moet ik (opnieuw ) voor opname kiezen?

[Snow White]

Lieve allemaal,

Laatst schreef ik een wanhopige topic.

http://www.forum.scholieren.com/show...hreadid=241449

(neem alsjeblieft de moeite het even te lezen)
Een dag hierna ben ik opgenomen in het ziekenhuis omdat ik zo heftig automutileerde (waar de dokters overigens toen nog niet van af wisten) dat mijn hand zo dik was dat hij in een tractie omhoog moest (tractie= in een stellage bungelend in de hoogte) om zo het vocht af te laten stromen/drijven. Ook in het ziekenhuis ging ik, als ik naar de wc mocht, automutileren, de verpleging had niets door. Zo bleef mijn hand erg dik. Op dinsdag ben ik opgenomen en vrijdag hadden mijn ouders dus een gesprek bij mijn psycholoog. Ik heb hem mijn verhaal wel verteld maar gevraagd om het mijn ouders niet te zeggen. Dit heeft hij ook niet gedaan. Maar na het gesprek hadden mijn ouders zoveel twijfels over mijn hand ( hoe het gebeurd was, of ik het zelf gedaan had) dat mijn vader me toch ging uithoren toen hij op bezoek was. Ik heb in hevige tranen 'ja'gezegd. hij reageerde rustig maar was wel boos. We hebben wel een redelijk gesprek gehad maar ik was te gemotioneerd om veel uit te brengen....
Die avond had ik het erg zwaar. En toen er een verpleegkundige aan mijn bed kwam, een hele lieve, heb ik mijn verhaal gedaan. Ze beloofde me dat ze het niet zou zeggen tegen haar collega's en áls ze wilde bespreken zou ze het met mij overleggen. De volgende ochtend stond ineens zij weer voor mijn bed, samen met een van mijn behandelend artsen. Ik schrok heel erg, ze had voor mijnn eigen bestwil toch alles tegen de dokters gezegd. Alles kwam uit. ik voelde me zo naakt, zo beschaamd, zo afschuwelijk. Ik had iedereen voorgelogen, mijn ouders waren beter af zonder mij, een borderliner ( dit heeft mijn psycholoog bevestigd) Ik had mijn pillen voor goede nachtrust, prozac en een hele reks antibiotica onder eigen beheer en in panioek en inpulsief heb ik deze allemaal ingenomen. Na een half uur voelde ik me raar worden en hevb ik het toch tegen een van de zusters gezegd. bijn de ehbo is vervolgens mijn maag leeggepompt. mijn moeder was daarbij, ze heeft me gesteund, maar ging natuurlijk kapot.
Ik heb nog met een psychiater gepraat op de ehbo, en van hem mocht ik naar een gewone afdeling toe. op die afdeling heb ik met een zuster gepraat en zij zei me dat het beter was als ik me liet opnemen. maar ik ben sinds maart terug van een andere kliniek voor anorexia. maarja, hulp voor mijn automutilatie ( dat aan de gang is sinds groep 3 van de basisschool) heb ik nooit gehad. ik voel me zo verrot, zit vast met mezelf, automutileer nog steeds ookal is het nu in mindere mate met mijn hand, maar ben inmiddels wel thuis uit het zh. ze vonden geen redenen om me nog langer te laten blijven. mijn psycoloog zit ook in dubio, hij wil me op een wachtlijst laten zetten,

ik ben zo verdrietig. straks raak ik alles wat ik heb opgebouwd weer kwijt.......vriendinnen, school. het zieke wereldje word dan weer normaal voor me. maarja, zo gaat het toch ook niet langer, ik had nog nooit eerder een zm poging gedaan...

wat moet ik nou?kiezen voor gevoel of verstand

[Gothic]

kiezen, of stoppen met automutileren en blijven in je opgebouwde wereld, of je toch laten opnemen, omdat je niet kan stoppen met automutileren, ik denk toch echt dat je beter het laatste kan kiezen, niets helpt ... hier zit je onder controle enz, zou het niet fijn zijn als je dit niet meer hoefde te doen? Niet meer hoefde te liegen of jezelf pijn te doen? Kies voor jezelf... maak jezelf niet nog verder kapot, je bent zo'n mooi lief meisje...

