De reiziger, de toren.

[lestat080]

Laat je meevoeren door het mysterie. Volg de reiziger door de straten van Silenia en ontdek samen met hem de ijzeren toren, en de reden van het bestaan. Ga mee naar de grijze stad.
De poort is van ijzer, grijs en blinkend. Ze wordt enkel bewaakt door twee majestueuze beelden, naakte soldaten die fier een speer vasthouden. Volmaakte mensen van grijs marmer, maar met verwrongen gezichten en kale hoofden. De reiziger gaat door de poort, niemand houdt hem tegen, enkel de wind, die sterk in zijn gezicht waait

De straten zijn breed, de gebouwen grijs, saai en eentonig. De schimmen die hem passeren, blijken de reiziger niet op te merken. Ze dragen lange, zwarte mantels en hebben kale hoofden. De reiziger hoort geen gesprekken, enkel het weergalmen van honderden laarzen op de kasseien grond. Er is geen zon, het is donker, toch kan de reiziger goed zien. In de lucht hangt een geur van niets.
“Excuseer mij waarde heer, waar kan ik hier een herberg vinden?”
De schim loopt de reiziger voorbij zonder ook maar naar hem op te kijken. Niemand wil hem de weg wijzen, maar in de verte ziet hij een enkel licht branden. Dat blijkt van herberg l’Empereur te zijn.

Het ruikt er naar gebraden vlees, in de gelagzaal zitten een twintigtal Franse soldaten. Aan de muur hangt een portret van Napoleon, met zijn ogen volgt hij de reiziger. De militairen eten allen gulzig hun maal, zonder op of om te kijken. Het is alsof hun bord het enige belangrijke ter wereld is. In de plaats van gelach en dronkemansgezang, hoort de reiziger nu enkel gesmak. De waard is kaal en zeer bleek. Hij wast een glas af met drie oren.
“Een kamer voor de nacht alstublieft,” de reiziger legt een goudstuk op de toog.
De waard zegt niets. Geduldig legt hij het grote glas neer en geeft een sleutel aan de reiziger. Vervolgens neemt hij het glas terug op en begint het weerom af te wassen. Het goudstuk blijft op de toog liggen.

De kamer is klein en sober ingericht. Alles is grijs, het bed, de tafel, het stoeltje, het raam. De reiziger kan niets zien door het venster. Alsof er buiten enkel maar een eeuwige grijze zee van niets is. Het enige kleurrijke in de kamer is een schilderij van een prachtige vrouw. Ze heeft lange zwarte haren en ze draagt een elegante, oranje jurk. De volgende ochtend valt het de reiziger op dat ze een groene jurk aanheeft.

In de gelagzaal zitten de franse soldaten zijn nog steeds bezig hetzelfde maal te nuttigen. De waard is nog altijd bezig aan het glas met drie oren. Het goudstuk ligt nog steeds op de toog. Als de reiziger de waard zijn sleutel teruggeeft, negeert deze hem.

Het is nog steeds donker in de stad, alsof er nooit iets verandert in de straten van Silenia. Het enige wat de reiziger ziet zijn grijze gebouwen en kale schimmen met duistere mantels en kille ogen. Een strakke wind komt zijn gezicht tegemoet. Schijnbare uren dwaalt de reiziger rond in de straten. Hij kan de toren niet vinden, en niemand wil hem helpen. Plots valt hem iets op, een van de schimmen draagt rode laarzen. In zijn wanhoop volgt de reiziger deze schaduw.

De schim wandelt met een hoge tred door de straten van Silenia, en uiteindelijk betreed hij een huis. Er is een trap die naar beneden leidt. De kelder is kleurrijk. Het tapijt is geel en de muren zijn met turkoois behangen. Er zijn futuristische zetels en een gele kachel brand. De reiziger ziet een lift. Een cd van Barfly speelt. Zonder acht te slaan op de reiziger begint de schim zich uit te kleden. En spiernaakt staat hij voor de reiziger. Zijn huid is grijs, net als alles in deze stad. Plots trekt de man een pamper aan. De reiziger merkt nu ook anderen op die de zaal betreden en die zich eveneens uitkleden. Allemaal met een grijze huid en een kaal hoofd. Ze trekken allen een pamper aan. Nu beginnen ze zich te gedragen als baby’s. Ze verversen elkaars pampers, en terwijl ze elkander insmeren met hun uitwerpselen beginnen ze te neuken. De reiziger vlucht via de lift.

