Hulp zoeken/sociale angst

De laatste tijd zit ik me weer steeds vaker af te vragen of ik niet opnieuw hulp moet gaan zoeken. Wat me daarvan weerhoudt is eigenlijk, dat ik in theorie geen probleem heb. Voor mijn gevoel heb ik geen ‘excuus’ om hulp te zoeken. In theorie zou ik namelijk gewoon gelukkig moeten zijn, maar in werkelijkheid ben ik dat helemaal niet.

In mei ben ik gestopt met therapie, omdat het eigenlijk een soort training was (Dialectische Gedragstherapie) die op dat moment gewoon eindigde. Bovendien ging het toen voor mijn doen best goed met me; ik was aangenomen op de kunstacademie en daar had ik me zo druk om gemaakt dat er toen ik dat hoorde zo’n last van mijn schouders afviel. En ik ontdekte iemand waar ik bevriend mee raakte, wat voor mij erg bijzonder was omdat ik, vanwege mijn sociale angst, verder geen vrienden heb en ik nu dus ook eindelijk iemand had gevonden waar ik me goed bij voelde. Kennelijk straalde dat er ook aan alle kanten van af, want ik kreeg steeds weer te horen dat mensen aan me zagen dat het zo veel beter met me ging ten opzichte van bijv. een jaar geleden en dat was fijn. Mezelf snijden deed ik ook nog nauwelijks, dit in tegenstelling tot de afgelopen jaren. Met medicatie ben ik toen na een tijdje ook maar gestopt, omdat dat toch niet veel effect leek te hebben en ik het wel weer op eigen kracht wilde proberen. Achteraf gezien vond ik het ook maar een vreemd idee om medicatie te gebruiken vanwege een sociale fobie, want dat lijkt me eigenlijk iets waar je zelf uit moet komen, maar goed.

Nu zit ik weer op een punt dat het helemaal niet goed gaat. Of hoe moet ik het zeggen, momenteel voel ik me voor mijn doen wel redelijk in orde, maar het kan ook zo zijn dat ik (letterlijk) over vijf minuten weer in huilen uitbarst en er het liefst een einde aan wil maken. Qua zelfvertrouwen heb ik nu ook wel ongeveer het dieptepunt bereikt; ik ben zo bang voor het oordeel van anderen dat ik het liefst mijn huis niet uitkom. Want wat nou als ik een bekende tegenkom. Wat moet ik dan zeggen? Moet ik sowieso wel iets zeggen? Wat nou als ik mezelf voor schut zet of niet uit mijn woorden kom? Of wat als ik langs een groepje mensen moet lopen, ik weet gewoon zeker dat ze me uitlachen en me lelijk vinden en allerlei nare dingen over me zeggen en denken. Vooral met leeftijdsgenoten heb ik dat heel erg. Ik snap best dat dit niet reëel is om te denken, maar toch kan ik het niet van me af zetten. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat iemand met zo’n naar mens als ik om zou willen gaan, en dus ga ik iedereen maar uit de weg voordat ze een kans krijgen om mij uit de weg te gaan. Behalve dan dus die ene vriend, die is juist weer veel te belangrijk voor me, maar ook daar durf ik verder niet al te veel contact mee te zoeken omdat ik bang ben dat ik hem wegjaag met mijn naar hem toe vastklamperige gedrag. Ik mis hem verschrikkelijk en dat maakt alles alleen maar erger. Nu ligt dat ook allemaal nogal ingewikkeld, maar dat is weer een ander verhaal.

Daar komt bij dat ik na de vakantie aan mijn vervolgopleiding begin en ik daar als een berg tegen op zie. Ik ga iets doen wat ik hartstikke leuk vind, maar in plaats van dat ik er naar uitkijk zit ik me alleen maar doemscenario’s in te beelden over alles wat ik wel niet fout kan doen en al die nieuwe mensen die ik ga ontmoeten en die vast een hekel aan me zullen hebben.

