Angst

[Grayrai]

Hallo

Sorry, wat ik nu ga zeggen is heel persoonlijk en ik ben bang dat ik het niet vol houd als ik het niet kwijt kan, ik ben kapot ik weet het niet meer, helemaal niet meer. Ik ben zelfs zo de weg kwijt dat ik niet meer kan slapen en ik ben 17 ik moet de tijd van mijn leven hebben, maar het lukt niet

Ik weet dat ik nog niet zo oud ben en dat het misschien wel over gaat na een paar jaar, maar ik weet zeker, dat niemand zo nerveus en bang is om zijn naam te zeggen als ik.

Op de middelbare school tijdens de derde klas veranderde er iets, ik werd bewuster van mensen om me heen; ik ging nadenken over wat mensen van me vonden en dat werd een obsessie. Daarvoor was ik nooit bang voor wie dan ook, ik praatte normaal ik was gewoon met vriendinnen.

Ik heb geen idee wat er gebeurd is in mijn hoofd, maar ik werd zo geobssedeerd over mijn uiterlijk, dat ik dagen niet naar school ging, omdat ik niet in de spiegel wilde kijken.

Na een jaar kwam ik daar wel overheen, maar in de 4 begon dus het praten; ik zat alleen in een nieuwe klas, mijn vriendinnen waren er niet bij; niemand ging naast me zitten, niemand wilde met me praten. Ze hadden allemaal wel hun groepje.

Ik vereenzaamde, deed nooit meer wat, ging niet meer naar buiten en mijn vroegere vriendinnen hadden nieuwe vriendinnen; tuurlijk gingen we nog wel eens praten, maar alles werd gewoon zo stil.

In de 5 kwam ik weer bij mijn eigen groepje in de klas; ik was wel veranderd, natuurlijk. Ik was minder open, ik zei minder dingen in de klas en bij presentatie's stond mijn hele lichaam op zijn kop.

Gelukkig, geslaagd dat wel; toen kwamen er drie maanden van niets doen; ik heb geen werk gezocht; ik had al een krantenbaantje; ik heb geen vriendinnen op gezocht helemaal niets.

Nu zit ik op HBO en eerlijk gezegd ben ik bang, echt doodsbang voor school; ik kan niets zeggen; mijn armen de spieren in mijn armen verlammen en mijn buik gaat borrellen, mijn mondhoeken gaan trillen en ik ga zweten; het liefst wil ik in huilen uitbarsten, maar dat kan je niet doen, dat mag ik gewoon niet doen.
dat alles alleen, omdat ik wist dat ik me moest gaan voorstellen, ik moest mijn naam gaan zeggen, terwijl iedereen me aanstaarde.

Het stomme is dat ik helemaal niet wil dat ik zo bang en nerveus ben, ik wil gewoon zijn ik wil zo graag met mensen lachen, op vakantie gaan, partyen, having fun.

Ik lig vaak in bed al te bedenken wat ik de volgende dag ga zeggen als ik iemand tegen kom, hoe ik me moet gaan gedragen als ik plotseling iemand in de trein tegenkom; eerlijk gezegd; ik ben zo ontzettend moe, zo moe; ik kan niet slapen, zonder huilend in slaap te vallen, omdat ik zo bang ben voor morgen.

Ik wil niet bang zijn, ik weet niet eens waarom ik bang ben; ik wil een meisje zijn dat met plezier naar school gaat, dat naar de kroeg gaat en gezellig met mensen een praatje aanknoopt.

Mijn ouders weten dat ik nerveus ben, ze weten niet alles, maar mijn ouders zeggen dat ik daar wel over heen kom, maar geloof me, elke keer als ik me moet voorstellen wordt het alleenmaar erger; ik denk aan de vorige keer en daarvoor

Ik heb wel eens geroepen dat ik met iemand wilde praten, maar daar reageerde ze niet op. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een geweldige familie en het echt de enige plek waar ik me goed voel.

