het overlijden van familie

[arP-socialist]

zoals, vaders, moeders, zussen, broers kan ook bijvoorbeeld opa of oma zijn waar je een dichte band mee had maar het gaat erom dat deze persoonlijkheid dicht bij je stond, er altijd voor je was, en werkelijk deel uitmaakte van je leven.

hoe ervaarde jij dit,

hier mijn verhaal.

april 13 2004: "moge pa, wat ben je vroeg op, ja ik ga zo naar zwijndrecht, ok best zie ik je om half 6 voor het eten, nee dat word denk ik iets later, ok doeg". een gewoon ochtond tafereel, een redelijk gewone dag volgt, om ongeveer half 4 word ik gebeld door mijn beste vriend (zijn moeder was een goede vriendin van mijn vader) hallo, ja erg he, huh wat is erg, oh weet je het nog niet. nee, wat moet ik weten, dat je vader is overleden me moeder is al naar jullie op weg en... watte, loop je een geintje te maken ofzo, nee ik maak geen geintje, tuurlijk lollig hoor, .... ...., na het einde van dit gesprek bel ik naar mijn vaders mobiel, zijn net nieuwe vriendin nam op, hallo josien is mijn vader mischien daar, nee, arnout je vader is vanmiddag overleden, de telefoon valt op de grond. en ik stort ineen alles word zwart voor mijn ogen en later word me vertelt dat ik 2 uur lang stil heb gezeten, in de lucht starend, in de weken erop volgend ben ik een ander mens, er moeten keuzes gemaakt worden waar ik ga wonen waar de spullen heen gaan dit oplossen dat oplossen, de crematie, ach het kon me niets meer schelen ik hield me afzijdig, en zat vaak alleen bij de steiger die mijn vader had gebouwd toen hij nog een boot had. ik was kapot en na verloop van tijd, ben je anders geworden je kijkt anders naar dingen, maar ik ben niet de enige, mijn beide zussen hebben het er alebei nog zwaarder mee dan ik, vooral omdat de eene bijna 18 is en hulp dan vervalt. ik woon nu bij mijn oom in dezelfde stad, ik ga na de vakantie weer naar school en ben weer aan het werk ik pak het leven op, omdat mijn vader altijd zei:"ik wil maar 1 ding, jullie goed in de maatschappij zien staan" en daar wil ik mijn best voor doen.

nee, dit is geen smeekbede voor medelij.
maar op deze manier kan ik
1. ervaringen uitwisselen
en 2. sommige van de mensen op dit forum die mij kennen, uitleggen waarom ik was gestopt met forummen

in ieder geval bedankt voor het lezen.

met vriendelijke groeten arP

[magicflower]

Hey,

Mij ken je wss niet maar ik wil je ff zegge dat ik het heel knap vind dat je dit op het forum hebt durven plaatsen. Is moed voor nodig.

Wou je ff heeeeeeeeeeeeeel veel sterkte wensen.

Lieve groetjes Magicflower

[Milos]

Hoi,

Ook van mij heel veel sterkte. Ik kan helaas mijn verhaal niet met je delen, maar ik geloof graag dat je door een hel bent gegaan.

heel veel sterkte en liefs,

Milou

[cyntha]

Ook mij ken je waarschijnlijk niet. Maar ik vind het heel knap van je dat je dit hier heb geplaatst, ik heb zelf zoiets gelukkig nooit meegemaakt maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen!

Liefs Sens

[Ruudje]

magicflower schreef op 08-05-2004 @ 12:39 :
Hey,

Mij ken je wss niet maar ik wil je ff zegge dat ik het heel knap vind dat je dit op het forum hebt durven plaatsen. Is moed voor nodig.

Wou je ff heeeeeeeeeeeeeel veel sterkte wensen.

Lieve groetjes Magicflower

Ik deel die mening

Ook ik heb een ouder verloren, al is het zo'n 6 jaar geleden...

mijn verhaal:

ergens in juni 1998 : Ik had afgesproken met een paar vriendjes die middag. We waren al een paar dagen een kat kwijt. Een van mijn vriendjes dacht hem gezien te hebben voordat hij naar me toe kwam. Dit vertelde hij pas toen hij naar huis ging... een paar minuten later vroeg mijn moeder of ik met haar mee ging de kat zoeken. Ik ging mee. We fietsten met z'n 2en een aantal straten verder, waar mijn vriend dacht de kat gezien te hebben. Eenmaal aangekomen duwde we op de deurbel. Een paar seconden later deed een oude man open. Mijn moeder vroeg: 'Mogen we eventjes achterom kijken? We hebben een idee dat hij hier ergens zou kunnen zitten.' 'Tuurlijk' zei de man. Hij deed de deur weer dicht en wij liepen naar achteren. We begonnen de zoekactie. Ik begon eens een rondje te lopen, om een grote boom die achterom stond en riep zijn naam. Ik keek naar mijn moeder en zie haar op de grond vallen. Ik snelde er naartoe. 'Mama, mama', geen reactie. Ze schokkeerde heel erg en bleef nog een aantal seconden nabeven. Ik vroeg aan de man waar de telefoon was. 'Binnen, rechts om de hoek.' Ik belde mijn vader op: 'Pap, mam is omgevallen.' Mijn vader: 'Waar ben je?' 'Spanjestraat ??, mijn fiets staat vooraan de weg,' ..tuut..tuut..tuut.. Ik rende weer naar buiten en deed nog wat wanhopige pogingen om een reactie te krijgen van mijn moeder, maar ze staarde alleen maar. Mijn vader kwam intussen aan en begon te reanimeren. 'Zoek hulp'. Ik rende de straat over en belde aan. Een vrouw van rond de 30 deed open. 'Mijn moeder is omgevallen, hier tegenover'. Ze riep haar man en belde 112. Ik rende weer terug naar mijn moeder, waar mijn vader ook was. 'Bel de dokter'. Ik rende naar binnen en belde de doktor. 'Hoi, mijn moeder is omgevallen'. 'Waar?' 'Spanjestraat ???, bij de opa van Sean ' Ik gaf de oude man de telefoon: 'De dokter aan de telefoon.' Ik ging weer naar buiten, waar ze inmiddels met z'n 2en aan het reanimeren waren. Ik stond daar maar. Een paar minuten later kwam de dokter met een rotvaart aan met de auto. Hij ging ook reanimeren. Mijn vader blies de lucht in haar longen en hij drukte op haar borst. 'Ja, blaas maar. Ho, stop.' en hij begon een aantal keren op haar borst te drukken. Mijn vader zei tegen me dat ik maar naar huis moest gaan. Ik pakte mijn fiets en ging huilend naar huis. Onderweg hoorde ik nog de ziekenwagen aan komen rijden...

Voor degenen die de moeite ervoor gedaan hebben het te lezen, bedankt.

@ TS: Ik kan misschien wel het gevoel evenaren van een ouder verliezen. Ik wens je iig heel veel sterkte toe!

Liefs,
Ruud

[Still-Alive]

5 jaar.
Een vrolijk klein hummeltje was ik.
Altijd druk en levenslustig. tot die ene dag.
'mama is ziek', zei mn vader.

och, ziek .. 'een paar dagen goed slapen mama! ' riep ik.
Maar mama werd niet beter.
mama werd zieker en zieker.
Er werd kanker geconstateerd, maanden gingen er voorbij.
Bestralingen..en alle shit die er bij komt kijken.

Blijven hopen dat er genezing zou optreden. Maar nee, de situatie verslechterde.
ziekenhuisopnames, en ik kan me nog herinneren dat ik naast mn moeders bed zat .. 'als je beter bent gaan we weer naar het park he, mama'?

'ja lieverd..natuurlijk..als mama weer beter is.'

Iedereen wist dat ze niet meer beter zou worden. Behalve ik.
logisch, ik bekeek alles van de zonnige kant met mn 5 jaar.
toen kwam het bericht, mama zou naar huis toe komen!
Een week was mama nu thuis..en op een avond kwam de dokter.

Wat was er aan de hand? wat komt de dokter doen, papa?
controle lieverd, controle.

Ik kan me nog herinneren dat ik met mijn vader in de deuropening stond.
De dokter was mama aan het onderzoeken.
en toen draaide hij zich om.

de blik in zijn ogen zei genoeg.
gevolgd door een hoofdschuddend nee.
De woorden 'het spijt me' volgden.

papa storte in elkaar. Ik werd meegenomen door oma.
Een paar dagen later is ze overleden.

ik ben nu al zoveel jaren verder en heb het wel een plaats kunnen geven maar die beelden krijg je nooit meer van je netvlies

[Balance]

Wauw, wat vreselijk als je deze verhalen leest. Heel dapper dat jullie het op kunnen schrijven en ontzettend veel sterkte om het te verwerken!

Ik kan - godzijdank - hier geen verhaal vertellen, waarbij iemand is overleden die me zo nabij stond, maar wel een verhaal van iemand die bijna opgegeven was maar het uiteindelijk tóch gered heeft.