(l)

[BlackMystery]

misschien herken je me nog
van lang geleden
do you still remember what I said
het is een cirkel
had ik het zelf niet meegemaakt
dan had ik het niet gezecht

[Snow White]

Gothic schreef:
kiezen, of stoppen met automutileren en blijven in je opgebouwde wereld, of je toch laten opnemen, omdat je niet kan stoppen met automutileren, ik denk toch echt dat je beter het laatste kan kiezen, niets helpt ... hier zit je onder controle enz, zou het niet fijn zijn als je dit niet meer hoefde te doen? Niet meer hoefde te liegen of jezelf pijn te doen? Kies voor jezelf... maak jezelf niet nog verder kapot, je bent zo'n mooi lief meisje...

(l)

sja, kiezen is erg zwaar, mijn ouders zijn ook niet voor opname

[Snow White]

BlackMystery schreef:
misschien herken je me nog
van lang geleden
do you still remember what I said
het is een cirkel
had ik het zelf niet meegemaakt
dan had ik het niet gezecht

wat wil je er mee zeggen?

[Gothic]

Snow White schreef:
sja, kiezen is erg zwaar, mijn ouders zijn ook niet voor opname

Ja, maar ja, wat moet je anders? Zo door blijven gaan thuis? Ik zie je nou niet opeens ermee ophouden, of wel? Ik weet niet wat ze dan willen? Ik snap hun standpunt wel, maar is het niet het belangrijkste dat je beter wordt, dat dit overgaat?

[Snow White]

Gothic schreef:
Ja, maar ja, wat moet je anders? Zo door blijven gaan thuis? Ik zie je nou niet opeens ermee ophouden, of wel? Ik weet niet wat ze dan willen? Ik snap hun standpunt wel, maar is het niet het belangrijkste dat je beter wordt, dat dit overgaat?

jah
i don't know wat ze er mee willen

[BlackMystery]

Snow White schreef:
wat wil je er mee zeggen?

ok kan misschien domme comentaar zijn
maar ik heb gezecht toen dat alles terugkomt
wat je ook doet
je kan je verleden niet ontlopen
ik heb je toen leren kennen toen je met alles gestopt waart
en ik heb toen gezecht
misschien kan je gewoon leren zo te leven
en jij zei dat het onmogelijk was
dus ik zeg het opnieuw, al verwacht ik niet dat je er nu wel inneens begrip voor gaat hebben
ik wil gewoon zeggen, kan je niet zien dat je op de 1 of andere manier met je pijn kan leren leven
het deels begrenzen dat wel
of proberen iets als vervanging van automutilatie te vinden
ik blijf nog altijd bij mijn standpunt dat leven met pijn mogelijk is
zo'n mensen moeten er ook zijn
en meestal zijn het de die, die het leven meer doorhebben dan anderen

[Gothic]

Snow White schreef:
jah
i don't know wat ze er mee willen

Ze vinden het natuurlijk ook moeilijk, zijn waarschijnlijk net zo wanhopig als jij... als het enigsinds mogelijk is zou ik toch met je ouders de voor en tegen's tegenover elkaar zetten, want er moet een oplossing komen, iets dat iets oplost en niet iets tijdelijks. En moet NU iets veranderen, voor het een keer echt fout gaat... Want zou je thuis blijven gaat alles hetzelfde door en komt er weer een uitbarsting, en waarschijnlijk weer, en dat gaat tenkoste van jou... ik wil niet dat het straks echt fout gaat, zij ook niet

Snow White schreef:
wat moet ik nou?kiezen voor gevoel of verstand

Gevoel wisselt zo vaak... Kies voor wat je het beste lijkt...voor en tegens tegen elkaar afwegen... Je weet dat het zo niet goed gaat.

Pas alsjeblieft goed op jezelf...

