Oud 29-09-2002, 19:54
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Weer eens een verhaaltje. Het is wat aan de lange kant en om het nog erger te maken, is het ook niet af. Het heeft een soort einde, maar stiekem heb ik het afgebroken, ik wilde eerst wat comments horen, voordat ik verder ga.
Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden, ik mag Tanja eigenlijk wel. Dat is logisch, want als dat niet zo zou zijn, zou ze er ook niet zijn.
Het is fictie, gebaseerd op de wondere wereld van mijn fantasie.
Oké, das de inleiding maar weer. Graag de ongezouten meningen.





Het is werkelijk heel vreemd. Voel ik liefde? Heeft God Almachtig een fout gemaakt en mij een man gegeven om lief te hebben? Mag ik, Tanja, eindelijk een man liefhebben en liefkozen? Dien ik wel geliefkoost te worden? Dien ik wel een doel in het leven te hebben dat niks met pijn en ellende te maken heeft?
Ik ben in de war, ik ben verward! Ik geloof mijn ogen niet, maar elke keer als ik hem zie, zie ik hem alleen en niets anders. Mijn hart maakt geen sprong, ik voel geen vlinders in mijn buik, maar bij hem voel ik een ongekende blijdschap die ik al heel lang niet meer heb gevoeld. Ik kijk naar Teddy, vader's laatste geschenk. Hij heeft Teddy me gegeven met liefde en zijn gedachten waren bij mij toen hij hem haalde.
Gelijk wordt ik alweer droevig, vader is weg! Teddy kan me zo liefdevol aankijken als ik wil, maar hij zegt niks terug... Verdomme, ik huil alweer! Wat ben ik toch een kutwijf, ik jank om een stomme teddybeer! Vervloekt, vervloekt, vervloekt, was ik maar dood! Alles is mijn schuld... Ik ben stom en lelijk...
Ik geloof mezelf niet, ik meen dat ik mezelf bedrieg. Ik hoor geen liefde te voelen, dat was ik niet waard! Moeder vertelde het me zelf! En Henk, pleegvader Henk, zegt het altijd. Toch maakt Joseph me blij. Hij maakt me blij door naar me te kijken, door een seconde van zijn heilige tijd aan mij te besteden, hij brengt me vreugde.
Ik weet het nog goed, de laatste keer dat ik zoveel plezier heb gehad. Het was zeven jaar geleden, toen vader en moeder nog bij elkaar waren. Papa besteedde zoveel aandacht aan me, hij gaf me liefde. . . En moeder vond me toen nog lief. Nu weet ze echter wat ik ben: een kostenplaatje, een uitgave en een verspilling! Een verspilling van tijd, woorden, geld en voedsel! Ik verdien helemaal niks! Ik hoor mezelf niet lief te hebben, ik ben niemand! Ik heb geen waarde. Ik ben er slechts voor vermaak.
Maar wat voel ik dan? Het is niet lichamelijk, Joseph raakt me niet aan. Hij weet dat ik dat niet wil. Maar wat doet hij dan? Hij maakt me altijd zo blij, als Henk er maar niet achter komt.. Hij wil niets met anderen te maken hebben. Hij weet dat ik slecht ben, hij weet dat ik niet met anderen om moet gaan. Moeder breekt die regel. Moeder laat me naar school gaan. En op school is Joseph. Hij heeft zes vakken met mij samen, dat zijn twaalf geweldige uren in de week, vijf dagen per week en gemiddeld 2,4 uur per dag bij hem. Naast hem, voor hem, achter hem, hoe dan ook, bij hem in hetzelfde lokaal!
De vreugde is fijn. Het zijn momenten waarop mijn lijden even stopt. Ik ben me dan alleen bewust van hem. Ik merk zijn aanwezigheid, ik zie hem alleen en hoe hij werkt met zijn vrienden, hoe hij de toetsen maakt, ik kijk continu naar hem. Als hij dan ten minste niet kijkt. Hij mag me niet opmerken, dat is niet goed. Dan ziet hij mijn lelijkheid, dan ziet hij hoe stom ik ben. Dat wil ik hem niet aandoen. Elke dag als ik mezelf was, mijn haren kam en voor de spiegel sta, zie ik mijn lelijke lichaam. De blauwe plekken, het vet, kneuzingen en krassen. Levenslang lelijk?

Verdomme, wat ben ik toch een trut! Wat heb ik in vredesnaam verkeerd gedaan, waarom moet ik deze opdracht nu doen?! Ik haat die stomme klootzak, die stomme Petersen! Heeft die gek me de opdracht gegeven een dagboek bij te houden en dat aan hem te laten lezen, elke dag!
Waarom heeft mijn mentor me nou ook naar de schoolpsycholoog gestuurd, waarom in vredesnaam? Ik voel me prima en toch moet ik naar de schooldokter en de schoolpsych! Mijn excuses zijn altijd perfect, moeder en Henk schrijven briefjes, waarom geloven ze me nou niet? Wat moet ik nu doen?!? Straks vindt Joseph me een eng, raar kind! Papa, was jij maar hier... Jij kan alles altijd zo goed oplossen...
Wat zou papa nu doen? Hij zou waarschijnlijk heel normaal doen, hij is slim en normaal. Maar wat moet zo'n lelijk en stom kind als ik nu doen? Normale dingen schrijven in een dagboek? Dat is niet zoiets als liegen, ben ik niet al slecht genoeg? Ik zal mijn best doen.
Dit niet-normale kind gaat normaal schrijven over de niet-normale dingen die haar overkomen.
Nou, daar gaat ‘ie.

Maandag, 2 december 2001,
Vandaag was een leuke dag. Ik ben op tijd opgestaan en ik heb samen met Henk en moeder ontbeten. Toen ben ik naar school gegaan. Ik heb moeder en Henk eerst gedag gezegd.


NEE! Dit kan niet, ik kan zoveel leugens niet schrijven! Dit kleine stukje heeft vier regels en meteen al vijf leugens! Papa zou dit nooit goed vinden, hij haat leugens!! Oh God, dan moet ik de waarheid vertellen...
Ik ga dat stomme dagboek dan wel bijhouden, daarna ga ik slapen. Ik ben moe. Ga ik alles nu werkelijk verpesten? Was ik maar nooit geboren...

“Wakker worden tut! Als je weer te laat komt, zal je d’r van lusten!” Goedemorgen. Welkom wrede wereld, welkom kou die mij elke dag teistert. Ik maak me klaar voor school. Als ik, dik aangekleed, bij de deur sta roept Henk me. Wat zou hij nu weer willen? “Spriet, je hebt alweer niet gegeten. Dat is slecht voor je. ” Negeren Tanja, negeren.
Ik loop de deur uit en hol naar school. Da’s ten minste beweging, verbranden die caloriën! Oké, eerst naar Petersen. Het eerste blaadje inleveren. Daar loopt ‘ie, niet bang zijn nu, je bent een bangerd, maar dit moet.
“Meneer Petersen? Ik heb over gisteren een verslag geschreven. U zei dat ik het elke dag in moest leveren.” “Goed zo Tanja, ik zal het vandaag nog lezen. Voor morgen weer hetzelfde, tot het einde van de toetsweek”. “Maar dat is pas over twee weken! Da’s veels te lang...” “Tanja, je had beter op moeten letten in de les. Dit was niet één keer, maar zo gaat het al een maand. Je was eerst zo’n goede leerlinge, maar sinds je vader... Alle docenten klagen over je. Je let niet goed op, je maakt geen huiswerk meer. Als jij niet zegt wat er is, is dit de enige oplossing.” Ik zucht en geef het velletje papier aan hem. Ik loop verder. Dat was mijn eerste straf. Nu de tweede. Hoe zwaar wil de wereld mij straffen voor mijn bestaan? Dit is niet leuk...
I hate my life!!! I wish I was never born, I hate it, I hate it, I HATE IT!!! Stomme rotpsychiater!!! Hier heb ik geen zin in… Nou goed, afspraak is afspraak.
Ik klop op de deur en doe open. “Je bent laat”. Nee goh, wat verwacht je van zo’n stomme doos als ik?! “Sorry meneer, ik moest nog een... Een verslag aan meneer Petersen geven”. Ik zag hem al fronzen, maar hij negeerde het gelukkig. Waarschijnlijk wist hij verdomd goed dat het geen verslag was, maar dat stomme dagboek. Ze plotten tegen me... Niets meer dan ik verdien. “Kom binnen en doe de deur maar dicht, dan heb je privacy.” Privacy? Is híj nu gek of ik? Want ik moet het nu tegen hem vertellen, omdat papa niet zou willen dat ik lieg. “Hoe gaat het met je? Je ziet zo bleek.”
Ik ga zitten en doe de deur dicht. Nu zal je het krijgen. Hij zal alles te weten komen, mijn zo lang bewaarde geheim, iedereen zal het weten. Joseph zal me stom vinden en Henk en moeder zullen weer kwaad worden. Hoe moet dit nu, ik verpest alles! Ik kan helemaal niks...
“Tanja, gaat het? Je staat te wankelen, ben je duizelig? Kom, ga zitten.” Ik hoor hem bijna niet meer. Alles duizelde en langzaam wordt het zwart. Ik wil alles gewoon vergeten. Ik... zo zwak, help.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.

Laatst gewijzigd op 06-10-2002 om 16:29.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 29-09-2002, 21:29
goddezzz
Avatar van goddezzz
goddezzz is offline
woow
Dit is mooi, echt heel mooi! zow zielig...
Ik ben niet aan 't studere voor literatuur of zow...daarover kan'k je nix zegge...
maar dis echt heel mooi (mijn bescheide mening)
echt die vervolg moe je d'r echt opzette..

xxx goddezzz
Met citaat reageren
Oud 29-09-2002, 21:42
Verwijderd
Ontroerend, die kleine 'help' op het einde. Het maakt er bijna een af verhaal van.

Maar goed. Zoals in ik bij de reactie in je andere verhaal al opmerkte is je stijl goed te pruimen. Vlot en rap rent het voor onze ogen langs en vult het ons met Tanja, een hoogst interessant type.

Wat een drama is het leven van Tanja, als we haar moeten geloven. Mensen om haar heen bemoeien zich met dingen waarmee ze geen bemoeienis duldt, er gebeuren dingen die ze anders had willen hebben en nog honderden andere dingen die haar langzaamaan gestoord maken.

Het mooie is, dat wij als lezer even gek worden. Wij maken deze wereld mee vanuit Tanja en zien daarom geen objectieve, ongekleurde werkelijkheid. We weten niet wat er nu precies aan de hand is met Tanja, of hoe alles precies is gelopen, omdat ze een nogal warrig figuur is.

Het is lastig voor de lezer om te volgen, omdat het verwarrend werkt. Tanja zelf is namelijk ook nogal verward. Maar, als het de lezer lukt, is het wel de moeite waard.

Goed verhaal. Ik zag maar twee kleine dingen:

"Toch maak Joseph me blij" - Maakt.

"fronzen" - Ik geloof dat de infinitief 'fronsen' is, maar ik weet het niet zeker.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 29-09-2002, 22:51
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Citaat:
goddezzz schreef:
woow
Dit is mooi, echt heel mooi! zow zielig...
Ik ben niet aan 't studere voor literatuur of zow...daarover kan'k je nix zegge...
maar dis echt heel mooi (mijn bescheide mening)
echt die vervolg moe je d'r echt opzette..

xxx goddezzz
Dank je hartelijk. Maar waarom vindt je het mooi? Das dan iets dat ik me afvraag.

En ik studeer ook geen literatuur, ik ben slechts een Havo-5 scholiere.

Ik ga nadenken over het "vervolg".
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Oud 29-09-2002, 22:59
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Citaat:
LUH-3417 schreef:
Ontroerend, die kleine 'help' op het einde. Het maakt er bijna een af verhaal van.

Maar goed. Zoals in ik bij de reactie in je andere verhaal al opmerkte is je stijl goed te pruimen. Vlot en rap rent het voor onze ogen langs en vult het ons met Tanja, een hoogst interessant type.

Wat een drama is het leven van Tanja, als we haar moeten geloven. Mensen om haar heen bemoeien zich met dingen waarmee ze geen bemoeienis duldt, er gebeuren dingen die ze anders had willen hebben en nog honderden andere dingen die haar langzaamaan gestoord maken.

Het mooie is, dat wij als lezer even gek worden. Wij maken deze wereld mee vanuit Tanja en zien daarom geen objectieve, ongekleurde werkelijkheid. We weten niet wat er nu precies aan de hand is met Tanja, of hoe alles precies is gelopen, omdat ze een nogal warrig figuur is.

Het is lastig voor de lezer om te volgen, omdat het verwarrend werkt. Tanja zelf is namelijk ook nogal verward. Maar, als het de lezer lukt, is het wel de moeite waard.

Goed verhaal. Ik zag maar twee kleine dingen:

"Toch maak Joseph me blij" - Maakt.

"fronzen" - Ik geloof dat de infinitief 'fronsen' is, maar ik weet het niet zeker.

LUH-3417
Allereerst over de spellingsfouten, want daar stoor ik me het meeste aan, ik haat ze.
De eerste heb ik meteen verbeterd, wat een vreselijke fout is het. Verdomme.
De tweede, ik heb het in het woordenboek opgezocht en het kan allebei. Dat laat ik zo.

Mijn bedoeling was niet mensen te verwarren. Ik wilde de boel duidelijk houden, maar Tanja zelf is een warhoofd. Ze is perfectionist en wil haar vader graag blij maken, maar met haar ziekte wil dat niet altijd lukken.
Ze heeft een hekel aan zichzelf en haar (soms onduidelijke) gedachten maken de boel van tijd tot tijd moeilijk te begrijpen.

Het is voor mij verleidelijk het hele raadsel rond Tanja te onrafelen. Jij weet het al, maar de rest van de lezers niet. Ik hou de dingen die ik je eerder vandaag op MSN zei even geheim. Als ze zich later niet ontrafelen, zal ik het zelf vertellen.

De 'help' raakte mij ook, ookal schreef ik het zelf. Het was voor Tanja een moment van erkenning van haar "probleem".

Misschien post ik het vervolg ook. Misschien.

Bedankt voor je bruikbare reactie.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Oud 29-09-2002, 23:02
Verwijderd
Leuk dat de 'help' jouw ook raakte. Tanja is niet een fictief figuur; ze bestaat. Ook al is het in een andere wereld als de onze.

Schrijvers zijn 's wereld grootste sadisten.

Ik studeer overigens wel literatuur(wetenschap), maar dat betekent niet dat mijn zwakzinnige gebrabbel ook maar een komma beter is dan de mening van ieder ander mens.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 30-09-2002, 10:13
goddezzz
Avatar van goddezzz
goddezzz is offline
nouw ik vind 't mooi omdat..ik weet 't niet precies..Ik heb gewoon medelijde met Tanja..het liefste zouw ik haar wille trooste (klinkt vast heel stom )
Het is een heel ontroerend verhaal...'n verhaal dat je echt raakt

xxx goddezzz
Met citaat reageren
Oud 30-09-2002, 11:12
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Je werd af en toe niet kwaad op haar?
Het klinkt niet stom, je hebt geweldig gereageerd! Das juist een beetje wat ik wilde, haar zielig over laten komen, zodat de lezers beseffen hoe klein hun probleempjes zijn.
Maar das slechts een klein deel van het te ontrafelen mysterie.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Oud 02-10-2002, 20:38
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Tijd voor lef en het vervolg.
Het is een beetje lang, maar eigenlijk ook wel kort qua tijdsduur. Alweer vraag ik jullie ongezouten meningen.


‘Mevrouw van Doorn? U spreekt met Dokter van Woensel van het Pieterpaul ziekenhuis. Ik vrees dat ik slecht nieuws voor u heb. Het gaat over Tanja.’
‘Wat is er nu weer met dat kind aan de hand, loopt ze weer te ijlen?’
‘Mevrouw, uw dochter is vanochtend flauwgevallen. Ze ligt nu in het ziekenhuis en kan elk moment bijkomen. Ze zit onder de blauwe plekken, kneuzingen en krassen. Wat is er met haar gebeurd?’
‘Het Pieterpaulziekenhuis zegt u? Ik kom er meteen aan. Ze is gewoon een wildebras, maar daar hebben we het zo over. Ik haal haar meteen op.’
‘Mevrouw, ze moet hier nog blijven ter...’
Klik. Ter controle zeker he? Nou jullie nemen die trut niet op! Ik zal d’r nu meteen ophalen! Autosleutels? Zou Henk ze hebben? ‘HENK! Heb jij mijn autosleutels?’
‘Jouw autosleutels? Het is mijn huis, mijn auto, mijn sleutels. Waar heb je ze voor nodig?’
‘Tanja ligt in het ziekenhuis.’
‘Die trut? Ik wist wel dat ze voor niks meer dan problemen zou zorgen! We halen haar meteen op! Jouw dochter, als je ook maar één woord zegt, dan kunnen jullie meteen oprotten!’
‘Henk, ze zal niks zeggen, geloof me. Laten we maar gaan, oké?’ Schiet nu op, voordat ze d’r bek opentrekt! Kom op klojo, start de auto en rij weg!
Kan die auto niet sneller? We rijden al 10 minuten en nog steeds zijn we er niet. Verdomme, die trut vindt ook altijd wel een bepaalde manier om aandacht te trekken! In het begin zeurde ze over Henk, dat hij ‘slechte dingen’ bij haar deed, altijd weer met die kryptische boodschappen van haar! En dan heeft ze nog die stomme gezondheidsobsessie! Bah! Altijd weer zorgt ze voor problemen! Ik had haar meteen met haar vader de deur uit moeten schoppen! Ja Rita, dat had je moeten doen! Niet weemoedige moedergevoelens krijgen, maar verstandig denken!
‘Zeg schiet je nog op, of wil je je dochter niet terug?’
‘Ik kom al. Als ik jou was, zou ik haar net zo graag terugwillen. Als ze begint te praten...’
‘Daar heb ik helemaal niks mee te maken! Ze praat onzin, dat is alles! Wil je hier blijven, of ook weer een huis hebben om naar terug te gaan?’
‘Je hebt gelijk Henk. Laten we naar binnen gaan.’ Dan zal ik haar eens even goed vertellen dat haar gedrag niet gewenst is!
‘Goedendag, ik kom voor Tanja van Doorn. Ik ben haar moeder.’
‘Ah, mevrouw van Doorn. We hebben over de telefoon met elkaar gesproken. Ik ben dokter van Woensel. Heeft u zich erg gehaast? U hing zo snel op.’
‘Ja, ik wilde haar meteen zien. Ik was zo... ongerust. Waar is ze?’
‘Ze ligt op de tweede verdieping. Mevrouw, u weet dat Tanja erg licht is voor haar leeftijd en lengte? En hoe komt ze aan al die kneuzingen?’
‘Onze Tanja speelt graag wilde spelletjes, nietwaar Rita?’
‘Inderdaad schat. En ze is altijd al mager geweest. Ze eet wel goed, maar komt niet veel aan. Het meisje is ook zo tenger. Een klein, breekbaar princesje.’ Als hij dat niet gelooft... Schiet op lul, laat me Tanja nu zien!
Hij praat en praat maar, alsof ik niet weet wat er met haar aan de hand is! Hij staat uit zijn nek te kletsen, dat doet ‘ie!
‘(...) Dan zal ik u nu naar uw dochter wijzen.’
‘Heel fijn meneer, heel fijn.’ En doorlopen doet ‘ie ook niet! Eikel! ‘Tanja!’
‘Mevrouw, ze is nog niet bij bewustzijn. Wilt u rustig blijven? Ze moet rustig wakker worden. Ik zal u alleen laten, ze kan binnen enkele uren wakker worden.’