Juni - 2000. Ik heb een oom en tante met twee nichtjes waar ik helemaal verzot op ben. Ik kom er elke dag en m'n oom en tante zijn een tweede vader en moeder van me. Mijn nichtjes noem ik al niet eens meer nichtjes maar 'zusjes' omdat het zo voelt. M'n tante is zwanger. Ik word peettante van m'n nieuwe neefje. Alles wordt met mij gedeeld: de echo's enz. Ik leef helemaal met hen mee.
Ik kom thuis na school en zie m'n nichtjes thuis. Niks bijzonders, tot m'n moeder verteld dat er iets aan de hand is. Bij m'n neefje is een ernstige aandoening geconstateerd en hij zal nooit kunnen leven. Met 4 of 5 maanden (ik weet het niet meer exact) moet een kunstmatige bevalling worden gestart. Het moet direct, want een week later mag het niet meer gezien het kindje dan te oud is. M'n tante bevalt en is er kapot van. Na een week mag ze naar huis maar wordt ze niet goed. De ambulance wordt gebeld en het ziekenhuispersoneel blijkt slordig te zijn geweest en het was m'n tante bijna fataal geworden. Gelukkig hersteld ze en mag ze weer naar huis. Een tweede keer moet de ambulance komen en weer wordt er een fout van het personeel geconstateerd. Tot 2x toe was ze overleden als ze een uur later in het ziekenhuis waren geweest
Gelukkig gaat het een paar maanden later wat beter en ze gaan op vakantie. 'S middags krijgen we een telefoontje: m'n oom verteld dat m'n tante ontzettend bloed. We denken dat het wel mee zal vallen, want m'n oom overdrijft altijd. 'S avonds blijkt dit echter niet zo te zijn. Door hun wantrouwen voor ziekenhuizen zijn ze niet naar het ziekenhuis gegaan, maar het bloeden bleef aanhouden. M'n oom vraagt m'n ouders direct naar het ziekenhuis te komen om afscheid te nemen van m'n tante. Ze is er zeer ernstig aan toe.
M'n ouders vliegen de auto in en ik blijf achter. Ik krijg van heel de familie telefoontjes - wij staan het dichtst bij mn tante dus iedereen denkt dat wij het meest op de hoogte zijn - maar ik krijg steeds meer slecht nieuws te horen.
M'n tante was naar een plaatselijk ziekenhuis gebracht, maar bleek een ernstige inwendige bloeding te hebben. Ze moest naar Nijmegen worden vervoerd omdat daar specialisten waren. Met een ambulance onder politiebegeleiding wordt ze vervoerd. Een ambulance met hartbewaking komt hen tegemoed rijden en op de vluchtstrook van een snelweg wordt ze overgedragen. Met politiebegeleiding vervolgens ze hun weg. Een zeer moeilijke operatie volgt.
De volgende dag hoor ik van mijn ouders dat mijn tante er erg slecht uitzag. En nadat zij naar huis zijn gegaan is het alleen maar erger geworden, aldus mijn oom. Ze heeft 10% kans om de nacht te halen en 90% kans om te overlijden, dus ik moet er maar op rekenen dat ze het niet haalt. Ik moet werken (vakantiebaantje), dus ik ga vol onzekerheid weg. Heb heel de dag aan niks anders gedacht dan aan m'n tante. Eenmaal thuisgekomen krijg ik eindelijk nieuws. Ze heeft het godzijdank gehaald!

Het waren de ergste dagen uit mijn leven en het gevoel van dat moment zal ik echt nooit vergeten.

[snoopy]

mijn vader is nu twee jaar geleden overleden. Heb geen zin om het hele verhaal op te schrijven, dat heb ik toenertijd gedaan. Heb de topics voor je opgezocht...
http://forum.scholieren.com/showthre...05#post1260805
http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=165208

http://forum.scholieren.com/showthre...0&pagenumber=1 (hier is nog wat duidelijker uitgelegd hoe t allemaal gegaan is...)


er zijn er nog meer te vinden, als je daar behoefte aan mocht hebben... Als je op m'n info knopje drukt, en dan al m'n posts zoekt, dan staan ze ongeveer op de 54e pagina...

Jeetje, dit moet ook niet makkelijk zijn! Sterkte man! ik kan me van dat telefoontje zo onwijs veel voorstellen. wij werden midden in de nacht gebeld dat mn neef mn oom dood naast zn bed gevonden had, hartaanval, 43 jaar. elke keer als dus hier de telefoon snachts gaat, dan slaan de harten hier 88. hij stond niet zo dichtbij me als een vader of moeder, maar het onverwachtte en het horen van het bericht gaven mij wel een onwijze klap.

een meisje van mijn school is vorig jaar overleden aan kanker, ze was 14 jaar. het gekke is: ze stond ook niet dichtbij me, ik heb haar 1 keer gesproken. maar het maakt de dood zo ontzettend dichtbij. dat heeft me echt de ogen geopend. het kan zo overzijn, daar hoef je geen 80 voor te zijn.

[Alia]

Als ik bepaalde verhalen lees, dan voel ik een rilling over mijn rug lopen. Idd heel dapper dat jullie het op kunnen schrijven en ook veel sterkte om het te verwerken.

Omdat ik niet de eerste wilde zijn die een verhaal poste van iemand anders dan een ouder die overleden was, heb ik nog niet gepost. Het is niet te vergelijken met het verliezen van een ouder, denk ik, maar hier dan toch mijn post over het overlijden van mijn beide opa’s.

Een paar jaar geleden ging ’s avonds laat de telefoon. Ik hoorde hem en voelde op de één of andere manier dat het niet goed zat en ging dus naar beneden. Mijn vader nam de telefoon op, het was de buurman van mijn opa en oma, dat het niet goed ging met mijn opa en dat mijn ouders meteen naar het ziekenhuis moesten komen. Ik mocht in eerste instantie niet mee van mijn vader, maar ik wilde per se wel mee en van mijn moeder mocht het ook wel, zij vond dat ze ons nu niet alleen kon laten. Dus heb ik mijn zusjes wakker gemaakt en wat spullen ingepakt. Daarna zijn we naar mijn opa en oma gereden (meer dan een uur weg van ons). Bij het ziekenhuis aangekomen, kenden ze mijn opa niet, er was die nacht niemand opgenomen. Wij weer klein beetje hoop, maar we vonden het wel vreemd. De bewaker vroeg of we die en die familie kenden, want zij hadden gebeld dat als er iemand kwam die die en die kende, dat ze dan naar huis moesten gaan. Op de parkeerplaats kwamen we mijn oom met zijn vriendin tegen, die belden met hun mobiel naar het huis van mijn opa en oma. Toen kregen we dus te horen dat ze niet naar het ziekenhuis waren gegaan omdat dat al te laat was, hij was al overleden toen de ambulance er was. Daarna zijn we naar mijn oma’s huis gegaan. In de auto was de sfeer echt klote…ik weet niet meer wat ik allemaal gezegd en gedaan heb, maar er schijnt iets te zijn wat ik heel vaak herhaalt heb. Mijn oma was helemaal versuft. De dagen daarna waren dagen van heel veel regelen…we zijn bijna een week bij mijn oma gebleven. Het was heel raar dat mijn opa opeens overleed, hij was nooit ziek enz..

Bij mijn andere opa ging het heel anders, die was al een paar keer afgeschreven geweest, maar hij overleefde hartaanval na hartaanval en hartstilstand na hartstilstand. Binnen een jaar na het overlijden van mijn eerste opa belandde hij weer in het ziekenhuis, we zijn toen twee keer gebeld dat we moesten komen, omdat hij niet lang meer had. Op dag drie ging mijn vader gelijk vanuit zijn werk naar het ziekenhuis. Het werd toen voor de derde keer kritiek, mijn ooms waren zo lief om helemaal van ‘daar’ (ook meer dan een uur rijden van ons) naar ons te rijden om ons (moeder, zusjes en mij dus) op te halen en naar het ziekenhuis te brengen. Op het moment dat de hele familie er was werd de toestand nog kritieker. Ik heb iedereen uit de familiekamer gehaald en toen we allemaal om mijn opa heen stonden is hij overleden. Dat was best eng om te zien.

Twee heel verschillende manieren van overlijden, maar allebei hebben ze heel veel indruk gemaakt. Het waren de eerste twee mensen waardoor ik heel dicht bij de dood en alles daarom heen betrokken raakte, bij eerdere overlijdens was ik of nog klein of ik was niet betrokken bij het regelen van de begrafenis en/of aanwezig toen de persoon overleed.

’t Is al een lange post, maar een ander overlijden wat ook heel veel indruk op mij heeft gemaakt is het overlijden van de dochter van een nicht van mijn moeder…zij was tien toen ze bij een vrachtwagen ongeluk om het leven kwam…

Al deze dingen laten je zo anders tegen het leven aankijken… En ze hebben bij mij voor veel angst gezorgd (en dat doen ze nog steeds).

[Miss Helena]

Mijn moeder is overleden, en je verhaal raakt me ontzettend... Ik kan het hier niet zomaar neerzetten, te veel dingen zijn te persoonlijk, vooral vandaag. Ik wens je heel veel sterkte toe, ik weet hoe je je ongeveer voelt, en dat is verschrikkelijk. Als je toch behoefte hebt aan mijn verhaal, kun je me een pm sturen. Heel veel sterkte, het is ontzettend dapper van je dat je hier je verhaal hebt geplaatst.
Liefs MH

[arP-socialist]

in ieder geval bedankt voor jullie reacties, raar genoeg doet het goed om te lezen hoe anderen er op reageerden, sommigen zeggen, mijn opa, maar dat is niet te vergelijken met een ouder, dat is onzin want als ik naar mijn eigen situatie kijk sta ik 300x dichter bij mijn oma dan bij mijn moeder. het gaat uiteindelijk om de emotionele band. je schrikt je vaak rot, vooral bij een hartaanval, 43 jaar wel wat kwaaltjes maar niet dodelijk en opeens weg. dat doet op dat moment heel pijn, en dan heb je ziektes als bv. kanker maar ook anderen, waar je als omstaander het ziet gebeuren en dat wachten volgens mij is dat ook heel moeilijk
groeten arP

[Giovanna]

Heel veel sterkte..

Ik heb niet echt een verhaal over het overlijden van mijn vader. Ik heb hem de laatste dagen voor zijn dood niet meer gezien en ik heb er nog steeds last van. TOen hij overleden was, was ik een uurtje daarna in het ziekenhuis, daarvoor was ik aan het feesten met vrienden (hij is op 1 januari 2004 overleden). Ik kan er nog niet echt over praten.
Dat je een heel ander mens wordt, ja dat herken ik wel.
Van je verhaal rollen de tranen over mn wangen. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen.

Je hebt wel gelijk over de emotionele band. 3 jaar geleden overleed mijn tante van 37 ook heel plotseling, terwijl ze nooit wat had gehad. Ik kan niets verwerken. Sorry verder kan ik niets meer schrijven.