[Anne]

Hoe zou je het liefste willen leven? Ongelukkig, automutilerend en voortdurend pijn hebben of gelukkig en trots op jezelf dat je het gered hebt, dat je niet meer automutileert en geen pijn meer hebt? Ik denk dat je déze keuze moet maken, op basis van je gevoel én verstand. En als je het antwoord dan weet, dan pas kun je verder kijken. Kom je er alleen uit? Of met hulp van anderen? Denk je dat je het thuis redt of niet? En waarom niet?
Wat betreft je ouders... zij zijn dus niet voor opname. En jij twijfelt. Komt dat mede door hen? Zo ja, dan zou ik me niet laten 'tegenhouden' door hun standpunt. Het gaat om jou en jouw leven, meis, probeer nu even alleen aan jezelf en jouw toekomst te denken. Ik weet zeker dat jouw ouders het beste met je voor hebben (klinkt hard, maar anders hadden ze je allang laten vallen) en dat ze jouw keuze respecteren, wat het ook moge zijn.
Als ik voor zo'n keuze gesteld werd, zou ik het heel moeilijk vinden. Maar ik zou kiezen voor opname, omdat ik het niet meer alleen aan kon en omdat ik gewoon écht gelukkig wilde zijn (zonder eetproblemen en zonder automutilatie!). Ik zou mijn vriendinnen achter moeten laten, mijn hele leefomgeving en mijn studie. Maar ik zou weten waar ik het voor deed, voor mijn eigen leven! En echte vriendinnen zullen je nooit in de steek laten, daar zijn het vriendinnen voor. Ze zullen er zijn om je te steunen, om je verhaal kwijt te kunnen. Ze zullen aan je denken, je het gevoel geven dat je er niet alleen voor staat. En ik zal het goede voorbeeld geven.
Meis, maak deze keuze voor jezelf. Ga op je gevoel af, maar ook op je verstand en bedenk... wat je ook doet, ík zal het accepteren. Als je jezelf maar niet de vernieling in brengt...
(L) Knuffel (L) xxx

[dystopia]

Indrukwekkend verhaal... als ik jou was zou ik wel hulp zoeken. Wmb. is dit een goede vorm van hulp, zo'n opname. Wat jij moet kan een onbekende van internet niet voor jou beslissen..

[iamre18]

Mail gestuurd>> Nogmaals: heel veel sterkte toe gewenst meisje!

(L)
mariamne

[Gael]

Anneee schreef:
Hoe zou je het liefste willen leven? Ongelukkig, automutilerend en voortdurend pijn hebben of gelukkig en trots op jezelf dat je het gered hebt, dat je niet meer automutileert en geen pijn meer hebt?

Het is altijd beter eruit te komen. Maar ik kan wel zeggen, sommige mensen willen er gewoon niet meer uitkomen. Ze voelen zich erin thuis. Dat klinkt heel raar, maar het klopt. In dit geval(omdat je dan toch nog twijfelt, zou ik altijd voor opname kiezen. Er is nog hoop!)

Good luck!

Diep in je hart weet je het antwoord...

Je hebt een keuze en niemand kan die voor jou maken.

Wil je vechten of wil je afdwalen?

Ik weet dat je het vechten aankan, maar ik kan niet voor jou vechten. Ik kan slechts naast je staan en mét je vechten. Maar it's all up to you...

Het gaat erom wat jij belangrijker vindt..

[Snow White]

Bedankt allemaal. heel fijn

Vandaag heb ik me nog niet helemaal kunnen beheersen, maar 1 ding staat wel vooraan; ik wil wel vechten, maar.....ik kan het gewoon niet alleen! Met mijn vader heb ik het er nog niet over gehad. Mijn moeder is erg onzeker en zei laatst tegen me; als je maar niet zo denkt van; ik geef het op en ik wil opgenomen worden. Toen heb ik haar duidelijk gemaakt dat dat niet het geval is.

[Snow White]

Gothic schreef:
Ze vinden het natuurlijk ook moeilijk, zijn waarschijnlijk net zo wanhopig als jij... als het enigsinds mogelijk is zou ik toch met je ouders de voor en tegen's tegenover elkaar zetten, want er moet een oplossing komen, iets dat iets oplost en niet iets tijdelijks. En moet NU iets veranderen, voor het een keer echt fout gaat... Want zou je thuis blijven gaat alles hetzelfde door en komt er weer een uitbarsting, en waarschijnlijk weer, en dat gaat tenkoste van jou... ik wil niet dat het straks echt fout gaat, zij ook niet

nee, ik wil dat ook niet. we komen er hopelijk wel uit. dank je lieverd

tjee, ik ken het dilemma goed.
geen idee wat voor jou de beste keuze is...
owja, als je de voors en tegens tegen elkaar afweegt, maak dan ook verschil in zwaarte van die argumenten!
ik zou het heel knap vinden als je zelf een keuze kunt maken! het gaat om jou, dus jij zult uiteindelijk de beslissing moeten nemen!

