-Verhaal-

[George]

Redhair schreef op 04-03-2005 @ 14:32 :
Het gaat slecht met me en ik kan het nu niet. Soms typ ik weer een paar regels, sorry, even geduld nog.

Sterkte dan, in ieder geval. (})

[Redhair]

Alsjeblieft. Ik ben een dramaqueen.



Stefan houdt de deur voor me open, ik stap in. Zwijgend gaat hij achter het stuur zitten en start de auto. De radio springt aan, de monotone stem van de nieuwslezer verbreekt de stilte. Stefan zet de radio weer uit en rijd richting het centrum. Somber kijk ik naar buiten, waarom is het zo stil?
"Ik heb vandaag gekookt." Voorzichtig probeer ik een gesprek te beginnen. Stefan reageert niet.
"Het was lasagne, iedereen vond het lekker."
Een wrang lachje verscheen op Stefans gezicht.
"Ook had ik soep gemaakt, en als dessert fruit met slagroom. Ik heb alles opgegeten. Laatst was ik met..." Ik val even stil. Zal ik zijn naam wel zeggen?
"Laatst was ik met iemand in de McDonalds, daar heb ik een happy meal genomen en alles opgegeten."
Stefan blijft naar buiten kijken. Ik voel me kwaad worden. Wat is dit?
"Godverdomme Stefan, ik spreek nog vaker met je af." Vloek ik.
Stefan veert overeind. "Houd je bek Bella, stil."
Verbaasd kijk ik hem aan. Ik open mijn mond om wat te zeggen, maar klap hem weer dicht. Mijn blik gaat naar buiten, ik kijk naar de huizen, de gezinnen die gezellig binnen zitten. Ik wil naar huis. Wat verlang ik opeens naar mijn ouders, die wel trots op me zijn. Die het wel goed vinden dat ik bij de McDonalds eet en lasagne kook.
Voorzichtig kijk ik weer naar Stefan, die ongestoord verder blijft rijden. Bij zijn huis stoppen we.
"Wat doen we hier? We zouden wat gaan drinken." Hij haalt zijn schouders op en stapt uit.
"Kom. Kijk uit, er ligt afval op het pad."
Met gemengde gevoelens loop ik achter hem aan. Door de gordijnen heen zie ik lichtflitsen, muziek dreunt uit boxen.
"We hebben een feestje, hier kunnen we ook wat drinken." Legt hij uit.
Ik haal mijn schouders op. Vage shit. Binnen is het snikheet. Ik trek mijn jas en vest uit en loop de huiskamer in. Daan komt meteen op me af.
"Schatje, wat leuk dat jij er bent!" Uitbundig kust hij me op mijn mond. Wat een onthaal. Suzie doet hetzelfde.
"We hebben je lang niet gezien. Hoe gaat het met je? Wil je wat drinken? Bier? Whisky?"
Ik schud mijn hoofd. "Ik moet morgen naar school."
Suzie begint aanstellerig te lachen. "School? Daar ben je een jaar niet geweest. Een dagje meer of minder. Kom op Bel."
Ik schrik. Wat is dit? Zijn zij alle drie veranderd of ik alleen? Vroeger hadden we lol. We blowden en dronken, ook al moest ik naar school. Nu is alles toch anders? Het is toch logisch dat ik een leven moet opbouwen? Ik ben toch ziek geweest? Ik kijk verward naar Suzie, die vragend terugkijkt.
"Doe maar een biertje."
Triomfantelijk kijkt ze me aan. "Gelukkig maar, ik was al bang dat je een burgertrutje was geworden."
Ik trek mijn wenkbrauwen op, maar Suzie is al in de menigte verdwenen. Er zijn nog meer mensen dan op het vorige feestje. Daar ging ik ook nog uit mijn dak. Stefan loopt naar een jongen toe en stopt hem wat geld toe. Mijn hoofd begint te tollen. Ze gaan toch niet weer pillen slikken? Stefan en Daan vertrekken samen naar de keuken. Om me heen springen mensen, op de grond ligt bier. Ik pers me tussen alle mensen door naar de keuken. Vlakbij de deur word ik aangehouden door Suzie.
"Kijk eens, je bier. Kom, gaan we even zitten." Schreeuwt ze.
Ik knik gelaten en loop achter haar aan. Nog even kijk ik om, dan schud ik alles van me af. Ze mogen toch best naar de keuken gaan, ik ben echt een burgertrutje geworden. Om te bewijzen dat het net als eerst was drink ik het bier in een keer op. Suzie lacht naar me.
"Nog een?"
Ik schud mijn hoofd. "Straks misschien."

