Verhalenwedstrijd: Wraaklust

Wraaklust

“Het… het was verschrikkelijk! Het was zó enorm verschrikkelijk!” Schreeuwend zit Sonja aan de keukentafel tegenover haar moeder, die huilend van het nare nieuws haar dochter probeert te troosten. “Rustig Son, het komt allemaal goed, echt dat beloof ik je! Ik…”
“Dit kan nóóit meer goed komen mama, ik voel me zo vies en verragt! Bah! Ik wil… ik wil dood, écht. Ik wil dood! Ik wil van dit aangerande lichaam af, ik wil mezelf niet meer zijn!” Met twee vuisten slaat ze zo hard op de tafel dat de theepot er door omvalt. In een straaltje loopt de thee van de tafel af, op de grond. Zo snel als de tranen van Sonja’s wangen druipen.

“Lieve, lieve God. Of u bestaat weet ik niet maar ik moet u wat vertellen. Ik moet mijn hart luchten aan iemand… en een van mijn vriendinnen bellen durf ik echt niet.”
Snikkend zit Sonja op haar knieën voor haar bed, haar handen ineen gevouwen. “Een smerige… een smerige klootzak heeft het geflikt mij vanavond te… te verkrachten.” Ze spreekt woord uit alsof ze haar mond er aan brand. Steeds dikkere tranen rollen over haar gezicht.
“Waarom die smeerlap, die vuile rotzak mij moest hebben snap ik niet, was het dan echt omdat ik niet alleen naar huis had moeten gaan? En… en waar was u trouwens, om mij te beschermen? Daar is een God toch zeker voor, verdomme? Bestaat u eigenlijk wel! Ik geloof er geen barst van!”
Ze staat op en begint door haar kamer te ijsberen. Woedend veegt ze in een haal haar bureau leeg en gaat op de bureaustoel zitten. “De vuile… de vuile rotzak. Ik zal ze krijgen. Ik zal ze ALLEMAAL krijgen…!”
Nog nooit is ze zo kwaad geweest, het is haast onnatuurlijk. Alsof de duivel zojuist in haar getrokken is. Ze scheurt een vel papier uit een schrift en zoekt de grond af naar een pen. Verwoed begint ze te schrijven.
Ik zal wraak nemen op de smerige klootzak die mij gisteravond heeft aangerand. En niet op de manier van de politie inlichten en zo. Het zal anders gaan, hij zal boeten!
Niet alleen hij, ik zal ze allemaal laten boeten, al de smerige verkrachters van dit land, stuk voor stuk! Ik ga wraak nemen voor alle meisjes die dit verschrikkelijks mee gemaakt hebben, en mijn wraak zal niet zoet zijn…
Nu of later, in ieder geval voor ik dood ben, zullen zij boeten voor hun zonden.

Als Sonja haar mailbox opent is ze zenuwachtig. Zullen er mensen zijn die begrijpen hoe ze zich voelt? Dat ze nu niet in de sleur wil raken van een verkracht iemand, maar dat ze ze zelf – met haar eigen krachten – wil straffen? Wraak wil nemen?
Redelijk wat reacties, haar oproepje heeft dus toch geholpen. ‘Nu nog hopen dat er meisjes zijn die er net als ik over denken,’ bedenkt ze zich bitter als ze het eerste mailtje opent.
Lieve Sonja,
Ik snapte je bericht direct toen ik hem las, ik snap waar je heen wilt. Ik heb hetzelfde meegemaakt, enkele maanden geleden. De politie heeft de dader nog steeds niet op kunnen pakken, maar ik wil en zal hem krijgen.
Ik doe met je mee. Wanneer spreken we af? Ik ben erg benieuwd wat je van plan bent. Ik ben voor erg veel in…
Liefs, Marloes

