Weer een relatie met haar? Onzeker en een geschiedenis

[Tadaada]

Allereerst: dit is een aardig lang verhaal, en is misschien niet altijd even duidelijk. Ook is het niet het vrolijkste verhaal ooit, ik weet niet zeker of het hier hoort of in Psych.

7 maanden terug leerde ik een meisje kennen, waarvan bekend was dat ze problemen had. Verder konden we goed met elkaar praten, en ik vond haar steeds leuker. Ik ben in die ongeveer een maand te weten gekomen over haar problemen, een verkrachting en seksuele mishandeling door wat toen inmiddels haar ex was.
We werden verliefd op elkaar, en na ik er goed over na had gedacht heb ik besloten toch met haar wat te beginnen. Ze heeft al jaren aanleg voor depressiviteit, en door die verkrachting is dat dus ook aardig doorgezet, ze automutileerde ongeveer 2,5 jaar (zichzelf snijden). Haar ouders wisten van dit alles niks af.
Ze was dus zeer gesloten, en ik moest dan ook overal erg voorzichtig mee zijn, maar daaronder was het een schat van een meid.

De eerste 2 maand waren de zwaarste, ze sneed zichzelf om de paar dagen, en haar arm zat vol sneeen, ook was ze geestelijk onstabiel. Het klinkt misschien op dit moment vreemd dat ik wat met haar had, maar het was onder al die dingen een hele lieve meid.
Daarna ging het een stuk beter, en na 4 maanden was er een hele sterke verbetering zichtbaar, ze liep vrolijk door de gangen, kwam voor zichzelf op, leefde een stuk actiever. Ze had terugvallen gehad, maar was inmiddels bijna van het snijden af. Het was een schat van een meid, we waren erg veel bij elkaar, maar toch was er nog een onstabiliteit merkbaar, voor mij meer dan voor anderen.

Na een tijd voelde ik me minder verliefd soms, alsof ik "op" was, de relatie had me in die maanden ontzettend veel energie gekost, daar kwam ook het examenjaar nog overheen.

Nu ben ik zelf ook niet zonder problemen, ik ben emotioneel soms labiel zoals iedereen, maar heb ook verlatingsangst, waardoor ik de neiging heb mezelf op te sluiten, ik ga teveel nadenken over wat mensen van dingen zullen denken, en dat beeld word steeds negatiever.
Dit gebeurde ook, ik begon me af te sluiten voor haar, aan de ene kant bang om haar kwijt te raken, maar aan de andere kant begon ik haar anders te zien, negatiever.

Ik ben op een gegeven moment bijna ingestort, en heb een paar dagen rust genomen en heb nagedacht. Hierna ging het een heel stuk beter, en ik zag weer veel in de relatie.

De tijd hierna werden mijn gevoelens vaag en steeds onstabieler. Ik was bij vlagen niet verliefd meer, en ging steeds meer twijfelen over dingen, en besefte half-half dat de geestelijke problemen een grotere last waren geweest dan ik had gedacht.

Zij zat inmiddels al een tijdje bij maatschappelijk werk, en kreeg daar aardig wat hulp, het ging aardig goed met haar, maar ze was geschrokken van mijn onstabiliteit en bijna instorting erna, en werd erg bang mij kwijt te raken.

Ik twijfelde meer aan mijn gevoelens, en zag haar soms als een last, waaraan ik merkte dat ik minder voor haar voelde. Ook hoorde ik van goede vrienden van me dat ze vaak aan hun vroeg of ze dingen wel goed deed, hoe ze met me om moest gaan, of ze moest smsen, erg onzekere dingen dus.

Ik weet niet precies waarom, maar hierdoor sloot ik me verder af, en niet lang daarna begon het duidelijk te worden dat ik twijfelde over de relatie, die op dat moment ongeveer 5 maanden duurde.

In de halve maand erna werden mijn gevoelens steeds wisselvalliger, ik was het ene moment echt erg verliefde op haar terwijl ik het andere moment weg wilde.

