Køtjeugd en suicidaal

[sooperdooper]

Hallo medescholieren,

Ik zit met een grote kluif in mijn hoofd, en ik voel me al heel lang er heel rot over.
Het is een vrij lang bericht, sorry daarvoor.

Ik ben een jongen van zestien, en al sinds ik drie jaar ben, ben ik erg perfectionistisch, brutaal, en een hoop andere dingen geweest. Toen ik zes was, verhuisde mijn ouders naar een groot luxe huis, en al sinds 2003 werkt mijn vader zo hard dat hij nooit aan tafel eet met het gezin, en eigenlijk altijd zit te werken.
Toen ik zeven was, werd ik depressief en suicidaal. Ik kon me niet vinden in de groep, vond school erg saai en voelde me door niemand begrepen. In die tijd raakte ik ook lang verslaafd aan World of Warcraft. Op een gegeven moment ging ik mij ook misdragen en werd er door al mijn sores, de diagnose Asperger gesteld. Daarna bleef ik nog een jaar op school, waarin ik nog meer last kreeg van sociaal-emotionele problemen.
Toen, op een dag vertelden mijn ouders dat ik naar de dokter ging. We gingen eigenlijk naar een psychiatrische inrichting, waar ik zo'n twee en een halve maand intern ben gebleven, die dag ben ik dus ook niet teruggekeerd. Daarna ben ik voor de rest van dat jaar daar gebleven, maar ging ik elke dag om vijf uur naar huis. In die tijd is mijn moeder vreemdgegaan, waar ik tot een paar maanden geleden niks van heb meegekregen. Ze bleek een jaar lang in hotels afgesproken te hebben met een projectontwikkelaar die reed in een Porsche.
Daarna ging ik naar de middelbare school. Ik wilde altijd naar het gymnasium, maar omdat ik al behoorlijk wat op mijn kerfstok had, kon ik alleen in een autistenklas terecht. Daar heb ik het een jaar vol gehouden.
Daarna heb ik nog twee jaar op een andere school gezeten, en ben ik daarna zonder echt over te gaan op een school terecht gekomen op het platteland in het zuiden (ik woon in Amsterdam), omdat ik daar ook niet gemotiveerd was en mijn ouders gingen scheiden waardoor mijn vader tikdelijk verhuiste.
Dat ging twee maanden goed, waarna ik weer mijn motivatie verloor en terug naar Amsterdam vertrok.
Toen, kwam ik op het internet tegen dat ik waarschijnlijk hoogbegaafd was, gezien de kenmerken, en niet autistisch. We lieten het testen doir een orthopedagoog, in het klopte inderdaad. Mijn vader kleineerde mij al vaak toen dus zei hij dat ik zelfverklaard hoogbegaafde mislukkeling was.
In die jaren, heb ik elke dag antidepressiva en antipsychotica moeten slikken, zes begeleiders gehad (achter elkaar) en op twee basisscholen en drie middelbare scholen gezeten.
Toen (ik was toen veertien) ging ik de vierde en vijfde versneld doen op een privéschool, wat ook mis ging om dezelfde reden, waarna ik naar een andere priveschool ging (vorig schooljaar), om daar vijf en zes te doen, wat toen ook weer mis ging.

Nu ga ik naar mijn zesde middelbare school, waar ik geen vertrouwen in heb, en heb ik eigenlijk alleen mijn piano en gitaar waar ik rustig/blij van word, en waar ik een mogelijke toekomst in zie. Ik heb een schijthekel aan mijn vader, en geen vertrouwen in mijn moeder. Ik heb alleen een muzikale droom, en hoop dat ik dat kan verwezelijken, en er later rond van kan komen, maar ik ben daar nog veel te slecht voor, heb ik het idee.
Ik zie verder geen reden om te leven, heb op zijn minst geen vertrouwen in mijn ouders, en ben weer depressief. Ik ben aan het nadenken over zelfmoord, of het leven, en mijn muzikale uitweg iets waard is of niet. Ik ben blij dat ik niet aan de drugs zit, aangezien daardoor een van mijn broers toen ik tien was ook nog eens in een psychose raakte (waar hij nu nog van herstellen is).
Kan iemand mij alsjeblieft advies geven of zoiets, ik weet niet wat ik nu moet, heb geen zelfvertrouwen of eigenwaarde, etc

[Einstijn]

Ik heb geen ervaring met depressief zijn of je niet begrepen voelen, ik ben ook geen psycholoog maar ik snap dat dit heel erg rot kan zijn.
Ik kan dus ook geen advies geven hierover, sorry daarvoor. Een ding wat ik wel weet is dat zelfmoord NOOIT, maar dan ook NOOIT de oplossing is.

Ik hoop dat je snel weer de zin van het leven gaat inzien!

Albert(Stijn)

[MrOizo]

Einstijn schreef:

Ik heb geen ervaring met depressief zijn of je niet begrepen voelen, ik ben ook geen psycholoog maar ik snap dat dit heel erg rot kan zijn.
Ik kan dus ook geen advies geven hierover, sorry daarvoor. Een ding wat ik wel weet is dat zelfmoord NOOIT, maar dan ook NOOIT de oplossing is.

