Begin van een boek .. commentaar?

[sinsere]

Het is nog lang niet af natuurlijk.. maar toch. Even wat reacties peilen.

Proloog
Ze richtte haar hoofd naar me op en glimlachte lief. Ik keek in haar ogen, zag haar lachende mond die ik inmiddels al te vaak had gezien en voelde een ongekende woede opkomen. Het meisje dat me ooit in vervoering had gebracht, was nu niet meer dan een grote bron van ergernis.
Ik had zin om haar door elkaar te rammelen, haar pijn te doen en tegelijkertijd te koesteren. Ik vroeg me af waar we zouden eindigen. 'Moet gaan' zei ik uit zelfbescherming. Wat was het toch wat ze met me deed.
Ik leek vaker dan eens niet meer in staat om een normaal gesprek met haar te voeren. Mijn zinnen stokten en krompen tot eenlettergrepige woorden.
Ze knikte loom. Ik kon niet van haar gezicht aflezen wat ze voelde. Uiterlijk leek ze onaangedaan, maar voelde zij innerlijk niet iets anders? Ik vroeg me af of ik degene was die teveel in vervoering raakte, terwijl ik mezelf gezworen had me niet in haar te verliezen. Ze streelde met haar vinger over haar naakte lichaam, volgde de contouren en scheen het zelf niet eens te merken. Volmaakt tevreden met wie ze was, lag ze daar en draaide mijn woede onbewust om tot een nieuwe golf van geilheid. Ik moest maken dat ik wegkwam, maar ik leek een gevangene van mijn eigen lichaam. Ik bleef staan en keek naar haar. Mijn ogen volgden haar vingers, de lijnen van haar lichaam en ik zag hoe ze haar lange haar uitdagend achter haar schouders gooide. Ik kon haar borsten nu zien en probeerde mezelf te dwingen mijn blik af te wenden. Ze keek me aan en wist precies wat ze met me deed.
'Goed' zei ze. 'Ga maar.' En ik knikte. Niet in staat om weg te lopen, de trap af op weg naar zaken waar ik zou moeten zijn, die ik tot nu toe steeds wist te vermijden. Sinds het moment dat ik haar had leren kennen leek ik steeds minder op mijn werk te zijn, leek mijn sociale leven nergens meer naar en als ik eerlijk was kon het me niets schelen. Ik wilde haar en niets anders. Dat ik er veel mee op het spel zette realiseerde ik me, maar ik kon het niet tegenhouden. Zij zorgde ervoor dat ik haar haatte en intens lief had tegelijk. Als was in haar handen, ik had de kracht niet me te verzetten. Nog steeds stond ik aan de rand van het bed en ik keek naar haar. Ik bleef kijken.
Ze zei niet dat ik moest gaan, ze zei niet dat ik moest blijven. En dus bleef ik. We verkenden elkaars lichaam opnieuw en keer op keer verbaasde ik me over haar zachte huid, haar vrouwelijke vormen, maar vooral de felheid waarmee ze af en toe kon uithalen. Wat ik ervan moest denken wist ik niet. Het besef van tijd was ik inmiddels allang verloren en de zware velourse gordijnen hielpen me niet te ontdekken in welke tijd de rest van de wereld leefde. Middernacht of ochtend, ik had het allemaal geloofd. Zo nu en dan benauwde de bedompte sfeer in de kamer me plotseling en wilde ik weg. Weg van dit alles om het te vergeten en nooit meer terug te keren. Maar vaker gaf de kamer me een gevoel van geborgenheid. Een plaats waar ik me kon verstoppen en waar ik kon zijn wie ik werkelijk was. De dreiging mezelf hierin te verliezen was groot en terwijl ze onschuldig naast me lag te slapen, besefte ik me dat ze gewillig was me hierin mee te sleuren.