Er is nog iets wat ik kwitj wil; ik ben niet alleen bang daarvoor, maar ook als ik alleen ben, in het donker, alleen in mijn kamer. Ik heb erg vaak nachtmerries en kan niet slapen zonder het geluid van de tv en het kamerlichtje aan.

Ik ben in de war, ik weet niet wat ik moet doen en de laatste paar dagen is het erger aan het worden. Ik heb een opleiding waarbij je elke 6 weken van klas veranderd en dat kan ik niet hebben, maar wat moet ik dan doen? Alles is eng, alles maakt me zenuwachtig; zelfs een gesprek met een kassamedewerker of een iemand in de winkel die me wil helpen, ik kan niemand recht in de ogen aankijken zonder dat ik wil gaan huilen, dat is toch belachelijk?

Ik heb echt geen idee meer wat ik moet gaan doen, ik hoop echt dat iemand me kan helpen of iets kan verduidelijken.

Het klinkt alsof je een angststoornis hebt ontwikkeld. Je bent als het ware bang dat je angstig zult reageren, en daardoor kom je in een vicieuze cirkel. En gaan studeren is voor iedereen spannend, dus dat maakt het dan alleen maar erger, waardoor jij je slechter voelt over jezelf, waardoor het weer erger wordt.

Er is wel een laagdrempelige oplossing: elk HBO heeft een studentenpsycholoog. Je kunt over het algemeen emailen om daar een afspraak mee te maken, omdat ze rekening houden met mensen die niet durven te bellen. De studentenpsycholoog kan dan kijken of hij genoeg voor je kan doen, of je andere hulp aanraden.
Een nadeel is wel dat ze vaak, zeker aan het begin van een nieuw studiejaar, een wachtlijst hebben. Als je toch graag vast je verhaal kwijt wil aan een professional die je kunt vertrouwen, zou je naar je huisarts of de studie-adviseur kunnen gaan.

Wat je tot die tijd zelf kunt doen, is proberen door te gaan, maar voor jezelf wel duidelijke grenzen aan te geven. Als je alleen maar doet wat helemaal veilig voelt, doe je steeds minder, dat is ook niet de bedoeling, maar je hoeft ook geen bergen te verzetten.
Ik heb zelf niet gehad wat jij hebt, maar heb wel een periode gehad waarin ik in paniek raakte bij praktijktoetsen. Wat ik daarbij vond helpen, was om als ik de paniek op voelde komen, even rustig die paniek te voelen, vast te stellen wat ik precies voelde: mijn hart klopt snel, mijn buik is iets pijnlijk, dat soort rationele omschrijvingen; en dan rustig tegen mezelf te zeggen: goed, dat voel ik, dat mag, nu ga ik me daar niet op focussen, maar ergens anders op. Misschien kun je dat proberen tot je iets anders hebt .

Sarah heeft eigenlijk alles al gezegd, maar ik wil nog even benadrukken dat hulp zoeken nu misschien heel moeilijk is, maar die stap is het echt waard. Je kan hier namelijk heel goed mee leren om te gaan! Ik herken heel veel in wat je zegt, ik heb zelf te lang gedacht dat ik er zelf wel uit kon komen, maar met eigenlijk maar minimale hulp, kwam ik zóveel verder. Ik ben nu klaar met therapie (eigenlijk gewoon sessies waarin we bespreken waar ik feitelijk bang voor ben en waarom, daarnaast opdrachtjes) en ik kan me nu echt zoveel beter ontspannen dan eerst én ik durf gewoon weer bijvoorbeeld te presenteren voor een groep. Ter vergelijking; ik durfde eerst amper nog over straat, dat bereidde ik dagenlang voor.

Dus; neem inderdaad contact op met de studentpsycholoog, als daar een te lange wachtlijst is, ga dan naar je huisarts.

[Pluis]

dit past beter op het psychologie subforum, dus daar verplaats ik deze topic naartoe. Daar zitten ook genoeg lotgenoten die je verder kunnen helpen!

