Jezelf afsluiten van mensen

[SonnyGirl]

Ik heb de laatste tijd een probleem waar ik nogal mee zit.

Op school, bij mijn ouders of bij wildvreemde mensen, bij allerlei soorten mensen gebeurt dit probleem. Het probleem is namelijk dat als mensen iets aan mij vragen ik mij helemaal wil afsluiten daarvan. Zelfs een simpele vraag als "hoe gaat het" beantwoord ik niet met plezier. Ik lijk de vraag wel te willen ontwijken en krijg de drang om weg te lopen. Ik voel me niet op mijn gemak lijkt wel, terwijl ik die mensen wel gewoon superaardig vind etc. Ik kan geen logisch antwoord geven op whatever ze vragen en ik blijf overwegen of dat wat ik doe wel goed is.

Maar ook als ze bijvoorbeeld iets leuks aan het vertellen zijn en ze dan zeggen van, "daar moet je eens naar kijken, dat is leuk". Dan wil ik dat gewoon niet doen. Iets in mij wordt dan een soort van boos lijkt wel, ik weet niet precies. Ik wil me er gewoon van afsluiten. Ook al is datgene wat zij leuk vinden waarschijnlijk ook iets wat ik leuk vind.

Ik vind het heel rottig, omdat ik daardoor nooit echt het idee heb dat ik mezelf ben ofzo. Ik kan geen normaal gesprek voeren omdat ik die woede blijf voelen en ik dus niet makkelijk praat over de dingen die mij boeien of emoties. Op het ene moment wil ik heel graag gewoon gezellig kletsen met die mensen, maar dan opeens sluit ik me weer af.

Ik heb niet echt het idee dat ik bang ben ofzo, ik weet echt niet wat ik ben. Gewoon boos lijkt wel. Op het ene moment kan ik minutenlang praten over dingen die mij boeien maar als het over mijzelf moet gaan voel ik me kut ofzo. Ik weet het echt niet meer.

Dit zit me echt in de weg, omdat ik gewoon normaal wil kunnen praten over mezelf, en over leuke dingen. Ik vind het best arrogant van mezelf dat ik steeds denk dat het die mensen niet boeit wat ik doe, want anders zouden ze echt niet tegen me aan het praten zijn. Ik hoor gewoon open tegen mensen te zijn tot op een bepaald niveau. Net zoals zij dat zijn.

Maar wat wil je precies? Wil je wel contacten of ben je liever op jezelf? Want je bent natuurlijk niet verplicht om de hele dag sociaal te gaan zitten doen. Of is het enige dat je niet goed over jezelf kunt praten?

Oh ja andere mensen letten er echt niet op of jij wel goed op ze overkomt ja of nee. Ze hebben echt wel betere dingen te doen dan dat.

Sommige mensen zijn nu eenmaal van nature iets minder 'sociaal'. Ietwat koeler zeg maar.
Overigens op zich geen slecht iets, wat het rolmodel ons ook zou willen opleggen.

[velyne]

Het komt me bekend in de oren. Ik heb het ook gehad, en nu nog steeds een beetje. niet meer zo erg.

Mijn moeder vertelde me dat ik van jongs af aan al alleen wou zijn en was. Alleen op mijn kamer.

Niks boeide mij meer. Eerst vond ik dingen interessant, maar nu kan het me geen f*ck meer schelen.
Ik wil er geen aandacht meer aan geven, dan voel ik dat ik dwars in mijn hoofd word.
Ik word weleens zomaar boos, mensen snappen dat niet, ik ook niet zo goed maarja, haha. Als mensen iets aan je vragen, je hebt er gewoon geen zin in, als ze door blijven vragen of iets dergelijks word ik ontzettend dwars in mijn hoofd, al dat gezeik, al die onzin!! Dan word ik gewoon boos.

