verhaal (graag mening)

[oeski]

Dit is een begin van een verhaal. Vertel pleaz ff wat je ervan vindt. Thanx

Het was het jaar 2230. Nigal Do reed naar zijn huis. Thuisgekomen zag hij dat er een brief was gekomen van de DNVP, De Nationale Volkspartij. Hij opende de envelop en zag de schreeuwerige voorkant van een affiche. Het zal wel weer verkiezingtijd zijn, dacht hij bij zichzelf. Hij legde de envelop op tafel en pakte wat te eten. Hij bekeek eerst zijn andere post, wat voornamelijk uit rekeningen bestond. Uiteindelijk pakte hij de envelop weer op en haalde het affiche eruit. “Stem op de DNVP” stond er met grote koeienletters. Ja hoor het is weer zover. Hij bekeek de achterkant, die vol stond met de voordelen van de DNVP. Net alsof de mensen dit nog geloven. Hij gooide het affiche in de prullenbak. Sinds de DNVP aan de macht was gekomen was het slecht gegaan met de wereld. Voordat de DNVP aan de macht kwam was er overal crisis, maar de DNVP zou er verandering in brengen, tenminste dat dachten veel mensen. Eén regering voor alle mensen van de gehele wereld zou orde brengen, maar het omgekeerde gebeurde. De DNVP zorgde ervoor dat iedereen de DNVP steunde, en als je dat toch niet deed, werd je opgepakt. Aan de armoede in de wereld deden ze echter niets. Er bestonden nog wel een paar andere partijen, maar in feite maakten die gewoon deel uit van de DNVP.
Nigal was vandaag eerder teruggekomen van zijn werk, omdat zijn vader hem iets wilde laten zien. Nigal stapte weer in zijn auto, en reed naar de ruimtebasis. Zijn vader werkte voor de regering, namelijk voor de sectie ruimtevaart, waar de regering veel geld in stopte. Nigal wist dat hij het goed had getroffen als kind, hij had een aardige vader die zich niet met de politiek bemoeide en een zorgzame moeder, maar hij had liever gehad dat zijn vader ook tegen de regering was. De mensen hielden niet van aanhangers van de regering. Niet dat iedereen zijn vader niet aardig vond, nee, ze wisten wel dat het hem niet om het geld ging, maar om de ruimtevaart. En toch had Nigal er geen fijn gevoel over. Hij parkeerde zijn auto en liep naar het hek. Er stonden twee grote bewakers met honden. ‘Pasje!’ gromde de ene bewaker. Nigal haalde zijn pasje tevoorschijn die hij van zijn vader had gekregen.
Nadat hij was gefouilleerd mocht hij doorlopen. Hij liep naar zijn vaders kantoor, die hem al stond op te wachten. ‘Ah Nigal! Ben je daar eindelijk. Ik heb net een heel nieuw ruimteschip ontwikkeld! Als het meezit kan dit ding,’ Hij wees op een ingewikkelde plattegrond. ‘ons binnen twee dagen naar Pluto vliegen.’ Triomfantelijk keek hij Nigal aan. ‘En heb je me hiervoor helemaal naar de ruimtebasis laten komen?’ ‘Nou, ja! Hiervoor? Je spuugt het woord uit alsof het giftig is. Dit is toevallig wel een heel bijzonder moment voor mij hoor. Ik zie het al voor me op het nieuws: Meneer M. Do heeft gister een belangrijke doorbraak in de geschiedenis ontwikkeld. De megantiverosfeer zorgt ervoor dat de…’ Hij onderbrak zijn verhaal. ‘Wat zit je nou te lachen?’ ‘Het is niets, het is alleen…’ Nigal kon een lach niet onderdrukken. ‘Wat? Wat is er nu weer?’ ‘Nou,’ zei Nigal met een uitgestreken gezicht. ‘hoe noemde je dat iets nou? Megant…’ ‘Megantiverosfeer ja. En toevallig is dat wel een goede naam, het is de stof die ik zojuist heb ontwikkeld voor het reizen in de ruimte. En over een tijdje kan je het misschien ook kopen als brandstof voor je auto.’ ‘Nou, ik zal dan eerst maar de naam veranderen. Ik zie mensen al aankomen, gooi het maar vol met Megantiverosdinges. Dat werkt toch niet.’ Hij kon het niet helpen maar er verscheen een triomfantelijke glimlach op zijn gezicht. ‘Nou, oké ik zal de naam wel aanpassen.’ zuchtte zijn vader. ‘Wacht even, ik haal nog even een andere plattegrond van het ruimteschip op.’ Zijn vader liep haastig het kantoor uit. Nigal prutste even aan een pen van zijn vader, maar toen viel zijn blik op een envelop in de prullenbak. Zoals gewoonlijk zou zijn vader het er wel weer in hebben gegooid zonder het een blik waardig te gunnen. Nieuwsgierig viste hij het uit de prullenbak. Een brief van de regering, hij zag het aan de stempel op de voorkant. Zo te zien geheim, want de envelop was zorgvuldig dichtgeplakt. Hij hoorde voetstappen en stopte de envelop gauw in zijn jaszak.

Een beetje te, eh, hoe zeg je dat... haastig geschreven. Als dat naar huis rijden niet belangrijk is, zou je het eigenlijk ook niet hoeven te noemen. Hier lijkt dat een beetje overdreven. Als je dan meteen zegt: Thuisgekomen zag hij dat er een brief was gekomen van de DNVP, De Nationale Volkspartij. klinkt dat nogal... gehaast. Dan kun je beter zeggen Hij stapte het huis binnen. Op de deurmat, tussen de andere post, zag hij een bekende envelop. "Al weer de DNVP?" bromde hij voor zichzelf.

...of zoiets dus ... -_o Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel..? Verder is je taalgebruik goed, alleen de stijl laat nog iets te wensen over.