer/songwriter met de beste teksten die ik ooit ben tegengekomen. Zoals: We all need love to beat matter and thought.

Ben jij een gevoelsmens? Hoe zien andere mensen je? Waar geloof je in? Wat is je beste karaktertrek, en wat je is minst goede? Welke persoon heeft in jouw leven gezorgd voor een keerpunt? Wanneer kwam dat keerpunt? Vragen, vragen, vragen, vragen. Interesse in de ander, heet dat.

Liefs,
Caroline

[indigo]

Offtopic: Whoej, ik wilde net dit topic ook weer opstarten . Ik vond het zo leuk! Als ik weer tijd heb kom ik ook reageren.

Het vorige topic: Dit is het brieventopic dat ik Postzegel noem.

[Rob]

Lieve Caroline,

Ook ik vond het fijn toen ik er achter kwam dat jij antwoord gaf. Stiekem hoopte ik er op. Misschien zou ik even moeten wachten met antwoord geven en iemand anders de kans geven. Zo praten bevalt mij, want zo krijg ik de kans om alles rustig op papier te krijgen; zoals ik het perfect vind. En als jij dan toch antwoord krijg voor ik de mijne verstuur, krijg je 'm via privébericht.
Of misschien verstuur ik 'm sowieso wel via privébericht en post ik 'm niet. Last-minute besluiten zijn leuk. Op het moment weet ik zelf nog niet wat ik ga doen.

Iedereen die wil, mag met mij mee. Er is altijd plaats voor extra mensen. For now: Welcome aboard! Zoek je plaats en geniet van de rit.

Soms zijn dingen als posts, MSN en SMS erg limiterend. Hoe vaak ik wel niet wens dat ik toch even bij die persoon kon zijn die het nodig heeft. Al is het alleen maar zodat er iemand is die die persoon vasthoudt en naar die persoon luistert.

Ah, je bedoelde je vraag op die manier. Hm, dit kan ik van twee kanten bekijken: Ik kom mezelf tegen en we zijn op dat moment exact hetzelfde òf ik kom mezelf tegen en we hebben allebei verschillende levens geleid.

Voordat ik verder ga, een anekdote: Ik ben mijzelf ooit 's tegengekomen. Nouja, dat dacht ik. Toedertijd had ik nogal ... apart haar (lees: geverfd in een rare kleur die iedere weldenkende 19-jarige níet zou nemen). Ik fietste een keer richting college en zag daar een jongen lopen: Haar tot in zijn nek, zelfde kleur, zelfde bouw, ook donkere kleding aan.
Het eerste wat ik dacht was: "Whoa, wat doe ik dáár?!". Kan je nagaan hoe ik reageer als ik de echte ik ooit 's tegenkom.

At any rate: Ik zou geen vriend van mezelf worden. Ik zou niet eens met mijzelf optrekken. Net als jij heb ik geen hekel aan mijzelf, maar de interactie tussen mensen wordt juist spannend gemaakt door het onvoorspelbare en de verschillende standpunten. Ik zou bijna altijd van mijzelf weten hoe ik zou reageren, en da's niet de bedoeling van het geheel. Wat heb ik er aan als ik toch al weet wat er in mij omgaat?

Met de andere zou het wel gaaf kunnen zijn. We zien er dan wel hetzelfde uit, maar van binnen zijn we anders. Ik zou mij afvragen of ook hij geniet van de kleine dingetjes en het liefst niet moeilijk doet, of hij misschien wel een vriendin heeft, op welke types hij valt, wat voor muziek hij leukt vindt, of hij ook wanhopig probeert te leren hoe hij gitaar moet spelen, hoe hij tegen de wereld aankijkt, heeft hij dezelfde waarden en normen, waarom zit zijn haar anders, etc.. Ik zou zoveel vragen kunnen verzinnen voor mezelf.
Er zouden dan zoveel vragen zijn die ik aan 'mij' zou willen stellen, dat we wel een paar weken nodig hebben om alles te vertellen.

Speculeren en hypothetische gesprekken voeren zijn twee heerlijke dingen. En vooral als je de bestaande grenzen in zijn geheel negeert. Dat is het mooie van verbeelding: Je kunt alles negeren wat je in het echt zou tegenhouden. De mijne draait soms overuren en al helemaal tijdens de avonden die jij beschrijft. En de jouwe?
En een PM met de uitleg, komt er aan.
Misschien moeten wij eens een kurk opentrekken (of een blikje) en gezellig redeneren over wie het hologram maakt en waarom hij het in onze ogen zo slecht doet.

Dat zijn leuke vragen. Met de manier waarop ik ze beantwoord, krijg je met gemak een antwoord dat zo groot is als de rest van de brief. Maar ik zal mij inhouden en proberen het niet te lang maken. Zelfanalyse en de erdoor verkregen zelfkennis is mooi. Ik leer graag over waarom ik doe wat ik doe.

Ik moest eerst opzoeken wat een gevoelsmens nou eigenlijk is. Maar het ligt aan de situatie of ik dat wel of niet ben. Meestal heeft het verstand de overhand, maar dat betekent niet dat ik geen keuzes maak gebaseerd op emoties. Het ligt geheel aan de situatie en hoe ik mij voel op dat moment. Misschien is een gevoelsmens wel goed om wat balans te creëren met mijn niet-gevoelsmens kant.

De willekeurige voorbijganger ziet de zoveelste, ongezellig kijkende persoon die met muziek de rest van de wereld buitensluit. Misschien vraagt 'ie zich en passant af waarom ik lees terwijl ik over straat loop.
Anderen mensen, die mij iets langer kennen, zien van alles en nogwat. Die zien iemand die de dingen niet te serieus neemt en luchthartig is. Iemand die om alles lacht en in veel dingen humor ziet, maar serieus kan zijn als het nodig is. Iemand die teveel trivia heeft.
Mensen die echt dicht bij mij zijn, zien wie ik werkelijk ben. Maar da's een knap persoon die mij zo tegenkomt. Ik kan mezelf soms al niet vinden in het doolhof dat ik ben; laat staan dat iemand anders dat lukt. Maar wie weet. Ooit.

Ik geloof in mijzelf; dat wat ik wil kàn, als ik het maar probeer. Ik geloof ook dat ik er altijd beter vanaf kom dan toen ik begon. Ik geloof dat alles altijd goed komt; dat alles een zonnige kant heeft.
Ik geloof in zoveel. Maar niet in God, Allah of wie/wat dan ook.

Mijn beste punt is eigenlijk mijn optimisme; het maakt het leven veel minder erg dan dat het is. Ik weet dat het niet lijkt alsof ik optimistisch ben, maar ik ben het wel degelijk.
Mijn minst goede? Vast en zeker mijn paranoïa. Het is een te vervelende eigenschap om te hebben en ik heb er ongezond veel van.

Ik ga flauw doen en twee keerpunten opschrijven.
De eerste was toen ik net mijn eerste vriendin kreeg, nu alweer 4,5 jaar geleden. Geleidelijk aan begon ik mij te realiseren dat, naast mijn familie, er wel iemand was die van mij kon houden om wie ik was. Ik realiseerde mij dat er niets mis
was met mij. De relatie zelf is ondertussen allang alweer voorbij, maar die 'les' die ik toen heb geleerd, zal mij altijd bijblijven.

De tweede was zo'n 5 à 5,5 jaar geleden. Tieners en depressie gaan niet samen. Bij mij ook niet, ondanks het feit dat ik niet echt een gevoelsmens ben. Maak je maar geen zorgen, ik had geen zelfmoordneigingen en ga deze nooit krijgen, ook. Daarvoor houd ik teveel van
het leven en van mijzelf. Narcisme? Wie weet. Dat laat ik lekker in het midden.
Toendertijd ging ik door een korte depressie. Alles was negatief en vervelend en kut. Vraag me niet hoe, maar op de een of andere manier heb ik mijzelf kunnen dwingen om positief te denken. En om niet alleen positief te denken maar ook om te genieten van de kleine dingetjes in het leven. Kut voelen mocht nog wel van mij, maar perpetueel negatief denken niet. Sindsdien ben ik een stuk vrolijker en sta ik veel beter in mijn schoenen.

Nu twee vragen voor jou. Je mag ze allebei beantwoorden, maar minimaal één zou leuk zijn.

Eerste vraag: Stel, je kunt voor vijf minuten terug naar een bepaalde tijd: Wat zou je dan doen en waarom?
Alhoewel ik een hekel heb aan regels, stel ik er toch een paar op:
- Je krijgt maar 5 minuten. Niet meer en niet minder.
- Je mag alles doen en laten wat je daar wilt zonder ervoor veroordeeld te worden. Of je wat met de omgeving of mensen doet of laat, is geheel jouw keuze.
- Je mag ook naar een tijd waar jij nog niet bestond (dus WOII, de Renaissance of de prehistorie). En je mag nog steeds alles doen wat je wilt.

De andere vraag: Stel, geld speelt geen rol meer in je leven. Je hebt er zoveel van, dat je een paar miljoen gemakkelijk kunt missen. Wat zou je hiermee doen? Ook hier heb je een regel om je aan te houden: Je mag géén maatschappelijk verantwoord antwoord geven door bijvoorbeeld te antwoorden dat je alles aan een goed doel geeft. Je mag wél zeggen dat je, bijvoorbeeld, je familie uit de brand helpt. Het gaat er hier dus om wat jij zou doen met jouw geld. Een egoïstische manier van stellen, ja.
Maar ik ben nog altijd benieuwd naar het antwoord.

Da's ook een mooi citaat, ja! Zelf ken ik Pete niet, maar van wat ik heb gelezen, kan ik mij wel vinden in zijn gedachten over de liefde. Citaten zijn zo handig. Een citaat over citaten: "[Derek] says someone else has already said it best. So if you can't top it, steal from them and go out strong."

Bij dezen!

Liefs,
Robbert

P.S.: Als iemand anders hier antwoord op geeft, zou ik nog graag een persoonlijk antwoord ontvangen?

[indigo]

Robbert,
ik hoop dat ik niet te veel tussen jullie beide kom. Brieven schrijven is fijn, want papier (of in dit geval: het beeldscherm) is zoveel geduldiger dan mensen. Tijd nemen, erover nadenken wat je schrijft en zo goed mogelijk uit kunnen drukken wat je voelt. Overigens heb je gelijk in wat je schrijft over msn en posts, dat ze erg limiterend kunnen zijn. Dat geldt in enige mate natuurlijk ook voor brieven. Toch merk ik dat het mensen (en ook mezelf) erg goed kan doen als er mensen per msn/sms/forum bezorgd reageren en vragen hoe het gaat.

Houd jij van last-minute besluiten? Ik ben wat dat betreft verschrikkelijk, ik kan slecht tegen veranderingen op het laatste moment. Dat is lastig, want daardoor mis je leuke dingen, of vind je ze minder leuk omdat ze je plannen omver hebben gegooid. Misschien wel een leerpunt voor mij - deze week heb ik een practicum gehad waarin ik heb geleerd dat alles nog te leren is .

Geloof jij dat, dat je altijd nog alles kunt leren? Men zegt dat het moeilijker wordt als je ouder bent, maar ik geloof daar niet zo in. Of misschien wil ik het niet; ik wil altijd nieuwe dingen kunnen blijven leren. Het zou toch vervelend zijn als op een bepaald moment het leren van nieuwe dingen, nieuwe patronen niet of nauwelijks meer gaat? Ik kan het me althans slecht voorstellen.

Wat grappig dat je het hebt over jezelf tegenkomen. Het wordt vaak als uitdrukking gebruikt: 'ja, dan (...) kom je jezelf echt tegen'. Ik heb het persoonlijk nog nooit meegemaakt, of misschien niet bewust. Betekent dat dan dat ik mezelf niet ken, of niet helemaal? Volgens mij wel. Er zijn altijd kanten van jezelf die je niet kent en andere mensen wel (en overigens andersom ook). Is dat slecht, als je jezelf niet helemaal kent? Zou je anders functioneren als je ze wel kende? Of was je dan heel iemand anders? (Begrijp je mijn punt? Je kunt bv. heel onzeker of arrogant of watdanook overkomen op andere mensen terwijl je je dat helemaal niet bewust bent en misschien ook nooit zult worden als niemand je erop wijst.)

Ik weet niet of ik een vriend van mezelf zou worden. Misschien niet, omdat we te veel hetzelfde zouden zijn. Dat kan heel leuk zijn, maar gaat denk ik toch vervelen. In relaties, wat voor soort dan ook, heb je toch een soort interactie nodig tussen personen.
Met sommige mensen raak je nooit uitgepraat, hoe komt dat toch? En dan bedoel ik niet alleen de dagelijkse dingen over wat je hebt gedaan en hoe het met je gaat, maar de veel diepgaandere onderwerpen. Heb jij mensen waarmee je zo'n relatie hebt?

Een hologram is eigenlijk een soort stamcel van zichzelf, begrijp ik. Uit elk willekeurig stukje van een hologram kan het helemaal opnieuw worden opgebouwd, maar is het dan nog zichzelf, voor zover je bij een hologram van een identiteit kunt spreken? Het is raar om te bedenken dat je uit een embryo twee genetisch volledig identieke baby's kunt maken, maar dat ze toch een eigen persoonlijkheid hebben. Waar zit je persoonlijkheid dan?

Soms sla ik stukjes over van je brief, neem het me niet kwalijk want ik snap niet altijd precies wat je bedoelt. En misschien is dat ook niet nodig.

Zelfanalyse is handig en kan van pas komen, maar doe je er ook wat mee? Of constateer je alleen dat je zo bent zoals je bent, en dat je dat wel okee vindt? Ik vind het altijd lastig om iets met mijn analyses te doen, omdat ik dan normale gedragspatronen moet doorbreken. Zoals gezegd, ik houd niet van te veel verandering van plannen .

Ik ben geen gevoelsmens. Of nee, ik ben wel een gevoelsmens. Ik weet het niet. Misschien ben ik geen van beide, of allebei. Ik ben gevoelig voor hoe anderen zich voelen, maar kan heel erg vanuit mijn gevoel reageren, ook al is dat lang niet altijd voor iedereen duidelijk. Doet het ertoe? Als mensen mij kennen denk ik van niet.

Daarmee kom ik op een ander interessant stuk in je brief: wie ben jij? Besta jij uit je vrienden, je hobby's, je muziek, je school: is dat je identiteit of is dat wie je werkelijk bent? Of is je identiteit niet te omschrijven, hoogstens uit te drukken in de wat 'wereldlijker' dingen zoals hobby's en school?
Ik worstel er nog wel eens mee of ik dingen doe omdat ik ze werkelijk uit mezelf leuk vind of omdat ik ze heb leren leuk te vinden. Ken ik mezelf? Ja, ik weet hoe ik reageer in bepaalde situaties en hoe ik graag op anderen zou willen overkomen. Maar misschien ben ik dat niet zelf. Ik denk dat ik er niet achterkom. Misschien is dat ook niet belangrijk; je moet het tenslotte ook een beetje leuk maken zonder steeds overal over na te hoeven denken.

Zonet had ik een interessante discussie thuis: ontstaat de emotie die je aan bepaalde liedjes toekent alleen door de tekst, of door de muziek en de tekst, of alleen door de muziek, of zelfs alleen door de herinnering die je bij die muziek hebt? Heb jij een bepaald liedje dat je erg ontroert, en waarom? Of ken je ook muziek zonder tekst die je erg heeft ontroerd? In mijn geval roepen 'mooie' liedjes vooral bijzondere herinneringen op, of passen ze goed bij mijn situatie op dat moment. Het is dus een combinatie van muziek én tekst: zonder tekst is de muziek saai, en alleen de tekst doet me ook niet zoveel. En dat dan op het juiste moment natuurlijk.