Na een poosje gezeten te hebben zie ik Claire. Ze loopt op me af en komt tussen Suzie en mij inzitten.
"Zo, dus jij bent de ex van Stef?"
Ik knik verlegen. Zo had ik het afspraakje tussen Stefan en mij helemaal niet voorgesteld.
"Nou, ik ben nu zijn vriendin. Wat is het toch een leuke jongen." Ze ontwijkt mijn blik. Suzie staat op en loopt weg.
"Heb er vooral plezier mee." Zeg ik wrang. Ze knikt.
"Ja, dat heb ik zeker." Haar stem heeft een vals ondertoontje. Ik kijk haar even aan. Ze pulkt aan haar mouwen. Dan pakt ze mijn arm vast en kijkt naar mijn polsbandjes.
"Zelfmoordpoging. Hoeveel pijn doet dat eigenlijk?"
Ik kijk haar verbaasd aan. "Wat lul je man. Doe normaal. Dat is van mij, dat wil je niet weten."
"Dat wil ik wel weten. Hoeveel pijn doet dat? Moet je ver doordrukken? Je kan toch beter met de ader mee snijden?"
Ik sta woest op, kijk even naar haar ranke gestalte. Ze pakt mijn arm en trekt me terug op de bank.
"Ik ben gewoon geïnteresseerd. Of wil je hier alleen zitten, wachtend op Stefan, die uit zijn dak gaat op de horse?"
Wat is hier aan de hand? Waarom bracht Stefan me hier naartoe? Waarom vraagt ze hoe een zelfmoordpoging is? Waarom zegt ze dat Stefan gespoten heeft?
"Wat wil je van me?" Mijn stem trilt. Ik had het nog tegen Stefan gezegd verdomme. Mijn leven was net op de rails. Ik heb Joost, school. Ik moet weg hier.
Stefan staat opeens voor me. Zijn ogen glinsteren. Zijn pupillen zijn hartstikke klein. Ik ruk me los en sta op. Woedend duw ik tegen Stefans borstkas aan.
"Wat doe je klootzak! Waarom gebruik je heroïne? Waarom wil je mij kapot hebben? We hadden het zo goed, godverdomme!" Ik gil het uit. Het feest gaat gewoon door. Mensen kijken niet op of om. Claire staat op. Ze kriebelt in mijn nek.
"Wat dacht je nou liefje, twee ex-junkies in een huis. De een afgekickt, de ander probeert het. Dat gaat toch nooit goed."
Ik duw haar nu ook weg.
"Daan zei dat het afkicken goed ging. Dat heeft hij al lang geleden gezegd."
Claire lacht even. "Wat ben jij toch een lief, naïef meisje. Daan gebruikt sinds ik hem ken. Stefan gebruikt sinds ik hem ken. Soms horse, soms dope. Dat is hun leven. Snap dat dan. Jou leven is calorieën tellen."
"Dat is niet waar. Dat is niet waar godverdomme. Met Daan ben ik nog naar Raoul gegaan. Het is niet waar. Je liegt. Je wilt me kapot hebben."
Claire lacht even naar me en trekt Stefan mee. Ik kijk hen verbijsterd aan. Ben ik zo blind? Zo met mijn eigen leven bezig? Verdien ik niet beter? Waarom is mijn leven een slechte film in plaats van een doktersroman? Ik ren naar buiten, trek snel mijn vest en jas aan.

