Gastgezin en andere opvang

[Diary of Dreams]

Wegens een hoop problemen (o.a. een sterke, chronische depressie met vitale kenmerken) ben ik nu aan het overwegen om te stoppen met mijn studie en om (veel) meer therapie te doen. Eerst sprak ik mijn hulpverlener (orthopedagoog, geen officiele MW'er maar doet het al jaren en de gesprekken lopen goed) zo'n een keer in de week, nu twee keer maar zelfs dat vinden wij beide eigenlijk te weinig. We zijn het er beide over eens dat mijn problemen te zwaar zijn om met school door te gaan. Anti-depressiva (paroxetine) slaat niet aan, maar dat zou nog steeds kunnen omdat ik er nu maar nog zo'n 3,5 week mee bezig ben. Oxepam heeft wel effect en is wel fijn om op te slapen, maar daarnaast verbetert het de situatie vaak niet (maar in principe ook weer niet negatief).

Wat ik wil is dit:
Ik wil graag langdurig (totdat het echt beter gaat, denk aan weken tot maanden) opgenomen worden in bijvoorbeeld een gastgezin. Ik wil niet in een inrichting komen omdat ik daar (via familie) ontzettend slechte ervaring mee heb en ik niet bij alleen maar mensen met problemen wil zitten. In tegenstelling, ik wil juist bij mensen zitten die vollop hun liefde kunnen geven. Niet dat ik perse ook alles deel met het gastgezin/andere optie maar dat ik wel een liefdevol, vertrouwde thuisbasis heb. Ik geloof niet dat ik dat in een 'normale' inrichting kan hebben.
Tijdens mijn 'opname' wil ik graag veel therapie (kunnen) volgen. Regelmatig gesprekken en graag ook mogelijkheid tot dagbesteding en (nood)opvang. Daarnaast wil ik ook zelf doorgaan (of beginnen) met andere dingen, zoals sport(en), (bij)baan en zelf studeren.

Ik heb het er met mijn hulpverlener over gehad maar die weet niet zoveel over zulk soort opvang. Ze gaat echter zoeken en rondvragen. Mijn school staat volgens mij in contact met een aantal gastgezinnen en binnenkort heb ik een gesprek met mijn mentrix daarover. Mijn ouders zijn er niet bijzonder positief over, ze weten niet of er wel zoiets is en of het wel het beste voor me is.

Ik wil sowieso ook binnenkort naar een ('echte' ) psychiater gaan om 'officieel' mijn depressie te laten testen, of te kijken of het misschien iets anders is. Ook wil ik hoogbegaafdheid laten testen.

Mijn vraag aan jullie is of jullie enige ervaring of kennis hebben van zulk soort opvang? Kennen jullie mensen die zoiets hebben gedaan/overwogen, zijn hier ook ervaringsdeskundigen? Ik wil graag zoveel mogelijk informatie hierover hebben, de grote lijnen maar ook graag specifiek over organisaties/methoden/gezinnen, etc.

Excuses voor de lengte, bedankt voor het lezen.

[Eend]

Ik heb geen ervaring met zulke gastgezinnen. Vraag me af of ze wel bestaan. Ik vraag me dan af waarom je niet gewoon thuis kan blijven?
Zelf heb ik wel veel ervaring met klinische opnames en echt niet allemaal negatief, maar goed, dat wilde je niet.

Maar wel een goed uitgestippeld plan zeg. Wou dat ik het zo duidelijk kon krijgen!

Liefs,

Eend

[Diary of Dreams]

Ik wil absoluut niet thuis blijven, niet dat mijn relatie met mijn ouders zo erg is maar ik kan hier (moeilijk) een nieuwe start maken, enzo. De sfeer thuis die ik zelf heb gemaakt werkt belemmerend.
Ik weet wel dat er gastgezinnen zijn waar je een aantal weken heen kan om even tot rust te komen, kijk hier maar is. Helaas is dat niet voor mensen die "een psychiatrische behandeling ondergaan" en is het voor 'maar' zes weken (opzich zou dat ook al geweldig zijn, maar liever toch wat langer).