-
‘Tanja. Tanja, wordt wakker!’
‘Kom op tut, we hebben meer te doen dan aan jouw bed te zitten. Dit kost geld!’
‘Hup, wakker worden, of moet ik je wakker slaan?!?’ Klets!
‘Henk, mep dat kind niet in haar gezicht! Laat haar wakker worden zonder geweld!’
Licht. Fel licht. Een grote witte kamer, met Henk en moeder aan een bed. Mijn bed. God, waar ben ik nu weer beland? En waar hebben ze het over, wakker worden? Ik ben wakker. Was dat licht maar niet zo fel...
‘Zo krengetje, eindelijk ontwaakt? Je neemt je tijd er wel voor, he. Hup, kleed je aan. We gaan.’
‘Maar... Waar ben ik... Wat is er gebeurd?’
‘Wat er gebeurd is? Je ben flauw gevallen, dat gebeurde er! Een beetje iedereen bezorgd maken om jou! Weet je wel hoeveel ons dit geintje kost?!? In de ambulance, naar het ziekenhuis! Trut! Hoe durf je je vader en mij zoveel verdriet te doen!’
‘Hij is mijn vader niet! Pappa zou nooit zoals Henk zijn, pappa is aardig!’
Ja Tanja, dat hoor je te zeggen. Briljant, nu wordt hij weer kwaad! Daar heb je het al, hij heeft het niet meer. Au verdomme! Vuile klootzak! Nee, ik ga niet huilen. Niet weer, niet waar hij bij is!
‘Henk, laat haar los! Blijf van Tanja af, hoor je!’
‘Hou jij je erbuiten! Ik betaal de huur, dus jij moet je kop houden.’
En maar fluisteren, die smiecht. Anders horen ze het, de dokters. En dan veroorzaak ik alweer problemen. Maar goed, hij heeft me ten minste los gelaten.
‘Goedemiddag Tanja, voel je je al wat beter? Je viel ineens flauw, kan je het nog herinneren?’
Een dokter. Ik ben dus in het ziekenhuis. Maar er is niks mis met me! Oh, hopelijk laat hij me snel met rust, ik ben oké, werkelijk. Goed, een normaal antwoord. Ik kan het wel, gewoon normaal zijn.
‘Nee dokter, ik herinner me er niet veel van. Ik was erg druk en ik maakte me zorgen over mijn... Over mijn euh... huiswerk. Over mijn huiswerk. Ik had namelijk een Frans proefwerk vandaag. Vandaar. Gewoon teveel stress, dat is alles. ‘
‘Je leraren denken daar anders over Tanja. En hoe kom je aan die blauwe plekken, je zit onder!’
‘Onze Tanja is een echte wildebras, ze klimt graag in bomen en als ze thuis is, loopt ze met haar hoofd in de wolken. Ze droomt teveel en let dan slecht op. Ongelukjes gebeuren nou eenmaal. Nietwaar Rita?’
Bevestig het moeder, alstublieft! Haal me hier vandaan, ik weet dat ik een rotkind ben, maar laat me hier niet achter, laat ze me met rust laten!
‘Ja, natuurlijk. Tanja doet dat soort dingen altijd. Dat moet ze nog afleren, he schat?’ Die grijns zegt alles. Ze zijn meer dan boos. Ik verdien het, maar leuk is anders. Ik hou er niet van. Vooral ’s nachts is het het ergste.
‘Weet je dat zeker, Tanja?’ Nieuwsgierige dokters...
‘Zeker, meneer. Er is niks aan de hand.’
‘Goed, dan mag u Tanja weer meenemen. Het kwam dan waarschijnlijk door teveel stress. Laat haar het rustig aan doen en kijk uit met die euhm, bomen.’
Fijn, ik mag naar huis. Ik kleed me snel aan. Ze zien me, moeder en Henk. Ze zien mijn lelijkheid, mijn afgrijselijke littekens. Vervloekt! Waarom draait Henk zich niet eens even om, mag ik dan helemaal geen privacy? Nee Tanja, dat mag je niet. Dat ben je niet waard. Je verspilt tijd, schiet op.
Ik trek mijn schoenen aan en gris mijn spullen bij elkaar.
Ik probeer de woorden van de dokter uit mijn gedachten te zetten, maar de woorden spoken op de rit naar huis door mijn hoofd. ‘Weet je zeker dat er niks is? Als er wat is, kan je altijd...’ Stop, daar ga ik niet aan denken. Foei. Ik moet me om de belangrijke dingen druk maken.
Ik ben hier op aarde om? Om te leren, studeren en te vermaken. Ik ben een? Ik ben een stom kind en een kostenplaatje. Goed zo. Ga je stomme dagboek schrijven, voordat Henk binnenkomt. Je kamer is niet veilig. Niks is veilig.
‘Tanja? Meisje, lieverd, je hebt niks gegeten. Wil je dan niks eten?’
‘Nee Henk, ik heb geen honger, dank u wel. Ik geloof dat ik maar eens ga slapen, ik ben moe. ‘
‘Groot gelijk schat. Ik dek je wel toe. Hup, kleren uit, nachthemd aan.’ God, alstublieft, niet weer. Ik smeek U, ik wil niet... Alstublieft! Ik weet dat ik een kutkind ben, ik weet dat ik slecht, dom, stom en lelijk ben, maar dit niet! Het doet pijn...
‘Henk, ik ben moe... Wil slapen. Dit niet, alstublieft?’
‘Tanja meisje, je weet toch dat je me pappa moet noemen. Vooruit, zeg het eens. Geen u, maar jij en geen Henk, maar pappa.’
‘Nee, ik wil niet. U bent mijn vader niet. Pappa is dat. U niet. Pappa doet dit soort dingen niet...’ TRUT! Je zou niet gaan huilen! Hou op, hou op! Zo wordt hij alleen maar kwader! Hij ligt al naast je, hou je kutkop dicht!
‘Zeg het, of anders...’ KNAL! Nee schudden is slecht, je vroeg erom tut.
‘Au! Niet doen, als..alsjeblieft.’
‘Alsjeblieft wát?’
‘Niet doen pappa, alsjeblieft.’ Ik kan niet meer. Ik heb het opgegeven. Ik laat hem zijn gang gaan en huil stilletjes. Zelfs met zijn gezicht op het mijne, met zijn smerige, vuile tong in mijn mond, huil ik. Mijn hart huilt. Ik wil dood.
Het is voorbij. Hij heeft zijn smerige dingen bij me gedaan en ik blijf als verdoofd in bed liggen. De dekens liggen in de war en mijn nachthemd is gekreukt en het zit niet meer netjes. Het kan me niks meer schelen, ik heb niet hoeven eten. Gelukkig maar. Als dat moest, zou ik...
Het moest niet. Henk hijst zijn broek weer omhoog en geeft me een kus. Een smerige kus. Ik haat die kussen. Bah. Hij dekt me toe en loopt de kamer uit.
Enige tijd later hoor ik de deur dichtslaan. Moeder is terug van haar vriendinnen. Zou ze weer gedronken hebben? Het verbaasd me niks. Hopelijk komt ze niet naar me toe. Wacht, Tanja, dom naïef meisje. Natuurlijk komt ze nog, ze is nog boos op je. Iedereen is dat nog. Kijk, daar komt ze.
‘En met jou moet ik nog een woordje wisselen! Hoe durf je zoveel aandacht te trekken?!? Na alles wat we voor je hebben gedaan, ga jij de aandacht trekken door flauw te vallen! Schaam je! Je verdient ons niet! Trut!’
Ik luister aandachtig. Moeder weet het het beste. Dat doet ze altijd. Ze heeft altijd gelijk. Ik neem de slagen, meppen en stompen in ontvangst. Het is waar, ik ben niks waard. Ik trok aandacht en dat mag niet.
Na haar donderpreek gehouden te hebben en haar woede afgereageerd te hebben, gaat ze weg.
Ik val in slaap. Wat morgen?
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.

Laatst gewijzigd op 03-10-2002 om 00:26.
Met citaat reageren
Oud 02-10-2002, 22:31
Vampyyy
Avatar van Vampyyy
Vampyyy is offline
het is een cool verhaal.
okeej wat dat meisje aangedaan word dat niet maar hoe het geschreven is enzo is mooi.
het is een goed verhaal
just ceep on going girl
__________________
*schopt sig omdat ie niet origineel is*
Met citaat reageren
Oud 02-10-2002, 23:34
Verwijderd
Ha, een vervolg op Tanja! We zetten het zout in de kast en geven onze gepeperde mening. Hoezee!

Om het gemak van de mensheid te bevorderen, splijt ik het verhaal in twee delen. Het deel van de ouders en het deel van Tanja.

Het eerste deel is nogal lang en de ouders worden wat duidelijk en overdreven neergezet. Ze worden een karikatuur van zichzelf en hun slechtheid. Misschien had je hun gevoelens minder eenzijdig kunnen beschrijven of in ieder geval iets minder uitvoerig.
Ook val te lijn van wat ze denken of zeggen vaak nogal weg, waardoor we het idee krijgen dat we te maken hebben met één entiteit, hoewel Henk ons daar wel uithelpt met zijn geweldige redenaties als 'Ik betaal de huur, dus iedereen doet wat ik zeg'. Die man is geniaal.

Tweede stuk: Ik vond dit persoonlijk een beter stuk. Jij voelt je als schrijver duidelijk beter thuis in de vel van Tanja. Dat is bijvoorbeeld ook al te zien aan het feit dat de meeste schrijffouten in het eerste deel zaten.
Je geeft hier alleen weer wat er gezegd en wat Tanja denkt. Dit maakt de lezer benauwd en dat is goed.

Later, als Tanja's dwangmatige afbreuk van zelfwaarde aan de oppervlakte verschijnt, geef je dit ook krachtig en goed weer. "Ik ben hier op aarde om? Om te leren, studeren en te vermaken. Ik ben een? Ik ben een stom kind en een kostenplaatje. Goed zo." zijn topzinnen.

De scene in bed met Henk was vast moeilijk om te schrijven, maar ik vind dat je het goed gedaan hebt. Het was echt walgelijk om te lezen.

Ik moet je pijn doen en opmerken dat er nogal wat fouten in zaten:

"Het is mjn huis..." - Mijn

"...als je ook maar één woord zegt, dan kunnen jullie meteen oprotten!’
‘Henk, ze zal niks zeggen, geloof..." - Henk heeft het over 'je', maar moeder praat over 'ze'. Huh?

"...dat hij ‘slechte dingen’ bij haar doet." - Verleden tijd volhouden. Deed.

"Heeft u zich erg gehaasd?" - KoFSCHiP. T.

"Als hij dat niet geloofd..." - Hij gelooft.

Je verdiend ons niet! - Je verdient.

Dat was hem. Al met al puik werk.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 03-10-2002, 10:04
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Citaat:
LUH-3417 schreef:
Ha, een vervolg op Tanja! We zetten het zout in de kast en geven onze gepeperde mening. Hoezee!

Om het gemak van de mensheid te bevorderen, splijt ik het verhaal in twee delen. Het deel van de ouders en het deel van Tanja.

Het eerste deel is nogal lang en de ouders worden wat duidelijk en overdreven neergezet. Ze worden een karikatuur van zichzelf en hun slechtheid. Misschien had je hun gevoelens minder eenzijdig kunnen beschrijven of in ieder geval iets minder uitvoerig.
Ook val te lijn van wat ze denken of zeggen vaak nogal weg, waardoor we het idee krijgen dat we te maken hebben met één entiteit, hoewel Henk ons daar wel uithelpt met zijn geweldige redenaties als 'Ik betaal de huur, dus iedereen doet wat ik zeg'. Die man is geniaal.

Tweede stuk: Ik vond dit persoonlijk een beter stuk. Jij voelt je als schrijver duidelijk beter thuis in de vel van Tanja. Dat is bijvoorbeeld ook al te zien aan het feit dat de meeste schrijffouten in het eerste deel zaten.
Je geeft hier alleen weer wat er gezegd en wat Tanja denkt. Dit maakt de lezer benauwd en dat is goed.

Later, als Tanja's dwangmatige afbreuk van zelfwaarde aan de oppervlakte verschijnt, geef je dit ook krachtig en goed weer. "Ik ben hier op aarde om? Om te leren, studeren en te vermaken. Ik ben een? Ik ben een stom kind en een kostenplaatje. Goed zo." zijn topzinnen.

De scene in bed met Henk was vast moeilijk om te schrijven, maar ik vind dat je het goed gedaan hebt. Het was echt walgelijk om te lezen.

Ik moet je pijn doen en opmerken dat er nogal wat fouten in zaten:

"Het is mjn huis..." - Mijn

"...als je ook maar één woord zegt, dan kunnen jullie meteen oprotten!’
‘Henk, ze zal niks zeggen, geloof..." - Henk heeft het over 'je', maar moeder praat over 'ze'. Huh?

"...dat hij ‘slechte dingen’ bij haar doet." - Verleden tijd volhouden. Deed.

"Heeft u zich erg gehaasd?" - KoFSCHiP. T.

"Als hij dat niet geloofd..." - Hij gelooft.

Je verdiend ons niet! - Je verdient.

Dat was hem. Al met al puik werk.

LUH-3417
Damn, wat een spelfouten!!!
Gisternacht, vanochtend, heb ik ze meteen verbeterd.

Het eerste deel is inderdaad wat té. Ik heb het er later ook bijgedaan, eerst schreef ik alleen vanuit Tanja en had ik het "wakkerwordt-stuk" al geschreven. Maar om te voorkomen dat het té saai werd, om de hele tijd vanuit Tanja's ogen te kijken, heb ik het zo aangepakt. Misschien is het verstandiger het stuk vanuit Ritas' ogen gezien weg te halen, of er een deel in te zetten waarbij haal gevoelens wel goed overkomen, zodat ze niet de hele tijd een boze feeks lijkt?


Maar goed, het meeste ging leuk. Ik schrijf nu echt meer
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Oud 06-10-2002, 10:15
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
De herschreven versie.


‘Mevrouw van Doorn? U spreekt met Dokter van Woensel van het Pieterpaul ziekenhuis. Ik vrees dat ik slecht nieuws voor u heb. Het gaat over Tanja.’
‘Wat is er nu weer met dat kind aan de hand, loopt ze weer te ijlen?’
‘Mevrouw, uw dochter is vanochtend flauwgevallen. Ze ligt nu in het ziekenhuis en kan elk moment bijkomen. Ze zit onder de blauwe plekken, kneuzingen en krassen. Wat is er met haar gebeurd?’
‘Het Pieterpaulziekenhuis zegt u? Ik kom er meteen aan. Ze is gewoon een wildebras, maar daar hebben we het zo over. Ik haal haar meteen op.’
‘Mevrouw, ze moet hier nog blijven ter...’
Klik. Ter controle zeker he? Nou jullie nemen die trut niet op! Ik zal d’r nu meteen ophalen! Autosleutels? Zou Henk ze hebben? ‘HENK! Heb jij mijn autosleutels?’
‘Jouw autosleutels? Het is mijn huis, mijn auto, mijn sleutels. Waar heb je ze voor nodig?’
‘Tanja ligt in het ziekenhuis.’
‘Die trut? Ik wist wel dat ze voor niks meer dan problemen zou zorgen! We halen haar meteen op! Jouw dochter, als je ook maar één woord zegt, dan kunnen jullie meteen oprotten!’
Ja Rita, hij heeft gelijk en je weet het. Negeer het nu maar en zorg dat je snel in het ziekenhuis komt. Tanja moet daar zo snel mogelijk vandaan.
‘Ik kom al. Als ik jou was, zou ik haar net zo graag terugwillen. Als ze begint te praten...’
‘Daar heb ik helemaal niks mee te maken! Ze praat onzin, dat is alles! Wil jij hier blijven, of ook weer een huis hebben om naar terug te gaan?’
‘Je hebt gelijk Henk. Laten we naar binnen gaan.’ Dan zal ik haar eens even goed vertellen dat haar gedrag niet gewenst is!
‘Goedendag, ik kom voor Tanja van Doorn. Ik ben haar moeder.’
‘Ah, mevrouw van Doorn. We hebben over de telefoon met elkaar gesproken. Ik ben dokter van Woensel. Heeft u zich erg gehaast? U hing zo snel op.’
‘Ja, ik wilde haar meteen zien. Ik was zo... ongerust. Waar is ze?’
‘Ze ligt op de tweede verdieping. Mevrouw, u weet dat Tanja erg licht is voor haar leeftijd en lengte? En hoe komt ze aan al die kneuzingen?’
‘Onze Tanja speelt graag wilde spelletjes, nietwaar Rita?’
‘Inderdaad schat. En ze is altijd al mager geweest. Ze eet wel goed, maar komt niet veel aan. Het meisje is ook zo tenger. Een klein, breekbaar princesje.’ Als hij dat niet gelooft... Schiet op lul, laat me Tanja nu zien!
Hij praat en praat maar, alsof ik niet weet wat er met haar aan de hand is! Hij staat uit zijn nek te kletsen, dat doet ‘ie!
‘(...) Dan zal ik u nu naar uw dochter wijzen.’
‘Heel fijn meneer, heel fijn.’ En doorlopen doet ‘ie ook niet! Eikel!
‘Tanja!’ Wat is ze bleek! En mager, mijn hemel, dit is niet goed!
‘Mevrouw, ze is nog niet bij bewustzijn. Wilt u rustig blijven? Ze moet rustig wakker worden. Ik zal u alleen laten, ze kan binnen enkele uren wakker worden.’
