Huilend val ik Tom in zijn armen. Verbaasd kijkt hij naar buiten.
"Bella, wat is er? Ben je helemaal alleen?"
Ik knik. Hij neemt me mee naar binnen en sluit de deur.
"Wat doe je hier? Hoe kom je hier? Het is elf uur. Je moet morgen toch naar school? Hoe kom je thuis?"
Margriet komt de gang in.
"Stel dat meisje niet zoveel vragen, je ziet toch dat ze ontzettend overstuur is."
Hij zegt niets meer en met z'n drieen lopen we naar de huiskamer. Op de bank ga ik dicht tegen Tom aanzitten, ik blijf maar huilen en rillen. Margriet pakt een plaid en legt hem over me heen. Dan verdwijnt ze in de keuken. Tom streelt me door mijn haren.
"Meisje toch, wat heb je in godsnaam meegemaakt? Huil maar, toe maar. Ik ben er voor je."

[duivelaartje]

Ik zit met tranen in m'n ogen. Zo mooi... Heel erg goed geschreven! Oh, hoop dat het goed met haar afloopt...

[Loveflowertje]

echt supermooi! *slikt* hoop dat je snel verder (kunt) schrijven...

ik had al heel lang niet meer gelezen, maar na een hele middag achter de computer te hebben gezeten ben ik weer bij . je verhaal leest echt lekker!

[Redhair]

Lieve reacties weer.

[shy gurl]

Pff..ik heb het allemaal in een keer gelezen..Ik had een vrije middag en moest eigenlijk veel huiswerk enzo maken..maar dat heb iki niet gedaan Dus, het lijkt me wel duidelijk wat ik ervan vind: heel goed! Ik vind het naar het einde toe steeds beter worden, vooral aan het eind. Echt heel goed

kus

[vlindy*]

Wow ik vind het kei-goed!
Heb alles in 1 zucht doorgelezen, zat echt achter mijn computer vastgekluisterd.
Het leest echt lekker. Het moet gewoon in 1 keer uit
toppie!
Wacht met smacht op de rest van het verhaal.

[lotjesnotje]

ja, het is echt super weer vind het zo tof dat het beter met haar gaat enzo

[linnepinkraay]

sorry dat ik zo boos werd dat je niks meer poste en nu pas zo'n late reactie geef, maar het kon gewoon echt niet eerder. Maar het is zo mooi! ik moest bijna (echt heeeeeel bijna) huilen.

[Redhair]

Boem!
Lieve reacties <3

Na een halfuurtje kom ik eindelijk een beetje bij zinnen. De reis naar het station, in de trein, naar Toms huis, aan een stuk door heb ik gehuild. Tom blijft me vast houden, Margriet heeft ondertussen mijn ouders gebeld. Mijn ademhaling wordt regelmatiger, mijn ogen worden droog.
"Ik ben zo blind geweest. Ik had niets door. We hebben samen nog pillen geslikt toen. Ik dacht dat het eenmalig was."
Tom schudt even zijn hoofd.
"Je hebt toch niet weer die troep geslikt?"
"Nee. Nee ik niet. Stefan. Hij gebruikt al een poos drugs en ik heb niets gemerkt. Niets. Helemaal niets. Ik was blind. Zelfs Daan gebruikt nog. Hij zei vorige zomer dat het afkicken zo goed ging."
"Wie heeft dat verteld?"
"Stefans vriendin. Toen kwam Stefan eraan en zijn pupillen... Daan deed ook al zo raar. Heel uitbundig, zoals altijd als hij iets had gebruikt."
Ik begin weer te huilen. "Ik wil gewoon leven. Het ging goed. Ik had zo'n beetje verkering met Joost. Nu wordt alles weer vervaagd."
Tom schudt zijn hoofd. "Je moet hun verslaving niet tussen jou en Joost laten komen. Neem afstand van hen. Jij zit op een goede weg. Ga niet terug."
Dat is zo makkelijk gezegd. Mijn wereld brokkelt voor mijn voeten af. Aan de overkant is Joost, is mijn nieuwe leven. Maar aan mijn kant zijn Stefan en Daan. Zijn hun feestjes en plezier. Ik voel me ontzettend moe. Margriet duwt een mok hete thee in mijn handen. Ik kom langzaam een beetje overeind. Tom doet de tv aan nadat ik een poosje met de afstandbediening speel. De rust en stilte zijn fijn. Na een uur komen mijn ouders eindelijk. Margriet is al gaan slapen. Half een 's nachts.
"Lieve meid toch." Mijn moeder slaat een arm om me heen en kijkt me doordringend aan.
"Je kan ook gewoon bij ons komen als er iets is. Wij zijn er voor je. Wij willen dat jij gelukkig bent."

