Nep

[Inferno]

Ik weet niet of erg veel mensen dit verhaal intereseerd maar ik wil graag horen wat jullie ervan vinden..:

And a Inferno will come
And enflame the crowd
The ring will be on fire
And enemies will be burned
Zaterdag 14 December....

Trillende benen , hart in je keel...het geluid komt je al tegemoet...Je hoort vaag in de verte mensen je succes wensen maar het dringt niet echt tot je door..Het enige waar je aan denkt is het grote moment...De mensen voor je zijn nog bezig maar het kan het publiek niet echt boeien...Als je niet goed genoeg bent maken ze je af..Dat is hun sport...Die van ons is zorgen dat ze je uitschelden en haten..of dat ze je hand proberen aan te raken of je...respecteren. Dat is ook hetgene wat wij heel veel voor elkaar hebben...respect. Hoe slecht je het ook deed..je dwingt toch respect af om voor al die mensen te staan..Ik hoorde net al iets van 300 man..Ik begin te hoesten en ga zowat over mijn nek van de zenuwen..Je bent zo bang dat ze je niets vinden..en dan moet je weer overnieuw beginnen...en dan herkennen ze je waarschijnlijk alleen als die jongen die eerst wat anders was..Ach..voor sommige mensen is het..een lachertje...voor sommige een lolletje en voor een derde bloedserieus..Voor ons is het...leven..
Wij zijn de homo's in spandex broekjes..de nepsporters...toneelspelers..Wij zijn de worstelaars van de DWF...Een amerikaanse sport in Nederland...En dat is geen pretje..
Het geluid wordt steeds luider...je hoort de bel en er dringt tot je door dat je niet meer terug kan enniet terug wil...De winnaar wordt beloondt met een overweldigend boegeroep...Er strompelt iemand backstage..Is dat de winnaar? Dan zal de verliezer er niet best aan toezijn..En daar komt hij ondersteund door de scheidsrechter..Zijn gezicht is lijkbleek en hij moet door andere worstelaars naar zijn kleedkamer toegeholpen worden. Zodra je dat ziet weet je dat je niet wil dat dat je gebeurt...Er knapt iets in je..Het heet 'angst'...Het valt weg...in een diep gat dat adrenaline heet...Aderaline is een raar iets...Je voelt de pijn wel maar het registreert zich pas later...alsof het al wel om de hoek kijkt maar nog niet eromheen durft te komen...Hoe ben je in vredesnaam zover gekomen? Ik bedoel je was eerst een gewone casual worstelfan en nu opeens 'one of the boys'. Ach ja, dat verhaal is lang en uitgerekt maar zonder dat begrijp je niet wat ik er aan vindt dus zal ik het toch moeten vertellen. Ik was een jaar of 3 geleden aan het winkelen in Den Haag. Nou lekker boeiend..pfftt.. de vriendin van een vriend van me was me langzaam maar zeker gek aan het maken...damn ik had te maken met een schoenofiel. Hier kan een jongen echt depri van worden.God make it stop...En toen gebeurde iets..We gingen de aktiesport binnen..Nou lekker denderend..maar ik wist niet dat dat mijn leven zou veranderen. Zoals elke dag had ik een worstelshirt aan. Dit keer een met Kevin Nash. Ik kwam binnen en een donkere jongen...In de worstelwereld bekend als Ashwin, begon een heel verhaal tegen mij over de Dutch Wrestling Federation en hij vroeg mij of ik een keer wilde komen kijken en misschien meedoen! Wow dacht ik wat een kans. De DWF was nog niet echt bekend maar proberen kan altijd. Wat een raar iets vond ik het toen ik er voor het eerst binnenkwam. Het was een klein zaaltje en er waren niet zo gek veel mensen. Een vriend was meegekomen en die is later ook bekend geworden bij de DWF. Er waren verschillende bekende worstelaars al bij. Sommige zijn afgevallen maar de meeste zijn alleen maar beter geworden. Hetgene wat ik me nog het meest herinner zijn de bloeduitstortingen die ik overhield aan deze training. Dit was ook de training dat ik Oger leerde kennen. Ik had meteen respect voor deze lange agressieve worstelaar. Ik ben zelf niet een van de grootste dus zo en zo vond ik hem lang. Dit was ook 1 van de begintrainingen van het worsteltalent dat nu bekend staat als Santos. We hebben veel verschillende zalen gehad. We hebben veel verschillende worstelaars gehad en verschillende verloren. Sommige aan blessures eentje aan het ergste wat ooit in mijn en de DWF z'n geschiedenis is voorgekomen. Daar kom ik later op terug. De zalen werden beter.