Je keerpunten zijn niet flauw, maar leuk om te lezen. Voor jou zijn ze belangrijk en het leert me iets over jou. Ik vind het knap dat je jezelf hebt leren positief te denken. Of dwing je jezelf ertoe? Het moet goed zijn om zo te leven, van alle kleine dingen genieten en niet altijd maar negatief denken. Maar hoe doorbreek je zoiets, vraag ik me dan af? Hoe heb je dat gedaan?

Oef, de vragen die je stelt zijn niet makkelijk. Ik begin gewoon met de eerste, want je moet ergens beginnen, en waarom dan niet bij het begin?

Stel, ik kan voor vijf minuten terug naar een bepaalde tijd. Wat zou ik dan doen en waarom?
Vijf minuten is niet lang. Toch was mijn eerste en enige ingeving heel duidelijk: ik zou terugwillen naar een drukke stad in de Middeleeuwen, waar ik op een feest was. Vraag me niet waarom, maar ik heb me op de één of andere rare manier altijd aangetrokken gevoeld tot de Middeleeuwen: van het Archeon of Openluchtmuseum word ik dan ook daadwerkelijk blij. In die vijf minuten ga ik natuurlijk goed om me heen kijken, middeleeuws bier drinken en dansen; daarvoor is het een volksfeest. Ik zou genieten, heel erg genieten en alles in me opzuigen zodat ik, eenmaal weer terug in het hedendaagse, kan voelen hoe het echt was om Middeleeuwenaar te zijn.
Had je er een bepaald idee bij toen je deze vraag schreef: zou je zelf terug willen in een bepaalde tijd, zou je iets willen veranderen? Ik heb er nog over gedacht of ik terug wilde in mijn eigen leven en iets zou veranderen, maar nee: het is goed zo. Alles heeft een doel gehad, denk ik, al weten en begrijpen we het nog niet overal van. Dat klinkt berustend, maar ik bedoel niet dat alles wat nu bestaat goed is. Integendeel.

De tweede vraag is ook mooi, maar omdat de tijd zich begint te vestigen in mijn oogleden, geef ik hem door aan de volgende, aan jou dus eigenlijk.

"De andere vraag: Stel, geld speelt geen rol meer in je leven. Je hebt er zoveel van, dat je een paar miljoen gemakkelijk kunt missen. Wat zou je hiermee doen? Ook hier heb je een regel om je aan te houden: Je mag géén maatschappelijk verantwoord antwoord geven door bijvoorbeeld te antwoorden dat je alles aan een goed doel geeft. Je mag wél zeggen dat je, bijvoorbeeld, je familie uit de brand helpt. Het gaat er hier dus om wat jij zou doen met jouw geld. Een egoïstische manier van stellen, ja.
Maar ik ben nog altijd benieuwd naar het antwoord."

Citaten zijn zeker mooi. Zal ik afsluiten met een citaat? Dat staat wel wijs natuurlijk: daarvoor bestaan ze ook. Ik heb er liters en liters van verzameld toen ik nog Latijn had.
Dan toch, uit De Klein Prins van Antoine de Saint- Exupery: "Mais les yeux sont aveugles. Il faut chercher avec le coeur." (Maar ogen zijn blind. Met het hart moet men zoeken.)
Misschien ruk ik het wel helemaal uit zijn verband hoor; maar er schuilt wel enige waarheid in, wat mij betreft.

Het is nacht, of in ieder geval is het behoorlijk donker. Time to sleep. Ik wens je een hele goedenacht en hopelijk tot de volgende brief! Ik ben alweer verslaafd aan het schrijven.

liefs, Indigo

[I C U]

Lieve Indigo,

Eerder in deze briefwisseling ging het over het feit of je lieve boven de brief moet zetten of niet. Jij zet er niets boven, en tegelijkertijd sluit je af met liefs. Soms let ik op details.

Last-minute besluiten brengt mij op plekken waar ik anders niet zou komen. Meestal is dat positief, soms ook niet. Aan de andere kant, als ik al enige tijd op iets reken, wil ik dat het ook op die manier verloopt. In dat geval is een last-minutebesluit niet mijn ding.

Altijd, altijd kun je nieuwe dingen leren. Oké, bepaalde omstandigheden kunnen dat moeilijker maken, of misschien ben je op een gegeven moment zo vastgeroest in je denkbeelden dat je nieuwe dingen niet meer op kunt nemen, maar ik zal dat proberen tegen te gaan. Wat is er nou leuker dan nieuwe dingen zien, doen en leren?

Ik ben mezelf één keer tegengekomen, tenminste, bewust dan. Ik ontdekte dat bepaalde dingen toch belangrijker voor me waren dan ik dacht en toen een van die dingen mislukte, was ik daar danig van in de war. SOmmige dingen leren je een heleboel over jezelf, je ontdekt wat belangrijk voor je is, wie je bent en wat je eigenschappen zijn. Jezelf tegenkomen is niet altijd leuk, niet altijd makkelijk, maar je leert ervan.

Wie ben ik? Tja. Geen idee. Esmer, 19, bijna 20. Single, veel vrienden, drie iemanden. Spontaan, nuchter, vrolijk, relatief intelligent. Maar wíe ben ik? Nee, nog steeds geen idee. Ik weet ook niet wie dat bepaalt, of wat dat bepaalt. Waarschijnlijk een combinatie van heel veel dingen. Ik denk ook niet dat wie je bent een statisch iets is. Volgens mij verandert dat continu. Hoe anders kunnen mensen na 10 jaar compleet anders zijn dan daarvoor?

Muziek. Heel vaak zegt iemand iets, dan moet ik aan een bepaald nummer denken en dat begin ik dan spontaan te zingen. Best leuk. Muziek heeft voor mij veel herinneringen, bepaalde muziek dan. Tja, de tekst is belangrijk, maar ook de muziek die erbij hoort. En of ik me kan identificeren met het nummer. Het moet me raken.

Ik zou terug willen naar afgelopen zomer, naar een bepaald moment. Uit dat moment had ik meer moeten halen, toen dacht ik dat ik dat vooral niet moest doen (verdomme, principes!) maar ik had het achteraf gezien wel moeten doen.
Meer poëtisch zou ik terug willen naar... Misschien de tijd waarin mijn ouders elkaar ontmoetten. Soms vraag ik me af hoe dat in zijn werk is gegaan, hoe dat gelopen is. Ik zou dat wel willen zien, natuurlijk niet alle details, maar gewoon.
De prehistorie, ook iets wat ik graag zou willen zien. Hoe ging dat toen? Hoe waren de mensen? Hadden ze precies dezelfde behoeftes, naast eten, slaap en seks?

Een miljoen. Aii, veel geld. Ik zou het op de bank zetten, zodat ik wanneer ik klaar ben met m'n studie er een leuke woning van kan kopen. Nadat ik een leuke auto heb aangeschaft, natuurlijk. En m'n familie mee uit eten heb genomen. Voor de rest is er op dit moment niet iets waar ik zoveel geld voor nodig heb, ik heb een baan waarmee ik aardig wat verdien voor een student en daarmee kom ik goed rond. Dus ik denk dat ik het uiteindelijk op de bank zet en eens goed ga nadenken wat ik er verder mee wil.

Mijn citaat voor vandaag. Ik vond het een briljante eindzin van een zeer goed boek. Het is misschien wat platvloers, maar ik moest lachen toen ik het las: "Drink je glas dan leeg, zeeman. Laten we dronken worden en een baby maken" - Abby in Advocaat van de duivel door John Grisham.

Dan nog één ding dat ik kwijt wil, of eigenlijk wil vragen: Geloof jij in de liefde? Ik ben gisteren naar Alles is liefde geweest, zoals een groot deel van Nederland waarschijnlijk al gedaan heeft. Het was een leuke film, vermakelijk en zeker amusanter dan de gemiddelde Nederlandse romantische film. Maar, geloof jij erin? Liefde?

Liefs,
Esmer

Lieve Esmer,

Ten eerste, voordat ik het vergeet. In een van je vorige brieven zei je dat je mij 'apart' vond. Kun je me uitleggen waarom? Ik hoor dat meer, maar niemand kan zeggen waarom precies. Misschien jij wel. Via brief, pm of mail. Je hebt mijn nummer nog? Dan kan dat ook

Nu ga ik reageren op jouw brief.

Details zijn goed. Ze kunnen van cruciaal belang zijn. Sommige mensen vinden iemands lichaamstaal een detail, terwijl ik daar heel erg veel uit kan halen. Ik ga op mijn gevoel met mensen om en dat werkt vaak in mijn voordeel. Of de mensen doen alsof het in mijn voordeel werkt. Ik weet het niet. Het is goed.

De enige waarbij ik last-minute-besluiten bij kan maken zonder bang te zijn, is mijn beste vriend. Ik hoef dan niet bang te zijn dat het niet goed komt, dat we verdwalen, dat er dingen misgaan. Met hem kan ik alles. Hij kent mij en mijn beweegredenen. Weet waarom ik boos kan worden om heel kleine dingen. Hij weet waarom ik zo graag naar Les Miserables wil. Hij weet waarom ik zo graag bij hem ben. Hij weet waarom ik terug blijf gaan naar mijn ex. Hij weet dat ik af en toe een hand nodig heb. Hij weet dat ik allergisch ben voor bepaald gedrag. Hij wéét het. En dat is genoeg. Meer heb ik niet nodig. Voor buitenstaanders klinkt het raar, maar hij is mijn Iemand. Mijn eerste, enige, echte Iemand. Esmer weet waar ik het over heb, niet?

Ik ben nu op een punt waarop ik mezelf ben tegengekomen en er aan het werken ben. Ik ben me bewust geworden van bepaald gedrag dat ik vertoon in situaties en dat dat niet handig is. Ik ben nu hard aan het werk om daar iets aan te doen. Ik vond het heel erg moeilijk, want ik moet iets van mezelf loslaten, iets wat een groot gedeelte van mijn gedrag bepaald. Ik weet niet wat ik daarvoor terugkrijg en dat is doodeng. Gelukkig heb ik heel erg goede begeleiding, dus ik kom er wel. Alles komt goed.

Ik denk dat niemand kan zeggen wie hij is. Niet veel mensen kunnen dat. Met alles wat je zegt, doe je een ander gedeelte van jezelf weer teniet. Omdat een mens vol tegenstrijdigheden zit. Tenminste, ik. Voor de rest kan ik niet spreken. De mens is continu aan verandering onderhevig, net als onze tuin of het weer. Daar zijn het mensen voor. Heerlijk, maar wel moeilijk. Maar daar zit weer een uitdaging in. En de uitdaging zien in mensen die je in het begin maar vervelend vond, daar zit het hem.

Muziek is zó belangrijjk. Ik zou gek worden zonder. Meer kan ik er niet over zeggen.

Of ik in de liefde geloof? Ja. Voor mij is liefde net zo belangrijk als ademhalen, zien, bewegen. Zonder kan ik niet. Liefde is alles, alles is liefde. Alles dat ik doe, doe ik uit liefde. Liefde voor mijn ouders, liefde voor mijn vrienden, liefde voor de uitdaging, liefde voor mijn toekomst, liefde voor mezelf. Liefde voor alles.

Mijn zusje leunt steeds meer op me. Ze is dertien, een echte puber. Onzeker als ze is, vraagt ze veel bevestiging aan mij. Haar andere twee zussen hebben vaak het geduld niet om haar op te maken, met haar haar te frunniken. Het is een heel andere situatie waar zij nu inzit, maar ik herken veel van mezelf in haar. Het is een schat.

Dit is (voor mijn doen) een korte brief, maar ik ga hem toch afsluiten. Met een citaat. Van iemand hier uit dorp. Hij is een jaar of vijftig en heeft altijd verhalen. Een beetje een zwamnek, maar heerlijk om naar te luisteren. In het dialect zei hij: 'de waereld dreijt, zon sjient en vandaag kumt noeit mier truuk.' Voor de niet-Limburgers die hier niks van kunnen maken;
'de wereld draait, de zon schijnt en vandaag komt nooit meer terug.'
Ik moet er regelmatig aan denken en dan realiseer ik me dat dat echt zo is. Wat wil je nog meer? Maak het beste van je leven, beloof me dat. Neem geen genoegen met minder dan je verdiend, doe geen dingen waar je niet achter staat. Je bent het waard, omdat jij jij bent.

Liefs,
Caroline

[I C U]

Beste Caroline,

Natuurlijk wil ik je uitleggen waarom ik je apart noemde. Of vind. Het is niet makkelijk onder woorden te brengen, maar dat had je ook niet verwacht, denk ik. Het is om de manier waarop je je mening uit, de manier waarop je jezelf neerzet. De dingen waar je over nagedacht hebt en de manier waarop je die dingen onder woorden hebt gebracht. Dat alles is anders dan gemiddeld, vind ik. Natuurlijk zul je, net als ieder ander, je gemiddelde punten hebben, maar op deze gebieden vind ik je apart. Positief, weliswaar. Heb ik je vraag zo voldoende beantwoord?

Lichaamstaal is een apart iets. Ik kan een hele avond kijken naar lichaamstaal. Geweldig. Wat bedoelt diegene echt? Wil hij weg, wil hij blijven? Vindt hij het interessant? Ligt hij inwendig helemaal dubbel? Is hij sarcastisch of juist serieus?
Wetenschappelijke onderzoeken die ernaar gedaan zijn, vind ik ook interessant. Hoe een bepaalde stand van je voet kan aangeven of je geïnteresseerd bent of niet. Bizar toch?

Aan jezelf werken is zeker moeilijk. Ik weet niet in hoeverre ik mezelf al veranderd heb, of in hoeverre ik gegroeid ben, maar ik weet wel dat ik mezelf beter ken door sommige situaties. Sowieso ben ik weer wijzer geworden. Ach.

Mijn broertje is ook een puber. Hij zit met een beetje geluk in de laatste fase van het puberen. Ergens is het grappig, maar ergens ook onwijs irritant. Ach, ik denk dat het iets is wat vanzelf over gaat. Mijn broer en ik hebben maar heel weinig contact met elkaar, ik bedoel, echt contact. Goede gesprekken, hoe het er in ons leven aan toe gaat. Maar hij is er wel als ik hem nodig heb.

Ik wil weer verliefd worden. Hoteldebotel halsoverdekop verliefd. En het moet dan ook wederzijds zijn. Ik wil echte vlammen. Een meisje mag dromen, toch?

Ik vind het een mooi citaat. Ja. Ik kan er alleen op dit moment geen verzinnen om de brief mee af te sluiten, dus deze keer moet je het zonder doen. Sorry.

Liefs,
Esmer

Lieve Esmer,

Tijd om het topic weer eens leven in te blazen. Misschien dat iemand de energie heeft om mijn brief te lezen en te reageren.

Ik ben blij met je antwoord, dankje. Ik hoor vaker dat ik apart ben, dat ik eruit spring, en toch was er maar een iemand die me een, naar mijn mening, goede uitleg kon geven. De counsellor van mijn middelbare school zei eens tegen me: 'Natuurlijk kijken mensen je na, vind je het gek? Je hebt een kop dik vuurrood haar, iets wat hier al zeldzaam is. Bovendien straal je zoveel uit! Je hebt iets over je, een kracht ofzo. Een heel sprekend gezicht, vuurrood haar, een duidelijke mening, innerlijke kracht. Natuurlijk kijken ze je na!' Toen zat ik met mijn mond vol tanden. Ik weet nog steeds niet of ik het daar mee eens ben.

