1e hoofdstuk van mijn verhaal

[Guinevere03]

Dit heb ik vanmiddag geschreven aan de hand van een paar zinnen die me tijdens een toets Duits te binnen schoten.
Het is het eerste hoofdstuk van een verhaal waar ik nu dus aan begonnen ben. Ben benieuwd naar jullie mening.


Vrij, eindelijk. Ik keek om me heen naar de bomen, de bomen waar ik al zo vaak verlangend naar had gekeken. Eindelijk bevond ik me bij hen. Mijn ogen gleden naar de rivier. Een eind verderop had ik vaak in deze rivier gebaad, nu was het mijn enige bron van drinken. De rivier had hier echter begroeiing en in de stad en in de buurt van de stad niet. Het zal wel komen door de schaduw die hier wel in voldoende mate aanwezig is. Ver achter mij lag mijn geboortestad. Ik was dagen bezig geweest met het plannen van mijn verdwijning. Ik had voedsel opgespaard, maar drinken kon ik niet meenemen. De waterzakken waren nou niet echt in overvloed aanwezig in de stad en het zou dus zeker opvallen als er een of meerdere zakken zouden missen. Zouden ze al naar me op zoek zijn? Of was mijn verdwijning ze nog niet eens opgevallen? Ik gokte op het laatste. De laatste tijd hadden ze toch al nog minder aandacht aan me besteed dan anders, voor zover dat mogelijk was. Dat vond ik op zich niet eens zo heel erg. Het grote nadeel was dat mijn rantsoen er ook nogal op was achteruit gegaan. Kennelijk vonden ze dat mijn benodigde hoeveelheid voedsel gelijk stond aan hoeveel aandacht zij aan mij besteden.

Ik hoorde mijn maag roepen om voedsel. Ik greep naar mijn tas waarvan ik wist dat die ergens achter me in het zachte gras moest liggen. Ik voelde hem en zocht naar een van de droge stukken brood die ik er in had gedaan, opgespaard in de dagen waarin ik mijn verdwijning plande. Ik moest er zuinig mee omspringen, ik wist niet wanneer ik weer de kans zou hebben om voedsel te verkrijgen. Mijn maag nam het voedsel goedkeurend op, ondanks dat het al oud brood was. Ik stopte het brood weer weg en liep naar de rivier om wat te drinken. Ineens hoorde ik wat en ik bleef stokstijf staan. Ik keek om me heen, maar zag niets. Ik besloot langzaam richting de beschutting aan de rand van de rivier te bewegen. Ik kroop in de bosjes en wachtte af. Niet al te ver kon ik wegkruipen, want anders zou ik in de rivier belanden. Op zich heb ik niks tegen het in een rivier liggen, maar wel als je kleren aanhebt en je ergens voor verstopt. Weer hoorde ik wat en ik probeerde te achterhalen van welke kant het geluid kwam. Plots zag ik wat groots en zwarts opdoemen uit het bos. Het was aan de overkant van de kleine open plek, waar mijn tas nog steeds in het gras lag. Ik schrok. Wat was dit in godsnaam? Het leek op de paarden waar ik kooplui wel eens mee had gezien in de stad, maar deze was zo veel groter! Snel prevelde ik een gebed naar Amhasc, mijn beschermheilige. Het grote zwarte beest liep in de richting van mijn tas. Als het nu maar niet mijn voedsel opat! Dan had ik helemaal niks meer. Het snuffelde echter alleen kort aan mijn tas en keek toen om zich heen, alsof het op zoek was naar de eigenaar van de tas. Ik dook verder in elkaar in de angst dat het me anders zou zien, maar het kwam al mijn kant op. Toen het bij me was, snuffelde het ook aan mij. Eerst aan mijn armen en benen en even later ook aan mijn gezicht. Ik trilde van angst. Ik zag dat het zijn tanden ontblootte en begon nog erger te trillen. Het...het zou me toch niet opeten? Het haalde uit en ik dook met een schreeuw weg. Toen ik weer opkeek zag ik dat het rustig en zich van geen kwaad bewust van de bosjes stond te eten. Het beest trok er de jonge takjes, waar zich de meest verse en sappige blaadjes aan bevonden, vanaf.