“Hoi Sonja!”
Haar adem stokt. Dat is hem, de jongen waarvan ze al maanden droomt! Blozend draait ze zich om en stottert een groet terug. ‘Oh, waarom beantwoordt hij mijn liefde nu niet! Waarom moet dit allemaal zo moeilijk gaan…’ bedenkt ze zich, ondertussen hopend dat dit het moment is waarop ze al maanden wacht.
“Ik… ik heb gehoord wat er laatst gebeurd is en ik vind het verschrikkelijk naar voor je,” fluistert Brian haar in haar oor. “Als ik je ergens mee kan helpen of je… je gewoon een keer wil praten of zo, ik ben er voor je hoor!”
Met gemengde gevoelens lacht ze hem toe. Nog verliefder, omdat hij zo lief voor haar is. Maar ook verschrikkelijk naar, omdat hij er nu ook al vanaf weet. Iedereen weet er vanaf, en waarom moesten ze er haar steeds aan laten herinneren! Wanneer zou dat stoppen?
“Ik… ja, bedankt,” fluistert ze hem terug. “Ik zou best een keer iets met je willen gaan drinken of zo… als je dat ook goed vind?”
Brian kijkt haar ietwat verschrikt aan. “Iets gaan drinken? Maar, eh, gewoon om te praten toch, gewoon over wat er gebeurd is? Ik bedoel… we zijn toch gewoon vrienden?”
Een steek in haar hart, de moed zakt haar in de knieën.
“Ja Brian, dat bedoel ik ja… dat bedoel ik.”

Ze is laat. Gauw zet ze haar fiets op slot en loopt naar de ingang van het café, waar ze met de twee meisjes afgesproken heeft. Volgens haar waren dit de enige twee meisjes die echt snapten wat ze van plan is, de rest had haar niet begrepen. ‘De tafel rechts in de hoek’ had ze hun gemaild. En ze zaten er.
“Hoi… Jullie zijn Marloes en Annet?”
“Ja, dat zijn wij. Jij bent dan zeker Sonja!” zegt het meisje met donker haar. “Ik ben Annet. Dat,” ze wijst op het meisje naast haar: “is Marloes. Hoe is het nu met je, ben je alweer een beetje jezelf?”
“Ach ja, het gaat wel hoor… Het gaat wel. Maar, nou ja, ik ben nog steeds razend op die klootzak, en ik zal niet rusten tot ik…”
“We weten het, we hebben het gelezen. En we willen je graag helpen… Maar ik weet niet hoe en wat je wilt, hoe ver je hierin wil gaan,” vervolgt Marloes. “Vertel eens, wat is je plan?”
“Mijn plan is hard. Maar ik moet en wil het uitvoeren, als jullie niet mee willen werken dan zoek ik wel verder hoor! Jullie hoeven nie…”
“Hou nou eens op joh, we zitten hier nu toch niet voor niets? We hebben je berichtje op het internet wel begrepen en we zijn alle drie in hetzelfde schuitje beland. Ook wij twee willen wraak nemen, wraak op die gore klootzakken!”
Sonja schrikt een beetje van de felle woorden van Annet, maar aan haar ogen ziet ze dat ze het meent.
“Gelukkig… Gelukkig dat ik jullie gevonden heb! Dit ben ik van plan, het is naar en misschien wel te extreem, maar IK heb het er voor over…”

Het is laat als Sonja en Annet bij de brug aankomen. De straten zijn nat van de regen en glimmen in het kunstmatige licht van de lantaarnpalen. Onder de brug is het donker, maar een eindje verderop zien ze de auto staan. Vastberaden stappen ze er op af.
“Hoe kom je aan zijn naam Annet?” vraagt Sonja zachtjes. “Is hij wel betrouwbaar, en geeft hij het wel mee aan ons?”
“Ik weet van hem via mijn broer, mijn broer heeft veel contacten. Té veel vind ik soms, maar nu ben ik er maar wát blij mee!”
“Oh… maar, weet je broer hier van dan?”
“Een beetje maar. Hè, kijk niet zo verschrikt! Een beetje is een beetje hoor!”
Annet lacht haar toe. “Zeg, waarom is Marloes niet mee?”
“Die mag niet meer zo laat nog over straat, van haar moeder. Maar ze heeft me al betaald hoor, dus dat zit wel goed.”
“Hmm, verstandige moeder…” prevelt Annet voor zich uit.
Als ze de auto tot enkele meters genaderd zijn gaat een van de deuren open. Een jongeman met een zwarte leren jas aan en een vlassig baardje stapt naar buiten.
“Zo, dus jij bent het zusje van Michiel?” vraagt hij direct.
“Ja,” zeg Annet, “dat ben ik. Maar maakt dat wat uit?”
“Nee hoor, zo bedoel ik het niet. Maar ik moest het toch zeker weten.” Hij loopt naar de kofferbak en slaat de klep open. “Hier kwamen jullie toch voor?” In zijn handen ligt een klein, zwart automatisch pistool.
Met grote ogen staren de twee meisjes naar het wapen. “Ja, dat klopt… Maar…”
“Eh, ik ken je broer goed Annet, maak je geen zorgen. Ik heb het een en ander meegekregen, ik hou me er verder buiten. De prijs is bekend toch?”
Sonja overhandigt hem een stapeltje bankbiljetten en hij begint te tellen. Annet en Sonja kijken elkaar gespannen aan. Zou het echt gaan lukken? Zou het zo makkelijk zijn een wapen te bemachtigen?
“Het klopt, hier is hij. En hier, de patronen. Ik zeg dit niet vaak want ik hoor me nergens mee te bemoeien maar… doe geen gekke dingen. Geen té gekke, bedoel ik.”
“Maak je geen zorgen,” zegt Sonja terwijl ze hem aan blijft kijken: “we weten wat we doen.”

