[Verhaal] De man die tijd over had

Vanmiddag geschreven, vanavond geplaatst.

- - -

Anton kneep zijn ogen dicht. De regen sloeg met koude vlagen in zijn gezicht terwijl hij op zijn stalen ros probeerde de dijk te beklimmen. De druppels hemelwater mengden zich met zijn eerlijke zweet en kropen zijn kraag in. Met een doorweekt overhemd kwam hij aan op het kantoor. Aldaar wachtte meneer Sosef reeds op hem.
“Anton, je bent te laat!”, bromde hij.
“Maar, meneer Sosef!”
“Niets te maren. Te laat is te laat en tijd is geld.” Meneer Sosef was een kampioen met het uitsputteren van versteende zegswijzen. Hij vond dat het de waarheid aan zijn zijde bracht. “Je gaat maar eerder van huis weg voortaan”, vervolgde hij. “Als je nog eenmaal te laat komt, vlieg je eruit! Voor jou tien anderen!” Meneer Sosef draaide zich om en beende terug naar zijn eigen kantoor.
Anton ging gedwee maar vooral vochtig aan het werk.

Die avond dacht Anton goed na over wat meneer Sosef tegen hem had gezegd. Eerder van huis gaan zou inderdaad de oplossing kunnen zijn, zo dacht Anton. Dit hield echter ook in dat Anton eerder zijn boterhammen met kaas en zijn glas melk binnen moest krijgen, wat impliceerde dat ze eerder klaargemaakt moesten worden door hem, dat hij eerder gedoucht moest zijn en tenslotte dat hij eerder uit bed moest komen. Daar trok Anton de lijn. Hij wilde niet doorrekenen tot de vorige dag door te bedenken dat hij eerder naar bed moest gaan.
Die avond zette Anton zijn wekker tien minuten vroeger dan voorheen. Geplaagd door momenten waarop hij wakker schrok, naar de wekker keek en constateerde dat hij nog enige uren te slapen had, sleepte Anton zich door de nacht.

De volgende morgen ploeterde Anton weer diezelfde dijk op en hoewel de regen was verjaagd door een koude winterzon, lag er onheil in het verschiet. Halverwege liep de band van Antons fiets leeg en de naaste fietspomp hing bij Anton thuis in de schuur. Om zijn velgen te sparen, besloot Anton de dijk ditmaal met de fiets aan de hand te beklimmen. Een half uur later en te laat stond hij opnieuw oog in oog met meneer Sosef.
“Anton, je bent te laat! Ik had je toch gewaarschuwd?”
“Ja, meneer Sosef, maar...”
“Niets daarvan! Aan het werk jij, voordat ik je ontsla! Nog één keer Anton, nog één keer. Elke maandag staan er rijen werkelozen voor de deur die staan te springen om jouw baantje!”
“Ja meneer Sosef, het zal niet meer gebeuren”, piepte Anton nog, maar meneer Sosef was zich alweer stierlijk aan het vervelen in zijn kantoor. De dag dat Anton op tijd op zijn werk zou komen, zou betekenen dat meneer Sosef geen enkele reden meer had om ’s morgens naar de zaak te gaan.

Die avond, toen Anton zijn fiets uit de stalling haalde een zich opmaakte voor een lange wandeling naar huis, stapte meneer Sosef net in zijn auto. Hij draaide het raam naar beneden en riep naar Anton.
“Anton, snel naar huis gaan, hm? Anders ben je morgen weer te laat!”
“Ja, meneer Sosef”, klonk Antons stem tegen het reeds gesloten autoraam.

Anton besloot zijn wekker nog eerder te zetten en dit keer ook eerder naar bed te gaan. Op die manier kon hij het uur eerder opstaan compenseren en zijn verloren slaap van de dag ervoor inhalen. Uitgeput maar gevuld met goede moed, viel Anton in een diepe slaap.

De volgende morgen kwam Anton een kwartier voordat zijn werkdag begon op het kantoor. Geen van de andere werknemers was er nog en zelfs de auto van meneer Sosef stond nog niet op zijn parkeerplaats. Anton was de eerste. Anton was te vroeg!
Na tien minuten naar zijn voeten gekeken te hebben, kwam de auto van meneer Sosef de hoek om rijden. Met piepende banden kwam het voertuig direct tot een halt, alsof de bestuurder een spook had gezien. Meneer Sosef hervond zijn zenuwen en reed zijn auto voorzichtig de parkeerplaats op, elke paar seconden een ongelovige blik op Anton werpend.
“Anton”, stamelde meneer Sosef toen hij uitgestapt was, “ben jij dat?”
“Ja, meneer Sosef. Uw advies heeft gewerkt. Ik ben op tijd.”