[Yora]

Hallo,

Wat een bekend verhaal. Ik vind het zo bijzonder om dit te lezen. Net alsof dat ik het zelf geschreven heb!
Ik doe dan wel geen HBO, maar MBO en ben denk ik misschien wel een stukje jonger dan jou.

Maar wat erg voor je. Volgens mij ben je heel erg ijverig, een doorzetter... Die ontzettend graag naar school wil en plezier uit het leven wil halen, juist door het besef dat je wordt tegengehouden door je angst, dat is echt flink vervelend!

Ik denk ook dat je een angststoornis hebt ontwikkeld. Je bent ontzettend nerveus om naar school te gaan, gelukkig ga je wel heen ,dat is toppie om je er niet bij neer te leggen, maar ik weet wel hoe lastig het kan zijn om elke dag in dag uit weer naar school te gaan met zo'n gevoel.

Het is fijn dat je zo'n hechte band hebt met je familie, dat doet wonderen dat je steun kunt ontvangen van de mensen waar je het meest dichtbij staat. Het is goed om er niet té veel over te praten, zodat zij er niet te dichtbij komen te staan, maar je mag best eens je hart luchten vind ik nu en dan.

Heb je toevallig iets vervelends (of zelfs traumatisch) meegemaakt in het verleden dat je gemaakt hebt tot je nu bent? (denk hier maar over na, hoef je niet op dit forum te posten, dat is een persoonlijk iets).

Het kan gelinkt zijn aan dat moment, waar jij je toen net zo voelde, maar nu dat gevoel weer krijgt bij 'school' en in de 'trein' met 'klasgenoten' . maar onthoudt dit alsjeblieft ; de trein en school en klasgenoten hebben niets te maken met hoe jij je voelt. Probeer het zo te zien;
Jij bent niet bang voor de trein. Want je durft wel met de trein te reizen.
Jij bent niet bang voor school. Want als je alleen op school liep (misschien met 1 leraar) verliep het vlekkeloos.

Je bent bang voor de mensen. Maar zijn de mensen in het heden ook allemaal gevaarlijk?
Ik snap dat je onzeker bent, je hebt hier erge last van en bent bang dat iedereen dat aan jou zal merken. En sommige mensen zijn ook nog zo flauw om er mee te spelen alsof het een doodleuke grap is en je nog meer bevestiging geven in het negatieve, nou laat die mensen. Ik weet dat het met weinig steun van vrienden het nog moeilijker maakt om te geloven in mensen om je heen, maar kijk eens naar je familie.

Als dat je klasgenoten of mensen in de kantine op school waren, voelde je dan helemaal top?

Denk iig dat het wel veel makkelijker zou gaan.

Daarom is het dus vooral vertrouwen winnen....!

En misschien moet je ze maar allemaal inbeelden alsof ze naakt zijn, gestoord, of lomp. Niet echt hardop gaan schreeuwen natuurlijk en wel vriendelijk blijven, maar gewoon om te denken ach die mensen doen maar wat, ik loop hier en voel me prima want ze zijn te dom om mij te veroordelen.

Mensen met podium vrees beelden alle mensen vaak naakt in, of ze kijken naar de lampen...
Waarom? Ze focussen op een ander gevoel of een ander zicht. Om je daar niet mee bezig te zijn.

Wat ook helpt is om veel aan leuke dingen te denken, tijdens het sociale event.
Of een spelletje spelen op je smartphone als je die hebt.
Wat ik ook merk als ik typ in het klaslokaal vergeet ik altijd even dat ik daadwerkelijk in de klas zit.
Dan ben ik dus echt niet met mensen bezig!

Dus dat zegt al heel veel... dat het bewijs er is.. Dat we niet altijd zelfbewust zijn.. vaak helaas wel!

en denk dat je ook veel zorgen maakt wat hun van jou denken of niet?

Want er is helemaal niks mis met alleen zitten op school, ik weet dat het knap lastig is met al die populaire scholieren maar daarom ben jij niks minder... Je hoeft er echt niet bij te horen en mensen die jou mogen zullen je vanzelf ook benaderen en misschien is het wel een ultieme stap om zelf zo'n poging te wagen.