[Snow White]

Gisteravond heb ik opnieuw geautomutileerd. Kort daarvoor had ik informatie op de site van de viersprong gevonden, de kliniek waar ik eventueel naar toe zou kunnen gaan. Dit was een voorstel van mijn psycholoog. ( http://www.deviersprong.net )
Nadat het gister weer gebeurd was, ben ik huilend naar mijn vader toegegaan en vertelde hem dat ik perse met hem wilde praten. Ik zei dat het zo niet verder gaat, ik op ben, het einde zie. Dat er gewoon een oplossing moet komen en vlug. Ik heb mijn vader de geprintte versie van de site gegeven, hij werd geirriteerd maar heeft het wel gelezen. (als ik eerlijk moet zijn begin ik best een beetje enthousiast daar over te worden, de viersprong) mijn vader zit heel erg in zijn maag met het feit dat ik dan weer uit mijn omgeving wegga.
Vanochtend ben ik naar de dokter geweest om te wegen maar ik heb meteen even met hem bgepraat. Hij weet van mijn situatie en ik vroeg hem wat hij er van vond als ik opgenomen zou worden op de viersprong. Hij antwoordde: "Ben ik helemaal voor. Ik juig het nog sterker toe als het ietsje beter met je gaat, want dan laat je je beter helpen. het zou heel goed voor je zijn". Dit vertelde ik na afloop meteen mijn vader en hij vertelde e dat hij contact op zou nemen met mijn psycholoog en ook met de viersprong. Dit heeft hij gedaan toen ik op school was. Gelukkig had ik vandaag een goede dag en heb ik nu nauwelijks geslagen.

Mijn vader had uitvoerig een gesprek gehad met mijn psycholoog en ook met de kliniek. Als we alles nu in gang gaan zetten, duurt het 6 weken voor ik een intake gesprek heb en daarna nog 6 a tien weken voordat ik wordt opgenomen. ( en dan zeggen ze erbij dat er geen grote wachtlijst is ) maar goed, mijn vader ziet ook in dat het zo niet werkt. En ik wil graag mijn emoties onder controle. Zelfs als het weer wat beter met me gaat, kan ik daar dus terecht. Het verblijf is daar alleen wel bijna een jaar .

Ik zie een beetje licht

[Anne]

Snow White schreef:
Ik zie een beetje licht

(L) *knuff*

Ik denk dat het al met al een verstandige beslissing is. Niet makkelijk, maar wel verstandig (denk ik). Ik hoop heel erg dat het helpt.

(l)

[Snow White]

aan de ene kant wil ik ook helemaal niet en denk ik; als het ietsje beter met me gaat is het niet meer nodig

Snow White schreef:
aan de ene kant wil ik ook helemaal niet en denk ik; als het ietsje beter met me gaat is het niet meer nodig

Tot het weer slechter gaat. En dan wacht je weer tot het beter gaat. En dan gaat het weer slechter... 't gaat op en af... Je wilt niet, 'k denk dat je jezelf dan ook dingen voor gaat houden om excusen te zoeken om niet te hoeven.

[Snow White]

Leonoor schreef:
Tot het weer slechter gaat. En dan wacht je weer tot het beter gaat. En dan gaat het weer slechter... 't gaat op en af... Je wilt niet, 'k denk dat je jezelf dan ook dingen voor gaat houden om excusen te zoeken om niet te hoeven.

ja, dat is wel zo, maar ik ben bang dat als mijn ouders zeggen dat als het wat beter gaat dat het dan niet meer nodig is, maar misschien dan juist wel omdat ik terugval moet voorkomen

Snow White schreef:
ja, dat is wel zo, maar ik ben bang dat als mijn ouders zeggen dat als het wat beter gaat dat het dan niet meer nodig is, maar misschien dan juist wel omdat ik terugval moet voorkomen

Je leert er iig veel, dat weten je ouders denk ik ook wel. Je hebt in Smilde (denk ik) ook veel geleerd. Ondanks dat het moeilijk is denk ik dat je er ook veel aan hebt.