Zij werd ook steeds onzekerder, en op een gegeven moment kwam uit dat ik twijfelde, dit was een paar dagen voordat het uit ging.
Ik was een avond bij haar geweest, en had toen duidelijkheid proberen te scheppen over hoe ik me voelde en waarom ik dacht dat ik me zo voelde (ik heb toen niet veel redenen opgegeven, ik wist het niet precies)

De dag daarop ging het uit, op school raakten we aan de praat erover en werd duidelijk dat ik er niet veel meer in zag, zij heeft het beeindigd omdat ze het half doorhad, maar dacht dat ik het lef niet had, dit klopt grotendeels ook wel.

De week daarna veel met iemand anders gepraat, kon er heel goed mee opschieten, en voelde me ook verliefd. Dat weekend heb ik met diegene gezoend, en de zondag daarop begonnen mijn gevoelens en geweten op te spelen, ik voelde me ontzettend kut. mijn ex heeft in de 2 weken daarna 3 keer bijna een overdosis genomen van haar eigen anti-depressivia (die had ze gekregen bij de huisarts, ze was doorgestuurd door jeugdzorg een paar dagen nadat het uit was) en pijnstillers.
Ze wou niet dood, ze heeft hints gegeven en mensen hebben haar gebeld op het goede moment (die mensen waren vrienden van me die haar dus via mij kenden), alle 3 keren heeft ze het uitgespuugd.

Mensen keken mij hierop aan, en ik probeerde eraan te ontsnappen. Met dat meisje waar ik mee had gezoend ging ik veel om, maar ik kon verder niet veel doen, ik voelde me steeds schuldiger over mijn ex.
Hierdoor ben ik weer bijna ingestort, had mezelf wijsgemaakt dat het mijn schuld was dat ze er zo aan toe was en dat mijn vrienden me haatten.

Die ex was op dat moment net opgenomen op de psychische afdeling van het ziekenhuis, ze was doorgestuurd door de psycholoog met als reden zware depressiviteit en psychoses.

Ik heb me toen volledig afgesloten van haar (noem haar M.), en heb qua relatie ook met het andere meisje (K.) afgekapt, maar er gewoon vrienden mee gebleven, we kunnen echt goed met elkaar overweg, ik ga er nu nog erg veel mee om, ze heeft veel begrip getoond en ze was er wel voor me.

Na ongeveer een week ben ik gaan herstellen, heb bijgepraat met mn vrienden, ben alles beter gaan relativeren, en besefte steeds beter dat het niet mijn schuld was dat ze was opgenomen, maar dat het haar problemen waren die nog steeds aanwezig zijn, dat hebben die vrienden er half ingestampt bij me, en daar ben ik ze dankbaar voor.

Met M. ging het inmiddels een heel stuk beter, ik hoorde van vrienden dat ze lol met haar hadden, dat ze aardig was zoals ze de laatste maand(en) was voordat het uitging, steeds vrolijker (tuurlijk kwam dit ook door de anti-depressivia), en ik was hier blij om.
Met K. ben ik blijven omgaan, ze had geaccepteerd dat het niks werd, en ik heb veel steun aan haar gehad, het is door dit alles een goede vriendin geworden.

ongeveer 2 weken geleden begon ik M, die inmiddels ongeveer 1/2 weken op de afdeling zat, te missen. Ik heb besloten weer contact op te nemen, en de volgende dag heb ik haar bezocht, van vrienden hoorde ik ook dat ze er erg mee had gezeten dat ik geen contact meer had gehad. We hebben gepraat, en konden nog steeds heel goed met elkaar overweg, en ik heb haar de laatste tijd veel bezocht.

Nu zijn we dus gaan denken aan een relatie te beginnen, en dat is eigenlijk waarvoor ik dit topic opende, ik weet namelijk niet wat ik moet.
Als ik bij haar ben zie ik wel weer wat in een relatie, we kunnen verder met elkaar overweg zoals we eerder konden, zeg maar het goede deel aan de relatie toen, en hebben nagedacht over wat we verkeerd deden en waarom het verkeerd ging, wat voor ons allebei veel duidelijkheid heeft gegeven.