Ik vind aan mezelf werken ook moeilijk, maar uiteindelijk word ik alleen maar beter in wat ik al heel lang heel graag wil. Dus wat loop ik te klagen? Mijn stagebegeleidster omschreeft het als volgt: Je hebt achttien jaar lang een beeld van jezelf gehad, dat redelijk klopte. Nu komen er ineens allemaal eigenschappen bovendrijven waarvan je niet wist dat je ze had, of je moet ze ineens anders gebruiken dan je gewend bent. Daardoor word het beeld van jezelf door elkaar gegooid. Ik denk dat ze het daarmee heel goed heeft gezien. Ik ben het beeld van mezelf een beetje aan het bijschaven. Makkelijk is anders, maar goed is het zeker.

Mijn oudste zus is egoïstisch geworden sinds ze op kamers is gaan wonen. Mijn jongere zusje spreek ik niet meer zo heel vaak, maar ze heeft het veel over zichzelf, en zodra het niet over haarzelf gaat, wordt ze arrogant. Mijn jongste zusje, zoals ik al zei, is een puber. Ik zie haar niet zo heel vaak, maar ze is een schat. Redelijk onzeker, maar ze geniet van alle persoonlijke aandacht die ze krijgt als ik met haar aan het tutten ben. Als ik haar vraag of deze outfit wel kan, groeit ze anderhalve meter. Ze is dan zo trots dat ze haar oudere zus advies mag geven!

Verliefd worden is moeilik. Ik ben snel op mensen uitgekeken. De laatste jongen waar ik ècht verliefd op was, heeft me gisteren op een overduidelijke manier laten blijken dat hij toch echt wel een zak is. En voor het eerst in acht maanden ben ik compleet eerlijk geweest, tegen hem. Ik heb eindelijk gezegd wat ik dacht. En dat voelde goed.

In een serie werd ooit gezegd: 'Als ik ooit een moord pleeg, en ik kom in de gevangenis. Dan mag ik een telefoontje plegen, eentje maar. Zij is degene die ik zou bellen. Zij is mijn Iemand. Wie is jouw iemand?

Liefs,
Caroline

[tineke_88]

Lieve Caroline,

Je schreef dat je jezelf weer moest bijschaven, omdat je allerlei eigenschappen ontdekte die je eerst nog niet had. Ik denk dat je ze wel had, maar ze waren verborgen en je had ze nog niet nodig. Zodra je die eigenschappen moet gaan gebruiken, ontwikkel je ze ook weer. Dat noemen ze groeien, geloof ik. Uiteindelijk ben je alles, want alles is te ontwikkelen. Je bent alles en voor je gevoel toch ook weer niets, omdat je zo nietig bent in die zo hele grote, wereld met die miljarden mensen.

Als je klein bent heb je nog geen idee dat je er bent, daar denk je niet over na, maar zodra je in de puberteit bent ga je je afvragen waarom jij het verdient om er te zijn. Je gaat zoeken naar bevestiging dat jij het recht hebt om te leven. En als mensen je dan aandacht geven, krijg je een beetje dat antwoord dat je zoekt: je mag er zijn, mensen vinden je belangrijk dat je er bent, ze hebben je nodig. In de puberteit wil jij dat jij belangrijk bent en je moet al concurreren (voor je gevoel ) met al die mensen om je heen. Je kan niet meer om jezelf heen.

En als je dan verliefd bent, geef jij die persoon het gevoel dat ook hij/zij er mag zijn. Ook al vind diegene jou niet leuk, toch zal hij stiekem een gevoel van tevredenheid hebben, want hij/zij is toch maar weer uitverkoren tussen al die anderen.

En ook al voel je je rot, omdat je bent afgewezen, je ontwikkelt weer een eigenschap die zorgt dat jij weer verder kan met leven. Je gaat weer verder en ondertussen heb je diegene die je leuk vond ook misschien weer een goed gevoel gegeven (ook al zal je die persoon niet leuk meer vinden). Uiteindelijk geef je aan iedereen een stukje van jezelf mee, direct of indirect. En daar moet je trots op zijn.

Als ik in die gevangenis zat en een keer mocht bellen dan zou ik zelf die Iemand zijn. Alhoewel het misschien niet een letterlijk telefoontje zou zijn, ik zou toch mezelf opbellen en mezelf afvragen of ik mezelf waard ben en dan zou ik (hopelijk) tot de conclusie komen dat ik mezelf toch waard ben, omdat ik mensen toch een stukje van mezelf heb gegeven. (In de veronderstelling dat ik niet een beestachtige moord heb gepleegd, omdat ik het leuk zou vinden, maar zo ben ik niet, dus ben ik het waard om dat telefoontje te plegen.)

En dan vraag ik me toch weer af: Wanneer is het kwaad doen van een medemens gerechtvaardigd? Mag je iemand, in een vlaag van woede, wat aandoen, omdat degene bijvoorbeeld dreigde je moeder of vader te vermoorden? Zou jij het een verzachtende omstandigheid vinden of zou je zeggen: in de gevangenis ermee en nooit meer vrijkomen?

Liefs,
Tineke

[I C U]

Lieve Tineke,

Het leven is een en al ontwikkeling. Je blijft jezelf ontwikkelen. Je omgeving blijft zichzelf ontwikkelen. Zelfs mijn oma ontwikkelt zich nog, ook al is dat in het kader van afentoe nogal irritante eigenschappen als alles vergeten enzo. Een en al ontwikkeling.

Op de een of andere manier heb ik de puberteit nooit als moeilijk ervaren. Ik was ook niet moeilijk. Natuurlijk, ik had zo mijn momenten en zelfs ik heb mijn I-wanne-be periode gehad, maar verder valt het allemaal reuze mee.

Ik ben het met je eens dat je aan iedereen een stukje van jezelf mee geeft, de vraag is alleen hoe lang dat stukje blijft hangen. Bij sommige zal dat een leven lang zijn, anderen zullen het na een uur, dag, week, maand van zich af schudden. Of je daar trots op moet zijn, hangt van het meegegeven stukje af, denk ik, want ik ben niet op alles wat ik meegeef trots.

Weet je, ik vind verliefdheid en liefde moeilijk. Verliefd zijn is makkelijk, maar vervolgens moet je dat in een relatie stoppen, als je geluk hebt dan. In het begin schijnt het allemaal vanzelf te gaan, maar na een paar maanden ga je nadenken over het hoe en wat en loop je toch tegen dingen aan en dan moet je eraan werken. Voor je het weet besluit de ander dat het geen zin heeft en that's it. Oké, ik geef toe, ik zie het wat zwartgallig, normaal gesproken ben ik positiever. Nu even niet.

Als ik iemand mocht bellen die in de gevangenis zit... Goh, ik denk dat het mijn vader zou zijn. Gek eigenlijk, maar zo is het wel. Ik ben een papa's kindje. Wiens kindje ben jij?

Principieel vind ik dat, ook al kan je je daad 'rechtvaardigen' en is het geweest omdat hij/zij bijvoorbeeld een familielid heeft vermoord, je gestraft moet worden voor zoiets. Als jij iemand vermoord omdat hij iemand heeft vermoord, ben je slecht, misschien wel net zo slecht als diegene en moet je gestraft worden. Betekent niet dat ik in sommige gevallen geen begrip op kan brengen voor dat soort daden en vind ik dat er soms verzachtende omstandigheden zijn. Blijft wel iets moeilijks, moet ik zeggen, zijn leuke discussies over te voeren.

Als je begrip op kan brengen voor zoiets, kan je dan ook begrip opbrengen voor zelfmoordaanslagen van een hopeloos onderdrukt volk dat geen kant op kan en op deze manier aandacht vraagt voor hun probleem en daarmee vele mensen voor hun leven verminken of zelfs levens afnemen? Kan dat? Mag dat?

Even totaal wat anders. De zomer is voorbij, de mooie dingen van die zomer ook. Wat zijn jouw mooie dingen van de afgelopen zomer? Wat zijn jouw gekoesterde diamanten van de zomer?

Liefs,
Esmer

[Rob]

Lieve Esmer,

Tijd om weer eens een brief te schrijven. Lang niet gedaan.

Ontwikkeling is mooi. Ik houd er van om mijzelf te ontwikkelen en dat wat ik al kan, bij te schaven en dus verder te ontwikkelen.
Wat ook mooi is, is een ander mee helpen te ontwikkelen (al dan niet naar jouw wens). Volgens mij vind ik dat nog leuker dan mijzelf ontwikkelen. Iets met twee vliegen in één klap.

Mijn puberteit is ook niet veel spannender geweest dan de jouwe. Ik had zelden last van lastige emoties, was absoluut niet lastig in de dagelijkse omgang en heb nooit last gehad van gierende hormonen die mij uit balans haalden. Alles is meegevallen.
Ach, ik had natuurlijk mijn momenten, hoor. Lekker tieren tegen je ouders als je weer eens kwaad was. Maar je moet je tegen iemand af kunnen zetten in die tijden. En vaak zijn dat je ouders.

Ik zou ook niet op alles trots kunnen zijn wat ik mee kan geven. Bijvoorbeeld mijn paranoïa. Ik kan soms overal spoken en geesten zien terwijl die er totaal niet zijn. Dat zou ik niemand aan willen doen. Hopelijk blijven die dingen lang hangen. Er zijn bepaalde stukjes van anderen die al jaren bij mij draag. Die hebben mij ook echt veranderd in wat ik nu ben. Ten goede, trouwens.
Als we het nu toch over meegeven hebben: Op welk stukje dat je hebt meegegeven aan iemand (of dat je aan iemand mee zou kunnen geven), ben jij écht trots?

"Want verliefd zijn is veel leuker. En makkelijker dan." Schoot mij net te binnen. Verliefdheid is fijn. En dan vooral stille verliefdheid.
Misschien heb ik geluk gehad, maar bij mij gingen de meeste relaties toch wel minimaal een jaar goed zonder problemen. En als de ander geen zin heeft om er aan te werken, is het de moeite niet meer waard. Niet alles gaat over rozen.
Geinig iets: Een tijdje terug had ik het er met een vriend over hoe relaties bepaalde punten hebben waarop ze, statistisch gezien, vaak uitgaan. De eerste keer is na 3 à 5 maanden, daarna een jaar en dan na 3 jaar. We vonden het allebei wel geinig dat beide relaties die ik had, uitgingen op het 1,5 jaar punt. Alsof het de bedoeling is om de statistieken dwars te zitten.

Ik ben echt een moeder's kindje. Ik kan veel beter optrekken en relativeren en praten met mijn moeder dan met mijn vader. De meeste van mijn eigenschappen heb ik dan ook van haar. Ik werd vroeger ook altijd vergeleken met mijn moeder in sociale situaties. We zijn daar erg hetzelfde in.

Je mag natuurlijk begrip opbrengen voor de situatie die de aanslagen veroorzaakt. Da's wat anders dan sympathetiseren met de, onnodig geweldadige, acties zelf.
Wat dat betreft heb ik ergens wel respect voor dat soort mensen. Ze hebben, in tegenstelling tot vele anderen, het lef om hun leven op te geven voor datgene waar ze in geloven. Dat er andere, ongerelateerde mensen door sterven... Tsja. Daar ben ik het dus weer niet mee eens, maar dat neemt dus niet weg dat ik het wel respecteer dat ze het lef hebben hun leven willen geven om hun standpunt en de urgentie van het geheel duidelijk te maken.

Och jeetje. Mijn zomer was eigenlijk best wel niet boeiend en een beetje een nasleep van het einde van mijn vorige relatie omdat ik nog spullen op moest halen. Verder was de zomer erg rustig. Het leukste was rondhangen met bekenden tot in het midden van de nacht en dan om 5 uur weer naar huis te fietsen en het de volgende dag dunnetjes over te doen.
Zelf ben ik veel meer een wintermens. Ik houd altijd meer leuks over aan de winter dan aan de zomer.
Waar kijk jij naar uit deze winter?

Liefs,
Robbert

[I C U]

Lieve Robbert,

Ik weet het, ik reageer snel. Over een uur en tien minuten gaan de winkels pas open en ik wil alvast Sinterklaasinkopen doen. Dus sla ik wat tijd stuk achter de computer. Ik maak van iets niet leuks (het wachten) iets leuks (het schrijven). Positieve instelling, nietwaar?

Even kijken, waar ben ik trots op? Eén van mijn vriendinnetjes was voordat ik haar leerde kennen redelijk terug getrokken, een beetje een loner. Ze was daar niet gelukkig en niet ongelukkig mee. Ik heb haar een beetje los gekregen, het huis uitgesleurd. Ik denk dat ik haar een beetje een 'who-cares' attitude heb meegegeven, het gewoon jezelf zijn en wéten dat je het waard bent. Natuurlijk kan ik daar niet alle credits voor opeisen, zij heeft het uiteindelijk voor elkaar gekregen.

Ik heb net ontdekt dat mijn hormonen nog werken. Bij m'n keuzevak zit een zeer prettig mannelijk exemplaar. Toch fijn om te weten dat alles 't nog doet. Maar verliefd? Dat is dan weer een stapje verder...

Ja, ik heb respect voor mensen die sterven voor iets waar ze in geloven, ook al is het soms ronduit stomzinnig. Aan de andere kant vind ik dat iedereen mag geloven wat hij/zij lekker vindt, zolang zij anderen in hun waarde laten en die hun ding laten doen.

Oh, de winter! Ja, ik hou ook wel van dat seizoen. Feestdagen, wintersport, op donkere avonden gezellig met familie eten en drinken, of juist met een boek op de bank en warme chocolademelk erbij... Ja, ik mag dat wel. Ik kijk het meest uit naar de kerstvakantie. Even helemaal weg. Dat heb ik nodig.

Ik heb net een keuzevak gevolgd: All marketeers are liars. Geweldig vak, nu al. Het uitgangspunt is dat alle consumenten (alle mensen, dus eigenlijk) een verhaal vertellen om zichzelf te overtuigen van, verantwoorden voor een bepaalde aankoop. Hierop moeten marketeers inspelen om hun werk goed te kunnen doen.
Eigenlijk kun je dit nog verder doortrekken: We vertellen onszelf over van alels en nog wat verhalen. Dat kan zijn over inderdaad aankopen, maar ook over uitgaan, vriendschappen, liefdes. Er zijn heel veel dingen die je continu tegenover jezelf en anderen aan het verantwoorden bent, waarvan je jezelf nog moet overtuigen. Waarom uitgaan? Omdat het leuk is, gezellig, het hoort erbij, je ontmoet mensen die je anders niet zou ontmoeten. Terwijl je stinkend en wel thuiskomt (rook), de mensen die je ontmoet zijn 9 van de 10 keer toch niet nuchter en als je ze niet gekend had, had het ook niet uitgemaakt. Snap je wat ik bedoel?
Het heeft me aan het denken gezet, en dat maakt de docent en het vak nu al goed, vind ik.

Waarvan overtuig jij jezelf elke dag? Wat moet jij dagelijks tegenover jezelf verantwoorden?

Liefs,
Esmer

[Skilly]

Liefste Esmer,

We missen je aanwezigheid hier, maar communicatie maken afstanden kleiner niet waar? Wat je zegt, je moet altijd een positieve draai aan iets geven.