Eenmaal thuis ga ik meteen naar bed. Op de terugreis hebben mijn ouders getracht met mij te praten. Maar wat moest ik ze zeggen? Ze zullen zich vast triomfantelijk voelen, ze hadden gelijk. Eens een junk, altijd een junk. Morgen weer naar school. Doorgaan, gewoon doorgaan. Niet opgeven.

Met grote kringen om mijn ogen stap ik de klas in. Joost kijkt me aan en klopt op de lege stoel naast zich. Ik ga zitten en pak mijn boeken. Hij streelt mijn arm even, ik ontwijk zijn blik.
"Wat is er?" Fluistert hij. Ik kijk hem even aan en schrik van zijn doordringende blik. Dan schud ik mijn hoofd en went mijn blik weer af. Ik voel de tranen branden. God, laat me deze dag zonder huilen door komen. Hij pakt mijn hand en geeft er een kusje op. Ik vind het fijn, wil dat hij nog een kusje heeft. Hij laat me los en pakt zijn boeken. De les begint. Tranen biggelen over mijn wangen. Mijn haren ervoor, niemand heeft het door.

In de pauze trekt Joost me mee naar een rustig plekje. We gaan tegen elkaar op de grond zitten.
"Slechte nacht gehad?"
Ik knik. Wat moet ik hem vertellen?
"Wil je erover praten?" Hij kijkt weer zo doordringend. Rillingen lopen over mijn rug.
"Ik was gister op een feestje. Iedereen was net als vroeger. Ik ben veranderd. Ik heb dingen niet gezien, ben naïef geweest."
"Welke dingen heb je niet gezien?"
Ik voel de neiging om op te springen en alles uit te schreeuwen. Al mijn emoties moeten weg, godverdomme.
"Weetje Joost, ik heb een heel leven achter de rug. Het is zo lastig om het te vertellen."
Hij knikt. "Ik snap het. We hebben het er niet meer over. Zullen we een sigaretje roken?"

[ijscoman]

Ik vond het weer een heel mooi stukje
Echt weer top gedaan!

[linnepinkraay]

Mooi! mooi! mooi!

[Maija]

Mooi, maar wel een beetje heel erg dramatisch..

heel goed geschreven,

Hoe gaat het met het vervolg

[lotjesnotje]

jaa ik vind hem weer goeds

meer meer meer

Ik denk hetzelfde als iedereen hier, dus dat mag wel duidelijk zijn Een soory carry slee-boek, lekker over jongeren van onze leeftijd, in de tijd waar wij ook in leven.
Wel 1 puntje, die overgangen tussen die stukken die je post vind heel af en toe niet zo duidelijk, maar op zich vind ik dit niet erg.

Mag ik het ff in een word documentje zetten en te downloaden zetten, voor degenen die het willen hebben?

Ga zo door, doe wat je kunt

[Redhair]

Oke, erg laat, maar ik ga het weer opbouwen! Als jullie dit trouwens weer een goed stukje vinden.

Na school voel ik me helemaal kapot. Ik sleep mezelf de trap op en ga op bed liggen. Ik voel hoe ik langzaam in slaap val. Na een uur schrik ik van de telefoon. Slaapdronken neem ik hem op.
"Hoi Bella. Met Astrid. Waar ben jij?"
Astrid. Mijn behandelaar. Therapie vergeten.
"Fuck, sorry. Ik ben na school naar huis gegaan en ben in slaap gevallen."
"Oke, ik maakte me al zorgen. Ik heb om vier uur nog een uur, kan je dan eventueel langskomen?"
Ik stem toe en hang op. In de badkamer fris ik me op en loop naar beneden. Als ik wat drinken wil pakken zie ik een briefje op de koelkast. Mijn moeder schrijft dat ze aan Astrid heeft verteld wat er is gebeurd. Ik baal. Zo kan ik het niet vergeten.