Nu zijn dingen weer best helder, maar mijn gevoel wisselt nog steeds heel erg. Ik zie soms best veel in een relatie, we hebben in die 5,5 maand ook veel leuke momenten gehad, en veel mensen vonden ons heel goed bij elkaar passen.
Aan de andere kant staan eerder genoemde redenen, deels de problemen, en ik zit enorm te twijfelen waarom ik weer wat met haar wil, wat te maken heeft met mijn verlatingsangst.

Ik weet dus niet of ik haar mis omdat ik ons echt goed bij elkaar vond passen, of dat het meer is dat ik het samenzijn mis, hoe alles ging als we elkaar op school tegenkwamen, gewoon film kijken, alsof ik het niet los kan laten, echter is dit gevoel sterk door de verlatingsangst, ik ben er onzeker over.

Ik heb dus een tijd gekregen om te beslissen of ik er nog wat in zie, ze vraagt me de laatste tijd via sms vaak of ik al weet wat het is, dit doet me soms een beetje herinneren aan de slechte kanten, ze is vrij jaloers en kan soms verontwaardigd over dingen zijn, hoewel ze dat ook toegeeft en er wel goed over overlegd kan worden.


Ik hoop dat iemand dingen hieruit herkend, of me advies kan geven over hoe ik ermee om kan gaan, ik weet niet wat ik wil.
Ik mis haar aan de ene kant best erg, het was op het eind voordat de twijfels begonnen echt een goede relatie.
Aan de andere kant staan dus de problemen, mijn onzekerheid over mijn gevoelens en het gevoel dat ik haar mis om het missen, omdat ik erg moeilijk dingen los kan laten.
Het "ik het het idee dat ooit" gevoel is dus aanwezig.

In ieder geval bedankt voor het lezen!

[U*NiQ]

Jij twijfelt of je weer een relatie met haar wil beginnen: dan zou ik het gewoon niet doen.
Je geeft aan dat je weer bang bent dat de problemen die er toen waren weer terug komen; dit is geen goede basis om weer iets met elkaar te beginnen.

[fractuur]

Ik vind het sowieso knap hoe je ermee bent omgesprongen. En weer een relatie beginnen.. je zegt nu zelf al dat je twijfelt, en bij relaties vind ik meestal dat je in geval van twijfel het niet moet doen. Normaal niet, maar met deze achtergronden al helemaal niet. Toen zij werd opgenomen heb je je schuldig gevoeld, denk eraan dat dit allemaal nog een keer kan gebeuren.. Naja, heel veel succes iig!!

Trouwens, dat even ineenzakken, dat even niet meer weten wat je met een relatie moet ken ik wel, volgens mij is dat niet heel vreemd. (maar dat kwam voor in het erste deel van het verhaal, en heeft verder niet zoveel met het openen van het topic niet zoveel te maken )

[yapo]

Lijkt me 't best om eerst voor jezelf zeker te weten dat je met haar verder wil, want als je alleen 't gevoel van 'een relatie hebben' mist kan 't dus opnieuw weer tot diezelfde problemen leiden. Natuurlijk weet je dat nooit van tevoren en kan de relatie altijd stuklopen, maar 't geeft toch een stevige basis om te weten dat zij echt is wat jij wil. Maar als je denkt dat je die problemen die jullie toen hadden nu de baas kunnen zijn zie ik eigenlijk niet zo'n probleem om het opnieuw te proberen.

sterkte en succes

[WolterB]

Ik zou niet opnieuw een relatie aangaan met haar. Het heeft jullie al een keer volledig gesloopt. Wel bewonderernswaardig hoe het nu weer goedgekomen lijkt.
Ik zou haar ook zeker niet loslaten, niet als vrienden. Het blijkt uit je verhaal dat jullie elkaar goed aanvoelen, veel steun aan elkaar hebben en waarom zou dat niet als hele goede, close vrienden kunnen, want dat moet er wel inzitten geloof ik.