Dat is zo’n beetje het voornaamste wat me bezighoudt. Waarschijnlijk klinkt dat wel als genoeg reden om hulp te zoeken, dat snap ik wel, maar toch vraag ik me af wat dat eigenlijk voor nut zou hebben. Ik ben nou eenmaal geen gelukkig mens, nooit geweest ook, en om eerlijk te zijn verwacht ik ook niet dat ik het ooit ga worden. Natuurlijk heb ik ook wel mijn geluksmomenten, maar over het algemeen ga ik aan het eind van de dag toch weer met een rotgevoel naar bed en over de grote lijn ben ik ongelukkig. Mensen hebben me in het verleden regelmatig gevraagd of ik niet iets traumatisch heb meegemaakt, of ik diep gekwetst ben of zo, maar om eerlijk te zijn: nee. Ik ben niet mishandeld, verwaarloosd, ik heb geen jarenlange pesterijen moeten doorstaan of wat dan ook. Moet ik dan maar niet zo overdreven doen en verder gaan onder het mom van ‘alles komt wel goed’, of moet ik hulp zoeken, want ik weet het nu zelf niet zo goed. Nouja, ik weet het wel, ik wil hulp, maar ik ben zo bang dat als ik mijn therapeut weer opbel dat hij toch maar vindt dat ik me aanstel. Ik weet dat wat ik voel echt is want ik ervaar het, maar toch heb ik het idee dat ik me maar zit aan te stellen en dat ik, zo lang ik mezelf niks aandoe, hier niet serieus in genomen word. Maar ik wil absoluut niet terugvallen in zelfbeschadigend gedrag, want het heeft me zo veel moeite gekost om er mee te stoppen, maar ik ben bang dat ik het zonder snijden niet lang meer volhoud.

Sorry voor het warrige verhaal, eigenlijk weet ik nu ook niet meer zo goed wat ik met dit topic wil, maar als iemand advies heeft.. graag.

Ten eerste denk ik dat je genoeg reden hebt om hulp te zoeken; als je jezelf afvraagt of je hulp moet zoeken of niet, denk ik dat die twijfel eigenlijk al aangeeft dat je wel wat hulp kan gebruiken. Ik zou hier niet te zwaar over denken; het is helemaal niet erg om om hulp te vragen. Bij een sociale fobie wordt vaak medicatie gegeven omdat je met medicatie drempels iets verlaagt en daardoor dus sneller vooruitgang boekt, bij jou lijkt 't me dat er ook depressieve klachten een rol spelen; die kunnen je héél erg tegenhouden in het overwinnen van een fobie, dus daarvoor is medicatie ook weer heel handig, ze doorbreken de cirkel.

Je gaat na de vakantie met een nieuwe opleiding beginnen, ook daar lijkt 't me verstandig (en fijn voor jou) om eens met bijvoorbeeld een studentdecaan te praten. Gewoon om uit te leggen dat je niet lekker in je vel zit, dat je angstig bent en depressieve gevoelens hebt (iedere dag naar bed gaan met een ongelukkig gevoel klinkt in ieder geval depressief). Studentdecanen kunnen echt wat voor je betekenen, als je bv een periode hebt waarin het écht niet gaat, is het fijn om te weten dat ze er bij je opleiding van weten.

Heb je het die goede vriend van je ook verteld? Ik denk dat dat ook heel erg fijn voor jou zou zijn, met iemand die jij vertrouwt hierover praten...

Ik heb zelf ook een sociale fobie, hoewel ik geen therapie meer heb. Ik ben nog druk bezig hier uit te komen. Ik heb ook tijden waarin ik liever in bed blijf liggen en alles vermijd, maar hoe vaker ik doorzet en iets wél doe, hoe makkelijker het wordt en hoe gelukkiger ik ook word.

Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt

[Villain]

Maak je geen zorgen over je therapeut, hij (of zij) is er niet om te vinden dat jij je aanstelt, hij is er om je te helpen. Als je positieve ervaringen tijdends die therapie hebt meegemaakt kan het heel fijn zijn hem gewoon weer eens op te bellen.
Je vraagt je af wat voor nut het heeft om hulp te zoeken. Daar kan je nu nog helemaal niets over zeggen toch? Probeer het eerst uit en kijk dan of het nuttig is geweest, niet geschoten is altijd mis.