Ik hoop dat je snel weer de zin van het leven gaat inzien!

Albert(Stijn)

In mijn ogen kan het voor de persoon zelf zeker wel een oplossing zijn. Je bent dan namelijk van ALLES af. Maargoed, ik kan me dan ook heel goed verplaatsen in zulke mensen. Aan de andere kant, dood ga je vanzelf toch wel ooit. Als je ontdekt hoe je het leven zin kan geven dan kan het wel de moeite waard gaan voelen. (Ik raad deze laatste optie aan)

Terug naar de topicstarter: Overigens gaan autisme en hoogbegaafdheid ook wel vaak samen. Anyway... Ik heb zelf ook honderden keren aan zelfmoord gedacht. Inmiddels is mijn leven compleet anders dan vroeger toen ik zo somber was. Ik heb veel contacten, ga veel uit en heb veel lol. Soms zit ik er nog wel door heen, maar het kan dus alsnog wel 'leuk' worden. Verder speel ik ook piano en wil muziek componeren. Wat goed dat je rustig word van muziek maken, vind je dat ook echt leuk? Dan moet je daar vooral mee verder gaan. Er zijn vast nog wel meer dingen te vinden die je leuk vind? Misschien wel iets van sport ook. Zoek naar dingen die je zin geven... Verder, je bent nu 16? Ik zou zeggen maak je niet te druk over de toekomst . Mijn schooltijd was een compleet horrorverhaal en heb er niets aan gehad. Ook thuis ging het slecht. De band met mijn vader was vreselijk (op zijn zachts gezegd) en onlangs is hij overleden en heb geen moment gerouwd......Dat houd mij niet tegen om nu een goed en leuk leven te gaan hebben hoor... (maar ik werk dan ook voor mezelf).... Mijn ervaring is ook dat in mijn geval er duidelijk aanwijsbare redenen waren waarom ik zo somber was. Dit waren dingen die voor mij moeilijk direct duidelijk waren, omdat het dingen waren die ik zelf niet wist dat het bij mij speelde, en dingen die ik voor mezelf onderdrukte.

[Einstijn]

MrOizo schreef:

In mijn ogen kan het voor de persoon zelf zeker wel een oplossing zijn. Je bent dan namelijk van ALLES af.

Ik snap je beredenering, maar ben het er zeker niet mee eens. Zoals je hier zelf al zegt; het leven kan altijd nog leuk worden. Dit is de reden waarom je het niet zou moeten beëindigen. Als je namelijk later in je leven wel een leuk leven krijgt, of tenminste leuke elementen in je leven, zul je er spijt van hebben als je zou kunnen denken in de dood.

[RivierLied]

Ik ben zelf depressief geweest en ook heel lang gedacht dat zelfmoord de beste optie was. Ook mijn jeugd was niet ideaal en school leed daar onder. Mijn advies is, hoewel het moeilijk is; probeer er voor te zorgen dat je toch je diploma haalt. Niet alleen omdat zo'n papiertje erg handig is, maar ook omdat het kan helpen weer trots op jezelf te worden. Toen ik op mij 12e begon aan het gymnasium, had ik nooit verwacht dat ik uiteindelijk op mijn 18e een vmbo diploma zou halen en daar zo trots op zou zijn. Maar ik was en ben het wel, omdat ik weet dat ik dat wel even gedaan heb, ook al zei iedereen dat in drie maanden, twee jaar vmbo afronden niet zou lukken. Nu ben ik aan het voorbereiden voor het staatsexamen vwo - ik ben inmiddels 24 - en heb ik er vaak moeite mee dat ik zo achterloop op leeftijdgenootjes. Maar ik heb mijn eigen ervaringen, ervaringen met vrijwilligerswerk; ik heb dingen meegemaakt waarvan ik heb geleerd, die anderen niet geleerd hebben. Probeer te kijken naar wat je wel hebt. Je hebt je muziek, misschien kan je daar een opleiding in volgen. En je staat er nog steeds, ondanks wat je hebt meegemaakt, dat laat ook zien dat je een kracht hebt waar je jezelf waarschijnlijk niet eens van bewust bent. Denk eens goed na over wat je zelf wilt en kijk of dit het juiste moment is. Is een opleiding nu het beste, of moet je nog aan jezelf werken (je zit natuurlijk wel met leerplicht bedenk ik me, maar daar valt ook mee te schuiven) Niemand kan voor jou beslissen, dat zal je zelf moeten doen, maar als je mijn advies wilt: wat je ook doet, onthou dat zelfmoord heel definitief is. Je hebt kansen en mogelijkheden en daar is het leven mee gevuld, vallen en opstaan. Lachen, huilen, groeien. Alles wat je mooi vind, leuk lijkt, vind je in het leven. Als je zelfmoord zou plegen, ben je dat ook allemaal kwijt. En ik geloof niet dat je dood wilt, ook al denk je aan zelfmoord. Wat jij, volgens mij, wil is een ander leven, een beter, fijner leven. Zelfmoord sluit de mogelijkheid van een beter leven juist uit. (Ik zelf ben in elk geval elke dag blij dat ik er nog ben!)