Onwillekeurig moest ik lachen om de situatie. Het paard hield op met kauwen en keek verdwaasd op naar mij en ik keek het lachend aan. Er stak nog een stukje van een takje uit zijn mond. Op deze manier zag hij er niet al te intelligent uit, wat mijn lachen nog wat versterkte. Hij at weer verder, ogenschijnlijk ongeïnteresseerd in mij. Ik besloot uit de bosjes te kruipen, maar wel zo dat ik een eindje bij het zwarte paard vandaan bleef. Het moest niet zo zijn dat hij mij alsnog pijn kon doen. Alsnog ging ik naar de rivier en dronk wat van het frisse water wat uit de bergen afkomstig was volgens de verhalen van mijn ouders. Even bleef ik zitten om te kijken naar de weerspiegeling van de lucht en het bladerdak in de rivier. Dat zag er ontzettend vreemd uit op deze manier. Zo perfect en tegelijk ook zo chaotisch. Vreemd eigenlijk, dat twee dingen die zo aan elkaar tegenovergesteld zijn, in zoiets simpels als een weerspiegeling gevangen kunnen worden. Ik voelde wat warms in mijn nek blazen en keek geschrokken weer naar het water. Daar zag ik het spiegelbeeld van het zwarte paard achter me. Ik draaide me om en viel daarbij bijna in de rivier. Ik wist me nog net vast te grijpen aan de bebossing waar ik eerder nog in verstopt had gezeten voor datgene wat nu goedaardig achter me stond. Althans, ik ging er vanuit dat het goedaardig was, het had me tenslotte geen pijn gedaan toen het er wel de kans voor had. Voorzichtig krabbelde ik weer op en liep naar mijn tas. Waarom had ik nog nooit over deze dieren gehoord? Dat zal wel weer iets zijn wat ze ook al niet belangrijk genoeg vonden om aan mij te vertellen, dacht ik. Ineens voelde ik een lichte druk op mijn schouder en keek om. Ik keek recht in de enorme zwarte ogen van het paard. Ook hier was mijn spiegelbeeld te zien. Deze deed echter perfecter aan dan die in het water, hij was namelijk prachtig afgetekend, zonder rimpelingen. De ogen zagen er intelligent uit. Dat verbaasde me. De paarden van de kooplui, die bij ons de stad kwamen voor de markt, hadden dit niet. Hun ogen waren ook doffer, ik had er nooit een weerspiegeling in gezien, voor zover ik mij kon herinneren. Voorzichtig aaide ik het paard over zijn neus, de haren voelden zacht aan. Het paard sloot zijn ogen genoegzaam. Ik pakte mijn tas op van het gras en viste er een landkaart uit die ik had meegenomen van huis. Het paard hield ik in de gaten vanuit mijn ooghoeken en ging zitten op het gras. Ik keek op de landkaart en zocht Skógur, de naam van het bos waar ik nu inzat, op. In het westen stond het bos opgetekend. Naar het noorden kon ik niet, daar lag Lurillsta, mijn geboortestad. Er waren twee plaatsen waar ik naar toe zou kunnen, Belémsta aan de zuidkant van het bos en Talcahuano aan de oostkant van het bos. Op weg naar Talcahuano zou ik alleen wel De Gele Vlakte over moeten steken. Ik had verhalen gehoord over De Gele Vlakte en het moet een vreselijk oord zijn, geen schaduw, geen rivieren of beekjes om verkoeling te zoeken. Richting Belémsta zou ik een stuk met de rivier me kunnen lopen. In Belémsta zou ik echter wel het risico lopen om iemand van Lurillsta tegen te komen, het was tenslotte een van de handelspartners van hen. Wat zou ik doen? Het risico lopen gevonden te worden of het risico van De Gele Vlakte? Ik besloot naar Belémsta te gaan, dat had namelijk nog een voordeel; mijn route zou makkelijker te volgen zijn, omdat ik een groot stuk met de rivier mee zou kunnen lopen. Ik zag dat er wat op mijn kaart drupte. Ik veegde het doorzichtige spul weg, maar het plakte een beetje. Ik keek omhoog en zag dat het grote paard over mijn schouder mee stond te kijken en dus ook maar meteen mijn kaart onderkwijlde. Ik schoof onder het immense hoofd weg en probeerde de kaart zo goed mogelijk schoon te maken. Dat was niet gemakkelijk. Het kwijl plakte nog meer dan op het eerst leek. Ik besloot het aan mijn lederen broek af te vegen. Hij was toch al niet meer echt schoon. Voorzichtig boende ik de kaart over mijn broek, totdat het grootste deel van het kwijl van de kaart had. De kaart stopte ik weer opgevouwen in de tas. Ik keek naar het dier en weer leek hij zo intelligent. Ik mompelde tegen het paard dat ik verder ging trekken en keek nog een keer naar hem.

