[verhaal] jij en ik (kritiek is welkom)

[PiNoW]

Voor het eerst had ik het gevoel, het gevoel dat ik je echt kwijt was.
Nooit eerder had ik het gehad, we groeiden steeds verder uit elkaar.
Langzaam, dat wel.
Eerst waren onze gesprekken vrolijk, onbezorgd.
We wisten niet beter of we zouden altijd bij elkaar blijven.
Later, veel later zelfs, begonnen de gesprekken over 'ons' te gaan.
De tijd tikte door en je werd anders.
Jij wilde vrijheid.
Ik wilde jou niet kwijt.
Ik had het gevoel dat ik dood zou gaan als ik je kwijt zou raken, als ik zonder je was miste ik je, altijd.
Verdomme.
Maar je zei nog steeds dat je van me hield, en ik geloofde je (natuurlijk, waarom zou ik je niet geloven?)
Ik zag je steeds minder, maar hield vast aan dat kleine stukje wat we nog hadden samen.
Het werd steeds minder.
En minder.
Ik wilde er met je over praten, ondanks alles hield ik van je en ik wou je niet kwijt, maar jij wilde niet praten.
Ik hield mezelf voor dat je het niet kon, maar je wilde het gewoon niet.
Jij wilde nooit praten.


'Schiet nou toch eens op, godsamme, ik ga niet weer 2 uur op jou wachten!!'.
Snelle voetstappen op de gang, zijn kamerdeur vliegt open.
Van schrik laat ik mijn oorbellen uit mijn handen vallen, en ik zie hem kijken.
Dreigend.
Zijn borst gaat snel op en neer, zijn hand zweeft al in de lucht.
'S-sorry, ik eh..ik ben zo klaar' en gehaast pak ik mijn oorbellen en doe ze in.
Achter me staat Joris.
Ik zie hem boos naar me kijken via de spiegel, en voel me net een klein meisje dat iets stouts heeft gedaan en dat nu door haar meester terechtgewezen word.
Half struikelend loop ik de trap af en schiet mijn jas aan.
'Goedzo, we gaan'.
Ik knik en loop naar zijn auto.
Hij is 19, ik 16.


Je danste met andere meisjes.
Flirtte met ze.
Maar ik ging altijd met je naar huis.
Vaak voelde ik me alleen, koud.
Jij was aan het dansen en versieren, en ik wilde het liefst janken en je de waarheid zeggen.
Maar ik deed het niet.
Ik deed het niet omdat je dan misschien bij me zou weggaan, en dat zou ik niet aankunnen.
De kou, de leegte.
Geen huis meer van jou waar ik naartoe kon vluchten als ik thuis ruzie had, geen armen om me heen midden in de nacht als ik iemand nodig had, niks meer.
Tot iemand aan me vroeg:' Wat zou je allemaal doen om Joris bij je te houden?'
en ik antwoordde: 'Alles.'
Toen pas ging ik nadenken.
Zou jij alles voor mij doen?
Nee.
Zou jij zonder me kunnen?
Ja. (misschien zou je zelfs binnen 2 dagen een nieuw vriendinnetje hebben..)
3 uur en 32 sigaretten verder wist ik het.
Ik hoefde je niet meer.
Nu moest ik het alleen nog zien te vertellen ( en dat zou een hele moeilijke opgave worden voor een verlegen meisje als mij..)
Maar ik probeerde het.


'Waarom geef je altijd mij de schuld, Rian?, Ik laat je in mijn huis, zelfs als ik er niet ben, je kan altijd hier komen, wat doe ik fout?'
'Ik kan er gewoon niet tegen, je flirt met ieder meisje, ik hoef je gewoon even niet meer te zien'
Zijn blik verandert, en hij staat met een ruk op.
'Oke, ga maar, ik hoef je voorlopig ook niet meer te zien, donder maar op!!'
Zijn hand vliegt naar voren en hij geeft me een klap in mijn gezicht.
Ik grijp naar mijn wang en wil wat gaan schreeuwen tegen hem, maar ik bedenk me.
Rustig loop ik naar de deur, trek mijn jas aan en doe de voordeur achter me dicht.
Als ik buiten sta gloeit mijn wang nog na, maar ik voel me voldaan, en glimlach.

[SIZE=1]alle kritiek is welkom (positief en negatief) , het is een beetje snel geschreven en moet nog verbeterd worden enz..

[stroopwafel]

ik vin het 1e deel totaal niet bij de rest passen

de rest is bekend maar leuk

[~(¯`·.¸ Ems¸.·´¯)~]

ik vinnet best wel goed, idd een beetje vlug geschreven...

xxx
Ems

[PiNoW]

~(¯`·.¸ Ems¸.·´¯)~ schreef:
ik vinnet best wel goed, idd een beetje vlug geschreven...

xxx
Ems

dankjewel
ik heb het eerste deel al een tijdje terug geschreven, de rest heb ik er eigelijk snel bijgeschreven maarja..