-

‘Tanja. Tanja, wordt wakker!’
‘Kom op tut, we hebben meer te doen dan aan jouw bed te zitten. Dit kost geld!’
‘Hup, wakker worden, of moet ik je wakker slaan?!?’ Klets!
‘Henk, mep dat kind niet in haar gezicht! Laat haar wakker worden zonder geweld!’
Licht. Fel licht. Een grote witte kamer, met Henk en moeder aan een bed. Mijn bed. God, waar ben ik nu weer beland? En waar hebben ze het over, wakker worden? Ik ben wakker. Was dat licht maar niet zo fel...
‘Zo krengetje, eindelijk ontwaakt? Je neemt je tijd er wel voor, he. Hup, kleed je aan. We gaan.’
‘Maar... Waar ben ik... Wat is er gebeurd?’
‘Wat er gebeurd is? Je ben flauw gevallen, dat gebeurde er! Een beetje iedereen bezorgd maken om jou! Weet je wel hoeveel ons dit geintje kost?!? In de ambulance, naar het ziekenhuis! Trut! Hoe durf je je vader en mij zoveel verdriet te doen!’
‘Hij is mijn vader niet! Pappa zou nooit zoals Henk zijn, pappa is aardig!’
Ja Tanja, dat hoor je te zeggen. Briljant, nu wordt hij weer kwaad! Daar heb je het al, hij heeft het niet meer. Au verdomme! Vuile klootzak! Nee, ik ga niet huilen. Niet weer, niet waar hij bij is!
‘Henk, laat haar los! Blijf van Tanja af, hoor je!’
‘Hou jij je erbuiten! Ik betaal de huur, dus jij moet je kop houden.’
En maar fluisteren, die smiecht. Anders horen ze het, de mensen. En dan veroorzaak ik alweer problemen. Maar goed, hij heeft me ten minste los gelaten.
‘Goedemiddag Tanja, voel je je al wat beter? Je viel ineens flauw, kan je het nog herinneren?’
Een dokter. Ik ben dus in het ziekenhuis. Maar er is niks mis met me! Oh, hopelijk laat hij me snel met rust, ik ben oké, werkelijk. Goed, een normaal antwoord. Ik kan het wel, gewoon normaal zijn.
‘Nee dokter, ik herinner me er niet veel van. Ik was erg druk en ik maakte me zorgen over mijn... Over mijn euh... huiswerk. Over mijn huiswerk. Ik had namelijk een Frans proefwerk vandaag. Vandaar. Gewoon teveel stress, dat is alles. ‘
‘Je leraren denken daar anders over Tanja. En hoe kom je aan die blauwe plekken, je zit onder!’
‘Onze Tanja is een echte wildebras, ze klimt graag in bomen en als ze thuis is, loopt ze met haar hoofd in de wolken. Ze droomt teveel en let dan slecht op. Ongelukjes gebeuren nou eenmaal. Nietwaar Rita?’
Bevestig het moeder, alstublieft! Haal me hier vandaan, ik weet dat ik een rotkind ben, maar laat me hier niet achter, laat ze me met rust laten!
‘Ja, natuurlijk. Tanja doet dat soort dingen altijd. Dat moet ze nog afleren, he schat?’ Die grijns zegt alles. Ze zijn meer dan boos. Ik verdien het, maar leuk is anders. Ik hou er niet van. Vooral ’s nachts is het het ergste.
‘Weet je dat zeker, Tanja?’ Nieuwsgierige dokters...
‘Zeker, meneer. Er is niks aan de hand.’
‘Goed, dan mag u Tanja weer meenemen. Het kwam dan waarschijnlijk door teveel stress. Laat haar het rustig aan doen en kijk uit met die euhm, bomen.’
Fijn, ik mag naar huis. Ik kleed me snel aan. Ze zien me, moeder en Henk. Ze zien mijn lelijkheid, mijn afgrijselijke littekens. Vervloekt! Waarom draait Henk zich niet eens even om, mag ik dan helemaal geen privacy? Nee Tanja, dat mag je niet. Dat ben je niet waard. Je verspilt tijd, schiet op.
Ik trek mijn schoenen aan en gris mijn spullen bij elkaar.
Ik probeer de woorden van de dokter uit mijn gedachten te zetten, maar de woorden spoken op de rit naar huis door mijn hoofd. ‘Weet je zeker dat er niks is? Als er wat is, kan je altijd...’ Stop, daar ga ik niet aan denken. Foei. Ik moet me om de belangrijke dingen druk maken.
Ik ben hier op aarde om? Om te leren, studeren en te vermaken. Ik ben een? Ik ben een stom kind en een kostenplaatje. Goed zo. Ga je stomme dagboek schrijven, voordat Henk binnenkomt. Je kamer is niet veilig. Niks is veilig.
‘Tanja? Meisje, lieverd, je hebt niks gegeten. Wil je dan niks eten?’
‘Nee Henk, ik heb geen honger, dank u wel. Ik geloof dat ik maar eens ga slapen, ik ben moe. ‘
‘Groot gelijk schat. Ik dek je wel toe. Hup, kleren uit, nachthemd aan.’ God, alstublieft, niet weer. Ik smeek U, ik wil niet... Alstublieft! Ik weet dat ik een kutkind ben, ik weet dat ik slecht, dom, stom en lelijk ben, maar dit niet! Het doet pijn...
‘Henk, ik ben moe... Wil slapen. Dit niet, alstublieft?’
‘Tanja meisje, je weet toch dat je me pappa moet noemen. Vooruit, zeg het eens. Geen u, maar jij en geen Henk, maar pappa.’
‘Nee, ik wil niet. U bent mijn vader niet. Pappa is dat. U niet. Pappa doet dit soort dingen niet...’ TRUT! Je zou niet gaan huilen! Hou op, hou op! Zo wordt hij alleen maar kwader! Hij ligt al naast je, hou je kutkop dicht!
‘Zeg het, of anders...’ KNAL! Nee schudden is slecht, je vroeg erom tut.
‘Au! Niet doen, als..alsjeblieft.’
‘Alsjeblieft wát?’
‘Niet doen pappa, alsjeblieft.’ Ik kan niet meer. Ik heb het opgegeven. Ik laat hem zijn gang gaan en huil stilletjes. Zelfs met zijn gezicht op het mijne, met zijn smerige, vuile tong in mijn mond, huil ik. Mijn hart huilt. Ik wil dood.
Het is voorbij. Hij heeft zijn smerige dingen bij me gedaan en ik blijf als verdoofd in bed liggen. De dekens liggen in de war en mijn nachthemd is gekreukt en het zit niet meer netjes. Het kan me niks meer schelen, ik heb niet hoeven eten. Gelukkig maar. Als dat moest, zou ik...
Het moest niet. Henk hijst zijn broek weer omhoog en geeft me een kus. Een smerige kus. Ik haat die kussen. Bah. Hij dekt me toe en loopt de kamer uit.
Enige tijd later hoor ik de deur dichtslaan. Moeder is terug van haar vriendinnen. Zou ze weer gedronken hebben? Het verbaasd me niks. Hopelijk komt ze niet naar me toe. Wacht, Tanja, dom naïef meisje. Natuurlijk komt ze nog, ze is nog boos op je. Iedereen is dat nog. Kijk, daar komt ze.
‘En met jou moet ik nog een woordje wisselen! Hoe durf je zoveel aandacht te trekken?!? Na alles wat we voor je hebben gedaan, ga jij de aandacht trekken door flauw te vallen! Schaam je! Je verdient ons niet! Trut!’
Ik luister aandachtig. Moeder weet het het beste. Dat doet ze altijd. Ze heeft altijd gelijk. Ik neem de slagen, meppen en stompen in ontvangst. Het is waar, ik ben niks waard. Ik trok aandacht en dat mag niet.
Na haar donderpreek gehouden te hebben en haar woede afgereageerd te hebben, gaat ze weg.
Ik val in slaap. Wat morgen?
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Oud 06-10-2002, 10:15
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
En het volgende deel.


Goedemorgen. Welkom wrede wereld, welkom kou die mij elke dag teistert. Welkom pijn. U heb ik al even niet gevoeld. Hoelang zou het geleden zijn, twee dagen? Vast en zeker. Welkom, doe alsof u thuis bent. Want ik ben een tweede thuis voor u geworden.
‘Hoi Teddy. Hoe gaat het met je? Heb je het ook zo koud? Och, niet zo zeuren. Wij horen niet te zeuren. Kijk, er zijn leuke dingen, Henk en moeder slapen nog. Dan kan ik stilletjes wegglippen. Positief denken, Teddy. Dat doet pappa ook altijd.’ Dag Teddy. Tot vanmiddag.
Ho, stop! Je vergat bijna het dagboekje mee te nemen, stomkop! Wil je echt meer in de problemen komen? Wees toch niet zo dom, wees verstandig! Ukkel!
Hup, ren naar school. Caloriën schat, caloriën.

‘’Morgen meneer Petersen! Ik heb mijn editie weer voor uw dagelijkse ontspanning.’ Zo meneer, snapt u de hint? Ik wil dit niet doen. Begrijp het nu, alstublieft!
‘Tanja. Zo snel al weer uit het ziekenhuis? Welkom terug. We waren zo erg geschrokken, toen je gisteren flauwviel. Waardoor kwam dat nu toch?’
‘Stress meneer Petersen, stress. Nu gaat het weer prima hoor. Maakt u zich maar niet druk.’
‘Jaja. Je hebt trouwens de eerste twee uur vrij, meneer Larssen wil je spreken. Omdat jullie afspraak van gisteren niet doorging. Ik heb hem je dagboekeditie van gisteren laten lezen, sommige stukjes vond ik nogal... zorgwekkend. Meneer Larssen zal het er nog met je over hebben.’
‘De eerste twee uur vrij? Maar dan heb ik geen blokuur wiskunde.’ En dan zie ik Joseph niet... Oké, hij wil waarschijnlijk niks met me te maken hebben, maar ik zie hem dan niet...Mijn straf, ik verdien het. Gisteren was mijn schuld.
‘Goed meneer Petersen. Ik ga er wel naar toe.’
‘Uiteraard. Tot ziens, Tanja’
En wegsloffen. Met die spierpijn... Deur. Kloppen. Aangeklopt. En naar binnen gaan.
‘Hallo meneer Larssen. U wilde me weer spreken?’
‘Dag Tanja. Ga zitten, ik doe de deur wel dicht. Gaat het weer beter met je? Na je val van gisteren, het verbaast me dat je nog op school bent gekomen. De meeste leerlingen zouden minstens een dag vrij nemen.’
‘Och, het viel wel mee.’
‘Viel het zo erg mee dat je daarom die rode plek op je wang hebt? Je haren verbergen niet alles.’
Huh? Ik heb ze er goed voorgedaan, hoe ziet hij dat nou? Zou ik het hem... NEE! Ik vertel niks, dat is slecht! Dan worden moeder en Henk kwaad. Dat wil ik niet. Ik haat dat.
‘Oh, dat.’
‘Wil je wat drinken? Thee of zoiets?’
‘Nee, dank u wel meneer Larssen.’
‘Zeg maar Ben hoor. Ik wil dat je je hier op je gemak voelt. Als je het niet erg vindt, neem ik wel koffie. Koekje?’
‘Nee! Euh, nee, dank uw wel. Ik heb geen trek.’ Doe toch normaal mens, hij weet van niks! Flip niet zo. Gewoon rustig blijven en zijn vragen beantwoorden. Rustig blijven.
‘Het mag wel, ik heb hier een volle trommel staan hoor.’
‘Nee, dank u wel Ben’ Snauwen? Krijg ik ego, dat moet niet hoor. Dat verdien ik niet, wat doe ik nu goed? Niks, precies.
‘Hoe gaat het nu met je Tanja?’
‘Goed.’
‘Alles in orde thuis?’
‘Ja.’
‘Geen problemen, alles is thuis in orde?’
‘Jep.’
‘Gaat het goed met je moeder en je vader?’
‘Het gaat goed met moeder.’ Wanneer stopt ‘ie met vragen? Ben ik dan zo slecht, dat hij wil weten op welk punt hij me voor lul kan zetten?
‘En met je vader?’
‘Hij is weg.’
‘Weg? Waar naar toe?’
‘Weg. Weggegaan.’
‘Tanja, mensen gaan niet ineens weg. Ze hebben een doel en komen ook terug.’
‘Mijn vader is weg. Sinds mijn zesde, oké? Hij scheepte moeder met mij op. Weg dus.’
‘Dat spijt me. Je hebt geen broertjes of zusjes, niet?’
‘Nee.’
‘Tanja, iedereen maakt zich de laatste tijd zorgen om je. Je kan doen alsof er niks aan de hand is, maar dat is wel zo. Je bent bleek, je gezicht ziet er asgrauw uit en je valt ineens flauw. Je zit onder de blauwe plekken en je blijft beweren dat er niks aan de hand is. Dat klopt niet, zeg nu wat er is, laat me je helpen!’
‘(...)’ Ik zeg niks. Er is niks, dus er valt niks te zeggen.
‘Tanja? Mis je je vader?’
Meneer Ben Larssen, is het in Zweden normaal om tegen volslagen vreemden te gaan praten en je met levens te bemoeien waarmee je je niet hoort te bemoeien?
‘Heeft je moeder een vriend, of zijn jullie gezellig met z’n tweeën?’
‘Ze heeft een vriend.’
‘En, is hij aardig?’
‘Hm-hm’
‘Is dat een ja of een nee? Tegen mij moet je eerlijk zijn, Tanja. Ik vertel niks door. Ik heb zwijgplicht.’ En pappa wil ook niet dat ik lieg... Hoe moet dit nu? Wat moet ik doen? Ik mag niet liegen, maar ook niet de waarheid vertellen. God, waarom haat u mij zo erg?
‘Wat is een zwijgplicht?’ Yes! Zo redt je jezelf hieruit. Wees dom, laat hem alles uitleggen.
‘Een zwijgplicht? Toen ik de eed van Hippocr...’ Dat houdt hem wel eventjes zoet. Goede oplossing, braaf.
‘... en dát is een zwijgplicht. Snap je het?’
‘Ja. Maar meneer Larssen, waarom heeft u dan voor dit beroep gekozen? Als u nu ergens mee zit, kan u er niet over praten. Vindt u dat niet vervelend?’
Een schot in de roos. Hier zal hij nog lang over praten. Gaat goed zo. Nog maar anderhalf uur te gaan.
‘Tanja, je ontwijkt mijn vragen. Ik vroeg je of je de vriend van je moeder wel of niet aardig vond.’
Shit. Betrapt. Pappa zei altijd: ‘Niet liegen kind. Dat siert de mens niet.’
‘Nee meneer, ik mag vader niet zo.’ Hij moet tevreden zijn met die aanduiding. Ik noem hem pappa, ookal verdiend hij die benaming niet. Niemand is de naam “pappa” waardig behalve pappa zelf.
‘Kijk, zo komen we ergens. Waarom vindt je hem niet zo aardig? Je noemt hem je vader, als je hem niet aardig zou vinden, zou je hem zo niet noemen, toch?’
‘Da’s waar.’
‘Volgens mij denk jij daar anders over, is het niet?’
‘Nee hoor.’
‘Tanja, hoe noem je hem normaal?’
‘Henk. Maar hij wil dat ik hem pappa noem. Dat doe ik dan.’
‘Waarom? Wordt hij anders boos?’
‘Hij vindt het fijner. Ik noem hem pappa. Dat wil hij. Dan doe ik dat.’
‘Dat vroeg ik niet.’
‘Mag ik even naar de wc? Ik moet nodig.’
‘Goed.Kom je meteen weer terug?’
‘Oké.’
‘Tanja. Je kan je tas en jas hierlaten.’
‘Oh. Oké.’ Loop de kamer uit en doe de deur dicht. Je hebt het verpest. Hij vraagt teveel. Je mag niet liegen, maar wat je nu doet kan niet. Hij wéét straks dingen! Pas op he! Ik ga nu naar de wc, fris me op en dan ga ik terug. Nog maar een uur.

‘Hoi Tanja’
‘Huh? Joseph! Hai! Wat doe jij hier, je hebt toch wiskunde?’
‘Ik kan hetzelfde aan jou vragen, jij toch ook. Je zit altijd rechts voor me, waarom ben je niet in de les? Ik moest van dat mens naar de decaan gaan en me melden. Ze mag me echt niet.’
‘Oh, meneer Petersen stuurde me naar... naar eum... naar huiswerkbegeleiding. Ik mag de uren die ik heb gemist in een andere klas inhalen. Omdat ik met wiskunde al verder ben.’
‘Want je was gisteren flauwgevallen he? Ik hoorde het van wat kinderen die op de gang stonden. Iedereen zag de ambulance. Ik ging kijken en je zag echt bleek! Waardoor kwam het?’
‘Je ging kijken? Ik was te druk, gewoon stress. Da’s alles.’
‘Natuurlijk ging ik kijken. Pas goed op jezelf, dat je niet overspannen raakt, hé. Ik moet weer gaan, de decaan zei dat ik moest vragen of ik weer in de les mocht komen. Ik zie je nog wel hé!’
Óké, tot ziens. Succes met de les inkomen!’
‘Dank je!’
Wauw. Hij zag dat ik er niet was. Wauw. Nu nog naar de psych en dan het gewone leven weer in.

‘Tanja, hoi. Als je je jeans en trui even uit wil doen, ik ga een standaard onderzoekje doen.’
‘Wat? U bent toch alleen de zielenknij...’
‘Zielenknijper? Nee, ik ben ook de schoolarts, wist je dat niet?’
‘Nee. Wat gaat u doen?’
‘Ik ga je wegen, je lengte opnemen en kijken of je helemaal gezond bent.’
SHIT, SHIT, SHIT, SHIT! Zo ziet hij alles! De blauwe plekken, littekens, mij! Verdraaid! Goed, dan doe ik het snel. Des te sneller is het voorbij.
‘Hoe kom je in vredesnaam aan al die kwetsuren? Je zit onder, dit is niet normaal meer! Tanja, wij moeten eens goed praten. Ga eerst op de weegschaal staan.’
‘Ja Ben.’ Gedwee, heel gedwee. Ik haat mijn leven.
‘Veertig kilo. Oké, dan gaan we nu meten hoelang je bent. Hmm... Één meter tweeënzeventig. En laat me al die plekken eens zien?’
‘Ben, het is niks. Ik ben gewoon te wild, ik klim in bomen en val er regelmatig uit. Ik kijk gewoon te slecht uit, dat alles is mijn schuld. Het is niks, geloof me.’
‘Kleedt je maar weer aan. Tanja, wat doet Henk als je hem geen “pappa” noemt?’
‘Niks bijzonders. Hij vraagt gewoon of ik dat wel wil doen.’
‘En als je dat niet doet?’
‘(...)’
‘Tanja?’
‘Niks bijzonders. Hij vraagt gewoon of ik dat wel wil doen.’
‘Tanja, als ik je ga helpen, moet je wel antwoord geven.’
‘Ik heb geen hulp nodig, het gaat goed met me.’
Wat zucht hij in vredesnaam nu? Ik zeg dat het goed gaat en hij zoekt een probleem. Hij zoekt problemen, veel problemen. Bah. Wat ben ik toch een kutwijf, ik raak in de stomste situaties verzeild! Allemaal mijn schuld!!!
‘Goed, we zullen het ergens anders over hebben.’ VREUGDE!
‘In je dagboek schreef je dat je weinig at. Je was er blij over, omdat je zo niet tot “het slechte” zou vervallen. Wat bedoel je daarmee?’
Geen vreugde... Van alle dingen waar hij het over wil hebben, kiest hij vervelende onderwerpen, Hij kiest de onderwerpen die niet besproken dienen te worden. God, ik haat mezelf! Het is mijn schuld. Ik heb te weinig geleden. Ik moet meer boete betalen. Straks, thuis. Nu niet. Nu eerst dit.
‘Tanja, ik vroeg wat. Wat bedoel je met “het slechte”?’
‘Het slechte zit in me. Het is wat moet worden vernietigd. Ik zal het ook vernietigen, ooit. Tot die tijd moet ik mezelf onder dwang houden, onder controle. Ik mag niet losgelaten worden in de vrijheid. Ik ben er voor vermaak. Nu weet u wat ik ben: een kostenplaatje, een uitgave en een verspilling! Ik haat mezelf! Ik haat u, ik haat Henk en ik wil dit niet meer doen! Ik wil weg!!!’
‘Tanja, stop! Kom terug, ga rustig zitten en haal rustig adem.’
Nee! Ik wil niet meer terug! Pappa is weg en niets wordt meer hetzelfde! Al zeg ik de meest vreselijke dingen, alles blijft zo!!! Ik haat jullie, jullie allemaal!!! Vermoord me maar meteen, maar zit niet zo tegen me te plotten! Iedereen, iedereen is tegen me! Ik wil dit niet! Ik ben dit hele leven niet waard, ik ben een verspilling, ik ben niks meer dan een stomme lelijke en slechte fout! Het slechte dringt door, stop het!!!!

Alweer stilte. Alweer. Ik begin er gewend aan te raken. Maar dit keer geen felle lichten, maar het vervelende nieuwsgierige hoofd van Ben Larssen dat me aandachtig aan staat te kijken alsof ik een boeiend persoon ben, om “wakker” bij te worden.
‘Tanja, gaat het? Je begon te mompelen en te trillen. Je had een lichte paniekaanval. Dit is het bewijs dat het niet verder kan. Je moet naar je huisarts gaan.’
‘Ben, ik wil geen hulp. Het gaat goed met me.’ Achterlijk stom irritant rotkind! Ga gelijk achter de microfoon zitten en schreeuw het uit! Wat ben je aan het doen, de spotlights opzoeken? Alsof iemand jou daar wil zien, je zet jezelf voor lul! Doe dus verdomme normaal! Sukkel, idioot, stomkop!
‘Maar ik heb nu wel les, de twee uur zijn voorbij gevlogen. Mag ik gaan?’
‘Ja. We hebben voor vandaag wel genoeg besproken, niet? Ik wil je nog wel een aantal keer zien. Wat dacht je van morgen? Ik heb dan het derde uur tijd voor je. Je hebt dan een tussenuur, als ik me het goed herinner?’
‘Ja Ben, ik heb dan een tussenuur. Maar is dit echt wel nodig? Het gaat goed met me, eerlijk.’
‘Tot morgen.’
Best, jij je zin! Maar ik zal niks zeggen! Hup Tanja, pak je spullen en volg de rest van de lessen. Ik ben moe. Pak je spullen en volg de rest van je lessen. We hebben geen tijd voor gezeik.

