[verhaal] Chrisje

[Angeles]

Mijn beste vriendin


Ik keek naar haar gezicht en realiseerde me: dit was vroeger mijn beste vriendin. Het leek zo lang geleden. Vijf jaar had ik haar niet gezien. Dat dit nou de reden was om weer bij elkaar te komen, dacht ik verbitterd. Ach, het had geen zin om zo te denken. Eventjes was ik sprakeloos, daarna kwam ik woorden tekort. Ik had haar veel te vertellen.

Ik ontwaakte in de lucht van verf en van verse houtlijm. Dit was de eerste ochtend in mijn nieuwe huis. Mijn eerste, echte, eigen huis. Het voelde vreemd als je het eeuwig drukke, wat vuilige studentenhuis gewend was waar ik viereneenhalf jaar had gewoond. Ergens miste ik het wel, het drukke gebabbel, altijd iemand om een kop koffie mee te drinken, het dronkenmansgelal dat me soms ’s avonds laat uit mijn slaap wekte. Toch merkte ik ook dat ik het ontgroeid was. Dat ik rust nodig had en een beetje ruimte voor mezelf.
Op mijn pantoffels schuifelde ik de trap af. Beneden, op de mat, lag de eerste post die gericht was aan dit nieuwe adres. Doorgestuurd door de PTT, zag ik. Oorspronkelijk gericht aan mijn ouderlijk adres. Dat moest iemand zijn die ik in geen jaren had gesproken. Ik woonde al zo lang niet meer thuis.
Mijn handen trilden toen ik de envelop openmaakte en ik begreep niet waarom. Toen zag ik van wie de kaart was.
Ik zag jouw naam op de kaart staan, Chrisje, ik schrok van de letters. Ik had niet gedacht dat ik ooit nog iets van je zou horen. Zeker niet op deze manier.

Sommige dingen vervagen met het voorbij gaan der jaren. Andere dingen blijft men zich altijd herinneren als de dag van gisteren. Zes jaar was ik toen ik jou voor het eerst ontmoette. Het was in groep drie van de basisschool. De eerste klas van de lagere school, zo heette het toen geloof ik nog. Ik kende alle kinderen nog van de kleuterschool. Allemaal, behalve jou.
Ik vond je meteen aardig. Van juffrouw Visser mocht je naast mij komen zitten. Ik denk dat we vanaf die allereerste dag al beste vriendinnen waren. Ik vertelde jou alles en jij mij. Dat we eigenlijk verschilden als dag en nacht deed er niet zo veel toe. Misschien is dat nog niet zo belangrijk als je klein bent.
Ik was altijd de brutaalste van ons tweeën. Ik hield van klimmen in bomen, van belletje trekken. Ik was degene met de grote mond. Jij hield je meestal wat meer op de achtergrond. Je was een echte poppenmoeder, weet ik nog. Je vond het leuk om je te verkleden en de mooiste jurken aan te trekken. Ik speelde dan meestal heks of boef. Jij speelde dan dat je filmster was. Compleet met rode lippenstift en blauwe oogschaduw van je moeder. Zo zie ik je nog altijd voor me, Chrisje. Als een klein, lief en ijdel meisje. Jij onschuldig, ik de branieschopper.

Toen gingen we naar de brugklas. Weet je het nog? Ik zie het nog heel scherp voor me. Twee kleine meisjes voor dat immense gebouw. Ik weet nog dat ik opgelucht dacht: gelukkig heb ik Chrisje nog. Gelukkig ben ik hier niet alleen. We hadden steun aan elkaar.
Al snel begon dat te veranderen. Je begon me te ontgroeien. De verhoudingen begonnen te verschuiven. Steeds vaker trad je op de voorgrond, steeds vaker hield ik me afzijdig. Jouw interesse in jongens groeide sneller dan de mijne. Ik weet nog hoe trots je was toen je me vertelde dat je met die knul uit de derde klas had gezoend. Thijs heette hij geloof ik. We waren toen net twaalf jaar.
Achteraf kan ik het ook wel begrijpen. Je kon je nauwelijks aan de aandacht van jongens onttrekken, al zou je het gewild hebben. Je was een knap meisje. Altijd al geweest en toen je ouder werd, werd dat alleen nog maar duidelijker. Toen je klein was, was je al mooi, later werd je ronduit oogverblindend. Een lichaam dat steeds meer leek te zijn gemaakt door een beeldhouwer. Slank, fijntjes. Felblauwe ogen in een bruinverbrand gezicht. Blonde haren die als een gouden lijst om je gezicht heen vielen. Je werd je zelf ook steeds meer bewust van je aantrekkelijkheid. Ik, ruim anderhalve kop groter dan jij, flinke billen, stevige benen, was jouw tegenbeeld. Géén mooi gezicht. Een markant gezicht, dat hoorde ik later wel, maar dat zegt je als puber niets. Ik viel hopeloos bij jou in het niet. Vroeger was jij altijd al het engeltje geweest en had ik het kunnen doen met vage uitingen als ‘een guitig koppie’ of ‘een grappig kind’. Al had het me toen niet uitgemaakt, omdat in je kinderjaren andere dingen belangrijk zijn dan hoe je eruit ziet.
We begonnen uit elkaar te groeien. Ik kon je niet meer bij benen. Het ging te snel voor mij. Je versleet vriendje na vriendje en leek met de dag knapper te worden, terwijl ik puistjes kreeg en te dik werd.
Alleen in cijfers kon jij mij niet evenaren. Je moest keihard werken om bij te blijven en elk cijfer dat lager uitviel dan een acht werd bij jou thuis genadeloos afgestraft. Ik had soms medelijden met de harde manier waarop jouw ouders met je omgingen, maar het leek jou niets te doen. In mijn ogen dartelde je zorgeloos door het leven. Ik wist niet beter.

