Je werk van je afzetten

[Daantje_0705]

Ik heb sinds anderhalf jaar een vaste baan op de afdeling waar ik voorheen ook stage gelopen heb. Ik heb het ontzettend naar m'n zin, doe mijn werk met heel veel plezier en ga graag naar m'n werk. Sinds september vorig jaar werk ik ook aan de diagnostiek van leukemiën, zwaar werk wat veel inzet verwacht, waarvan je nooit weet van te voren hoe je dag eruit gaat zien, of het druk wordt of niet, hoelaat je naar huis gaat, etc. Ik wou het heel graag, doe het ook met heel veel plezier en vind het ontzettend leuk maar ook heel zwaar.

Het onvoorspelbare kan ik over het algemeen goed mee omgaan. Het probleem is alleen dat het me ontzettend bezig houdt (het werk). Als ik de dag van te voren al weet dat ik de volgende dag dat werk heb gebeurt het regelmatig dat ik er thuis al over na loop te denken, er 's nachts in bed aan denk. Als ik een dag hard gewerkt heb daaraan en m'n werk achterlaat en naar huis ga gebeurt het vaak dat ik 's nachts in m'n droom alles nog een keer doe met als gevolg dat ik de volgende morgen gigantisch moe wakker wordt omdat ik het gevoel heb dat ik de hele dag+nacht gewerkt heb en niet geslapen heb.

Dat gaat je een keer opbreken en dat moment zit er nu aan te komen. Ik wil er absoluut niet mee stoppen omdat ze me op het werk ontzettend hard nodig hebben, heel blij met me zijn en ik het zelf ook heel leuk vind en graag doe. Ik wil alleen wel zorgen dat ik thuis gewoon met andere dingen bezig kan zijn en 's nachts goed slaap. Ik heb er al met collega's over gepraat maar die doen het werk vaak al meer dan tien jaar en voor hun is het meer routine dan voor mij waardoor het mij sowieso meer energie kost want dat is met alles wat nieuw is.

Ik heb al geprobeerd of het helpt om het rustig af te maken en dan maar een half uurtje later naar huis te gaan en keihard muziek draaien helpt soms ook wel maar toch ben ik benieuwd of jullie dit herkennen en wat jullie er aan doen. Of jullie goede oplossingen hebben die zouden kunnen helpen

Harde muziek lijkt mij wel een goed middeltje.
en verder zou ik gewoon aanraden een hobby te zoeken waar je je in kunt verdiepen.
Bij mij is dat schrijven en met de zwartjassen bezig zijn.
Voor de ander is dat tuinieren.
en voor nog een ander is dat tooghangen en biljarten.
Elk beestje zijn of haar pleziertje.

De bazen gaan het niet graag horen, maar ik ben van mening dat je niet meer met je werk moet bezig zijn, dan die 8 uur dat je er moet zijn.
Mensen die hun hele leven in teken van hun werk stellen? Tja...
Heb daar altijd medelijden mee.

[Daboman]

Tof om te zien dat je zo betrokken bent bij werk. De keerzijde van die betrokkenheid is dus dat je alsmaar erover door blijft denken. Waarschijnlijk zou je moeten leren om afstand te nemen van je werk.

En ik weet best dat dat niet zo simpel is als het lijkt. Misschien zou een goede hobby helpen. Waarbij de voornaamste eis is dat het echt afleiding geeft. Waarvan je werkelijk kan zeggen dat je niet aan je werk dacht toen je die hobby uitoefende.

Je vraagt bij jezelf af: Wat vind ik mooi om te doen?

Dan doe je dat.

[blurred]

Ik heb het ook, alleen niet zo erg als jij hier beschrijft. Het is eigenlijk meer bij vlagen, afhankelijk van hoe druk het op dat moment op het werk is, en hoe ingewikkeld de zaken zijn die we hebben lopen. Jouw werk en het mijne is dan ook heel verschillend qua inhoud en werkwijze. Ik kan soms 's nachts wakker worden omdat ik naar de WC moet oid, en als ik dan half slapend weer in bed ga liggen popt ineens in mijn hoofd op: "Als dat-en-dat in de zaak van mr. L. maar goed gaat" of "Ik moet morgen die-en-die nog bellen", dat soort dingen. Dan ben ik dus in één klap wakker en slaap ik ook gelijk niet meer, maar blijf ik malen over al die zaken.

Op dat soort momenten kan ik daar weinig meer aan doen, wakker is wakker. Maar als ik overdag dat soort gedachten heb ga ik heel bewust aan iets anders denken. Dan denk ik dat het geen zin heeft om nu aan die dingen te denken, omdat ik daar op dat moment toch niks aan kan doen. En dat werk (inderdaad) binnen die 8 uur die je daar aanwezig bent zou moeten blijven, dat het niet je hele leven moet gaan beïnvloeden. Dat helpt wel, maar je moet jezelf wel dwingen zo te denken.