A referee will step up
And strike back with furious vengance
A miracle will happen
And a Inferno will be born



De zaal waar ik mijn eerste schow heb meebeleefd is Forum Kwadraat. Wat ik was? Scheidsrechter, maar ja je klaagt niet ik bedoel je doet mee aan een worstelevent. En toen voelde je het nog niet maar je zag het. De adrenaline, de characters en het belangrijkste en het moeilijkste: de interactie met het publiek. Aan het begin van de schow was het publiek nog niet echt...in de 'mood' maar aan het einde was iedereen in opperbeste stemming, schreeuwde alles wat in hun opkwam en genoot met volle tuigen. Hetegene wat ik mij het meest herinner aan deze schow is dat ik scheids mocht zijn van een duitse partij, we begrepen elkaar redelijk door Engels met elkaar te praten maar het was echt een rare ervaring met mensen in de ring staan die je niet eens goed kon verstaan. Uiteindelijk is alles goed gekomen en het was een van de eerste keren in de DWF dat er een stoel gebruikt werd, goed het zitje schoot kilometers de lucht in maar hé het was een stoel! Het zag er allemaal niet wereldschokkend uit maar we wisten en hoopten dat het allemaal later beter zou worden. De week erna kreeg ik te horen dat we zelfs op TV West waren! Phew dat was gaaf! en zelfs ik kwam in beeld. Pas het jaar daarna hadden we weer een schow. In Februari als het goed is. Hij heette DWF: Fight to Survive Out of Control. Dit keer werd het begrip Hardcore te ver uitgerekt er waren welgeteld 3 hardcore matches. De kracht van Hardcore matches zit erin omdat het een speciale match is en niet veel gebeurt. Ik bedoel worstelaars horen niet elke wedstrijd wapens te gebruiken. Er is veel commentaar gegeven omdat er nogal lange wedstrijden tussen zaten. Ik was nu de self-proclaimed Hardcore Ref. Mijn streven was om mijn character of zoals we dat in het worstelen noemen 'gimmick' een 'evil' scheidsrechter te maken.Daar is nooit meer iets van gehoord. In deze periode na Fight to Survive zijn er veel dingen gebeurt. Sommige ten goede sommige slecht voor de DWF. Er gingen worstelaars weg, er kwamen erbij We kregen een apart iemand voor het schrijven van de verhaallijnen. . We hadden dat ook wel echt nodig omdat onze schows heel los aan elkaar hingen terwijl bij worstelen juist het allemaal op elkaar moet aansluiten. Daardoor willen fans de volgende schow ook weer zien om te kijken hoe het afloopt. In amerika wordt het een soap voor mannen genoemd en op zich hebben ze wel gelijk alleen wij izjn iets geweldadiger.En zelfs hetonverwachte gebeurde: Inferno raakte bezet! Ik kreeg verkering met een schat van een meid waarmee iknu nog steeds wat heb. Ze heet Brigitte en terwijl ik dit schrijf hebben we al 1,5 jaar Toen kwan het nieuws de volgende schow ging Broken Silence heten omdat we zolang niets van ons lieten horen.
The silence is broken
New stars will stand up
Amaze you
And try to make it to the top
Maarrrr het beste was dat ik stond erin. En tegen wie? Gravedigger oftewel Rick mijn beste vriend en eigenlijk...worstelpartner.
Wij hebben door de jaren heen zoveel op worstel en persoonlijk gebied meegemaakt dat ik mij geen betere tegenstander kon wensen. Het zou een No-DQ match worden oftewel dat er geen regels gelden. Waarom? Omdat ik het liefst meteen een 'lasting impression' wilde geven. En Good god dat deed ik wel maar daarover later meer. Eerst..de voorbereiding. Rick en ik wonen dicht bij elkaar dus was het geen probleem wat betreft de match schrijven en oefenen. Het was moeilijk om een match te schrijven die eigenlijk voor beide partijen goed was maar uiteindelijk was het gelukt en...ik won!
Op 22 Juni 2002 vond BS plaats. Ik heb op dat moment veel steun gehad van andere worstelaars en Brigitte. Ik was namelijk....bloednerveus.. maar ja wat wil je met rond de 200 man die jou wel eens willen keuren. Want dat wil het publiek. Je keuren ben je interessant? Juichen ze. Ben je vervelend? Boeen ze. Maar het gevaarlijkste Boeit het hun niet? Stilte. En dat is dodelijk voor een worstelaar. Als je geen 'heat' oftewel reactie van het publiek krijgt weet je dat je character...gefaald heeft. Het is nu rond de middag en alles is al klaar, de ring staat en de lichten hangen. En dan...mag ik de ring in. Ik ben net een klein kind. Dit is misschien het meest 'triomfantelijkste' moment van mijn worstecarriere. Ik had zoiets van 'niets kan me schelen, iedereen sprak me tegen en raadde het me af maar ik sta in een worstelring en over een paar uur zet ik samen met mijn beste vriend een geweldige worstelschow neer.punt uit.' Maar toen gebeurde iets wat mij toch wel redelijk heeft geschockeerd. Ik was 'busted' oftewel ik lag open. 'Juice' zoals worstelaars bloed noemen vloeide gretig uit de wond op mijn voorhoofd. En dan schrik je toch wel even. Met mij mijn vriendin en sommige worstelaars. Ik ging meteen naar de kleedkamer waar ik de hele gootsteen volbloeden. Mijn vriendin omarmde me en fluisterde 'pas je wel op...ik wil niet dat je koppie zo kapot gaat'.
Nee dat snapte ik...dat wilde ik ook niet. Maar ja zo gaat het nou eenmaal. Om duidelijkheid te geven hoe een schow in ze werk gaat laat ik jullie hier kennis laten maken met de 5 P's van worstelen:
-Publiek
-Pijn
-Passie
-Power
-Pret
Uitleg is hier bij natuurlijk nodig om het te begrijpen.