Het is altijd mooi om te horen hoe mensen die heel erg gesloten zijn opeens opener worden. Zelf ben ik ook zeer gesloten en doe er alles aan om dit te veranderen en het schijnt te helpen. Ik wilde laatst zelfs een straatfeest geven in me straat. Maar vanwege tijdnood zal dat helaas niet meer lukken het zou 29 dec worden maar omdat we nog van alles moesten gaan regelen hebben we besloten dit te verplaatsten naar dec 2008. Wat vindt jij van een straatfeest? Ik vind dat je zo de mensen om je heen leert kennen, mensen weten tegenwoordig amper wie naast hun woont.

Hehe even testen of je hormonen het nog doen. Het klonk eigenlijk best grappig in je brief. Verlieftheid ben ik met je eens, het is weer een niveau hoger. Soms snap ik niet hoe mensen heel snel verlieft kunnen worden. Ik denk dat ik betreft dat vrij nuchter ben. Verlieftheid is mooi als het uitbloeit tot iets moois. Een gezin bijvoorbeeld. Boompje beestje huisje dat wil ik wel. Maar op dit moment doe ik eerst me studie.

Soms denk ik wel aan kinderen, zo lief die koters. Ik wil later wel een paar 2 of 3. Ik ben op dit moment helemaal gek op me nichtje die ziet me nu als het groot voorbeeld. Die moet je dan ook geven. Dat heeft me aan het denken gezet dat me vader altijd mijn groot voorbeeld was.

Natuurlijk mag iedereen geloven wat hij wil, iedereen moet het respecteren. Zolang je er niemand kwaad mee doet waarom niet? Mensen zoals Geert Wilders vindt ik hypocriet. Geert Wilders heeft een hekel aan de Islam en wilde de Koran gaan verbieden, dan kan je toch net zo goed de bijbel ook gaan verbieden....Onzin allemaal:,,Doe je ding gewoon.’’ zegt me neefje altijd.

Tjah, mensen zijn nou eenmaal kuddedieren. En veel mensen willen tot die kudde behoren. Zelf hou ik niet echt van uitgaan met name de disco. Doe maar een bar of een leuke concert.

Maar ik ga bijna afsluiten, want ik ga zo even op youtube kijken en dan slapen. Eigenlijk vind ik je vraag moeilijk. Waarvan overtuig ik mezelf? Ik weet het eigenlijk niet. Dagelijks ben ik wel verantwoordelijk voor me schildpadden. 1 is natuurlijk geopereerd dus daar moet ik goed op letten. Het zijn soms net kleine kinderen maar het blijven natuurlijk schatjes. Ik had laats nog een foto van je gestuurd wat vond je ervan?

Had ik al verteld waar ik heen ga in de zomervakantie? Ik ga naar me familie in Curaçao precies over 255 dagen. Ik ben daar al 3 jaar niet geweest dus verheug me er wel op. Kon de tijd maar sneller lopen. Waar ga jij heen in de zomervakantie?

Schrijf me gauw
Corinna

Lieve Corinna,

Wil je alsjeblieft nooit meer 'me' schrijven terwijl je 'mijn' bedoelt?

groetjes,

Iddo

[babbelientje]

Hé Iddo,

(Of is een hé net zo verboden als ´me´ in plaats van mijn, jou in plaats van
jouw of het verschrikkelijke ´nieuwschierig´? Vreemd, hoe sommige mensen hun taal -gebruik- zo verloederen..)

Hoe gaat het met je?
Het is lang geleden zeg, dat we elkaar écht gesproken hebben.
Ja, ik weet wat je nu gaat zeggen.. Dat we elkaar de afgelopen periode toch regelmatig gezien hebben bij cafe ´Moeke´, maar je begrijpt heus wel wat ik bedoel. Sinds die abortus is het gewoon niet meer hetzelfde tussen ons. Ik weet niet wat het is, ik wil er ook niet over zeuren ofzo. Maar om het helemaal dood te zwijgen vind ik ook wel erg cru. Ik weet zeker dat jij je af en toe ook afvraagt..hoe het geweest zou kunnen zijn.. Ach, misschien is ´Moeke´ de plek hier ook wel niet voor, en deze brief al helemaal niet het juiste middel om dit aan te geven. Ik zal je binnenkort eens bellen, dan spreken we wat af, ok?

Wat dacht je van een gezellig etentje bij mij thuis; jij de wijn, ik de chocoladetoet?

Liefs en tot snel,

Amarinde.

Ik ga maar gewoon verder met een reactie op Corinna's (Skilly) brief.

Lieve, Corinna,
Positive thinking is everything, my dear.
Als ik mijn positiviteit verlies, verlies ik alles. Geloven in het goede van de mensen, ook al zijn sommige mensen echt heel erg stom, is belangrijk. (bijna) Ieder mens heeft iets goeds in zich. Ook al is het nog zo'n grote klootzak geweest. Al heb ik er een hekel aan dat, wanneer je doodgaat, ben je altijd een goed mens geweest. Ik hou er niet van. Niemand is 'altijd' aardig, of 'altijd' lief. Zelfs de grootste goedzak is af en toe een lul. Ik heb ook al tegen mijn vrienden gezegd: 'Als ik binnen nu en tien jaar doodga, wil ik niet dat jullie alleen maar zeggen: 'Ja, het was toch zo'n schat.' Ik kan af en toe een groot kutwijf zijn, net als iedereen. Zo wil ik ook herinnerd worden. Als een mens, met sterke en zwakke kanten. Dus ook als een trut. Want dat ben ik af en toe.

Ik heb nog nooit een straatfeest gehad. Ik woon redelijk buitenaf, en we hebben wel een buurtvereniging. Vroeger gingen we daarmee altijd naar paaseieren zoeken en naar sinterklaas, maar meer hebben we daarmee ook nooit gedaan. De mensen die nòg verder van het dorp af wonen, hebben wel echt een band met elkaar. Ach, ik mis er niet zoveel aan.
Toch zou het best tof kunnen zijn, een straatfeest! Al helemaal als je eigenlijk er helemaal niet zo van houd om dingen te organiseren. Goed van je, meid!

Hmmm. Ik ben niet zo snel verliefd, daar gaan bij mij echt een paar maanden overheen. Maar ik vind wel iemand wel snel interessanter dan normaal. Maar ook dat is weer heel snel weg, als het niet doorzet in verliefdheid. En dat is bijna nooit. Ik ben eigenlijk pas twee of drie keer echt helemaalhoteldebotelhalsoverkopnergensandersmeeraandenken-verliefd geweest. En dat was geen succes. Ach. Net wat je zegt, ik vermaak me prima op dit moment. Stage, school, mijn vrienden. Ik heb het druk genoeg. En komt het, dan komt het. En anders wachten we nog een tijdje.

Mijn zus was mijn grote voorbeeld. Bij alles wat ze kocht, deed of zei, zei ik: Dat vind ik ook. Inmiddels is mijn zus veranderd. Ik ben het met veel wat ze zegt niet meer eens. Ik heb geleerd mezelf te zijn, om haar zichzelf te laten zijn. Ik kan zeggen wat ik niet leuk vind en wat ze ermee doet, ik heb het gezegd.

Ik ben momenteel in een boek bezig, Het huis van de Moskee, van Kader Abdollah (of het goed gespeld is, weet ik niet zeker). Het gaat over een moskee en de bijbehorende personen. De imam, zijn vrouw, de eigenaar van de grond waar de moskee op staat. Het is een goed boek, het omschrijft heel goed hoe er opstand ontstaat zodra één in aanzien hoogstaande persoon met zijn vingers knipt. Hoe 'Het huis van de moskee' daalt in aanzien en hoe de mensen veranderen in hun gedrag. Het zet me aan het denken.

Ik ga in de vakantie waarschijnlijk Interrailen. Net zoiets als zomertouren, maar dan internationaal. Naar Londen, Parijs, Berlijn. Met mijn beste vrienden. En naar LowLands. Dat is een vereiste voor een goede vakantie. Heerlijk.

Ik schrijf deze brief vanuit Parc du Luxembourg, 1825.
Waar ben jij ergens?

Liefs,
Caroline

Wtf.

MetalliCat schreef:

Wtf.

Wat heb jij allemaal met Amarinde uitgespookt?
Met jou heb ik nog een appeltje te schillen!

Tja, nooit durven te vertellen he.

[I C U]

Lieve Caroline,

"Over de doden niets dan goeds", een bekend gezegde. Natuurlijk heeft ieder mens zijn goede en slechte kanten, al wil niet iedereen daaraan herinnert worden, vlak na een verlies. Meestal draait men wel bij.

Positiviteit, ook zo iets. Soms ben ik ontzettend realistisch en nuchter, waardoor ik afentoe negatief overkom. Aan de andere kant ben ik wel heel positief ingesteld, geloof ik. Een klasgenoot van me is ontzettend negatief, wat ronduit vervelend is. Ik werk dan ook niet graag met hem samen.

Ik ben helemaal niet snel verliefd. We hebben het er wel eens over gehad, er moet iemand langskomen die de moeite waard is, voor wie ik mezelf durf open te stellen. Ik vind het daarentegen niet erg om eens wat te proberen, een first date ofzo.
Net wat je zegt, ik vermaak me nu ook prima, mijn agenda vult zich als een dolle, ik hoef er vrij weinig voor te doen.

Afgelopen vrijdag ben ik met mijn broertje wezen shoppen. Hij is groot geworden, ik kan het ineens goed met hem vinden. Met hem praten, een écht gesprek voeren. Hij is er voor me als ik hem nodig heb en ik voel me hartstikke veilig bij hem, aangezien hij best wel een stevige goser is. Maar nog steeds mijn lieve broertje.

Boeken hebben bij mij ook vaak de neiging me aan het denken te zetten. Soms verdrink ik in een boek, zoals vandaag, soms zit ik tien minuten boven mijn boek uit te staren omdat iets een gedachte in me heeft opgewekt. Heerlijk, al die nieuwe werelden.

Voor de vakantie heb ik nog geen plannen, al kijk ik verlangend uit naar de kerstvakantie, ik ga twee weken wintersporten. Heerlijk! De bergen, blauwe lucht, kou, zon, sneeuw, warmte, lekker eten, drinken, tijd voor mezelf. Ik kan niet wachten!

De afgelopen tijd is er een hoop gebeurd bij mij op vriendschappelijk gebied. Oude vriendschappen staan op losse schroeven. We zijn ineens ontzettend eerlijk tegen elkaar en dat doet soms pijn. Toch denk ik dat het goed is. We schroeven het allemaal wel weer vast, denk ik.
Maar weet je wat het is, soms is dat niet meer te repareren, een vriendschap. Hoe weet je of het echt voorbij is? Hoe weet je dat iemand je grenzen zó heeft overschreden dat er geen weg terug is? Ik twijfel namelijk. Er is zoveel tussen ons, er zijn zoveel herinneringen, gedachten, gevoelens... Gedeeld leed, gedeeld geluk. Dat maakt het zo ontzettend moeilijk, vooral omdat ik dit eigenlijk niet wil doen en omdat ik dit helemaal niet wil. Natuurlijk geef ik de ander niet de gehele schuld, want dat zou niet eerlijk zijn, maar... Je weet wel, die maar. Nou ja, we zien het wel, ergens voel ik me schuldig omdat ik er niet kan/wil zijn in moeilijke tijden, aan de andere kant weiger ik me schuldig te voelen aangezien de ander erg weinig moeite doet.

Ik weet het niet, ik weet het echt niet. Maar ik moest het gewoon even kwijt. Kun jij er iets zinnigs over zeggen, Caroline?

Ik ga mijn bed in, ik heb mijn slaap nodig. Een zware deel twee van de week wacht op me.

Liefs,
Esmer

[indigo]

Beste Esmer,

Voordat dit topic verdwijnt, ga ik eindelijk weer reageren - nu heb ik er immers de tijd voor. Ik had je al veel eerder willen schrijven (op iedereen eigenlijk), maar het ontbrak me aan uren. Nu dan, ik ga van start.

"Over de doden niets dan goeds", schrijf je. Ik ken het gezegde. Houd ik me eraan? Ik geloof het wel, althans wel wat de doden uit mijn nabije omgeving. Heb jij veel begrafenissen/crematies meegemaakt? En hoe vond je die? Heb je er een gemist die je wel had willen bijwonen?
Zelf heb ik de begrafenis/ crematie van mijn oma, opa, oude basisschoolleraar en oom meegemaakt. Ik vond het... verdrietig, geloof ik. Maar dat besefte ik grotendeels pas achteraf. Het zijn soms zulke gespannen bedoeningen! Maar misschien ligt dat ook wel aan mijn familie, die op dat soort 'officiele' momenten erg formeel is. Ik vind het nog steeds erg jammer dat ik de begrafenis van mijn (bij zijn geboorte overleden) neefje heb gemist. Ik was toen vijf en begreep misschien niet helemaal wat er aan de hand was, maar nu heb ik wel eens het idee dat ik daardoor een stukje mis van de familiegeschiedenis.

Ik ben ook helemaal niet snel verliefd, hoor! Zijn er mensen die dat wel zijn? Of zouden ze dan gewoon 'iemand leuk vinden' ook al verliefd noemen? Op hoeveel mensen ben jij echt verliefd geweest, kun je dat zeggen? En is daar ook een relatie uitgekomen? Ik vrees dat ik moet toegeven dat ik op vier mensen écht verliefd ben geweest, waarvan ik er met één een echte en één een halve relatie/ scharrel heb gehad. De volgende toonde geen interesse (of eigenlijk wel, maar ik was vijftien 'dus' ik durfde niets) en de laatste vond mij ook leuk, maar had al een vriendin. Tja, en dan meegerekend dat ik nog een aantal vriendjes heb gehad waar ik dus, achteraf gezien, niet helemaal honderd procent verliefd op was. Maar anderzijds: wat is verliefdheid als je veertien/vijftien bent... volgens mij ben je op elke leeftijd op een andere manier verliefd - of misschien verschilt dat zelfs per potentiele kandidaat.

Wat leuk dat je het met je broertje (ineens) zo goed kan vinden! Schelen jullie veel in leeftijd? Mijn zusje is twee jaar jonger en we deden tot een jaar of twee geleden echt ontzettend veel samen - nu nog wel, als je het objectief bekijkt. Met zussen/broers deel je toch iets wat je met niemand anders kan delen: je opvoeding, grotendeels je kijk op de wereld, vaak dingen die je leuk vindt. Ik vraag met altijd af hoe mensen het zonder stellen - of die een groot (leeftijds)verschil hebben tussen hen en zus/broer.

Nu ben je dus op wintersport. Ski je veel, of snowboard je? Ik heb het nog maar één keer gedaan, in SnowWorld. Het was ontzettend leuk, maar het is te duur - en in Nederland konden we gisteren ook schaatsen!

Vriendschappen... ook bij mij is er de laatste een hoop gebeurd. Wil jij je oude vriendschappen bewaren? Soms vind ik het ontzettend leuk om mensen 'van vroeger' weer te spreken, maar aan de andere kant vind ik telkens (nieuwe studie, andere stad, nieuwe huisgenoten) wel weer nieuwe vrienden. Misschien kennen ze me niet allemaal zo goed, maar met allemaal deel ik iets anders, kan ik lol hebben, of samenwerken, of iets anderszins samen doen. Dat is ook wat waard, denk ik.
Hoe weet je of het echt voorbij is? Ja, daar stel je een moeilijke vraag. Moet je een vriendschap, zoals een relatie, 'uitmaken'? Kan je het misschien beter laten doodbloeden? Het is waarschijnlijk allebei niet het prettigste om te doen. Je hebt je waarschijnlijk al vele malen bij jezelf afgevraagd hoe belangrijk deze vriendschap voor jou is, hoeveel het je waard is, of je 'm kan missen, of-ie vervangbaar is. Ik weet het antwoord ook niet. Heb je inmiddels al besloten? Of valt er geen besluit en laat je het op zijn beloop? Hoe dan ook succes met dit probleem - mag ik het zo noemen?