En onthoud: je werkt om te leven, je leeft niet om te werken.

Ik neem mijn werk zelden mee naar huis. Tenzij het echt noodzakelijk is. Omdat musiceren een redelijk fysieke bezigheid is, moet ik qua spelen, gewoon mijn rust nemen. Als ik een thuis kom, verdwijnt de trompet in een hoek, tot ik er weer mee bezig moet. Als er echt veeleisende dingen aankomen, dan neem ik wel de tijd om het goed voor te bereiden.

[marrel]

Voor mij helpt het om erover te praten met collegas en als ik naar huis ga muziek te draaien. Voor mij is het bij voorkeur iets van simpele top40 muziek/radio. Lekker meezingen en nergens aan denken. Of als ik carpool en ik kom thuis echt ff een kwartier op de bank liggen met de tv aan en daarna rustig koken met de radio aan. Sporten wil ook helpen. In elk geval iets waarover ik niet na hoef te denken. Moet zeggen ook wel dagen te hebben ooit dat er iets door mijn hoofd blijft malen, maar zoiets moet geen gewoonte worden.

Je werk houden omdat je hard nodig bent is natuurlijk onzin want dat ben je bijna altijd. Dat je het leuk en gezellig vind is uiteraard wel belangrijk.

stiekem vraag ik me ook af waar je werkt en wat voor iets het is, klinkt interessant

[Daantje_0705]

Ik werk met patiëntenmateriaal wat beperkt houdbaar is wat het verhaal misschien al wel iets anders maakt. Jij zou het als patiënt vast niet leuk vinden als je net een beenmergpunctie gehad hebt en we zeggen 'nee, sorry het moet over want de mensen van het lab gaan nu naar huis en kunnen het niet meer analyseren. En juist omdat je soms mensen tegen komt die echt ernstig ziek zijn en het zelf nog niet weten en waarvan de diagnose in jouw handen ligt maakt het zwaar (maar juist ook zo ontzettend boeiend). Dus soms ontkom je er niet aan om langer te blijven.

Ik ga met de trein naar m'n werk en op de terugweg zit ik altijd een beetje voor me uit te staren of (half) te slapen. Thuis lees ik dan ook altijd even rustig m'n mail met een muziekje voor ik ga koken, dat scheelt wel. Ik wil wel weer gaan sporten (als hobby dan ook) maar voorlopig komt dat er niet van door m'n gezondheid en tijdgebrek. Het is meer dat je een soort knop moet kunnen omzetten en dat lukt me niet. Ik heb het er wel over met collega's en vaak blijf ik dan thuis meer nadenken over die gesprekken dan over het werk an sich, dat is misschien wel beter?

Vandaag is de bom ook een beetje gebarsten, ben lichtelijk ontploft en heb echt lopen janken op het werk omdat het vrijdag echt uit de hand liep en daar vandaag commentaar op kreeg van collega's die er niet bij waren wat ik niet kon hebben. Maar wel met gevolg dat een collega van me nu met iemand van hogerhand gaat praten omdat het zo ook niet langer kan omdat er steeds minder mensen zijn die bepaald werk willen doen, steeds meer mensen het met tegenzin gaan doen, etc. Ik hoop dat dat iets oplevert in de werkdruk maar dat zal zeker niet heel het probleem oplossen.

[Daboman]

Ik zou je wel adviseren om jezelf niet weg te cijferen. Hoe is de patiënt nou geholpen als jij je werk niet goed kan doen door de werkdruk die misschien nu te hoog is? Ze zeggen niet voor niets zorg eerst voor jezelf en dan voor de rest. Ik zal even een extreem voorbeeld geven. Ik heb zelf op de reddingsbrigade gezeten. Daar doe je vrijwilligerswerk waar levens van af kunnen hangen. Maar toch. Waar het meeste nadruk op gelegd wordt is dat je eerst moet nadenken hoe je kan helpen zonder jezelf in gevaar te brengen. Dus ook daar moet je jezelf op de eerste plaats zetten. En om weer terug te gaan naar je werk: als je op je tenen loopt maak je veel sneller fouten en daar is de patiënt dus absoluut niet bij gebaat.