Als ze die avond naar het wapen in haar handen zit te staren, schrikt ze zich een ongeluk van haar mobiele telefoon, die opeens afgaat. “Ja, hallo?”
“Sonja, ben jij dat? Ik ben het, Brian!”
“B… Brian?” Haar hart slaat een keer over. Brian belt haar op! Zou hij dan toch…
“Ja, hoe is het met je? Ik dacht laatst aan dat gesprek dat we laatst hadden en… en ik denk dat ik toch wel iets met je af wil spreken. Kan je aankomende vrijdag?”
“Eh, aankomende vrijdag? Ja… ja dan kan ik wel, vast wel!”
“Oké, gezellig, zullen we dan om…”
“Oh, shit! Sorry, nee dan kan ik toch niet, ik bedenk me net dat ik dan al wat anders heb… Maar ergens van het weekend? Het hele weekend ben ik vrij!” Ze kan zichzelf wel voor haar kop slaan, zo stuntelig als dit gesprek gaat.
Gelukkig zegt Brian van het weekend ook tijd te hebben, dus spreken ze af voor zaterdag. “Tot dan hè!” zegt hij: “en doe rustig aan, Son…”
“Ja, zal ik doen, dank je. Doei, tot dan!”
Gelukkig hangt ze op. Eindelijk, eindelijk heeft ze een afspraakje met hem!

“Oké, jullie weten wat te doen hè? En niet twijfelen als het echt gebeurt, we willen dit alle drie!”
Het is koud die avond, als ze buiten met zijn drieën de laatste feiten van het plan doornemen. Eindelijk gaat het gebeuren, eindelijk kan ze haar wraakgevoelens uitten. Nu maar hopen dat ze direct beet krijgen. “Volg me op de voet, raak niet te ver achter. Jullie mogen me niet uit het oog verliezen! En wees er gauw bij hè!”
“Ja, ja. Het komt goed, ga nou!”
Het is half twee ’s nachts als Sonja aan haar eerste jacht begint. In een kort zwart rokje en hoge laarzen begint ze de slecht verlichte straat in een van de achterbuurten van de stad af te lopen. Hier hangen ’s avonds laat vaak de verkeerde mensen rond, en hier is ze een aantal weken ook aangerand. De zenuwen gieren door haar buik heen als ze na een minuut of tien gelopen te hebben iemand in de verte aan ziet komen. Is dat de eerste…?
Het is een ander meisje, dat haar vluchtig aankijkt en dan gauw langs haar heen loopt. ‘Jammer’ denkt ze zich grimmig. Maar dan wordt ze een steegje ingetrokken.
“Zo meisje, ben je daar alweer? Nog niet genoeg gehad, de vorige keer?”
Ze schrikt verschrikkelijk en begint te gillen, maar krijgt gelijk een harde klap in haar gezicht. “Stil jij, je weet wat er anders gebeurd hè!”
Ze word tegen de muur gedrukt, met haar gezicht naar de muur toe. Dan voelt ze zijn hand onder haar rokje glijden…
“Hé!” wordt er geschreeuwd. De hand schiet onder haar rokje vandaan. Gelijk volgt er een schot en de man achter haar slaat een luide gil. De knal galmt nog na in de steeg als hij achterover op de grond valt en naar zijn borst grijpt.
Marloes en Annet rennen naar Sonja toe, die nog lam geslagen tegen de muur staat. “Kom Sonja, het is gelukt! We hebben er een, de eerste van alle smerige klootzakken die we om zeep gaan helpen!”
“Ik… ik… Ja, ik kom…” Ze kan het nog nauwelijks geloven. Verschillende gevoelens vliegen als tapijten door haar heen. Schrik en enorme angst. Maar boven dat, een geweldig gevoel van triomf.