Publiek: Het publiek is de drijfveer achter worstelen en worstelaars, als je het publiek niet achter je krijgt als worstelaar kun je het schudden er zijn 2 soorten 'heat'(je hebt toch wel opgelet?) Heel heat en Face heat. Zoals mijn vriendin een tijdje geleden opmerkte Face heat is heat voor de 'gladgeschoren jongens'. De 'goeieriken. Het beste voorbeeld daarvan is The american Hulk Hogan. Een van de bekenste worstelaars ooit. Hij vertelde onze kleine kindjes 'to eat their vitamins and say their prayers. Heel heat is als je een 'slechterik' bent. Een goed voorbeeld hiervan is Steven Richards. Dit is geen erg bekende worstelaar. Hij is de oprichter van de 'Right To Censor' groep. Ze dragen allemaal een stropdas en een witte broek en een witte blouse. Ze zijn zeg maar de 'nerds' die het liefst geen bloot op tv willen. Elke keer als er een blote vrouw in beeld kwam gingen zij naar buiten om het te censureren en waar worstelfans een schurfthekel aan hebben is als hun verteld wordt wat ze wel en nie mogen zien. Daarom irriteerde Steven Richards en zijn groep vrijwel alle worstelfans terwijl de echte 'kenners' het geweldig vonden om te zien hoe Richards de fans naar zijn hand kreeg. Persoonlijk vindt ik dat Richards erg ondergewaardeert is. De Right to Censor is uit elkaar gegaan en ieder lid is zijn eigen weg gegaan. Jammer maar helaas. Het kan ook zijn dat je eigenlijk bedoelt ben als Face maar dat de mensen je als heel behandelen zoals bijvoorbeeld Kurt Angle. Angle zou eigenlijk de meest gewaardeerde worstelaar moeten zijn omdat hij de zogenaamde 'ideaale schoonzoon' is, maar worstelfans zijn onvoorspelbaar. Kurt werd uitgekotst door het publiek vanwege dat hij aangekondigt werd als 'the first real athlete in WWF history' en de fans dachten: Wat is dit? Wat denkt hij wel niet? The Rock is net zoveel athleet als hij. En dit bewijst dat je bij worstelen heel creatief moet zijn. Kurt kreeg er lucht van dat mensen hem haatte en bleef doorgaan over hoe geweldig hij was. En kreeg geweldig veel heel heat. En zo is het ook gegaan met Inferno. Hij moest eigenlijk een face worden maar de mensen vonden hem zo irritant en zo verschrikkelijk slecht dansen dat ze hem begonnen te haatten. Na 1 schow al werd hij 'heel' en praatte hij over hoe geweldig hij niet kon dansen. De mensen kotsten hem uit. En ik vond het geweldig. Ik wilde ze tot het uiterste drijven en beloofde ze om te dansen na mijn overwinning die ik 'natuurlijk' zou gaan behalen. Jaja het kan raar lopen als worstelaar. Op naar de volgende P.