In de lift speelt 'You're Nobody Till Somebody Loves You' van Frank Sinatra. De lift gaat traag naar boven, het licht flikkert. Uiteindelijk komt ze tot stilstand, bruut. Terwijl de deur achter hem dichtgaat hoort hij Frank Sinatra nog steeds zingen.
'You might be king, you might possess, the world and it's gold
But gold won't bring you happiness, when you're growing old.'µ
(Je mag dan koning zijn, en al het goud in de wereld hebben. Goud zal je niet helpen, eens je ouder bent.)
De reiziger komt uit in een soort van crypte. In de lucht hangt een geur van rotting, er is geen licht. Het enige wat de reiziger opmerkt zijn grijze gargouilles die hem uitdagend en statig aankijken. De reiziger merkt in de verte een schemering op, en probeert zich ernaartoe te oriënteren. Hij ziet een schim een graf openen. Een schaduw met vieze laarzen en vodden rond zijn lijf. Hij is kaal. Plots laat hij een ring zien aan de reiziger, nog steeds rond de vinger van zijn vorige eigenaar. Nog steeds rond een grijze vinger.
“Van mij! Van MIJ!! VAN MIJ!!!” Hij toont zijn rotte tanden en begint hysterisch te lachen. De reiziger zoekt koortsachtig een uitgang, en vindt deze ook.

Het is nu plots veel drukker in de stad. Er rijden auto’s, koetsen en karren rond in de drukke straten van Silenia. Af en toe hoort hij de claxon van een zenuwachtige chauffeur. Sommige van de schimmen zitten op een grijze kameel. Het is nog steeds donker. Er zijn lantaarnpalen, ze branden niet. De schimmen dragen nu mantels met uitdagende kleuren en hun kale hoofden zijn getatoeëerd met exotische tekens. De reiziger houdt een taxi tegen.
“Naar de toren.”
“Welke toren?”
“De ijzeren toren.”
De taxi ruikt naar vrouwenparfum, envy me, van Gucci. De teller gaat ongelofelijk snel, de reiziger begint er zich druk in te maken. Op een bijna onvoorstelbaar tempo worden de reiziger steeds meer dukaten aangerekend. De kale chauffeur rijdt op zijn gemak, de radio speelt Franse chansons. Nagelbijtend luistert de reiziger naar je m’voyais déjà. Hij krijgt hoofdpijn van de geur van het parfum. Eens het liedje gedaan is remt de bestuurder. De teller blijft draaien. De chauffeur draait zich om. Hij heeft lippenstift op en zijn ogen zijn geschminkt. Rond zijn hals draagt hij een turkooizen collier. In zijn handen houdt hij een doosje pralines, die hij naar het hoofd van de reiziger smijt. Zijn nagels zijn gelakt.
"Je vous ai apporté des bonbons
Parce que les fleurs c'est périssable
Puis les bonbons c'est tellement bon
Bien que les fleurs soient plus présentables
Surtout quand elles sont en boutons
Mais je vous ai apporté des bonbons"
_(Ik heb bonbons voor u meegebracht, want bloemen, die verwelken maar. en bonbons zijn echt lekker. Hoewel bloemen zich beter presenteren. Vooral als ze nog in de knop zijn.
toch heb ik maar bonbons meegebracht)_
De reiziger verlaat de taxi.

Terwijl de reiziger opgaat in de massa merkt hij op dat de gebouwen hoger zijn geworden. Het zijn nog altijd stenen bouwwerken, maar nu reiken ze tot boven de wolken. Gigantische stenen gebouwen, hoger als bergen. Plots begint het te gieten, de schimmen halen paraplus tevoorschijn, enkel geraamten.

Het plein is gigantisch. Volledig grijs, alles grijs. Rond het plein staan tientallen standbeelden van mannen met knuppels, speren, bajonetten, bazooka’s. In het midden van het plein staat een naakte man op één van de bankjes. Zijn huid is grijs, hij is kaal. Terwijl hij naar de voorbijgaande, kale vrouwen kijkt, masturbeert hij zich. Ze negeren hem, alsof hij er niet is, net als de reiziger. De reiziger ziet een oude en vervallen poort staan tussen de gigantische bouwwerken. Iets in hem zegt dat achter die poort enkele antwoorden op zijn vele vragen gegeven zullen worden. Maar zullen deze antwoorden de twijfels weghalen? Of zullen ze er nog meer creëren?

Eens onder de poort ziet hij de ijzeren toren. Het is hoog, maar niets vergeleken met de gigantische gebouwen die hij eerder zag. Eenzaam staat de toren op het plein. Met als enige gezelschap honderden grijze duiven, en de reiziger. De wind waait nu zo hard dat de reiziger zijn mantel moet vasthouden. De ingang van de toren wordt bewaakt door twee inmiddels geroeste standbeelden. Gigantische ridders die met goud bezette zwaarden vasthouden. Er branden twee grote fakkels, maar met twee kleine vlammen.

