[verhaal] Sam

Proloog:
De VS, ongeveer dertig jaar nadat de Grote Oorlog is uitgebroken. Van een regering is geen sprake, Europa heeft het te druk met zichzelf en de leiding in de eens zo beroemde Verenigde Staten is in handen van de georganiseerde straatbendes en ander crimineel gespuis....



Sam was het zat, spuugzat. De kilte van de betonnen vloer drong dwars door haar deken heen. Ze was moe, doorweekt, hongerig en ze had het bovendien ijskoud.
Sam zat met een paar anderen op de tweede verdieping van een oud pakhuis. William had deze plek uitgekozen omdat vanaf hier alles te overzien was. Sam mocht hem niet, maar hij was wel ontzettend uitgekookt.
“Sam!” Richard gooide zijn geweer naar haar toe. “Jouw beurt.” Sam knikte en liep naar het raam waar Richard net de wacht gehouden had. “Ik vind er niks aan.”
Richard knikte meelijdend. “Het is stervenskoud. Ik heb medelijden met je.” Het klonk gemeend, maar Sam had wel geleerd dat je je niks van medelijden aan moest trekken. Ze moeten altijd wat terug hebben.
“Alles o.k.?” informeerde William die een rondje liep en de wacht bij het raam en de trap controleerde. “Ook hier, Samantha?”
“Ik heet Sam,” was haar standaardantwoord. Ze had zo’n hekel aan die naam!
“Het staat toch echt in je paspoort,” grinnikte William. Sam gromde binnensmonds. William dacht dat hij ongestraft kon pesten. Ze zou hem nog wel krijgen. “Ik dacht dat jij ook anders heette… Willy Joe, was het niet?”
Hij bromde een antwoord.
“Noem me nou gewoon Sam, dat is veel makkelijker.”
William liep verder. “Alles o.k.?”
Sam draaide zich geërgerd om. William liep ook voor alles weg. Hij had een grote bek en een machinegeweer, maar dat was ook alles.
Richard kwam naast haar zitten, maar wel zo dat hij uit het zicht van een eventuele schutter was. “Waarom zeg je dat voortdurend tegen hem? Je weet toch dat hij niet verandert?”
“Tja…”
“Volgens mij heb jij het hier niet zo naar je zin.”
“Waar wel?” hield Sam zich op de vlakte.
“Dat is waar. Na de Grote Oorlog is Amerika totaal veranderd. Heb jij dat nog meegemaakt?” Richard’s stem klonk geïnteresseerd.
“Nee, natuurlijk niet. Hoe oud denk je dat ik ben joh, dat is meer dan dertig jaar geleden!”
“Sorry hoor. Maar, weet je, het schijnt dat er in Miami, in Florida, een waar paradijs is ontstaan, aan de stranden.”
Sam keek naar buiten, waar de regen gestaag naar beneden viel en alles grauw en grijs was. De gebouwen die nog overeind stonden hadden geen ramen meer en de meeste ook geen dak. Smerig, vervuild grondwater sijpelde door de goten. Het was een zooitje.
“Het sprookje van de witte stranden,” mompelde ze. “Geloof je daarin?”
Richard haalde zijn schouders op. “Wat als het waar is?”
Sam schokschouderde. “Wat heeft het voor zin om daarover te fantaseren?” Je had meer aan de werkelijkheid, althans dat was haar redenering.
Richard zuchtte. “Jij bent echt te nuchter.” Hij maakte het zich gemakkelijk en sloeg een deken om zich heen. “Hoe ben jij hier beland?”
“Dat gaat je niks aan.”
“Hè, toe nou Sam! Je bent toch niet komen vliegen?”
“Natuurlijk,” kwam het sarcastische antwoord.
“Ha ha, humor,” gromde Richard. “Sam, vertel nou!”
“Waarom zou ik?” vroeg Sam.
“Waarom niet? Alsof we je erom zouden vermoorden.”
Sam zuchtte. “Nou ja… Vooruit dan maar. Ik ben in 2025 in Los Angeles geboren. Mijn vader is soldaat geweest in de Grote Oorlog. Ik heb een broer, Simon, en had een zusje, Selena.”
“Had?”
“Had, ja. Ze is dood, omgekomen bij een aanval op onze ranch. Ik was zeven en Selena nog maar drie jaar. Mijn ouders zijn toen weggehaald en ik heb ze nooit weer gezien. Ikzelf en Simon werden als slaaf meegevoerd.”
“Slaaf?” vroeg Richard ontzet. “Je was zeven!”
“Dat maakte die ontvoerders niets uit. Ik bedoel, ik heb jarenlang water gehaald, gekookt, hout gehakt en voor die mannen gezorgd. Dat ik zeven was, vonden ze alleen maar een voordeel, want zevenjarigen durven niet te protesteren. Toen ik veertien was, ontsnapte Simon. Hij is vier jaar ouder dan ik, wilde naar Florida. Het sprookje van de witte stranden dus. Ik weet niet of hij daar ooit aangekomen is, een feit was wel dat ik nu alleen was. Ik heb het Simon nooit vergeven dat hij me daar alleen liet.”
“En toen?” vroeg Richard.
Sam zuchtte. “Zonder Simon zou ik het niet overleven, dat wist ik. Ik vluchtte, net als hij en heb twee jaar over straat gezworven, totdat ik hier in Philadelphia William tegenkwam, toen hij nog alleen met Ryan en Matthew was. Dat is mijn verhaal.”
Richard had met open mond geluisterd naar het fantastische verhaal.
”En waarom moet William jou dan niet?”
Sam grinnikte. “Omdat hij vindt dat meiden niet met een geweer om moeten kunnen gaan. En ik ben een scherpschutter. Dat weet hij.”
”Jaloezie?” vroeg Richard. “Bestaat dat bij William?”
“Tja,” Sam wierp een blik op de donkerharige jongen, “ik geloof het wel.”
William kwam juist op dat moment met een blik op onweer haar richting op. “Samantha!”
Sam zuchtte, stond op. “Ja?”
“Ga eens het eten koken.”
“Het is mijn beurt niet.”
“Dat kan me niet schelen, jij bent het meisje hier!”
Sam werd langzaam vuurrood van woede. “En wat zou dat nou uitmaken?”
“Vrouwen zijn voor seks en voor het huishouden.”
“Denk je daar nog steeds zo over, William?”
“Hoe bedoel je?” vroeg William, toch wel enigszins gealarmeerd.
“Ik heb geen zin om hier nog langer te blijven, William. Ik ben drie jaar bij jouw bende geweest, drie jaar je slaafje gespeeld en drie jaar vind ik lang genoeg. Je hebt twee keuzes: of je bied je excuses aan en behandeld me net als de jongens, of je laat me gaan. En gezien jouw torenhoge trots zal het het laatste wel worden.”
William werd eerst wit, daarna rood om vervolgens paars aan te lopen. “Is dat je dank dat ik je meenam naar Philadelphia? Dat ik je jarenlang heb geholpen? Dat ik je niet eens heb aangerand?” schreeuwde hij. “Je bent een egoïstisch, lui mormel. Je ouders hebben zeker nooit de moeite genomen om je op te voeden, hè? Zeker te druk met elkaar. Je moeder was vast net zo’n hoer als jij!”
Sam stond op, sloeg William recht in zijn gezicht en begon zonder een woord te zeggen haar spullen te pakken.

