[verhaal] Loverboy (asjelieft snel reageren...)

[Freakgrrl]

heej, oke, dit is een verhaal voor nederlands, het moest ergens in het verhaal van persoon verwisselen, en het moest vanuit een persoon beschreven zijn... Ik moet het morgen inleveren, dus vertel me asjeblieft snel wat je er van vind (en liever niet alleen leuk, stom enz.) Dankje...
kusje

--------------------------------------------------------------------

Loverboy

‘Just remember ‘till your home again,
you belong to me...’
-You belong to me – Vonda Shepard-

‘Are you kidding me? What does she got that I don’t have? Is it the way she looks at you......!!!’ Alexis schreeuwde keihard met de muziek van Anouk mee, terwijl ze springend en dansend door haar kamer ging. Trinnity, haar vriendin, zat op haar bed terwijl deze haar lachend aankeek.
Alexis draaide de muziek zachter toen het nummer was afgelopen en plofte naast haar vriendin op bed. ‘Je had gelijk Trin, dit ís de beste manier om over Bas te komen.’ ‘Haha, krijg ik ook eindelijk eens een keer gelijk.’ En lachend sloeg ze een arm om Alexis. ‘Alex, gaat het nog wel goed met je?’ sprak Trinnity ineens serieus. ‘Natuurlijk, ik ben blij dat ik van die klootzak af ben!’ ‘Weet je het zeker? Als er wat is kan je dat altijd tegen me zeggen, dat weet je hè?!’ ‘Gekkie, je lijkt wel mijn mentor. Die zei dat ook al aan het begin van het jaar, toen met Esther bedoel ik. Maar ik weet dat als er wat is, ik altijd naar jou toe kan komen hoor.’ Er viel een stilte. Trinnity dacht na over Esther, dat was het jongere zusje van Alex geweest. Ze was vanaf dat ze geboren was al geestelijk gehandicapt geweest en in het begin van het nieuwe schooljaar was ze overleden. Alexis had het toen een tijd erg moeilijk gehad, maar na de kerstvakantie was het allemaal weer beter geworden. Totdat haar vriend Bas Vriezen het 2 weken geleden had uitgemaakt. Hij had haar door die moeilijke periode heen gesleept, maar had het nu uitgemaakt omdat ze volgens hem ‘te ver uit elkaar gegroeid waren’. ‘Sorry Alex, maar ik moet nu toch echt gaan want ik heb nog bakken huiswerk en morgen een proefwerk Frans.’ ‘Is goed hoor, dan zie ik je morgen in de pauze of zo wel.’ Alex liep met Trinnity mee naar de deur en zwaaide haar uit.
‘Alex!!!’ riep Trinnity, terwijl ze naar haar toe rende. ‘Vanavond is er kermis in de stad, ga je met mij en Jack mee?’ ‘Euh…Eigenlijk had ik beloofd om…’ ‘Kom op Alex, dit is leuk! We gaan in de botsauto’s en we gaan knuffels winnen!’ ‘Weet je het zeker, ik bedoel… gaan jullie niet liever met z’n tweeën?’ en Trinnity zag dat ze liever niet mee ging, maar ze moest en zou mee gaan. ‘Natuurlijk niet, we beloven dat we niet al te klef gaan doen hoor!’ ‘Nou… oké dan.’ ‘Goed zo!!!’
Die avond stonden Alexis en Trinnity om 20.00uur bij de botsauto’s te wachten op Trinnity’s vriend Jack. ‘Zullen we alvast een keer in de botsauto’s gaan?’ vroeg Trinnity aan Alexis terwijl ze haar vriendin aanstootte en naar een leuke jongen wees. ‘Is dat niet wat voor jou?’ ‘Moeten we niet eerst wachten op Jack?’ ‘Ach, die vindt ons wel hoor.’ En Trinnity sleurde Alexis mee naar de kassa en haalde muntjes voor de botsauto’s.
‘Ahhh,’ gilde Alexis het uit. ‘Die jongen in wagen nummer 13 is leuk! Trin, bots eens tegen hem aan…’ ‘Daar gaan we…’ Ze reden tegen wagen nummer 13 aan en de leuke jongen keek om en lachte naar hen. Toen ze de botsauto’s uitkwamen stond Jack op hen te wachtten. ‘He!’ riep Trinnity en vloog hem om de hals. ‘Alles goed met je?’ ‘Ja, met jou en Alex ook, of zijn jullie al helemaal gebroken door de botsauto’s?’ ‘Haha, alleen nog maar een paar blauwe plekken hoor.’
Met z’n drieën liepen ze over de kermis en bij het reuzenrad stonden ze stil. ‘Zullen wij samen hierin gaan?’ vroeg Jack terwijl hij al naar de kassa liep. ‘Wacht even!’ riep Trinnity hem terug. ‘Vind jij dat niet erg?’ ‘Welnee,’ Alexis schudde haar hoofd. ‘gaan jullie maar samen, ik vermaak me wel hoor.’ En ze duwde haar vriendin in de richting van Jack.