Ik liep richting de rivier en dronk nog een keer wat. Weer keek ik even naar het spiegelbeeld in het water en verbaasde me wederom om de samengevoegde perfectie en chaos.
Nog ongeveer drie uur zou ik kunnen lopen voordat het donker werd. Dan moest ik ergens een kamp gaan zoeken of maken. Ik liep langs de rivier en hoorde hem geruststellend langs me heen stromen. De wind ruiste zachtjes door de bomen en de begroeiing langs de rivier. De rivier gaf me een gevoel van vertrouwdheid. In het water voelde ik me altijd compleet, alsof ik niet 'af' was zonder water om me heen te voelen. De rivier deed me denken aan de tijd dat ik nog klein was en er vaak in zwom. Tegenwoordig was het altijd baden, het moest functioneel zijn. Op mijn leeftijd werd er van je verwacht dat je nuttig bezig was en niet dat je je tijd verdeed met zwemmen en meer van dat soort onzinnig vermaak. Ik hoorde zware stappen achter me en viel meteen weer terug in het heden. Ik draaide me om en zag het grote paard weer staan. Bevreemd keek ik hem aan. Wat wou hij nou? Ik besloot verder te lopen, misschien wou hij alleen maar een stukje dezelfde kant op en was het toeval. Mijn gedachten dwaalden weer af naar vroeger.

Het beeld van mijn stad kwam weer naar boven. De huizen die dicht tegen elkaar aangebouwd staan, maar alle huizen hadden er wel een grote plaats achter. Die werd door iedereen met verschillende doeleinden gebruikt. De smid had er een smidse neergezet, de bakker had er een oven in een soort schuur staan. Wij hadden thuis een moestuin. We verbouwden onze eigen groenten en wat we overhadden verkochten we. Ons winkeltje, of hoe je het ook wilt noemen, liep altijd goed. In de hele stad waren twee mensen die een moestuin hadden. Wij hadden echter altijd een grotere oogst. Hoe dat iedere keer kwam, weet ik niet. Zo druk waren we nu ook weer niet met de moestuin, terwijl de andere mensen er altijd dag in dag uit mee bezig waren. Ik mocht altijd helpen met het oogsten en het onkruid wieden, maar zelfs dat mocht ik de laatste tijd niet meer. Ik vroeg me af waarom. Ik had toch niks verkeerds gedaan? Mijn ouders waren ook niet boos op me geweest of zoiets. Naar mijn mening hadden ze geen enkele reden om zich nog meer van mij af te zonderen. Eigenlijk moest ik daar ook niet al te veel over zeuren, het had me tenslotte wel de kans gegeven om mijn verdwijning redelijk onopvallend voor te bereiden. Mijn gedachten keerden weer terug naar Lurillsta, naar de straatjes die allemaal uitkwamen op het grote marktplein. Het grote marktplein waar het altijd zo gezellig en druk was, waar zoveel te zien was dat je niet wist waar je moest kijken. Daar had ik ook voor het eerst paarden gezien. Ze waren niet mooi, ze waren zelfs in beperkte mate afzichtelijk.