Pain is not forever
Fame is
But if the pain stays
And the fame fades?

Pijn: Ach...Het is toch nep. Mensen laat ik hier 1 ding heel duidelijk maken: worstelen is net zo nep als dat jiu-jitsu nep is. Er zijn inderdaad dingen van te voren afgesproken maar dat maakt het niet spontaan pijnloos. Ik heb in mijn paar jaar veel blessures voorbij zien komen…te veel. Ik heb zelf een half jaar ‘gezeten’ en ik heb er nu nog steeds af en toe last van…Nep? Ach..t is maar hoe je het bekijkt!

You’ve got will to win
You’ve got strength to survive
But if you don’t have passion
You see your career slowly die

Passie: Dit is een van de belangrijkste aspecten van het worstelen. Als je dit doet moet je passie voor de sport hebben anders laat je jezelf niet aftuigen voor publiek. Vele Amerikaanse worstelaars hebben dit niet en doen het voor het geld…die redden het niet. Vrijwel elke Nederlandse worstelaar heeft passie. Je verdient er geen reet mee dus moet je wel passie hebben. Passie betekent net zoiets als hart hebben voor de sport. Je 200% willen geven en dat blijven doen.
Bij iedereen is het er wel eens uit…maar het komt altijd weer terug. Althans bij mij wel. Als je iemand ziet worstelen of na het worstelen of zelfs ervoor..kijk in zijn ogen, je ziet het: Passie.




The Power is stronger
Then any force in the world
A Power is in you
Waiting to be unleashed

Power: Deze P is eigenlijk net zoiets als passie alleen Power is meer Inferno’s interpretatie. En dat is ook zo vervelend aan Inferno hij blijft maar doorbrabbelen over zijn Power terwijl de fans het geen ruk interesseert. Power is iets magisch voor mij omdat ik zelfs niet weet wat het precies voorstelt. De Power schakelt aan zodra de lichten en de muziek van Inferno gaat spelen en gaat weg zodra de show afgelopen is. Het is een soort adrenalinestoot die maar doorblijft gaan.

Plezier: Tja...als je jezelf laat pijnigen door andere mensen moet je wel pret hebben. Wij(de DWF-worstelaars) zijn eigenlijk een grote groep ‘vrienden’ hoewel in de ring je anders doet vermoeden. Het is eigenlijk begonnen als een vriendengroep en is uitgegroeid tot een professionele organisatie.
Je character bepaalt ook in grote mate hoe erg je het naar je zin hebt. Als je een figuur speelt wat jezelf geweldig vindt heb je t naar je zin. Dit is meestal het geval in NL. Maar in Amerika worden sommige worstelaars gedwongen in bepaalde characters. Dit moet je zien als iets spelen wat je niet wil spelen. Oftewel het ziet er dan niet uit. Bij mij begon de pret al het eerste event en werd alleen maar meer.