[Eend]

Maar als je uit huis wilt om een nieuwe start te maken, zal je ook ooit terug moeten en die klap zul je hoe dan ook krijgen. Of je nou gewoon thuis blijft of naar een gastgezin gaat.

[coopergirl]

Diary of Dreams schreef op 25-11-2006 @ 14:23 :
Ik wil absoluut niet thuis blijven, niet dat mijn relatie met mijn ouders zo erg is maar ik kan hier (moeilijk) een nieuwe start maken, enzo. De sfeer thuis die ik zelf heb gemaakt werkt belemmerend.
Ik weet wel dat er gastgezinnen zijn waar je een aantal weken heen kan om even tot rust te komen, kijk hier maar is. Helaas is dat niet voor mensen die "een psychiatrische behandeling ondergaan" en is het voor 'maar' zes weken (opzich zou dat ook al geweldig zijn, maar liever toch wat langer).

Ik begrijp je niet helemaal. Je wilt tijdelijk uit huis omdat je thuis niet een situatie kunt creeeren een nieuwe start te maken. Mijn idee is dat je juist door dat soort zaken heen moet? Hoe dan ook, ik wijd er maar niet al te veel over uit aangezien mijn reactie niet helemaal strookt met je vraag.

Succes!

[Diary of Dreams]

Ik wil weer bij mijn ouders gaan wonen maar in een gastgezin omdat ik me daar (hopelijk) veel prettiger voel. Nu mis ik een 'veilige haven' (buh, klinkt zo dramatisch) waar ik gewoon kan zijn, zonder mijn frustratie en irratie die ik vaak (onterecht of niet) tegen mijn ouders voel.
Ik weet dat ik ook iets aan de situatie thuis moet doen, maar ik weet dat dat niet een probleem opzich is maar een effect ervan. Als ik dus vanuit een liefdevolle thuishaven aan mijn probleem kan werken, zal het ook veel makkelijker (en sowieso mogelijk) zijn om het bij mijn ouders goed te maken.

[light fighter]

ben het met jouw denk wijze niet eens, het hangt met elkaar samen zoals ik het nu lees. Dus als jij tijdelijk in een gastgezin gaan wonen en aan jezelf werken veranderd er thuis niks. Wanneer je terug komt zal het denk ik weer van vooraf aan beginnen.
Wat ik niet begrijp is de liefdevolle thuishaven die je zoekt en je niet schrijft dat je problemen thuis/met je ouders hebt, zoals ik het opvat heb je die dus wel

[Mariekje*]

Ik begrijp je idee, maar ik denk dat je de confrontatie met je ouders en huidige thuishaven niet kunt mijden. In mijn optiek gaat die klapper toch wel vallen, met de simpele verklaring dat daar je eerste basis is gelegd en dat ook voor je ouders de problemen niet ineens vervlogen zullen zijn.

Misschien is het best een idee om in een omgeving met weinig bemoeienis - mede omdat een gastgezin jou niet kent - aan jezelf te werken doormiddel van therapie, met als doel je basis te versterken.. Waardoor je beter in staat bent om de problemen van 'nu' met de wortel uit de grond te trekken. Maar bedenk asjeblieft wel, niet ALLES zal er direct mee opgelost zijn. Proberen kan altijd...

[Lautitia]

Diary of Dreams schreef op 24-11-2006 @ 21:15 :
Wegens een hoop problemen (o.a. een sterke, chronische depressie met vitale kenmerken) ben ik nu aan het overwegen om te stoppen met mijn studie en om (veel) meer therapie te doen. Eerst sprak ik mijn hulpverlener (orthopedagoog, geen officiele MW'er maar doet het al jaren en de gesprekken lopen goed) zo'n een keer in de week, nu twee keer maar zelfs dat vinden wij beide eigenlijk te weinig. We zijn het er beide over eens dat mijn problemen te zwaar zijn om met school door te gaan.