‘Zie je haar lopen, dat is het meisje dat gisteren flauwviel.’
‘Het schijnt dat ze, sinds haar vader haar en d’r ma verliet, een gek is.’
‘Ze murmelt en is altijd alleen.’
‘Ze heeft geen vrienden’
‘Hoe heet ze eigenlijk?’
‘Geen flauw idee.’
‘HEY, MEISSIE, hoe heet je?’
‘Ja gozer, denk je nu werkelijk dat ze tegen jou iets gaat zeggen? Die is al bang van je muziek, laat staan je kleding.’
‘Zeik mij niet af, ik onderscheid me van de kudde! Jij bent een kuddeschaap, (...)’
Laat ze maar praten Tanja. Het heeft toch geen zin meer te ontkennen. Alles is nutteloos. Ik lieg niet en dat zal nu mijn ondergang worden. Henks’ ondergang, moeders’ ondergang en alles is mijn schuld. Ik haat dit. Was ik maar dood. Bah.
Hou nu op met zeiken en ga naar je les. Engels.
‘Hoi Tanja, hoe gaat het met je? Alles goed? Of ben je te lamlendig om op tijd in de les te komen, moest je weer flauwvallen?’
Huh? Wat krijgen we nu? Heeft het complot zich nu ook bij mijn lievelingsdocente genesteld?
‘Tanja? Gaat het, moet ik de psychiaters al bellen, of wil je liever naar Henk? Hij weet wat je wil, niet?’
‘Wat?’
‘Ik vroeg of je niet liever wilde gaan zitten, omdat je er zo bleek uitziet. Je keek me vreemd aan, heb ik iets op mijn gezicht zitten?’
‘Nee mevrouw. Sorry, ik ben een beetje moe, dat is alles.’
‘Als je naar huis wilt...’
‘Nee! Nee, bedankt. Ik blijf op school, het is leuk.’
‘Wat jij wil. Maar let op je gezondheid, hé. Class, pay attention! This is no lobby, cafeteria or anything alike. This is my classroom and there will be no eating in my classroom. Everybody will begin working now. We’ve got a test next week and (…)’
Geblaat. Veel geblaat. Over veertig minuten is de les afgelopen. Joepie. Vervolgens twee uur tekenen, één uur mentorles en dan naar huis. De tijd gaat normaal. Niet te snel, niet te langzaam. Alles heeft het tempo dat het verdient.
Welnu, aantekeningen maken en de rest van de dag goed opletten. Dan is het sneller voorbij.

UIT! En nu naar... En nu naar... En nu naar... huis? Mijn enthousiastme wordt geblokkeerd. Maar goed, doe je sjaal om en muts op. Gauw naar huis rennen. Dan naar mijn kamer gaan, he? Ja, dan lekker naar mijn kamertje. En huiswerk maken. Waarom is er eigenlijk nooit licht in de kast? Dat is fijner, daar vindt niemand me. Kast. Kastmonsters. Goh, mijn gedachtengang is werkelijk geniaal. Hup, aan het huiswerk!

‘Dat meen je niet! Henk, schat, je bent geweldig! Gaan we echt een weekend naar zee?’
‘En wat krijg ik dan?’
‘Vanavond krijg je alles wat je wilt lieverd. Ik ga nu eerst lekker eten voor je koken. Ga maar goed in de kamer tv kijken, ik breng je wel een pilsje.’
Wat is er aan de hand? Ze zijn thuis, oké, maar waar hebben ze het over? Een weekend naar zee? En ik, vergeet mij alsjeblieft!
‘Tanja, kom eens.’
‘Ja moeder, wat is er?’
‘Hier, breng dit eerst naar pap. Ik heb nieuws.’
Leuk, de griezel pils brengen. Vreugde. Angst.
‘Hij is mijn vader niet.’ Dat gaat pijn doen. Foute boel.
‘Je zal hem pappa noemen, hoor je? Hij betaald je, dus is hij je vader! Nu brengen dat bier!’
‘Ja moeder.’ Geen commentaar geven. Gewoon brengen.
‘Zeg het eens, Tanja?’
‘Ik kom je bier brengen, pappa.’
‘Goed zo meisje van me. Kom eens hier, je hebt nog niet eens hoi gezegd. Wat zijn dat nu voor manieren, hup, geef eens een kus.’
‘Hoi.’
En blijf van me af. He, he he! Blijf van me af!
‘En je bent nog zo licht, ik til je zo op, kijk. Hup!’
Walging. Absolute walging. Vermoord me gewoon, maar dit is smerig. Ik moet het stoppen, het vieze zit in me! Gatverdamme! Jakkes!
‘Tanja, kom weer. Ik moet je wat vertellen.’
‘Ja moeder, ik kom.’
Wurm je los en ga naar moeder. Ze doet dít ten minste niet.
‘Tanja, het gaat niet goed met je en Henk en ik gaan op vakantie. Jij blijft thuis want je moet rust hebben. We gaan een lang weekend weg. Maak geen rommel, haal geen geklooi uit. Wees braaf, of Henk en ik zullen je onder handen nemen als we terug komen. Begrepen?’
‘Ja moeder. Ik zal me gedragen.’
‘Goed. Ga nu aan tafel zitten, we gaan eten.’
‘Ik heb geen honger, ik heb al gegeten.’
‘Waar?’
‘Op school pappa.’ Alsof jou het wat kan schelen. Het is geen voetbalwedstrijd, waar je naar zit te brullen.
‘Je eet toch mee. De dokter zegt dat je te mager bent.’
‘Maar moeder! Ik heb geen honger!’
Auw, verdomme! Had dat nu niet gezegt, niet terwijl ze een stok binnen handbereik heeft!
‘Moeder, auw! Hou op, hou op! Het doet zeer!’
‘Zal je eten?’
‘Au! Hou op, alstublieft! Ik zal braaf zijn, ik zal me gedragen!’
‘Dat vraag ik godverdomme niet! Hier!’
‘AU!’
‘Zal je eten, kreng?’
Geef maar op. Je bent te zwak. Hou op met huilen, gillen en krijsen. Zij heeft een houten stok en jij bent zwak. Geef toe.
‘Ja moeder.’
‘Dek de tafel en hou op met huilen.’
‘Ja, moeder.’

Shit shit shit shit shit! Verdomme, wat nu? Ik ben dik, veel te dik! Straks gaan ze de deur al breder maken, dit is fout! De wc, snel. Ik mocht van tafel af, dus dan kan ik ook naar de wc. Hup Tanja, niet aarzelen. Je weet dat het goed is. Het moet gebeuren en wat moet, zal gebeuren. Oh jakkes, dit is vies! Maar snel, het vergif moet eruit.
Goed zo, da’s goed. Het eerste deel is eruit. Hup, nu de rest.
Verdomme, ik haat dit! Dit is vreselijk, kan het niet anders? Oké, ik weet dat het anders kan, ik had niet moeten toegeven aan moeder. Ik had niet moeten eten. Sorry iedereen, het zal niet meer gebeuren.
Ik ben moe en ik voel me kut. Gewoon heel kut. Nu dan dat stomme dagboek.
Woensdag 4 december 2002,
Ik voel me niet lekker. Ik heb vandaag lang gepraat met de psycholoog, hij is erg nieuwsgierig. Dat bevalt me niet. Ik heb de lessen Engels, tekenen en mentoruur gevolgt. De andere lessen kon ik niet volgen omdat ik bij de psycholoog zat.
Toen ik thuis kwam, ging ik huiswerk maken. Het huiswerk was leuk om te doen. Huiswerk is leuk. Het is voor school, dus dan leer ik dingen. Dat is prettig.
Later kwamen moeder en Henk thuis. Ze waren blij. Henk mag een lang weekend op vakantie. Hij mag mensen meenemen. Moeder is hier erg blij over.
Vervolgens gingen we eten. We hebben sperziebonen met aardappelen en vlees op. Bij het eten heb ik cola gedronken. Dat heeft zo’n 90 caloriën per glas. Samen met het eten heb ik zo’n 2000 caloriën op. Ik voel me nu niet lekker.
Ik ben dik. Ook ben ik erg moe. Ik ga mijn zwakheid accepteren en slapen. Morgenochtend zal ik meer over deze dag schrijven. Nu ga ik eerst slapen. Moeder houdt Henk bezig, dus ik moet rustig kunnen slapen.

En het is nog maar de helft van een A4’tje. Hoe moet ik er morgen dingen bijschrijven waar ze niet over gaan nadenken? Ik weet het niet. Eigenlijk kan het me niks meer schelen. ik ga gewoon mijn bed opzoeken.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.

Laatst gewijzigd op 06-10-2002 om 16:29.
Met citaat reageren
Oud 06-10-2002, 11:24
Sterre Nina
Sterre Nina is offline
jeetje je schrijft echt geweldig. Elke keer vind ik het jammer dat er weer een deel is afgelopen.

Echt verstand van literatuur heb ik niet dus kan er niet veel over zeggen. Maar je weet echt een lezer aan het het lezen te houden.

Tanja is erg zielig omdat ze zichzelf ook elke keer zo afkeurt, terwijl ze gewoon aan heel de situatie niets kan doen!

Heel erg mooi!!
__________________
X-cuse me?? Fuck off, cause three is a crowd, honey!
Met citaat reageren
Oud 06-10-2002, 12:49
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Citaat:
Sterre Nina schreef:
jeetje je schrijft echt geweldig. Elke keer vind ik het jammer dat er weer een deel is afgelopen.

Echt verstand van literatuur heb ik niet dus kan er niet veel over zeggen. Maar je weet echt een lezer aan het het lezen te houden.

Tanja is erg zielig omdat ze zichzelf ook elke keer zo afkeurt, terwijl ze gewoon aan heel de situatie niets kan doen!

Heel erg mooi!!
Dank je
Ik dacht dat niemand behalve LUH-3417 en Vampyyy het lazen.
Bedankt voor de lovende woorden
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Oud 06-10-2002, 13:24
Verwijderd
Howdy,

De tijd en mijn huidige toestand hebben mij ervan weerhouden het hele herschreven stuk gelezen. Ik heb het bij het deel vanuit Moeder gehouden, en dat vond ik duidelijk beter. Ik ben er van overtuigd dat de rest ook beter is.

Het nieuwe deel was fijn. Je schrijft het goed neer, het is een boeiend verhaal en de lezer raakt betrokken. Dat is goed.

Maar je zou er niets aan hebben als ik alleen maar positieve dingen zei. Je houdt niet van zout.
Goed. Ik vond dat je hier en daar wat teveel hamerde op dat negatieve zelfbeeld dat Tanja heeft. Het wordt soms teveel van hetzelfde. Dit is problematisch. Kijk.

Je schrijft het hele stuk vanuit Tanja en elke seconde van wat zij meemaakt, maken wij mee. Het mooie hieraan is dat wij betrokken raken en even gek worden van haar gedachten als zij zelf. We kunnen ons dus goed inleven.

Het nadeel is dat het, zoals gezegd, meer van hetzelfde wordt. Je kan misschien eens proberen scenes van buitenaf te vertellen, zonder dat we de hele riedel gedachten van Tanja voorgescholteld krijgen. Haar problemen kan je dan wel op een andere manier duidelijk maken. Een zucht zegt meer dan duizend worden.

Je stijl is goed en je hebt er gevoel voor. Experimenteer, doe vreemde dingen en leer.

Ik vond wat fouten:

"het verbaasd" - Het verbaast.

"God, ik haar mezelf" - Haat.

"ik ben de kauwgom op de stoep" - Geen fout, maar ik vond dit zo'n vreselijke mooie uitdrukking dat ik hem even eruit wilde halen.

"dat het verdiend." - Verdient.

"Hij betaald je, dus is je vader" - Dit rammelt. 'Hij betaalt je, dus is hij je vader' moet het zijn.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 06-10-2002, 13:54
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
De spelfouten heb ik weggehaald. Zowel op het forum als in de originele versie op mijn computer.
Het toevallige aan je commentaar is dat je datgene zegt wat ik mezelf afvraag als ik het aan het schrijven ben. Ik probeerde "legale" manieren te zoeken, om het verhaal iets sneller te laten lopen. De gedachten van Tanja werken daar goed bij, maar gepaard met die gedachtengang komen ook de negatieve gedachten. En zo blijf je aan de gang. Dat is dus een nadeel.
Ik ga vandaag wat experimenteren, met de personen die het kunnen vertellen. Meerdere perspectieven komen voor, dus waarom zou ik het niet eens uitproberen? Ik ga aan de slag.

Het herschreven deel is overigens niet erg veel gewijzigd, het is alleen korter gemaakt. Het deel vanuit de moeder dan. Anders zou het té negatief worden, daar ik er nog niet aan toe ben de moeder als een toch wel aardig persoon af te schilderen. Maar het weekendje naar zee is de ultieme gelegenheid. Wij gaan met de moeder mee en laten Tanja misschien alleen.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.

Laatst gewijzigd op 06-10-2002 om 16:28.
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 06-10-2002, 17:13
stroopwafel
Avatar van stroopwafel
stroopwafel is offline
Citaat:
LUH-3417 schreef:


"ik ben de kauwgom op de stoep" - Geen fout, maar ik vond dit zo'n vreselijke mooie uitdrukking dat ik hem even eruit wilde halen.


LUH-3417
ik vroeg me af waar dat staat, want ik kan me niet herinneren het gelezen te hebben..


ik heb het hele verhaal in 1x gelezen

goed (be/ge)schreven!
idd wordt het negatieve zelfbeeld van tanja een beetje ' uitgekauwd(=niet het persieze woord waar ik naar zocht maar het komt in de richting)
__________________
de havenmeester is ook niet perfect, maar zolang de worst vliegt, heerst de bloemkool de wereld..
Met citaat reageren
Oud 06-10-2002, 19:03
Verwijderd
Volgens mij is hij er uit gehaald door Scimmia.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 06-10-2002, 19:57
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Ik heb hem er inderdaad uitgehaald, maar ik kan het nog wel ven posten; aanschouw:
'Nee! Ik wil niet meer terug! Pappa is weg en niets wordt meer hetzelfde! Al zeg ik de meest vreselijke dingen, alles blijft zo!!! Ik haat jullie, jullie allemaal!!! Vermoord me maar meteen, maar zit niet zo tegen me te plotten! Iedereen, iedereen is tegen me! Ik wil dit niet! Ik ben dit hele leven niet waard, ik ben een verspilling, ik ben de kaugom op de stoep, een stom, lelijk en slecht! Het slechte dringt door, stop het!!!!'
Dit omdat ik het zelf geen geweldige zin vond, maar ik zocht naar een vergelijking met iets dat zo ondergewaardeerd door de samenleving was, waarmee Tanja zichzelf kon vergelijken. Kauwgom op de stoep kwam op in mijn gedachten.

Als jullie een betere vergelijking weten, post het.


Ondertussen ben ik dapper aan het schrijven geslagen. Het eerst volgende of het daar opvolgende deel, zal vanuit een ander perspectief zijn.
Ik ben veel aan het experimenteren met verhaaltjes
Het bevalt me. Dit verhaal is leuk om te schrijven.













Goedemorgen. Welkom wrede wereld, welkom kou die mij elke dag teistert. Hoe gaat het met u? Heeft u goed geslapen? Fijn. Ik niet, door u. En door de pijn. Die stok haat ik het meeste. Waarom hebben wij dan nog steeds een kachel, waar we een pook voor nodig hebben? Dat doet pijn. Maar goed Tanja, je doet er niks aan.
Inderdaad. Ik ben nu een beetje vrolijk. De depressiviteit laat me koud, het leven is nutteloos, maar ik heb meer te doen dan over de nutteloosheid des levens te klagen. Ik stap mijn bed uit, kleed me dik aan en begin de rest van het dagboek te schrijven. Ik zie de boel zonnig in, omdat het leven geen zin heeft.

Dag dagboek. Gisteren was ik te moe om te schrijven en te zwak om de moeheid te negeren. Het is vandaag vrijdag. Gisteren ben ik niet naar school gegaan en ben ik thuis gebleven. Moeder bleef ook thuis. Ze maakt zich zorgen om me. Mijn moeder ging huilend weg. Ik weet dat ze om mij huilt. Vijf minuten later kwam moeder binnen rennen. Ze zei me niet kwijt te willen en van me te houden. Henk huilde niet. Hij was ook droevig. Ze geven om me, lijkt het.
Ik deed gemeen tegen moeder en zei haar weg te gaan. Dat deed ze niet, ze bleef. Ze heeft soep voor me gemaakt. Ze wilde het me voeren. Toen ik het niet wilde eten, werd ze kwaad. Ze begon met in mijn gezicht te slaan, tot ze huilend ophield. Ze ging bij me op bed liggen en begon tegen me te praten. Ze wil me helpen, maar weet niet hoe. Ze zegt dat ik slecht bezig ben en weer moet eten. Ik ben niet dik, aldus mam.
Ik begon te huilen.
Moeder en ik hebben zo lang gelegen. Geen aanraking, alleen onbegrip. Twee vrouwen in nood, twee huilende vrouwen. Ik hield niet op met huilen, alsof alles te zwaar was. Moeder dacht dat ik begreep dat het niet langer zo kon. Maar ik geloof haar nog niet. Het begint allemaal te wazig te worden, ik heb geen honger meer en ik heb de pijn als vriend geaccepteerd.
We hebben lang gepraat. Moeder is door mij overtuigd dat ik het weekend alleen kan zijn. Ze hebben het uitstapje met een dag uitgesteld, Henk en moeder zullen hierom volgende week vrijdag pas terug zijn. Het is trouwens Sinterklaas! Vanavond gaan we met z’n drieën uit eten. Gezellig, aldus pap. Ik heb alle weerstand opgegeven hem Henk te noemen, het geeft me alleen maar problemen. En pijn. Ik ben een watje tegen pijn. Dus hij is pap. Pappa als hij het wil. Ik volg die bevelen zonder tegensputteren op. Kijk, dat gaat goed. Moeder is het daarover eens met pap. Ze vinden dat ik op dat gebied vorderingen maak, ik luister al beter.
Ik stop nu, ik ga vandaag naar school en ik wil niet te laat komen. Pap heeft me gisteren ook meerdere malen bezocht. Dat was niet prettig. Hij voelt zich niet schuldig, maar is boos op me en geeft mij, geheel terecht, de schuld van mijn lichamelijke conditie. Hij kwam ook bij me liggen. Dat was, in tegenstelling tot bij moeder, niet prettig. Hij wilde lichamelijk contact en de slechte dingen. Hij maakt me ook slecht. Ik geloof dat ik hem gisteren veel pappa heb genoemd. Hij wil dat. En omdat ik dat deed, deed hij me minder pijn. Toch doet het zeer. Het was niet fijn. Zoals gewoonlijk.
Ik stop nu, ik moet naar de keuken. Helpen en misschien gaat hij me dwingen te eten. Dat deed hij gisteren ook. Dat heb ik nog niet verteld, laat ik dat nog even snel doen. Ik lag in bed en hij kwam de kamer binnen, met een theeblad vol voedsel, zoals brood, yoghurt, de soep die moeder voor de maakte en hete chocolademelk. Ik deed de deken over mijn hoofd en deed mijn ogen dicht. Hij had de deur dicht gedaan. Moeder was boodschappen doen. Ze zei binnen anderhalfuur terug te zijn. Ik wachtte. Hij trok de deken van me af.
Ik draaide me om en keek hem aan. Ik keek droevig, het liet hem koud. Mijn tranen deden hem niks. Hij zette het dienblad op het nachtkastje en pakte me vast. Hij klemde me vast tussen zijn armen en benen. Onze gezichten raakten elkaar. Hij begon weer slecht te doen. Hij begon weer vies te doen. Ik kon er niks aan doen, maar ik ging weer huilen. Hij wilde me troosten, maar ik zag de onmacht in zijn ogen. Zonder enige emotie op zijn gezicht begon hij het eten in mijn mond te stoppen. Eerst de soep. Lepel voor lepel. Hij kneep mijn neus dicht, zodat ik het moest slikken. Ik walgde. De soep was altijd lekker, maar ik proef het niet meer. Mijn tranen raakten een gevoelige snaar. Hij begon mijn hoofd te aaien en me te kussen. Hij wilde me troosten. Toen ik ophield met huilen, in een poging hem op te laten houden, stopte hij me te voeren. Ik had een soepkom tomatensoep en een boterham op. Hij was blij en knuffelde me. Dat uur deed hij twee keer slechte dingen met me. Ik ga nu naar de keuken.