Hier staat mijn verhaal zo'n beetje:
http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=763154

[Evidence]

hey wow ik vind het echt knap dat dit durft te plaatsen.
Mijn moeder is 2 jaar geleden overleden. Het begon met buikpijn en niet kunnen eten, maar dat kwam door de overgang zei de dokter. Maar het werd steeds erger. Toen is ze naar het ziekenhuis gegaan en foto's laten maken. Ze belden op en meteen had ik het gevoel dat er iets aan de hand was. het bleek een gezwel te zijn maar niet kwaadaardig. Ze is toen voor verder onderzoek een paar dagen in het ziekenhuis gebleven. Na school zou ik met mn zus ernaartoe gaan. Mijn tante zou met ons meegaan. En in de auto had ik weer hetzelfde gevoel. Toen kregen we te horen dat het een kwaadaardig gezwel was, dat de kanker was uitgezaaid en er niks meer aan te doen was. Hoogstens tijd rekken maar niet lang.
Ze moest ontzettend vaak naar amsterdam, maar het ziek zijn viel nog mee. En ze bleef echt nog gewoon alles doen en was er altijd voor me. Ik was gewoon te stom om te denken dat het zo nog lang door kon gaan.
Op het laatst was ze erg slecht maar dat was wel vaker eventjes geweest en ging weer over.Ze was aan de morfine maar wilde niet teveel omdat ze anders niemand meer zou herkennen dus had ze nog pijn ook.
Die ene avond was ze heel helder, en toen ik naar bed ging, ging het nog van ik hou van je tot morgen.
7 uur maakte mn vader me wakker, ze was overleden. Ik besefte het niet, kon alleen maar huilen en slapen. Heb weinig met de begrafenis meegereglt waar k nu fucking veel spijt van heb gehad.
tturlijk is het niet met jou te vergelijken, bij iedereen is het anders. En ik heb de mogelijkheid gehad om een beetje afscheid te nemen en te zeggen dat ik van haar hield.

[Lucky Duck]

Het is best een lang stuk en er staan ook een paar niet al te relevante dingen in, maar ik heb dit even uit een ander stuk wat ik geschreven heb gehaald.

2 januari 2002

Mijn opa klaagt al sinds nieuwjaar dat hij zich niet zo lekker voelt, maar dat het wel over zal gaan. Vandaag wordt hij echter plotseling duizelig en misselijk en mijn oma belt de dokter, die op zijn beurt na een kort huisbezoek met spoed de ambulance belt. Al snel gaat het weer goed, het was waarschijnlijk maar een lichte beroerte. Over een paar dagen mag hij alweer naar huis en oma en hij maken alvast plannen over wat ze dan zullen eten om het te vieren. Oh, en of papa de sportkrant mee kan nemen voor hem. Hij heeft hier zo weinig te lezen wat hij echt leuk vindt.

7 januari 2002

's Morgens om een uur of zeven gaat de telefoon. Papa vertelt dat een uur daarvoor naar hem gebeld was om te vertellen dat het heel erg slecht met opa ging en dat als ze hem nog levend wilden zien, dat ze dan beter naar het ziekenhuis konden komen. Even later, als hij oma ophaalt, haar verschrikte gezicht. 'Jochie... Hij gaat toch niet dood?' Ze zijn echter te laat bij het ziekenhuis, opa is een kleine twintig minuten geleden overleden.

Ik weet hier zelf nog maar heel weinig van omdat ze mij die dag hebben laten slapen en pas belden op de tijd dat mijn moeder en ik toch allebei op zouden staan. Ik had echter wel meteen het gevoel dat er iets mis was toen de telefoon ging; waarom zouden ze anders zo vroeg bellen?


Later dat jaar krijgt mijn vader slokdarmkanker. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader heeft vrijwel geen sociaal netwerk, dus de enige die af en toe iets voor hem doet ben ik. Ik ben op dat moment vijftien. Onder andere door chemokuren is hij vaak erg ziek en normaal eten gaat nog maar zelden. Zijn geheugen gaat steeds verder achteruit tot hij vrijwel niets meer weet. Dan ga ik naar huis en zodra ik binnenstap zie ik dat er al drie keer gebeld is. Papa. Dus ik bel terug. "Wat heb ik gedaan dat je nooit meer langskomt? Ik heb je al zo lang niet gezien..." En ik kan op alle mogelijke manieren vertellen dat ik er tien minuten geleden nog was, maar dat gelooft hij niet. Hij weet heel zeker dat ik er niet was.

2 september 2003

's Morgens vroeg, voor ik naar school moet, bel ik mijn vader even op om hem te feliciteren. Hij wordt tenslotte maar één keer 59, nietwaar? Hij onderbreekt me echter en zegt dat hij op bed ligt en dat hij niet op kan staan. Hij heeft vroeg in de ochtend, bijna nog 's nachts, een bloeding gehad in zijn maag of darmen, waardoor nu ook het halve huis onder het bloed zit. De dokter is nu al gebeld en de vrouw die het huis schoonmaakt is er, dus ik moet me maar geen zorgen maken. 'Ga maar naar school.'

10 september 2003

Mijn verjaardag, die ik voor een deel bij mijn vader in het ziekenhuis doorbreng. Eigenlijk best een gezellige dag; hij is vandaag heel helder en herinnert zich allerlei dingen. Hij eet zelfs van de vlaai die we hebben meegenomen en mag bijna naar huis. Die dag sluit ik zijn nieuwe dvd-speler aan, bij wijze van een verlaat cadeautje. Hij wilde tenslotte altijd al zo'n ding.

12 september 2003

Ik voel me vandaag niet lekker, dus ik kan beter thuisblijven. Het is vrijdag, dus dan heb ik een lang weekend om weer beter te worden. Zodra ik echter wakker word en naar de badkamer loop, komt mijn moeder naar beneden. Ze wilde me al wakker maken; het gaat heel slecht met papa. Dus wij naar het ziekenhuis, ik met de ergste koppijn die ik me kan herinneren. Gelukkig is het een ziekenhuis, dus ben ik in ieder geval al op de juiste plek als het misgaat, denk ik nog.

Mijn vader is nog bij kennis, al heeft hij duidelijk veel pijn. Drie artsen en een verpleegster zijn erbij in de privékamer waar ze hem heen gebracht hebben. Weer een bloeding. Ze kunnen opereren, maar dan komt hij waarschijnlijk nooit meer van de beademing af en dat wil hij niet. Het is mooi geweest, probeer de pijn maar zoveel mogelijk te bestrijden en laat maar gaan.

Die dag zit ik van een uur of elf 's morgens tot een uur of acht avonds in het ziekenhuis, naast mijn vader. Af en toe komen mijn moeder en oma even langs en in de loop van de avond zelfs nog twee buren. Afgezien van af en toe een vage blik van herkenning raakt hij steeds verder weg, wat voor een groot deel te danken is aan de morfine. Uiteindelijk ga ik even weg om wat te eten, dat heb ik de hele dag nog niet gedaan. Zodra ik, samen met mijn moeder, terugkom, is er een verpleger bij die denkt dat het niet lang meer kan duren. Met z'n tweeën zitten we een minuut of tien aan weerszijden terwijl ik papa's hand vasthoud. Dan kijken we elkaar twijfelend aan. Volgens mij haalt hij geen adem meer. En inderdaad, om iets voor half tien is hij gestorven.


2 februari 2004

Mijn oma voelt zich al een tijd niet lekker en valt op een dag zomaar flauw. Acute leukemie. We doen samen met de buurt zoveel mogelijk om te zorgen dat ze niet naar een verzorgingstehuis hoeft, dat is altijd haar grootste angst geweest. Eind februari gaat het echter plotseling zo slecht dat de mensen uit de buurt het niet meer aankunnen en we beginnen na te denken over een mogelijke opname.

29 februari 2004

Tegen de middag gaat de telefoon. Het is voorbij, oma is dood en het huis is totaal leeggeroofd door de mensen die er op dat moment waren. Alles van waarde is weg. Herstel; alles is weg, zelfs dat wat niet van waarde is.

[whitedove]

toen ik 5 was kreeg mijn moeder voor het eerst kanker, heb ik niet veel van meegekregen. ik weet niet hoe oud ik was maar na toen mam dus kanker behandeld was twee jaar later voelde ze ene bultje bij haar borst. ik weet nog dat ze dat een paar keer had gezegd en ik vond het toen wel interessant een onderhuidsbultje verder inetereseerde het me niet. toen ik 8/9 was kwam ik thuis en zat mijn moeder huilend op de bank en mijn vader zei maar dat ik ff buiten meoset gaan spelen ofzo. later vertelde mijn vader dus dat mijn moeder (weer) kanker had en dat het uitgezaaid was, maja wist ik veel wta kanker was en wat uitgezaaid was, ik dacht alleen maar ''oke mag ik nu weer buiten gaan spelen?' ik zat toen in groep 5 zijn we op vakantie geweest omdat pap en mam verteld was dat dat weleens het laatste jaar kon zijn dat mam zou leven, ik besefte dat toen nauwelijks ikv ond het wel leukd at wij op vakantie gingen tijdens school. chemokuren sloegen goed aan kregen soms slecht bericht maar mij interesseerde het niet veel, pas in groep 7 ofzo heb ik er voor het eerst echt om moeten huilen van 'mama gaat dood', i heb weleens geprobeerd om voor te stellen hoe het zonder mam zou zijn maar dat kon ikd us niet dus dacht ik er verder ook niet ech tmeer aan, vorig jaar is ze gestorven, ze had ent 8 liter vocht weg laten halen, dachten dat we wel weer een weekje of 2 vooruit konden. twee dagen darna (donderdag) kon ze niet meer opstaan, zaterdag was de laatste keer dat ik met haar gesproken heb, ik moest an mijn vader naar mam toe, dus ikd eed dat ging bij haar op bed liggen lezen maar mam vroeg mij weg te gaan watn ze kon niet tegen het geluid van ritselend papier. ik ben zo stom geweest om haar geen afscheidskusje te geen watn het was de laatste keer dat ik haar helder heb geien en met haar heb gepraat. zondag was ze in slaap en kreunde ze wat en was aan de morfine en weet ik veelwat, ze stond alleen nog maar op voor de wc maar echt helder was ze niet. ik heb oen nog bij haar gezeten. maandag was ze nog minder helder en heb ook weer bij haar gezerten maar het deed gewoon pijn om mijn vrolijke levendige moeder zo in bed te zien liggen, want ondanks alles was ze altijd blijven lachen en maakt e ze grapjes enzo erover. dinsdagsmorgen werd ik wakker gemaakt rond kwart voor acht dat ik naar haar slaapkamer moest koemn, ik bleef nog ff duffen maar daarna trooken mijn broer me zowat uit bed, iik naar de kamer en om 4 minuten over 8 overleed ze, met ogen open en schuim op de mond ik vond het echt kei vies en was best geschrokken watn ze was helemaal opgezwollen enzo en geel en dat merkte ik toen pas eigenlijk echt voor de eerste ker op. week daarna weer naar school en dan merk je voro het eerst dat alles vorod e andere gewoon doorging, voor mij was die afgelopen week echt zo kut en alles was zo veranderd terwij lvoor andere het gewoon een saaie schoolweek was zoals gewoonlijk, maar vooral was ik kwaad dat iedereen het zo snel vergeten (lijkt) te zijn, dat je het gevoel hebt er alleen voro te staan dat je het alleen moet verwerken en dat mensen het lef hebben om grapjes te maken tegen mij van ''wat is mooi van binnen en lelijk van buiten'' ''turk met kanker'' (ja weet het racisme is ook erg) maar het gaat me dan vooral dat ze het ook nog een leuk grapje vinden en dat iedereen dan lacht van haha wat lollig daar kan ik zo pissig van worden en ik werd toen mam nog leven ook altijd kwaad als mensen mijn moeder nakeken omdat ze kaal was ofzo of omdat ze gele ogen had of geel was (doordat het ook in lever uitgezaaid was) want ik ben supertrots ip mijn moeder op de manier hoe ze met haar ziekte om is gegaan!!!!!!