Daarnaast, heb ik dit denk ik ook een beetje omdat ik geen zin meer heb om zorgen over dingen te maken. Jij misschien ook? Je hebt gewoon geen zin om eraan te denken, waarom zou je je energie daar in steken?? denk je dan diep in je hoofd. Ookal klinkt het raar als je het nu hardop leest, want het moet toch juist normaal zijn?

Dat ik nu over mezelf praat, doe ik alleen om je gesprek aan te vullen, omdat ik benieuwd ben of je hetzelfde hebt als mij of niet. Zoja, kan ik je misschien beter begrijpen en kunnen we erover praten??

Ik denk zoiezo, dat het echt niet aan ligt, dat je gewoon lekker op jezelf bent. Want ik schat dat je eerst ook niet zo was!! Dat is dus ook bij mij, van kleins af aan dat ik op mijn kamer was...nee, overal zit een reden achter

Ik denk dat je hartstikke sociaal bent. Heb het idee dat je je veel afvraagt hoe mensen JOU zien. Hoe ze tegen je aankijken ofzo??

[mxshaun]

Ik heb precies hetzelfde als wat velyne zegt. Ik heb het nu alleen juist erger dan vroeger heb ik het gevoel.

Rond mijn leeftijd 20 word meer van je verwacht dan vroeger heb ik het gevoel.
Ik moet me vaak er toe zetten om ergens zin in te hebben, maar bijvoorbeeld met vrienden naar de kroeg gaan is iets wat ik wel graag wil. Wanneer ik dan uitgeput thuis kom, heb ik vaak geen zin om te vertellen aan mijn ouders(woon nog thuis) hoe het die avond was en wat we gedaan hebben en dat komt vaak nogal bot over denk ik. maarja het gaat zoals het gaat zo ben ik.

[mxshaun]

nog zoiets: ik heb nooit zin om mezelf te herhalen of iets totaals Obvious te vertellen.

Bijvoorbeeld : Je zit in de klas. Iemand laat zonder dat hij het weet zijn pen vallen op de grond(alleen jij zelf hebt dat gezien, maar je neemt de moeite niet om het te melden, want je zit ver van die persoon af) . De jongens die achter hem zitten, zien de pen vlak in zijn buurt op de grond liggen. Ze pakken de pen, en debatteren over van wie de pen zou kunnen zijn. (obvious dus van die persoon voor hun waar de pen dichtbij lag). maar in plaats daarvan nemen die jongens de moeite om de aandacht te vragen van de hele klas om te vragen van wie die pen was.

Ik denk dan: Ik had nooit die pen opgepakt, want die persoon die het heeft laten vallen, merkt het vanzelf wel. of niet en dan kan het me vaak nog niet schelen.

Hoe ik zelf reageer op zo'n situatie varieërt wel een beetje. Soms heb ik goede dagen, waarop alles kan. Andere dagen kom ik heel chagerijnig over denk ik


tja leuk

[SonnyGirl]

aargh ik had net een verhaal van 1,5 kantje getypt maar toen was ie dus weer uitgelogd geraakt omdat ik zo lang afwezig was geweest.

Heel lief van jullie dat jullie de tijd hebben genomen om mijn verhaal te lezen iig!

Ik wil echt veranderen en meer opener zijn. Ik denk ook wel dat mensen het merken dat ik gesloten ben en dat ik amper tegen ze praat. De enige momenten waarop ik makkelijker in de omgang ben is als ik iets te doen heb zoals bijvoorbeeld op de fiets praten, of tijdens het aardappelen schillen praten. Maar ik wil ook gewoon kunnen praten met mensen zonder ook maar enige afleiding te hebben. Ik vind oogcontact maken heel moeilijk, maar dat hoort toch bij praten denk ik he. Ik merk de laatste tijd dat ik heel vaak bot ben tegen mensen. Dan zeg ik iets van "Oh dat ziet er niet zo mooi uit hé" of "wist jij niet dat de les uitviel dan?" dat bedoel ik niet arrogant. Voor mij is dat dan gewoon iets normaals om te zeggen, maar mensen vatten het echt op als kwetsend.