(En nu ga ik (eindelijk) op de site van de Viersprong kijken.)

[Wasteland]

Kan er eigenlijk moeilijk iets van zeggen........ Toch ben ik bang dat als je opgenomen wordt dat je idd in een cirkeltje beland...... Ga op je gevoel af, luister naar jezelf. Stemmetje zegt tegen je dat het allemaal goed komt.

Succes,

Rob.

[Sister Bliz]

Uhm. Ik wilde eigenlijk vragen waarom je automutileerd. Ik zie nergens een vraag of een antwoord in die richting.
Er is, zo denk ik, een verband tussen je anorexia (heb je die inmiddels 'overwonnen'? :/) en je automutilatie, spreek je daar over met je psycholoog?

Het klinkt heel heftig :/ Ook heel vreemd dat dokters niets in de gaten hebben gehad.

Heel veel sterkte, in ieder geval.

[Snow White]

Sister Bliz schreef:
Uhm. Ik wilde eigenlijk vragen waarom je automutileerd. Ik zie nergens een vraag of een antwoord in die richting.
Er is, zo denk ik, een verband tussen je anorexia (heb je die inmiddels 'overwonnen'? :/) en je automutilatie, spreek je daar over met je psycholoog?

Het klinkt heel heftig :/ Ook heel vreemd dat dokters niets in de gaten hebben gehad.

Heel veel sterkte, in ieder geval.

Waarom ik automutileer.......
Dat is voor mij nogal moeilijk. soms weet ik het zelf ook niet. vaak is het uit woede, ik heb zoveel woede in me, verdriet. ik hou niet van mezelf, maar probeer toch op de een of andere manier een manier van leven te vinden, die me helaas alleen maar schaad. Als ik rottige herinneringen of gedachtes heb, wil ik ze verdringen. Dat doe ik door (vroeger) niet te eten en door te automutileren. Als ik boos ben op een ander reageer ik het op mezelf af. Ik probeer te praten met mijn psycholoog, maar dat lukt niet altijd. Mijn vader zegt, dat wanneer ik niet met mijn echte gevoelens over de brug kom, ik dit zal blijven houden...

[Snow White]

benchMarc schreef:
Ben je zo vaak boos op een ander dan? Omdat je zoveel automuliteert.

nee, vaak op mezelf. kan om van alles zijn.

[diane]

Snow white ik wens je veel suc6 welke beslissing je ook neemt ik heb respect voor je

[Snow White]

benchMarc schreef:
Noem eens voorbeelden? Kan me niet voorstellen dat je zo vaak boos op jezelf bent?

het is ook niet dat ik alleen maar boos op mezelf ben, het heeft veel meer oorzaken.

[Snow White]

diane schreef:
Snow white ik wens je veel suc6 welke beslissing je ook neemt ik heb respect voor je

heel erg bedankt. lief van je

[diane]

Snow white weet je wat ik knap van jou vindt uit eindelijk speel je open kaart tegen je ouders wat jou het beste lijkt daar kan ik nog wat van leren

[Sister Bliz]

Snow White schreef:
het is ook niet dat ik alleen maar boos op mezelf ben, het heeft veel meer oorzaken.

Als je ze zelf ziet, en eventueel kunt benoemen, is dat al een stap in de goede richting - denk ik.

Is het niet zo dat een 'goede' hulpverlener terug met je gaat naar je verleden? Waar die dingen vandaan komen? Zodat je kunt leren jezelf op een andere manier te uiten - schrijven (zoals je nu doet), tekenen, zolang je jezelf niet schaadt. Je 'moet' leren, dat je jezelf geen pijn moet doen. Jezelf leren waarderen, of in ieder geval kunt uitstaan zodat je jezelf lichamelijk geen pijn doet.

En wat dat betreft, denk ik dat je vader een punt heeft :/

[Snow White]

Sister Bliz schreef:
Als je ze zelf ziet, en eventueel kunt benoemen, is dat al een stap in de goede richting - denk ik.

Is het niet zo dat een 'goede' hulpverlener terug met je gaat naar je verleden? Waar die dingen vandaan komen? Zodat je kunt leren jezelf op een andere manier te uiten - schrijven (zoals je nu doet), tekenen, zolang je jezelf niet schaadt. Je 'moet' leren, dat je jezelf geen pijn moet doen. Jezelf leren waarderen, of in ieder geval kunt uitstaan zodat je jezelf lichamelijk geen pijn doet.