Om nog een laatste onderwerp aan te snijden. Het einde van het jaar nadert, de feestdagen en het nieuwe jaar komen eraan. Hoe vind jij deze tijd? Sommige mensen noemen het een tijd van 'bezinning'. Ervaar je dat ook zo? Kijk je terug op het jaar, mijmer je over wat er komend jaar gaat gebeuren, maak je goede voornemens? Denk je over de ellende in de wereld, doe je een wens op 31 december klokslag twaalf? Of geniet je van de feestvreugde, het lekkere eten en het prachtige vuurwerk?

Het is winter, het is koud, maar ik moet toch nog de hond uitlaten. Dus hup, de donkere nacht in. Ik wens je in ieder geval hele fijne kerstdagen en een ontzettend mooi en gezellig 2008!

liefs, Indigo

[indigo]

klein upje

[I C U]

Beste Indigo,

In stand houden is een goed woord. Blijkbaar is er niet genoeg animo dan wel tijd. Ik blijf dapper volhouden!

In totaal heb ik één begrafenis meegemaakt, die van mijn opa. Het was moeilijker dan ik dacht, veel moeilijker. Maar tegelijkertijd was het heel fijn omdat het daarna ook gewoon klaar was. Afgelopen.
Daarnaast is er op de middelbare school een leraar overleden, dat was ook redelijk heftig. Ontzettend aardige vent en toen was hij er niet meer. Het heeft veel indruk op me gemaakt, iedereen was zo aangeslagen en verdrietig.
Het lijkt me moeilijk om te beslissen of je kind bij een begrafenis moet zijn of niet. In veel gevallen denk ik dat het wel 'goed' voor zo'n kind is, het maakt kennis met de dood en het einde, want het is nu eenmaal deel van ons leven. En zoals bij jou, je hebt het idee dat je wat gemist hebt, ook al was je toen 5 jaar.

Poeh, ik ben ook niet veel head over heels geweest. Ik heb één keer heel veel om iemand gegeven, mijn ex. Ik geloof niet dat ik echt verliefd op hem was met vlinders en alles wat daar volgens de boeken bij hoort, maar misschien hebben de boeken geen gelijk en was ik wel verliefd maar dan op mijn eigen manier. Ik ben toen ik een jaar of 15, 16 was ook smoorverliefd op iemand geweest... Goh, dat is lang geleden. Dat is overigens nooit wat geworden. Voordat ik verliefd op hem was hadden we wat, toen het uit was werd ik verliefd op hem. Rare volgorde, ik weet het.

Mijn broertje en ik schelen twee jaar, dus dat is niet veel. We zijn eigenlijk heel anders, maar net wat je zegt, we delen onze opvoeding, ouders, vakanties, geschiedenis... Ik hoop dat onze band sterker wordt.
Waarom doen jij en je zus nu niet meer zoveel samen?

Ik ben net thuis van wintersport, het was ronduit geweldig! Super mooi weer, geweldige sneeuw. Ideaal. Ik ski en snowboard, het eerste doe ik beter dan het tweede, aangezien ik al sinds m'n 5e ski.
Mocht je ooit de kans krijgen op wintersport te gaan, doe dat dan! Het is echt geweldig en het schijnt ook verslavend te zijn.

Probleem is een groot woord. Ik ga het oplossen, binnenkort nog. Gewoon wat afspreken, wijntje erbij en dan alles gewoon uitpraten. We delen gewoon teveel om het in zijn beloop te laten. Daarbij wil ik het gewoon uitgepraat hebben, dan zien we daarna wel hoe we verder gaan.

Ik vind de feestdagen leuk, maar ontzettend overrated. Al dat gedoe eromheen... Maak het gewoon gezellig, klaar. Al die verplichtingen die erbij horen... Ik word er meestal een beetje moe van. Daarom ben ik wel blij dat ik in het buitenland zit rond die tijd. Heerlijk ontspannen, rustig, met mijn ouders en broertje, beetje spelletjes doen en rond een uur of twaalf naar buiten, vuurwerk kijken en dan naar bed. Heel saai, maar op 1 januari heb je dan wel de piste voor jezelf om half tien. Ideaal.
Je zou dus kunnen stellen dat ik geen verheven gedachten heb over de ellende in de wereld. Wel denk ik aan de dingen die me overkomen zijn en aan wat me wellicht te wachten staat, wat ik nog moet doen en wat ik wil doen. Wat gaat er door jouw hoofd? Wat doe jij?

Ik wil afsluiten met een citaat uit een liedje van De Dijk: "Maar ik kan van je houden zoals niemand anders dat kan". Het raakte mijn romantische ziel. Wat raakt jouw romantische ziel?

Liefs,
Esmer

Lieve Esmer,
Omdat jij nog iets van me krijgt maar hotmail op het moment echt heel stom doet, schrijf ik je zo om te laten weten dat ik toch aan je denk. Ik hoop dat ik snel weer normaal kan e-mailen.

De begrafenis van mijn oma en die van de echtgenote van mijn keerpunt, zijn de enige begrafenissen die ik bewust mee heb gemaakt. Mijn oma is in september 2006 overleden. De zestiende, om exact te blijven. De zeventiende is een tante overleden. Ik ben niet naar haar begrafenis geweest, ik kende haar nauwelijks. Ze woonde bijna vier uur reizen hier vandaan. Toen mijn ouders daar aan kwamen, was het eerste wat mijn oom zei: 'Hebben jullie de meiden niet bij jullie?' Als ik er nu over nadenk, voel ik me op een zekere manier schuldig. Vraag me niet waarom, maar het is zo. Ik vond het toen heel moeilijk. Donderdag was de begrafenis van mijn oma, vrijdag van mijn tante. Ik weet het allemaal niet. De dood is ontzettend definitief, maar heel onduidelijk. Veel mensen geloven in een leven na de dood. In mijn ogen geloven ze dat omdat ze dat nodig hebben. Het is nodig om aan iets dat zo onduidelijk is, vorm te geven. Anders is het onmogelijk om ermee om te gaan. Ik vind het niet raar, ik heb dat ook. Iedereen heeft dat in zeker vorm wel. De mensen die ik ken, die dat niet hebben, gaan er uiteindelijk aan onderdoor.

Ik en mijn oudste zus groeien inderdaad uit elkaar. Ze woont op kamers, is alleen in het weekend thuis. Ik ben doordeweeks veel thuis en in het weekend vaak weg. Een tijd lang heb ik het daar heel moeilijk meegehad. Mijn moeder zei: 'Misschien heb jij haar wel meer nodig dan zij jou.' Dat is denk ik wat er bij ons aan de hand is. Ik wil heel graag vasthouden aan wat er is geweest. Aan de nachten dat ze op mijn kamer sliep, aan de uren dat ik op haar kamer zat om te kletsen. Toen ik dat besefte, heb ik losgelaten. Sindsdien gaat het een stuk beter. Er is een spreekwoord. Ik weet niet meer hoe het exact gaat, maar het is in de trant van: 'Als je ergens van houdt, laat het los. Als het van jou houdt, komt het terug.' Ik vind het goed. Het klopt. En ach. Het komt wel goed.

Ik wil de feestdagen doorbrengen met leuke mensen. Bij ons thuis wordt er heel normaal mee omgegaan. Als mijn zus het idee in haar hoofd haalt om tussen kerst en nieuwjaawr met haar vriendje in bed te gaan liggen op haar kamer, dan doet ze dat. Er wordt ook gewoon ruzie gemaakt. Het enige wat er met kerst anders is, is dat er lekkerder dan normaal wordt gekookt en iedereen ziet er sjiek uit. We zijn met oud en nieuw uitgeweest, mijn vrienden en ik. Het was ontzettend gezellig. Vantevoren had ik met een vriendin staan tutten en waren we echte meiden. Het enige minpuntje was dat een vriendin op het einde van de avond ruzie kreeg met haar vriendje en dat op mij afschoof. Die jongen vond mij niet leuk, en daardoor hadden ze waarschijnlijjk ruzie. We hebben het daar wel over gehad, en volgens haar is het uitgepraat. Ik weet het zo net nog niet. Maar dat is een lang verhaal waar ik je niet mee zal vervelen.

Ik weet niet wat mijn romantische ziel raakt. Ik zal erover nadenken. Zodra ik het weet, zal ik het je vertellen.

It won't be long and then your heart is frozen.
Ken jij mensen met een bevroren hart?

Liefs,
Caroline

[Neko*]

Lieve Caroline,

Toch wel vreemd, zomaar een brief te schrijven aan iemand die je bijna niet kent. Vroeger beloofde ik vriendinnen altijd te schrijven, omdat ik er nogal wat heb die wat verder weg wonen. Het kwam er alleen bijna nooit van. Toch was ik wél altijd heel blij als ik zelf een brief kreeg. Apart is dat, dat je ergens zelf zo blij mee kan zijn maar dat je er niet aan denkt dat het ook voor een ander zoveel kan betekenen.

Begravenissen zijn mij onbekend, ik heb er nooit een meegemaakt. Wel crematies. Onder anderen een van een oom van mij, maar die kende ik niet heel erg goed. Toch, als je in zo'n zaal zit en de verhalen hoort die zo'n persoon gemaakt hebben tot wat hij was, komt het heel dichtbij.
Ook bij de crematie van de oma van een goede vriendin van mij had ik dat. Ik wist hoe close ze met haar oma was en dan lijkt het net alsof je er toch dichtbij staat. Ik kon me zo goed voorstellen hoe zij zich voelde. We hebben elkaar staan troosten; zij mij omdat ze wist dat het herinneringen bovenbracht aan de crematie van mijn vader, en ik haar omdat ik wist hoeveel haar oma voor haar betekende en wat een steun ze aan haar gehad heeft.

De dood klinkt altijd heel definitief, ondanks dat het een begrip is waar niemand zich echt iets bij voor kan stelen. Voor mij echter is het niet zo definitief. Ik geloof oprecht dat degene die overleden zijn, doorleven in gedachten en herinneringen van degenen die ze achterlaten. Mijn vader is nog steeds een groot deel van mij, en ik denk bijna dagelijks wel aan hem.
Een leven na de dood kan ik me moeilijk voorstelen. Misschien is er iets, misschien niet. Het maakt voor mij niet uit, voor mij is de gedachte dat ik degenen die ik lief heb na de dood meeneem in mijn hart genoeg. De gedachte aan mijn vader, aan wat voor man hij was, maakt me nog steeds sterk als ik voor moeilijke keuzes sta.

Loslaten. Het klinkt zo akkelijk zoals je dat schrijft. "Toen ik dat besefte, heb ik losgelaten." Ik heb daar bewondering voor. Loslaten is iets wat mij altijd weer zwaar valt. Het duurt ook altijd lang voordat ik kan accepteren dat een vriendschap over is. Ookal komt het omdat je beiden een ander leven gaat leiden. Nee, loslaten is niet mijn ding. Ik ben veel te bang dat het toch niet terug komt. Misschien raak ik mensen daarom juist wel kwijt, en ik besef ook dat het niet goed is krampachtig vast te houden aan wat je hebt. Maar de angst om kwijt te raken overheerst bij mij vaak.

Met feestdagen heb ik niks. Ik vind de sfeer te gemaakt, te gedwongen vrolijk en gezellig. En ondanks dat het vaak ook wel écht gezellig is, is de stress die er vaak aan vooraf gaat helemaal niks voor mij. Ik ben nogal stressgevoelig misschien dat dat er ook mee te maken heeft. Ook mijn eigen verjaardag vier ik niet echt. Alleen voor vrienden, familie (op mijn opa en oma na) hoeven ook echt niet te komen, want die wijs ik weer de deur. Ze komen toch niet voor mij, ze zoeken alleen een kans om weer met mijn moeder bij te praten. Nou, doe dat dan maar in je eigen tijd, maar niet op mijn verjaardag. Het scheelt ook dat ik altijd in de vakantie jarig ben, en dus vaak ook niet eens thuis ben.
Met oud en nieuw zat het hele huis vol met vrienden van mijn broertje. Dat was wel heel apart, vooral ook omdat ze het de normaalste zaak van de wereld vonden dat mams en ik 'gewoon' meepraatten. Leuke jongens wel, stuk beter dan een paar van zijn vroegere vrienden..

Wat mijn romantische ziel raakt, zijn denk ik kleine dingen waaruit blijkt dat iemand echt van je houd. Zoals toen mijn vriend aan kwam zetten met 12 rode rozen, toen ik óntzettend ziek thuis zat.

Mensen met een bevroren hart ken ik niet, volgens mij.

Hoe ga jij om met grote tegenslagen, en waar haal jij de motivatie vandaan om het daarna weer op te pakken?

Veel liefs,
Rianne.

Lieve Rianne,
Zoals je schrijft, ik schreef ook nooit zoveel brieven, maar genoot ervan als ik er eentje krjig. Ik vind brieven ook veel persoonlijker dan een e-mail. Nu we het erover hebben, moet ik ineens aan afgelopen zomer denken. Ik ben met mijn twee beste vrienden op LowLands geweest en daar stond een stand die voor positiviteit was. Er lagen briefkaarten met voorop een positieve boodschap en achterop mocht je zelf iets positiefs schrijven. Ik heb er twee geschreven. Een met een citaat van Martin Luther King: 'Take the first step. You don't have to see the whole staircase, just take the first step.' En een met een citaat van een man uit mijn dorp. Hij zei: 'De wereld draait, de zon schijnt en vandaag komt nooit meer terug. Geniet er van.' Naast veel kaarten, lag er ook een telefoonboek. Daar kon je een adres uitpikken en er een kaart naar toe sturen. Heerlijk, positiviteit overbrengen op anderen. Ik doe dat als ik uitga ook. Wanneer ik iemand zie met een geniaal kapsel, mooie schoenen of een leuk shirt, zeg ik dat. Bij jongens iets minder snel dan bij meiden, maar het is echt mooi om te zien hoe daar op gereageerd word. Maar, ga dan ook eens na, hoe zou jij reageren als je een complimentje van een vreemde zou krijgen?

Nu ik erover nadenk, ben ik ervan overtuigd dat mijn oma alles meekrijgt wat ik doe. Ik kan niet uitleggen hoe bijzonder ze was. Niet omdat ze mijn oma was, maar omdat ze dat was. Iedereen zei dat. Vrienden van me die haar kenden, het verzorgend personeel in het verzorgingstehuis waar ze woonde, en natuurlijk haar familie. Zestien september 2006 is ze overleden. Zestien september 2007 was de hele familie hier. Ooms, tantes, neefjes, nichtjes, achterneefjes en achternichtjes. De allerkleinsten hebben hier nog op de trampoline gesprongen, we hebben buiten in de zon gegeten. Het was een dag voor oma. En zoveel is er niet eens over haar gepraat. Het was veel meer.... Ze vond het altijd heel belangrijk dat iedereen goed en met respect met elkaar omging. En dat was die dag gewoon. Echt. Een week daarna zei mijn peettante: 'Het was gezellig, niet? Het zou wat zijn als oma dat gezien had, met alle kleintjes op de trampoline.' Ik wist echter zeker, zonder enige twijfel dat oma dat gezien had. Ze was erbij, dat kan niet anders. Vanaf dat moment is ze altijd, overal. Als ik bijna onder een auto kom met mijn brommer omdat iemand niet uitkijkt, als ik een goed punt voor een toets haal, als ik moet janken omdat dingen niet gaan zoals ik wil. Ze is er.