Drie weken later stapte meneer Sosef op als directeur van het bedrijf en niemand was verbaasd toen Anton, inmiddels algemeen geaccepteerd als de beste medewerker op het kantoor, zijn functie en tegelijk het bedrijf overnam. Anton had de voorgaande weken immers massa’s overuren gemaakt en met het verdiende geld en een fikse lening van de bank, was de koop van het bedrijf snel rond. Een overspannen meneer Sosef trok zich dankbaar terug uit het zakenleven om zich voor een ernstige depressie te laten behandelen.

De overname van de zaak betekende dat Anton nog harder dan normaal moest werken en om dit te bereiken, besloot hij zijn wekker nog vroeger te zetten. Hij schroefde zijn koffieconsumptie op tot ongeveer veertien koppen per dag, at zijn avondeten op het kantoor en dook ’s avonds direct zijn bed in.
Niet lang daarna besloot Anton dat het heen en weer reizen van en naar de zaak teveel tijd kostte en, zoals meneer Sosef had gezegd, was tijd geld. Nu zelfs Antons eigen geld. Anton keek tevreden op naar het schilderij van meneer Sosef dat hij in zijn kantoor had laten ophangen en rolde zijn slaapzak uit achter zijn bureau.

Slechts enige weken gingen voorbij voordat Anton besloot dat slapen in het algemeen teveel tijd kostte, of het nu thuis of op het werk gebeurde. Vanaf dat moment werkte Anton vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week, met korte pauzes voor een het toilet en wat eten. Niet veel later had hij een opstelling geïnstalleerd die hem verzorgde van sondevoeding en was zijn stoel vervangen door een luxueus en stijlvol toilet.

Zo ging het leven van Anton in sneltreinvaart voort. Hij werkte driemaal zoveel als andere mensen en geen van zijn werknemers keek er van op toen Anton op zijn vijfendertigste met pensioen ging. Zijn opvolger kwam van binnen het bedrijf en met een noemenswaardig kapitaal kwam Anton voor het eerst sinds jaren weer in zijn huis.

Al snel kwamen de muren van de verveling op hem af en besloot hij een wereldreis te maken met zijn vergaarde geld. Anton reisde naar Warschau, Moskou, Peking, Sjanghai, Osaka, Las Vegas, Washington, Toronto, Edinburgh, Parijs, Istanbul, Kaapstad en vervolgens weer naar huis. Moegestreden stond hij in zijn kamer.

Anton was klaar met leven. Hij had alles gedaan dat hij moest en kon doen.

De overige veertig jaar van Antons leven waren gevuld met een ijzige leegte. Zijn uitgedroogde ogen keken star voor zich uit terwijl zijn steeds dunner wordende lichaam wegzonk in een oude stoel. Zijn huid veranderde langzaam in perkament en alleen aan een zeldzaam gekreun kon men nog merken dat Anton nog in leven was.

Anton had immers nog wat tijd over.

- - -

LUH-3417

[I C U]

Leest goed en hier en daar verscheen er een grijns op mijn gezicht; de humor is fijntjes!
Misschien zou je het eerste stuk iets minder uitgebreid kunnen maken, of juist het laatste stuk uit kunnen breiden: dat gaat nogal snel. En ja, ik weet dat dat misschien ook wel te maken heeft met het feit dat het leven van Anton dan ook snel gaat, maar toch.

Dank u!

Ik heb het expres zo gedaan, met een lang begin en een kort einde. Ten eerste omdat het hele gebeuren met te laat komen en meneer Sosef leuker uitpakte dan ik gedacht had en ten tweede omdat dit het sneeuwbaleffect benadrukt. Het is als het einde van zo'n symfonie waarin alles steeds sneller en harder gaat, om opeens stil te vallen. En dan zit die kerel daar in zijn stoel.

LUH-3417

Leuk geschreven!
Je taalgebruik is echt, hm, ''leuk'' of zo. Ik miste de hilariteit van ''het dak op'' een beetje (aangezien het verder in ongeveer de zelfde stijl is geschreven, althans hoe ik het met herinner) maar het leest toch erg fijn weg.
edit: dat sneeuwbaleffect is leuk gevonden ja, maar je moet wel weten dat het expres is om het te kunnen waarderen.