Weet je het nog, Chrisje? De dag dat je mij vertelde dat je wilde gaan afslanken. Ik weet nog dat ik diep in mijn hart woedend op je was. Je wist dat ik al maanden probeerde af te vallen. Vierenzeventig kilo woog ik toen. Hoeveel zou jij gewogen hebben? Eenenvijftig kilo, tweeënvijftig hooguit. Het voelde voor mij als een vernedering. Jouw lichaam was voor mij een utopia, iets dat ik nooit zou bereiken. Nu liep jij met flesjes water en stukken komkommer rond en drukte je mij met mijn neus op de feiten. Ik was een vies, vet varken. Jij wist wat discipline was. Ik niet. Ik was zwak, veel zwakker dan jij.
Al snel was jij vijf kilo afgevallen. Ik had er de brui aan gegeven. Jij beweerde dat je elkaar steunde als je samen aan een dieet deed, maar ik voelde dat niet zo. Ik wilde mijn tanden weer in een broodje kaas of een reep chocola zetten zonder me schuldig te voelen. Ik had bij jou allang gezien welke wilskracht je moest hebben. Dat ik die wilskracht miste, was me meer dan duidelijk.
Jij had de smaak goed te pakken. Vijf kilo werd zeven kilo. Zeven kilo werd tien. Je werd stakerig, Chris. Lijzig werd je ook wel eens genoemd. Je kreeg een totaal ander lichaam. Van binnen werd je ook een ander. Soms leek het alsof ik je ook helemaal niet meer kon bereiken. Alles draaide alleen nog maar om eten.
Vanaf dat moment is alles zo snel gegaan. Je ouders waren wanhopig. Iedereen was wanhopig. Keer op keer zakte je in elkaar, keer op keer krabbelde je weer op.
Ik schaam me er voor om het te bekennen, maar heel heimelijk dacht ik wel eens: de perfecte Chrisje is toch niet zo perfect als ik dacht. Kijk haar nu eens, van dat mooie beeldhouwwerk is weinig over. Ik word nu nog steeds rood als ik aan dat stemmetje in mijn hoofd denk, Chris. Alsof het geen gevecht op leven en dood was, maar om triviale dingen als uiterlijk en populariteit.

We zagen allemaal hoe je afgleed. Ik wist niet meer hoe ik met je om moest gaan. Ik werd soms bang als ik je zag. Na verloop van tijd begon ik je te vermijden. Ik wilde het niet meer zien. Die knokige benen, dat ingevallen gezicht, die doorschijnende huid. Die dode blik in je ogen. Soms probeerde je steun bij mij te vinden, maar ik gaf steeds vaker niet thuis. Begon smoesjes te verzinnen en weg te duiken als ik je aan zag komen.

Op een dag was je totaal uit mijn wereld verdwenen. Opgenomen in een kliniek, hoorde ik van onze mentrix. Zestien jaar was je toen. Jouw ouders belden nog op om je adres door te geven. Ik heb nooit meer wat laten horen. Volgens mij wisten zij ook wel hoe het zat. Ze hebben nooit aangedrongen.

Nog even dook je op. Ik zat in de eindexamenklas. Er ging een schok door de school: Chrisje Vermeulen is terug. Ik dacht dat mijn hart stilstond toen ik je naam hoorde. In de pauze zag ik je in de verte staan. Mager, onvast op je benen, maar wel aangesterkt. Jij keek weg en ik ook. Kort daarna deed ik eindexamen en verdween ik voorgoed uit je leven en jij uit het mijne. Ik voelde dat ik je in de steek had gelaten, maar troostte me met de gedachte dat je kennelijk toch beter was geworden. Ontslagen uit de kliniek, terug op school. Jij zou er wel komen, op jouw manier.

Daarom was ik zo verbaasd toen ik jouw kaart op de mat had vond. Ik had nooit kunnen denken dat jij na al die jaren de strijd alsnog zou verliezen. Het duizelde me, Chris, toen ik het zag staan. Even keek ik naar de kaart. Waarom zouden je ouders mij ook hebben uitgenodigd voor de begrafenis? Wat zouden ze van me verwachten? Willen ze me confronteren met het feit dat ik je zo hard heb laten vallen? Willen ze me nog eenmaal zien, de levende herinnering aan jouw kinderjaren? Wat willen ze? Wat wil ik?