Heb je al op je school met iemand hierover gesproken? Zijn er absoluut geen maatregelen mogelijk die ervoor kunnen zorgen dat je naar school kan gaan, zo goed en zo kwaad als het kan? Stoppen met school is een ingrijpende beslissing, het kan je immers ook een zekere houvast en enige afleiding van je problemen bieden.

Diary of Dreams schreef op 24-11-2006 @ 21:15 :
Anti-depressiva (paroxetine) slaat niet aan, maar dat zou nog steeds kunnen omdat ik er nu maar nog zo'n 3,5 week mee bezig ben.

Er wordt een termijn van 6 weken gehanteerd, dus 3 1/2 week is denk ik sowieso te kort om een effect te bemerken. Hou nog even vol.

Diary of Dreams schreef op 24-11-2006 @ 21:15 :
Oxepam heeft wel effect en is wel fijn om op te slapen, maar daarnaast verbetert het de situatie vaak niet (maar in principe ook weer niet negatief).

Had je voordat je gestart bent met de paroxetine al last van een slaapstoornis? Als dat niet zo is, vraag ik me af of het wel zo verstandig is dat je oxepam neemt, omdat gebruik van bepaalde anti-depressiva ook kan zorgen voor het ontstaan van slaapstoornissen, zeker tijdens de eerste paar weken van gebruik.

Overigens, wie heeft je deze medicatie voorgeschreven?

Diary of Dreams schreef op 25-11-2006 @ 14:23 :
Ik wil absoluut niet thuis blijven, niet dat mijn relatie met mijn ouders zo erg is maar ik kan hier (moeilijk) een nieuwe start maken, enzo. De sfeer thuis die ik zelf heb gemaakt werkt belemmerend.

Diary of Dreams schreef op 24-11-2006 @ 21:15 :
Wat ik wil is dit:
Ik wil graag langdurig (totdat het echt beter gaat, denk aan weken tot maanden) opgenomen worden in bijvoorbeeld een gastgezin. Ik wil niet in een inrichting komen omdat ik daar (via familie) ontzettend slechte ervaring mee heb en ik niet bij alleen maar mensen met problemen wil zitten. In tegenstelling, ik wil juist bij mensen zitten die vollop hun liefde kunnen geven. Niet dat ik perse ook alles deel met het gastgezin/andere optie maar dat ik wel een liefdevol, vertrouwde thuisbasis heb. Ik geloof niet dat ik dat in een 'normale' inrichting kan hebben.

Diary of Dreams schreef op 25-11-2006 @ 14:23 :
Mijn ouders zijn er niet bijzonder positief over, ze weten niet of er wel zoiets is en of het wel het beste voor me is.

Het spijt me, maar ik vind je plan op het eerste gezicht allemaal nogal ver gezocht. Ik denk dat er oplossingen zijn die minder gedoe opleveren.

Heb je al eens over je problemen gepráát met je ouders? Weten zij wat jij van hen verwacht in deze situatie, en andersom? Ik kan me voorstellen dat het moeilijk voor je is om in je eentje het gesprek met je ouders aan te gaan, maar wie zegt dat je daar niet de hulp van je behandelaar bij mag gebruiken? Het zal wel vrij veel tijd en moeite vergen voordat alles voor iedere betrokkene helder is, maar dat is bij jouw idee net zo het geval. Natuurlijk verbetert de relatie met je ouders niet van de ene op de andere week, maar met jouw plan zal dat al helemaal niet gebeuren aangezien zij het er niet zo mee eens lijken te zijn. Ik kan ook begrijpen dat je hier helemaal geen zin in hebt; wat jij alleen maar wil is dat je aan jezelf kan werken, en de relatie met je ouders komt dan nog wel aan de beurt wanneer het beter met jou gaat. Maar ik ben bang dat het daar dan te laat voor is, omdat je je dan al veel te lang hebt afgesloten van hen.