Samen gingen Jack en Trinnity in een bakje zitten. Langzaam ging het ding omhoog. Jack probeerde Trinnity te kussen, maar ze duwde hem van zich af toen ze zag dat Alexis met een jongen stond te praten. Wat doet ze daar? Wie is die jongen? Wat gaan ze doen…? He?! Waar lopen ze heen, hij loopt richting kassa… ga dan mee Alex! Toen dan, vergeet even al je zorgen en ga ervoor… ‘Alles goed met je?’ Trinnity schrok op uit haar gedachten en zag het verbaasde gezicht van haar vriendje. ‘Sorry, ik zag Alex met een jongen staan praten…ken jij hem?’ Jack keek naar beneden. ‘Die jongen met dat blonde haar bedoel je? Nee die ken ik niet, maar wees blij voor haar… Waar waren we gebleven…’ Toen ze beneden kwamen moesten ze nog even wachten en toen kwamen Alexis en de nog onbekende jongen er ook aan. ‘Oké, ik stel jullie bij deze voor aan Evan.’ ‘Hoi.’ Zeiden Trinnity en Jack allebei en ze schudden elkaar de handen. ‘Zullen we naar die waarzegster gaan?’ ‘Is goed,’ antwoordde Evan Alexis ‘dan laten we onze toekomst samen voorspellen…’ Het viertal liep in de richting van een geheimzinnige tent, maar Alexis liep iets langzamer totdat ze naast Trinnity liep. ‘Hij is echt een schatje,’ fluisterde ze. ‘hij is 19 jaar, heeft een auto, heeft het ook sinds een paar weken uit met zijn vorige vriendin… hij is echt een gentleman, kocht voor mij een kaartje voor het reuzenrad, het is die jongen van de botsauto’s…’ ‘Ik ben blij voor je… nu hopen dat jullie een goede toekomst samen krijgen…’ Ze liepen de tent binnen en een muffe geur van rozen kwam hen tegemoet…
‘Welkomme bij Madamme Rogardésse…’ sprak een vrouwelijke stem met een duidelijk accent. ‘Loat mij voor jou de toekomste openbaren… voorspoed en tegenschlagen….’ Evan gaf de vrouw een biljet van 5 euro. ‘Laat onze toekomst maar zien.’ En hij sloeg een arm stevig om Alex heen. ‘ Moar natuurlijk…’ De vrouw schudde een stapel kaarten en spreidde ze voor hen neer. ‘Pak er moar een, pak de kaart samen en loat mij jullie toekomst ziennn…’ Evan legde zijn hand op die van Alexis en samen gingen hun handen over de kaarten. Uiteindelijk pakten ze een kaart. ‘Ahhh, de geliefden…Deze kaart kan stoan voor de juiste keuze en goede commu…commu…communicatie, msar….. het kan ook de onjuiste keuze zijn… een schechte soamenwerking…’ ‘Laten we gaan…’ zei Evan, en resoluut keerde hij de rug naar vrouw. ‘Ja, ik ga met je mee.’ Trinnity zag de twee de tent uitlopen. ‘Pas op met dat meischke, blijf von hoar houden…’ fluisterde de vrouw nog naar haar, voordat ook zij en Jack de tent uitwaren. ‘Hoorde je haar nog?’ vroeg Trinnity aan Jack. ‘Nee, ze zei niks meer hoor!’ ‘Oh,’ zei Trinnity. ‘dan heb ik het me vast verbeeld…’
Dagen gingen voorbij, elke dag zag Trinnity Evan Alexis ophalen met zijn auto, ze kreeg cadeautjes van hem, sieraden, fotolijstjes met foto’s van hun samen erin, een mobiele telefoon. Ze gingen samen uiteten, deden veel samen en Trinnity zag haar vriendin nauwelijks meer. Eindelijk had Alex eens een avond vrij voor haar en ze gingen naar hun favoriete café waar ze, voordat Evan er was, vaak kwamen.
‘Vertel me eens hoe het tussen jullie zit…’vroeg Trinnity toen hun drankjes gebracht waren. ‘Het gaat zóóó onwijs goed tussen Evan en mij! Hij is echt heel lief. Snapt me echt, hij weet wat het is om een zusje verloren te hebben, en ouders die soms zo kunnen zitten zeuren.’ ‘Heeft hij dat ook meegemaakt, ik bedoel, heeft hij ook een zus verloren?’ ‘Nee, dat niet. Maar hij voelt me gewoon helemaal aan. Kun je een geheim bewaren, Trinny?’ Trinny, dat was een naam die ze al lang niet meer gehoord had, Alex was helemaal verandert. Totaal het tegenover gestelde meisje geworden. Eerst was ze nuchter, en zag ze alles helder, nu zat ze in de zevende hemel, waar alles een roze waas over zich heen had. ‘Trinny? Beloof je me dat je niks tegen niemand zal zeggen?’ ‘Hè? O, natuurlijk niet!’ ‘Oké, Evan heeft me vorige week gevraagd om bij hem in huis te trekken. Spannend hè!!!’ ‘Maar dat ga je toch niet doen, toch?’ ‘Nou, eigenlijk wel. Ik wilde vragen of ik tegen m’n ouders mag zeggen dat ik bij jou ga logeren, zo kan ik een boel spullen in een kéér meenemen.’ ‘Gek wijf!’ schreeuwde Trinnity door de zaak, en zacht ging ze verder ‘Natuurlijk niet! Je bent pas 15, hij is 19!’ ‘Maar we houden van elkaar! Wat ben je voor een vriendin?!’ Trinnity zag dat Alexis haar jas en tas pakte, en kwaad het café uitliep.