Hoofdstuk 1
Terwijl het donker hem omsloot en een huivering door zijn lichaam ging, vertraagde hij zijn pas. De nacht was altijd favoriet bij hem geweest. Het maakte dat je anoniem werd in een wereld vol van moeilijkheden en bekentenissen. Onbewust gleed zijn hand in zijn jaszak op zoek naar sigaretten, vergetend dat hij eigenlijk gestopt was. De avond passeerde in gedachten. Het was een goede avond geweest. Het vuur van zijn aansteker -een wonder dat hij hem niet verloren was- raakte de sigaret en hij inhaleerde diep. Er was gelachen en gedanst. Hij had niet gedanst. Hij had gekeken naar heupwiegende vrouwen, hun lichamen die als vanzelf leken mee te deinen op de muziek. Hoe kwam het toch dat sommige vrouwen zo'n sensuele manier van dansen over zich hadden. Hij had zijn ogen niet kunnen afhouden van haar. Zij moest het worden. Zijn keuze was op haar gevallen. Lang donker haar, een mooi gevormd lichaam. Ze leek zo perfect. Vrijwel de hele avond had hij haar geobserveerd. Hoe ze praatte met haar handen, haar glimlach, haar onbewust uitdagende manier van lopen. Het liefst had hij naar haar toe gegaan, maar dat kon niet. Ze mocht het niet weten. Maar ze was perfect en die bewustwording was voor vanavond meer dan voldoende. Hij moest niet teveel tegelijk willen. ‘Niet teveel tegelijk’ fluisterde hij in het donker van de nacht.

[I C U]

Ik leek vaker dan eens niet meer in staat om een normaal gesprek met haar te voeren

"meer dan eens" staat beter, vind ik. Anders: "vaker niet dan wel"

Middernacht of ochtend, ik had het allemaal geloofd

Als je het over 'allemaal' hebt, dan staan die twee woorden een beetje magertjes. De opsomming iets uitbreiden zou beter staan, denk ik.

Ik vond het proloog op zichzelf erg goed, wat mij betreft is dat al een afgerond verhaal. Het eerste hoofdstuk, het begin ervan, vond ik een beetje tegenvallen, omdat je daarin niet zoveel sfeer oproept als in het proloog. Maar goed, ik wacht de rest af! Gewoon blijven schrijven!

[sinsere]

I C U schreef op 29-08-2005 @ 18:59 :
"meer dan eens" staat beter, vind ik. Anders: "vaker niet dan wel"

Als je het over 'allemaal' hebt, dan staan die twee woorden een beetje magertjes. De opsomming iets uitbreiden zou beter staan, denk ik.

Ik vond het proloog op zichzelf erg goed, wat mij betreft is dat al een afgerond verhaal. Het eerste hoofdstuk, het begin ervan, vond ik een beetje tegenvallen, omdat je daarin niet zoveel sfeer oproept als in het proloog. Maar goed, ik wacht de rest af! Gewoon blijven schrijven!

Goede tips, ik heb er echt iets aan!
Hoofdstuk 1 wordt nog uitgebreid natuurlijk.. dan hoop ik in de rest meer sfeer op te roepen

[I C U]

suc6!

[Vogelvrij]

Er was gelachen en gedanst. Hij had niet gedanst.

Die zin zou ik anders doen... Maar ik weet niet hoe precies

De proloog is goed en het onderwerp spreekt me aan, je schrijft ook wel fijn. Ga zo door, zou ik zeggen

[Roosje]

Ik vind de proloog een stuk beter dan het eerste hoofdstuk. In de proloog weet je een zekere spanning op te roepen, die is veel minder aanwezig in het hoofdstuk zelf. Misschien dat daar nog verandering in komt, ik hoop het, want de proloog vond ik erg goed.

[SiemdeCyper]

Er was gelachen en gedanst

Over deze zin struikelde ik een beetje, ik weet niet waarom, maar ik vind het niet zo'n mooie zin. Misschien door dat 'er'.

Verder deed het me een beetje denken aan hoe ik af en toe schrijf op sommige stukjes, dus dan kan het nooit slecht zijn .

Neh, maar ik ben benieuwd naar het vervolg en ik ben hier veel te lang weggeweest om nuttig commentaar te geven.

[Changshan]

Er was gelachen en gedanst.

Guttegut, kunnen we niet meer over een voltooid verleden tijd heen lezen. Lijkt me dat je deze zin niet anders kan doen, want de protagonist vertelt al in de verleden tijd, en herinnert zich dan ook nog eens iets. Misschien dat de omschakeling van de omschrijvingen van de handelingen van de hoofdpersoon naar de omschrijving van het gebeurde in zijn omgeving, bij enkele vorige reaguurders verwarring bracht, maar ik zie geen reden voor verandering.