Derde mogelijke verkrachter vermoord

Van onze reporter - In de nacht van vrijdag op zaterdag is in de Van der Cappellenlaan voor de derde keer deze week een man doodgeschoten. Ook hij werd verdacht van verkrachting. Nog steeds heeft de politie geen spoor kunnen vinden van de dader. Wel is duidelijk dat het om dezelfde dader gaat: de gebruikte kogels zijn identiek aan de andere twee. (…)


“We moeten oppassen vanavond Sonja, het word te gevaarlijk! Heb je de krant niet gelezen? De politie gaat extra mensen inzetten en zo!”
“Rustig Marloes, rustig maar. Het gaat toch geweldig zo, zeg nou zelf! Echt, ik voel me heerlijk en ik wil er niet mee stoppen, ze trappen er zo geweldig in! Ik wil ze allemaal kapot maken! Ik WIL het! Jullie toch ook zeker?”
Het is zaterdagavond, een dag of tien nadat ze de eerste moord gepleegd hebben. Veel is er niet gebeurd, behalve dat ze nu voor de derde keer een bericht hebben kunnen lezen in de krant en het ook al op het Journaal geweest is. Maar nog steeds ontbreekt elk spoor van ze, nog steeds gaat het goed. En Sonja wil meer, haar wraakgevoelens zijn nog steeds niet volledig opgelost. Maar het word gevaarlijker, dat hebben ze alle drie nu wel door.
“Vanavond is de laatste keer voor een lange tijd, oké?” zegt Annet tegen de twee andere meisjes. “We moeten echt oppassen nu, net wanneer het zo goed gaat moeten we niet overmoedig worden. Ik weet het, ze moeten allemaal sterven. Stuk voor stuk – ik heb geen greintje medelijden. Maar zo gauw ze ons pakken is het over hè…”
“Ik weet het Annet, ik weet het.” Sonja haalt haar schouders op. “Dan pakken ze ons maar, hoe meer we er te pakken hebben, hoe meer smerige klootzakken we een kogel door de kop jagen, hoe gelukkiger het me maakt… Maar jullie hebben gelijk, we moeten even rustig aandoen hierna. Zullen we?”
Even later loopt ze door de donkere straten van de achterbuurt van de stad. Eén keer kwam er een politiewagen langsrijden, maar gelukkig had ze zich op tijden weten te verbergen. Rustig loopt ze verder. ‘In deze wijk zijn we nog niet geweest deze week. Het is zaterdagavond, zo lang moet het toch niet duren?’ De gedachtes zijn haar hoofd nog niet uit of ze wordt van achter gegrepen en een steegje in gesleurd. ‘Daar gaan we dan, nummer vier…’ denkt Sonja.

“Waarom ben je niet op komen dagen, vorige week zaterdag! Wat is dat voor onzin!” Woedend staat Brian voor haar. Sonja is sprakeloos. Wat doet hij nou hier, waarom juist nu!
“Brian, sorry, echt waar! Ik… ik was het vergeten! Je snapt het niet maar, je moet nu weg! Of in ieder geval ik. Ik…”
“Hou je mond zeg, laat me even uitpraten! Ik dacht dat je iets voor me voelde, ik dacht dat je…”
Ze hoort naast haar iets ritselen. “ANNET! Nee, doe het niet, doe het niet! Néééé!”
Maar het is al te laat. Gelijk toen Sonja begon te gillen vloog Annet met Marloes achter haar aan de steeg in en aarzelde geen moment. De kogel, tezamen met een straal bloed komen uit de rechter zijkant van Brian’s hoofd. Met verschrikte ogen kijkt hij Sonja aan, die het uitschreeuwt van schrik. Dan zakt hij door zijn knieën op de grond.
Het verkeerde moment, de verkeerde plaats. Verkeerd besloten.