Ik ben gelukkig nog geen familie verloren behalve mijn opa. Ik heb nu geen zin om daar over te schrijven.

Wel vind ik het knap hoe iedereen zijn verhaal hier doet en het is allemaal erg mooi beschreven, maar toch ook erg triest...

[Giovanna]

[QUOTE]snoopy schreef op 08-05-2004 @ 17:32 :

http://forum.scholieren.com/showthre...0&pagenumber=1 (hier is nog wat duidelijker uitgelegd hoe t allemaal gegaan is...)
verdomme echt te erg topic dat...


Iedereen die hier post heel veel sterkte.

"Mira? Giovanna?, komen jullie gauw binnen, pappa en mamma gaan ons wat vertellen" zei mijn broer. "Gaat het over pappa? Dan wil ik het niet horen hoor" zei Mira. "Kom, laten we toch maar gaan".
Binnen, in ons huis in Nederland, begon pappa te praten, mijn moeder huilde.
"Jongens, jullie weten waarom we naar nederland zijn verhuisd. Jullie weten dat ze ons hier zorg hebben beloofd. Ik krijg die zorg, maar het zal niet genoeg zijn. Ik zal jullie..."
"Pappa wat bedoel je?", vroeg ik
"Stil meisje, stil maar, laat me even uitpraten". De komende tijd, ik weet niet hoe lang, maanden, jaren, zullen heel moeilijk worden. De ziekte wordt erger en het komt in mijn hele lichaam. We moeten nu besluiten of ik chemokuren wil"
stilte
"Pap, we wonen hier nu al jaren, je gaat elke maand naar het ziekenhuis, je wordt nauwelijks zieker, je kan niet doodgaan!" riep Julio.
"Ik zou willen dat het zo was, maar we moeten het leven leren accepteren zoals het is.
stilte
"pap, waar zijn die chemo's voor?" vroeg ik, en ik begon te huilen
"tijd rekken", zei Mira
"Ik zal er misschien nog zieker van worden en we weten niet of het aanslaat. Ik wil het eigenlijk niet. Ik wil niet dat jullie mij zo zullen zien. Jullie zullen het nog zwaar genoeg krijgen".
Toen huilden we allemaal.
"Wat jij wilt, willen wij. Wat jij niet wilt, willen wij niet" zei mijn moeder.

3 maanden later..
Mijn vader lag in het ziekenhuis. Hij lag op de medium care. Ik ben elke dag geweest. We zeiden niets, hielden elkaars hand vast. Na 2 weken ging hij naar de intensive care. Ik durfde toen niet meer te gaan. Na 5 dagen is hij overleden, gelukkig was mijn moeder er wel bij.

Alhoewel mijn verhaal misschien een stuk minder heftig is dan die van anderen, doe ik hem toch even.

Mijn opa. Als kind zag ik mijn opa niet zo veel. Hooguit 1 keer in de zes weken. Dat was enorm jammer, want mijn opa was erg lief. Hij woonde helaas erg ver weg.

Mijn opa en oma besloten naar de stad te verhuizen waar wij woonden, zodat ze, als ze hulp nodig hadden, dicht bij familie zouden wonen. Ik was toen 6. En ik zag mijn opa steeds vaker. Dat vond ik erg fijn. We gingen leuke dingen doen zoals fietsen, en als ik met mijn broer aan het spelen was ergens, kwam hij op de fiets langs en kocht hij een ijsje voor ons.

Totdat mijn moeder tegen me zei: opa ligt in het ziekenhuis. Ik was toen 10. Hij had een hersenbloeding gehad. Hij kon opeens niet meer lopen en praten. Ik herkende hem haast niet meer. Hij mij ook niet. Hij wist niet wie ik was.

Later werd het iets beter en kon ik nog een beetje met hem praten, maar moeizaam. Meestal speelde mijn oma als tolk omdat ik hem niet kon verstaan en hij mij niet begreep.

Na het eerste herseninfarct, kreeg hij er nog 3. Hij lag aldoor in het ziekenhuis. Mijn oma en mijn ouders waren constant met hem bezig en ik zag ze nog amper. Eigenlijk alleen als ik meeging naar het bezoekuur. Maar ik was ook nog zo jong.

Dit heeft een jaar of 4 geduurd. Het deed pijn om te zien dat hij steeds minder kon en dat hij er geen zin meer in had. Hij viel ook aldoor in slaap, zelfs als je met hem praatte. En eerst kon hij met een scoot-mobiel nog lekker rijden, later mocht dat niet meer. Dat deed hem pijn.

Hij was 50 jaar getrouwd met mijn oma. De hele familie bij elkaar. Het was een mooi feest. Ook mooie foto's gemaakt van hem.

Toen, de laatste keer in het ziekenhuis, drie weken na het feest. Hij had een opleving. Wist weer wie ik was, en ik mocht weer een ijsje van hem halen. Ik dacht dat alles weer als vanouds ging worden.

Hij mocht naar huis en had van iedereen bloemen gekregen. Hij genoot thuis van alle bloemen.

Een dag later is hij overleden in het bijzijn van mijn oma, moeder en tante.

Ik hoorde het van mijn vader toen ik uit school kwam. Het kost moeite om te accepteren dat ik er niet bij was.

Ik heb hem nog 5 keer ofzo gezien in zijn kist. Hij was nog erg mooi. Ik heb hem aangeraakt want ik vond hem zo lief. Maar het was zo raar dat een mens zo stil kan liggen en zo koud is.

De crematie was in besloten kring. Er waren enkele toespraken. En hoewel ik een mooi gedicht had geschreven, durfde ik hem niet voor te lezen, want ik kon geen minuut zonder tranen.

De kist reed naar achteren en ik keek ernaar en dacht "nu nooit meer".

Dat was het laatste verdrietige moment voor mij.

Opa is 73 geworden en wilde op deze manier niet meer verder. Het had niet langer moeten duren. Hij mocht gaan van mij. Wel denk ik nog vaak aan hem.

En vooral vandaag. Want vandaag is het precies 5 jaar geleden dat hij overleed.

ik vind het ontzettend moedig dat je hier je verhaal zet. ik zou me absoluut niet kunnen voorstellen hoe het zou zijn als plotseling een van mijn ouders zou overlijden. vandaag is mijn laatste grootouder overleden, dus ik denk dat het wel goed is om hier gewoon even mijn verhaal neer te zetten, van me af te schrijven. en toch, ik denk dat ik blij mag zijn... mijn moeder heeft nooit een opa of oma gekend.

de ene opa overleed toen ik een kleuter was aan een hersenvliesontsteking. 2dagen lag hij in coma, toen overleed hij.

mijn oma, van de andere kant, overleed na een heel lang ziektebed aan kanker. zij was echt het beste mens dat ik ooit heb gezien. altijd was ze er voor de ander, ze leefde niet meer voor zichzelf, alleen nog voor mijn opa die haar niet kon laten gaan. toen ze voor het eerst uit het ziekenhuis kwam gaven ze haar nog 3 maanden. een half jaar later, na een epileptische aanval gaven ze haar weer nog maar 3 maanden, weer een half jaar later was ze zo slecht dat ze nog 3 weken kreeg, maar ze overleed nog weer 3 maanden daarna... zo sterk was ze.

2 jaar geleden was mijn andere oma aan de beurt. sinds de dood van mijn opa was ze zwaar depressief en deed ze eigenlijk niks meer. toen ze al 3 dagen diarree had liet het verzorgingstehuis een ambulance komen. ze heeft nog 2 dagen in het ziekenhuis gelegen. het was zo moeilijk om haar te zien, helemaal aan het trillen van de pijn, maar ze wou geen morfine, ze wou helder blijven en was dang voor de dood.

en dan vanochtend is mijn opa overleden. hij had al jarenlang hartklachten en sinds de dood van mijn oma verzorgde hij zichzelf niet goed meer. hij had veel last van zijn been door een by-pass operatie die hij jarengeleden heeft gehad. sindsdien had hij ook geen vertrouwen meer in het ziekenhuis door een bijna-dood ervaring. vorige week hebben ze hem toch naar het ziekenhuis gebracht toen hij gevallen was. hij bleek een lelijk ge-infecteerde wond op zijn been te hebben. in het ziekenhuis werd hij steeds slechter. hij werd warrig, wist niet meer goed wat hij zei enzo. vanmorgen had de verpleging hem in een stoel gezet, en toen ze weer kwamen kijken was hij overleden. helemaal alleen...

ik heb het er best moeilijk mee, vooral de dood van mijn oma (met kanker) heeft ontzettend veel indruk op me gemaakt. op dit moment ben ik helemaal kapot door het overlijden van mijn opa... niemand wil alleen sterven...

[vrijgezel]

Okee ik zal ook proberen mijn verhaal hier neer te zetten.

