Verhalenwedstrijd - Verlost

Het is al nacht. Rennend, alsof m'n leven er vanaf hangt, ga ik naar mijn plek in de duinen. Mijn plek, waar ik dingen heb verzameld en waar ik me veilig voel. Tussen het hoge duingras, in een soort kuiltje. Met tranen die over mijn wangen lopen ga ik zitten en probeer ik tot rust te komen.
Wanhopig denk ik na. In ieder geval, probeer ik na te denken. Ik haat mezelf! En iedereen haat mij! Waarom ik? Omdat ik een onuitstaanbare trut ben? Dan geef ik ze gelijk, het is logisch dat iedereen mij haat. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik heb het gevoel dat mijn wereld ondersteboven staat. En ik kan geen manier meer vinden, om hem weer rechtop te kijken.
Ik heb een opgepropt gevoel in mijn maag. Heel vol gevoel, het voelt niet goed.
Ik ga staan en steek 2 vingers in mijn mond en laat ze doorglijden tot achter in mijn keel. Meteen begin ik te kokhalzen en geef ik over. Het gevoel dat ik een deel van mezelf loslaat, dat ik een stukje macht over mezelf heb, voelt erg fijn. Ik voel me niet meer zo vol in mijn maag, maar ik voel me heel eenzaam.
Niemand zou mij ooit begrijpen. Iedereen is zo anders als ik ben. Anderen kunnen hun wereld recht houden, maar die van mij… staat nog steeds ondersteboven. Het verdriet neemt bezit van me. Hoe kom ik er vanaf? Van al mijn problemen? Wie komt me helpen? Niemand natuurlijk, iedereen haat me. En ik haat iedereen.
Even voel ik me heel boos worden. Maar het verdriet is sterker. Mijn gezicht is helemaal nat van de tranen. Met mijn handen graaiend in het zand ga ik op zoek naar het mes dat ik daar een paar dagen geleden heb neergelegd. Ik schuif het open en zucht eens diep. Ik zet de scherpe punt van het mes tegen mijn bovenarm. Dit doe ik vaker. Ik maak een diepe snee. Ik voel een intense pijn door m'n hele lichaam gaan en ik vergeet even mijn problemen. Meteen begint de wond te bloeden en ik voel me beter. Alsof ik mezelf zo verlos van mijn problemen. Mijn ondersteboven-wereld weer een beetje meer op zijn plaats kan zetten.
Maar het is niet genoeg. Ik ben nog niet verlost, nog niet van mijzelf. De pijn voelt goed, pijn zonder problemen. Maar dan gaan de gedachten weer met mij aan de haal. Wat ben ik ook een rotkind. Wat heeft dit voor zin? Hoe kom ik er vanaf? Hoe kom ik in hemelsnaam echt van mijn problemen af? Niet door me te snijden, niet door mezelf te haten. Hoe kan ik me echt verlossen? Wie kan mijn wereld weer omdraaien? Niemand, er is niemand. De wereld blijft waar die is, er veranderd niets.
Dan komt er een plan in m'n hoofd. Een plan waarmee ik me zal verlossen. Van alles, m'n problemen en van mezelf… Een heel goed plan. Dit moet werken! Het kan niet anders. Ik laat die ondersteboven-wereld achter me!
Ik trek snel mijn kleren uit. Dan ga ik naakt staan op de duinen. Ik kijk over het strand, er is niemand te zien, ik snuif wat lucht op. Heerlijk, frisse zeelucht. Ik ga op mijn hurken zitten en met m'n wijsvinger schrijf ik in het zand, terwijl de tranen uit mijn ogen en het bloed uit mijn arm nog steeds stromen. Dag, klotenwereld, schrijf ik. Ik pak een steen en een stuk touw en bind met het uiteinde van het trouw de steen vast. Het is een grote, zware steen en ik til hem mee de duinen af. Ik hoor de zee. De harde golven, dat tegen de rosten uit een vallen. Toch klinkt het heel rustig. Heel rustgevend. Mooie lage klanken, dat oneindig duurt. Dat vind ik een mooi geluid.
Lopend over het strand voel ik me rustiger worden. Ik voel het bloed op mijn arm dat een spoor achterlaat op het strand. Ik huil niet meer. Ik weet dat nu alles goed komt. Ik zet mijn voet in het water. Dat het koud is kan me niets schelen. De gedachte om zo meteen verlost te zijn, overwint alle angsten. Het water voelt zacht en uitnodigend.
Ik loop door totdat het water tot mijn knieën staat. Het zoute water prikt in mijn wonden die ik pas gemaakt heb. Ik voel het niet eens. Al het gevoel is weg. Totaal niet bang voor pijn, loop ik verder.
Dan bind ik het andere uiteinde van het touw aan m'n linker enkel. Nog steeds met de steen in m'n hand loop ik verder het water in. Het water stroomt langs me en ik laat me meevoeren door de golven. Een gevoel dat ik zweef, en dat het water mij onhelst. Ik ben hier welkom.
Als ik uiteindelijk zo ver ben dat ik kopje onder ga laat ik de steen vallen en draai het touw steviger om mijn enkel. Voor de laatste keer zie ik de zwarte lucht, en de sterren waar ik uren naar kan staren. Prachtig gezicht. Ik adem diep in, want ik weet dat ik nog een stukje onder water zou moeten lopen.
Ik probeer zo ver mogelijk te lopen, wat moeilijk gaat met een zware steen aan mijn enkel, en met bijna geen zwaarte kracht.
Nu sta ik stil en ik merk dat ik geen zuurstof meer over heb. Alles om mij heen wordt zwart. Mijn ziel wordt gescheiden van mijn lichaam. Ik voel nog de golven langs mijn lichaam glijden. Dan stroomt al het gevoel weg. Mijn ziel wordt leeg. Ik laat mijn lichaam achter op de wereld. Alleen het gevoel van het ultieme geluk blijft nog over. Ik zie licht. Een wit licht, en ik vlieg er op af, volkomen kalm en rustig.
Nu kan niemand mij meer haten! Ik ben gelukkig, ik ben verlost…