[Pyro Power]

Zelf werk ik in een bakkerij, als bakker en winkelmedewerker. Soms maak ik dagen van 12 uur (van half 7 s'ochtends tot half 7 s'avonds) en dan voel ik me heel erg moe en zit in nog steeds in die stres van "is alles schoon en alles op slot?" maar nu heb ik een collega die het zelfde probleem heeft en nu gaan we altijd een uurtje biljarten om je hoofd gewoon even leeg te maken, en dan kom ik gewoon ontspannen en weer opgeladen thuis

[Balance]

Wat voor mij helpt is de gedachte dat ik er vanuit mijn huis toch weinig aan kan veranderen. En dat ik er dus wel enorme hoofdbrekens over kan hebben, maar dat ik daarmee evenveel bereik als wanneer ik er niet over heb nagedacht.
Volgens mij gaat dat voor jouw situatie ook op. Je kan thuis heel hard aan de kweek denken, maar je komt er daarmee niet achter of iemand wel of geen kanker heeft. Je kan het ook heel erg vinden voor die persoon, of het heel erg vinden dat hij/zij nu nog een dag extra moet wachten, maar ook dan kom je er niet achter of iemand wel of geen kanker heeft. Je bent zonder over de situatie na te denken even ver als wanneer je er wel over na denkt.

Dát besef maakt dat ik het van mij af kan zetten. Ik zeg soms letterlijk in mezelf: "STOP! Morgen is er weer een dag." en zo is het natuurlijk ook. Soms heb ik wat mindere dagen, dan is het heel hectisch geweest en vind ik het lastiger. Ik merk dat ik de gedachte dan maar voor een minuut of 5 van me af weet te schudden en dat het dan weer terug komt. Op zulke momenten geef ik me soms 5 minuten om er toch over na te denken. Ik ga dan voor mezelf na of er iets is wat ik op dat moment kan doen (dat is altijd 'nee' want naar mijn werk gaan is toch geen optie 's avonds ) of ik schrijf op waar ik me zorgen over maak. Als ik dan bijvoorbeeld bang ben iets over het hoofd te zien, dan schrijf ik het op en schuif ik dat briefje in mijn agenda, zodat ik rust heb en het weer kwijt ben.
En als ook dat niet helpt ga ik gewoon heel bewust op zoek naar iets ter afleiding. Dan zet ik een leuke film op of ga ik sporten ofzo. Iets waarbij je aandacht niet snel ergens anders naar toe gaat.

Ik werk niet, maar ik kan het me zo goed voorstellen. Ik heb twee bijbaantjes gehad in mijn leven en allebei heb ik niet lang kunnen volhouden precies om wat jij beschrijft. Ik zou die werkdruk niet aankunnen. Ik heb dus geen tips maar ik zou je wel iets willen vragen: ik weet dat je (ongeveer) de zelfde opleiding gedaan hebt als ik nu doe. Weet jij misschien plekken waar de werkdruk niet zo hoog is? Wat zou jij me aanraden? Ik ben nog lang niet klaar met mijn opleiding maar ik zit er nu al over te piekeren

[Hawahaai]

Bij mij helpt het soms ook om gewoon wat langer door te gaan, zodat het af is en ik er (dus) niet meer aan hoef te denken, of (als dat niet mogelijk is) om een lijstje te maken zodat het op papier staat en ik het morgen af kan maken zonder iets te vergeten.
Verder probeer ik te compenseren: heb ik een dag/week gehad die heel druk was qua denkwerk en lange werktijden, dan probeer ik de dag/week erna 'extra' op tijd naar huis te gaan. Maar dat heeft er natuurlijk ook mee te maken dat ik in het onderwijs werk: ik hoef niet van stipt 8 tot stipt 5 aanwezig te zijn.
En sporten helpt me ook heel erg om mijn hoofd leeg te krijgen. Door de inspanning word ik moe en kan ik 's avonds dan beter slapen, ook al lig ik nog te denken in bed.

[Sade]

Ik herken je verhaal deels wel, al werk ik in een ander segment van de zorg (psychiatrie). Lange tijd heb ik gedacht dat ik m'n werk prima van me af kon zetten, en had ik hooguit zo nu en dan dat ik over een patiënt/cliënt droomde bijvoorbeeld. Toen ik het een tijd geleden erg druk kreeg op m'n werk en wat heftige dingen achter elkaar meemaakte, begon ik pas te merken dat ik m'n werk wel degelijk mee naar huis neem. Op zichzelf vervelend, maar aan de andere kant ook wel een teken van betrokkenheid en nog niet mentaal afgestompt zijn.
Wat mij helpt is om de tijd te nemen om naar huis te gaan als ik bij m'n werk weg ga. Het liefst maak ik alles wat ik die dag kan/moet doen af, ook als dat betekent dat ik dan iets langer op werk ben. Daarnaast klets ik meestal aan het einde van een dienst nog een tijdje met collega's, als het even kan niet over werkinhoudelijke dingen. Vervolgens ga ik op m'n gemak naar huis en loop/fiets/trein/rijd ik in de auto met muziek aan letterlijk m'n hoofd even leeg. Eenmaal thuis aangekomen ga ik meestal meteen met iets aan de slag (boodschappen doen, koken, sporten, als het maar fysieke inspanning kost) en daarna ben ik het over het algemeen wel kwijt.

Verder wat Balance ook al zegt, jezelf er even aan herinneren dat er morgen weer een dag is, helpt (mij) ook