Het was dinsdag 31 oktober 2000 een normale doorde weekse dag, ik ging naar school, daarna naar mijn werk in de supermarkt en s`avonds moest ik basketballen. Het was ongeveer half 10 toen ik thuis kwam, mijn moeder kwam ongeveer kwart voor 10 thuis. Ik zat achter de computer (te forummen jawel ook nog op scholieren.nl) en op een gegeven moment zei mijn moeder het duurt wel lang voordat je vader thuiskomt. Rond kwart over 10 komt ineens mijn vader binnenstrompelen zo bleek als een zak zout, zweette als een natte vaatdoek en had het benauwd... Hij ging op de bank zitten en mijn moeder vragen waar hij last had, heeft gevraagt of ze een dokter moest bellen, maar mijn vader een super bikkel wou dat niet. (Ik weet nog dat ik toen een topic opende met dat mijn vader raar deed en ik een vreemd voorgevoel had) Na wat gehijg en gekreun van de pijn heeft mijn vader er toch in meegestemd om de dokter te bellen en hij zei ik ga even naar de wc, dus terwijl mijn moeder de dokter belde, Ik was zo onrustig als de pest (voelde me totaal ongemakkelijk bij deze situatie en ook omdat ik mijn vader zo niet kende) Ik ben de gang ingelopen (mijn vader had de wc deur open) en ik keek, en dat beeld vergeet ik nooit weer, hij zat voorover gebogen met zijn hoofd in zijn handen en zijn hele hoof (hij was kalig) was spier en spier wit, ik schrok zo daarvan dat ik de kamer ingelopen ben en nog geen seconde erna viel hij neer, (mijn moeder had net de telefoon opgehangen van de dokter) dus ik zo 112 bellen... ik heb nog even door de deur gegluurd en zag hem liggen kwam allemaal rare geluiden uit en spuug en hij schokte heel erg (echt vreselijk beeld) Ik ben toen naar de buren toegerend, en mijn buurvrouw kon reanimeren en ik ben daar binnen gebleven. Voor mijn gevoel duurde het een jaar voordat de ambulance er was, maar dat is logisch. Ze zijn ongeveer half uur/ 3 kwartier met mijn vader bezig geweest en toen hebben ze het opgegeven. Ik heb geschreeuwd gejankt en was totaal in shock (tjees krijg gewoon weer tranen in mijn ogen nu ik dit opschrijf)
De dagen erna kan ik me vrij weinig van herinneren wel weet ik dat ik het vreselijk vond thuis te zijn dan was het zo "werkelijk" Ik ben de andere dag weer naar school gegaan wou graag bij mijn vrienden zijn en na anderhalve week ben ik weer gaan werken kon het niet aan thuis te zijn.

We zijn hier thuis letterlijk door een hel gegaan mijn moeder was geestelijk erg labiel en wij mijn broer en ik konden niet op haar rekenen, niks interesseerde haar meer ze was super depressief en wij konden doen wat we wilden.. ging ineens stappen tot sàvonds laat, mocht alles zelf beslissen een weelde voor een 15 jarige zou je denken maar dat is het dus niet.
Heb ook de naarste dingen meegemaakt een moeder die dreigde zichzelf voor de trein te gooien.. heb mezelf opgesloten op mijn kamer omdat ik bang was dat ze me wat zou aandoen, heb nachten bij de buren en mijn vriend doorgebracht om het thuis te ontvluchten...

En nu gaat het een stuk beter thuis eigenlijk geen ruzie`s meer en het verdriet om mijn vader ja dat is ook niet meer zo erg, in het begin denk je elke dag aan hem maar op een gegeven moment dan hoort het bij je leven en mis je hem op momenten als bijvoorbeeld je je rijbewijs haalt, schoolexamen een nieuw vriendje die hij niet kent en dat je niet zal weten wat mijn vader van hem gevonden zou hebben dat soort dingen dat doet wel pijn, maar zulke momenten zullen er zeker nog meer komen.

Als persoon ben ik heel erg veranderd.. ben te snel volwassen geworden en heb last van verlatingsangst en voel me teveel verantwoordelijk voor alles.
En mijn vaders dood heb ik verwerkt maar dat gedoe met mijn moeder en broer dat heb ik nog niet verwerkt.. ik kan ook niet zeggen dat ik van mijn moeder hou, kan niet armen om haar heen slaan datzelfde met mijn broer heb uit zelf bescherming een muurtje om mij heen gebouwd alleen voor hun en ben nu nog niet toe om daar wat aan te doen.

Het is me toch aardig gelukt met hier een daar een traan, bedankt voor het lezen en ik heb van de anderen ook de verhalen gelezen veel sterkte allemaal!

Echt zo erg deze verhalen. Ik krijg er echt kippevel van. Ik moet hier echt niet aan denken, alles gaat zo goed in mijn leven, alles loopt zo lekker. Dit lijkt mij echt een van de ergste dingen je kan overkomen.

Iemand verliezen die zo dicht bij je staat...

Hoe bleven jullie zo overeind? Had het leven voor jullie nog zin? Waarin zagen jullie hoop? Hadden jullie ook een vriend/vriendin waar je steunt van kreeg?

Wat mij ook zo erg lijkt op dat moment, dat je niet eens de tijd krijgt om het te verwerken, je moet verhuizen enz, alles moet geregeld worden, zo erg.

Deze vragen zijn algemeen, ik ben zeer benieuwd naar de antwoorden...

Ik hoop echt niet dat dit mij ooit overkomt, dit gun je niemand...

Zijn jullie het leven meer gaan waarderen? Is hier nog iets positief uit gekomen?

[Balance]

Syphon schreef op 13-05-2004 @ 00:07 :
Echt zo erg deze verhalen. Ik krijg er echt kippevel van. Ik moet hier echt niet aan denken, alles gaat zo goed in mijn leven, alles loopt zo lekker. Dit lijkt mij echt een van de ergste dingen je kan overkomen.

Idd. Ik krijg al tranen in m'n ogen als ik dit lees!
Het drukt me wel weer eens goed op de feiten hoe blij ik mag (moet) zijn met mijn leventje. Dat zeker!
En het laat je ook goed relativeren. Sommige (of: al mijn) problemen zijn echt helemaal niets vergeleken met deze verhalen.
Ik heb echt heel veel respect voor de mensen die hun leven weer op de rails kregen na zo'n verlies, want ik zou dat echt totaal niet kunnen.

[Miss Helena]

Balance schreef op 13-05-2004 @ 00:22 :

Ik heb echt heel veel respect voor de mensen die hun leven weer op de rails kregen na zo'n verlies, want ik zou dat echt totaal niet kunnen.

Als zoiets gebeurt, moet je door, het gaat bijna automatisch. Het is moeilijk te beschrijven, maar je weet dat er geen andere oplossing is, dan door te gaan. Natuurlijk is dat moeilijk, en als je mij van tevoren had gezegd dat mijn moeder zo jong kwam te overlijden, had ik ook gezegd dat ik het niet kon. Ik dacht altijd dat ik er niet mee kon leven. Toen was ze eenmaal overleden, en toen moest ik wel. Je vindt ergens kracht, steun van de mensen om je heen om door te gaan. Er zijn zoveel mooie dingen, en ik weet, en dat klinkt misschien voor sommige mensen heel dom, dat ze bij me is. Die gedachte geeft me moed en houd me op de been...

[Miss Helena]

Syphon schreef op 13-05-2004 @ 00:07 :

Hoe bleven jullie zo overeind? Had het leven voor jullie nog zin? Waarin zagen jullie hoop? Hadden jullie ook een vriend/vriendin waar je steunt van kreeg?

De eerste maanden gingen voor mij voorbij zonder dat ik het door had. Het leek net of ik alles op de automatische piloot deed. Ik sprak er erg weinig over. Ik huilde nauwelijks, alleen als ik in bed lag, of iig alleen was. Ik had vrienden, familie en een lieve mentor die mij in de gaten hielden, en ontzettend bezorgd waren. Op dat moment had ik dat helemaal niet door, dat hoorde ik later pas. Toch hebben zij mij uiteindelijk een beetje aan het praten gekregen, maar het was niet veel. Ik kon me gewoon niet uiten, hoe erg mn best ik ook deed. Daarom besloot mn mentor samen met mn vader dat het misschien een oplossing was om naar een psycholoog te gaan. Zij heeft mij uiteindelijk geholpen erover te praten. Er kwamen veel meer dingen boven, die ik ook nog niet verwerkt had, en zodra ik het een beetje kon bevatten, ben ik bij de psych weggegaan en wilde ik het verder alleen doen.

Wat mij ook zo erg lijkt op dat moment, dat je niet eens de tijd krijgt om het te verwerken, je moet verhuizen enz, alles moet geregeld worden, zo erg.

Ik hoefde gelukkig niet te verhuizen, dus dat scheelde ontzettend veel. Toch veranderd er in ieders leven veel. Niet alleen dat er iemand wegvalt, maar er moet zoveel veranderen. Mijn vader bv, (wij wonen maar met zn tweetjes, mn broers en zus zijn ouder) had nog nooit gekookt. Dat deed mijn moeder altijd, net zoals een groot deel van het huishouden. Hij heeft dat ineens moeten leren, met succes trouwens, maar het was niet altijd gemakkelijk. Als mijn vader en ik weleens woorden hadden, kwam mijn moeder er altijd tussen om de boel een beetje te sussen. Nu moesten we het met zn 2en zien te redden. Het zijn de kleine dingen die veranderen, maar die kleine dingen doen juist het meeste met je.

Zijn jullie het leven meer gaan waarderen? Is hier nog iets positief uit gekomen?

Ik ben het leven meer gaan waarderen, ja. Dat deed ik al voordat mijn moeder overleed, omdat ik toen in korte tijd ook meerdere familieleden ben verloren. Als dan je moeder ook nog eens komt te overlijden, lijkt het eind helemaal zoeken, maar ik ben door dit alles veel sterker geworden. Ik deed net een jaar later examen, en ik putte er kracht uit dat mn moeder trots zou zijn als ik het haalde. Natuurlijk zou ze nog steeds trots zijn, ook al zou ik zakken, maar ik was er nog meer op gebrand te slagen, ook omdat ik het haar beloofd had. Je leert om verdriet en blijdschap heel kort naast elkaar te voelen. Mijn moeder is op 8 april overleden, en op 16 april ben ik jarig. Het eerste jaar was dat verschrikkelijk, en nu was het dat ook, omdat je in 1 week zoveel verschillende emoties hebt. Toch leer ik steeds meer een balans te vinden, ik kan me immers niet altijd rot voelen als ik jarig ben. Je leert in zijn totaliteit het leven meer te waarderen, omdat je leert hoe snel het afgelopen kan zijn. Ik heb geleerd meer te gaan genieten, ook al is dat soms ontzettend moeilijk.