Ook als mensen met mij praten over dingen zoals school weet ik niet zo goed wat te zeggen. Zij bevinden zich namelijk niet in mijn belevingswereld, zijn ouder/jonger, doen een andere studie etc etc. Als ik met iemand een gesprek moet hebben over iets simpels als school probeer ik vaak iets voor te bereiden, iets concreets wat ik kan vertellen. Zo heb ik het idee meer controle te hebben op het verloop van het gesprek. Maar als er dan weer een vraag komt waarover ik niet heb nagedacht klap ik dicht en geef ik een stom, te kort antwoord wat niet bevorderend is voor het gesprek. Hierdoor krijg je van die 3-minuten gesprekjes die akward tot een einde komen.

Ik denk zoiezo, dat het echt niet aan ligt, dat je gewoon lekker op jezelf bent. Want ik schat dat je eerst ook niet zo was!! Dat is dus ook bij mij, van kleins af aan dat ik op mijn kamer was...nee, overal zit een reden achter

Ja toen ik klein was speelde ik heel graag alleen, dat kon ik uren aan een stuk doen, maar ook samen spelen ging goed af, zolang die persoon maar begreep wat mij bezighield. Ik was als kind echt sociaal en actief. Maar sinds de pubertijd raak je die interesse voor spelen kwijt en moet je dus vlakken gaan vinden waarin je overeenkomstig bent. Ik kan dus alleen praten met mensen die iets met mij gemeen hebben, en dat is jammer, want ik wil met iedereen kunnen praten, zoals al eerder gezegd.

Als ik thuiskom van het uitgaan heb ik ook weinig zin om tegen mijn ouders erover te praten. Ik moet die indrukken van die avond dan verwerken, al die nieuwe gezichten, nieuwe mensen. Maar volgens mij heeft iedereen dat wel. Als je thuiskomt van een reis van 6 maanden naar Afrika ga je ook niet meteen uren daarover praten. Toch?

Ik heb binnen een gesprek idd ook vaak dat ik de logica van dingen inzie, maar die andere niet. Ik loop vaak een aantal stappen vooruit. Dat ik een gesprek begin met "kan je me hiermee helpen?" is voor mij normaal. Terwijl je toch liever hebt dat ik eerst iets zeg van "hoi, hoe gaat het?" Ik ben snel met mijn conclusies, en begrijp dingen op een andere manier dan voor andere mensen het geval is. Ik bedoel nu ik dit typ ga ik ervan uit dat jij precies begrijpt dat ik snel ben met mijn conclusies, maar ik heb dus het idee dat iemand dat bij voorbaat al begrijpt, wat dus waarschijnlijk niet het geval is.

Het is echt vermoeiend. Maar het is wel goed dat ik steeds socialer probeer te worden, want hierdoor word ik mij meer bewust van mijn gebreken.

[SonnyGirl]

up

[gentlemen]

zoals ik je hoor lijk je autistische trekken te hebben . mss een x tijd om te testen . gewoon doen , je word er alleen maar wijzer van

[mxshaun]

Iedereen denkt bij zoiets gelijk aan autisme, maar er is een groot verschil. Wij kunnen wel aardig/sociaal zijn (en willen het in principe ook.) Mensen die autistisch zijn willen het wel maar hun schakelingen in de hersenen lukt het gewoon niet.

En Sonnygirl, ik begrijp precies wat je daar zegt over het trekken van conclusies en etc. Maar ik kan me daar dan ook altijd een beetje kwaad om maken, dan heb ik stiekem het gevoel dat die andere mensen dom zijn, omdat ze zelf die conclusie of waarneming nog niet hebben getrokken.

Ik had vandaag nog iemand aan de telefoon, die een tafel wou lenen. Eerst vroeg ze heel aardig van bla bla hoe gaat het. Maar ik betrapte me er vandaag ook weer op dat ik dan niet aan haar vraag: en hoe is het met jou?