En wat dat betreft, denk ik dat je vader een punt heeft :/

ik heb al veel geleerd, het is van ijdelijke aard. tot nu toe is het niet gelukt. maarja, das misschien ook omdat ik borderline heb. maar goed, er moet een manier zijn om ermee om te gaan

[MazeMouse]

Snow White schreef:
Lieve allemaal,

Laatst schreef ik een wanhopige topic.

http://www.forum.scholieren.com/show...hreadid=241449

(neem alsjeblieft de moeite het even te lezen)
Een dag hierna ben ik opgenomen in het ziekenhuis omdat ik zo heftig automutileerde (waar de dokters overigens toen nog niet van af wisten) dat mijn hand zo dik was dat hij in een tractie omhoog moest (tractie= in een stellage bungelend in de hoogte) om zo het vocht af te laten stromen/drijven. Ook in het ziekenhuis ging ik, als ik naar de wc mocht, automutileren, de verpleging had niets door. Zo bleef mijn hand erg dik. Op dinsdag ben ik opgenomen en vrijdag hadden mijn ouders dus een gesprek bij mijn psycholoog. Ik heb hem mijn verhaal wel verteld maar gevraagd om het mijn ouders niet te zeggen. Dit heeft hij ook niet gedaan. Maar na het gesprek hadden mijn ouders zoveel twijfels over mijn hand ( hoe het gebeurd was, of ik het zelf gedaan had) dat mijn vader me toch ging uithoren toen hij op bezoek was. Ik heb in hevige tranen 'ja'gezegd. hij reageerde rustig maar was wel boos. We hebben wel een redelijk gesprek gehad maar ik was te gemotioneerd om veel uit te brengen....
Die avond had ik het erg zwaar. En toen er een verpleegkundige aan mijn bed kwam, een hele lieve, heb ik mijn verhaal gedaan. Ze beloofde me dat ze het niet zou zeggen tegen haar collega's en áls ze wilde bespreken zou ze het met mij overleggen. De volgende ochtend stond ineens zij weer voor mijn bed, samen met een van mijn behandelend artsen. Ik schrok heel erg, ze had voor mijnn eigen bestwil toch alles tegen de dokters gezegd. Alles kwam uit. ik voelde me zo naakt, zo beschaamd, zo afschuwelijk. Ik had iedereen voorgelogen, mijn ouders waren beter af zonder mij, een borderliner ( dit heeft mijn psycholoog bevestigd) Ik had mijn pillen voor goede nachtrust, prozac en een hele reks antibiotica onder eigen beheer en in panioek en inpulsief heb ik deze allemaal ingenomen. Na een half uur voelde ik me raar worden en hevb ik het toch tegen een van de zusters gezegd. bijn de ehbo is vervolgens mijn maag leeggepompt. mijn moeder was daarbij, ze heeft me gesteund, maar ging natuurlijk kapot.
Ik heb nog met een psychiater gepraat op de ehbo, en van hem mocht ik naar een gewone afdeling toe. op die afdeling heb ik met een zuster gepraat en zij zei me dat het beter was als ik me liet opnemen. maar ik ben sinds maart terug van een andere kliniek voor anorexia. maarja, hulp voor mijn automutilatie ( dat aan de gang is sinds groep 3 van de basisschool) heb ik nooit gehad. ik voel me zo verrot, zit vast met mezelf, automutileer nog steeds ookal is het nu in mindere mate met mijn hand, maar ben inmiddels wel thuis uit het zh. ze vonden geen redenen om me nog langer te laten blijven. mijn psycoloog zit ook in dubio, hij wil me op een wachtlijst laten zetten,

ik ben zo verdrietig. straks raak ik alles wat ik heb opgebouwd weer kwijt.......vriendinnen, school. het zieke wereldje word dan weer normaal voor me. maarja, zo gaat het toch ook niet langer, ik had nog nooit eerder een zm poging gedaan...

wat moet ik nou?kiezen voor gevoel of verstand

Het zal altijd wel op een of andere manier blijven herhalen tot je iets vind wat voor jou beter voelt dan automutileren.
If you need anything dan kun je altijd alles bij mij kwijt.