Op de fiets voel ik me eindelijk goed. De zon schijnt, ik houd van het centrum van Amsterdam. De drukte, de trams, het voelt allemaal als thuis. Bij het gebouw van mijn therapie neemt het goede gevoel weer een stapje terug. Rot anorexia, was ik er maar nooit aan begonnen.

"Heb je het gevoel dat de jongens dit doen om jou te straffen?"
Verrast kijk ik op. "Waarom? Ik bedoel, waarom zouden ze me straffen?"
"Omdat je niet meer op het gewicht zit waar je naar verlangde."
Ik denk na. Misschien voel ik dat wel, ja. Ik twijfel.
"Ik weet het niet. Ik dacht gister wel dat ze dat deden om te laten zien dat ik er niet meer bij hoorde. Maar zo is hij niet, echt niet. Stefan zou nooit meer drugs gebruiken, het is vast een vergissing."
Astrid schudt haar hoofd. "Nee Bella, het is geen vergissing. Stefan en Daan gebruiken drugs. Daar kan jij niets aan veranderen, daar kan ik niets aan veranderen, alleen jij moet er wel mee leren omgaan."
Ik knik. "Ik wil ze niet meer zien, maar ik kan niet zonder Stefan. Voor hem heb ik dit allemaal gedaan."
"Bella, dat beeld is fout. Stefan heeft het uitgemaakt omdat hij je te mager vond, maar toch ging je door met afvallen. Je deed het puur en alleen voor jezelf."
Ik word kwaad. Dat is niet zo, ze moet mijn beeld niet verpesten. Ze moet niet denken dat ze het beter weet.
"Nu moet je niet poos worden, maar rationeel denken. Leg alle feiten op een rijtje. Dan zie je dat je het voor jezelf deed. Jij was niet tevreden met je gewicht, Stefan ook niet. Hij wilde dat het hoger werd. Maar aankomen deed je niet. Dus je deed het niet voor Stefan."

Zo'n sessie slurpt energie weg. Ik was al zo kapot. Met veel moeite fiets ik naar huis. Trillend probeer ik de sleutel in het slot van de voordeur te steken. Het lukt niet. Mijn hand trilt te erg. Ik ga op het stoepje zitten en denk aan de sessie. Astrid bleef maar aandringen. Ik wilde het zelf, deed het niet voor Stefan. Ik moet afstand nemen van hem, hij maakt me alleen maar kapot. Ik schud haar stem weg. Nee, ik heb hem kapot gemaakt, door mij gebruikt hij nu weer drugs. Mijn schuld, allemaal mijn schuld. Maar ik mag mezelf geen schuld gevoel aanpraten, ik mag mezelf niet kapot maken. Ik wil opstaan en schreeuwen, keihard. Kan niemand me begrijpen? Ik merk dat mijn ademhaling onregelmatig wordt.
"Rustig blijven Bella. Rustig. Adem in, adem uit." Dwingend spreek ik mezelf toe. Als ik straks binnen ben een kop thee zetten en het bad laten vol lopen. Ontspannen, vooral ontspannen. Niet denken. Doen.


De wekelijkse sessies slaan aan, merk ik. Ik denk minder aan Stefan. Soms belt hij me en wilt hij afspreken. Dan krijg ik het moeilijk, maar toch weiger ik het. Ik vertel hem duidelijk dat ik geen zin in zijn ellende heb. Mijn schuld gevoel wordt er uitgepraat door Astrid. Op school gaat het steeds iets beter. Ik heb mijn draai gevonden, weet weer wat er van mij verwacht word. Na school ben ik vaak met Joost. Ook bouw ik een vriendschap op met Isabel. Beide heb ik duidelijk gemaakt dat mijn verleden een grote warboel is. Sommige delen heb ik verteld, voor de rest wil ik er niet over praten. Ze begrijpen me. Tom en ik bellen vaak. Zijn huwelijk liep even op de klippen, maar zij hebben hun draai ook weer gevonden. Ik voel me vrijer, al zijn donkere dagen wekelijks aanwezig.