‘Morgen meis.’
‘Goedemorgen pappa.’
‘Goed geslapen schat?’
‘Ja moeder.’
‘We gaan vanavond na het eten naar zee. Je weet zeker dat je alleen wilt blijven?’
‘Ja, ik weet het zeker.’
‘Hier is je lunchpakket voor vandaag Tanja. We gaan zo. Ik ga mijn spullen pakken. Pappa blijft hier zitten om te zien dat je je ontbijt eet.’
‘Best. Bedankt. Ik moet zo naar school, dus dan zeg ik nu alvast gedag. Dag... mam.’
‘Doei. En eet, of je krijgt problemen.’

‘Tanja, schat, kom eens lekker bij je pappa zitten.’
Ik schuif mijn stoel naar hem toe. Hij trekt me op schoot.
‘Je moet voorzichtig zijn en eten. Anders wordt je ziek en ga je dood. Dan krijgen wij problemen, dus als we erachter komen dat je ziek bent, of niet gegeten hebt, zal er wat voor je zwaaien.’
‘Ja pappa.’
Hij begint me te strelen en stopt eten in mijn mond. Ik slik het door, met de gedachte dat ik het zo weer uit zal kotsen. Na de innige zoen die hij me geeft, veeg ik mijn mond af en loop naar de wc. Binnen vijf minuten is het in de wc, in plaats van mijn buik.
Ik ren naar school.
School was vervelend en saai, hoewel de Duits les erg leuk was. Ik zat achter Joseph en hij keek me aan en vroeg hoe het met me ging. Hij besteedde alweer aandacht aan me.
En aan het einde van de les moest ik naar de psych. Ik had het dagboekfragment al ingeleverd en Ben had het al gelezen.
‘Tanja, wat bedoel je met “slechte dingen”?’
‘Niks.’
‘Wat bedoel je ermee, wat zijn deze “slechte dingen”?
‘Het zijn de slechte, verboden, vieze dingen.’
‘Zoals? Zit hij aan je?’
‘Nee.’
‘Je schrijft van wel.’
‘Oh.’
‘Zit hij dus aan je? Wat deed hij gisteren?’
‘Hij gaf me eten.’
‘Vond je dat fijn?’
‘Nee.’
‘Waarom vond je dat niet fijn?’
‘Ik hou niet van eten.’
‘Van welk eten hou je niet?’
‘Van al het eten. Eten is slecht. Het is vergif.’
‘Waarom zeg je dat nu? Eten is niet slecht, het is gezond.’
‘Vanavond ga ik uit eten.’
‘Wat leuk.’
‘Nee.’
‘Je zei dat Henk je eten gaf. Waarom deed hij dat dan, als je niet wilde eten?’
‘Omdat ik anders dood ga. Pappa wil niet dat ik dood ga. Moeder heeft gisteren gehuild. Dat was niet leuk. Ze huilde om mij, ik wist het. Ze huilde omdat ik zo...
Het is allemaal mijn schuld. ’
‘Tanja, dat moet je niet zeggen. Wat is jouw schuld en waarom huilde je moeder?’
‘Omdat ik niet gezond ben.’
‘Daar moet ik het inderdaad met je over hebben. Tanja, wat weet je van de ziekte Anorexia af?’
‘Ally McBeal heeft het uitgevonden. Het is een ziekte die meisjes doodt.’
‘Eum, dat is niet precies waar. Anorexia is een eetstoornis die bij voornamelijk meisjes in de pubertijd optreedt. Meisjes hebben een vertekend zelfbeeld, dat houdt in dat ze zichzelf te dik vinden terwijl ze dat niet zijn. Ze verhongeren zichzelf, met als gevolg dat de organen, zoals de darmen, slokdarm, tanden en dergelijke kapot gaan. Hun haren vallen uit, de nagels worden minder sterk, kortom: het is geen pretje om dat te hebben.’
‘Ben, zelfs pappa verteld leuke verhaaltjes voor het slapen gaan.’
‘Tanja, ik maak geen grapjes en vertel geen verhaaltje. Dit is ernstig. Je hebt Anorexia Nervosa.’
‘Niet waar! Je liegt! Ik ben hardstikke gezond.’
‘Tanja, kalmeer. Je weegt veertig kilo, terwijl je 1 meter 72 bent. Je hoort minstens drieënvijftig kilo te wegen. Je weigert te eten en je eet ook niet. Als ik je nu ga wegen, weet ik zeker dat je nog minder dan veertig kilo weegt.’
‘Ik ben niet ziek. Ik ga niet dood.’
‘Als je zo doorgaat wel. Luister naar me, je bent een lieve, verstandige meid. Je hebt dit niet nodig, je hoeft niet af te vallen. Je bent niet dik. Je bent mager. Je moet eten.’
‘En je zit onder de blauwe plekken. Ga je nog vertellen waardoor dat komt?’
Ik zie mijn zelfgebouwde, dikwijls gekoesterde muren voor mijn ogen afbrokkelen. Mijn dekmantel is weg. Het is voorbij. Vanaf dit punt zal het bekend worden. Joseph zal me gaan haten, pappa en moeder zullen me vervloeken en pijn doen. En pappa... Mijn eigen pappa... Hij zal teleurgesteld zijn. Maar ik heb niet gelogen, pappa.
‘Alles spijt me. Ik veroorzaak verdriet. Meneer, mag ik nu gaan? Ik voel me slecht. Ik wil hier niet meer zijn. Ik wil weg. Ik ben bang. Niemand kan me helpen en ik die iedereen pijn en verdriet. Mag ik alstublieft gaan?’
‘Tanja, zo makkelijk gaat dit niet. Wat wil je gaan doen, waar wil je naartoe?’
‘Ik wil weg.’
‘Waarnaar toe, Tanja? Thuis krijg je problemen en hier kan je rustig blijven. Niemand doet je kwaad, je hoeft niet bang te zijn.’
‘(...)’
‘Tanja? Wat is er? Je zal heus niet sterven door Anorexia Nervosa. Je kan ertegen vechten.’
‘(...) Dat... dat is het niet. Ik heb... Ik ben... Henk zal kwaad zijn... Hij zal... En moeder...’
‘Hier, een zakdoek. Droog je tranen en snuit je neus. Wat is er dat zo eng is? Je ouders zullen gechoqueert zijn, ik weet zeker dat ze van je houden en je zullen steunen in de moeilijke tijd die zal komen.’
‘Maar... Maar... Maar ze mogen het niet weten.’
‘Je bent het aan hen verplicht te vertellen. Het is je morele plicht als dochter.’
‘Jij mag het ze toch niet vertellen? Door die zwijgplicht?’
‘Dat is waar. Ik mag het hen niet vertellen zonder jouw toestemming. Maar ik kan je wel adviseren het ze te vertellen en ik kan je helpen bij het vertellen. Laat me je helpen, Tanja.’
‘Nee. Ik heb je hulp niet nodig, dit is belachelijk. Ik heb helemaal geen Anorexia Nervosa. Ik ben perfect in orde. Volgens mij heb jij hier de hulp nodig.’
‘Tanja ga zitten en luister naar me. Je gaat hier nog helemaal niet weg, je hebt een probleem. Je hongert jezelf dood. Je bent fout bezig. Jíj hebt een probleem. Ik kan je helpen, maar dat moet je eerst willen. Anders kom je in een ziekenhuis, aan de sondevoeding terecht. Als je me werkelijk niet gelooft, kan je naar je huisarts gaan. Hij zal je dezelfde diagnose geven. Bel hem maar, je kan deze telefoon gebruiken.’
‘NEE! Ik wil gewoon dat iedereen me met rust laat! Ga toch weg, laat me met rust!’

Ik ren zijn kantoor uit en ga naar het bos. Ik loop rustig over de bospaden. Ik weet waar ik naartoe ga, naar een plekje in het bos dat niemand anders kent, waar niemand behalve ik kom. Het is dé plek waar ik al mijn gedachten kan ordenen. Daar ben ik alleen. De rust van stilte daalt neer op mijn schouders en ik ontspan.
Ik vergeet de tijd hier altijd. Het is zo vredig, zo rustig. Zalig gewoon. Na zo’n twee uur van gedachten ordenen, denken over de woorden van Ben en proberen genieten zonder op een kneuzing, kras of blauwe plek te gaan zitten, begonnen wat struiken te ritselen. Ik kijk op en ineens staat Joseph voor me! Hij kijkt me net zo verbaast aan als ik hem.
‘Wat doe jíj hier?’
‘Ook hoi. Ik kom hier altijd als ik het gewone leven even zat ben. En wat is jouw excuus, het is pas twee uur. We hebben op vrijdag altijd tot het achtste uur les en dat is pas over twee uur.’
‘Ik wilde...vluchten... Voor alles. Ik heb mijn dag vandaag niet.’
‘Mag ik erbij komen zitten?’
‘Oh jah, natuurlijk.’
Ik schuif wat op en Joseph komt naast me zitten op de boomstam. Hij zit dicht naast me. Zijn hand raakt me bijna aan.
‘Hoe gaat ‘ie met je?’
‘Het kon beter. Met jou?’
‘Klote. Jij wat drinken?’
‘Mmm. Wat is het?’
‘Drinken. Hier, neem maar. Het is lekker. Je wordt er lekker warm van, je ziet zo bleek.’
Hij knipoogde! En hij lacht naar me! Daar wil ik wel mee drinken. Hij is te vertrouwen, toch?
‘Wow! Wat is het? Het smaakt... raar.’
‘Eigen brouwsel, veertig procent. Wodka.’
‘Je kan je eigen wodka maken? Wie heeft je dat geleerd?’
‘Mijn opa. Hij is Rus. Niet zoveel drinken, je proeft de alcohol niet, maar het is er wel. Het smaakje maakt het voor onbekenden verraderlijk.’
‘Oh. Hier, alsjeblieft.’
‘Dank je. Je zit te rillen. Hier, mijn jas.
Heej, niet schrikken! Ik doe gewoon mijn jas om je schouders, omdat je rilt van de kou. Er gebeurd niks engs. Ik doe je niks.’
‘Oh.’
Ja, dat is handig. Schrik maar, je schrikt hem zo af! En zeg toch eens iets. Iets leuks, iets wat zijn aandacht grijpt.
‘Waarom zijn jullie naar Nederland gekomen?’ Jep, goede vraag. Alsof niet iedereen dat aan hem vraagt.
‘Mijn moeder is ziek geworden en in Nederland was betere geneeskunde. Op de toendra zijn niet veel goede dokters.’
‘Oh. Gaat het nu goed met haar?’
‘Ja. Ze is helemaal beter. Ik ben net bij maatschappijleer weer uit de klas gezet. De decaan werd weer boos, ze heeft gewoon een hekel aan me.’
‘Oh. Slaag je wel voor het vak?’
‘Ja, dat wel. Het is een simpel vak, het moet lukken. En waar vlucht jij voor? Ik kan me niet voorstellen dat jij de les uitgezet wordt. Je bent geen modelleerlinge, maar ook geen branieschopper.’
‘Och... Het is niks.’
‘Ik heb het jou ook verteld. Maar als je het niet wil zeggen, moet je het niet doen. Laten we het ergens anders over hebben. Ga jij vandaag nog wat doen, nu het Sinterklaas is?’
‘Da’s fijn. Henk neemt mij en mijn moeder mee uit eten. Daarna gaan ze op vakantie.’
‘Henk? Je vader?’
‘Uhuh. Vriend van mijn moeder. Hij’s de kostwinnaar. We wonen bij hem in.’
‘Oh. Zijn je ouders gescheiden?’
‘Nee. Pappa is weggegaan. Zonder te scheiden, zonder gedag te zeggen.’
‘Tsjee. Da’s klote. Dat spijt me voor je. Waarom willen ze je niet mee, zo’n lief meisje wil je altijd toch mee?’
‘Henk wil wel dat ik meega. Moeder eigenlijk ook. Maar ik niet.’
‘Waarom niet?’
‘Henk is gewoon een... klootzak. En moeder is gewoon bezorgd om me, anders wilde ze me niet mee.’
‘Mag ik mijn arm om je heen slaan? Het klinkt zo klote. Niks wat ik ken.’
‘Huh? Eum... nou, oké. Hoe gaat het bij jou thuis dan?’
‘Thuis hebben mijn moeder en vader een goede band met elkaar, maak ik af en toe ruzie met mijn broertje van twaalf, over wie de afwas moet doen en wie de hond uit moet laten.
Maar waarom is je moeder dan bezorgd, wat is er met je?’
‘Och, ik ben niet zo... Nou, ik ben niet echt... Eum... Je weet dat ik laatst flauwviel? Dat komt omdat ik misschien een beetje een kleine vervelende onbelangrijke ziekte heb. Niks bijzonders hoor.’
‘Oh. Wat dan, als ik vragen mag?’
‘Niks enstigs hoor. Het is alleen een beetje lastig, qua gezondheid. Het geeft zo z’n beperkingen.’
‘Wat klote. Wordt je wel weer beter?’
‘De arts zegt dat dat aan mezelf ligt. Mag ik nog wat drinken, ik heb dorst.’
‘Tuurlijk. Hier.’
Ik neem een paar flinke slokken uit de fles en ga dichter tegen Joseph aanzitten. Hij is warm. En iets in me zegt dat ik hem kan vertrouwen. Zou ik het? Nou, misschien. Ja, ik zeg het. Hij zal me niks doen, toch?
‘Ik was de laatste paar dagen bij de schoolarts, daarom miste ik wat lessen. Hij heeft die ene ziekte vastgesteld. Ik heb... Nee, laat ook maar zitten. Het is niet interessant.’
‘Zeg maar, ik zeg niks door hoor.’ Hij doet zijn andere arm ook om me heen. Ik voel me een beetje licht in mijn hoofd, maar Joseph is zo vriendelijk. Ik vertrouw hem.
‘Anorexia Nervosa.”
Stilte.
‘Het is niks. Het is laat, ik moet weer gaan.’
‘Het is pas half drie. Blijf alsjeblieft nog even, het was gezellig. Sorry dat ik niks terug zei, ik dacht erover na. Meid, dat spijt me voor je! Wat kan je eraan doen, is het te genezen?’
‘Dat wel.’
‘Heb je nu dan niks gegeten? Dan heb je genoeg gedronken. Anders wordt je ladderzat. Alcohol gaat niet goed samen met een lege maag.’
We hebben tot vier uur gezellig samen zitten praten. Daarna liepen we het bos uit. Hij stelde me allerlei vragen, van waarom, waardoor en dergelijke. Ik vond het niet eens erg, ik voelde me gewoon op mijn gemak. Hij is geweldig.

Eenmaal thuisgekomen, ben ik in bad gegaan. Met de deur op slot. Ik zette de radio aan en deed mijn ogen dicht. Henk en moeder komen pas om half zeven thuis, dan gaan we naar het restaurant. Ik heb nog tijd.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.

Laatst gewijzigd op 06-10-2002 om 23:36.
Met citaat reageren
Oud 06-10-2002, 21:46
Verwijderd
Citaat:
scimmia schreef:
Dank je
Ik dacht dat niemand behalve LUH-3417 en Vampyyy het lazen.
ik lees het ook

alleen ik weet nooit wat zinnigs te zeggen, als alleen maar mooi, goed geschreven enzo... Dus zeg ik maar gewoon niks
En als ik dan nu toch bezig ben...
mooi verhaal , goed geschreven, leest makkelijk

zie je... hetzelfde als wat ik bij andere verhalen zeg...
Met citaat reageren
Oud 06-10-2002, 22:49
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
't Blijft fijn om te horen dat verhalen gelezen worden
Schrijvers zijn, zoals LUH-3417 al zei, 's werelds grootste sadisten, maar ook moet hun ego gestreeld worden
Als ik hoor dat veel mensen het lezen, ben ik eerder geneigd vervolgen te posten
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Oud 06-10-2002, 23:20
Verwijderd
Howdy,

Omdat ik over je stijl weinig nieuws of zinnigs kan zeggen, beperk ik me tot wat andere zaken.

Heeft Tanja nu we of geen last van pijn? Eerst zegt zij, met gevoel voor dramatiek, de pijn geaccepteerd te hebben als vriend, maar later is zij er weer bang voor. Ze is een beetje in de war, is het niet?

Weet je zeker dat je anorexia nervosa bedoeld? Gezien het uitbraken van voedsel dat Tanja telkens doet, lijkt het me eerder dat ze Boulimia heeft.

Ik vond trouwens Ben een beetje een zeikerd worden. Hij vraagt te veel, te vaak en te lang doordrammend. Ik kan het goed begrijpen dat Tanja wegrent.

Het einde van het verhaal lijkt meer een dagboekfragment te zijn. Was dat je bedoeling?

Ik heb wat fouten gevonden:

"Je weigert te eten en je eet ook niet." - Wat een vreemde zin is dit.

"...en ik die iedereen pijn en verdriet." - 'Ik doe iedereen pijn en verdriet', of 'ik, die iedereen pijn en verdriet doet'.

"Je ouders zullen gechoqueert zijn,..." - Gechoqueerd.

"Je bent het aan ze verplicht het ze te vertellen." - Eén keer 'ze' wegstrepen.

"...het is pas 14 uur." - Veertien? Zit hij in het leger?

"...je rilt van de kouw." - Kou.

"In de toendra zijn niet veel goede dokters." - Op de toendra.

"Maar als je het niet il zeggen,..." - Wil.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 07-10-2002, 00:02
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Onze lieve schat Tanja heeft twee soorten pijn.
We hebben de dagelijkse, door de hersenkronkels van anorexia draagbaar gemaakte pijn (pijn in gewrichten, spierpijn e.d.)
En we hebben de pijn van de wrede dingen die Henk en haar moeder met haar doen. De pijn van de slagen, schoppen en dergelijke.

Ik ben er voor honderd procent zeker van dat ze Anorexia Nervosa heeft. Anorexia is namelijk niet alleen het niet tot weinig eten, maar ook het kleinste beetje eten, drinken of zoiets dergelijks uitbraken. Zelfs water.
En je hebt verschillende varianten in Anorexia Nervosa, je kan het hebben in de variant dat je extreem veel sport, daarbij flauwvalt en weer opstaat, in combinatie met weinig tot niet eten.
Ook hebben wij de variant met weinig tot niet eten én het braken van de kleine hoeveelheden voedsel en/of vloeistof die de persoon wel eet of drinkt.
Een andere variant is diegene met laxeerpillen, in combinatie met het weinig tot niet eten.
De allerergste boosdoener onder de Anorexia Nervosa is een combinatie van de bovengenoemde varianten. Dit geneest het moeilijkste.

Ik vind Ben een klootzak. Maar hij gaat sympathiek uit de hoek komen en Tanja helpen.

