Ben jij ook wel eens zo bang?

[Somebody Special]

Het is alsof er een hororfilm zich voor mijn ogen afspeeld.
Steeds weer, als ik mijn ogen sluit, zie ik het.
Mensen met een bebloed gezicht.
Elke nacht, steeds weer schrik ik zeiknat van het zweet wakker.
Ik durf mn ogen niet meer dicht te doen uit angst het weer te zien!

Ook nu weer, het is dinker en begint weer.
Helemaal aan het shaken, angstkoorts, zweten.
echt niet meer normaal.
Ik heb het gevoel dat mn kop iedere moment uit elkaar kan knallen.

Die beelden, ik krijg ze niet weg!
Wat ik ook doe.
iedere keer als ik mijn ogen sluit, als is het mar een keer kniperen.
Ik zie het!

Natuurlijk allemaal waanbeelden maar voor mij levensecht.
Ik durf mn kamer niet meer uit.

Ik ben zo bang, voor alles!
Het 'krijsende' geluid van de wind, het 'klapperen' van de vlaggen buiten, een blikje dat over straat rolt, het schuren van boomtakken tegen elkaar.

Ik zou zweren dat mn kastdeur net nog dicht was, nu staat ie open!
Ik haal het mezelf in mn hoofd, het is niet zo, er is niet om bang voor te zijn.
Ik ben (zoals gewoonlijk) alleen thuis en ben zo ontzettend bang!

Maar wat zie ik nu eigenlijk?
Geloof het of niet maar ik zie geesten.
Vrouwen met lange, witte jurken aan.
Ze roepen wat naar me maar ik kan het niet verstaan.
Ze willen me iets duidelijk maken maar wat?
Ik laat het niet toe!
wat moet ik hiermee?
Wat heeft dit te beteken?

En dan die mensen, hun gezicht vol bloed.
Scheeuwend, huilend.
Niet om aan te horen, te zien.
Dat beeld herhaald zich elke nacht weer.
Nu zie ik het ook al als ik niet slaap.

Ik ben zo bang!!!

Zijn jullie ergens bang voor?
Hebben jullie wel eens zoiets?
Zijn jullie bang in je eigen huis?

Liefs, Michaela

[vreemd vogeltje]

Hey
Ja, dit heb ik ook gehad... Bijna alles wat je beschrijft, constant bang zijn, niet je ogen durven dichtdoen, maar ook niet open.
Constant bang om iets te zien.
Ja, nou ja, ik heb dat dus 'gehad', het is langzamerhand over gegaan. Nog steeds heb ik wel eens van die aanvallen dat ik ineens superbang ben, en soms nog van die enge dromen. Ook zie ik nog vaak rare vormen en kleuren overal, maar daar ben ik niet bang meer voor.
Maar het is overgegaan, die angst aldoor... Ik weet niet precies hoe...
Nu 'accepteer' ik zeg maar dat ik rare dingen zie, ik besteedt er minder aandacht aan..
Maar goed, ik weet hoe erg het is om je nergens veilig te voelen, wat je ook doet, of je je ogen nou open of dicht hebt, hoe stil je ook ligt... Die angst is zó erg..
Heel erg veel sterkte meis, ik begrijp waar je nu mee zit, en ik wou dat ik je kon helpen, mjah helaas.
Bedenk wel... Die angst gaat over.. Hij blijft er niet altijd...
Maar dat heeft tijd nodig, en veel moed.
Njah, nogmaals heel veel sterkte!

[Requiem II]

Ik heb dit soort dingen nog nooit meegemaakt dus ik weet niet of je hier wat aan hebt...

Heb je enig idee waar die beelden vandaan komen? Die hororfilm? Is er een bepaalde oorzaak?

Misschien moet je je als zoiets weer gebeurd er gewoon niet te veel op concentreren. Over je heen laten komen? Kan je je misschien op iets anders dwingen te concentreren?
Zoals vreemd vogeltje zegt misschien dat je het accepteerd na een tijdje en dat het dan minder wordt?

Kan je het met iemand in je omgeving over je angsten en beelden praten? Zou misschien ook kunnen helpen?

Ik ken ook iemand die had iets enigzins vergelijkbaars met die waanbeelden en die is gaan schilderen! Hielp erg om zn emoties op die manier een beetje te uiten..

In ieder geval veel sterkte!
Coen.

[Somebody Special]

vreemd vogeltje schreef:
Nu 'accepteer' ik zeg maar dat ik rare dingen zie, ik besteedt er minder aandacht aan..

Misschien zou ik dat dan ook eens moeten doen.
Ik weet gewoon niet wat ik er mee moet.
Zodra ik het zie/hoor probeer ik het te verdringen.
Misschien is het wel een id om dat eens niet te doen.
Ik weet het niet, ben zo bang!