Bij je klasgenoten gaan zitten kan ook helpen, het is misschien eng om bij de rest te gaan zitten maar ze weten wel dat je bij de klas hoort. Bij mij is dan het voordeel dat echt letterlijk de hele klas bij elkaar zit dus dan voel ik me niet zo raar. (ben blijkbaar niet de enige die niemand kent behalve de klas...)

Zorgen maken over je uiterlijk is niet nodig. (is makkelijk gezegd i know) maar je maakt jezelf er alleen maar gek mee. Iedereen vind zichzelf wel eens niet mooi, jij wss heel vaak en vaak zit het tussen je oren (no offence)
Ik zou als ik jou was eens voor de spiegel gaan staan en de mooie kanten van jezelf opnoemen.
Heb je mooie ogen? een mooie kleur haar? een mooi figuur? een leuke lach? als een van de dingen minder leuk zijn [volgens jou] hoeft dat toch niet je hele uiterlijk te verpesten?)

en plus...karakter is zoveel meer waard. mensen die jou niet waarderen om hoe je eruit ziet, kijken zelf niet verder dan hun neus lang is.

Heb je misschien last van hyperventilatie klachten? Ik zou eens de test doen op reventacare.nl of afhh.nl
Ik volg namelijk nu een cursus daar.. en het helpt echt heel goed. maar heb nog een lange weg te gaan hoor.. hihi
bij mij duurt het nou eenmaal iets langer....

ook paniekstoornissen en fobieën kunnen bij reventa care worden verholpen..

en je kunt ook altijd nog hulp gaan zoeken bij andere organisaties of eens een mailtje sturen naar korrelatie of gripopjedip.nl of humanitas kijken naar een leuke vrienden groep (ben er zelf nog niet geweest trouwens dus kan je niet vertellen hoe dat gaat). maar die mensen zijn goede consulten via email, telefoon etc. maar natuurlijk is dat niet voldoende neem ik aan.

Ontspanning is in jouw geval ook heel belangrijk, luister goed naar je lichaam, neem de tijd voor jezelf, ga eens lekker een eind wandelen zet je gedachten op 0, kijk een mooie komedie, of kijk eens op socialphobiaworld.com (als je denkt dat je een sociale angst stoornis hebt, ik weet er alles van lol)

en nog een paar tips:
herbal tea / groene thee , in de ochtend voordat je naar school gaat
een halfuurtje eerder met de bus of trein en dan bij school even lekker zitten voordat de les begint
(als je tegen vroeg opstaan kunt, bij mij helpt het wel... doe het btw niet elke dag...)
een praatgroep zoeken als je dat aan durft te gaan
lotgenoten contact voor mensen die zich ook ''alleen'' voelen
weten dat het echt overgaat ookal geloof je dat nu niet, ken heel veel ex-burn out ex-sociale angst patienten , of mensen die geen paniek aanvallen meer hebben, het bestaat.... (ik ben helaas er nog niet van af, maar het wordt beter....)
op je doel af gaan, niet twijfelen, niet denken maar doen. (niet altijd effectief, misschien moet je kijken hoe de stap het makkelijker maakt)
5G's schema's invullen en sociale angst dagboek kaarten
kijken waar dit vandaan komt (vind je jezelf niet goed genoeg? je zelfbeeld kan altijd beter worden op zoveel manieren)
maak tekeningen van hoe deze situaties er voor jou uitzien om het overzichtelijker te maken voor jezelf om tot een oplossing te komen en ook vooral tot het besef '' waar maak ik me eigenlijk druk om ''
kijk rationeel kunnen we dat vaak wel goed beseffen, maar dan moet ons lichaam / gevoel dat nog waarnemen.

dus blijf die kop er bij houden dat je het wel kan....
en dat je weer plezier in school kunt hebben en ook lekker uit kunt gaan en je ding kunt doen

oh ja laatste tip ; meet up .com

Boek: What you must think of me - Emily ford (mooi boek over een meid met hetzelfde verhaal, wel in't engels...)

groeten, Yora!