“Ga je echt weg?” vroeg Richard. Hij zat er duidelijk mee.
“Tuurlijk. Ik ben niet iemand van loze beloften.”
“Sam?”
“Ja?”
“Kan ik mee?”
“Huh?” Nu was Sam’s nieuwsgierigheid gewekt.
“Ik wil mee. Hier hou ik het niet uit. En samen sta je toch sterk?” Zijn stem klonk zo smekend dat Sam, over het algemeen keihard, medelijden met hem kreeg. “Oké. Van mij mag je. Maar William…”
“William kan me wat,” zei Richard plotseling fel. “Iedereen danst hier naar zijn pijpen. Stelletje kuddedieren!”
Het klonk erg verontwaardigd en Sam schoot ook onmiddellijk in de lach. “Ik ga mijn spullen pakken.” Ze liep naar haar spullen en begon haar deken op te vouwen. Haar bezittingen waren niet veel meer dan haar deken, een waterfles, een pan die zo gedeukt was dat hij er meer uitzag als een verfrommeld stuk folie, een flink mes en een geweer, dat er ook al niet te nieuw meer uitzag.
Fluitend pakte Sam haar spullen in. Aan de andere kant van de verdieping waren William en Richard aan het ruziën. “Toe maar, ga maar met die hoer mee!” schreeuwde William.
Richard snoof minachtend. “Wil je er nog een bloedneus bij of zo?”
Sam grinnikte. “Richard!” riep ze. “Morgenochtend vertrekken we!”
“Oké,” schreeuwde Richard terug. “Je hoort het, William. Morgen ben je van ons af.”

[utopian me]

Super! Leest heerlijk joh! Ik werd zelf ook helemaal agressief van die William Wel werd ik benieuwd hoe oud Sam en de anderen zijn, aangezien Richard dacht dat ze misschien de oorlog had meegemaakt en ik daarvoor meer de leeftijd van een jaar of 18 bij ze had voorgesteld. Ik ben benieuwd naar vervolg!

utopian me schreef:
Super! Leest heerlijk joh! Ik werd zelf ook helemaal agressief van die William Wel werd ik benieuwd hoe oud Sam en de anderen zijn, aangezien Richard dacht dat ze misschien de oorlog had meegemaakt en ik daarvoor meer de leeftijd van een jaar of 18 bij ze had voorgesteld. Ik ben benieuwd naar vervolg!

