Hallo iedereen,
Sommige van jullie weten misschien wat ik afgelopen jaar allemaal heb gepost, maar ik denk dat vele dat niet weten.
Mijn verhaal is heel kort samengevat als volgt:
Ik ben een jaar geleden voor het eerst verliefd geworden en vriendin gehad, tevens datzelfde jaar gaan studeren en op mezelf gaan wonen op kamers. Ik was bij een studentenvereniging gegaan, veel feestjes en veel losbandigheid. Ik zag mijn vriendin alleen in het weekend en af en toe konden we dan elkaar helemaal niet zien. We appten veel en ik heb er nooit veel problemen mee gehad.
Totdat ik mijn gebrek aan liefde ging compenseren door meer aandacht te geven aan andere vrouwen, mijn obsessie voor donkere vrouwen groeide en ik op een avond dronken met een ander meisje heb gezoend, en de keuze had gemaakt dit achter te houden (het zat er ooit aan te komen hield ik mezelf voor). Slechte keuze, na de zomervakantie begon het aan me te knagen en ik begon steeds ongelukkiger te worden.
Uiteindelijk heb ik het in het begin van het jaar verteld aan haar, ze maakte het uit en ik was helemaal kapot. De eerste twee weken was ik een losgeslagen beest en versierde elk meisje die interesse in mij toonde. Vanwege mijn uiterlijk lukte dat vaak, maar telkens als het er op aan kwam in bed dan lukte het me niet omdat ik nog lang niet over mijn ex was.
Een paar weken later vertelde ik mijn ex dat ik met haar wou afspreken om te praten, kijken hoe het ging en ik wou dat ze me vertelde dat het helemaal uit was, geen kans voor mij om terug te komen (ze gaf altijd nog valse hoop aan mij).
Dit deden we, ze vertelde dat ze al seks had gehad met een andere jongen en die ook wel leuk vond, maar tegelijkertijd hamerde ze erop dat het niets zou worden en dat de seks erg slecht was. Later die avond hebben we nog seks gehad, het was erg intens en emotioneel maar super fijn en vertrouwd. Ik merkte dat ik weer opnieuw verliefd geworden was. Maar ze had gezegd dat het klaar was, de seks was een fout, maar ze wou het zo graag..
Het was een opluchting voor mij dat ze vertelde dat ik geen kans meer had, dat ze het niet meer wou proberen. Totdat ze twee dagen later weer vroeg of ik met haar wou afspreken. Ik weet het allemaal niet meer, zes weken lang huil ik iedere dag, hoe veel ik ook met mijn vrienden/vriendinnen/ouders praat , ik kan haar maar niet loslaten, telkens geeft ze me weer een sprankeltje hoop dat ze het opnieuw wilt proberen, dat ze me weer kan leren vertrouwen en een relatie wilt met mij.
Ik hou ontzettend veel van haar, ik wil niets liever dan heel mijn leven met haar doorbrengen, maar ik weet ook dat ik niet genoeg liefde kan krijgen met een weekend/afstands relatie. Ik ga kapot, ik moet verder maar ik wil het niet omdat ik nog van haar hou.
Wat moet ik in godsnaam doen, zeggen, of duidelijk maken voor haar of voor mezelf zodat ik weet normaal kan leven?
rommeltje,
PS: ik ben niet goed in samenvatten.
|