Jouw plan lijkt ideaal. Wanneer jij in dat gastgezin terecht zou komen, verwacht je dat je daarmee een liefdevolle en vertrouwde thuisbasis zult krijgen. Echter moet je daar van de grond af aan opnieuw beginnen, aangezien deze mensen jou niet kennen en andersom. Bovendien geef je al enigzins aan dat dit gastgezin niet al te veel van jou hoeft te verwachten; voor wat jij wil is echter een goede relatie nodig en dat gaat dan nooit werken op de manier zoals jij het nu voorstelt.

Met andere woorden: waarom probeer je niet om je huidige thuisbasis te herstellen? Dat het te moeilijk zou zijn, vind ik nu geen argument meer aangezien jouw plan zoals het er nu uitziet minstens net zo moeilijk is.

Diary of Dreams schreef op 25-11-2006 @ 14:23 :
Ik wil sowieso ook binnenkort naar een ('echte' ) psychiater gaan om 'officieel' mijn depressie te laten testen,

Waarom wil je dat? Het is in de praktijk meestal erg moeilijk om je problemen in een hokje te stoppen, of om ze een label op te plakken. Ik begrijp wel enigzins wat je bedoelt, ik reageerde wat dit betreft precies hetzelfde als jij nu.

Diary of Dreams schreef op 25-11-2006 @ 14:23 :
Mijn vraag aan jullie is of jullie enige ervaring of kennis hebben van zulk soort opvang? Kennen jullie mensen die zoiets hebben gedaan/overwogen, zijn hier ook ervaringsdeskundigen? Ik wil graag zoveel mogelijk informatie hierover hebben, de grote lijnen maar ook graag specifiek over organisaties/methoden/gezinnen, etc.

Nee, ik heb hier geen ervaring mee. Wel met depressiviteit, die ik nu gelukkig voor een groot deel al achter me kan laten.

Ik heb je met deze reactie alleen raad willen geven, omdat je naar mijn mening bezig bent met een te drastische aanpak van je problemen. Het spijt me als ik bepaalde zaken in je situatie daarbij onderschat dan wel overschat heb. Maar weet wel dat ik veel herken in je verhaal.

In ieder geval wens ik je veel sterkte toe bij je genezingsproces.

[blei]

naar mijn persoonlijke mening vind ik het niet verstandig van op u leeftijd al te stoppen met school met de reden dat je in de toekomst minder kansen gaat hebben op de arbeidsmarkt en het houd ook een structuur in je dagelijkse leven. het maakt toch niet echt uit hoe lang je over je studies doet?
zelf heb ik ervaring met pleeggezinnen en instellingen. niet dat ik kan zeggen dat ik hier tevreden over was maar het kan best slechter. het draait erom dat je altijd naar iemand moet luisteren in een opvanggezin of iets dergelijks. zeker als je onder de achttien bent beschouwen ze u nog als en kind en de meeste zullen u ook zo behandelen. ik weet niet of datgeen wat je zoekt wel bestaat en als het bestaat zal er absoluut wel een wachtlijst ziojn van een paar maanden.
heb je een internaat al overwogen? je hebt nog redelijk veel voordelen eigelijk en het komt het dichtste in de buurt van hetgeen je zelf wil (vermoed ik): in de week ben je van thuis weg, je hebt sociaal contact, hebt de mogelijkheid om afspraken te maken met professionele hulpbegeleiding, je studeert nog en er is continu iemand waar je een babbeltje met kunt slaan.
het slechtste wat je kan doen tijdens een depressie is beginnen denken. daar geraak je alleen maar dieper mee in de put.
succes dermee

Om heel eerlijk te zijn denk ik dat je in een gastgezin niet snel een meer liefdevolle situatie zult vinden dan bij je eigen ouders (even er van uitgaand dat zij je niet mishandelen ed natuurlijk - maar die indruk krijg ik niet).