Hoe kan ze zo onbegrijpend zijn?! Snapt ze dan niet dat ik mijn grote liefde heb gevonden?! Hij is alles voor me! Het was zo aandoenlijk toen hij vroeg of ik bij hem kwam wonen, als een jong hondje met van die grote vragende ogen. Hoe durft ze mijn geluk in de weg te staan?! Ik haat haar! Nee, ik haat haar niet, ze is mijn vriendin. Maar waarom? Ze haalde een pil uit haar tas. Vooruit, dan heeft Evan toch gelijk. Ik neem die pil wel, hij zei dat ik er rustiger van zou worden…Ja, dit is beter... Niet meer die bonkende pijn in m’n kop... Alles is rustig…Trinnity heeft ook gewoon nog niet haar echte liefde gevonden…Ze draait wel bij…dan is ze blij…blij voor mij… en…Evan…Inmiddels was ze bij haar huis aangekomen. Loopt de keuken in en ziet wazig haar moeder staan. ‘Mam, vanavond ga ik bij Trin logeren dus je hoeft geen rekening met mij te houden.’ ‘Oke, bel je dan morgen even hoe laat je ongeveer weer thuis komt?’ ‘Is goed!’ schreeuwde ze van de trap naar beneden. Gooide wat kleren in een grote sporttas. Een toilettas, kussen, alle spullen die ze bij Evan nodig dacht te hebben…voor zover ze nog kon denken. Nadat ze alles had ingepakt en haar hamster nog een kusje had gegeven, ging ze naar Evan’s huis. Toen ze “thuis” was, zag ze dat er meer vrienden van Evan waren die ze nog niet eerder gezien had. ‘Geef me eens een zoen!’ Zei Evan terwijl hij tussen zijn vrienden op de bank bleef zitten. Alex liep naar hem toe, en toen ze hem probeerde te zoenen trok hij haar tussen de andere jongens in die haar ook ineens wild begonnen te zoenen. ‘Hé!!!’ probeerde ze nog te roepen, maar al gauw werd er nog een pil in haar mond gestopt en toen weer een andere mond op de hare. Ze hoorde Evan roepen ‘Schatje, ik vind je geweldig en wil je met al m’n vrienden delen!’ en fluisterend in haar oor ging hij verder. ‘Je wil me toch niet voor gek zetten?! Ik hou van je!’ Alexis probeerde zich nog te verzetten, maar de pil begon zijn werk te doen en al gauw zette ze een knop om en dacht alleen maar aan Evan…