Ik geniet van de zon die mijn gezicht verwarmt. Mijn klasgenoten zijn onrustig. Laatste uur op vrijdag. Morgen begint de meivakantie. De zomervakantie komt steeds dichterbij. De leraar probeert tevergeefs de orde te bewaren, dan geeft hij het ook maar op. Joost staat van zijn plek op en loopt naar Isabel en mij toe. Verveeld gaat hij op de rand van mijn tafel zitten en geeft me een kus op mijn hoofd.
"Gaan we deze vakantie nog iets leuks doen, of komen we de week met moeite door?"
Hij kijkt Isabel en mij om de beurt aan. Ik kreun overdreven.
"We gaan morgen de deur niet uit hoor. Die verschrikkelijke oranje drukte. Ik haat koninginnendag."
Isabel knikt. "Vrolijk gedoe allemaal." Zegt ze afkeurend.
Joost kijkt ons beteuterd aan. "Shit. Ik wilde juist mijn legoverzameling op een kleedje gaan verkopen, en had gehoopt dat jullie hetzelfde van plan waren met je barbie's."
Verschrikt kijk ik op. "Joost, ik doe mijn barbie's niet weg hoor! Dan kan ik 's nachts niet slapen. Nee, dan kan ik net zo goed zelfmoord plegen."
Het grapje blijft koud in de lucht hangen. Isabel kijkt weg. Ik vervloek de hele situatie.
"Jezus jongens, het was maar een grapje hoor."
Joost knikt. "Nou, de verkoop gaat niet door dus."
Ik zucht. Isabel loopt naar een groepje klasgenoten toe. Joost komt naast me zitten en legt zijn hand op mijn been. Stil kijken we naar de groene bomen buiten. Ik denk aan de zus van Joost. Ik heb haar nog nooit gezien. Joost neemt me niet mee naar zijn huis. Hij zegt dat hij daar al vaak genoeg is.

[Nebel]

mooi meis!

[Tarsis]

Redhair schreef op 28-04-2005 @ 15:07 :
Astrid. Mijn behandelaar. Therapie vergeten.

Ik weet 't niet, hoor, dit staat een beetje raar. Desalniettemin is het leuk geschreven…Ik kijk uit naar 't vervolg.

Weer net zo goed als alle andere stukken

[Redhair]

Tarsis schreef op 29-04-2005 @ 11:17 :
Ik weet 't niet, hoor, dit staat een beetje raar. Desalniettemin is het leuk geschreven…Ik kijk uit naar 't vervolg.

Ja, het staat inderdaad een beetje raar.

Astrid, mijn behandelaar. Ik ben therapie vergeten.

Zo beter?

Redhair schreef op 30-04-2005 @ 20:44 :
Ja, het staat inderdaad een beetje raar.



Zo beter?

Ik ben de therapie vergeten.
?

[lotjesnotje]

ja het was weer goed

kijk uit naar een vervolg

[Redhair]

mrboot schreef op 30-04-2005 @ 21:03 :
Ik ben de therapie vergeten.
?

Ja, dat kan ook.

Lotjesnotje en Sassiefje, bedankt.

[TimitoV]

kun je mij het hele verhaal pmen

[ijscoman]

TimitoV schreef op 04-05-2005 @ 13:51 :
kun je mij het hele verhaal pmen

Het staat toch in deze topic?

[duivelaartje]

TimitoV schreef op 04-05-2005 @ 13:51 :
kun je mij het hele verhaal pmen

Pm'en? Ik geloof dat je er dan een stuk of 30 krijgt, aangezien er maar 5000 tekens in 1 pm kunnen.

TimitoV schreef op 04-05-2005 @ 13:51 :
kun je mij het hele verhaal pmen

Ik heb het geloof ik allemaal (tenminste, de laatste delen niet) in een documentje staat. Als je het wilt hebben pm je maar.

[ijscoman]

Komt er eigenlijk nog wat bij het verhaal? Het is al een tijdje stil in deze topic helaas

[6663scarlet]

jaa, zonde zonde!!

[linnepinkraay]

het duurt inderdaad nu wel heel lang voordat er weer wat verschijnt. ik hoop dat er snel weer wat komt!