Dan het geval van het verschil tussen de proloog en hoofdstuk 1. Lijkt me simpel. De proloog is gemaakt om de lezer te trekken, een vooruitblik te geven van de situatie zoals deze midden in het verhaal is. Hoofdstuk 1 heeft tot taak opbouwend te zijn en de lezer vooral te informeren en deze een beeld voor te schotelen. Doe je dit niet, dan gaat je verhaal enkele pagina's verder onherroepelijk ten gronde.

Dan de enige fout die er wél in zit:

Het liefst had hij naar haar toe gegaan, maar dat kon niet.

had = was.

Good job, like to see more.

[sinsere]

Changshan schreef op 31-08-2005 @ 17:43 :
Guttegut, kunnen we niet meer over een voltooid verleden tijd heen lezen. Lijkt me dat je deze zin niet anders kan doen, want de protagonist vertelt al in de verleden tijd, en herinnert zich dan ook nog eens iets. Misschien dat de omschakeling van de omschrijvingen van de handelingen van de hoofdpersoon naar de omschrijving van het gebeurde in zijn omgeving, bij enkele vorige reaguurders verwarring bracht, maar ik zie geen reden voor verandering.

Dan het geval van het verschil tussen de proloog en hoofdstuk 1. Lijkt me simpel. De proloog is gemaakt om de lezer te trekken, een vooruitblik te geven van de situatie zoals deze midden in het verhaal is. Hoofdstuk 1 heeft tot taak opbouwend te zijn en de lezer vooral te informeren en deze een beeld voor te schotelen. Doe je dit niet, dan gaat je verhaal enkele pagina's verder onherroepelijk ten gronde.

Dan de enige fout die er wél in zit:

had = was.

Good job, like to see more.

Dankje voor je feedback. Eigenlijk vat je precies in het kort samen hoe mijn stuk bedoeld is. Leuk om te lezen

Eh oeh, wat een fout

[sinsere]

Een update.. Ik ben me er van bewust dat hoofdstuk 1 vrij kort is, maar misschien breid ik het nog uit. Hoofdstuk 2 is uiteraard nog niet af


Proloog
Ze richtte haar hoofd naar me op en glimlachte lief. Ik keek in haar ogen, zag haar lachende mond die ik inmiddels al te vaak had gezien en voelde een ongekende woede opkomen. Het meisje dat me ooit in vervoering had gebracht, was nu niet meer dan een grote bron van ergernis. Ik had zin om haar door elkaar te rammelen, haar pijn te doen en tegelijkertijd te koesteren. Ik vroeg me af waar we zouden eindigen. 'Moet gaan' zei ik uit zelfbescherming. Wat was het toch wat ze met me deed. Ik leek vaker dan eens niet meer in staat om een normaal gesprek met haar te voeren. Mijn zinnen stokten en krompen tot eenlettergrepige woorden. Ze knikte loom. Ik kon niet van haar gezicht aflezen wat ze voelde. Uiterlijk leek ze onaangedaan, maar voelde zij innerlijk niet iets anders? Ik vroeg me af of ik degene was die teveel in vervoering raakte, terwijl ik mezelf gezworen had me niet in haar te verliezen. Ze streelde met haar vinger over haar naakte lichaam, volgde de contouren en scheen het zelf niet eens te merken. Volmaakt tevreden met wie ze was, lag ze daar en draaide mijn woede onbewust om tot een nieuwe golf van geilheid. Ik moest maken dat ik wegkwam, maar ik leek een gevangene van mijn eigen lichaam. Ik bleef staan en keek naar haar. Mijn ogen volgden haar vingers, de lijnen van haar lichaam en ik zag hoe ze haar lange haar uitdagend achter haar schouders gooide. Ik kon haar borsten nu zien en probeerde mezelf te dwingen mijn blik af te wenden. Ze keek me aan en wist precies wat ze met me deed. 'Goed' zei ze. 'Ga maar.' En ik knikte. Niet in staat om weg te lopen, de trap af op weg naar zaken waar ik zou moeten zijn, die ik tot nu toe steeds wist te vermijden. Sinds het moment dat ik haar had leren kennen leek ik steeds minder op mijn werk te zijn, leek mijn sociale leven nergens meer naar en als ik eerlijk was kon het me niets schelen. Ik wilde haar en niets anders. Dat ik er veel mee op het spel zette realiseerde ik me, maar ik kon het niet tegenhouden. Zij zorgde ervoor dat ik haar haatte en intens lief had tegelijk. Als was in haar handen, ik had de kracht niet me te verzetten. Nog steeds stond ik aan de rand van het bed en ik keek naar haar. Ik bleef kijken. Ze zei niet dat ik moest gaan, ze zei niet dat ik moest blijven. En dus bleef ik. We verkenden elkaars lichaam opnieuw en keer op keer verbaasde ik me over haar zachte huid, haar vrouwelijke vormen, maar vooral de felheid waarmee ze af en toe kon uithalen. Wat ik ervan moest denken wist ik niet. Het besef van tijd was ik inmiddels allang verloren en de zware velourse gordijnen hielpen me niet te ontdekken in welke tijd de rest van de wereld leefde. Middernacht of ochtend, ik had het allebei geloofd. Zo nu en dan benauwde de bedompte sfeer in de kamer me plotseling en wilde ik weg. Weg van dit alles om het te vergeten en nooit meer terug te keren. Maar vaker gaf de kamer me een gevoel van geborgenheid. Een plaats waar ik me kon verstoppen en waar ik kon zijn wie ik werkelijk was. De dreiging mezelf hierin te verliezen was groot en terwijl ze onschuldig naast me lag te slapen, besefte ik me dat ze gewillig was me hierin mee te sleuren.