Sorry voor het lange verhaal. Ik heb t vandaag nogal moeilijk, dus dan helpt het me om van me af te schrijven...

[Lucky Duck]

Miss Helena schreef op 13-05-2004 @ 08:53 :
Mijn moeder is op 8 april overleden, en op 16 april ben ik jarig. Het eerste jaar was dat verschrikkelijk, en nu was het dat ook, omdat je in 1 week zoveel verschillende emoties hebt. Toch leer ik steeds meer een balans te vinden, ik kan me immers niet altijd rot voelen als ik jarig ben.

Dat ken ik ergens van... Mijn vader was 2 september jarig, 10 september ben ik jarig, 12 september is mijn vader gestorven en 11 september was mijn opa jarig. Die twee weken -maar vooral de tweede, uiteraard- zijn inderdaad altijd heel raar. En ik heb ook nooit helemaal begrepen wat men nou wil op de verjaardag van een overledene; mijn oma stortte die dag altijd helemaal in, terwijl mijn moeder juist zoiets heeft van 'is toch leuk? dan maar een verjaardagsfeestje zonder jarige...'

[Konijn]

Ik wil even kwijt dat ik het ontzetten knap vind wat jullie hier allemaal opschrijven. Zelf ben ik nog nooit een familielid kwijtgeraakt (behalve mijn opa, toen ik 6 was, maar daar weet ik niks meer van).

Wel is 3 maanden geleden een van mijn beste vrienden overleden aan een hersentumor. Hij was pas 36. Hij was een vriend van mijn hele familie, ik ken hem vanaf mijn tiende, en hij was echt als een oom voor mij. We gingen ook met mijn gezin, mijn oom en tante, en hem en vrouw en kind altijd op vakantie samen. Hij was al drie jaar lang ziek, en toch ging het hard op het laatst. Ik ben de ochtend toen hij overleed gelijk naar het ziekenhuis geweest, en heb daar afscheid van hem genomen, samen met mijn moeder en tante, als enige 'niet-familie'.
Ik weet niet of dit verhaal hier hoort, ik heb ook geen zin om het hele verhaal uitgebreid te typen.
Maar omdat hij dus dichter bij mij stond dan de meeste van mijn familie, en de eerste was in mijn omgeving dat ik meemaakte dat iemand overleed, was het erg moeilijk. Morgen zou hij 37 zijn geworden...

Ik wil jullie allemaal heel erg veel sterkte wensen!

[Órelindë]

Ik ben mijn vader verloren.
Iets meer dan 2 jaar geleden...

[Miss Helena]

Lucky Duck schreef op 13-05-2004 @ 12:00 :
Dat ken ik ergens van... Mijn vader was 2 september jarig, 10 september ben ik jarig, 12 september is mijn vader gestorven en 11 september was mijn opa jarig. Die twee weken -maar vooral de tweede, uiteraard- zijn inderdaad altijd heel raar. En ik heb ook nooit helemaal begrepen wat men nou wil op de verjaardag van een overledene; mijn oma stortte die dag altijd helemaal in, terwijl mijn moeder juist zoiets heeft van 'is toch leuk? dan maar een verjaardagsfeestje zonder jarige...'

Ja, dat merk ik ook. Bij mij probeert iedereen krampachtig vrolijk te zijn, heel goed bedoeld natuurlijk, maar het werkt niet helemaal.

[Lucky Duck]

Ik weet niet zeker of het er in dit topic bij mag; maar is het bij jullie ook zo dat mensen zeker de eerste weken het hele onderwerp familie leken te vermijden? Ik heb serieus situaties gehad waarin iemand heel enthousiast zat te vertellen: 'Ja, en mijn vader..... *geschrokken blik mijn kant op en doodse stilte*' Net alsof ik ieder moment in kon storten als ik het woord vader hoorde

[Balance]

Lucky Duck schreef op 13-05-2004 @ 15:32 :
Ik weet niet zeker of het er in dit topic bij mag; maar is het bij jullie ook zo dat mensen zeker de eerste weken het hele onderwerp familie leken te vermijden? Ik heb serieus situaties gehad waarin iemand heel enthousiast zat te vertellen: 'Ja, en mijn vader..... *geschrokken blik mijn kant op en doodse stilte*' Net alsof ik ieder moment in kon storten als ik het woord vader hoorde

Allemaal wel goedbedoeld uiteraard.
Een meisje uit m'n klas heeft 7 jaar terug d'r moeder verloren en nam het ons laatst nog kwalijk dat wij het zo vaak over 'ouders' en 'm'n moeder' hadden.
Tja, dan ga je dat soort dingen toch proberen te vermijden.

Mijn moeder zei trouwens dat zij bij de dood van haar vader enorm veel reacties kreeg van mensen die haar wilden steunen, maar een paar weken later was het helemaal over. Mensen helpen alleen in het begin en dan is het over. Ervaren jullie dat ook zo?

[snoopy]

Balance schreef op 13-05-2004 @ 15:43 :
Mijn moeder zei trouwens dat zij bij de dood van haar vader enorm veel reacties kreeg van mensen die haar wilden steunen, maar een paar weken later was het helemaal over. Mensen helpen alleen in het begin en dan is het over. Ervaren jullie dat ook zo?

JA!
Ik reageer een andere keer uitgebreider, maar dit wilde ik toch wel even kwijt...

Ik denk dat het ook is dat mensen er in het begin bewust aan proberen te denken, later is het voor die mensen al 'zo lang geleden', zij stonden niet zo dicht bij die persoon en verwerken het vaak dus sneller. Ik denk niet dat de meeste mensen het expres vergeten of er niet meer naar vragen ed... (Maar misschien is dat een iets te naief beeld van mij...dat weet ik niet.)

[whitedove]

De eerste maanden gingen voor mij voorbij zonder dat ik het door had. Het leek net of ik alles op de automatische piloot deed. Ik sprak er erg weinig over. Ik huilde nauwelijks, alleen als ik in bed lag, of iig alleen was. Ik had vrienden, familie en een lieve mentor die mij in de gaten hielden, en ontzettend bezorgd waren. Op dat moment had ik dat helemaal niet door, dat hoorde ik later pas. Toch hebben zij mij uiteindelijk een beetje aan het praten gekregen, maar het was niet veel. Ik kon me gewoon niet uiten, hoe erg mn best ik ook deed.

dat had ik ook! alleen praat ik ernu nog niet over, maar ik zou neit weten hoe ik mijn gevoel zou meoten beschrijven. maar de eerste paar maanden lijken ook net een soort roes, en ik kan me er eigenlijk niets meer van herinneren, ik kan me niet eens voorstellen hoe ik het heb gedaan om door te gaan emt school, dat gaat zo raar! later hoorde ik ook nog van een vriendin die zo'n leraar tegen een andere leraar had horen zeggen van; 'volgens mij beseft die het nog niet helemaal''

En ze bleef echt nog gewoon alles doen en was er altijd voor me. Ik was gewoon te stom om te denken dat het zo nog lang door kon gaan.

zo heb ik ook de hele tijd door gedacht, daar hebik nu ook echt zo'n'spijt van dat ik er niet vaker voor haar was, want nu kan het niet meer..

Hoe bleven jullie zo overeind? Had het leven voor jullie nog zin? Waarin zagen jullie hoop? Hadden jullie ook een vriend/vriendin waar je steunt van kreeg?

dat gaat gewoon automatisch, zoals miss helena al zegt, en ik dacht ook weleens van hoe het nou verder moest maar meestal kon ik daar wel genoeg antwoorden voro vinden, want mijn vrienden en familie slepen me er wel doorheen.

tis wel zo dat mensen het snel weer vergeten zijn, ze letten er helemaal niet meer op, doen net alsof het weer zoals ''eerst'' was.

de meeste vriendinnen van mij durven trouwens het woord ''moeder'' en ''ouder'' niet mee rin mijn buurt uit te spreken, bijv als ze met hu moeder gaan winkelen ofzo durven ze neti te zeggen, en zodra een vaag bekende bij het uitgaan een keer kanker roept zeggen ze meestal wel van ''psst dat moet je niet zeggen'' omdat ik erbij ben

[Balance]

whitedove schreef op 13-05-2004 @ 17:25 :
de meeste vriendinnen van mij durven trouwens het woord ''moeder'' en ''ouder'' niet mee rin mijn buurt uit te spreken, bijv als ze met hu moeder gaan winkelen ofzo durven ze neti te zeggen, en zodra een vaag bekende bij het uitgaan een keer kanker roept zeggen ze meestal wel van ''psst dat moet je niet zeggen'' omdat ik erbij ben

vindt je dat vervelend of niet?

[snoopy]

Leonoor schreef op 13-05-2004 @ 16:09 :
Ik denk dat het ook is dat mensen er in het begin bewust aan proberen te denken, later is het voor die mensen al 'zo lang geleden', zij stonden niet zo dicht bij die persoon en verwerken het vaak dus sneller. Ik denk niet dat de meeste mensen het expres vergeten of er niet meer naar vragen ed... (Maar misschien is dat een iets te naief beeld van mij...dat weet ik niet.)

wat het vervelende is... in het begin wilde ik er nog helemaal niet over praten. Ik had toch het idee dat het allemaal niet waar was. En op dat moment wilde iedereen dat ik aan hen vertelde hoe slecht het wel niet met me ging, terwijl ik me toen best prima voelde. Twee maanden geleden ongeveer was ik er nogal mee bezig, maar dan heeft iedereen (nou ja... veel mensen) zoiets van: "tis al 1,5 jaar geleden"... Terwijl volgens mij veel mensen pas met het "echte" verwerken beginnen na een jaar oid... Het scheelt ook nog wel of het overlijden plotseling is gebeurd (zoals bij mij). Dan ben je eerst een aantal maanden bezig met het eraan wennen, aanvaarden, begrijpen enzo...
Ach... warrig verhaal, laat maar...


Ik neem helemaal niemand iets kwalijk... Ik weet dat het voor mensen die zoiets niet hebben meegemaakt heel moeilijk is om mij te begrijpen, maar toch zou ik graag willen dat mensen er wat vaker aan dachten...