Het lijkt inderdaad op een dagboekfragment, dit is omdat ik niet beter wist hoe ik in de eigenlijke stijl kon blijven én stukjes over kon slaan.
Heb jij enig idee?
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 07-10-2002, 00:10
utopian me
utopian me is offline
Citaat:
scimmia schreef:
Als ik hoor dat veel mensen het lezen, ben ik eerder geneigd vervolgen te posten
in dat geval, ik lees het ook
alleen net als vleermuissie weet ik nooit echt iets nuttigs op de verhalen te schrijven... ik vind het hoe verder ik ben bij dit verhaal hoe makkelijker leest. wel een aantal slordigheidsfoutjes (die luh er al uithaalde) maar die zou jij vast ook wel ontdekken wanneer je het nog een keer leest. schrijf door!
__________________
Dus daar liep ik als in een sprookje, toen ik een man met konijn tegenkwam. Het konijn liep weg. 'Ach, dat doet ie wel vaker' zei de man.
Met citaat reageren
Oud 07-10-2002, 11:44
Verwijderd
Stukken overslaan is niet moeilijk. Je moet gewoon stukken overslaan.

Ook al zitten we als lezer constant in het hoofd van Tanja, dat betekent nog niet dat we haar even alleen kunnen laten. Je kan bijvoorbeeld een hele middag overslaan met de zin 'Pas 's avonds werd Tanja weer overvallen door de walging.' of iets dergelijks. We stappen dan even uit het hoofd van Tanja, maar dat is niet erg. Verandering van spijs doet eten.

Trouwens; heeft Sterre Tanja beïnvloed?

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 07-10-2002, 13:56
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Citaat:
utopian me schreef:


in dat geval, ik lees het ook
alleen net als vleermuissie weet ik nooit echt iets nuttigs op de verhalen te schrijven... ik vind het hoe verder ik ben bij dit verhaal hoe makkelijker leest. wel een aantal slordigheidsfoutjes (die luh er al uithaalde) maar die zou jij vast ook wel ontdekken wanneer je het nog een keer leest. schrijf door!
Fijn om te horen
Die slordigheidsfoutjes zullen er waarschijnlijk nog in blijven zitten. Ik ben misschien gewend dat jullie ze eruit halen en daarom verbreek ik mijn heilige regel dat verhalen eerst een dagje moeten "rusten", om vervolgens de fouten eruit te halen en er nogmaals over na te denken.
Nu schrijf ik een stuk, sla ik het op en later maak er een deeleinde bij. Als het dan af is, post ik het.
Het is misschien wel verstandiger de stukken eerst door te lezen, eer ik het post. Dat ga ik in het vervolg weer doen. Dat leest ook makkelijker, als er weinig fouten inzitten. [/quote]

Citaat:
LUH-3417 schreef:
Stukken overslaan is niet moeilijk. Je moet gewoon stukken overslaan.

Ook al zitten we als lezer constant in het hoofd van Tanja, dat betekent nog niet dat we haar even alleen kunnen laten. Je kan bijvoorbeeld een hele middag overslaan met de zin 'Pas 's avonds werd Tanja weer overvallen door de walging.' of iets dergelijks. We stappen dan even uit het hoofd van Tanja, maar dat is niet erg. Verandering van spijs doet eten.

Trouwens; heeft Sterre Tanja beïnvloed?

LUH-3417
Ik ga het laatste stuk herschrijven. Een vriendin van me, hier bekend als Vampyyy, vond het laatste stuk afwisselend en verfrissend. Ik vond het nog te "lullig" om Tanja grote stukken over te laten slaan, maar nu ga ik het ook proberen.

Of Sterre Tanja heeft beïnvloed weet ik niet. Het is grotendeels verzonnen, maar de dingen uit mijn dagelijkse leventje hebben er natuurlijk ook invloed op, daar ik de sadist ben die Tanja deze dingen laat beleven.
Hoewel, als ik erover nadenk, heeft Sterre dat helemaal niet gedaan. Sterre heeft het ook over walging, maar op een andere manier. Sartre heeft me beïnvloed. Zijn boek, Walging, heeft invloed op mij gehad endus op Tanja.
Als Tanja het over het vernietigen van "het slechte" heeft, bedoeld ze eigenlijk Henk én haar "vet".
Zelfs nu ze minder dan 40 kilo weegt, vind ze zichzelf nog dik. Ze is niet goed bezig. Hopelijk kan ik over mijn hart strijken en haar genezen.
Maar medelijden past niet bij mij. Ik zie het somber in voor Tanja.
Maar wacht eens even, door dit te posten, weten jullie meer! Dat hoort niet, ik verpest het element van verrassing. Nou ja. Dan maar verder schrijven, dan is het "minder erg" .
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Oud 07-10-2002, 19:31
Sterre Nina
Sterre Nina is offline
hoiiii,

even misschien een hele domme vraag hoor, maar ik snap even niet wie Sterre is in het verhaal. Ik lees reacties waarin staat dat Sterre Tanja's leven beinvloedt.

Maar wie is Sterre dan?????? Het zal waarschijnlijk wel aan mij liggen. Maar toch heeeeeeeeeeeeel graag even antwoord
Ben al weer benieuwd naar volgend deel!
__________________
X-cuse me?? Fuck off, cause three is a crowd, honey!
Met citaat reageren
Oud 07-10-2002, 20:04
stroopwafel
Avatar van stroopwafel
stroopwafel is offline
Citaat:
Sterre Nina schreef:
hoiiii,

even misschien een hele domme vraag hoor, maar ik snap even niet wie Sterre is in het verhaal. Ik lees reacties waarin staat dat Sterre Tanja's leven beinvloedt.

Maar wie is Sterre dan?????? Het zal waarschijnlijk wel aan mij liggen. Maar toch heeeeeeeeeeeeel graag even antwoord
Ben al weer benieuwd naar volgend deel!
iemand uit een ander verhaal (als ik me niet vergis )
__________________
de havenmeester is ook niet perfect, maar zolang de worst vliegt, heerst de bloemkool de wereld..
Met citaat reageren
Oud 07-10-2002, 20:37
Verwijderd
Sterre was iemand uit Renate Dorresteins Buitenstaanders die het ook telkens over de walging en het vreselijke enz. had.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 07-10-2002, 21:05
stroopwafel
Avatar van stroopwafel
stroopwafel is offline
Citaat:
LUH-3417 schreef:
Sterre was iemand uit Renate Dorresteins Buitenstaanders die het ook telkens over de walging en het vreselijke enz. had.

LUH-3417
wist ik wel
__________________
de havenmeester is ook niet perfect, maar zolang de worst vliegt, heerst de bloemkool de wereld..
Met citaat reageren
Oud 07-10-2002, 22:18
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
En her herschreven deel. Ik ben er tevreden over. Morgen meer.




Goedemorgen. Welkom wrede wereld, welkom kou die mij elke dag teistert. Hoe gaat het met u? Heeft u goed geslapen? Fijn. Ik niet, door u. En door de pijn. Die stok haat ik het meeste. Waarom hebben wij dan nog steeds een kachel, waar we een pook voor nodig hebben? Dat doet pijn. Maar goed Tanja, je doet er niks aan.
Inderdaad. Ik ben nu een beetje vrolijk. De depressiviteit laat me koud, het leven is nutteloos, maar ik heb meer te doen dan over de nutteloosheid des levens te klagen. Ik stap mijn bed uit, kleed me dik aan en begin de rest van het dagboek te schrijven. Ik zie de boel zonnig in, omdat het leven geen zin heeft.

Dag dagboek. Gisteren was ik te moe om te schrijven en te zwak om de moeheid te negeren. Het is vandaag vrijdag. Gisteren ben ik niet naar school gegaan en ben ik thuis gebleven. Moeder bleef ook thuis. Ze maakt zich zorgen om me. Mijn moeder ging huilend weg. Ik weet dat ze om mij huilt. Vijf minuten later kwam moeder binnen rennen. Ze zei me niet kwijt te willen en van me te houden. Henk huilde niet. Hij was ook droevig. Ze geven om me, lijkt het.
Ik deed gemeen tegen moeder en zei haar weg te gaan. Dat deed ze niet, ze bleef. Ze heeft soep voor me gemaakt. Ze wilde het me voeren. Toen ik het niet wilde eten, werd ze kwaad. Ze begon met in mijn gezicht te slaan, tot ze huilend ophield. Ze ging bij me op bed liggen en begon tegen me te praten. Ze wil me helpen, maar weet niet hoe. Ze zegt dat ik slecht bezig ben en weer moet eten. Ik ben niet dik, aldus mam.
Ik begon te huilen.
Moeder en ik hebben zo lang gelegen. Geen aanraking, alleen onbegrip. Twee vrouwen in nood, twee huilende vrouwen. Ik hield niet op met huilen, alsof alles te zwaar was. Moeder dacht dat ik begreep dat het niet langer zo kon. Maar ik geloof haar nog niet. Het begint allemaal te wazig te worden, ik heb geen honger meer en ik heb de pijn als vriend geaccepteerd.
We hebben lang gepraat. Moeder is door mij overtuigd dat ik het weekend alleen kan zijn. Ze hebben het uitstapje met een dag uitgesteld, Henk en moeder zullen hierom volgende week vrijdag pas terug zijn. Het is trouwens Sinterklaas! Vanavond gaan we met z’n drieën uit eten. Gezellig, aldus pap. Ik heb alle weerstand opgegeven hem Henk te noemen, het geeft me alleen maar problemen. En pijn. Ik ben een watje tegen pijn. Dus hij is pap. Pappa als hij het wil. Ik volg die bevelen zonder tegensputteren op. Kijk, dat gaat goed. Moeder is het daarover eens met pap. Ze vinden dat ik op dat gebied vorderingen maak, ik luister al beter.
Ik stop nu, ik ga vandaag naar school en ik wil niet te laat komen. Pap heeft me gisteren ook meerdere malen bezocht. Dat was niet prettig. Hij voelt zich niet schuldig, maar is boos op me en geeft mij, geheel terecht, de schuld van mijn lichamelijke conditie. Hij kwam ook bij me liggen. Dat was, in tegenstelling tot bij moeder, niet prettig. Hij wilde lichamelijk contact en de slechte dingen. Hij maakt me ook slecht. Ik geloof dat ik hem gisteren veel pappa heb genoemd. Hij wil dat. En omdat ik dat deed, deed hij me minder pijn. Toch doet het zeer. Het was niet fijn. Zoals gewoonlijk.
Ik stop nu, ik moet naar de keuken. Helpen en misschien gaat hij me dwingen te eten. Dat deed hij gisteren ook. Dat heb ik nog niet verteld, laat ik dat nog even snel doen. Ik lag in bed en hij kwam de kamer binnen, met een theeblad vol voedsel, zoals brood, yoghurt, de soep die moeder voor de maakte en hete chocolademelk. Ik deed de deken over mijn hoofd en deed mijn ogen dicht. Hij had de deur dicht gedaan. Moeder was boodschappen doen. Ze zei binnen anderhalfuur terug te zijn. Ik wachtte. Hij trok de deken van me af.
Ik draaide me om en keek hem aan. Ik keek droevig, het liet hem koud. Mijn tranen deden hem niks. Hij zette het dienblad op het nachtkastje en pakte me vast. Hij klemde me vast tussen zijn armen en benen. Onze gezichten raakten elkaar. Hij begon weer slecht te doen. Hij begon weer vies te doen. Ik kon er niks aan doen, maar ik ging weer huilen. Hij wilde me troosten, maar ik zag de onmacht in zijn ogen. Zonder enige emotie op zijn gezicht begon hij het eten in mijn mond te stoppen. Eerst de soep. Lepel voor lepel. Hij kneep mijn neus dicht, zodat ik het moest slikken. Ik walgde. De soep was altijd lekker, maar ik proef het niet meer. Mijn tranen raakten een gevoelige snaar. Hij begon mijn hoofd te aaien en me te kussen. Hij wilde me troosten. Toen ik ophield met huilen, in een poging hem op te laten houden, stopte hij me te voeren. Ik had een soepkom tomatensoep en een boterham op. Hij was blij en knuffelde me. Dat uur deed hij twee keer slechte dingen met me. Ik ga nu naar de keuken.



‘Morgen meis.’
‘Goedemorgen pappa.’ Sla me niet, ik doe braaf wat je zegt.
‘Goed geslapen schat?’ Heej, ze doet aardig! Hmm, ze is vast en zeker nog bezorgd om me. Wat is het toch een rotstreek van me, haar ongerust maken! Stomme ik!!!
‘Ja moeder.’
‘We gaan vanavond na het eten naar zee. Je weet zeker dat je alleen wilt blijven?’
‘Ja, ik weet het zeker.’ Met hen meegaan kan ik echt niet hebben, dan wordt het nog erger. Henk die slechte dingen met me doet, moeder die vervelend doet, zij allebei die me slaan, ik zal dan moeten eten... Nee Tanja, alleen thuis ben je beter af. Wees blij, ze gaan je met rust laten.
Wie weet zie je Joseph in het weekend wel. HAHA! Sarcasme, waarom zou hij me willen zien? Domme ik.
‘Hier is je lunchpakket voor vandaag, Tanja. We gaan zo. Ik ga mijn spullen pakken. Pappa blijft hier zitten om te zien dat je je ontbijt eet.’
‘Best. Bedankt. Ik moet zo naar school, dus dan zeg ik nu alvast gedag. Dag... mam.’ Om te zien dat ik eet? Als dat alles zou zijn, ben ik blij. Eten kan ik uitkotsen, pappa niet. Ja, pappa. Zelfs in mijn gedachten kunnen ze komen, dus pappa. Ik moet braaf zijn. Niet slecht zijn.
‘Doei. En eet, of je krijgt problemen.’ En anders niet?

‘Tanja, schat, kom eens lekker bij je pappa zitten.’
Oké dan, stoel naar hem toeschuiven. Ieuw, blijf van me af! Oh God, hij trekt me op schoot. Wat nu? Toch niet nu, moeder is in de andere kamer!
‘Je moet voorzichtig zijn en eten. Anders wordt je ziek en ga je dood. Dan krijgen wij problemen, dus als we erachter komen dat je ziek bent, of niet gegeten hebt, zal er wat voor je zwaaien.’
‘Ja pappa.’ Ik vraag het me alweer af: anders krijg ik geen problemen?
Pappa, hou op met me te strelen. Ik wil het niet... ik weet dt ik niks anders waard ben, maar alsjeblieft! Je doet me altijd pijn... God, nee!!! Geen eten! Gatverdamme, gatverdamme, gatverdamme!!! Haar dat gif uit mijn mond!!
Oké Tanja, doorslikken. Dadelijk kots je het weer uit. Inderdaad, dat kan. Ik proef gewoon niks, het heeft helemaal geen smaak. Maar wat hij nu doet...
‘Pappa, nee...’
‘Shhht meisje, stil maar.’
God, kunt U me nog meer verdoemen? Ik hou niet van zijn kussen. Kom op Tanja, dadelijk haalt hij zijn tong weer weg. Mijn God, blijf van me af! Wurm je weg, hup! En ren naar de wc. Je kan het halen. Doe het nu, hij heeft je minder goed vast.
Wc in, deur op slot. Binnen vijf minuten is het in de wc, in plaats van mijn buik.
Tas pakken en naar school rennen.

‘Hey Tan.’
‘Hoi Joseph. Saaie les he?’
‘Jah. Duits is niet mijn favoriete vak. Hoest met je?’
‘Goed, met jou?’
‘Jongelui, willen jullie even opletten?’ Grrr... Die stomkop verpest een gesprek! Oh jee, Joseph krijgt die fonkeling weer in zijn ogen... Wat is hij toch knap... wat zou hij gaan zeggen?
‘Herr, du kannst mir die Pukkel runterrutschen!’
‘Joseph, ga jij je maar melden!’
Jee! Dat had ik niet verwacht! Nu gaat de les weer saai worden... Tanja, schiet op meid! Zeg hem gedag!
‘Doei!’
‘Auf Wiedersehen, Schönheit.’ Zei hij dat net? Tegen mij? Wow! Hmm, hij kijkt vast en zeker niet goed... Hij ziet mijn lelijkheid niet... Hij ziet niet hoe stom ik ben. Binnenkort wel, het duurt nooit lang eer mensen weten dat ik nutteloos ben.

Nu naar de psych. School is vervelend en saai, hoewel de Duits les erg leuk is, met Joseph! Hij besteedde alweer aandacht aan me.

Hij heeft het dagboekfragment vast en zeker al gelezen. Verdomme. Shit. Wat nu? Eerlijk zijn, volgens mijn pappa.
‘Tanja, wat bedoel je met “slechte dingen”?’
‘Niks.’
‘Wat bedoel je ermee, wat zijn deze “slechte dingen”?
‘Het zijn de slechte, verboden, vieze dingen.’
‘Zoals? Zit hij aan je?’
‘Nee.’
‘Je schrijft van wel.’
‘Oh.’
‘Zit hij dus aan je? Wat deed hij gisteren?’
‘Hij gaf me eten.’
‘Vond je dat fijn?’
‘Nee.’
‘Waarom vond je dat niet fijn?’
‘Ik hou niet van eten.’
‘Van welk eten hou je niet?’
‘Van al het eten. Eten is slecht. Het is vergif.’
‘Waarom zeg je dat nu? Eten is niet slecht, het is gezond.’
‘Vanavond ga ik uit eten.’
‘Wat leuk.’
‘Nee.’
‘Je zei dat Henk je eten gaf. Waarom deed hij dat dan, als je niet wilde eten?’
‘Omdat ik anders dood ga. Pappa wil niet dat ik dood ga. Moeder heeft gisteren gehuild. Dat was niet leuk. Ze huilde om mij, ik wist het. Ze huilde omdat ik zo...
Het is allemaal mijn schuld. ’
‘Tanja, dat moet je niet zeggen. Wat is jouw schuld en waarom huilde je moeder?’
‘Omdat ik niet gezond ben.’
‘Daar moet ik het inderdaad met je over hebben. Tanja, wat weet je van de ziekte Anorexia af?’
‘Ally McBeal heeft het uitgevonden. Het is een ziekte die meisjes doodt.’
‘Eum, dat is niet precies waar. Anorexia is een eetstoornis die bij voornamelijk meisjes in de pubertijd optreedt. Meisjes hebben een vertekend zelfbeeld, dat houdt in dat ze zichzelf te dik vinden terwijl ze dat niet zijn. Ze verhongeren zichzelf, met als gevolg dat de organen, zoals de darmen, slokdarm, tanden en dergelijke kapot gaan. Hun haren vallen uit, de nagels worden minder sterk, kortom: het is geen pretje om dat te hebben.’
‘Ben, zelfs pappa verteld leuke verhaaltjes voor het slapen gaan.’
‘Tanja, ik maak geen grapjes en vertel geen verhaaltje. Dit is ernstig. Je hebt Anorexia Nervosa.’
‘Niet waar! Je liegt! Ik ben hardstikke gezond.’
‘Tanja, kalmeer. Je weegt veertig kilo, terwijl je 1 meter 72 bent. Je hoort minstens drieënvijftig kilo te wegen. Je weigert te eten. Als ik je nu ga wegen, weet ik zeker dat je nog minder dan veertig kilo weegt.’
‘Ik ben niet ziek. Ik ga niet dood.’
‘Als je zo doorgaat wel. Luister naar me, je bent een lieve, verstandige meid. Je hebt dit niet nodig, je hoeft niet af te vallen. Je bent niet dik. Je bent mager. Je moet eten.’
‘En je zit onder de blauwe plekken. Ga je nog vertellen waardoor dat komt?’
Ik zie mijn zelfgebouwde, dikwijls gekoesterde muren voor mijn ogen afbrokkelen. Mijn dekmantel is weg. Het is voorbij. Vanaf dit punt zal het bekend worden. Joseph zal me gaan haten, pappa en moeder zullen me vervloeken en pijn doen. En pappa... Mijn eigen pappa... Hij zal teleurgesteld zijn. Maar ik heb niet gelogen, pappa.
‘Alles spijt me. Ik veroorzaak verdriet. Meneer, mag ik nu gaan? Ik voel me slecht. Ik wil hier niet meer zijn. Ik wil weg. Ik ben bang. Niemand kan me helpen en ik doe iedereen pijn en verdriet. Mag ik alstublieft gaan?’
‘Tanja, zo makkelijk gaat dit niet. Wat wil je gaan doen, waar wil je naartoe?’
‘Ik wil weg.’
‘Waarnaar toe, Tanja? Thuis krijg je problemen en hier kan je rustig blijven. Niemand doet je kwaad, je hoeft niet bang te zijn.’
‘(...)’
‘Tanja? Wat is er? Je zal heus niet sterven door Anorexia Nervosa. Je kan ertegen vechten.’
‘(...) Dat... dat is het niet. Ik heb... Ik ben... Henk zal kwaad zijn... Hij zal... En moeder...’
‘Hier, een zakdoek. Droog je tranen en snuit je neus. Wat is er dat zo eng is? Je ouders zullen gechoqueerd zijn, ik weet zeker dat ze van je houden en je zullen steunen in de moeilijke tijd die zal komen.’
‘Maar... Maar... Maar ze mogen het niet weten.’
‘Je bent het aan hen verplicht te vertellen. Het is je morele plicht als dochter.’
‘Jij mag het ze toch niet vertellen? Door die zwijgplicht?’
‘Dat is waar. Ik mag het hen niet vertellen zonder jouw toestemming. Maar ik kan je wel adviseren het ze te vertellen en ik kan je helpen bij het vertellen. Laat me je helpen, Tanja.’
‘Nee. Ik heb je hulp niet nodig, dit is belachelijk. Ik heb helemaal geen Anorexia Nervosa. Ik ben perfect in orde. Volgens mij heb jij hier de hulp nodig.’
‘Tanja ga zitten en luister naar me. Je gaat hier nog helemaal niet weg, je hebt een probleem. Je hongert jezelf dood. Je bent fout bezig. Jíj hebt een probleem. Ik kan je helpen, maar dat moet je eerst willen. Anders kom je in een ziekenhuis, aan de sondevoeding terecht. Als je me werkelijk niet gelooft, kan je naar je huisarts gaan. Hij zal je dezelfde diagnose geven. Bel hem maar, je kan deze telefoon gebruiken.’
‘NEE! Ik wil gewoon dat iedereen me met rust laat! Ga toch weg, laat me met rust!’