Ik ben nu hier om afscheid van je te nemen. Ik kom niet op je begrafenis. Ik geloof niet dat ik daar echt gewenst ben. Of laat ik gewoon eerlijk tegen je zijn. Ik durf er niet naartoe te gaan. Ik ben bang voor de confrontatie. Bang voor het verdriet van je ouders. Bang voor hun teleurstelling in mij. Ik ben een lafaard, ik weet het Chrisje, maar weet je, ik ben ook maar een mens. Ik heb mijn zwakheden, net als toen, weet je nog. Ik wou dat dat toen bij jou hetzelfde was gegaan. Dat je net als ik niet zo veel discipline had gehad. Dan had je hier nu niet gelegen. Wie weet wat er nog van ons terecht was gekomen. Van ons samen.
Dag lieve Chrisje. Ik neem nu afscheid van je. Voorgoed dit keer. Het spijt me, dat wou ik je nog wel vertellen. Het spijt me zo.

Ik keek nog even naar het lichaam in de kist. Van een meisje kon je niet meer spreken. Ik wist nog dat ik haar destijds, toen ze zo ontzettend vermagerd was, in mijn hoofd wel eens stiekem een lijk noemde. Nu nam ik die woorden terug. Wat er in de kist lag, was totaal onherkenbaar en zelfs mijlenver verwijderd van die Chrisje van toen.
In de verte hoorde ik voetstappen. Met snelle passen sloop ik naar de deur. Zachtjes sloot ik de deur van de aula. Ik moest mezelf vergeven. Tijd om opnieuw te beginnen.

*SNIK*


Kun je wel verhalen schrijven waar een happy ending aan zit?

Oké. Ehm, weinig aanmerking, ik vind het een prachtig verhaal, alleen ik had in het begin al door dat ze op de begrafenis ofzo was, ik weet niet of dat de bedoeling was?

Nou ja, dat is eigenlijk alle commentaar wel!

Krummeltje

Oh ja, ik vind de titel te simpel.

Ja, een zeer mooi verhaal. Verzorgd geschreven en het leest goed weg.

Vanwege je mail dacht ik dat het hier ging om het idee van twee mensen die elkaar een poos niet gezien hebben en daarna tot een ontroerende ontmoeting zouden komen. Hoe je langzaam verkruipt van ziekte naar de dood aan het einde was voor mij dus een verassing. Aangenaam. Erg mooi gedaan.

Achteraf gezien geeft het eerst, schuingedrukte stuk misschien teveel weg. Je kan proberen het minder expliciet te maken, maar toch moet je ook de spanning erin blijven houden. Moeilijk.

LUH-3417

[Angeles]

Bedankt allebei voor het commentaar. Ik heb geprobeerd om het eerste stuk iets minder duidelijk te maken, titel veranderen kan ik helaas volgens mij niet meer. Misschien kan Scimmia dat voor mij doen, dan zal ik even nadenken over een nieuwe titel. Ik ben het wel met het commentaar over de titel eens.

[Anne]

Goed, goed, goed!
Wel zielig...

'k heb er niet echt veel commentaar op

't lijkt gedeeltelijk op iets wat ik ooit geschreven heb.

[Angeles]

Ik heb ooit wel een verhaal geschreven dat hier een klein beetje op leek, ook dat de hoofdpersoon aan het begin een rouwkaart vond en terugkeek op vroeger, het ging dan om de vader. Qua inhoud was dat verhaal wel heel anders. Ik ben tevredener over deze, maar toen was ik ook wel een stuk jonger (ik denk zeventien).

[Ieke]

Ik kan de titel ook wel even aanpassen, zeg maar hoe je het wil hebben.

Hat een zielig verhaal. Ik wordt er helemaal in meegesleept. Ik vind dat je het goed hebt geschreven, mijn complimenten. Bijna had je me over het punt getrokken, maar nèt niet. Ik voelde het wel komen. Dat is wel jammer, maar je bent heeeeeeeeel ver.

[Angeles]

Laat 'm voorlopig maar even zo, of kan het alleen binnen een dag? Misschien schiet me nog een betere titel te binnen, anders hou ik het wel zo.

[Vlooienband]

Mooi verhaal... ontroerend, alweer.
En al weer heb ik niet veel zinnige tips, alleen dat je jezelf er wel erg makkelijk van af maakt, met je titel.

[Angeles]

Scimmia schreef:
Mooi verhaal... ontroerend, alweer.
En al weer heb ik niet veel zinnige tips, alleen dat je jezelf er wel erg makkelijk van af maakt, met je titel.

Zie post boven jouw post.

[Angeles]

Maak er voorlopig maar even gewoon 'Chrisje' van als je wil en misschien kom ik later nog met wat beters.

[Ieke]

Ok. Gewijzigt. Leden hebben 5 minuten om de titel aan te passen en anders moet een fb het doen.

[oeski]

Mooi verhaal!
Ik vind alleen de laatste twee zinnen niet echt mooi... Weet ook niet waarom.

[antigone]

wow wat mooi....

[iron-flower]

Heel mooi, de laatste dans vond ik ook heel goed

[Majesteit]

Eigenlijk helemaal niet origineel hè? Maar wel mooi geschreven! Heel boeiend. Het leest ook lekker.