Het lijkt me niet makkelijk om je vader te verliezen. Een vriend van mij heeft, twee maanden voordat ik m leerde kennen, zijn vader verloren. Ik heb zijn vader dus niet gekend, maar heb wel van dichtbij meegekregen hoe ontzettend veel verdriet hij ervan heeft gehad. En nog steeds. Ergens vind ik het heel eng, want volgens hem is zijn vader gewoon weg. Hij kan/wil er ook niet over praten. Ik hoop adt er een moment komt dat hij er zich bij neer kan leggen, dat hij een manier vind om ermee om te gaan. Een manier waarmee hij zichzelf niet kapot maakt.

Ik heb geleerd. Ik heb vrienden gehad die gebruik van me maakten, mensen die wegrenden omdat ik te krampachtig deed. Inmiddels kan ik, na een keer erop aan gesproken te zijn zeggen: 'Ok. Dan laat ik het nu bij jou liggen. Komt het niet, dan komt het niet.' Meestal werkt dat. En wanneer het dan niet terugkomt, is dat jammer, maar is het nooit wat geweest. Heel lullig, maar wel waar. Je leert het vanzelf. Ik weet inmiddels dat vriendschap van twee kanten moet komen. Vriendschap is een kwestie van geven en nemen. Op het moment staat de relatie tussen mij en mijn beste vriend een beetje op spanning, maar ik weet zeker dat het goed gaat komen. Omdat we nog steeds in staat zijn om lol te maken, om samen te lachen. Bovendien, alles waar je niet aan doodgaat, maakt je sterker. Dat geld voor je als persoon, maar ook voor jullie als vrienden, als stel, als ouder-kind. Voor alle relaties die je aangaat. Ik zeg wat ik moeilijk vind, ook al hoort de ander dat niet altijd even graag. Ik ben een gigantische botte trut, maar zodra ik je als vriend beschouw, sluit ik je in mijn hart om je nooit meer te laten gaan. Als ik begin te twijfelen aan je vriendschap, om wat voor reden dan ook, meld ik me. Wanneer de ander niet in staat is om iets aan zijn houding te veranderen, is het voor mij over. Dan hoeft het niet meer. Bovendien is het bij mij, wanneer je een echte vriend bent, alles of niet. Dan verwacht ik dat je er bent wanneer ik me lig te bescheuren om iets wat er gebeurd is, dan verwacht ik dat je er bent wanneer ik me kut voel. Dan moet ik je bij wijze van spreken midden in de nacht kunnen bellen. Omgekeerd doe ik dat ook. Ik heb een keer een vriendje alleen gelaten omdat een vriendin in de problemen zat. Ik zal er alles aan doen om te zorgen dat jij je goed voelt, maar niet zonder dat ik er iets voor terugkrijg.
Ben jij als vriendin veeleisend?

De dingen die me tegen zitten, de grote tegenslagen. Ik denk dat er, ergens diep van binnen, het vertrouwen zit dat alles weer goed komt. Dat dingen om een reden gebeuren. Dat je er alleen maar van leert. De grote tegenslagen laten je voelen dat je leeft. Wanneer je uit zo'n dal bent geklommen, als je bovenop je berg staat, zie je ineens weer waarom het leven zo leuk kan zijn. Dan schijnt de zon net iets harder, dan is het gras weer net iets groener. Ik ben ervan overtuigd dat alles weer goed komt. Ooit valt alles op een plaats, heb je vrede met alles en kun je denken: 'dat heb ik goed gedaan.' Ooit komt er een moment dat de dingen in je leven zo lopen dat je zegt: "Ooooh, daarom is dat een paar jaar geleden zo gelopen.' Dan zijn dingen duidelijk.

Alles komt ooit goed, hoe lang het ook duurt. Geniet van alle kleine dingen, geniet van alles wat goed is.

Liefs,
Caroline

[Neko*]

Lieve Caroline,

Die stand op lowlands heb ik geloof ik gemist, maar ik zal er komend jaar naar uitkijken, als ik weer ga. Ik vind dat soort dingen altijd heel erg leuk. Ik heb een tijd kaarten geschreven met een kennis van mij, dat was ook altijd leuk. Dan lag er weer een kaart met een vrolijk kijkend dier op de mat met achterop gewoon een verhaal over wat ze had meegemaakt. Vaak dacht ik ook midden op de dag ineens, ik ga zo weer eens een kaart halen, het is al veel te lang geleden. En ondanks dat we niet echt reageerden op elkaars verhalen wisten we van elkaar dat we er blij mee waren iets van de ander te horen.
In de zomer is het ook leuk om met een vriendin de stad in te duiken en een grote bos rozen ergens vandaan te halen en dan de rozen uit te delen. De reacties die je krijgt van mensen zijn echt geweldig. Helemaal opgevrolijkt, verbaasd en oprecht blij.

Uitgaan doe ik maar zelden, en als ik uitga zit ik liever in de kroeg met 2/3 personen dan dat ik naar een discotheek ga met een hele groep. In de kroeg hangt altijd zo'n gezellig intiem sfeertje. Dat mis ik bij discotheken wel eens. Ook kan je daar nauwelijks met elkaar praten, en in de kroeg heb ik vaak de beste gesprekken. Het is alsof de omgeving de sfeer bepaald.
Dat heb ik ook heel sterk bij sommige mensen thuis. Bij mijn beste vriendinnetje bijvoorbeeld, hangt altijd een ongedwongen vrije sfeer dat ik alleen al blij en relaxt word als ik daar binnenkom. Alsof alles van me afvalt en het even niet meer uitmaakt of ik nou lach en blij ben of dat ik met dingen zit en er liever niet over wil praten. Ik word daar begrepen, ook zonder woorden. Heb jij dat ook, dat je op bepaalde plekken met een gevoel verbind?

Zoals je schrijft over je oma kan ik me een beeld van haar vormen, bijna tastbaar. Volgens mij was je oma echt iemand die hield van mensen om haar heen, en waar iedereen bij kwam als ze raad nodig hadden. Zo'n oma die altijd straalde, en in alles het goede zag. Zo'n echte oma van een hechte familie.

Het is ook niet makkelijk om je vader te verliezen, en ik hoop voor die vriend van je dat hij het op zijn tijd een plekje kan geven. Ik heb heel lang het gevoel gehad dat ik er niet over mocht praten. En dan niet zozeer over het feit dat hij overleden was, maar meer als mensen het hadden over hoe bepaalde dingen gaan thuis, of opmerkingen van ouders. En als ik dan zei dat mijn vader het zo en zo deed, of zus en zo altijd zei, viel het gesprek stil. Dan wisten ze niet goed hoe ze daarop moesten reageren, want het was toch anders? Mijn vader was er immers niet meer.
Gelukkig heb ik daar een goed gesprek over gehad met mijn vriendinnen, en die gingen toen ook inzien dat het geen pijn deed om erover te praten, en dat het voor mij niks anders was als wanneer ik hetzelfde over mijn moeder zou zeggen.

Ik weet niet of ik veeleisend ben als vriendin. Ik wil dat vriendinnen open zijn, en zeggen wat ze denken. Als ze geen zin hebben om langs te komen ookal stond de afspraak al 3 weken, moeten ze dat zeggen. Ik heb ook wel eens geen zin, kan toch?
Verder wil ik dat ze ervoor me zijn. Maar dat is niet zo raar, want daar ben je immers ook vrienden voor. Vriendschap bestaat uit wederzijds respect. Als de vriendschap meer van de ene persoon uit komt dan van de ander, zal het niet meer goed komen. Toch betrap ik mezelf nog wel eens op het te krampachtig vasthouden van iemand. Ik wil ook dat ze eerlijk zijn, en als ze zich aan iets van mij ergeren, moeten ze dat zeggen. Dan zal ik mijn best doen om het te veranderen.
Vrienden moeten er voor mij zijn. Ookal is het soms alleen al om een knuffel te geven. En daarom ben ik zo blij met mijn vrienden. Ze lijken het aan me te kunnen zien wanneer ik ergens wel of niet over wil praten en wanneer ik alleen een knuffel en een fijne avond wil he bben zonder na te denken over moeilijke zaken.

Genieten van kleine dingen, ja heerlijk is dat. De eerste tulpen, de eerste dag zonder jas aan naar buiten, zomaar iemand die tegen je zegt dat je er leuk uit ziet. Dat zijn zulke fijne dingen. Maar soms zijn er ook dagen dat ik dat helemaal niet zie. Gelukkig heb ik dan altijd mensen naast mij en om mij heen die me weer in laten zien dat de wereld mooi is, en dat alles wat je meemaakt zin heeft, uiteindelijk. Want ik ben er vast van overtuigd dat als ik de dingen in mijn verleden niet had meegemaakt, ik nu heel anders in m'n leven stond. En ik heel andere vrienden zou hebben, op een heel andere manier met mensen om zou gaan. Maar misschien ook wel minder angstig zou zijn, en minder snel onzeker. Maar ook daar kom ik op den duur wel uit. En dan hoop ik dat de mensen die mij nu zo dierbaar zijn, met mij meegroeien en we deel uit blijven maken van elkaars leven. En als dat niet kan, dat het dan op een goede manier eindigt.

Veek liefs,
Rianne.

Lieve Rianne,
Schrijven is sowieso goed. De rozen uitdelen heb ik nog nooit gedaan. Wel deel ik al vier jaar samen met mijn moeder warme chocomel uit met carnaval. Op carnavalsvrijdag is het traditie dat alle middelbare scholieren te voet naar school gaan, een dorp verderop. Het is zo'n zeven kilometer lopen, en ongeveer 450 leerlingen lopen. Wij gaan met een grote ketel (32 liter) warme chocomel uitdelen. Echt heel erg leuk! Iedereen heeft het koud, ze zijn ongeveer halverwege en dan krijgen ze warme chocomel. Mijn zusjes lopen ook allebei en er werd alweer aan hen gevraagd: Komt je moeder dit jaar weer? Er was wel een gemeentewerker die een beetje liep te zaniken op de groep die liep, aangezien er ook jaren zijn gweest dat er leerlingen dronken op school aan kwamen, veel vernielden onderweg. De laatste jaren is echt veel minder. Mijn moeder zei toen: 'Ja meneer, dat kan wel zijn, maar ik geloof nog altijd in het goede van die jongeren.' En toen was het stil. Ik vind het belangrijk om te blijven vertrouwen in het goede in de mensen... SNap je wat ik bedoel? Als je alleen maar negatief doet, dan blijft er niks over om naar uit te kijken....

Ik ga wel graag uit. Ik heb het af en toe nodig om helemaal los te gaan, om alles te vergeten en te dansen tot ik erbij neerval. De zondagavonden zijn mijn kroegavonden. Dan zitten we met onze groep bij elkaar in een café. We komen er elke week en dat is ontzettend lekker. Een vast moment waarop je elkaar kunt zien, waarop je bij kunt kletsen. Mijn vrienden zijn ontzettend belangrijk voor me. Net als die van jou voor jou, waarschijnlijk. Ik heb twee beste vrienden. Het zijn twee jongens en iedereen vind het raar. Ik blijf bij ze slapen, ik ga ermee uit, ik word dronken met die twee, ik ga met hen naar lowlands, ik geef ze kusjes, ik kan met ze lachen, ik jank met ze. Die jongens weten hèt, ik hoef niks te zeggen en ze snappen het. Ik ka niet zo goed uitleggen wat die jongens voor me betekenen, geloof ik.

Bij mijn weten verbind ik geen plaatsen met gevoelens... Niet bewust in ieder geval. Ik heb eigenlijk ook bij niemand van mijn vrienden dat ik me er echt honderd procent op mijn gemak voel. Dat heb ik op zondagavond in het café dan weer wel. Misschien komt het ook doordat ik bij weinig van mijn vrienden thuiskom. Alleen bij een van die twee jongens. En wanneer dat dan is, is zijn moeder vaak thuis. En zij is best aardig, maar ook heel irritant, zo af en toe. Ze bedoeld het goed, maar ze praat te veel.

Ik kreeg kippenvel toen je over mijn oma omschreef. Ik denk dat je de spijker op z'n kop slaat. Ik mis haar. Ze was dal wel al 94 en het is goed dat ze is gegaan. Ze is nu weer bij opa en haar zoon. Maar evengoed. Leuk is het niet. Ik vond het altijd heel mooi om te zien als ze hier was op een verjaardag. Ze genoot van alle aandacht die ze kreeg, maar kon ook perfect tevreden zijn wanneer ze in haar stoel zat en zag dat ieder ander het gezellig vond. Elke keer als ik daar kwam, kreeg ik de vraag of ik al een vriendje had. Als ik dan nee zei, vroeg ik haar of zij wel al een vriendje had. Opa was trouwens al bijna 20 jaar dood. Wanneer ik dat vroeg, begon ze te lachten en zei: 'Nee, ik heb er ooit een gehad en dat was een heel goede.' Kun jij je voorstellen dat je twintig jaar na het overlijden van je man nog steeds kunt zeggen: Hij was goed? Ik niet. En als ik dn wel een vriendje had, was ze helemaal enthousiast en. Nou moet ik ophouden. Ik kan helemaal niet uitleggen hoe oma was, maar ze was een echte oma. Zo een die je vijftig cent in je handen duwde en zei 'Ga maar een ijsje halen.' Of iemand waar je naar toe ging als je het moeilijk had. Als je dan weer had gezien hoe zij kon genieten van een zoen op haar wang of een welgemeende knuffel, kon je er weer even tegenaan. Ik mis haar.

Zo te lezen heb je goede vriendinnen. Dat ze je de pijn willen besparen van het over je vader praten. Mag ik vragen hoe lang het nu geleden is dat hij overleden is? Als je het er niet over wil hebben, is dat ook goed. Ik weet niet. Soms kan ik er wel eens over nadenken, hoe het zou zijn. Maar ik kan er me niks bij voorstellen. Ik koppel mijn moeder automatisch aan mijn vader en vice versa. Ik kan me de een niet voorstellen zonder de ander. Ik wil me er eigenlijk ook helemala niet over nadenken. Ik moet er niet aan denken om zonder vader of moeder door het leven te gaan. Meer weet ik eigeniljk niet te zeggen. Deels omdat ik bang ben dat jij het verkeerd oppakt of omdat het pijn zou kunnen don bij jou. Soms ben ik te voorzichtig.
Wat betreft die vriend.... Hij moet eerst leren goed voor zichzelf te zorgen, met name geestelijk gezien. Ik kan het niet uitleggen, maar hij zorgt mentaal gezien zo slecht voor zichzelf dat ik me er wel eens zorgen om maak. Hij weet dat ik er voor hem ben, maar toch.

Ik moet gaan stoppen. Helaasch. Tot de volgende brief.

Liefs,
Caroline

[Neko*]

Lieve Caroline,

Chocolademelk uitdelen met carnaval vind ik echt een leuke traditie van jou en je moeder. Het is wel belangrijk dat je ook merkt dat het gewaardeerd word, dan doe je het toch nog ergens voor.
Geloven in het goede van mensen is zeker belangrijk. Hoe kan je geloven in jezelf, als je niet gelooft dat de mens van nature 'goed' is, en goed doet? Dan blijft er toch niets over om vertrouwen in te hebben. Dan heb je een basis van niets.