Ren nu weg. Het is genoeg. Misschien heeft hij gelijk, maar ik heb geen probleem. Mensen met dyslexie zijn theoretisch gezien ook ziek en die leven ook normaal!
Kom op Tanja, ga maar naar het bos. Rustig lopen over de bospaden, niet te hard. Vermoei jezelf niet te erg.
Wees nu rustig, niemand kent deze plek. Het is ook een zalige plek, diep in het bos en dé plek waar ik al mijn gedachten kan ordenen. Ik ben alleen. De rust van stilte daalt neer op mijn schouders en ik ontspan.
Ik vergeet de tijd hier altijd, is dat slecht? Nee. Het is zo vredig, zo rustig. Zalig gewoon. Twee uur zit je hier al, twee uur van gedachten ordenen, denken over de woorden van Ben en proberen genieten zonder op een kneuzing, kras of blauwe plek te gaan zitten. Zalig. Dit moet ik vaker doen.
Oh God, de struiken te ritselden. Complot? Zitten ze achter me aan? Heeft iemand me gevonden? Straks is het pappa of moeder! En niemand kan me helpen! Wat nu? Kan ik nog vluchten?
Heej! Da’s Joseph! En hij kijkt me net zo verbaast aan als ik hem.
‘Wat doe jíj hier?’
‘Ook hoi. Ik kom hier altijd als ik het gewone leven even zat ben. En wat is jouw excuus, het is pas twee uur. We hebben op vrijdag altijd tot het achtste uur les en dat is pas over twee uur.’
‘Ik wilde...vluchten... Voor alles. Ik heb mijn dag vandaag niet.’
‘Mag ik erbij komen zitten?’
‘Oh jah, natuurlijk.’
Schuif op Tanja. Oké. Hij komt naast me zitten op de boomstam. Hij zit dicht naast me. Zijn hand raakt me bijna aan. Is dat goed?
‘Hoe gaat ‘ie met je?’
‘Het kon beter. Met jou?’
‘Klote. Jij wat drinken?’
‘Mmm. Wat is het?’
‘Drinken. Hier, neem maar. Het is lekker. Je wordt er lekker warm van, je ziet zo bleek.’
Hij knipoogde! En hij lacht naar me! Daar wil ik wel mee drinken. Hij is te vertrouwen, toch?
‘Wow! Wat is het? Het smaakt... raar.’
‘Eigen brouwsel, veertig procent. Wodka.’
‘Je kan je eigen wodka maken? Wie heeft je dat geleerd?’
‘Mijn opa. Hij is Rus. Niet zoveel drinken, je proeft de alcohol niet, maar het is er wel. Het smaakje maakt het voor onbekenden verraderlijk.’
‘Oh. Hier, alsjeblieft.’
‘Dank je. Je zit te rillen. Hier, mijn jas.
Heej, niet schrikken! Ik doe gewoon mijn jas om je schouders, omdat je rilt van de kou. Er gebeurd niks engs. Ik doe je niks.’
‘Oh.’
Ja, dat is handig. Schrik maar, je schrikt hem zo af! En zeg toch eens iets. Iets leuks, iets wat zijn aandacht grijpt.
‘Waarom zijn jullie naar Nederland gekomen?’ Jep, goede vraag. Alsof niet iedereen dat aan hem vraagt.
‘Mijn moeder is ziek geworden en in Nederland was betere geneeskunde. Op de toendra zijn niet veel goede dokters.’
‘Oh. Gaat het nu goed met haar?’
‘Ja. Ze is helemaal beter. Ik ben net bij maatschappijleer weer uit de klas gezet. De decaan werd weer boos, ze heeft gewoon een hekel aan me.’
‘Oh. Slaag je wel voor het vak?’
‘Ja, dat wel. Het is een simpel vak, het moet lukken. En waar vlucht jij voor? Ik kan me niet voorstellen dat jij de les uitgezet wordt. Je bent geen modelleerlinge, maar ook geen branieschopper.’
‘Och... Het is niks.’
‘Ik heb het jou ook verteld. Maar als je het niet wil zeggen, moet je het niet doen. Laten we het ergens anders over hebben. Ga jij vandaag nog wat doen, nu het Sinterklaas is?’
‘Da’s fijn. Henk neemt mij en mijn moeder mee uit eten. Daarna gaan ze op vakantie.’
‘Henk? Je vader?’
‘Uhuh. Vriend van mijn moeder. Hij’s de kostwinnaar. We wonen bij hem in.’
‘Oh. Zijn je ouders gescheiden?’
‘Nee. Pappa is weggegaan. Zonder te scheiden, zonder gedag te zeggen.’
‘Tsjee. Da’s klote. Dat spijt me voor je. Waarom willen ze je niet mee, zo’n lief meisje wil je altijd toch mee?’
‘Henk wil wel dat ik meega. Moeder eigenlijk ook. Maar ik niet.’
‘Waarom niet?’
‘Henk is gewoon een... klootzak. En moeder is gewoon bezorgd om me, anders wilde ze me niet mee.’
‘Mag ik mijn arm om je heen slaan? Het klinkt zo klote. Niks wat ik ken.’
‘Huh? Eum... nou, oké. Hoe gaat het bij jou thuis dan?’
‘Thuis hebben mijn moeder en vader een goede band met elkaar, maak ik af en toe ruzie met mijn broertje van twaalf, over wie de afwas moet doen en wie de hond uit moet laten.
Maar waarom is je moeder dan bezorgd, wat is er met je?’
‘Och, ik ben niet zo... Nou, ik ben niet echt... Eum... Je weet dat ik laatst flauwviel? Dat komt omdat ik misschien een beetje een kleine vervelende onbelangrijke ziekte heb. Niks bijzonders hoor.’
‘Oh. Wat dan, als ik vragen mag?’
‘Niks enstigs hoor. Het is alleen een beetje lastig, qua gezondheid. Het geeft zo z’n beperkingen.’
‘Wat klote. Wordt je wel weer beter?’
‘De arts zegt dat dat aan mezelf ligt. Mag ik nog wat drinken, ik heb dorst.’
‘Tuurlijk. Hier.’
Ik neem een paar flinke slokken uit de fles en ga dichter tegen Joseph aanzitten. Hij is warm. En iets in me zegt dat ik hem kan vertrouwen. Zou ik het? Nou, misschien. Ja, ik zeg het. Hij zal me niks doen, toch?
‘Ik was de laatste paar dagen bij de schoolarts, daarom miste ik wat lessen. Hij heeft die ene ziekte vastgesteld. Ik heb... Nee, laat ook maar zitten. Het is niet interessant.’
‘Zeg maar, ik zeg niks door hoor.’ Hij doet zijn andere arm ook om me heen. Ik voel me een beetje licht in mijn hoofd, maar Joseph is zo vriendelijk. Ik vertrouw hem.
‘Anorexia Nervosa.”
Stilte.
‘Het is niks. Het is laat, ik moet weer gaan.’
‘Het is pas half drie. Blijf alsjeblieft nog even, het was gezellig. Sorry dat ik niks terug zei, ik dacht erover na. Meid, dat spijt me voor je! Wat kan je eraan doen, is het te genezen?’
‘Dat wel.’
‘Heb je nu dan niks gegeten? Dan heb je genoeg gedronken. Anders wordt je ladderzat. Alcohol gaat niet goed samen met een lege maag.’
We hebben tot vier uur gezellig samen zitten praten, het was geweldig! Daarna lopen we samen het bos uit. Hij heeft zijn arm om me heen. Ik hou van hem, ik weet het zeker. Het is slecht, inderdaad. Het is dom, dat zeker. Het is onverstandig, onverantwoordelijk en nog eens stom, maar dat alles laat me koud. Hij is geweldig. Hij stelt me allerlei vragen, van waarom, waardoor en dergelijke. Ik vind het niet eens erg, ik voel me gewoon op mijn gemak. Hij is echt geweldig.

De tijd vliegt soms echt voorbij. Ik spreek mezelf tegen, ik weet het. Maar ja. Nu ben ik thuis. Het sprookje is weer voorbij. Pappa en moeder zijn nog niet thuis, dus ga lekker in bad, Tanja! Je kan de deur op slot doen. En zet de radio aan, voorbereiding op straks, in het restaurant!
Henk en moeder komen pas om half zeven thuis, dan gaan we naar het restaurant. Ik heb nog tijd.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.

Laatst gewijzigd op 07-10-2002 om 23:44.
Met citaat reageren
Oud 09-10-2002, 21:13
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Tadaa!









‘Middag Tanja! Hoest met je? Heb je gegeten?’
Daar gaan we. Moet ik het ze vertellen? Ik wil het niet zeggen. Ik ga het niet zeggen. Dan worden ze kwaad.
‘Het gaat goed. School was leuk. Zullen we gaan?’
‘Tanja, meid, negeer mijn vraag niet. Hoewel, weet je, het maakt me niet uit. Honger jezelf maar dood, het kan me niks meer schelen! Je luistert helemaal niet naar ons en bent ongehoorzaam! Je hebt helemaal niet gegeten, is het niet?!’
Heej, niet bulderen!
‘Ik heb wél gegeten, pappa.’ En met zo’n zwak stemmetje bereik je wat.
‘Wat ligt dan in de prullenbak? Dat is de lunch die je moeder voor je gemaakt heeft!’
‘Oh. Ik eum... Ik heb... Nou, ik heb op school al wat op.’
‘En wat dan?’
‘Russisch spul. Best lekker. Naar welk restaurant gaan wij nu? Ik heb er zin in, gezellig!’
Hehe, Russisch spul. Goed zo, Tanja! Niet gelogen en niet gegeten. Bravo.
‘Ja, laten we gaan. Je bedoelde het vast niet zo, he Tanja?’
Wat krijgen we nu, ik begon niet te brullen!
‘Nee, ik bedoelde het niet zo. Sorry pappa, het is mijn schuld. Ik was te brutaal.’
‘Dat is zo. Kom, we gaan.’
En blijf van mijn kont af! Dat zit een beetje op m’n kont te slaan, vriendelijkheid is anders, hoor!

‘En wat wil de jongedame hebben? We hebben heerlijke pannenkoeken met spek, appel en rozijnen.’
‘Mmm...’ Da’s vet.
‘Wat neem je, Tanja? Geef de meneer eens antwoord!’
‘Ik heb niet zo’n...’ Oké, dus wel. Pappa’s gezicht zegt genoeg. Ik heb honger.
‘De salade lijkt me wel lekker.’
‘En te drinken?’
‘Water graag.’
‘Komt eraan, mejuffrouw.’
‘Geen honger Tanja? Wát heb je dan al gegeten?’
‘Ik wilde alleen maar... Laat maar. Ik heb zin in de salade.’
‘Goed zo meisje. Tanja, luister naar me. Ik ben je moeder en weet het beter.’
‘Ze is groter en ouder, dus heeft gelijk. Luister naar haar.’
‘Oké.’
‘Tanja, zo gaat het niet langer. Je bent een slank, knap meisje. Je bent niet dik, je hoeft niet af te vallen. Je moet me geloven, dit gaat niet goed.’
‘Oké...’
‘Tanja, ik meen het serieus!’ Ahh! Ik schrik d’r van, praat ze eerst heel lief tegen me, gaat ze daarna op de tafel slaan! Mens, kalmeer!
‘Moeder, ik geef je gelijk. Ik zal gezonder worden.’ Ik gééf je gelijk, je hebt het niet. En vet is ongezond, dus ik zal gezonder worden.
‘Zal je dat echt gaan doen, Tanja? Beloof het me.’
‘Ik beloof het je, pappa.’
‘Goed zo, meisje.’
En nú glimlachen. Ja, dan geloven ze me. En dan is het nu tijd, zeg het maar Tanja.
‘Sorry, ik ben de laatste tijd niet goed bezig geweest. Jullie hebben gelijk, ik zal echt gezonder gaan doen.’ Ik zal helemaal niet meer eten en jullie niet lastig vallen. Ik heb geen probleem. Het is net als Dyslexie, je kan er mee leven. En dat ga ik doen. ‘Sorry pappa, moeder.’ Ik zal de pijn omarmen. Ik ben gelukkig met pijn. Ik negeer dat ik niet ongesteld wordt. Ik negeer dat ik geen vader heb, maar dat Markies de Sade zich mijn vader noemt. Ik negeer de pijn. Ik negeer de nachtelijke bezoekjes van pappa. Ik negeer het slechte. Ik negeer mezelf. Haat is van toepassing. Ik hoor hier net te zijn.
‘Het is al goed, meisje. Je hoeft niet te huilen.’
‘Sorry...’
Droog je tranen. Je trekt aandacht. De rest van de avond moet je braaf zijn. En goed zijn. Wees goed, wees braaf. Je kan het wel.
Think happy thoughts, zoals de Engelsen zeggen.
‘Kijk, daar komt het eten.’
‘Goh, jammie.’
‘Niet moeilijk doen, gewoon eten.’
‘Ja pappa.’
Oké Tanja, eet. Eet. Je kan het wel. Het is maar sla. Dat bestaat voor 99 procent uit water. Water is niet slecht. Je kan elk moment stoppen met eten. Je wordt er niet dik van. Dat wordt ik wel! Gewoon doen. Niet zeuren. Ik wil het niet! God, alstublieft, tref me met een bliksemstraal, maar laat me dit gif niet eten! De komende week zal je niks hoeven te eten. Niemand die je dwingt. Neem een hap. Kleine hapjes, veel kauwen. Langzaam kauwen.
Oké, een half blaadje sla. Een kwart, nee, één achtste van een blaadje. Dat moet lukken. Kauw.
En doorslikken.
Goed zo. Kijk, pappa heeft de helft van zijn biefstuk al op. Dan kan jij dit ook. Maar pappa is dik! En ik ook, ik wil niet dikker worden! Het is gif, puur gif! Damn thou, Satan, waarom doet u me dit aan? Zo slecht ben ik toch ook weer niet?
Het komt door Joseph, niet? Omdat ik zijn aandacht vraag, bent U boos en nu moet ik dit doen. Sorry!!! Ik meende het niet zo, laat me dit alstublieft niet eten!
Tanja, luister naar jezelf. Als je dit niet opeet, gaan moeder en pappa niet weg. Eet ten minste één blad sla. Je kan het wel.
Daarna naar de wc.
Ik geef het op. Ik ga eten. Ik kan een week met pappa en moeder niet aan, dus ze moeten weg. Hap na hap eet ik het op. Wees blij, wrede wereld. Verbreedt de deur, ik kom eraan!
‘Mag ik even van tafel af?’
‘Het was net zo gezellig. Wil je de boel weer verpesten?’
‘Het moet moeder, het zijn mijn maandelijkse stonden.’
Ja, het is toch op z’n minst maandelijks, het overgeven. Of het nu vijf dagen per maand zijn, of dertig, dat maakt niks uit.
‘Oké.’
En ik ren naar het toilet en kots alles uit. Joepie.
Ik blijf hier nog vijf minuten zitten.

‘Tanja?’
‘We gaan naar huis. Kom je?’
‘Ja moeder.’ Het duurde wat langer dan ik had verwacht, ik kreeg zo'n buikkramp.’
‘Dat zit helaas in de familie. Kom, we gaan lekker naar huis. Dan ga jij maar op bed liggen en gaan pappa en ik naar de zee.
Je weet zeker dat je niet meewilt? Het kan hoor.’
‘Nee, dank je moeder.’

Zalig, thuis. Ik ben braaf geweest en heb ze gedag gezwaait. Zelfs de vieze kussen van pappa waren minder erg dan normaal. Toch jammer dat moeder wegkeek, anders had hij het niet kunnen doen.
Goed, nu lekker naar bed. Rusten. Zonder angst? Het klinkt haast onmogelijk. Ik ben blij. Welterusten, wrede wereld.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.

Laatst gewijzigd op 09-10-2002 om 23:50.
Met citaat reageren
Oud 09-10-2002, 23:45
Verwijderd
Allo,

Sorry, maar ik heb het herherschreven deel niet gelezen. Ik moest rust nemen, zo vertelde mij een bepaald iemand, en mijn bed roept achter me. Toch wilde ik even up-to-date blijven wat betreft Tanja.

Boeiend nieuw deel. Je pakt een gebeurtenis beet en je verteld dat. Het is veel meer een af verhaal dan voorgaande dingen, maar het staat nog altijd in het teken van het grote geheel. Dat is fijn.

Ik heb nu alleen wel steeds meer vraagtekens over die moeder. Zit ze nu onder de duim van de Sade (leuke vergelijking) en doet ze daarom gemeen tegen Tanja en houdt ze eigenlijk van haar, of is het echt een openlijke aanval van ouders tegen enig kind?
Heeft ze ook werkelijk niet door wat Henk allemaal met haar dochter uitspookt?
Hm. Geef me geen concrete antwoorden. Ik lees het wel eens, nog.

Ik zag twee schrijffouten:

"Dat wordt ik wel!" - Word.

"Do komende week zal je niks hoeven te eten." - De.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 10-10-2002, 00:35
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Citaat:
LUH-3417 schreef:
Stukken overslaan is niet moeilijk. Je moet gewoon stukken overslaan.
LUH-3417
Citaat:

Boeiend nieuw deel. Je pakt een gebeurtenis beet en je verteld dat. Het is veel meer een af verhaal dan voorgaande dingen, maar het staat nog altijd in het teken van het grote geheel. Dat is fijn.

