wat vind je ervan?

[typewriter]

Kahlen keek op haar horloge terwijl ze door haar kamer heen en weer liep. “Shit, half zeven al,” kreunde ze. Over een uurtje zou Leslie er zijn en ze was nog lang niet klaar. Ze moest nog douchen en eten, ze moest het eten zelfs nog maken. Maar die eikel van een Dannie had de keuken in beslag genomen. Dat was het nadeel van een studentenwoning met maar één keuken en badkamer. Ooit zou ze in een groot huis wonen. Met een badkamer voor haar alleen. En een keuken natuurlijk. Maar tot die tijd moest ze het doen met een gezamenlijke keuken en badkamer. En met een vervelende huisgenoot. Ze had ook leuke huisgenoten, maar die gingen in het weekend naar huis. En aangezien het vrijdagmiddag was, waren die al vertrokken. Elk weekend en elke vakantie zat ze opgescheept met Dannie. Kahlen zelf hoefde in het weekend niet naar huis. Haar ouders woonden net buiten de stad, dus ze kon zo vaak op bezoek als ze wou. En dat was niet al te vaak. Ze was blij dat ze eindelijk iets voor haarzelf had. Kahlen liep nog eens naar de keuken, maar Dannie was nog steeds bezig. “Ben je bijna klaar hier?” Kahlen leunde geërgerd tegen de deurpost. Dannie draaide zich met een ruk om. “Eh, nee. Maar ik maak een ovenschotel met prei enzo, lust je dat? Ik heb genoeg, je mag best gezellig bij me komen eten hoor.” Met een brede grijns keek hij Kahlen aan. Die rolde met haar ogen en liep terug naar haar eigen kamer. Ze kon die Dannie echt niet uitstaan met zijn zelfingenomen grijns. Ze besloot patat te halen bij de snackbar op de hoek.
“Joehoe, Kahlen, open the door please, ik ben er!” Kahlen herkende meteen de stem van haar beste vriendin. Ze kende Leslie nog maar een paar maanden, maar het leek alsof het al jaren was. Ze wist nog heel goed dat ze bij het tankstation kwam werken. Het klikte meteen tussen hen beiden. Leslie had haar meteen betrokken bij alle roddels die rondgingen over de klanten die op dat moment binnen waren. Kahlen had erg moeten lachen om de rare gezichten die Leslie erbij trok. Die avond na haar inwerkdag waren ze meteen met zijn tweeën wat gaan drinken bij ‘Tenders.’ Dat was een gezellige kroeg in het centrum waar veel studenten kwamen. Tot diep in de nacht waren ze blijven zitten. Ze hadden gekletst en gelachen alsof ze elkaar jaren niet gezien hadden. Wat eigenlijk ook zo was, ze zagen elkaar immers die dag voor het eerst. Het was maar goed dat Kahlen de volgende dag niet hoefde te werken.
“Ha die Kahlen, alles goed? Ik heb zo’n zin in vanavond, weet je al wat je aandoet? Ik heb een nieuw topje gekocht vanmiddag, moet je echt zien! Ik heb hem bij me.” ratelde Leslie aan een stuk door. Kahlen moest lachen. “Hap je nog wel even naar lucht tussendoor? Ik krijg het er zelf benauwd van, zo snel als jij praat.” Ze deed de deur van haar kamer dicht die Leslie open had laten staan. In een flits zag ze net Dannie met een stapel borden en glazen naar de keuken lopen. “Volgens mij doet hij een keer in de week zijn hele afwas ofzo,” mompelde ze tegen Leslie. Die grinnikte. “Heb je nou echt zo’n hekel aan die jongen of vind je hem stiekem gewoon een ietsepietsie leuk. Mij kan je het toch wel vertellen.” Kahlen zuchtte. “Kom op Leslie, wat denk je nou zelf. Ik houd niet van die zelfingenomen types. Zou jij toch moeten weten. Kom op, laat dat topje eens zien.” Met een plof ging ze op haar bed zitten. Leslie graaide in de plastic tas die ze had meegenomen. Allerlei haarfrutsels en soorten make-up vielen op de grond. “Hier, ik heb hem. Wat vind je ervan? Ik vind hem zelf helemaal geweldig.” Met een triomfantelijk gezicht hield ze een ultrakort wit topje omhoog. Op de voorkant stond een plaatje van een heel schattig stripfiguurtje. “Kijk en de achterkant is helemaal lachen!” Leslie draaide het topje om. Op de achterkant stond hetzelfde stripfiguurtje, maar dan met duivelshoorntjes. “En?” Ze keek Kahlen vragend aan. “Echt wat voor jou,” lachte die, “maar zelf zou ik het niet aan durven te trekken. Veel te kort.” Leslie zuchtte. “Stel je niet zo aan, je lijkt mijn moeder wel.” Ze gooide het topje op de bank. “Ik trek hem lekker toch aan. Misschien ziet Dannie me dan eindelijk staan.” Leslie gierde het uit. Kahlen probeerde ernstig te kijken, maar dat mislukte en al gauw zaten ze samen te hikken van het lachen. “Misschien wil hij vanavond wel mee naar ‘Tenders,’ ik wed dat hij de hele avond met zijn tong uit zijn bek achter je aan loopt te kwijlen als je hem meevraagt,” schaterde Kahlen. “Zou je denken? Dan ga ik er nu meteen naar toe en vraag ik hem!” Leslie keek zo serieus dat Kahlen nog harder moest lachen. “Laten we ons nou maar snel klaar maken, dan kunnen we met een goed uur die kant op gaan,” grinnikte ze.

Weinig origineel en ik stoor me aan de namen.

[Broeder]

Dat met die namen kun je gemakkelijk vermijden door wat specifieke eigenschappen over de karakters te vertellen en die gebruiken om later naar ze te verwijzen. Verder heb ik het inhoudelijk niet gelezen.

[Sasjeliefff]

waarom in de verleden tijd?