Ik ben denk ik te onzeker met uitgaan. Ik ben helemaal niet onzeker over hoe ik eruit zie, dat niet. Maar als ik 'dans' dan voel ik me zo lomp, onvrouwelijk en bekeken, nee dat hoeft van mij niet. Ik kijk veel liever naar anderen. Vind het prachtig hoe iedereen op z'n eigen manier op de muziek danst en gek doet. Heel leuk om te zien!

Vrienden zijn ook voor mij heel belangrijk. Waar ben je zonder vrienden? Helaas zie ik heel veel vrienden maar heel sporadisch. Gelukkig maakt dat niet dat het minder goede vrienden zijn. Ik denk dat het een teken is van echte hechte vriendschap als je elkaar een jaar niet kan zien, en toch weer verder kan gaan waar je gebleven bent.
Bij hoe jij over je beste vrienden schrijft, krijg ik een warm gevoel. Ik denk dat je ze ook al heel lang kent. Tenminste, zo lijkt het wel. Ergens kan ik wel begrijpen dat mensen het raar vinden dat je zo close met die jongens om gaat, maar ik doe het zelf ook. Van een goede vriend van mij krijg ik nog steeds een ontbijt op bed. Het is fijn als je vrienden zonder iets te vragen weten wat erin je omgaat, en je onvoorwaardelijk voor elkaar klaarstaat.

Het huis van mijn beste vriendin is echt ook een beetje mijn huis. Toen ik voor het eerst daar thuis kwam, was het meteen gewoon zo rustig. Dat huis straalt ook gewoon gezelligheid en ongedwongenheid uit. Het is een fijn huis. Ik zou het ook niet raar vinden om daar alleen thuis te zitten, en dat heb ik op andere plekken wel. Bij geen enkele vriend(in) of ik er nou veel kom of weinig voel ik me zo op m'n plek in hun huis.

Ik vind het mooi hoe jij over je oma schrijft. Ik weet niet of ik me 20 jaar na het overleden van mijn man dat nog zou kunnen zeggen. Ik denk dat het er ook veel mee te maken heeft op welke leeftijd je hem verliest. Als je al wat ouder bent, denk ik dat de behoefte minder groot is om iemand om je heen te hebben. Je hebt je vorige man dan ook zo lang gekend en zoveel meegemaakt, dat krijg je nooit weer terug. Ik kan er ergens ook wel inkomen dat je oma dat zei. Ik vind het wel heel mooi.

In de zomer is het 4 jaar geleden dat hij overleed. Ik vind het niet erg om het over mijn vader te hebben. Soms is het zelfs wel fijn om iemand te vertellen hoe hij was, ook al doet het me nog steeds veel pijn. Het is heel raar om te zien hoe anderen met hun vader omgaan, als je er zelf geen meer hebt. Een goede vriendin van mij bijvoorbeeld, die loopt hard met haar vader. Niet dat ik dat gekund zou hebben als mijn vader nog had geleefd, maar die band die zij hebben, daar krijg ik kippenvel van.

Voorzichtigheid kent geen schande. Je kunt iemand beter voorzichtig benaderen dan onbedoeld pijn doen. Ook al moet ik dat nog wel leren in sommige situaties. Ik denk dat ik mijn bek nogal eens te snel lostrek.

Helaas al weer het einde van mijn brief. Ik vind het leuk om met je te schrijven, samen te babbelen over de dingen die je vind, voelt, en waar je mee in aanraking komt. Het is bijna alsof ik je een beetje echt ken.

Veel liefs,
Rianne

Lieve Rianne,
Ik kan niet beloven dat mijn brief zo lang word als de vorige, maar ik ga mijn best doen.

Ik vind het heel belangrijk. Ondanks al het slechte wat ik hoor, vertrouw ik wel op het goede. Tenminste, dat probeer ik. Ik ben een gevoelsmens, doe bijna alles wat ik doe, vanuit mijn gevoel. Zodra iets gevoelsmatig niet klopt, stop ik ermee. Of dat nu een relatie is, of als ik een stuk aan het fietsen ben waar ik een raar gevoel krijg, of als ik aan het praten ben met een onbekende. Zodra mijn gevoel niet klopt, stop ik.

Ik herken je gevoel, wat betreft onzekerheid. Dat ben ik het laatste jaar een beetje kwijtgeraakt. Ik weet niet hoe ik me voel als ik dans. Dan kan ik alles eruit gooien, dan laat ik alles los. Denk alsjeblieft niet dat mijn danstalent zo goed is, nee. Allesbehalve. Maar ik heb losgelaten om me iets aan te trekken van wat anderen denken. Natuurlijk zijn er altijd mensen die mooier zijn, die vrouwelijker bewegen dan jij. Maar zodra ik me druk ga maken om wat anderen van me denken en daar ook werkelijk iets mee doet, wat blijft er dan over van jezelf? Als ik me op de havo iets aan had getrokken van de meiden in mijn klas, van wat zij zeiden, zou er niks van mijn eigen ik over zijn gebleven. Nu lag ik erbuiten, maar ik heb altijd rechtop kunnen lopen. Ik liep hen met opgeheven hoofd voorbij. Dat kon ik omdat ik mezelf wel was. Ik ben altijd trouw gebleven aan mezelf. Als ik me iets aan ga trekken van wat anderen, blijft er niks over van mijn eigen persoonlijkheid. Want mensen hebben vaker iets op me aan te merken dan ik in de gaten heb. En weet je? Laat ze maar praten. Ze doen maar. Als ze moeite met me hebben, wil ik dat horen. Dan zal ik zien wat ik eraan kan veranderen. Zolang ze niks zeggen of ik het via een achterdeur hoor, weet ik niks.

Die twee jongens ken ik nu in de zomer drie jaar. Niet zo bijzonder lang, eigenlijk. Maar ze kennen me, omdat ze me op alle mogelijke manieren hebben gezien. Ik maak me zorgen om hen. Ze doen niet waar ze zich eerder goed bij voelden, sluiten zichzelf op en laten alles een beetje verwateren. Ik weet niet goed wat ik er aan moet doen. Naar buiten toe zeg ik wel heel stoer dat ik er voor ze ben maar dat ze zelf zullen moeten komen, maar van binnen wil ik ze aan hun haar naar een psych slepen en de ander een schop onder z'n reet geven omdattie veel te veel ophang aan dat ene meisje en zijn SLB-groep. Ik moet het niet doen, en dat weet ik. Tot nu toe gaat dat redelijk goed. Maar toch, ik maak me zorgen...

Zodra ik over mijn oma begin te praten, houd ik niet meer op. Als je mijn verhalen over haar moe bent, zeg je het maar. Ik heb mijn oma ooit eens beloofd dat ik, als ik een vriendje had, het haar zou komen laten zien. En dat ga ik doen. Ook al is ze gestorven, eens in de zoveel tijd word ik onrustig en moet ik naar haar toe. Dan ga ik aan de maas zitten, bij het kerkhof waar ze begraven ligt. En dan begin ik te vertellen. Over de jongens, over school, over thuis. Alles wat ze altijd vroeg. En het voelt goed. Want dan ben ik weer even daar geweest. Dan geef ik haar een zoen en ga ik weer. Niet iedereen snapt dat, maar ik denk dat jij het wel snapt.

Ik kan het me goed voorstellen, wat betreft je vader. Ik vind het knap dat je het zo over hem praat. Had je een goede band met hem? Waaraan is hij overleden? Was het een mooie begrafenis? Sorry. Soms vraag ik te veel. Soms wil ik te veel weten. Als je er niet over wil praten, is dat prima. Je moet doen waar jij je goed bij voelt, maar ik ben benieuwd naar je verhaal. Ik ben benieuwd naar de persoon achter die nick, achter deze brieven. Naar wat je mee hebt gemaakt, naar hoe je met dingen omgaat. Naar jou. Wie ben jij eigenlijk?

Liefs,
Caroline

[Neko*]

Lieve Caroline,

Brieven zijn altijd leuk, of ze nu lang of kort zijn. Ze maken me blij.

Naar je gevoel luisteren is goed. Ik vind het heel knap dat je dat kan. Ik heb er geregeld nog erg veel moeite mee. Misschien heb ik iets te vaak meegemaakt dat anderen het gevoel dat ik dacht te hebben manipuleerden. Ik vind het ook moeilijk om te luisteren naar mijn gevoel wanneer het twee dingen zegt. Hoe los jij dat op?

Het is niet zo dat ik niet dans omdat ik bang ben wat anderen ervan vinden. Ik dans eigenlijk voornamelijk niet omdat ik mezelf er niet prettig bij voel, eerder lomp juist. Van wat onbekende mensen over mij zeggen, trek ik mij vrij weinig aan. Die kennen me toch niet, dus wat geeft ze het recht zo over mij te praten?
Maar van mensen die dicht bij mij staan trek ik het me wel aan. Dan denk ik na over wat ze zeggen en of er wat in zit. Wat vaak wel zo is. Dan verander je, omdat je dat zelf ook wilt. Inziet dat niet alles wat jij doet ook zo moet en kan.
Het heeft wel lang geduurd voordat ik zo met commentaar om kon gaan. Eerder vond ik dat heel moeilijk. Maar sommige dingen komen met de tijd. Ik heb vertrouwen in mezelf, in wie ik ben. Waar ik voor sta. En als iemand daar iets over te zeggen heeft dan doet hij dat maar.

Het is altijd moeilijk om te zien hoe mensen die je heel na zijn, een 'verkeerde' kant op gaan. vooral omdat je weet dat je er zo weinig aan kan doen. Dat ze toch echt zélf moeten inzien. En zelf naar jou toe moeten komen. Maar het komt vast en zeker goed!

Ik vind het erg leuk om de verhalen over je oma te lezen. Hoe zij was. Prachtig hoe jij naar je oma gaat, en haar vertelt wat er allemaal speelt in jou leven als je daar de behoefte aan hebt. Ik kan me voorstellen dat mensen dat een beetje raar vinden, maar die snappen jou band met je oma niet. Soms is het gewoon heel fijn om tegen iemand te praten, die niet direct terug praat. Dan krijg je de dingen ook weer op 'n rij.

Mijn vader was echt mijn vader. Ik ging vaak met hem mee tanken, als klein meisje al. En dan samen daar koffie drinken en dan weer terug. Heerlijk vond ik dat. Hij kon zo mooi vertellen en wist zoveel. Uren kon ik luisteren als hij weer aan het vertellen was. Ooit heeft hij mij uitgelegd hoe lantaarnpalen werken. En waarom de ene een zilvergeel licht geeft, en de andere oranje. En ik heb het onthouden. Het is een stukje van hem, dat hij doorgaf aan mij. En dat koester ik.
Hij is overleden aan kanker. Longkanker. Het is pas laat ontdekt, en het was heel agressief. Al snel zaten de uitzaaiingen in z'n rug. De dokter gaf hem nog 3 tot 5 maanden, het werden maar 6 weken. Hij was helemaal op. Maar hij wou niet dat wij opgaven. Soms dan vroeg hij of ik even bij hem aan bed kwam zitten. Praten, over normale dingen. School, hoe het was bij een vriendin. En als ik dan moest huilen trok hij me tegen zich aan, net zo lang tot ik uitgehuild was. Dan veegde hij m'n tranen weg en zei: "lach toch, dan ben je veel mooier. Ik wil dat je lacht, als je aan me denkt. En zo wil ik jou onthouden."
De crematie was mooi. Er waren echt héél veel mensen, maar wij kennen dan ook veel mensen. Zelfs leraren van mijn basisschool waren er. Heel bijzonder vond ik het.

Ik vind het niet erg om over hem te praten. Met de tijd heb ik geleerd om te lachen als ik aan hem denk, ookal valt het soms nog wel zwaar. Mijn moeder heeft een nieuwe vriend, voor het eerst. Dus dan is de confrontatie nogal groot.
Het is fijn dat je dingen vraagt, ik ben nogal moeilijk in dingen uit mezelf te vertellen. En ik weet dat je je oprecht intereseert in wie ik ben. Ik ben dat ook in jou.

Wie ik ben weet ik niet zo goed. Ik denk gewoon simpel Rianne. Voor de een een vriendin, voor de ander een stapmaatje, een filmmaatje, een klasgenoot. Ik ben bij de een niet anders dan de ander. Alleen bij mijn vriend en mjin beste vriendinnetje ben ik anders. Opener. Vrijuit, helemaal mijzelf.
Het is boeiend om te weten hoe iemand achter de nick is. Te weten waar zijn of haar gedachtes, en manier van denken vandaan komen. Hoe zij geworden zijn zoals ze zijn. Maar ook vind ik het leuk om van anderen te horen hoe ik ben. Om te testen of ik mezelf daarin herken. Of ik echt wel ben, wie ik ben.
Hoe zie jij de wereld?

Veel liefs,
Rianne.

[metallica]

Lieve Rianne,

Natuurlijk kan jij ook prima naar je eigen gevoel luisteren, je echte eigen gevoel dat niet gemanipuleerd werd door anderen. Het enige dat je ervoor hoeft te doen is jezelf openstellen, alles even achter laten en enkel voelen. Naar mijn mening kan je gevoel je niet twee kanten opsturen, ratio en gevoel daarintegen kunnen dat wel perfect. Deze zijn als het ware het duiveltje en engeltje op je schouder.

Maarja, als ik deze beeldvorming dan gebruik wie is dan de duivel en wie is het engeltje. Misschien dat jij me dat kan vertellen, want wat dat betreft ben ik een beetje de weg kwijt. Ikzelf ben fanatiek voorstander van de rede, ratio hoe je het ook wil noemen. Het duiveltje op mijn schouder gevoel genaamd heb ik ver weggeduwd. Maar waar brengt dat me, nergens zal ik je vertellen. Want af en toe steekt deze duivel weer zijn kop boven water, laat ik me verleiden door zijn verlokkelijke woorden en diensten wat me uiteindelijk uitsluitend ruïneert. Dusja, het beest is niet voor eeuwig te temmen, dus kan je het niet beter loslaten voordat hij zo dol is en zelf het levenlicht weer aanschouwd?

Kritiek, tja kritiek. Omstandigheden hebben mij bitter gemaakt en kritiek is bijna het enige dat ik kan uiten, zelfs tegenover de mensen die mij het meest lief zijn. Al zouden ze mijn kritiek voor lief nemen en veranderen, dan nog vind ik wel weer ergens een slecht opgepoetst plekje. Maar dan nog. Ik vind dat je je krachtig profileert en ik moet zeggen dat ik wat dat betreft ook het volste vertrouwen in je heb. Het duurt soms even voordat een glazuurlaagje zich gevormd heeft, maar vanaf dan ben je er ook sterker door. Ik moet zeggen dat ik trots op je ben, meid.

Ik moet zeggen dat ik even moest slikken bij het verhaal over je vader, ik heb er geen woorden voor zoals wel vaker in dit soort situaties. Dat is mijn tekortkoming dus ik hoop dat je me dat vergeeft. Ik schaam me echt weet je, dat ik er geen woorden voor heb. Of kan dat misschien ook niet, is dit zo'n typisch geval waarbij je rede niet kan gebruiken en alles gebaseerd is op gevoel? Kunnen buitenstaanders wel goede reactie geven, of kunnen anderen dat wel en is het mijn gebrek?
Opeens schiet me het beeld te binnen van mijn vriend die huilend naast me op de bank zat, huilend om zijn vader die net een jaar geleden gestorven was. En wat kon ik zeggen niets, helemaal niets het enige dat ik op dat moment wist te doen was hem in mijn armen nemen en laten uithuilen. En nog steeds heb ik het gevoel dat ik er niet voor hem heb kunnen zijn op zulke momenten, er niet voor hem heb kunnen zijn terwijl hij me nodig had.