Is dit wat je bedoelde met stukken overslaan? in het begin was het eng. Ik vond het niet kloppen. Maar nu bevalt het me meer. Het weekend (Tanja's weekend) gaat pas spannend worden.
Ik ben er tevreden over.


Citaat:
Ik heb nu alleen wel steeds meer vraagtekens over die moeder. Zit ze nu onder de duim van de Sade (leuke vergelijking) en doet ze daarom gemeen tegen Tanja en houdt ze eigenlijk van haar, of is het echt een openlijke aanval van ouders tegen enig kind?
Heeft ze ook werkelijk niet door wat Henk allemaal met haar dochter uitspookt?
Hm. Geef me geen concrete antwoorden. Ik lees het wel eens, nog.
Mijn wereld, mijn wetten. Ik ga vanavond weer allerlei sadistische dingen bedenken om Tanja aan te doen. Of de moeder...
Whoo, inspiratie-golf! Ik ga hard schrijven.



Citaat:

Ik zag twee schrijffouten:

"Dat wordt ik wel!" - Word.

"Do komende week zal je niks hoeven te eten." - De.

LUH-3417
Ik weet het. Ik heb mijn goede voornemen om eerst spelling te controleren niet opgevolgd. Ik ben weer eens té eigenwijs. En te nieuwsgierig naar reacties.



En goed zo, je neemt rust. Bravo. Maar 23.45 is nog steeds geen tijd voor een zieke om wakker te zijn.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 10-10-2002, 01:41
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Ik ben slecht, ik weet het
Hehe, Tanja, het licht is niet te zien.
Sorry.








‘Rita, wat is er? Je bent stil. We gaan het vrolijk hebben, niet droevig.’
‘Denk je dat Tanja wel alleen kan blijven? Ze is zo achteruit gegaan, de laatste tijd. Ik weet het, dat kind vraagt gewoon aandacht.’
‘Inderdaad, laat haar met rust, anders voelt ze zich alleen maar... Ze mag me niet. Ik kan niet met haar praten. Volgens mij doet ze het om me gewoon dwars te zitten.’
‘Denk je? Als jij het zegt... Maar je hongert jezelf niet dood om iemand dwars te zitten. Vroeger deed ze nooit zo. Ze was altijd een vrolijk, opgewekt meisje.’
‘Geef je mij nu de schuld? Want ik heb er helemaal niks mee te maken, ik weet niet wat ze jou heeft verteld, maar je denkt toch niet dat ik er iets mee te maken heb?’
‘Hoe kom je daar nu weer bij?’ Waar heeft hij het in vredesnaam over? Hij de schuld zijn? Zou Tanja dan gelijk hebben? Nee, ze praatte onzin. Ze wil gewoon aandacht, als Henk dat zegt, is het zo. Hij is zo lief, charmant en zo’n goede vader. Tanja wil de boel gewoon verzieken!
‘Omdat ze zo vaak... Ach, laat ook maar zitten. We zijn op vakantie, dan gaan we het niet over deprimerende dingen hebben.’
Inderdaad. We gaan lol hebben. Maar God, wat lijkt Tanja op haar vader. Als twee druppels. Ze heeft zijn karakter en zijn buien geërft. Zou zij dan ook depressief worden? Dat kan toch niet, ik heb haar goed genoeg opgevoed, ze hoort geen slechte gedachten te hebben. Ik heb haar God leren liefhebben, zichzelf niet als oppermachtig persoon laten zien, dat is toch goed? Wat kan ik in vredesnaam nog meer doen? Ik heb haar de meerdere leren erkennen. De fouten die haar vader maakte hoort zij nu niet te maken.
‘Deprimerende dingen? Ze is geen ding. Ze is...’
‘Een lastpak. Vergeet haar en geniet. Dit is onze vakantie.’
‘Wat zou ze dan over je gezegd hebben?’
‘Henk, schat, kan je wat rustiger rijden?’
‘Maar lieve, dit is leuk!’
Wat is dit? Zo ken ik hem niet! Hij veroorzaakt zo nog een ongeluk!
‘Henk, wat is er?’
‘Wat heeft die trut gezegd?’
‘Godverdomme Henk, blijf van me af! Auw! Hou op! Henk, blijf Godverdeteringzooi met je fikken van me af!’
‘Hou je bek dicht! Wát heeft Tanja gezegd?’
‘Helemaal niks! Ze mocht je niet omdat je slechte dingen deed, maar dat is lang geleden! Dat is maanden geleden! Ik zocht er niks achter, eerlijk! Henk, laat mijn haren alsjeblieft los.’
‘Ze lult uit d’r nek, begrepen?’
‘Ik zocht er toen niks achter! Maar nu... JIJ VUILAK! Hoe durf je?! Ze is Goddomme mijn dochter, smeerlap! Stop de auto, laat me eruit!’
Achterlijke idiote kankerlijer! Hij heeft Tanja verdomme verkracht! Godverdegodver, hoe kon ik het niet gezien hebben? Kut! Ik wil eruit!
‘Henk, laat me los! Let op de weg, straks krijgen we nog een ongeluk!’
Tanja, ik moet Tanja redden van hem! Geloofde ik haar maar! Het is allemaal mijn schuld! Tanja, ik kom naar huis! Ik schrap hem uit mijn testament en wij tweetjes gaan weg! Tanja, Sorry!!! Mijn schuld, allemaal mijn schuld.
‘Henk, pas op voor die vrachtwagen!!!’
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Oud 10-10-2002, 10:04
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline

Denk eerst over het geheel na voordat je het volgende deel begint te lezen. Dit is het laatste deel.



























Zo.






‘Goedemorgen. Welkom wrede wereld, welkom kou die mij elke dag teistert.’
Ja ja, ik praat hardop. Want ik ben blij. Ik ben alleen thuis en niemand kan me lastig vallen. Ik ben mijn eigen baas.
‘AAAAAAAAAAAHHHHHHHHHH!’
Zo, dat moest eruit. Dit is de eerste keer dat ik alleen ben. Is het niet eng? Nee, ik kan het aan. Verdomme, ik heb pijn. Zou Ben toch gelijk hebben? Nee, ik heb het niet. Jawel. Ik heb Anorexia Nervosa wel. Het is niet leuk, maar ik kan er mee leven, zoals vele malen eerder gezegd. Ik kan ermee leven. Ik ben slim, dus kan het. Het is net zoals Dyslexie, niet dodelijk. Maar af en toe wel vervelend. En de pijn wordt erg.
Ik ga in de kamer zitten. Hoewel, ik ben moe. Damn, wat is er met me? Het is pas twaalf uur en ik ben al moe? Wat ziek!
Ach, wat maakt het ook uit. Hee! Ik ga de radio aanzetten! Of nee, ik ga tv kijken. Dat is leuk. Ik ga allemaal dekens pakken en tv kijken. Ik kruip lekker onder de wol, dat is goed.
Jeuj!
‘Goedemorgen stof! Goedemorgen wrede wereld, goede morgen mensheid. Wacht, dat heb ik al gezegd. Nou, dan hoi allemaal.’
Ik begin vreemd te worden. Ik vergeet dingen. Slecht korte termijn geheugen? Whatever. Ik ben mezelf en ik ben dik.
Ik heb misschien hulp nodig, dit kan eigenlijk niet langer. Ik voel me niet meer fijn. Ik... Ja, ik heb hulp nodig. Ik weet dat ik stechelde met het wegen. Ik weet precies hoeveel ik nu weeg en alles gaat over slank worden. Ik wil weer gelukkig zijn. Ik kan dat niet alleen... Maar 38,6 kilo is toch ook goed? Het is niet weinig, ik ben dik.
Het is slecht voor mijn lichaam, de dokter zei dat ik mijn slokdarm kapot heb gemaakt. Pappa wordt afgeleid en moeder haat me. Wie kan me dan helpen?
Genoeg gedacht. Televisie aan.
‘Yeah, TMF!
Hoelang heb ik dit al niet gekeken, een jaar? Ja, een jaar. Sinds pappa dat niet meer wilde.’
Hoe was mijn leven eigenlijk toen ik zes was? Het was geweldig. Maar de laatste paar jaar... Het laatste jaar was klote. Of is het anderhalf jaar? Sinds mijn verjaardag vorig jaar woon ik hier, da’s de... zevende van juni. Dus dan is het al anderhalf jaar geleden. God, wat heb ik deze tijd gehaat... Maar nu ben ik echt veilig. Niemand zal me lastig vallen. Ik ben veilig.
Toch? Ik ben toch veilig? Het kan toch niet anders, moeder en pappa zijn weg. Dan ben ik veilig.
‘God, wat haat ik moeder.’ Daar. Ik heb het eindelijk gezegd. Jee, het voelt goed!
‘Moeder, ik haat je! Ik haat je zo erg, was je maar dood!’ Bevrijding? Ja, bevrijding. Ik ben vrij voor een week. Vreugde.
‘Ring, ring.’
Telefoon? Wie is dat nu weer? Wie zou mij bellen?
‘Hallo, met Tanja van Doorn.’
‘Tanja? Schat, met pappa.’
‘Oh.’
‘Ben je niet blij me te horen?’
‘Hebben jullie het fijn? Het weer zit mee, hier schijnt de zon en bij jullie?’
‘Het weer is hier inderdaad prachtig. Het is een mooie omgeving. Maar Tanja, hoe gaat het?’
‘Goed hoor.’
‘Vind je me aardig, Tanja?’
‘Waarom zou ik je niet aardig vinden, pappa?’ Omdat je me verkracht misschien? Nee, dat is gemeen om te zeggen. Hij vindt me aardig.
‘Tanja, er is iets ergs gebeurd?’
‘Wat dan?’ Heeft God mijn gebeden verhoord en zijn jullie alletwee dood? Nee, dat kan niet. Dat is technisch gezien niet mogelijk, want jij belt me. Jakkes, ik had het net zo fijn.
‘Je moeder is dood.’
‘Oh.’ God, het spijt me! Ik maakte maar een grapje, ik wil hen niet dood hebben! Mamma! Mamma! Je bent... nee, dit is niet waar! Het is... mijn schuld? He? Waarom, waardoor? Wie, ik... NEEEE!!! Dit mag niet waar zijn, ze deed aardig tegen me en ik bedroog haar en haatte haar! Toch? Of is het niet zo... erg?
‘Tanja? Gaat het met je? Ik kom naar huis, meisje!’
‘Hoeft niet, pappa. Ik ben in orde. Hoe gebeurde het?’
Ik ben echt in orde. Doet het me dan niks? Hij heeft haar vast vermoord. Hij houdt dan echt van me? Hij heeft haar voor mij gedood. Pappa.
‘Auto-ongeluk.’
‘Zeg niet meer. Ik begrijp het en accepteer het. Pappa, ik wacht op je.’
‘Zal ik naar huis...’
Hij is aangedaan, ik hoor het. Ik moet hem troosten. Hij is de enige die ik heb.
‘Ja, kom maar. Ik zorg wel voor je.’
‘Alles komt...’
‘Ja, alles komt goed. Waar ben je nu, het ziekenhuis?’
‘Ja. Ik hoorde het net. Ik heb de hele nacht en ochtend op haar zitten wachten. En nu..’
‘Flikt ze zoiets. Ze is slecht, ik weet het.
Pappa?’
‘Ja?’
‘Ik heb een probleem. Ik lijd aan Anorexia Nervosa.’
‘Ik zal je helpen, dochter.
Het is niet erg.’
‘We moeten elkaar helpen? Oké.’
Ik accepteer het.
‘Pappa, ik weeg 38,6 kilo. Ik heb mijn slokdarm kapot gemaakt en val flauw omdat ik niet eet. Ik kots mijn eten uit, slik laxeerpillen en heb het continu koud. Toen ik laatst in het ziekenhuis kwam, vertelde de dokter mij dat ik het had. Ik heb het genegeerd. Maar nu heeft de schoolarts het ook gezegd. Hij is ook schoolpsycholoog. Ik geloof dat ik beter wil worden. Ik kan het niet alleen.’
‘Het komt wel weer goed. Stil maar meisje, niet huilen. Pappa komt eraan.’
‘Kom je, pappa?’
‘Ik kom.
Hij is de enige die ik heb. Hij zorgt goed voor me en houdt van me. En daarom hou ik van hem.
Tot zo, pappa.











Ben ik wreed? Nee, het is goed zo. Het is goed. Hoofdstuk afgesloten.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Oud 10-10-2002, 10:26
Verwijderd
Citaat:
scimmia schreef:
[i][color=darkgreen]
Denk eerst over het geheel na voordat je het volgende deel begint te lezen. Dit is het laatste deel.


Citaat:
Ben ik wreed? Nee, het is goed zo. Het is goed. Hoofdstuk afgesloten.
t was een mooi verhaal
alleen, waarom loopt het altijd 'goed' af? oke, de moeder van tanja is wel dood, maar tanja komt (denk ik) toch weer van haar anorexia af. Ze wil het iig wel. En ze houdt uiteindelijk toch van haar 'pappa'.
Met citaat reageren
Oud 10-10-2002, 12:11
Verwijderd
Ik lees het vanavond, dat beloof ik.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 10-10-2002, 16:59
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Citaat:
vleermuissie schreef:
Afsluiting van een hoofdstuk. Het was de moeite waard.

Citaat:

t was een mooi verhaal
alleen, waarom loopt het altijd 'goed' af? oke, de moeder van tanja is wel dood, maar tanja komt (denk ik) toch weer van haar anorexia af. Ze wil het iig wel. En ze houdt uiteindelijk toch van haar 'pappa'.
Dank je. Vind je dit een "happy end"? Goh. Ik vond het een vreselijk einde. Tanja blijft onder het regime van Henk staan, met de valse hoop dat hij haar van d'r anorexia af zal helpen, terwijl dat niet gaat gebeuren. Een pedofiel blijft een pedofiel.
En ze houdt inderdaad van haar pappa. Maar ze weegt ook 38,6 kilo en noemt zichzelf een dik iets. Ze denkt niet goed. Ze is in de war. Niet eten tast de hersenen aan.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Oud 10-10-2002, 17:00
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Citaat:
LUH-3417 schreef:
Ik lees het vanavond, dat beloof ik.

LUH-3417
Jippie.
PS.
BH-Bode: !
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Oud 10-10-2002, 20:16
Verwijderd
Wow, een einde aan het Tanja-verhaal. Wie had dat ooit kunnen denken? Laat ik even alle morele oordelen weglaten en eerst wat zeggen over de consistentie van de tekst. Vandaag leerde ik namelijk dat dat volgens Wolfgang Isel erg belangrijk is, en iemand met zo'n naam verdient respect.

Ik vind de ommezwaai van de moeder erg plotseling. Ik weet niet zeker of we al eerder in haar hoofd gezeten hebben (ik heb de herschreven versies niet gelezen, het spijt me), maar als zij daadwerkelijk dacht dat ze het goed deed voor haar dochter dan twijfel ik ernstig aan haar.

Ik vind ook de ommezwaai van Henk nogal vreemd, maar daar is het minder erg. Die vreemde verandering (hoor de alliteratie. Heerlijk) komt er een donkere sfeer over het einde. We weten nu zeker dat er niemand is die Henk nog tegen kan houden en dat Tanja een hel tegemoet gaat. Vreemd genoeg blijft ze er nogal laconiek onder en vertrouwd ze Henk. Maar we wisten al dat ze merkwaardig was.

Nu je een lang verhaal hebt geschreven, kan ik je aanraden het in één tekstbestant te zetten en er een aantal dagen of zelfs weken niet meer naar te kijken of aan te denken. Print het na die periode uit, pak een rode pen en lees het verhaal nog eens kritisch door. Blijf daarmee bezig totdat je kotsmisselijk bent geworden van je eigen verhaal. Dan is het ongeveer goed.
Laat het ondertussen ook aan anderen lezen voor feedback. Anderen zien dingen die jij niet ziet.

Als je dan eenmaal klaar bent, heb je een mooi verhaal op je computer waar je eigenlijk niet zoveel aan hebt. Maar het leven is toch al een tranendal, zoals je misschien wist.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 11-10-2002, 09:04
Verwijderd
Citaat:
scimmia schreef:

Dank je. Vind je dit een "happy end"? Goh. Ik vond het een vreselijk einde. Tanja blijft onder het regime van Henk staan, met de valse hoop dat hij haar van d'r anorexia af zal helpen, terwijl dat niet gaat gebeuren. Een pedofiel blijft een pedofiel.
En ze houdt inderdaad van haar pappa. Maar ze weegt ook 38,6 kilo en noemt zichzelf een dik iets. Ze denkt niet goed. Ze is in de war. Niet eten tast de hersenen aan.
mja, heb je eigenlijk ook wel gelijk in...

zie je wel dat ik geen goed commentaar op verhalen kan geven... Misschien denk ik wel niet lang genoeg of goed genoeg na over het verhaal ofzo...
Met citaat reageren
Oud 11-10-2002, 12:27
Verwijderd
Foei! Vergeet toch niet dat de lezer het nooit fout doet!

LUH-3417 - Ebola is geen fijne ziekte, hoewel het wel erg grappig kan zijn.
Met citaat reageren
Oud 11-10-2002, 20:28
Sterre Nina
Sterre Nina is offline


jammer dat het afgelopen is haha!

Vond het heel mooi verhaal! Complimenten
__________________
X-cuse me?? Fuck off, cause three is a crowd, honey!
Met citaat reageren
Oud 11-10-2002, 22:00
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Citaat:
vleermuissie schreef:
mja, heb je eigenlijk ook wel gelijk in...

zie je wel dat ik geen goed commentaar op verhalen kan geven... Misschien denk ik wel niet lang genoeg of goed genoeg na over het verhaal ofzo...
't is niet dat het zo is, maar ik vond dat ik nogal lullig tegenover Tanja deed. Ik had mezelf een mentaal klopje op mijn schouder gegeven, vanwege het "gemene" "einde".



Je commentaar is juist wél goed, ik ga zo anders tegen mijn verhaalseltjes aankijken

Citaat:
LUH-3417 schreef:
Foei! Vergeet toch niet dat de lezer het nooit fout doet!

LUH-3417 - Ebola is geen fijne ziekte, hoewel het wel erg grappig kan zijn.
De lezer kan inderdaad nooit dingen fout doen. Iedereen ziet het verhaal anders.
Ik vond het alleen typisch, vleermuissie noemt het een goed einde en ik juig naar mezelf omdat ik het gemeen liet "aflopen"


Ebola is mijn eerste keus van een ziekte waar ik aan ga sterven. ik heb altijd al eens trendsetter willen zijn



Sterre Nina, bedankt
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Oud 12-10-2002, 14:15
Freakgrrl
Freakgrrl is offline
pfffff, wat een mooi verhaal!!!
ik heb het in 1 x uitgelezen (behalve de herschreven stukken) en vind het vooral heel mooi hoe je de gedachten van Tanja verwoord!!! *Bravo*

kus
__________________
*Born To Be Strange *
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten Not a god damn thing, deel I - III
Anathema
8 23-03-2006 20:55
Verhalen & Gedichten Weten jullie nog...
Vlooienband
146 02-12-2004 14:50
Verhalen & Gedichten Altijd op weg naar huis.
Jenneke.*
8 06-10-2004 20:19
Verhalen & Gedichten seks in een boek voor 10-13 jarigen?
Teetee
38 27-02-2004 20:04
De Kantine Groot Moppentopic [1]
Negrotiator
82 16-01-2004 08:44
Verhalen & Gedichten [verhaal] Ons leven is niet vreemd.
Vlooienband
10 08-10-2002 21:53


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 08:52.