Trrrrrrrring!!! ‘Laat me binnen alsjeblieft!!!’ De deur ging open en ze zag Trinnity. ‘Alsjeblieft help me!’ ‘Wat is er, Alex?’ Ze liepen naar binnen, snel naar haar kamer. Terwijl ze haar verbaasde ouders in de kamer tv zag kijken. Alexis plofte op het bed van Trinnity. ‘Het is Evan…Hij probeerde…Hij deed… Zijn vrienden deden…’ Met schokken en stoten vertelde ze het verhaal aan Trinnity. De volgende dag gingen ze aangifte doen bij de politie die haar vertelde over het fenomeen ‘loverboy’, waar zij waarschijnlijk ook slachtoffer van was gevonden. Een jongen palmde een meisje in met cadeautjes en lieve dingen, en zo probeerde hij haar uiteindelijk de prostitutie in te krijgen. Alexis had nog geluk dat ze zo’n eigen wil had, maar veel meisjes waren afhankelijk van hun ‘loverboy’ geworden en konden niks anders doen. Evan was niet meer opspoorbaar, een gevlogen vogel die geld had verloren aan Alexis want zij heeft alle cadeaus weggegooid…

[Kat]

Vanaf "de volgende dag gingen ze aangifte doen bij de politie" vind ik het een beetje te snel gaan, alsof je het nog even snel af moest maken zegmaar.
mar verder, mooi verhaal, en goed onderwerp.

hmm, ik geloof dat mijn reactie al te laat komt...

[snoopy]

vinnet wel kewl.

[Gwen.]

Het verhaal gaat veel te snel. Maar dat snap ik wel want het moet natuurlijk een kort verhaal zijn, maar voor zo'n dramatische loop gaat het gewoon ongeloofwaardig snel en dat is heel jammer.

[Vlooienband]

Leuk verhaal, het heeft vaart.
Het brengt het probleem "loverboys" aan het licht, wat in de werkelijkheid ook bestaat.
Alleen vertel je dat je van persoon moet wisselen. Hoe je dat bedoeld, is me een raadsel, maar ik neem aan dat je van perspectief moet wisselen. Dat vind ik wat minder goed gelukt, zeg maar gerust niet gelukt. Als je van persoon moet wisselen, moet het evenwichtig zijn en niet slechts het laatste stuk. Hetkomt als mosterd na de maaltijd.

De laatste zin van het verhaal kan je het beste in tweeën delen, dan is het duidelijker. Dus niet:
"Evan was niet meer opspoorbaar, een gevlogen vogel die geld had verloren aan Alexis want zij heeft alle cadeaus weggegooid…"
Maar:
"Evan was niet meer op te sporen. De vogel was gevlogen en had geld verloren aan Alexis, daar ze alle cadeau's weggooide."
De zin vind ik überhaupt niet zo sterk. Probeer anders een pakkende zin te verzinnen.

Over het algemeen vind ik het een leuk stuk. Goed zo.

Spelling:
"samen en loat mij jullie toekomst"
Als ze continu met een accent praat, moet het hier toekomste zijn.