Hoe ik de wereld zie? Daar kan ik je denk ik nog wel meerdere brieven over schrijven, maar je herinnert je mijn eerste alinea? Dat ik ga voor een rationele benadering van de zaken, of dat in ieder geval tracht te doen want ik weet wel dat je me ook heel anders kent. Kort gezegd zie ik de gehele schepping als een mislukking, fout, hoe je het ook wil noemen. Ik ga ervan uit dat je het niet met me eens bent, zoals zovelen en ik heb nu ook niet de tijd om me er geheel over uit te laten en ik hoop dat je me dat vergeeft, maar ik zal me later nog weleens genuanceerder uitlaten over dit onderwerp.
Maar ik geef je hierop aansluitend nog een vraag mee; geloof jij wel in de goedheid van de mens en zijn handelen?

Liefs,
Angel

Lieve Angel,

Het is maar net wat voor jou de duivel is. Ik weet niet wie dat bij mij is. Ik luister voornamelijk naar mijn gevoel. Ik kan onmogelijk beslissingen maken puur op rede. Zodra het rationele gedeelte ingaat tegen mijn gevoel, loop ik spaak. Dan kan ik niks meer en barst ik uit elkaar. Dan zit ik vast. Er zijn flink wat huilbuien voor nodig om mezelf dan weer op de rails te krijgen, maar het lukt me altijd. Ik denk dat het meestal wel in balans is bij mij. Natuurlijk doe ik ook wel eens dingen die gevoelsmatig kloppen, maar verstandelijk gezien niet zo slim zijn. En vice versa. Maar ach. Daar leer ik van. Mijn stagebegeleidster zei, toen het niet goed met me ging tegen me: 'Deze dagen laten je wel voelen dat je leeft.' En daar had ze gelijk in. Wanneer je je slecht voelt, zijn de dagen waarop het wel goed gaat, zoveel mooier. Zoals ik al eerdre schreef - Wanneer je uit zo'n dal bent geklommen, is het gras nog een beetje groener, schijnt de zon net een beetje harder. Het is echt zo. Angel, geloof me. Het komt goed. Echt waar.

Kritiek is negatief. Ik hou niet van kritiek. Dat je bitter bent geworden, doet me pijn. Het klinkt raar, maar ik vind het jammer. Het leven kan zo ontzettend mooi zijn. Het kan zo leuk zijn. Ik heb er moeite mee wanneer mensen de leuke kant van het leven niet meer zien. Doe jij dat? Zie jij alleen nog maar dat het regent, dat de lucht grijs is en dat het donker is? Ben je iemand die vergeten is dat na die regen het zo lekker ruikt buiten? Dat het heel lekker aanvoelt om in die regen te gaan staan, omdat het dan lijkt alsof alles word weggespoeld? Dat alle grijze lucht wegtrekt en de lucht daarachter schoongespoeld is? Dat zou ik echt heel jammer vinden. Want, hoe moeilijk en hoe zwaar het af en toe ook is, het klaart altijd weer op. Al lijkt het af en toe niet zo. Maar je zult het zelf moeten doen. Er is niemand die voor jou kan zien hoe mooi de lucht en de sterren kunnen zijn. Iedereen kan je vertellen dat je mooi bent, en de moeite waard. Als je het zelf niet vind, heb je er niks aan. Doe alsjeblieft je best, het leven is het waard.

In de situatie die jij beschrijft ben ik een echt gevoelsmens. Ik denk niet dat je meer kunt doen dan diegene in je armen nemen en hem laten uithuilen. Alles wat je zegt, doet teniet aan het verdriet dat diegene ervaart, want je verliest een van de essentiele dingen in je leven, namelijk degene die jou op de wereld heeft gezet. Er is veel energie voor nodig om iemand een gemeende knuffel te geven. Wanneer je een echte, gemeende, troostende knuffel wil geven. Want er is direct lichamelijk contact, iemand komt heel dichtbij. Daarvoor moet je je voldoende op je gemak voelen bij die persoon. Ik kan het niet uitleggen, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Er is meer nodig dan een paar armen voor een knuffel.

Als antwoord op je vraag; ja. Rianne en ik hebben het daar al over gehad. Zonder enige twijfel geloof ik in het goede van de mens. Er zijn rotte appels, natuurlijk. Die zijn er altijd. Maar ik geloof dat mensen van nature goed zijn. Er zitten bepaalde karaktereigenschappen in, maar hoe die zich ontwikkelen hangt van verschillende factoren af. Ik doe het meeste van wat ik doe, in het geloof dat de mens goed is. Zodra ik dat verlies, weet ik het niet meer. Ik geef vreemden complimentjes, sta om viijf uur op om warme chocomel uit te delen, geef knuffels aan mensen die er slecht uitzien, neem eten van vreemden aan. Dit doe ik allemaal omdat ik geloof dat iedereen van nature goed is. Beter dan dit kan ik het nu niet uitleggen....
Wees eens eerlijk en kijk naar jezelf.
Hoe gaat het eigenlijk met je?

Liefs,
Caroline

[Neko*]

Lieve Caroline,

Als ik op gevoel zou leven, denk ik niet dat het me goed zou doen. Juist de ratio houd mij in evenwicht. Het is voor mij meer yin en yang, dan de duivel en het engeltje. Het een heeft het ander nodig om in balans te zijn. Als het elkaar tegenspreekt, heb je er nog niet lang genoeg over nagedacht. Er nog niet écht iets mee gedaan. Als mijn gevoel overheerst krijg ik huilbuien, of ben ik irritant vrolijk. Als mijn ratio overheerst, blijf ik maar denken en denken en denken en/of sluit ik mij af. Zolang het in evenwicht is met elkaar kan ik vertrouwen op mijn gevoel, en bouwen op mijn ratio. Dan kan ik echt leven.

Waar je niet dood aan gaat, maakt je sterker. En dat geloof ik echt. Natuurlijk heb ik ook momenten dat ik het even allemaal niet meer weet, waarop het lijkt dat het nooit meer beter wordt. Maar toch, werd het elke keer weer beter. Ook al viel ik dan weer terug, toch was die vooruitgang er altijd. Je kan niet van de ene op de andere dag het leven mooi vinden, en waarderen. Dat moet je leren. Maar elke dag dat jij de schoonheid van de eerste bloemen inziet, de vrolijkheid die de zon met zich meebrengt voelt; is er 1. En het lijkt misschien niet veel, maar zonder 1 is er geen 2, geen 3 en geen 4. Zonder 1 is er niks.
Tel je zegeningen, en wees er dankbaar voor. Heb er vertrouwen in dat het goed komt. Zolang je vertrouwt op jezelf, doet waar jij je goed bij voelt is het leven mooi. Ook al is het dat niet.

Ik denk dat je het heel mooi hebt uitgelegd, wat die knuffel betreft. Op zo'n moment van intens verdriet, is er niks dat je liever wilt dan een knuffel. Even iemand waar je bij uit kunt huilen. Die niet alles relativeert, en beter doet lijken. Want het is niet beter. Het is gewoon kut. En laat het dan maar even kut zijn. Soms is dat even goed. Dan kan je daarna weer verder.
Met een knuffel geven zeg je meer dan je denkt op zo'n moment. Als het ware stel je je voor die persoon open, om even zijn verdriet eruit te laten, zodat je erin kan delen. Het is voor jou misschien wel net zo moeilijk zo'n knuffel uit te delen, als te ontvangen. Voor mij in ieder geval wel. Ik knok liever zelf door, dan dat ik me overgeef aan iemand anders.

De goedheid van de mens bestaat. En die zit in iedereen. Ook in die rotte appels, alleen een beetje verstopt misschien. Die rotte appels zijn ook niet zo geboren, die zijn zo gemaakt. Als je niet gelooft in het goede van de mens, maak je het jezelf erg moeilijk. Dan ben je pas echt alleen.

Hoe gaat het met je? Het is zo'n mooie vraag als er echt interesse gesteld word in het antwoord. Dan kan je oprecht antwoorden.
Het gaat goed met mij. Niet in alles, maar ik leef en dat is al heel wat. En dan niet leven als in ademen en bestaan. Maar echt bewust leven. Natuurlijk denk ik nog steeds veel, maar niet meer zo warrig, alsof alles door elkaar loopt. Ik ben weer ik, en niet een schim van mij. Wel ben ik nog ongemotiveerd, en angstig dat ik niet goed genoeg ben. Maar dat is nu even minder belangrijk. Want ergens in mij vertrouw ik op mezelf. En dat betekend dat het goed komt. Op welke manier dan ook.

Er zijn dagen dat ik liever leef, met de deur op slot.
Ieder mens kent die momenten dat je het even allemaal niet meer weet. Sluit jij je op, en doe je het zelf? Of laat je de ander toe, en laat je hem helpen?

Veel liefs,
Rianne.

Lieve Rianne,

Ik denk sowieso dat het een niet zonder de ander kan. Een vriend van me zei gisteren: 'ik ben een gevoelsmens. Dat houdt in dat ik tot op zekere hoogte heel rationeel kan denken, maar wanneer mijn gevoel de overhand krijgt, dan verander ik in een emotioneel hoopje mens.' Dat herkende ik. Tot op zekere hoogte is het bij mij altijd verstandig, maar zodra het gevoel zegt: 'Leuk!' en mijn verstand zegt: 'Maar niet slim!', zal ik naar mijn gevoel luisteren. Ik doe SPW, ik loop stage bij verstandelijk gehandicapten. Daar wordt je wel bijna verplicht om met je gevoel te werken. Je moet je hele ziel en zaligheid in dit werk leggen, anders kom je er niet. Het verschilt natuurlijk van doelgroep tot doelgroep en van persoon tot persoon op wat voor manier, maar ik geloof dat wel. Ik denk dat je pas écht tot mensen (met name tot gehandicapten, misschien wel juist tot gehandicapten) kunt doordringen wanneer je je helemaal openstelt. Dat is het mooie aan dit werk. Wanneer jij je anders voordoet, zullen de mensen je keihard negeren. Ze voelen het feilloos aan. Als je jezelf bent, zullen ze van je houden. Niet letterlijk, maar voor zolang het duurt zullen ze gek op je zijn.
Dit is overigens lang niet bij alle gehandicapten, ik hoop niet dat je een eenzijdig beeld hebt van deze groep. De meeste mensen denken dat ze altijd allemaal vrolijk en schattig en lief zijn. Nou, ik kan je verzekeren - wanneer een man van 124 kilo je met de dood bedreigd omdat je zijn broek niet goed aan doet, is dat echt niet schattig.
Kom een keer kijken, dan begrijp je misschien wat ik bedoel.

Ik moest glimlachen toen ik je tweede alinea las. Je hebt zo ontzettend gelijk, je verwoordt het zo mooi. Je doet het goed. Meer kan ik er niet over zeggen.

Knuffels zijn belangrijk. Van een gemeende knuffel word ik altijd net een beetje beter, dan kan ik er weer tegen aan. Wat dat betreft ben ik heel impulsief. Mensen die ik maar één avond heb meegemaakt, maar goed voelen, vlieg ik om de nek. Nu ik erover nadenk, er is ook niemand die dat als negatief ervaart. Want dat voel je. Je voelt het wanneer iemand terugdeinst, als iemand niet gediend is van lichamelijk contact. De meeste mensen vinden het fijn.
Er is ook veel lef voor nodig om jezelf over te geven aan de ander. Je moet het maar even doen. Het wordt overal van je verwacht, door iedereen. Maar doet die ander dat wel? Ik heb er absoluut geen moeite mee om over mezelf te vertellen. Wat ik van hte weekend gedaan heb, wat voor cd ik heb gekocht, wat ik nu weer gezien heb. Maar zodra het over míj gaat, echt over mij als persoon, dan klap ik dicht. Dat kan ik niet. Het duurt heel lang voordat ik mensen vertrouw. Mensen in mijn verleden lieten me vallen, werden boos of begonnen gewoon stom te doen zodra ik mezelf écht liet zien. Inmiddels gaat het steeds beter. Ik werd op mijn stage min of meer gedwongen om eerlijk en open te zijn, dat heeft een goed effect gehad. Nieuwe vrienden laten me zien dat het de moeite waard is om eerlijk te zijn. Uiteindelijk werkt het alleen maar in je voordeel. Want mensen kunnen zich omdraaien en weglopen zodra jij je openstelt maar ach. Wat weten zij nou? Ze weten niet wat ze missen, dus waarom zou je je daar nog druk om maken?

Dat komt goed. Je leeft, dat is al heel wat. Het feit dat je kunt zeggen dat je leeft en het nog meent ook, is bijzonder. Zoals ik eerder zei, je doet het goed. De dagen waarop je je minder voelt, laten je voelen dat je leeft. Toch? Er komt een moment waarop dat jij jezelf groot voelt. Groot genoeg om de hele wereld aan te kunnen. Geloof me. Ik heb een rotte schooltijd gehad. Op de basisschool, en op de middelbare waren de eerste drie van de vier niet leuk. Zacht uitgedrukt. Inmiddels kan ik mezelf groot maken, ik ben groot genoeg. Ik ben groot genoeg om me om te draaien en tegen mijn verleden, tegen de mensen uit dat verleden, te zeggen: Hier ben ik dan. Ik kan mezelf met trots presenteren. Ik kan in de spiegel kijken en denken: Zo. Die mag er zijn. Daar kom jij ook nog. Echt waar.

Ik sluit mezelf op. De meeste mensen verwachten dat niet. Ik heb een grote bek, vertel veel en lach hard. Maar zoals ik al zei, ik kan niet over mezelf praten. Als ik dingen moeilijk vind, moet het eerst helemaal knallen en in elkaar donderen voor ik hulp vraag. En dan nog vraag ik geen hulp. Dan nog heb ik iemand nodig die door me heen prikt, door mijn masker en me die hulp aanbiedt. Wat dat betreft ben ik heel gesloten. Nog steeds. Maar ik ben er hard aan het werken.

Why did you give up dreaming?
Heb jij al besloten op te houden met kind-zijn? Zoja, waarom en wanneer? Zonee, waarom niet?

Liefs,
Caroline

[Jeuk]

Lieve Caroline,

Om je de waarheid te vertellen (en ik doe niets liever) ben ik eigenlijk veel te dronken om inhoudelijk op je bericht te reageren. Als het een troost is, ik heb het wel gelezen en ben zodoende weer helemaal op de hoogte van je emotionele strubbelingetjes. Ik kan mijzelf daar vrij weinig bij voorstellen. Zelf kom ik uit een stad, tijd en cultuur waar je blij mag zijn als je voor vier euro per uur slachtafval mag sorteren of de kots van Amerikaanse toeristen uit pisbakken scheppen (wat in wezen op hetzelfde neerkomt, het latere heeft alleen iets acceptabelere tijden - daar hoef je je bed niet voor uit te komen om zes uur 's ochtends) dus als ik dan lees van gemeende knuffels en impusiviteit dan denk ik: 'MENS, WAAR HEBBEN WE HET TOCH OVER?'
Hier wilde ik het even bij laten. De volgende keer zal ik je vertellen over mijn bevindingen van het afgelopen Chinees Nieuwjaar en hoe ik een keer met een kapotgebogen klerenhanger een pizzadoos uit een WC-pot heb moeten vissen omdat m'n broer daar z'n reet mee had afgeveegd bij gebrek aan WC-papier. Hij was toen heel erg dronken dus we zullen het hem maar moeten vergeven.

Het allerbeste,
Paul.