Dat bracht me weer terug bij het zwarte paard wat achter me aan had gelopen. Hij was zoveel mooier dan de paarden uit de stad. Waarom hadden de kooplui niet van deze paarden? Deze zag er een stuk sterker uit dan de magere paarden die ik al kende. Ik keek achter me en zag dat hij er nog steeds liep. Ik bleef staan, hij ook. Een kleine test moest antwoord bieden op mijn vraag of het paard mij volgde of dat hij gewoon dezelfde kant op wou. Ik liep een stuk naar rechts en hij ook. Ik bleef staan en rende weer een stukje richting de rivier, hij volgde hetzelfde patroon. Ik begon me nu toch echt af te vragen wat hij wou. Het leek wel een jonge hond op de manier waarop hij me volgde. Wederom besloot ik verder te lopen. Ik liep weer terug naar de rivier waarvan ik een beetje was afgedwaald door mijn kleine test.

Ik besloot een kleine pauze in te lassen. Ik was weer aangekomen bij de rivier en dronk weer wat. Het water was heerlijk fris en ik gooide er wat van in mijn gezicht, zodat ik weer wat wakkerder werd. Ik zag nu in dat dit het juiste besluit was geweest. Zonder waterzak zou ik De Gele Vlakte nooit hebben kunnen oversteken. Ik keek tussen het bladerdak door naar de hemel. Het zou niet lang meer duren voordat het ging schemeren. Ik besloot op zoek te gaan naar een plek waar ik een kamp kon gaan maken voor de nacht. Het leek me wel verstandig om in de buurt van de rivier te blijven, zodat ik niet zou verdwalen.. Ik liep wat verder het bos in, maar zorgde dat ik de rivier nog kon zien. Zo kon ik meer bos overzien voor een geschikte plek. Ik begon te bedenken waar de plek allemaal aan moest voldoen. Hij moest in ieder geval genoeg ruimte hebben om een kleine beschutting te bouwen, maar hij mocht ook niet al te groot zijn. Dan zou ik een te makkelijke prooi zijn.

[Twijg]

pffff. errug lang stukje!!
Ik heb alvast een klein stukje gelezen, de rest komt nog wel!
Maar ik vind wat ik gelezen heb alvast goed!

Goede inleidende zinnen, wekt wel nieuwschierigheid, van waar is die persoon voor gevlucht bijvoorbeeld.

Als ik meer heb gelezen, hoor je het nog wel!
't is nu te laat, ben beetje ..*fuzzy*..

[Fimbrethil]

heb niet al te veel tijd, maar toch een opmerkingetje:

guinevere03 schreef:

Het moest niet zo zijn dat hij mij alsnog pijn kon doen. Alsnog ging ik naar de rivier en

Twee keer alsnog, is niet mooi.
lees later wel verder

[Young Grow Old]

ff vraagje: waarom schrijf je alles in verleden tijd? vind ik persoonlijk meestal niet het fijnst.

[Guinevere03]

Young Grow Old schreef op 21-01-2004 @ 15:10:
ff vraagje: waarom schrijf je alles in verleden tijd? vind ik persoonlijk meestal niet het fijnst.

Dat vind ik zelf fijn schrijven. heb altijd zo geschreven en denk dat ik dat ook bijf doen..

Fimbrethil schreef op 21-01-2004 @ 09:58:
heb niet al te veel tijd, maar toch een opmerkingetje:

Twee keer alsnog, is niet mooi.
lees later wel verder

Ach erwin, U ook al op dit forum...nu zijn er al 3 waar we allebei zitten...