[whitedove]

vindt je dat vervelend of niet?

van mij mogen ze gerust het woord moeder of ouder gebruiken, maar ik vind het wel ene klein beetje vervelend (ach eigenlijk is vervelend al te fel uitgedrukt) dat ze meteen als iemand kanker roept iets ervan zeggen, ik vind dat namelijk best prive en van mij hoeft niet eidereen te weten dat mijn moeder dood is, dat vind ik zo, meer vcan kijk mij ik bne zielig, maar aan de andere kant ivind ik het ook heel vervelend als ieman dde hele tijd kankerhoer en ''zit niet zo te kankeren'' etc. zit te roepen

Het scheelt ook nog wel of het overlijden plotseling is gebeurd (zoals bij mij). Dan ben je eerst een aantal maanden bezig met het eraan wennen, aanvaarden, begrijpen enzo...

dat wennen en aanvaarden zal bij iedereen wel ong hetzelfde gebeuren, ik wist in groep 5 ofzo al dat mijn moeder zou sterven, kreeg omde zoveel weken te horen van als de uitslag slecht was van de chemokuur dat mama dan misschien wel over 6 weken dood was, maar heb mij pas de laatste twee weken echt beseft van: how kut mam gaat is er straks écht niet meer, en zelfs toen he bik er weinig aan gedaan, niet meer met haar opgetrokken, niet vaker met haar geknuffeld, tegen hara gezegd dat ik van haar hield en weet ikveel

Mijn verhaal:

3 dagen voor de zomervakantie werd mijn moeder ziek ze had alleen wat buikpijn... ze wist niet of het wel verstandig was om op vakantie te gaand dus toen ging ze naar de docter.... Hij had haar pillen gegeven tegen de pijn en d8 dat het zo weer over zou zijn... Maar het ging niet over.... Het werd erger en ergerd dus op vakantie is ze een paar keer in het ziekenhuis onderzocht maar ze konden nix vinden... Toen gingen we snel weer trug naar Nederland. Daar gingen ze weer onderzoeken doen ze zeiden dat het waarscheinlijk een blindedarm ontsteking was dus moest ze die laten verwijderen en dan zou alles over zijn... Maar toen die speciale arts haar onderzocht bleek ze helmaal geen blinde darm ontsteking te hebben! Dus ze week na week werd ze onderzocht.... Maar de pijn werd steeds erger en erger ze kon steeds minder doen omdat ze door steeds sterkere pijnstillers verdoofd werd... Na 4.5 weken kreeg ze een ziekenhuisbed in huis zodat ze benede kon liggen... Maar de pijn werd bijna ondraaglijk dus toen kreeg ze een pomp waarmee ze 24-uur per dag morfine in haar bloed kreeg gespoten... De pijn werd niet veel minder en ze kon nix meer! Niet meer lopen, bijna niet meer praten, bijna niet meer eten bijna nix dus!!! Een dag daarna kreeg ik te horen dat ze kanker had!! Ik d8 er helemaal NIET aan dat ze dood zou kunnen gaan.... Maar die verpleegster zei dat ze binnen een week zou kunnen overleiden.... toen begon ik pas na te denken..... Maar...
Die dag daarna overleed ze... snachts... terwijl ik sliep.... ze wilde waarscheinlijk niet dat k erbij was want smorgens toen ik wakker gemaakt toen ik het nieuws hoorde... HEt was alsof ik een nachtmerry had en ik kon het me niet voorstellen...
Ze was binnen 6 weken overleden en dat is ontzettend snel! Ik heb niet eens afscheid kunnen nemen.... Ik ben vrij snel weer naar school gegaan.... en ik kon er erg goed mee omgaan maar snachts sliep ik nooit... en als ik alleen was huilde ik.... ik kon het me maar niet voorstellen dat ze weg was.. .het lek alsof ze gewoon op vakantie was ofzo!
DAt is nu bijna 3 jaar geleden....

2 jaar geleden is mijn opa overleden aan een hartinfarct plotseling...

End it jaar mijn oma.... na een paar weekjes ziek zijn en herseninfarcten is ze overleden...

en van allemaal heb ik geen afscheid kunnen nemen en dat vind ik heel vreemd... ik snap dit niet...

Veel sterkte xxxxiezz moi

[snoopy]

whitedove schreef op 13-05-2004 @ 21:57 :

dat wennen en aanvaarden zal bij iedereen wel ong hetzelfde gebeuren, ik wist in groep 5 ofzo al dat mijn moeder zou sterven, kreeg omde zoveel weken te horen van als de uitslag slecht was van de chemokuur dat mama dan misschien wel over 6 weken dood was, maar heb mij pas de laatste twee weken echt beseft van: how kut mam gaat is er straks écht niet meer, en zelfs toen he bik er weinig aan gedaan, niet meer met haar opgetrokken, niet vaker met haar geknuffeld, tegen hara gezegd dat ik van haar hield en weet ikveel

nou ja... tis natuurlijk niet zo dat ik er ervaring mee heb... Tis meer wat m'n psychologen erover gezegd hebben. Tis niet dat het moeilijker is, maar er is een soort van vertraging, zeg maar... Ik loop een halfjaar achter met verwerken, zoiets... En natuurlijk is het bij iedereen verschillend...

[arP-socialist]

Syphon schreef op 13-05-2004 @ 00:07 :
...Iemand verliezen die zo dicht bij je staat...

Hoe bleven jullie zo overeind? Had het leven voor jullie nog zin? Waarin zagen jullie hoop? Hadden jullie ook een vriend/vriendin waar je steunt van kreeg?

Wat mij ook zo erg lijkt op dat moment, dat je niet eens de tijd krijgt om het te verwerken, je moet verhuizen enz, alles moet geregeld worden, zo erg.

Deze vragen zijn algemeen, ik ben zeer benieuwd naar de antwoorden...

Ik hoop echt niet dat dit mij ooit overkomt, dit gun je niemand...

Zijn jullie het leven meer gaan waarderen? Is hier nog iets positief uit gekomen?

je moet door met je leven, je kan moeilijk zeggen er is niets meer tijd is er jammer genoeg heel weinig en ondaks dat je treurt moet gelijk veel gedaan worden, aangezien ik geen contact met mijn moeder meer heb stonden mijn zus en ik er alleen voor, gelukkig kregen we veel steun van oom en tante en kennissen. hoop is toekomst, en ik heb het geluk gehad goede vrienden te hebben die me erg gesteund hebben. ikzelf verwerk het op deze manier: ik ga naar mijn vaders oude steiger (toen hij nog een boot had) die steiger stelt nu niet meer voor dan een paar ijzenen balken, maar het is een plekje waar hij graag was, en daar ga ik zitten soms uren. positief tja zo wil je het niet noemen maar ik wil wel nog meer bereiken dan ooit tevoren.

[arP-socialist]

Lucky Duck schreef op 13-05-2004 @ 15:32 :
Ik weet niet zeker of het er in dit topic bij mag; maar is het bij jullie ook zo dat mensen zeker de eerste weken het hele onderwerp familie leken te vermijden? Ik heb serieus situaties gehad waarin iemand heel enthousiast zat te vertellen: 'Ja, en mijn vader..... *geschrokken blik mijn kant op en doodse stilte*' Net alsof ik ieder moment in kon storten als ik het woord vader hoorde

ja mensen, maar ook ikzelf ben heel ander over familie gaan praten, kleine dingen, zoals ik vroeger zei: mu'n pa, zeg ik nu: mijn vader, en die verleden tijd is helemaal vreemd: mijn vader was, ipv me pa en ik gaan zondag vissen, vreemd heel vreemd,

als reactie op miss helena, ik heb dat ook heel erg dat het moeilijk is te uiten op het forum gaat het wel maar tegen mensen moeilijk

Arnout, zoals je misschien wel weet of heb gehoord ben ik zelf niet zo'n grote fan van crematies en/of begrafenissen. Sorry dat ik er niet was, ik heb wel gehoord van Tom dat hij in z'n mooie gele broek is gecremeerd.
Al denk ik niet dat je werkelijk op mij zat je wachten...
Hetgeen wat ik nooit zal vergeten is die broek, echt die is echt van hem. Ik leef met je mee, ookal zie ik je nooit. Alsnog succes, zoals ik al vaker heb aangegeven.

Syphon schreef op 13-05-2004 @ 00:07 :
Hoe bleven jullie zo overeind? Had het leven voor jullie nog zin? Waarin zagen jullie hoop? Hadden jullie ook een vriend/vriendin waar je steunt van kreeg?

Wat mij ook zo erg lijkt op dat moment, dat je niet eens de tijd krijgt om het te verwerken, je moet verhuizen enz, alles moet geregeld worden, zo erg.

Zijn jullie het leven meer gaan waarderen? Is hier nog iets positief uit gekomen?

Ik heb mijn persoonlijke verhaal niet gepost. O wacht, er stond hier eens een topic over op psych. Even zoeken.
Jep heb hem hier.. Binnenkort is mijn vader dood

Hoe bleef ik overeind? Hoe blijf ik overeind? (het is nu een jaar geleden) Gewoon doorgaan. Just keep on living (ipv van swimming ).. keep on smiling, keep on laughing...
Ik merk dat ik nu, een jaar later, wat meer bezig ben met mn vader. Ik heb er nu ook meer de tijd voor. Laatst heb ik voor het eerst zijn urn bezocht.
Had het leven nog zin? Het leven heeft altijd zin. Ik ben teveel mensen kwijtgeraakt van wie ik heel veel hou, maar ik leer ook andere mensen kennen die en speciale plek innemen in mijn leven. We gaan niet bij de pakken neerzitten. We gaan gewoon door.
Vrienden die er voor me zijn heb ik genoeg. Heb heel veel steun gehad aan mijn ex in die tijd. Persoonlijk ben ik niet echt een persoon dat naar iemand toe gaat om erover te praten (ik praat zoiezo niet echt over mn vader of het moet gewoon lachen zijn en heel luchtig.. niet met veel zware emoties ofzo.. Kan ook heel droog vertellen dat mijn vader dood is en dan er luchtig overheen babbelen terwijl de ander nog in shock is), maar er zijn een paar mensen bij wie ik dit wel doe.