[Somebody Special]

Requiem II schreef:
Heb je enig idee waar die beelden vandaan komen? Die hororfilm? Is er een bepaalde oorzaak?

Wist ik maar waar het vandaan kwam.
Ik zou het niet weten maar wel WILLEN!
Ik heb het altijd zo gezien dat 'ze' me iets duidelijk willen maken.
Maar wat?

Kan je het met iemand in je omgeving over je angsten en beelden praten? Zou misschien ook kunnen helpen?

Ik heb morgen weer een afspraak bij mn psych.
Ik zou het hem graag willen vertellen maar er is maar 1 iemand die ik het heb durven te vertellen.
Ik weet dat ie me niet voor gek zal verklaren maar zo zie ik het zelf eerlijk gezegd wel! [/B][/QUOTE]

[vreemd vogeltje]

somebody special schreef:
Misschien zou ik dat dan ook eens moeten doen.
Ik weet gewoon niet wat ik er mee moet.
Zodra ik het zie/hoor probeer ik het te verdringen.
Misschien is het wel een id om dat eens niet te doen.
Ik weet het niet, ben zo bang!

Nee ik begrijp je helemaal. Dat is heel erg moeilijk als je zo bang bent.
Maar dat heeft tijd nodig.

Nou ja, ik wou je nog ff heel veel sterkte wensen voor morgen, misschien kan je proberen er wel een beetje over te vertellen.
1 ding: je bent niet gek!!

[Severus]

Ik weet heel goed wat het is, om zo bang te zijn. Ik heb dat pasgeleden voor de eerste keer meegemaakt. Er was wat ergs gebeurd, waar ik zelf later grote problemen mee kreeg. Ik zal er over vertellen.

In het midden van januari dit jaar, op een maandagmorgen, kreeg mijn zusje (1 jaar jonger dan ik), een epileptische aanval, en dat terwijl ze helemaal gezond is en geen epilepsie heeft. Ik was helemaal alleen met haar, en helemaal in paniek. Ze lag op de grond, bewoog zo raar en haar gezicht zag er zo verschrikkelijk eng uit. Ik heb mijn moeder geroepen, maar ik kon niet hard genoeg schreeuwen, omdat mijn keel bijna dichtzat van paniek. Gelukkig hoorde mijn moeder me en kwam snel. Toen ging ik weg, want ik kon het niet meer aanzien en bovendien wist mijn moeder wat er gedaan moest worden, aangezien zij vroeger verpleegster was geweest en dit al vaker had meegemaakt. Toen het voorbij was, ging mijn zusje in bed en ze sliep al gauw heel vast. Na zo'n aanval ben je namelijk hartstikke moe.

Mijn moeder besteedde niet erg veel aandacht aan me, toen mijn zusje eenmaal lag te slapen. Ze legde alleen maar uit wat er precies gebeurd was, en omhelsde me eventjes (ik was lijkbleek en trilde van angst), en toen liet ze me alleen, om een dokter te bellen die mijn zusje even moest onderzoeken. Ze liet me alleen met mijn angst.

's Nachts kon ik helemaal niet meer slapen, dat durfde ik ook helemaal niet, bang dat ik ook zo'n aanval zou krijgen. Bovendien slaap ik in een stapelbed, met mijn zusje onder mij, en iedere keer dat ik beneden een geluidje hoorde, dacht ik direct dat mijn zusje weer zo'n aanval kreeg.
Tenslotte, rond 3 uur in de nacht, heb ik mijn moeder wakker gemaakt en gezegd dat ik niet in mijn eigen bed durfde te slapen. Mijn moeder was verbaasd dat ik zo bang was, maar liet me in haar bed slapen. Mijn vader was toch al weg, aangezien hij vrachtwagenchauffeur is, vertrekt hij altijd heel vroeg in de morgen. En zo ging dat 3 dagen door, en toen vond mijn moeder dat ik weer in mijn eigen bed moest gaan slapen. Die eerste nacht in mijn eigen bed was moeilijk, maar langzaamaan kon ik weer in mijn eigen bed slapen.

Twee weken later voelde ik me niet lekker op de fiets, en dacht ik dat ik een aanval zou krijgen. Ik was ZO bang, echt onverstelbaar. Ik heb een stukje naar huis gelopen, en een ander klein stukje heb ik nog gefietst.
Thuis ben ik direct op de bank gaan liggen, zodat ik niet zo vallen als ik een aanval kreeg. Ik was helemaal in paniek, en daardoor ging ik ook raar doen. Ik was de hele tijd zenuwachtig over mijn hoofd aan 't wrijven, of ik wreef over mijn rechterhand, of ik kneep in mijn beide handen. Ik was misselijk van angst, en deze keer kon mijn moeder me niet meer zo gemakkelijk geruststellen. Want ik was bang voor mijn eigen lichaam, ik voelde alsof ik een soort van tijdbom was, die ieder moment kon afgaan. Doordat ik zo bang was, ben ik 3 dagen niet naar school kunnen gaan, en daarna heeft mijn moeder me nog een week met de auto naar school gebracht. Daarna moest ik met de fiets naar school, en toen was ik hartstikke bang om een aanval te krijgen en om te vallen. Geleidelijk aan ging dat beter.