(Ik heb laatst een vriendin van mij haar bovenbeen moeten verbinden omdat ze haarzelf te erg had gesneden. En ik vond het niet eens vreemd meer......)

moeilijke keuze he?
heel veel sterkte. je bent sterk en je komt er wel hoor meis!! dat weet ik zeker.
dikke knuffol
mir

[Droomvlucht]

Een meisje dat bij mij op dagbehandeling heeft gezeten, heeft ook op de viersprong gezeten en was daar zeer positief over.

Ik hoop dat het met jou daar ook goed zal gaan...

*volknuf*

[iamre18]

Snow White schreef:
aan de ene kant wil ik ook helemaal niet en denk ik; als het ietsje beter met me gaat is het niet meer nodig

deze gedachte herken ik, ik zelf loop de hele tijd tegen de hulpverlening aan te hikken als het ware, omdat ik niet genoeg doorzet er in. Zelf heb ik van die momenten dat ik denk van; ach die hulpverlening heb ik niet nodig(het gaat dan weer een paar dagen ofzo wat beter), terwijl het een paar dagen later weer helemaal om kan slaan en ik denk dat ik het niet alleen red. Maar ondertussen, heb ik die hulp dus nog steeds niet aangevraagd. Ik denk, dat als jij maar geen balans kan vinden in je problemen, als dit met pieken en dalen gaat, dat je (ook al gaat het dan weer iets beter), zeker nog wel hulp nodig hebt. En wat betreft die opname, misschien geeft het je wel een heel stuk veiligheid, misschien heb je die veiligheid wel nodig, dat je daar gewoon beter aan je problemen kan werken?

[Snow White]

Toch best wel opgelucht schrijf ik dit stukje. maar ook wel verdrietig voel ik me nu.
Ik kom net van mijn psycholoog vandaan. We gaan voor opname.....

We hebben er fijn over gepraat. Komende maandag gaat zijn verwijsbrief de deur uit en de mijne schrijf ik in het wiekend ook. Alles word nu in gang gezet.

Mijn psych verwacht niet dat het de komende drie maanden zo fantastisch met me gaat dat ik niet meer opgenomen hoef te worden. ik heb de afgelopen jaren nog nooit langer dan 1,5 maand niet geautomutileerd. En ook mijn depressieve buien zijn nog steeds heftig ondanks medicatie.

het is beter zo.

Snow White schreef:
Toch best wel opgelucht schrijf ik dit stukje. maar ook wel verdrietig voel ik me nu.
Ik kom net van mijn psycholoog vandaan. We gaan voor opname.....

We hebben er fijn over gepraat. Komende maandag gaat zijn verwijsbrief de deur uit en de mijne schrijf ik in het wiekend ook. Alles word nu in gang gezet.

Mijn psych verwacht niet dat het de komende drie maanden zo fantastisch met me gaat dat ik niet meer opgenomen hoef te worden. ik heb de afgelopen jaren nog nooit langer dan 1,5 maand niet geautomutileerd. En ook mijn depressieve buien zijn nog steeds heftig ondanks medicatie.

het is beter zo.

tjemig wat knap!!! super dat je een keuze hebt gemaakt! ik wens je alvast heel veel succes! Dat het niet makkelijk wordt is wel duidelijk, maar ik weet wel zeker dat het je lukt! je komt er vanaf.
eerlijk gezegd kijk ik af en toe naar je op. ik vind het zo knap dat je deze keuze hebt kunnen maken.
dikke knuffol
mir

Snow White schreef:
Toch best wel opgelucht schrijf ik dit stukje. maar ook wel verdrietig voel ik me nu.
Ik kom net van mijn psycholoog vandaan. We gaan voor opname.....

We hebben er fijn over gepraat. Komende maandag gaat zijn verwijsbrief de deur uit en de mijne schrijf ik in het wiekend ook. Alles word nu in gang gezet.

Mijn psych verwacht niet dat het de komende drie maanden zo fantastisch met me gaat dat ik niet meer opgenomen hoef te worden. ik heb de afgelopen jaren nog nooit langer dan 1,5 maand niet geautomutileerd. En ook mijn depressieve buien zijn nog steeds heftig ondanks medicatie.

het is beter zo.

sterkte....