Positief? Ik leer van alles wat op mijn pad komt. Het overlijden van mijn oma, mijn tante, kennisen, van mijn vader, de relatie die ik met mijn vader had, de pijn uit mijn vorige relatie en ga zo maar door. Van alles leer ik. Dus ook van zijn dood. Ik neem dit mee op mijn pad, welke nog (naar ik hoop) heel lang zal zijn. Ik word er sterker door. Ik ben ook erg veranderd sinds zijn dood. Ik ontwikkel me en al dit alles maakt wie ik ben. En zo ontevreden ben ik nou ook weer niet met mezelf om te zeggen dat er niets positiefs uit voort is gekomen

En ja, het leven waardeerde ik al. Al helemaal toen plotseling heel veel mensen in mijn omgeving achter elkaar overleden..

Miss Helena schreef op 13-05-2004 @ 08:53 :
Ik deed net een jaar later examen, en ik putte er kracht uit dat mn moeder trots zou zijn als ik het haalde. Natuurlijk zou ze nog steeds trots zijn, ook al zou ik zakken, maar ik was er nog meer op gebrand te slagen, ook omdat ik het haar beloofd had.

Dit herken ik heel erg. Het is iets waar ik nu een beetje mee zit.
Afgelopen 18 april ben ik 18 jaar geworden. Een bijzondere leeftijd toch wel. En nee, mijn vader was er niet om dit met mij te vieren. Dit jaar ga ik (als het goed is) slagen en dan vraag ik me af of hij er anders ook was geweest.. of hij trots op me zou zijn? Ik was tenslotte zn minst favo dochter/kind. Vind het best wel moeilijk.

Balance schreef op 13-05-2004 @ 00:22 :
En het laat je ook goed relativeren. Sommige (of: al mijn) problemen zijn echt helemaal niets vergeleken met deze verhalen.


Ik heb echt heel veel respect voor de mensen die hun leven weer op de rails kregen na zo'n verlies, want ik zou dat echt totaal niet kunnen.

Ik denk niet dat je moet praten over vergelijken van problemen. Dat is niet te doen. En je kan het een gewoon niet met het ander vergelijken. Ik heb zelf ook wel eens dat ik tegen mezelf zeg van: jezus wat zeur je toch! Kijk eens naar die en die persoon. Die heeft het veel moeilijker.
Maarja, dat komt ook een beetje door mn opvoeding. Ik ben opgevoed met 'wij hebben het nog niet zo slecht'. Op sommige momenten kan ik me heel erg ergeren aan zo'n gedachte of opmerking, omdat je dan gewoon even verdrietig wilt zijn en je rot wilt voelen en medelijden met jezelf wilt hebben, maar ik weet ook wel dat ik het nog zo slecht niet heb.


Tja, je leven op de rails? Zoals al eerder gezegd: je moet wel verder. Wat wil je dan?


@ Balance: het doet me goed jouw interesse te lezen. Weet ook niet waarom, maar echt geinteresseerd in de antwoorden enzo..

snoopy schreef op 13-05-2004 @ 20:10 :
wat het vervelende is... in het begin wilde ik er nog helemaal niet over praten. Ik had toch het idee dat het allemaal niet waar was. En op dat moment wilde iedereen dat ik aan hen vertelde hoe slecht het wel niet met me ging, terwijl ik me toen best prima voelde. Twee maanden geleden ongeveer was ik er nogal mee bezig, maar dan heeft iedereen (nou ja... veel mensen) zoiets van: "tis al 1,5 jaar geleden"... Terwijl volgens mij veel mensen pas met het "echte" verwerken beginnen na een jaar oid... Het scheelt ook nog wel of het overlijden plotseling is gebeurd (zoals bij mij). Dan ben je eerst een aantal maanden bezig met het eraan wennen, aanvaarden, begrijpen enzo...
Ach... warrig verhaal, laat maar...


Ik neem helemaal niemand iets kwalijk... Ik weet dat het voor mensen die zoiets niet hebben meegemaakt heel moeilijk is om mij te begrijpen, maar toch zou ik graag willen dat mensen er wat vaker aan dachten...

Dat merk ik nu dus ook. Ik heb ook bijna niet gehuild toen mijn vader was overleden. Nu komen er dingen naar boven. Ben ik er mee bezig. Niet heel bewust, maar ik merk het wel op bij mezelf. Jij volgens mij ook wel ..
Snap ook wel wat je bedoelt met dat plotselinge. Heb dat zelf ook altijd gezegd.. Dat het voor mij op een bepaalde manier iets makkelijker is omdat ik al aan het idee kon gaan wennen dat mijn vader er straks niet meer zou zijn. Om het maar even lomp te zeggen (maarja, hoe zeg je zoiets niet lomp). En ja, ik weet dat jij het heel stom vindt, maar daarom heb ik toch wel meer respect en bewondering voor mensen die naasten plotseling verliezen. Ik heb daar niet echt ervaring mee, gezien het feit dat de meesten (ik kan me niet even zo een, twee, drie iemand bedenken bij wie dat niet zo was) door een ziekte (vaak kanker) zijn overleden. En dat terwijl ik net nog heb gezegd dat vergelijken iets is wat je niet moet doen. En dat vind ik nog steeds, maar ik ben graag wat strenger voor mezelf dan voor andere mensen

snoopy schreef op 13-05-2004 @ 20:10 :
Ik neem helemaal niemand iets kwalijk... Ik weet dat het voor mensen die zoiets niet hebben meegemaakt heel moeilijk is om mij te begrijpen, maar toch zou ik graag willen dat mensen er wat vaker aan dachten...

Je hebt gelijk (over dat na een tijdje pas gaan verwerken), maar ik weet niet of het reëel is om te willen dat mensen (die jouw vader misschien amper kennen) er vaker aan denken... Ik denk dat je het ook zelf aan moet geven als je er over wilt praten ed...andere mensen (en zeker mensen die het zelf niet hebben meegemaakt) kunnen dat niet aan je zien. Als ze letterlijk zeggen 'het is al 1,5 jaar geleden', dan vind ik dat wel hard...

Misschien ligt het aan het gezin en de omgeving waarin ik opgegroeid ben en ook aan hoe ik zelf ben (en ook aan dat ik geen ouder verloren ben), maar als ik wilde praten (is niet vaak ), dan kon ik eigenlijk altijd wel bij iemand terecht... Volgens mij heeft tegen mij nog nooit iemand gezegd 'het is al zo lang gelden'. En zelf zeg ik dat ook nooit...ik vraag er ook niet snel naar (omdat ik iemand niet ergens aan wil laten denken als hij of zij dat niet wil), maar als iemand er zelf mee komt, dan luister ik wel enz. en ik heb het idee dat dit voor (veel) meer mensen geldt. Misschien dat ik er daarom een vertekend (?) beeld van heb.

[Miss Helena]

Loontjuh schreef op 14-05-2004 @ 03:49 :
Dit herken ik heel erg. Het is iets waar ik nu een beetje mee zit.
Afgelopen 18 april ben ik 18 jaar geworden. Een bijzondere leeftijd toch wel. En nee, mijn vader was er niet om dit met mij te vieren. Dit jaar ga ik (als het goed is) slagen en dan vraag ik me af of hij er anders ook was geweest.. of hij trots op me zou zijn? Ik was tenslotte zn minst favo dochter/kind. Vind het best wel moeilijk.

Precies. Je 18e verjaardag is toch wel bijzonder (dat vond ik dan) en toen besefte ik ineens dat mn moeder het niet eens meemaakte dat ik volwassen werd.
Toen ik voor de havo geslaagd was, werd er op de diploma-uitreiking ook nog aandacht aan besteed. (mensen met bijzonder gevallen, ziektes, prestaties, e.d.) Dat ik het zo moeilijk had gehad, maar hoe goed het wel niet was dat ik toch nog geslaagd was. Hoe aardig ze het ook bedoelden, het benauwde me ontzettend, ik werd alleen maar meer met mn neus op de feiten gedrukt. Mn moeder was er niet meer, niet op de diploma-uitreiking, en ik wist niet wat ze ervan vond. Het was op die uitreiking verschrikkelijk, ineens kwam al dat verdriet naar boven.
Dit jaar op ik te slagen voor mn vwo, maar waar ik nog het meeste tegenop zie, is die uitreiking. Iedereen zie je daar met beide ouders (voor je gevoel dan, natuurlijk ben ik niet de enige die iemand is verloren, maar op dat moment zie je dat niet). Ik heb nu nog een voordeel dat, als ik genoemd word, ik me erop voor kan bereiden. Ik denk, en hoop ontzettend, dat ze me overslaan, maar aangezien ik ook nog lang pfeiffer heb gehad, is de kans weer groter...

Miss Helena schreef op 14-05-2004 @ 09:05 :
Ik denk, en hoop ontzettend, dat ze me overslaan, maar aangezien ik ook nog lang pfeiffer heb gehad, is de kans weer groter...

Zit je op dezelfde school als toen je havo deed? Misschien kun je vragen of ze je over willen slaan? (Iig aangeven dat je dat op de havo niet prettig hebt gevonden? En eventueel zeggen dat ze dat ook aan anderen beter van te voren kunnen vragen of die dat wel willen...?)

[Lucky Duck]

snoopy schreef op 13-05-2004 @ 20:10 :
wat het vervelende is... in het begin wilde ik er nog helemaal niet over praten. Ik had toch het idee dat het allemaal niet waar was. En op dat moment wilde iedereen dat ik aan hen vertelde hoe slecht het wel niet met me ging, terwijl ik me toen best prima voelde. Twee maanden geleden ongeveer was ik er nogal mee bezig, maar dan heeft iedereen (nou ja... veel mensen) zoiets van: "tis al 1,5 jaar geleden"... Terwijl volgens mij veel mensen pas met het "echte" verwerken beginnen na een jaar oid...

Hier net zo. Ik kreeg in het begin bijna het gevoel dat ik iets verkeerd deed, dat iedereen vond dat ik helemaal in moest storten en ik gewoon doorging. En inderdaad pas een paar maanden later, toen iedereen alweer helemaal in het normale ritme zat, toen begon het pas 'door te dringen'. Maar inderdaad heb ik haast iedereen horen zeggen 'maar het is al bijna een half jaar geleden! Eerst had je er toch ook niet zo'n last van?'

edit: Wat me trouwens ook opvalt is dat ik vrij veel mensen hier iets neer zie zetten als 'ik ging gewoon door, maar sliep nauwelijks en huilde als ik alleen was'. Is het inderdaad zo dat veel mensen -net als ik, overigens- vrijwel alleen huil(d)en op momenten dat ze alleen zijn?