Nu gaat het weer wat beter, maar ik ben er nog lang niet. Ik slaap nog steeds slecht (dat deed ik altijd al, maar nu nog meer), en het is nog lang niet uit mijn gedachten (dat ik ieder moment een aanval zou kunnen krijgen). Ik wil eroverheen komen, maar zal dat ooit gebeuren? *zucht* Ik wou zo vaak dat ik dood was, toen ik in die hele angstige periode zat. En dat wil ik nu nog steeds. Ik vond het leven al 3x niks, en nu zie ik er nog minder heil in. Dit wil ik nooit meer meemaken, want een volgende keer overleef ik echt niet. Dan flip ik helemaal.

't Is wel een beetje grappig, eigenlijk, hoe een enkele gebeurtenis je hele leven op zijn kop kan gooien...

Ripper

[*Norena*]

je mag het me altijd zeggen, ook al weet ik het meissie..je mag er altijd met me over praten..maar begin er zelf over wanneer jij voelt dat de tijd rijp ik hou van je!!

kus Dyana

[damaetas]

ja

[BlackMystery]

ik ben alleen maar bang voor het enigste wat me nog in leven houd te verliezen
dat is het enigste
dat is sterf vind ik niet erg
zolang haar maar niets overkomt

[Somebody Special]

BlackMystery schreef:
ik ben alleen maar bang voor het enigste wat me nog in leven houd te verliezen
dat is het enigste
dat is sterf vind ik niet erg
zolang haar maar niets overkomt

Same here.
Dat gaat over mijn beste vriendin.
Als ze dit leest weet ze wel wie ik bedoel...

[Somebody Special]

*Norena* schreef:
je mag het me altijd zeggen, ook al weet ik het meissie..je mag er altijd met me over praten..maar begin er zelf over wanneer jij voelt dat de tijd rijp ik hou van je!!

kus Dyana

Ik kan het niet.
Heb het je ook al noit durven te vertellen uit schaamte (ik begrijp dus wat je bedoeld als je zegt dat je je schaamt...) ook al is dat nergens voor nodig.
Sorry dat ik het je nooit verteld heb

[Andora]

Die angst... die had ik gisteren heel erg.
Had ut un tijd niej gehad, maar kwam dus weer terug.
Ik zat in bad, gewoon ff om te relaxen enzow, want ik was de hele dag al gestresst geweest. Lig ik in bad, en laat ik er wat koud water uit lopen, hoor ik opeens het pruttelen van ut putje naast het bad. Normaal gebeurt dat ook, zit wat mis daar namelijk, maar deze keer raakte ik er van in paniek. Durfde niet te kijken of het nou overstroomde of niet, deed maar snel de stop in het bad, helemaal trillend.
En toen ik weer wat warm water erin liet lopen, raakte ik in paniek van het stromende water. Ik weet niet wat er precies was enzow, was alleen onwijs bang dat er iets zou gebeuren.
En op mun ouders slaapkamer leek ut alsof er iemand liep die er niet was. Normaal ben ik daar niet zo bang voor enzow, maar nu wel.
Heel vreemd...

Blackdolfin

[proycon]

Ik herken dit bang zijn ook heel erg...alleen niet zozeer het zien van beelden... Meer wat ripper vertelde.... Dagelijks krijg ik met deze angst te maken, dit heet "een paniekstoornis" of "een fobie".. Ik ben er zelfs voor in behandeling bij een psychotherapeut aangezien het je leven helemaal kan overnemen anders... En zelf weet je dat je angsten irrationeel zijn maar elke paniekaanval voelt alsof je doodgaat, stikt, gek wordt, of in mijn geval moet overgeven (overgeeffobie)...

[proycon]

Kijk eens op www.ipzo.com of www.rebio.nl voor meer informatie over paniekstoornissen

[lady of the dark]

Je lijkt wel een figuur uit een verhaal van Edgar Allen Poe.....Ik denk dat je eens met een psycholoog moet gaan praten, want zoals je nu bent hoor je natuurlijk niet.

[more.than.a.woman]

het is iets heel anders als wat jij hebt, maar ik wil het toch even kwijt.

ik droom vaak de vreselijkste dingen. het enge is dat het voor een deel echt gebeurd is, maar in die dromen loopt het vreselijk af. ik word dan vaak helemaal in paniek wakker. laatst was het zo erg dat ik ben flauwgevallen toen ik nadat ik wakker geschrokken was niet wist wat ik anders kon doen dan een rondje lopen.
het gevolg van al die enge dromen is dat ik niet durf te slapen en dus altijd moe ben.

zo.