De toren is leeg, lijkt verlaten. Er zijn enkel vier ijzeren gargouilles, en een wenteltrap naar boven. Hij kan nog niet zien waar de trap eindigt, maar hij weet dat hij aan het einde van de klim zijn antwoorden zal krijgen. Plots schiet de reiziger het einde van een liedje te binnen.
"Que vivons-nous, pourquoi vivons-nous?
Quelle est la raison d'être?
Tu es vivant aujourd'hui, tu seras mort demain,
Et encore plus après-demain."
(Voor wat leven we? Waarom leven we? Wat is de reden van het bestaan? Als je vandaag nog leeft, ben je morgen dood. En overmorgen zelfs nog meer.)
Les deux guitares, van Charles Aznavour.
De wenteltrap ziet er onstabiel uit, wat eens sterk moest zijn geweest was nu wankel en roest. De reiziger begint zijn lange klim naar de bovenste kamer.En terwijl hij de eerste tree aanraakt, beginnen de ijzeren gargouilles water te spuwen. En de reiziger moet met haast de wenteltrap beklimmen, voor hij door het water meegesleurd wordt in de eeuwigheid.

Nu is hij al hoog, het water onder hem blijft stijgen. In het water zitten duistere creaturen. Verschrikkelijke gargouilles met vinnen in plaats van vleugels. Uiteindelijk bereikt hij de laatste poort. Het is een simpele grijze deur. En de reiziger bevindt zich in de bovenste kamer. Hier zou het antwoord op zijn vragen moeten liggen. Jammer genoeg staat hij voor een raadsel. Het enige wat hij er vindt, de reden van het bestaan, zijn een paar gebroken spiegels.

[Boate Bob]

Mooi beschreven; de waarnemingen van de reiziger

De schim wandelt met een hoge tred door de straten van Silenia, en uiteindelijk betreedt hij een huis.

Vanaf die zin vind ik het verhaal wat minder worden, ik denk dat het verhaal zonder neukende figuren in pampers had gekund. Vooral omdat dan de overgang van 'vreemd' naar 'krankzinnig' meteen zo hard wordt.

In sommige zinnen lijkt het 'vreemde' ook wat geforceerd.

Wel origineel, deze tekst. Mooi om te lezen. Het zet me op de een of andere manier wel aan het denken.

[Vogelvrij]

In de gelagzaal zitten de franse soldaten zijn nog steeds bezig hetzelfde maal te nuttigen.

Die zin klopt niet

Wat zijn gargouilles? (Ja, alle relatief simpele Engelse en Franse teksten vertaal je wel, maar je legt niet uit wat dit is Maar misschien ben ik gewoon dom)

Ik vind het een mooie tekst, maar ik ben het met boate bob eens dat het vreemde soms net iets té geforceerd is, vooral bij die figuren in pampers. Dat stukje moet je gewoon weglaten

[I C U]

Vogelvrij schreef op 29-08-2005 @ 10:32 :
Die zin klopt niet

Wat zijn gargouilles? (Ja, alle relatief simpele Engelse en Franse teksten vertaal je wel, maar je legt niet uit wat dit is Maar misschien ben ik gewoon dom)

Ik vind het een mooie tekst, maar ik ben het met boate bob eens dat het vreemde soms net iets té geforceerd is, vooral bij die figuren in pampers. Dat stukje moet je gewoon weglaten

Gargouilles zijn van die stenen beelden die op een rand van een gebouw staan, en vaak zijn het beesten (leeuwachtige figuren en dergelijke). Damn, wat ben ik slecht in uitleggen. Ik ga het even lezen, commentaar volgt zo.

Edit: Zo ergens halverwege ben ik ermee gestopt, ik vond het te maf worden. Kan best ergens tegen, maar na het pamper gedeelte vond ik het welletjes. Dat werkte toch echt een beetje op mijn maag. Verder leest je stijl best prettig, dus wat dat betreft zit je goed.

[lestat080]

Die pampers zijn in feite een soort van mijlpaal in het verhaal. De overgang van vreemd naar absurd. Het is ook de bedoeling dat het je doet walgen, dus daar ben ik in feite in mijn opzet geslaagd. Natuurlijk is het niet mijn bedoeling om het echt slecht te maken. Gewoon absurd. Het zet je aan het denken. Er zijn ook mensen die dit doen heb ik gelezen.