Hoofdstuk 1
Terwijl het donker hem omsloot en een huivering door zijn lichaam ging, vertraagde hij zijn pas. De nacht was altijd favoriet bij hem geweest. Het maakte dat je anoniem werd in een wereld vol van moeilijkheden en bekentenissen. Onbewust gleed zijn hand in zijn jaszak op zoek naar sigaretten, vergetend dat hij eigenlijk gestopt was. De avond passeerde in gedachten. Het was een goede avond geweest. Het vuur van zijn aansteker -een wonder dat hij hem niet verloren was- raakte de sigaret en hij inhaleerde diep. Er was gelachen en gedanst. Hij had niet gedanst. Hij had gekeken naar heupwiegende vrouwen, hun lichamen die als vanzelf leken mee te deinen op de muziek. Hoe kwam het toch dat sommige vrouwen zo'n sensuele manier van dansen over zich hadden. Hij had zijn ogen niet kunnen afhouden van haar. Zij moest het worden. Zijn keuze was op haar gevallen. Lang donker haar, een mooi gevormd lichaam. Ze leek zo perfect. Vrijwel de hele avond had hij haar geobserveerd. Hoe ze praatte met haar handen, haar glimlach, haar onbewust uitdagende manier van lopen. Het liefst was hij naar haar toe gegaan, maar dat kon niet. Ze mocht het niet weten. Maar ze was perfect en die bewustwording was voor vanavond meer dan voldoende. Hij moest niet teveel tegelijk willen. ‘Niet teveel tegelijk’ fluisterde hij in het donker van de nacht. Hij had er bewust voor gekozen om terug naar huis te lopen. Vaker verkoos hij de metro boven deze wandeling van een uur, maar nu wilde hij zijn gedachten ordenen en de frisse lucht in zijn longen voelen tintelen. Zijn stem weerklonk zachtjes en hij herhaalde de woorden nog eens, om zichzelf van deze waarheid te overtuigen. Voorzichtigheid was geboden om alles te laten lukken. Deze keer mocht hij het niet verknallen. De wind werd ijziger, evenals zijn gedachten.


Hoofdstuk 2
Ondanks dat zijn gedachten na het weekend volledig beheerst werden door hetgeen zich in die dagen had afgespeeld, was het zaak om gewoon naar het werk te gaan. Hij moest zorgen niet in zijn oude patroon te vervallen. In gedachten verzonken voerde hij dagelijkse gewoonten als het poetsen van zijn tanden en het wassen van zijn gezicht. Voor het nemen van een douche was hij te onrustig, de warmte op zijn lijf zou hij niet kunnen verdragen.

[Vogelvrij]

Misschien kun je de hoofdstukken ook gewoon langer maken door hoofdstuk twee ook hoofdstuk een te laten zijn?

Ik heb er verder niet zoveel over te zeggen, post eens wat meer

[Anetj]

Ik vind het leuk geschreven! alleen... als je een heel boek op die manier schrijft kan het best ingewikkeld worden denk ik... maar toch goed gedaan!
kusjess