Brief aan mijn amour fou.

[Touché]

Vandaag sla ik mijn ontbijt over, vandaag kan ik niet eten. Jouw aanwezigheid schroeft mijn keelgat dicht en zelfs het doodnormale ademhalen maak je me moeilijk. Ik weet dat je vandaag bij me zal zijn en dus heb ik geen koolhydraten of calorieën nodig, jij maakt me net zo energiek als een paar snuifjes speed dat zouden doen. Bij jou voel ik me als het gas in een luchtballon. Moleculen die verwoed tegen elkaar opbotsen maar geen uitweg kunnen vinden. Van jou kan ik niet vluchten. De zon is nog niet opgekomen, dus ik kan me verstoppen in de paar uur dat het schemert en mijn gedachten de vrije loop laten. Niemand zal zien hoe pervers ik over jou fantaseer. Ik hoor de verwarming aanslaan. Zacht ruisend stroomt het water door de ijzeren buizen en als ik mijn ogen dichtdoe kan ik me inbeelden dat jij tegen me fluistert, dat je lichaam zich heeft opgedeeld in miljoenen waterdruppeltjes en dat elke druppel slechts bestaat om mij te verwarmen. Lief, ik vergelijk ons vaak met gespleten en opgedeelde dingen: sneeuwvlokken, dauw, menselijke cellen, zandkorrels, ja, soms zelfs met zonlicht als ik me gelukkig voel. We zijn tenslotte zo ontelbaar, liefste, we vrijen met elkaars vulgariteit, we vechten tegen onze eigen onechtheid en we hebben elkaar lief in onze waanzin.
Als we tegen elkaar liggen is mijn huid een obstakel, want ik zou het liefste willen dat je me binnenstebuiten zou kunnen keren. Je zou een voor een mijn organen moeten aftasten en ze leren kennen, je zou mijn hart kunnen strelen lief, het hart dat als sneeuw smelt als jij er te dichtbij komt. Toen ik klein was geloofde ik dat ik nooit gered zou hoeven worden, misschien alleen voor de vorm. Dan zou ik als een glimlachende langevlechterige prinses vanuit mijn torenkamer naar je wuiven, ik zou lief en een beetje smekend lachen terwijl de draak allang dood in de kelder lag en de boze stiefmoeder mummelend in een rolstoel zat. Ik zou alleen maar doen alsof ik je nodig had. De werkelijkheid bleek zo anders, liefste, toen mijn hormonen eenmaal wakker waren geworden. Draken bleken alleen op papier te staan en de enige misdaad van boze stiefmoeders was dat ze hun stiefkinderen magnetronmaaltijden voorzetten. Mijn haar weigerde halsstarrig lang te worden. Niemand had zin om eindeloze wenteltrappen op te klimmen, je had veel meer kans op geluk in een rijtjeshuis.
Daar stond ik dan, in mijn toren, terwijl de wereld aan me voorbijging. En opeens bleek dat ik wel degelijk gered moest worden. Ach, lief, de rest van het verhaal ken je al.
Ik stond dagenlang voor mijn raam terwijl er regen viel, terwijl mijn wangspieren het glimlachen verleerden en ik alleen nog humhumliedjes neuriede in mezelf, toen woorden te ontoereikend begonnen te worden voor wat er zich in mijn hoofd afspeelde.
Ik was hard op weg om zelf een dode draak of invalide stiefmoeder te worden. Een verminkt sprookjesfiguur, verdwaald in de echte wereld. En toen kwam jij (dit moet het meest gebruikte cliché in verhalen zijn, de kwelgeest van De Literatuur, maar toch zijn er geen andere woorden voor) en jij redde me vol goede moed. Je stelde boodschappenlijstjes voor me op, las me lieve zoete dingen voor, nam me al mijn wapens uit handen tot ik alleen nog een mond vol tanden over had, je vertelde mij over al mijn twintig nagels een ander klein verhaaltje en als ik moe was zorgde je voor een bed. Soms schreeuwde ik dat je niet zo lief mocht zijn. Dan krabde ik je in de hoop dat je op zou stappen, ik ben een van die mensen die geluk niet zo goed kunnen accepteren. Maar je ging nooit, liefste. En nu fluister ik tegen de verwarming dat, mocht je er opeens niet meer zijn, ik naar een onverschillige makelaar ga en bij hem een vervallen toren huur. Daar zal ik dan mijn dagen slijten en dromen over sneeuwvlokken, zandkorrels, dauw, menselijke cellen, al zal het dromen over zonlicht me zwaarder vallen. Als de schemering oplost lief, als de wereld wakker wordt zal ik blijven dromen. Ik wacht hier bij de verwarming op je.

[Roosje]

<3.

Hm, daar heb je natuurlijk niet veel aan, maar het is geloof ik wel het enige commentaar dat ik geven kan. En dan is het nog niet eens nuttig. Ik vind dit echt een heel goed stukje. Hoe alles terugkomt, de stijl, super.
Het enige minpunt is dat je af en toe een woordje teveel in een zin hebt staan. Het is niet fout, dat zeker niet, maar het zou korter kunnen en ik denk dat het daardoor nog mooier zou zijn. Verder alleen nog dit:

de kwelgeest van De Literatuur

Ik zou kwelgeest ook met een hoofdletter schrijven, lijkt me mooier.

Roosje schreef op 02-01-2006 @ 09:15 :<3