Maar verder moeten we gewoon beseffen, dat wij zo in elkaar zitten en daar een beetje rekening mee houden. Het hoef niet perse iets slechts te zijn toch?

[Droyd]

mxshaun schreef:

nog zoiets: ik heb nooit zin om mezelf te herhalen of iets totaals Obvious te vertellen.

Ik ben er niet echt blij mee dat ik mezelf heel goed herken in de meeste zaken die hier genoemd worden. Naast wat jij opnoemt kan ik er ook behoorlijk boos om als iemand dezelfde grap herhaalt, zonder dat te laten blijken dan.

Met de leeftijd is het er wel wat beter op geworden in die zin dat ik mezelf meer kan dwingen om effectief te vragen hoe het met iemand gaat enzo, zelfs al komt dat voor mij op de een of andere manier vreemd over heb ik zo de indruk. Als iemand anders vraagt hoe het met me gaat moet ik eerst even de "wat kan jou dat nou schelen" emotie in de hand houden voor ik effectief kan antwoorden.

Enkele jaren terug had ik bijvoorbeeld de vreemde gewoonte om een simpel telefoongesprek volledig voor te bereiden op papier omdat ik anders te veel vergat. (Enerzijds jezelf voorstellen, anderzijds meegeven wat "werkelijk" belangrijk is)

mxshaun schreef:

Ik had vandaag nog iemand aan de telefoon, die een tafel wou lenen. Eerst vroeg ze heel aardig van bla bla hoe gaat het. Maar ik betrapte me er vandaag ook weer op dat ik dan niet aan haar vraag: en hoe is het met jou?

Ja, kunnen ze dan toch gewoon niet meteen om die tafel vragen ?

Verder is het ook zo dat ik enkel kan praten met mensen die iets met mij gemeen hebben. Ik praat hoofdzakelijk over muziek tot op het punt dat ik het zelf niet meer leuk vind, al moet ik wel anders valt het gesprek stil ... Behalve dat heb ik dan eerder de neiging om te praten over wat ik niet leuk vindt maar dat doe ik dan gewoon niet omdat dit natuurlijk niet bevorderlijk is voor een goed gesprek.

Anderzijds praat ik ook niet graag over mezelf omdat ik merk dat mijn manier van denken (en leven ...) niet strijkt met die van anderen. Vandaar dat ik mezelf ook niet graag voorstel...

Ik moet die indrukken van die avond dan verwerken, al die nieuwe gezichten, nieuwe mensen.

Ook dat herken ik heel goed. Telkens wanneer ik nieuwe mensen ontmoet heb ik de neiging soms dagen nadien bezig te zijn met het overmatig "analyseren" van wat en hoe ze bepaalde zaken aanbrengen, hoe ze zich gedragen en waarom ...

Soms heb ik zelfs de indruk dat ik hierdoor beter mensen kan beoordelen (die ik pas heb ontmoet !) omdat ik er werkelijk continu oplet, waardoor ik me eerder passief opstel in de gesprekken zelf. Als ik een positieve (of zelfs negatieve) eerste indruk heb ervaren bij iemand die ik niet ken, ga ik altijd twee keer nadenken terwijl ik vemoed dat de meeste mensen dit veel minder doen. Bijna alsof ik de emotionele indruk die ik heb van iemand enigszins wil compenseren met logica...hoe vreemd dat ook klinkt.

Heel af en toe valt het voor dat een gesprek naar mijn gevoel althans goed verlopen is (bv op cafe enzo) en dat vind ik dan weer heel erg leuk. Ik heb dus niet de indruk dat ik niet sociaal ben, ik heb wel degelijk behoefte aan contact met anderen. Ik heb eerder de indruk dat ik emotioneel anders (te veel of zelfs volledig onjuist) reageer op veel zaken.