Sinds de eerste klas ben ik bevriend met een meisje. Het was altijd al zo dat het leven haar nogal zwaar valt. Nu heeft ze ook wel kutdingen meegemaakt, dus ik begrijp het wel, en vind het echt niet erg als ze zeurt of uithuilt of over haar problemen wil praten. Na de tweede ging ze naar een andere school, maar we hielden contact. Het is altijd al zo geweest dat ze vooral over zichzelf praat, maar dat vind ik niet erg. De laatste tijd groeien we nogal uit elkaar. Volgens mij heeft ze niet veel vrienden, ze is namelijk best een beetje apart enzo.
Soms wil ze afspreken, en dan kan ze nogal drammen. Op zich snap ik dat ook wel, want ik denk dat ze best eenzaam is. Maar de laatste tijd heb ik het idee dat ze alleen naar mij komt als ze weer een of ander probleem heeft, en dat we nooit gewoon samen... lol hebben. Ofzo. Toen ik aan het begin van dit jaar de hele tijd ziek was, wilde ze alleen maar afspreken, maar ze vroeg nooit gewoon hoe het met me ging. Ook niet als we belden ofzo.
Vrijdag hadden we weer eens afgesproken. Ik voelde me heel kut - ik had een migraineaanval gehad, de beste vriend van een vriendin van me heeft zelfmoord gepleegd, ik was nogal gestressd om nog wat redenen en gewoon moe. Maar ik was toevallig in de stad en zij vroeg al wekenlang wanneer ik nou eens ging afspreken, dus ik dacht, nou goed, het is vast wel gezellig als ze er eenmaal is. Maar de hele afspraak was gewoon superkut.
Er kwam bijna geen zinnig woord uit haar, ze was verdrietig, ze praatte alleen maar over haar relatiecrisis. Ook toen ik zei dat ik ook niet zo blij was, ging ze maar door over jongen A en jongen B en wat nu en ze voelde zich zo rot en bla bla. Als ik iets zei, was het alleen 'oh'. Daarbij moest ik alles zo'n beetje uit haar trekken. Haar hele houdnig was gesloten en vijandig en ze leek ook echt heel verdrietig.
Op het einde zei ik iets van 'nouja sorry ik ben ook niet echt in goede doen, er is iemand dood en ik ben doodmoe en voel me niet lekker' zei ze niks, ze haalde alleen zo'n beetje haar schouders op. Ik zei (kattiger dan ik wilde
) 'nou, als het je niks kan schelen, mag je het ook wel zeggen, hoor'. Ze zei dat het haar wel kon schelen, maar dat ik het altijd druk heb en bla bla en dat ik 'alleen uit schuldgevoel met haar afsprak'. Dat is ook wel een beetje waar.
Maar dan nog, ik stoor me ook wel echt aan hoe ze doet. Aan de andere kant, dadelijk is ze helemaal depressief en ellendig en dan doe ik ook nog zo.
Toen zei ik doei, gaf haar een knuffel en ging naar mijn bus.
EN NU DE VRAAG
ik zit er namelijk echt heel erg mee.
Ik weet dat het beter is om mijn energie te besteden aan andere mensen (en genoeg andere mensen vragen mijn energie
), maar ik zit er erg mee en wil het eigenlijk nog wel bespreken ofzo. Ik hoef haar niet meer zo vaak te zien, maar wil het ook wel uitpraten. Aan de andere kant, dadelijk wordt ze dan weer zo ehh drammerig.
Maar goed. Ik wil niet te veel drama's, maar ik wil haar eigenlijk wel zeggen dat ik me ook gewoon best gekwetst voel door haar houding.
Zal ik haar nog aanspreken en het erover hebben? Of gewoon laten en bidden tot God Allah en Krisjna dat ze me met rust laat.
Wat ik ook kut zou vinden. Maar drama's zijn ook kut. en ahh.