De foto gemaakt van Inferno voor Broken Silence. Ok hij is niet mooi ik weet het J.
Terug naar Broken Silence. Ik had inmiddels er koud water opgedaan en het stelpte al een beetje. Het was alleen een typisch geval van bult vooruit en daarna komt Roman-Paul. Oef het deed wel verrot veel pijn. Maar ja show must go on. Rick en ik trainden wat in de ring. Die bult op me harses maakten de klappen niet echt zachter. Het was een tijdje geleden dat een van ons tweeen voor het eerst open lag. Rick heeft een tijdje een beugel gehad. Hij was aan het trainen en door een clothesline (een rennende klap) sloeg zijn beugel door zijn lip. Dat was echt vieze zooi! Hij heeft hem uiteindelijk er zelf uitgehaald. Maar ja eens moest voor mij ook de eerst keer zijn..nou dat was nu dus! Het begon al aardig snel te gaan. Het was bijna tijd dus moesten we naar achteren toe ons voorbereiden. Ik ben denk ik nog nooit zo zenuwachtig geweest voor iets. De eerste wedstrijden gingen voorbij. We hoorden dat er dik 200 man zaten. Phew dat is niet niets! Vrijwel elke worstelaar gaat in zijn ‘character’ van tevoren. In zijn ‘zone’ zeg maar. Ik stuiterde dus rond achter een paar minuten van tevoren. En toen drong het tot me door. Ik zei: Rick…we zijn er. Onze droom komt uit. We hebben het gehaald. En dat hadden we. Het aftellen was begonnen. 5 minuten: Ik sla nog even snel een kruisje. Wie weet helpt het. 4 minuten: Ik sta met trillende benen tegen Brigitte aan. 3 minuten: Iedereen wenst me succes. 2 minuten: Brigitte wenst me succes. 1 minuut: Rick en ik wensen elkaar succes. 0 minuten: wederom begint het aftellen maar nu maar 5 seconden. 5…4..3..2..1..0 ‘I’ve got the Power’ door H-Blockx galmt door de zaal heen. Ik pak mijn stoelen op en spring zowat door het gordijn. Ik wordt ontvangen met een luid applaus. Wist ik dat op dat moment? Nee, ik weet het nu door die band en reacties van anderen. Je weet alleen op zo een moment dat je Inferno ademt,loopt en leeft. En in mijn geval…danst. Mijn figuur op dat moment was dat van een dansende stuiterende face. En oh ja..mijn haar was roodgespoten. Ik had een vlammenblouse aan en een zwarte broek. Ik ging alle fans langs om ze handjes te geven. Hé dat doen goeieriken nou eenmaal. Ik genoot met volle teugen. Er zaten bekende gezichten maar die herkende ik spontaan niet meer. Ik bedoel dat zijn vrienden van Roman-Paul en niet van Inferno.



And when you step
Through the ropes
It’s not you that goes
It’s your inner dream

Jaja Het was eindelijk zover...ik was in de ring...mijn droom kwam uit...En daar kwam Rick in vol ornaat… met schep haar voor ze ogen gekamt maar Rick was Rick niet, hij was een blok in Inferno zijn weg naar ‘fame’ hij was Gravedigger. En wat een wedstrijd hadden we..pfftt.. oog om oog tand om tand, hard tegen hard…prachtig was hij…Het begon simpel maar het werd als snel ‘ugly’.In de ring begonnen we nog netjes maar zodra ik een ‘blue thunder’ van hem kreeg wist ik dat het menses was en nadat hij vier keer op me gesprongen was wist ik dat ik dit lang na zou voelen in de vorm van een gekneusde rib. Wist ik veel dat het nog erger kon. Buiten de ring begon het erg te worden het begon met een klap van een stoel door mij die Rick een hersenschudding bezorgde en ik gaf toe hij was hard maar we hadden afgesproken dat we alles zouden geven….en hard ook. Toen kreeg ik er een terug Ik stond op de rand van de ring en de klap was zo hard dat ik eraf viel. Versuft werd ik opgeraapt en kreeg ik een chokeslam zijn special move. Maar Gravedigger wilde de puntjes op de i zetten en dat deed hem de das op want zodra hij me voor de tweede keer optilde pakte ik hem bij zijn hoofd en kwakte hem in de mat. En toen kwam een move die misschien voor de niet-kenners een uitleg vereist. De worm. Een move die simpel lijkt was het niet dat ik er een half jaar over gedaan hebt. Je maakt een soort (duh) wormachtige beweging met je lichaam over de grond en als je dat doet is het publiek gek van je.





Dit was Blue Thunder van Gravedigger op mij. Eigenlijk de eerste ‘powermove’ die ik kreeg van hem die wedstrijd. Zacht landen was er niet bij. En ik leef nu ook bij het geweldige spreekwoord: Het leven is hard, maar een worstelring is vast veel harder.