Een relatie is teveel risico op mogelijk terugval en nieuwe ben ik bang, maar een vriendschap is niets mis mee

[Shitonya]

Alleen ermee doorgaan als je zeker weet, 100% dat je van haar houdt hoe zwaar het ook af en toe is, ondanks alles
Bij twijfels zou ik er niet aan beginnen

[sgaapje]

Je kunt in ieder geval goede vrienden met haar blijven, zodat jullie een steun voor elkaar kunnen zijn.

Ik denk dat een relatie weer veel van die oude problemen die jullie hebben gehad naar boven kan bregen. Want het zijn toch grotendeels psychische problemen die niet zomaar even op te lossen zijn. Denk je dat je dat aan kan? Want het zal echt wel moeilijk worden, en ook als het weer uit zou gaan gaat vooral zij denk ik weer een zeer moeilijke tijd tegenmoet. Als je denkt dat je de bijkomende problemen kunt overwinnen of accepteren zou je nog een keer voor een relatie kunnen gaan. Wanneer je hier bij voorbaat al geen zin in hebt (wat zeer begrijpelijk is) dan zou ik gewoon goede vrienden proberen te blijven.

[wildeman]

Ik herken deze situatie goed. Heb zelf in een vergelijkbare situatie gezeten met een onstabiel meisje. Ik heb het ook uitgemaakt omdat ik zoals jij zegt 'op' was. Daarna is het ook heel slecht gegaan met haar en uiteindelijk ging ik ook weer twijfelen of ik haar terugwilde. We hadden nadat ik het uitgemaakt had nooit mee met elkaar gepraat omdat ik vond dat ik het haar daarmee alleen maar moeilijker maakte. Maar ik begon haar ook te missen en wilde ook weer contact met haar zoeken. Dit heb ik ook bijna gedaan maar toen ben ik eens goed na gaan denken of ik haar wel echt wilde. De ene keer dacht ik van: ja ik wil haar echt terug. Maar op het andere moment besefte ik dat ik een vriendin miste en niet specifiek haar. En daarna weer dacht ik dat ik gewoon jaloers was omdat zij nu het leuk had zonder mij en toen we iets hadden ik zoveel opgeoffert had voor haar.

Ik denk dat je goed moet nadenken wat het is en ik denk dat het beter is om even te wachten met je beslissing. Na een paar weken ben ik ook helemala omgeslagen en zou ik niks meer met haar willen. Je moet ook nadenken over wat er zou gebeuren als je uiteindelijk de verkeerde beslissing hebt genomen. Als je nu weer iets met haar begint en je twijfelt al kun je haar weer heel veel pijn doen als blijkt dat je niet weer iets had moeten beginnen. Ik denk dat het niet moet doen en haar gewoon haar leuek leven wat ze nu heeft moet laten houden. Ook al denkt zij dat ze je weer terug wil. Ik denk dat ze nog wel lange tijd nodig heeft om over je hene te komen maar dat dat wel het beste is.

Sorry voor de beetej vage opbouw en verhaal maar dat is niet mijn sterkste punt.

[Tadaada]

Bedankt allemaal voor de tips en ervaringen, het heeft voor me wel duidelijkheid geschept.
Ik denk dat ik iig nog niet aan een relatie toe ben, op dit moment niet.
Als ik er ooit weer aan toe ben zie ik dan wel weer hoe alles loopt, maar de komende tijd ga ik zoveel mogelijkheid afleiding zoeken om haar los te laten, door de problemen was de relatie wel close en is het loslaten moeilijk.
Ik heb haar verteld dat ik te onzeker ben, op het moment gaat het gewoonweg niet, en ik ga oppassen dat ik niet weer naar haar toe trek omdat ik haar mis, maar dat ik dat negeer en doorga.