[Diary of Dreams]

blei schreef op 26-11-2006 @ 02:27 :
naar mijn persoonlijke mening vind ik het niet verstandig van op u leeftijd al te stoppen met school met de reden dat je in de toekomst minder kansen gaat hebben op de arbeidsmarkt en het houd ook een structuur in je dagelijkse leven. het maakt toch niet echt uit hoe lang je over je studies doet?
zelf heb ik ervaring met pleeggezinnen en instellingen. niet dat ik kan zeggen dat ik hier tevreden over was maar het kan best slechter. het draait erom dat je altijd naar iemand moet luisteren in een opvanggezin of iets dergelijks. zeker als je onder de achttien bent beschouwen ze u nog als en kind en de meeste zullen u ook zo behandelen. ik weet niet of datgeen wat je zoekt wel bestaat en als het bestaat zal er absoluut wel een wachtlijst ziojn van een paar maanden.
heb je een internaat al overwogen? je hebt nog redelijk veel voordelen eigelijk en het komt het dichtste in de buurt van hetgeen je zelf wil (vermoed ik): in de week ben je van thuis weg, je hebt sociaal contact, hebt de mogelijkheid om afspraken te maken met professionele hulpbegeleiding, je studeert nog en er is continu iemand waar je een babbeltje met kunt slaan.
het slechtste wat je kan doen tijdens een depressie is beginnen denken. daar geraak je alleen maar dieper mee in de put.
succes dermee

Problemen op de arbeidsmarkt zal ik absoluut niet krijgen door nu te stoppen met mijn studie (ik zit op het HBO). Dit jaar is een tussenjaar om mijn propedeuse te halen zodat ik naar de universiteit kan, waar ik Filosofie wil gaan studeren, gevolgt met misschien Psychologie of Theologie.
Of ik een internaat heb overwogen? Ik zit op een (soort) internaat. Alle (60) studenten leven in hetzelfde gebouw als de school in een leefgemeenschap. Het is inderdaad wel tof dat ik je hier veel (kansen heb op) sociaal contact en er altijd wel iemand is. Hulpgebegeleiding krijg ik ook, zo'n 2 keer in de week nu.
Er zitten hele goede kanten aan, en dat is ook de reden waarom ik nog steeds heftig twijvel. Het feit dat er altijd wel mensen zijn is fijn, maar ik word er juist depresisiever van als ik het gevoel krijg dat ik blij(er) moet zijn omdat anderen dat ook zijn. Als ik me goed voel dan voel ik me goed en hoef ik daar niet over te praten met anderen (al zeg ik het soms wel), maar de rest van de tijd als het slecht gaat wil/moet ik wel (is) praten. In de praktijk komt het er op neer dat ik bijna alleen maar depri met anderen praat en wanneer ik me echt laat kennen ik slechts somber ben.
In andere woorden, aan de ene kant is het wel fijn maar aan de andere kant werkt het ook erg slecht. Bovendien is het niet echt bevordelijk voor de leefgemeenschap dat ik zulke ernistige problemen heb, die zich ook fysiek uiten.


Ik moet zeggen dat ik nu ik weer meer over mijn school/kamers/'internaat' situatie bezig ben ik er meer naar neig om toch daar te blijven... Maar er moet nog steeds een hoop veranderen want anders blijft het maar slechter gaan. Ook verwaarloos ik mijn studie bijna compleet en is huiswerk maken nou niet echt iets wat ik makkelijk doe. (niet omdat de stof opzich te moeilijk is - die is juist te makkelijk - maar door gebrek aan concentratie, motivatie, discipline, energie, etc)
Hmja... misschien is het beste wel dat ik gewoon blijf waar ik nu zit maar dan op een iets andere manier. Hulpverlening krijgt prioriteit en zal moeten worden verbetert/vermeerdert. Ik ga door met de studie maar daar heb ik absoluut begeleiding bij nodig, en/of ga vakken laten vallen die ik in de zomervakantie/volgend jaar inhaal.

Iig, bedankt voor jullie reacties.