De laatste move staat Gravedigger en mij in het geheugen gegrift. Het was mijn finisher namelijk de Flamethrower. Een soort schop terwijl je tegenstander een stoel voor zijn gezicht ‘houdt. En die was echt vol in ze gezicht. Pijnlijk? Ja Mooi? Dat nog meer. 1..2..3.. Inferno had gewonnen. Ik liep voldaan weg..en stortte voldaan in na de wedstrijd. Mijn vriendin stond al klaar om me op te vangen net als de mede-worstelaars. En trots dat we waren. Hé het was onze eerste wedstrijd en we hadden veel ‘heat’ gekregen. Maar auwww wat deed het allemaal pijn. In de pauze kwamen er allemaal fans naar me toe om me te feliciteren met mijn geweldige wedstrijd en midden in de kantine begon ik te hoesten als een kettingroker die ze laatste sigaret opsteekt voor die neervalt dat was wel een beetje raar ik bedoel de fans geloven in je en je gaat zowat over je nek in de kantine. Tijdens zo een schow geloof je ook in je eigen character al doe je het goed. Ik geloofde dat ik Inferno was. Pas als je naderhand in de kleedkamer neerploft realiseer je je dat je weer gewoon jezelf ben.

Because I’m broken
I know I need you know
Because I’m broken
See how I live now

Nou de Zondag daarna begon het al ik werd wakker en ik kon me zowat niet bewegen van de spierpijn maar ach het staat op tape de match daar ging het om. Ik kreeg die Maandag te horen dat Gravedigger een hersenschudding had. Ik was er niet echt trots op maar het kan gebeuren.

Toen gebeurde iets wat niet alleen mijn worstelcarriere beinvloedde maar ook mijn persoonlijke leven. Er werd door dokters geconstateerd dat Johnathan ( Viper in de DWF wereld) leukemie had…voor de 2de keer. Maar dit keer werd het hem fataal. Ik was op vakantie geweest met mijn vrienin en schoonouders( ja worstelaars zijn ook mensen) en we hadden het huis voor ons alleen omdat mijn ouders op vakantie waren. Nou Brigitte en ik gingen naar bed. Althans..je weet wel J.
En toen ging de telefoon om 12 uur s’nachts ofzo. Ik schreeuwde meteen: ‘welke mogool belt er nou zo laat’. Ik nam op en het was Rick die mij vertelde dat Johnathan nog maar een paar uur te leven had. Wham….terug op de grond na die droomvakantie. Ik barstte in huilen uit. De mensen die niet geloven dat worstelaar ook mensen zijn moeten even snel doorlezen. We dachten dat het zou gebeurden maar je bent er nooit op voorbereid. We zijn er meteen naartoe gegaan en daar was iedereen al aanwezig. Met tranen in hun ogen. Ik liep de kamer binnen en daar lag hij…’Onze’ Viper hulpeloos. Het deed echt pijn. Dat beeld staat voor eeuwig in je geheugen gegrift. Rond 7 uur als ik het goed hebt heeft hij de strijd opgegeven. De begrafenis was prachtig. Iedereen was er van de DWF en zelfs iemand van onze collega worstelfederatie FCW. Ik heb denk ik nog nooit zoveel gehuild in 2 dagen. Want je kan misschien wel Inferno zijn….maar hier doe je niets tegen en dat doet echt pijn. Er is niet genoeg wat ik erover kan schrijven maar dat doe ik niet…Ik hoop gewoon dat iedereen hem herinnerd zoals hij was. Grappig, vriendelijk en altijd een goed woord voor iemand.

Aangeslagen door dit ging toch het leven verder. Het was bijna tijd voor Fight 2 Survive.

Het vervolg komt nog als iemand hierop gereageerd hebt...

[tiram]

Hm..ik weet niet, heb het eerste stuk gelezen maar het interesseert me niet zo. En ik erger me aan die ...
Maar dat is mijn mening hoor, misschien vinden anderen het wel goed!

De puntjes zijn storend, je onderwerp is onduidelijk voor de leken en de beschrijvingen zijn niet echt fantastisch. Gaat dit over jezelf?


Grim

[nijs]

Ik vind die puntjes ook erg storend..... Een keer is nog wat, maar als je het constant doet valt de bedoeling weg....

Maar oke, ik kwam niet ver met lezen, want ik vind het nogal saai geschreven, met weinig spanning, maar misschien ligt dat aan mij, en moest de spanning nog komen