Als je rekent vanaf het punt dat ze (Sam dus) werd 'verlaten' door haar broer (veertien) en je telt daar twee jaar over straat zwerven (=16) en drie jaar bij William, kom je op 19 uit. Richard is ook ongeveer zo oud, Leah is een jaar of zestien.

Anyone else?

Yahoo! Semi-postapocalyptische verhalen zijn waarlijk een must! Daar kunnen we tenminste mee uit de voeten.

Ik hoop voor jou en ons dat dit nog maar het begin is van een verhaal, want anders is het echt niet afdoende. Zo makkelijk kom je niet van ons af!

Zelf ben ik geen grote fan van een losse proloog als kille introductie in een verhaal. Liever zie ik dat we als lezer er inglijden en zo langzaamaan thuisraken in de wereld van het verhaal. Volgens mij is deze tekst ook nog wel leesbaar zonder de proloog. Het late vallen van de naam 'Grote Oorlog' is genoeg om ons te laten weten dat alles wat wij als normaal beschouwen zinloos is. (Gezien deze oorlog te groot was om 'Derde Wereldoorlog' te heten, moet het een flinke rommel gemaakt hebben.)

Als je daarna nog eens de legende van de plaats waar alles goed is a la Waterworld en weet ik welke films en verhalen allemaal nog eens laat vallen, dan is het beeld compleet. Het is misschien een cliché, maar zoals je ziet is het een machtige. We weten direct in wat voor wereld we zitten.

Ik vind dus dat je de setting aardig goed opgebouwd heb en dat het realistisch overkomt. Over de karakters had ik soms mijn bedenkingen. William is een lul, laten we dat vooropstellen. Het is voor Sam dan ook logisch dat ze een keer weggaat bij die gozer, omdat ze zonder hem beter af is. Misschien ligt het aan het feit dat ik de laatste tijd 'feministische' literatuur moet lezen, maar ik vind de korte discussie die ze hebben, over wie moet koken, een beetje flauw. Zoiets zou je verwachten aan het begin van onze eeuw of anders in de jaren zestig, tijdens de feministische golven, maar zou dat in het jaar **** nog steeds nodig zijn? Voor mij had het beter geweest als je een andere reden voor ruzie gegeven had.

Ook komen ze niet altijd op mij over als jongeren, gehard door de tijd, met moorden op hun naam. Iemand die in een gebouw (waar men eerst nog uit moet kijken niet voor de ramen te verschijnen, omdat men anders een kogel door het hoofd kan krijgen) fluitend haar spullen inpakt, is moeilijk serieus te nemen.

Maar goed. Dit is het begin van een lang verhaal, dus je hebt nog zat tijd om te spelen met je karakters. We kunnen niet verwachten dat die lui binnen twee kantjes als psychologische meesterwerken zijn. Ik ben wel tevreden over het geheel en ben benieuwd naar het vervolg.

Hieronder nog wat los gezever:

"Sam mocht hem niet, maar hij was wel ontzettend uitgekookt." - Kommaneukerij, maar het onderwerp van de zin is nog altijd Sam. Je kan dus niet zomaar ongestraft naar een ander onderwerp verwijzen op deze manier. Zo slaat het 'hij' namelijk terug op Sam.

"Sam keek naar buiten, waar de regen gestaag naar beneden viel en alles grauw en grijs was." - Het mag dan Science Fiction zijn, maar ik vind regen die omhoog valt wel een heel bizarre vondst. Met andere woorden; het is wel duidelijk dat regen naar beneden valt. Geen overbodige dingen zeggen. Foei.

"Je hebt twee keuzes: of je bied..." - Je biedt.

LUH-3417 - Lego in je avatar is goed.

LUH-3417 schreef:

Hieronder nog wat los gezever:

"Sam mocht hem niet, maar hij was wel ontzettend uitgekookt." - Kommaneukerij, maar het onderwerp van de zin is nog altijd Sam. Je kan dus niet zomaar ongestraft naar een ander onderwerp verwijzen op deze manier. Zo slaat het 'hij' namelijk terug op Sam.

Kijk, dit is nou de reden waarom ik hier post... Dank je.

"Sam keek naar buiten, waar de regen gestaag naar beneden viel en alles grauw en grijs was." - Het mag dan Science Fiction zijn, maar ik vind regen die omhoog valt wel een heel bizarre vondst.

*GRIN*. Oké, je hebt een punt hier, maar het stond zo leuk.

LUH-3417 - Lego in je avatar is goed.

Dat vond ik nou ook.


Krummeltje